Bokt.nl

**Geplaatst**: 07-11-05 18:47 · **Anoniem** Re: **Geplaatst**: 07-11-05 18:47 *doet ook mee

Re:

Geplaatst: 07-11-05 18:47

*doet ook mee

**Geplaatst door de TopicStarter** : 07-11-05 20:09

Re: ieders verhaal bij de zelfde foto.

Geplaatst door de TopicStarter : 07-11-05 20:09

bij de foto schrijf je een verhaal. Het moet te linken zijn naar de foto, maar het hoeft niet te zijn dat je de gebeurtenis op de foto beschrijft.
De lengte maakt weinig uit, maar een minimum van 750 woorden lijkt mij goed. Als het maar een compleet verhaal is.
De regels.
-het verhaal moet bij de onderstaande foto kloppen.
-het verhaal moet compleet zijn.
-er is een minimum van rond de 750 woorden.
als er nog sugesties zijn voor regels.

de foto:

Afbeelding

ik hoop dat deze genoeg inspiratie opwekt.
Succes.

**Geplaatst**: 07-11-05 21:32

Re:

Geplaatst: 07-11-05 21:32

Oh gut ik ben de eerste.
Het is een verhaal met een hele andere schrijfstijl als dat ik gewend ben, maar ik hoop dat het toch in de smaak valt.

Waarom ik voor dit verhaal heb gekozen weet ik niet. Het kwam er gewoon opeens uitrollen toen ik de foto zag. Veel leesplezier

Citaat:

Iedereen heeft het wel eens meegemaakt. Een goede vriendschap die verbroken word, om welke reden dan ook. En dan af en toe heb je van die dagen, dat je verlangd naar die persoon, die vroeger een vriend was. Je stelt je voor hoe het vroeger was, en krijgt een glimlach op je gezicht. Herinneringen komen naar boven, je voelt je blij. Zo’n gevoel, heb ik nu dus.. Maar het is anders, dan bij anderen. Andere mensen kunnen die persoon nog zien, voelen, ruiken.. Maar ik, ik kan alleen maar je graf zien, je bloemen, en je steen. Ik kan alleen maar dénken aan hoe het vroeger was, en hoe het nooit meer zal zijn.

Ik weet het nog goed. Het was een koude nacht in februari. We waren uit geweest en fietsten samen terug naar huis. Ladderzat waren we. We gingen van links naar rechts de weg over. Maar who cares ? Wij niet in ieder geval. Heerlijk was het. Ik was vrolijker dan ooit, en jij ook. Wij, samen. Onderweg kwamen we nog een stel leuke jongens tegen, nou ja, dat dachten we. We praatten wat met de jongens, en het werd als maar gezelliger. Toen de jongens wel ‘iets met ons wouden’ werd het ons toch een beetje teveel. Langzaam dropen we af. ‘Niet doen, ik wil niet’ hoorde ik je zeggen. Maar toch gingen de jongens door. We begrepen elkaar, dit was niet veel goeds. Ik liep even weg, zogenaamd bellend, terwijl ik een steen van de grond raapte. Ik strekte mijn arm naar achter en gooide de steen zo hard als ik kon door de ruit van de supermarkt. Meteen ging het alarm af en ik deed net alsof ik me rot schrok. Ik rende terug naar de groep en we sprongen allemaal op de fiets. De één ging links, de ander rechts. We raakten elkaar kwijt. In paniek om de rest van die jongens tegen te komen sloeg ik links en rechts af. Gewoon ergens anders heen. Na een poos was ik iedereen kwijt, gelukkig. Maar jou was ik ook kwijt. Ik belde je, maar ik kreeg je voicemail. Vreemd vond ik het. Maar goed, misschien was je batterij wel leeg. Ik keek op mijn horloge, maar dat was al niet meer nodig. Ik hoorde de kerktoren 4 uur slaan. Vier keer, ding-dong, ding-dong,ding-dong,ding-dong. Op dat moment kreeg ik een rilling over mijn rug. Opeens hoorde ik een énorme klap. Nieuwsgierig als ik was stapte ik op de fiets, en ik fietste richting het lawaai. Ik heb me geen moment bedacht, dat jij het zou kunnen zijn. Nog een beetje aangeschoten fietste ik de straat in. Ik zag auto’s, glasscherven. En ik hoorde mensen gillen en krijsen uit paniek. Nog harder dan dat ik al ging, fietste ik door. Ik kwam als maar dichterbij. En een nachtmerrie werd werkelijkheid. Ik zag je liggen. Ik zag bloed. Jij, onder het bloed. Ik zag glas, bloed, jou, tranen. En toen zag ik je ogen. Ze waren open. Een helemaal wit. Angstig, en pijnlijk om te zien. Even stond ik stil, mijn hart sloeg een slag over. En toen krijste ik, harder dan ooit. Ik pleurde mijn fiets neer en rende op je af. ‘LINSEY’ schreeuwde ik hard. Ik sloeg je zachtjes op je gezicht. Maar er kwam geen reactie. ‘Linsey’ riep ik nogmaals naar je. Maar weer, geen reactie. Een moment van angst overspoelde mijn verdriet. Je leek wel.. Dood. Dat moment was, hoe pijnlijk ook, even van ons. Ik hoorde en zag niemand meer, behalve jou. Ik keek je aan, en nam afscheid, voor zover dat kan op zo’n moment. Ik bleef bij je zitten, en steunde je. Ondanks dat je niet meer leefde, voelde ik je nog wel als vriendin. Opeens hoorde ik sirenes loeien. Het was een ambulance, een politie. En mensen, heel veel mensen. Iedereen was zijn huis uit gerend. Ik hoorde vrienden van Linsey schreeuwen. Schreeuwen van onbegrip, en van de pijn. Ik was de enige die wist hoe dit kwam. En ik zei het tegen je. ‘Het kwam allemaal door die poedersuiker jochies.. Hadden ze míj maar verkracht, dan had jij misschien nog geleefd’ fluisterde ik naar je. Ze namen je mee. Mee naar vreemde plekken, vreemde dingen. Enge dingen. Ik wou zo graag dat ik nog éven met je kon praten, nog even met je kon lachen. Nog één keer samen stappen, of gewoon, lekker niks doen. Alles nog één keer. Maar het kon niet meer.

De drang die ik nu voel om bij jou te zijn, is verschrikkelijk. Die drang om jou warme hand en jou zachte gezicht te voelen. Zo graag zou ik nu uithuilen op jóuw schouder, maar het kán niet meer. Nooit meer. Ik leg mijn bloemetje neer. En ik kijk naar je graf. Opeens hoor ik een stem. ‘Meisje, kom je?’. Het is iemand van de begraafplaats. ‘We gaan sluiten’ zegt de man vriendelijk. Hij zet met buiten het hek en sluit de piepende deuren. Nog één keer kijk ik om, naar die vreselijke, maar toch zo fijne begraafplaats.

