Bokt.nl

Citaat:

Ja, wat zou dr toch met dr aan de hand zijn, dat was de gedachte.
Toen ze in de kantine lag op de bank, was ze helemaal vies en alles was kapot, jaja zelfs haar Petrie's.
Eerst had ik geen medelijden met 'het meisje', ze was zo arrogant en zo koppig, steeds een eigen wil..
Maar nu was dat omgedraaid, het was nu een 'zielig meisje', die pijn had, en niks meer wist.
Na een tijdje stond iedereen in de kantine, te kijken wat er met 'het meisje' was..
Ja, dat was ook de vraag, die steeds werd steeds geluidt.
Ze had een dikke bult op haar kop, tja, geen cap!
Haar knieen waren open maar verder niks ergs, maar het raarste was, wáárom vroeg ze steeds wat er aan de hand was?!
Na een paar minuten besloten we toch maar met dr naar de huisarts te gaan, er was dachten we niet veel aan de hand.
Tot we daar aan kwamen en gelijk door werden gewezen naar het ziekenhuis!
Toen begon de spanning te komen, het is ernstiger dan we dachten!
Daar aangekomen moest ze op een 'bank' en werden haar laarzen doorgeknipt (kon niet zo snel los) en haar paardrijbroek moest natuurlijk ook uit.
En jahoor, mevrouw had van alles gekneusd en gebroken, haar knie, haar heup en haar ribben.
Toen we weer met haar naar huis mochten wouden we niet, we wouden dat dr naar de hoofd gekeken werd, maar nee zei de dokter er is niks ernstigs dus er hoeft niet naar gekeken te worden.
Hoe vervelend ik ook was ging ik er toch tegen in ;
'Hoe kan jij nou zien of er iets ernstigs is IN haar hoofd?!!'
zei ik, eingenwijs maar wel terecht.
De dokter zei 'voorruit dan maar, leg dr maar op die bank'.
Het meisje zei nog steeds niks, ze was alleen maar stil en keek met moeite om haar heen..haar ogen waren rood en ze zat vol met schaafwonden, ze had ontzettende wallen onder haar ogen, ze zag er niet uit.
De dokter was tot de conclusie gekomen dat ze tóch wel wat had, dat dacht ik dus al.
Ja, het was een hersenschudding, gelukkig niet erg dus!
We mochten vertrekken.
Maar hoe moest ze naar huis? we weten geen eens wáár ze woont, we hebben geen nummer en ze zegt ook niks..
Met veel tegenzin hebben we tot 's avonds 8 uur gewacht of misschien haar vader of o.d haar kwam ophalen, maar nee..
Voorruit, ik deed dr bij me achterop en nam dr mee naar m`n huis, het was tenslotte toch vakantie.
Thuis aangekomen heb ik moeder uitgelegd over hoe en wat, en whauw, het mocht!
Wat mocht? Ze kon bij me blijven slapen, oke niet dat ik het heel leuk vond, maar me moeder respecteerde dat.
Ik legde dr op m`n bed neer en deed de douche aan, lekker warm, na een tijdje was ze éindelijk klaar met douchen en begon ze een beetje los te komen.
Ze begon tegen me aan te praten,