**Geplaatst**: 07-11-05 23:51

Re: ieders verhaal bij de zelfde foto.

Geplaatst: 07-11-05 23:51

2.5 jaar geleden ontmoette we elkaar. Hij was al zelfstandig en trots...En om een of andere reden had hij een zwak voor me, 5 jaar verschil! Ik was 13 toen ik hem ontmoette. Bang en onzeker. Kon ik hem vertrouwen?
In die jaren is er veel gebeurt. Misschien wel te veel op zon korte tijd?

Zuchtend neem ik het rechthoekige stukje houd dat voor me ligt. Vreemd, het is perfect voor wat ik er mee wil... Zonder het te beseffen kras ik er mijn naam in, en die van hem...De persoon waar ik zoveel om geef.

Ik was bang voor jongens. Ik vertrouwde ze nooit, maar bij hem was dat anders! Ik vertrouwde hem vanaf de 1ste seconde. Ook al had ik hem nooit gezien. En was de kans dat dat ooit zou gebeuren klein.
Hij leerde me kennen, en leerde me mezelf kennen, waarschijnlijk vooral dat laatste! Ik heb enorm veel geleert in die tijd...En wij twee groeide natuurlijk naar elkaar toe. En toch zat er nog die angst. Hij kreeg mijn gsm-nummer en belde me de dag erna. Ik was sprakeloos maar dat ving hij op alsof het niets was...Ik herinner me dat gesprek nog alsof het gisteren is gebeurt. En ik weet ook nog hoe hij, een half uur later op MSN, zei dat ik alleen even moest loskomen en dat we dan gewoon gezellig konden praten. Sms’jes werden verstuurt, ik werd vaker door hem gebelt. Heerlijk vond ik het...Hij belde me een keer om half drie ‘snachts, omdat hij niet kon slapen! We waren eigenlijk vrijwel altijd een uur aan het praten met elkaar...We hadden elkaar zóveel te vertellen. Stilletjes aan merkte ik dat hij niet ‘zomaar iemand’ was. Ik was verliefd...Hij wist het, hij confronteerde me er mee, en hielp me.
‘zonder mij had je dit gevoel nooit gekent klein spook’
Ik heb gehuild, gelachen en ben verder gegaan...Diep vanbinnen wisten we allebei. Dat dit alleen nog maar het begin was...Maar we negeerde het. We groeide nog korter naar elkaar, ik begon hem als broer te zien maar toch ook weer niet...Ik was nog steeds verliefd. Hij stuurde dat hij zag dat ik verliefd was, dat hij wilde laten weten dat hij hetzelfde voelde...Aan een kant was ik blij...Maar toch heb ik woest met mijn gsm gegooit...Ik wílde het misschien helemaal niet weten! Hoe moest ik hier mee om?
Alles ging weer goed na een tijd. Dit werd bij de eerdere ‘verliefd of niet’ discussie gestoken. En ‘vergeten’

Een traan rolt over mijn wang wanneer ik de brief neem die hij me geschreven heeft. Waarin hij schrijft dat hij me nooit meer uit zijn leven wil!Ik lees hem nog een laatste keer en steek hem daarna in een plastiek zakje, en daarrond doe ik nog een kistje. Dan graaf ik een kuiltje waarin het kistje past en nogmaals kijk ik er naar, een traan valt op het ijzeren kistje.

niet zo lang geleden...Hij was boos. Ik reageerde, werd afgesnauwd en werd ook boos. Het ging plots zo snel! We hadden een discussie! Het ging om niets!!! God hoe kon ik zo stom zijn!

Tranen stromen over mijn wangen, de pijn die ik gewoon wilde verbijten word te erg om nog te negeren...

ik probeerde een paar dagen later te praten. Hij was boos, iemand van chat had gezegd dat ‘zijn zus een slet was’...Hoewel hij het niet zei, wist ik dat ik die zus was...Was hij daar zo boos om? Moest ik dit geloven? Wat moet ik hiermee?
Nog steeds stel ik mezelf die vraag trouwens...Ik weet nog steeds niet hoe het verder moet...’

Ik gooi het zand dat ik heb weg geschept terug op het doosje. Ik duw het plat en zet het houten stukje er boven op. Goed vast in het zand. Op het stukje hout staan onze namen. En daaronder
‘friends forever.......’
‘?’

wil hem niet kwijt! Ik wil het niet!! Maar ik besef dat die mogelijkheid er wel is. Wanneer ik weet, of ik hem kwijt ben. Word dit het graf van onze vriendschap. Dan zet ik in de plaats van het stukje houd een echt steentje. De tekst zal nog steeds onze twee namen zijn...Alleen niet meer ‘friends forever........?’
Dan zal er staan ‘friends ‘till the friendschip dies.’ En wanneer het goed komt...Wat ik hoop maar niet verwacht, dan graaf ik deze brief terug op. Het stukje hout zal ik bij houden. En de brief....Die ook! Want dat is het teken van een vriendschap die, in onze harten, nooit zal sterven...

bij deze doe ik ook mee

**Geplaatst**: 08-11-05 12:42

Re:

Geplaatst: 08-11-05 12:42

"Nooit verlaat ik je...." Dat vertelde je me, maar je loog. Je hebt me verlaten.

Je moest weg, maar ik wou niet dat je ging. Het speet je maar je moest het doen. Je moest terug, terug naar je familie, zij woonde daar, je zou ze gaan halen. Voor het te laat was.

Nooit, nooit zou je me verlaten, je ging alleen weg, je zou weer terug komen.Dat had je belooft. Over twee dagen zou je terug komen. De dagen kropen voorbij, het waren net stomme slakken. Ik haat slakken. Nog steeds was je niet terug. Iedereen wacht op je, niet alleen ik, maar ook je moeder. Je arme moeder, zij moet zich nu wel erger voelen dan ik.

Ik sta op de berg, achter het dorp. Kijk naar de lucht. Daar vloog jij weken terug. "Kom terug" schreeuw ik "iedereen wacht op je"

En dan, na zolang wachten, eindelijk liet je wat van je horen. Of eigenlijk, je familie liet wat van zich horen. Ze vertelde je moeder dat het goed ging, je voelde je niet helemaal goed. Je had ze geholpen, want dat had je beloofd, en jij, ja jij zou nooit liegen.

En toch, toch was je er niet, je kwam maar niet. Steeds vaker, ging ik naar "ons" plekje, en staarde naar de lucht. Ooit, lang geleden vloog jij daar. "kom terug" mopelde ik weer. We missen je. En hoe hard ik mn beste deed, toch ontsnapte er een traan. Die traan, dacht ik, was nergens voor nodig, je was immers gezond en ik hoefde me geen zorgen te maken.

De post kwam, natuurlijk, die kwam er elke dag. Maar vandaag, ik voelde het gewoon, er was iets aan de hand. Er was een brief, een brief van jouw. Hij was weken te laat, omdat hj zo ver moest reizen. De brief vertelde mij en je moeder dat je wat langer bleef dan verwacht. Ja dat snapte ik nu ook wel. Maar je moeder was blij, blij met je brief. Als of je een stukje jou had op gestuurd.

Vandaag was de dag, je zou eindelijk terug komen. De zon was vrolijk en de wind neuriede zachtjes. Het rook naar lente en verjaardag buiten, zolas het altijd ruikt als je jarig bent,

Ik en je moeder, maar vooral je moeder, verwachten een knappe gezonde jonge man terug te zien. Ze schrok, de paniek was in haar ogen af te lezen. In plaats van jou te zien, zagen we een ander, een doodziek iemand. De boze wolken kwamen en de wind schreeuwde van verdriet.

Het werdt niet beter. Je lijf niet en de wind ook niet. Arm lijf, arme wind. Ik plukte bloemen maar die verwelkte. In het ziekenhuis was het saai. Dus nam ik muziek voor je mee, en chocola en alle kaarten die ze thuis stuurden. Je sliep, ik kuste je neus, zoals ik altijd deed, voor dat we gingen slapen.

Ik wou dat ik je wakker kon kussen. Ik gaf je nog een kusje. In eens vielen alle kaarten naar benenden en krassde je muziek. Buiten schreewde de wind van woede en pijn, zoals hij nooit geschreeuwd had. Het piepjes ding naast je bed begon oorverdovend te piepen. Ik stond naast je met me handen voor je mn oren en mn ogen dicht. Ineens scheen de zon weer, droevig maar dapper. De wind jammerde maar werdt langzaam rustig. Ook je piepjesding werd rustig. De stekker was er uit.

Nooit, nooit zal ik je verlaten. Je liegt, de hekken sluiten. Voor eeuwig gescheiden van elkaar. Dag broertje, en ik zwaaide, zeker weten wist ik dat je lachte en naar mij, je kleine zusje knipoogde.

[edit, eerst niet genoeg woorden]

**Geplaatst**: 08-11-05 13:15

Re:

Geplaatst: 08-11-05 13:15

Hier mijn inzending:

Het hek. Ik liep er elke dag langs. En elke dag weer, stond het hek open, en deed ik het dicht. Elke dag weer, voelde ik die eenzaamheid. Van het hek, of was er iemand? Ik wist het niet, en elke keer, wanneer ik het hek dichtdeed, voelde ik tegenstand. Alsof iemand niet wilde dat ik het hek dicht deed, maar ik deed het toch.

Elke dag weer. Het hek dat openstond. Op een gegeven moment dacht ik er niet meer bij na, en duwde tijdens het lopen het hek dicht. Ik ging naar school, deed mijn ding, en liep weer naar huis. En weer stond het hek open, terwijl er toch duidelijk een bordje hing dat het hek gesloten moest worden.

Op een dag besloot ik om het hek vast te binden, gewoon vast, met een simpel touwtje, kijken wat er gebeuren zou. Het hek bleef dicht. Heel dicht. Maar elke keer als ik langs liep, hoorde ik het hek rammelen. Gewoon rammelen. Alsof hij muziek maakte, het klonk ook als muziek, ik werd er vrolijk van.

Toen kwam die dag. Het hek was open, het touw lag op de grond, met een klein schaartje erbij. Waar kende ik dat schaartje toch van? Ik nam het maar mee, omdat het daar maar zo lag te liggen. Thuis maakte ik het een beetje schoon, en herkende het. Het was het kleine, rode speelgoedschaartje van mijn zusje. Maar die was van plastic, het was onmogelijk om daar een touwtje mee door te knippen. Onmogelijk.

Bovendien, was dat het schaartje, waar ze altijd mee speelde. Eigenlijk niet zo vreemd dus, maar wel als je bedacht dat ze op haar 5e overleden was. Het kon dus gewoon niet, het mag niet kunnen, want al haar speelgoed was weggegeven. Gewoon weggegeven, aan kinderen die er nog mee konden spelen. Dus er was vast een kind die geprobeerd had het touwtje door te knippen met de schaar, ja, dat moest het zijn. Niks meer en niks minder.

En weer. Elke keer als ik langsliep, stond het hek open. Ik vertelde het aan mijn moeder, maar nee, ze wou me niet geloven. Het zou wel verbeelding zijn, en dat geloofde ik ook. Dus nu deed ik het hek niet meer dicht. Maar ik kon het niet loslaten… Dat hek had een magische aantrekkingskracht op mij. Ik wist niet waarom.

Ik werd bang. Besloot om voortaan met een omweg naar school te gaan. Nooit meer langs dat hek, nooit meer, want het was eng. Heel eng, en gevaarlijk. Ik mocht er niet meer langs van mezelf. Het schaartje had ik weggegooid, ik was er bang voor, het mocht niet in mijn buurt zijn. Het moest weg, kapot, uit mijn buurt.

Na een jaar, ik was inmiddels 15, ging ik naar een andere school. En daar was geen andere weg naartoe, ik moet gewoon langs het hek, of ik wou of niet. Al mijn moed verzameld. En na een week spijbelen, ben ik toch maar naar school gegaan. Ik liep zo langzaam mogelijk, was al te laat voor school. Daar liep ik, eenzaam, alleen, en vooral bang. Het hek kwam steeds dichterbij, en dichterbij, en dichterbij. Nog 5 meter, en dan was ik er. Ik liep door, trilde over mijn hele lijf, nog even doorlopen, en daar was het hek. En toen, toen schrok ik me kapot. Ik ben nog nooit zo bang geweest, want daar, daar stond, mijn zusje.

Ik stond versteend. Kon niet meer bewegen, niet meer helder nadenken, het enige wat ik wist, is dat ik weg wou. Weg van hier, weg van alles. Nooit meer die angst. Ze keek me aan, zei niks, keek alleen maar. Toen ik eindelijk weer kon bewegen, en weg wou lopen, bewogen haar lippen. “Waar was je al die tijd? Ik heb je gemist.”

**Geplaatst**: 08-11-05 14:47

Re:

Geplaatst: 08-11-05 14:47

Mag het ook een gedicht zijn??

**Geplaatst door de TopicStarter** : 08-11-05 15:27

Re: ieders verhaal bij de zelfde foto.

Geplaatst door de TopicStarter : 08-11-05 15:27

ik doe zelf ook een bescheide bijdrage, mijn kunst van het schrijven is niet zo heel goed.