''Ik vind het heel fijn dat je zo lief bent...'', zei ze..
Mijn ogen werden groter, watte?
Dat arrogante, verwaande meisje die altijd aan zich zelf dacht en zo respectloos was als ik wéét niet wat, zei dát? DAT?
Whow......................................
Ik wist geen woord uit te brengen, en zei ''U-uhm.. tja.. ''
Snel pakte ik een pyjama voor dr uit m`n kast, hij was iets wat te groot, maarja wat wil je!
Ik liep snel naar zolder en kwam na 10 minuutjes terug met een oplaasbedje voor haar.
En ze begon weer te praten, ze was er weer een beetje bij.
Ze zei ''eigenlijk zou ik naar m`n oom en tante toe gaan, maar dat is daar toch niet leuk...'', ik zei ''weet je het zeker? moet je er niet naar toe?!''
'''Neee! asjeblieft zeg, wie wil nou naar die rijke stinkers toe, ze hebben altijd Petrie's aan enzoo....'
Huuh, dacht ik? ''Maar die had je zelf ook..''
Het meisje was stil en zei niks meer, 'zou ze het niet meer herinneren ofzo?'
Snel pakte ik een bed-dek en wat kussens en een botherham van beneden.
We doken allebij ons bed in en vertelde dr op los, eigenljk best vreemd, ik kende dr geen eens, en nu praat ik ermee alsof ze mn beste vriendin is!
Maargoed, we hadden over vanálles gepraat, wel 2 uur lang, ze kon maar niet ophouden tot ik zei, ''Kom, lekker slapen, morgen weer een dag!''.
Zo gezegd zo gedaan, de volgende dag ging de wekker al om 12 uur, jaweer 'tutututututuu'!
We stonden allebij op, nouja ze was ál op.
Ik vroeg hoe het met dr ging, en het ging super met dr, geen hoofdpijn nee niks, maar ze wist nog stééds niet wat er was gebeurd..
Tot ik opeens vraagde, ''Wist je, u-uhmm, wist je, uh, wel dat je een beetje ja -uhm.. verwaand was?!''..
Zo , eindelijk kwam het mn strot uit, best arrogante vraag, straks wist ze het gewoon nog!
''Arrogant?'', zei ze, [/i]''was ik dat??!''[/i]
Ze schrok zo te horen van mijn vraag.
Ze zei ; wel weet ik dat ik een hárdstikke lief paard heb, waar ik áltijd lekkere buitenritten mee maak en lekker rijdt, ik ben niet zo'n kakker hoor, die altijd 1.20 springt en haar paard altijd slaat''.
Mn bek viel open, wat? Dat wás ze, echt waar!
Ze herinerde zich niks meer van haar karakter, best gaaf eigenlijk, ze was nu zo'n tof meisje!
Maar...
Maar, is dit wel goed ?

Citaat:

Tja.. is dit goed ?
Nee dus, ze kan zich wel herinneren dat ze iets van een paard had, maar niet dat ze er zó slecht mee om ging.
We zaten samen op mijn bed en waren nog aan het praten, dat ze zo verwaand was.. ze was er van geschrokken over wat ik allemaal zei!
Tot opeens haar mobieltje afging, die in haar plastic tasje zat die ze mee had.
''triiiiingggg, triiiiinggg triiiiinggg''
Patricia keek op haar mobiel, er stond;
''Oproep 'papa' 054-522156''

Ze keek zo beroerd naar dr mobieltje, ik vroeg;
''Héeé, moet je niet op nemen? wie is het?''
Ze zei niks terug en drukte op het 'rode telefoontje', dus oproep afbreken.
''Waarom doe je dat?!'', vroeg ik, ''straks is het je vader!''
Ze zei nog steeds niks, daar zaten we dan, nog steeds zat ze beroerd naar dr mobiel te kijken.
en jahoor, daar ging het weer;
''triiiinggg, triiiinggg triiiinggg''