De eerste steen, leek op de tweede, de derde en alle andere. Ze leken allemaal op elkaar. Ik liep als een haas over het pad en probeerde de kille stenen te negeren. Ik wist niet wat ik op die plaats deed, of hoe ik er gekomen was. Ik liep langs de eindeloos lijkende rij van stenen.
Er kwam echt geen eind aan. Angstig begon ik te rennen. Ik wilde hier weg!
De rij stenen leek zich achter me te sluiten en ik rende nog harder. Uiteindelijk kwam ik bij een hek. Opgelucht stopte ik met rennen en pakte ik de zwarte spijlen vast. Ik rammelde eraan, maar het hek gaf niet mee.
Het hek zat op slot, op slot…
Mijn gegil vermengde zich met piepjes en met een schok schoot ik overeind. Terwijl ik naar adem hapte drukte ik mijn wekker uit. Vermoeid viel ik terug in mijn kussens.
Die droom, hij had zo echt geleken, het was zo echt iedere nacht.
Terwijl ik op adem probeerde te komen, stond ik op en trok ik de gordijnen open. Een waterig zonnetje begroette me een deed de droom van de nacht vervagen.
Een vroege scholier fietste voorbij, de tas over een schouder. Ik keek haar na en liep toen lui naar de keuken. Aan een ontbijtje was ik toe.
Gapend zat ik aan mijn ontbijt. Vandaag vrij, ik had zeeën van tijd en was zeker niet van plan om op te schieten. Misschien kon ik wat mensen bezoeken, ik zou eigenlijk weer is langs mijn moeder moeten. Mijn moeder, 87 en zo dement als een deur. Ik wist dat ik langs moest, maar had er geen zin in. Absoluut niet.
Ik stond op en besloot dat ik vandaag naar Mark zou gaan, in plaats van mijn moeder. Mark, daar heb ik ten minste lol mee, hij was een geweldige vriend en misschien had hij eindelijk zijn schilderij af. Ik had ten slotte een vrije dag en daar moest ik van genieten.
De dag vloog voorbij, Mark zijn schilderij leek nog nergens naar, maar hij had nieuws. Hij had een vriend. Jurre was gelijk bij Mark ingetrokken en ik had de hele middag met die twee zitten praten.
De droom was vergeten en de nacht die erop volgde kwam hij niet terug. Ik sliep beter en als ik droomde ging het over heel normale dingen en leek het zeker niet zo echt.

Hoelang later het was, dat weet ik niet meer, maar de droom die ik eigenlijk helemaal vergeten was, kwam terug in de nacht van 24 december.
Weer rende ik langs de stenen en weer probeerde ik de kille stenen te negeren. Ze leken het me te verwijten dat ik niet naar ze om keek en leken zich achter me te sluiten.
Toen het hek in zicht was zag ik tot mijn verbazing dat hij openstond. Opgelucht rende ik erdoor en sloot het hek achter me. Toen ik het slot omdraaide zag ik mijn moeder staan. Ze keek me heel helder aan, zo helder was ze niet meer geweest sinds jaren.
‘Waarom Mirre, waarom sloot je me af. Ik had je gewaarschuwd, maar nu ben je te laat. Ik kan het niet eeuwig uitstellen.’
Ze vervaagde en ik zag dat dit keer het hek weer gesloten was. Het was zo werkelijk, dat ik begon te huilen.
Huilend werd ik wakker, het was nog donker, ik keek op de klok. 4 uur. Te vroeg, ik zou nog kunnen slapen.
Zou ik het kunnen? Ik stapte uit mijn bed en keek naar de heldere avond hemel. De maan was goed te zien.
‘sorry mamma,’ fluisterde ik zachtjes.
Toen kroop ik onder de dekens en viel weer in slaap.

De wekker maakte me wakker, na de droom had ik droomloos verder geslapen. Ik kleedde me aan en liep mijn kamer uit. De keuken, een ontbijtje lekker.
Terwijl ik mijn broodje at, ging de telefoon. Met de droom van die nacht in mijn hoofd nam ik op.
De stem aan de telefoon vertelde me, wat ik eigenlijk al wist. Mijn moeder was overleden. Het tijdstip van overlijden was waarschijnlijk rond 4 uur.
Ik wist het al. Verslagen legde ik de telefoon op de houder. Ik belde mijn werk dat ik thuis bleef vandaag, daar werd het niet erg gevonden. Ze begrepen mijn verlies.
Die dag deed ik niet de moeite om wat te doen. Door schuldgevoel verteerd, bleef ik de hele dag in mijn bed.
Met moeite kwam ik er ’s avonds uit, de telefoon ging weer.
Het was Mark, hij had het gehoord en vroeg of hij wat voor me kon doen. Ik heb hem heel de begrafenis laten regelen. Ik had er niet genoeg puf meer voor.
Ik kon mezelf nog net naar de begrafenisdienst slepen, maar voor de rest deed ik die dagen niets. De begrafenis, was klein en simpel. Mijn moeder was zou afgetakeld, dat niemand haar goed kende.
Ik liet geen traan, ook niet toen de kist de grond in zakte. Toen ik van de begraafplaats af liep sloeg Mark een arm om me heen.

**Geplaatst**: 08-11-05 17:41

Re:

Geplaatst: 08-11-05 17:41

Denk je aan me?
Daar sta ik dan!
De grote, logge poort staart me aan.
Onverstoord staar ik terug.
De brok in mijn keel en de steen in mijn maag zijn nog steeds niet weg.
De grote, zware wolken die boven me hangen, beschrijven precies mijn stemming.
Wat sta ik hier te leuteren?' Kom op, San, verman je even', zeg ik tegen mezelf en met een diepe zucht open ik de poort.

Ik slenter over de begraafplaats. Ik durf niet over de begraafplaats heen te kijken, dus ik kijk maar naar beneden.
Ik besef ineens dat mijn slippers wel heel erg hip zijn. Hmm, volgende keer beter schoeisel aantrekken.
Stiekem kijk ik opzij. Waar was het nog eens?
Oja, vijfde rij van links.
Plotseling blijf ik staan. Hier was het.
'Tina Ramakers. Gestolen uit het leven en veel te vroeg gegaan.
Het leven is hart. '
De o zo bekende tekst..
Een beetje radeloos sta ik daar. Besluiteloos.
Wat moet ik hier doen? Ik ga maar eens zitten.

Verward kijk ik om me heen. Niemand daar.
Dan begin ik te praten.
'Hoi mam. Ik weet eigenlijk niet wat ik moet zeggen..
Het is zó snel gegaan.. Het is alweer een maand geleden, ik kan het nog steeds niet bevatten.
Als ik thuis voor de computer zit, denk ik nog steeds dat je elk moment binnen kunt komen en schreeuwen; 'Doe dat ding uit en ga aan je huiswerk!'Ik glimlach even schamper.
'Het was niet makkelijk voor me om hierheen te komen.
Had er steeds tegenzin voor, geen tijd, enzovoorts.
Het was een grote schok, de eerste twee weken heb ik alleen nog maar kunnen huilen, huilen en nog eens huilen.
Brandon had al 2 weken geen beweging gehad. Hij mist je!
Net zoals ik trouwens.
Tegen wie sta ik eigenlijk te praten? Nouja, het lucht op, dus.. ik ga nog even door.

Ik kan het me nog goed herinneren, de dag dat.. nouja, dat het gebeurde.
Ik zat achter de televisie, er was iets op van Char, erg interessant hoor. Ik hoor je nog sarcastisch zeggen; 'Ja, daar steek je wat van op hoor!' Je zag er mooi uit, mam. Heb het je nooit kunnen zeggen, maar je zag er echt mooi uit. En zenuwachtig dat je was.. Ik was ervan overtuigd, dat het je zou lukken.
Je moest op examen, anders zou je geen promotie krijgen en konden we Brandon niet houden. En die pony was alles voor me. Wás, ja.
Je laatste woorden waren; 'Denk je aan me, lieverd?' en mijn reactie was, helaas ongeduldig; "Ja mam, ik zal aan je denken.Succes. Doei." "Doei, Nathalie."
Als ik het had geweten..

Je gaf me nog een laatste zoen en vertrok. Onderweg is het gebeurd.. Ja.. 'Mijn stem breekt en ik zoek naar een zakdoek.
Weer haal ik diep adem.
'Ik wist dat er in onze familie hartziektes voorkwamen, maar dat het zó dicht bij zou komen, ik had geen idee..In het veld ben je gestorven, je favoriete plaats..
Er was niemand in de buurt, die je kon redden, en twee uur later heeft een wandelaar je gevonden. Je was met de auto in de greppel gekomen.Een uur later wisten ze wie je was en hebben ze ons gebeld.
Ik ben ingestort, alles werd zwart voor mijn ogen. Vanaf daar is het één zwarte waas geworden voor me. Ik weet niet wat ik heb gedaan, gevoeld, gehoord. Ik weet wel dat je begrafenis mooi was.
Lieve mam, ik mis je.
Sorry voor de keren dat ik je heb gekwetst, niet mijn best gedaan, je in de weg heb gelopen.
Ik heb zo'n spijt.. Het is míjn schuld mam, als ik niet zo nodig een pony moest, hadden we Brandon nooit gehad en geen geldtekort.
En dan had jij nooit naar een cursus gemoeten.
Mam, het spijt me zo..
Dan zwijg ik.
Achter mij schraapt iemand zijn stem.
"Sorry dat ik je stoor.. Ik ben Bart. " Hij steekt zijn hand uit.
"Sorry", zeg ik en snotter. Ik snuit mijn neus en kijk Bart aan. "Ik had een klein probleempje. "
"Uh, ik hoop dat je het niet erg vindt. Ik heb alles gehoord."
Kwaad kijk ik hem aan.
"Dat was persoonlijk! ", roep ik, vol afschuw. Het weerkaatst op de begraafplaats.
"Ik weet het, ik was fout bezig. ", zegt hij. "Maar ik zit zelf in dezelfde situatie. Mijn vader is overleden en ik was bang dat het ook door mijn schuld was. Maar ik kan je verzekeren, dat is niet het geval, en bij jou ook niet. "
"Niet? ", snuf ik.
"Nee. Dat denk je maar. Verbeelding. Imagination!"
"Ben ik nou de enige die het zo koud heeft? ", vraag ik.
"Nee, kom op dat trakteer ik je op een warme chocomel!"

Sja, en toen liep ik over het marktplein, (ik nog steeds op mijn hippe slippertjes) met een vreemde jongen.
Boven een warme chocomel hangend, kom ik steeds meer te weten over Bart.
Hij is 17, bijna 18, woont vlak bij me en hij rookt niet. Heel belangrijk.
Zijn vader is nu een halfjaar dood.
Veel krijg ik er helaas niet van mee, want ik droom even verder.
Zou wat zijn, hij & ik en zijn moeder & mijn vader.
Hmm..

Huisje, boompje, beestje?
Daar zijn jullie wel nieuwsgierig naar, he!
Maar helaas, jullie komen het niet te weten!
Toedeloe!

**Geplaatst**: 08-11-05 17:52

Re:

Geplaatst: 08-11-05 17:52

Wauw er komen echt mooie verhalen langs, vooral die van Pharagirlke

**Geplaatst**: 09-11-05 10:19

Re:

Geplaatst: 09-11-05 10:19

Er zitten idd mooie verhalen tussen. Ik vind die van Fenn het mooiste, komen er nog meer. Ikvindt het leuk om ze te lezen en te schrijven maar heb er al een geschreven

**Geplaatst**: 09-11-05 12:26

Re:

Geplaatst: 09-11-05 12:26

Ik wil wel meedoen maar schrijf eigenlijk alleen maar engelse verhalen en vaak veelste lange

Nu ook nog ff geen tijd, maar ik zal ergens mijn bijdrage ook nog wel ff leveren, is leuk

(Tenminste als jullie een engelstalig verhaal willen lezen)
Zitten al mooie verhalen tussen trouwens.

**Geplaatst**: 09-11-05 14:22

Re: ieders verhaal bij de zelfde foto.

Geplaatst: 09-11-05 14:22

bij deze wil ik graag ook meedoen met mijn verhaal:

Hier ligt mijn zus begraven onder de treurwilg. Maar treuren, kan ik niet meer.
Precies 1 jaar geleden, op een onrustige herfstdag, gebeurde iets, waardoor mijn hele leven instortte als een kaartenhuisje.
Net wanneer je beseft dat je volkomen gelukkig bent, gaat er iets fout.

Mijn zus was niet alleen mijn zus, ze was mijn beste vriendin. Samen deelden wij alles; geheimen, verdriet, intens gevoel van blijdschap.

Die morgen stond ik op met hevige hoofdpijn, dus ging ik mijn dag humeurig tegemoet. Ik deed bot en kortaf, iets waar ik tot op de dag van vandaag nog spijt van heb. Om iets van een 10 uur gingen we paardrijden, mijn zus en ik. Ondanks de knellende pijn, zag ik er erg naar uit om samen gezellig te hobbelen. Zij op haar lompe haflinger, ik met mijn vurige welsh. Door de ietwat sterke wind gedroegen de paarden zich anders. Toch gingen we wandelen, onze favoriete bezigheid. Ik voelde mijn hart nog heviger bonsen in mijn hoofd, maar dat hield mij niet tegen om samen te galopperen door de verlaten wegeltjes vlakbij de Schelde, net zolang tot de paardenmonden schuimden en de tranen door de snelheid uit onze ogen gleden. Een geweldig moment, ongetwijfeld.