''neem nou op!!'' zei ik zacht tegen dr.l
Patricia nam op en zei op een bitcherige toon ;''ja!'', ze zette het telefoon gesprek expres op luid zodat ik het ook kon horen :
Haaj Patries, met je papa. hoe gaat het met je? Ben je nog bij je tante?
Patricia antwoorde niet, ik gaf een sein dat ze dat moest doen, ze zei;
''Ja ik ben nog bij tante Frida, ik blijf er nog een nachtje slapen oke..'', zei ze droog..
''Natuurlijk poppetje'', zei haar vader slijmerig.
''Ulchh, kwijl kwijl'', dacht ik, Patricia zei ''doeii, en hing gelijk op.
Patricia mocht een paardrijbroek van me lenen en wat andere kledij, want ze wou toch heel graag rijden..
Toen we eindelijk aangekleedt waren en gegeten hadden, zei ze opeens; ''mag ik nog een nachtje bij je slapen?'', op een heel sneuè toon.
Ik vond het best sneu, ze vond haar ''slijm - vader'', maar niks, en van mn moeder mocht het vast wel, het is toch vakantie!
''uhh ja is goed!'' zei ik 'happy', ze glimlachde naar me, dat gaf me een best fijn gevoel.
Toen we op de fiets zaten, waren we druk aan het praten over haar paard en mijn Lobi , haar paard heette Vivaldi x.
Eindelijk aangekomen liepen we praattend naar de paarden toe, er waren nog niet zoveel mensen, lekker rustig dus.
We bouwden wat hindernisjes (v. 50 cm etc), om lekker te gaan springen.
Ik was bang dat ze weer hoger wou en 50 cm veeeel te laag vond, tot ze opeens zei ''Wow zeg, best hoog!!''
Ik had gelijk zoiets van, ''huh?''
Toen we de paarden lekker hadden geborsteld en opgezadeld gingen we de springbak in en reden ze lekker warm.
Tot ze opeens zei ''Heej, zullen we eens ruilen van paard?''
Ik had nooit verwacht dat ze dat zou zeggen, ík op haar dúre paard.
Zo gezegd zo gedaan, zat ik op haar knol, reed erg fijn!
Na een kwartiertje lekker ingereden te hebben namen we een sprongetje, ''Zo wat springt die fijn!!''
Patricia glimlachde en zat trots op Lobi, Lobi vond het zo te zien allemaal maar oke.
Na een tijdje stond 'mijn' hindernis al op 90 (!) en die van Patricia en Lobi op 70 cm.
Dit had ik nog nooit gesprongen, zo hoog zeg!
Toen we klaar waren en lekke rhadden uitgestopt reden we met een blij gezicht de springbak uit.
''Hmm, dat was leuk!'' zei Patricia, ''Ja echt wel!'' antwoorde ik blij.
Toen de paarden waren afgezadeld, zette we ze in de paddock om lekker te rollen, terwijl wij even wat lekkers uit de kantine plukten.
Druk waren we (buiten) op een stoelletje aan het praten, terwijl we tussen door ook nog eens aan het vreten waren, we hadden het erg gezellig en moesten veel lachen.
Tot opeens Patricia stil was en haar gezicht verbleekte.
Ze keek naar een auto die van de bocht die je van veraf al kon zien.
Ik vroeg, ''Patries, wat is er? Patries ? joehoee'', ze was stil, tot opeens ze opeens zei ''K*T!!, ik zei ''sorry?'', ''HET IS MIJN VADER!!'' schreeuwde ze, terwijl ze in de kantine dook.
Ik liep zelfverzekerd naar de auto toe en zei ''Hallo meneer, kan ik u helpen, wie zoekt u?'', ''Patricia, Patricia, zei ze dat ze bij haar tante was maar dat is niet eens zo, waar is ze, ze moet hier ergens bij die rotknol zijn!!'', boos liep hij het erf over, terwijl Patricia nog in de kantine achter de bank verstopt zat.
''Ehm, meneer'', zei ik terwijl ik achter hem aan liep.
Hij zei niks, ''MENEER!'', hij keek om.
''Ehh Patricia is hier niet, ze zei *uhm* dat ze.. *uhhmm* op vakantie ging naar haar vriendin''.
Hij keek me raar aan en zei opeens; ''Oooooooooh verrekt! natuurlijk, het zal wel''.
Hij liep snel naar z`n 'ferari' en race-de de bocht door.
''Patriieess, Patriieeess, hij's weg!''.
Daar kwam Patricia uit de kantine rennen, ''Fjoehh

*Zucht, is dit wel goed?
Pff ..