En toen, toen gebeurde er iets, waarvan het lijkt alsof het gisteren gebeurde.
Een boodschappenlijstje kun je vergeten, maar zoiets staat voor altijd in het geheugen gekerfd.
Een onvoorspelbare windvlaag stak plotseling op,waardoor de ogen van de -anders zo rustige- haflinger wegdraaiden, waarop het kolossale beest zijn voorbenen in de lucht maaide en deze beweging meer dan eens herhaalde. Het steigeren werd voor mijn zus onhoudbaar en in een fractie van een seconde zag ik haar in een gebroken pose op de grond liggen. Het was alsof mijn hart even stilstond en de pijn in mijn hoofd verdween. De ene minuut denk je aan het huiswerk dat je nog moet maken, de andere schreeuw je om hulp, waarbij je het gevoel hebt dat je stem vervaagt en niemand je kan horen. Voor ik het besefte, werd mijn zus meegevoerd met de ambulance en hielden mijn ouders mij in hun armen. Ik had hoop, maar ergens heel diep vanbinnen voelde ik dat het fout zat. Mijn gemoed had het juist: enkele dagen later vertelde een vriendelijke dokter ons dat mijn zus aan haar verwondingen was overleden. En toen knapte er iets. Voor het eerst in jaren huilde ik weer als vroeger, als een klein kind. Samen met mijn ouders brak ik, voorgoed, onherstelbaar. Dagen slenterden voorbij. Terwijl voor ons de tijd stilstond, liep hij voor anderen onbezorgd verder. Ik was doodmoe, maar kon de slaap niet vatten. Ik moest iets eten, maar mijn maag liet dit absoluut niet toe. De weken die volgden waren pijnlijk. Het gaat goed met me, maar het wordt nooit zoals vroeger. De dag waarop ik voor de laatste keer intens lachte, kan ik me zelfs niet meer herinneren. Ik kan gelukkig lijken, maar binnenin knelt het. Ik lach nu wel, maar zonder betekenis.

Na 1 jaar sta ik hier weer op de plaats waarvan men veronderstelt dat je er de eeuwige rust kan vinden.
Hier ligt mijn zus begraven, onder de treurwilg. Maar treuren, kan ik niet meer.

**Geplaatst**: 09-11-05 14:51

Re: ieders verhaal bij de zelfde foto.

Geplaatst: 09-11-05 14:51

het is middag rond een uur of 3 toch heb ik het gevoel dat het nacht is een donkere alles omhullende nacht dat gevoel komt van binnenuit waarom ??

ik weet het niet muren omringen me, het gevoel het kan niet weg de deur zit op slot ik wil weg weg uit deze donkerte weg van de angst die ik voel, waar komt die angst vandaan? uit het verleden? ik weet het niet
het is verstikkend.

.....mischien! als ik dood ben zou het gevoel dan weg zijn?? nee ik wil leven leven voor de degenen die ik lief heb wat moeten die als ik er niet meer ben?? of......zouden ze blij zijn blij dat ik dan weg ben blij dat ze die angst niet meer zien op mijn gezicht!!
blij dat ik dan mischien de rust heb gevonden die ik zocht!

maar ik kan hun niet missen waar moet ik dan heen met mijn liefde en met mijn verdriet? waar moet ik mijn armen dan omheen slaan? waar moeten zij dan heen met hun verdriet liefde en angst? nee het is hier op aarde nog te goed om te sterven er zijn nog te veel mensen en dieren om van te houden!!!

toch blijft het gevoel knagen het is slopend het maakt me zo moe zo depri waar is het antw? waar is het antw op deze gevoelens in het verleden??............maar er is toch niks gebeurt ? dan toch in het heden?
maar wat weet mijn hart daarvan ?

het leven is een groot vraagteken en de grootste vraag is WAAROM???

**Geplaatst**: 09-11-05 16:41

Re: ieders verhaal bij de zelfde foto.

Geplaatst: 09-11-05 16:41

Ik moet ook nog even een verhaal schrijven, ik heb alleen niet zoveel tijd.

**Geplaatst**: 09-11-05 17:13

Re: ieders verhaal bij de zelfde foto.

Geplaatst: 09-11-05 17:13

wauw, echt prachtige verhalen!
Echt allemaal super mooi, telkens weer kreeg ik kippevel!
Ik ga zelf niets schrijven want ik ben helemaal niet zo goed in nederlands
maar moest mijn complimenten toch even kwijt!
Ik blijf dit topic volgen.

**Geplaatst**: 09-11-05 17:41

Re:

Geplaatst: 09-11-05 17:41

Zelfde hier Sani

**Geplaatst**: 09-11-05 17:49

Re:

Geplaatst: 09-11-05 17:49

mm, ik dacht dat een verhaal aan een minimum van 750 woorden moest voldoen. Er zijn hele mooie verhalen bji zoals die van pharagirlke en Frannie. Strax (als mijn huiswerk af is) plaats ik mijn verhaal ook.

**Geplaatst**: 09-11-05 17:51

Re: ieders verhaal bij de zelfde foto.

Geplaatst: 09-11-05 17:51

“Mama, beloof je me dat je plezier hebt in de hemel?” Zo eindigt mijn kleine zusje haar verhaal bij het graf. Er zijn een heleboel mensen, tantes, ooms, onze twee oma’s. Maar er zijn ook een heleboel mensen die ik niet ken, van oude mensen tot jonge mensen. Ik sla mijn ogen neer als ik zie hoe mijn vader slikkend naar voren komt. Als ik mijn zusje huilend aan zie komen, sluit ik haar in mijn armen. Dan bedenk ik dat ik niet moet huilen, maar gewoon door moet gaan. Dat is precies wat mijn moeder tegen mij zei, toen ze me vertelde dat ze nog een maand te leven had. Het is moeilijk te geloven dat ze dat nooit meer tegen me zal kunnen zeggen, nooit meer zal ik het eeuwige gezeur van haar aanhoren. Ik geef toe dat ik soms zo boos was, dat ik haar de dood toewenste, maar dat meende ik natuurlijk niet echt. En nu is het echt, ze is er nu echt niet meer.
Mijn vader doet zijn verhaal. Een kwartier lang vertelt hij over hoe mijn moeder is opgegroeid, hoe ze elkaar ontmoetten, hoe het verder is gegaan in hun relatie. Af en toe stopt hij even, dan zie ik aan zijn gezicht hoe moeilijk hij het vindt om dit te doen.
Ook hij eindigt zijn verhaal met een mooie zin. “God mag blij zijn dat hij er een nieuwe engel bij heeft. Dag lieve Marianne.” Het is doodstil, af en toe hoor je een snik van iemand die huilt. Ik probeer me nog steeds sterk te houden, al gaat dit moeilijk.
Nu is het mijn beurt. Ik vertel mijn hele verhaal, tussen de snikken door lach ik, om de momenten die ik samen met haar heb beleefd. Het komt er ineens allemaal uit, twee dagen heb ik dit moeten opkroppen. Dat hoeft nu niet meer. Ik mag alle verdrietige momenten, alle boze momenten en alle blije momenten eruit gooien, voor ze echt weg is. Soms vloek ik even, dan kijken er een paar mensen verschrikt op, maar dat kan me even niets schelen. Mijn moeder vond het ook nooit erg, zij vloekte ook wel eens.
Ja, mijn moeder, ze was niet perfect, dat is niemand, maar toch, zij had iets speciaals. Niet omdat ze mijn moeder was, maar omdat ze eigenlijk ook een vriendin was. Ik kon haar alles vertellen en ze hielp me, ze hielp me zo goed. Dat was heel fijn, om iemand te hebben om alles aan te kunnen vertellen.
Mijn verhaal is klaar, mijn vader kijkt mij bemoedigend toe. Zijn ogen zeggen: Je hebt het goed gedaan.
Dat vind ik zelf ook, ik ben blij dat alles eruit is. Met een trots gezicht doe ik weer een stap naar achteren, ik weet zeker dat mama ook trots op me zou zijn geweest. Het is nu tijd voor de rozen, iedereen mag een mooie rode, of een witte roos in het graf doen. Het is maar wat je zelf het mooiste vindt, mama vond het altijd vreselijk als het ging zoals zij het wilde. Ze liet altijd alles aan mijn vader over, die het maar goed moest vinden.
Ik gooi mijn mooie rode roos in het graf. De hand van mijn zusje trilt als zij het moet doen, dus ik help haar. Nu is het afgelopen, iedereen loopt weg. Het graf wordt dichtgegooid, maar ik blijf staan. Mijn vader wil me meenemen, maar ik laat het niet toe. Ik wil nog even alleen met haar zijn, al mijn problemen aan haar vertellen. Alle problemen die ik niet heb kunnen vertellen toen ze die maand in het ziekenhuis lag.
“Lieve mama, wil je ervoor zorgen dat God de mensen straft die het verdienen? Ik weet het, dat is niet goed, maar als ze het verdienen toch wel? En nog één ding mama. Zul je over ons waken, zul je ons beschermen tegen zij die ons iets willen aandoen?” Er rolt een traan over mijn wang en valt op het graf. De mannen die het graf dichtgooiden, hebben ons alleen gelaten. Met een zucht van verlichting sta ik op en leg mijn hand op de grafsteen. “Dag lieve mama, ik zal je nooit vergeten.”
Neuriënd loop ik weg, met mijn handen in mijn zakken. Waarom neurie ik eigenlijk? Omdat ik blij ben dat mama nu geen pijn meer heeft, daarom. Ik trek het hek van de begraafplaats achter me dicht. Het hek van de plek waar de dierbaarste en beste mensen worden begraven. Mensen zoals mijn moeder.
Ik loop weg, op naar het leven zonder mijn moeder.

**Geplaatst**: 09-11-05 17:54

Re:

Geplaatst: 09-11-05 17:54

Leuk hoor, van die verschillende verhalen over 1 foto

**Geplaatst**: 09-11-05 18:50

Re:

Geplaatst: 09-11-05 18:50

Tringg. De deurbel gaat. Ik doe open. “Hé lieverd hoe is het”, zeg ik. “Ik had je helemaal niet meer verwacht vandaag”.
“Tja, ik moest je gewoon zien, ik miste je zo veel”, zegt Frans. “Ga je mee even een sigaret roken?”
Ik knik, gezellig romantisch met z’n tweeën ergens heen lopen.
“Even mijn jas pakken”, zeg ik. Ik pak mijn jas doe hem aan pak nog snel eventjes de sleutels. “Ik ben even weg met Frans mam”, roep ik.
Ik loop naar buiten en sluit de deur achter mij.
“Waar zullen we heengaan?”, zeg ik.
“Dat is een verassing”, zegt Frans terwijl hij mij een sigaret aanbiedt
We lopen richting het park. Daar krijg ik altijd de kriebels van. Er gaan verhalen rond dat het gebouwd is op een kerkhof. Ik heb het nooit op kerkhoven gehad, ze hebben zoiets onaardigs over zich heen. Het is de laatste rustplaats, maar voor mij straalt het niks rustigs uit. Het liefst loop ik er snel langs.
Ik begin te hoesten. Tijdens het inhaleren van de rook was Frans met zijn rook kringetjes proberen aan het blazen, maar dat ging hem niet goed af.
“Gaat het lieverd?”, vraagt hij.
Ik knik met tranen in mijn ogen van het geen lucht krijgen. Ik hoest nog steeds, ik hoest, hoest en hoest. Ik kan niet meer ophouden. Dan wordt alles zwart.
Ik knipper met mijn ogen en zie een fel licht.
“Ze komt bij”, hoor ik iemand zeggen.
Ik kijk om mij heen, Frans, waar is Frans. Ik zie hem nergens.
“Frans”, zeg ik, maar ik hoor het niet. Weer wordt alles zwart.

Een paar dagen later loop ik naar Frans zijn huis. Hij heeft mij helemaal niet meer gebeld of is langs geweest. Wil hij mij nog wel. Ik druk op de bel van zijn voordeur, maar er komt niemand. Dan maar door de achterdeur, die is altijd open.
Ik loop naar de achtertuin, ja de deur is open. Ik neem de trap naar boven, naar Frans’ kamer.
“Lieverd”, zeg ik zachtjes als ik zijn deur op een kier doe.
Ik hoor geen reactie. Ik loop naar binnen, daar ligt hij op zijn bed. Een honkbal gooit hij omhoog en vangt hem dan op. Keer of keer. Hij doet net of hij me niet ziet.
“Dan niet hoor!”, zeg ik boos en ik ren de kamer uit.
Dan ren ik de trap af het huis uit en terug naar huis. Ik ga naar binnen en ga naar mijn kamer. Ik ga op bed liggen, morgen is alles beter. Ik weet het zeker. Morgen ga ik terug.

De volgende morgen sta ik op uit bed en kijk op de klok. Half 1, zo ik heb wel lang geslapen. Eerst verzorg ik mij daarna loop ik stil naar beneden. Mijn moeder, vader en broer zijn al weg. Snel moet ik naar school ,anders kom ik te laat. De verzorging had toch iets langer geduurd. Snel pak ik mijn tas, straks moet ik weer nablijven van die vreselijke leraar, Langemijer. Ik kijk op de klok, oei nog 5 minuten. Bakstaaf nu moet ik langs het kerkhof lopen anders kom ik nooit op tijd. Ik pak mijn sleutels en loop naar de deur. Hé hij zit op slot, ik maak hem maar open en buiten doe ik hem weer op slot. Ik zet flink de pas erin. Er staat een harde wind en de lucht is een beetje grauw.

Ik loop langs het kerkhof, ik kan de weerstand niet bieden om te kijken naar de graven. Daar allemaal in het zwart staan ze, mijn vrienden, klasgenoten, leraren, mijn ouders en…Frans. Mijn Frans, huilend om iemand. Waarom weet ik niet wie er is overleden. Is het een klasgenoot. Ik loop erheen en stilletjes ga ik achteraan staan. Frans neemt de plaats van de pastoor in. Hij staat te trillen, tranen rollen over zijn gezicht.
“Lieve malou, te vroeg heb”, zegt hij.
De rest hoor ik niet meer. Malou, dat ben…Ik.
Ik ren weg, weg van de mensen. Buiten de poorten van het kerkhof blijf ik staan, ik draai mij om. De poorten sluiten zich. Een scheiding tussen hen en mij. Voor altijd verwijderd van hen. Voor altijd van elkaar gescheiden, gescheiden door de poorten van het kerkhof.

**Geplaatst**: 09-11-05 19:27

Re:

Geplaatst: 09-11-05 19:27

Ik weet nog goed hoe simpel het was; hoe gemakkelijk.
Ik weet nog dat ik voor de poort stond, met mijn hoofd licht gebogen naar één kant, verbaasd kijkend. Het was zo simpel: ik had een kleine omweg gemaakt, ik was even verdwaald, en gelijk stond ik voor de poort. Ik weet nog hoe ik door de tralies keek, nieuwsgierig, zelfs een kléin beetje verlangend. Ik glimlachte toen, en duwde tegen de poort. Ik had niet verwacht dat ik het zware ijzer in beweging zou krijgen; ik hoorde hier helemaal niet. Dit was niet mijn leven, dit stond buiten mijn gebied. Ik zou er nooit mee te maken krijgen…
…dacht ik. Met nadruk op ‘dácht’, want de poort ging wel degelijk open. Heel gemakkelijk zelfs. Het ijzer piepte niet, het ijzer kreunde niet: als gesmeerd, bijna vanzelf, ging de poort open. Ik had niets door.
Toen viel het me pas op dat het een begraafplaats was: zo gaat het altijd met zulke dingen. Je komt er pas achter als het te laat is; té laat kwam ik te weten dat ik hier niet hoorde. Té laat kwam ik te weten dat het slecht was hier maar als je er eenmaal bent, kom je niet meer weg.
Helaas.
En dus werd ik verslingerd door het verdriet; meegenomen door emoties.
Nu is het te laat, nu ben ik verdoofd.
Ik ben er achter gekomen dat niet alles is zoals ik dacht, dat niet alles geweldig is.
En nu is het te laat.

Te kort, ik weet het, maarja...

**Geplaatst**: 09-11-05 19:43

Re: ieders verhaal bij de zelfde foto.

Geplaatst: 09-11-05 19:43

Iedereen schrijft super mooie verhalen!
Ik schrijf normaal nooit, maar wou toch eens n poging wagen, k ben benieuwd wat jullie er van vinden

Het hek.

Starend door het hek. Zal ik gaan of toch maar niet? Honderden gedachten spoken door mijn hoofd. Durf ik wel, kan ik het wel?

Uiteindelijk heb ik alle moed bijeen geraapt en pak voorzichtig het hek beet. Het ijzer voelt koud aan mijn hand, en ik krijg kippenvel van het idee dat ik daar zo zal lopen.

Voorzichtig duw ik tegen het hek, dat krakend en met veel lawaai openzwaait. Mijn hart bonst in mijn keel, en ik voel de twijfel om te stoppen en hard weg te rennen, veilig naar mijn eigen huis.

Toch houdt iets in mij me tegen om weg te gaan, de drang om jou te zien, te zien na al die tijd. Stapje voor stapje loop ik het pad af, jou kant op. Mijn hoofd suist en ik schrik van elk geluidje. Waarom ben ik hier alleen heen gegaan? Waarom is hier eigenlijk helemaal niemand? Is een plek als deze altijd zo stil?

Aan het einde van het pad, ga ik links af, een klein zijpaadje in. Je moet hier ergens zijn, ergens tussen al deze stenen moet er een de jouwe zijn.
Als ik ben aangekomen op mijn plek, jou plek, hoor ik opeens voetstappen achter mij. Ik schrik en draai me snel om.

En dan sta jij daar. Jij met je mooie blauwe ogen en je bruine golvende haar. Jij die wel voor mij gemaakt moet zijn, jij die straalt boven alles uit. Jij die haast engelachtig over komt. Maar waarom, waarom zie ik jou hier?

Je vraagt mij wat ik hier doe. Ik zeg je dat ik op zoek ben naar iemand. Iemand die ik gemist heb in mijn leven, de afgelopen vijf jaar en die ik helaas op de verkeerde plaats op moet zoeken. Vijf jaar te laat. Vijf hele jaren die ik met hem had kunnen meemaken als die verdomde moeder van mij hem niet voor mij had verzwegen.

De jongen met de mooie blauwe ogen kijkt me verdrietig aan. Hij verteld me dat hem ook zoiets is overkomen. Hij heeft z’n broertje verloren. Een stom ongeluk, verkeerde plek verkeerde tijd. En nu gaat hij hier alleen naar de begraafplaats om hem op te zoeken, te vertellen hoe zijn dag was en hoe zijn moeder hem mist, maar het niet op kan brengen hier naar toe te komen omdat het haar zo’n pijn doet.
Ik kijk hem verdrietig aan. De man die ik opzoek, is mijn vader. De man waarvan ik dacht dat hij zomaar een vriend was van mijn moeder. Waarvan mam had gezegd dat hij naar het buitenland was vertrokken vijf jaar geleden. Zomaar, zonder gedag te zeggen. De man van wie ik altijd hield, is overleden. Zelfmoord, omdat hij mij niet meer mocht zien. En dát hoor je vijf jaar later. Niks geen buitenland. Moord omdat hij mij niet meer mocht zien.

Ik leg de bloemen die ik heb meegenomen op zijn graf. Ik kus de steen en zeg dat het me zo spijt, en ik hoop dat je het me zal vergeven.

De jongen met de blauwe ogen pakt me bij de hand en neemt me mee. We lopen het pad af, terug naar het hek. Hij duwt mij zachtjes naar buiten en draait zich om, om het hek achter ons te sluiten.

Hand in hand lopen we weg. Je kust me op mijn voorhoofd en zegt dat je me niet zult verlaten. Nu weet ik waarom jij hier was. Op het juiste moment op de juiste plek. Dankzij jou heb ik eindelijk afscheid kunnen nemen. Jij moet wel een teken van papa zijn geweest. Ik dank je lieve papa, ik zal je missen en ik zal je nooit, maar dan ook nooit vergeten…

**Geplaatst**: 09-11-05 20:16

Re:

Geplaatst: 09-11-05 20:16

Solarpleure, die van jou is geweldig!

**Geplaatst**: 09-11-05 20:59

Re:

Geplaatst: 09-11-05 20:59

Na hoeveel tijd zou er een nieuwe moeten komen...1 week, anderhalf, 2??