Bokt.nl

Citaat:

‘ANNE, wat doet dat paard van jou buiten?’ roept mijn vader. Snel sluit ik msn af want ik weet zeker dat ik Whisper weer uit de wei moet gaan ophalen. ‘Je weet wat ik er van vind’ waarschuwt mijn vader me. ‘En je weet ook wat ik er van vind’ zeg ik, terwijl ik boos de trap afstamp. Ik loop de stallen in en mijn hoofd doet pijn van het glimmen. Alles is brandschoon bij ons. Op de stallen zitten gouden knoppen en ook de deursluiting is van goud. We hebben 15 gewone stallen van 4 bij 4 meter, en 2 kraamstallen van 6 bij 6 meter. Eldoro staat onrustig in zijn stal te draaien. Het is een 5 jarige hengst met een enorm springtalent. Natuurlijk moet ik hem uitbrengen op wedstrijd, wie anders.. ‘Ik kom zo, eerst Whisper pakken’ zeg ik tegen Eldoro en ik loop richting de wei. Zo trouw als Whisper is komt hij meteen naar het hek gerent als hij me ziet, terwijl hij eigenlijk veel liever buiten wil blijven. Ik laat hem los naast me lopen en zeg ‘stal’. Whisper loop netjes richting zijn stal en ik hoef alleen nog maar zijn staldeur te sluiten. Eldoro hinnikt hard en begint ongeduldig met zijn hoeven te schrapen. ‘Jij je zin!’ roep ik naar hem, en ik loop richting de zadelkamer. Ook de zadelkamer is helemaal perfect. Hij is erg groot, ik schat zo’n 10 bij 12 meter. Een voor elk paard is er een apart rekje met een hoofdstel en een zadel. Er staan ook nog 3 kasten vol met dekjes en bijbehorende bandages. En daarnaast nóg een kast met voor elk paard een aparte poetsbox. Ik pak het zadel en hoofdstel van Eldoro en daarbij een donkergroen setje. Donkergroen valt niet zo op in de herfst, dus dan heb ik de meeste kans dat mijn ouders ons niet zien. Snel loop ik naar mijn ongeduldige paard en zadel hem op. ‘Sh#t me cap’ zeg ik in mezelf en ik ren terug naar huis. Stilletjes sluip ik de bijkeuken in en grijp mijn cap van de kapstok. Ik sluip weer richting de stal en haal Eldoro uit zijn stal. In het gangpad singel ik nog een keer goed na en stap op. Als ik helemaal stevig zit roep ik ‘GO’ en Eldoro schiet er vandoor. Als we 200 meter van ons huis, beter gezegd villa, af zijn laat ik Eldoro weer in stap overgaan. ‘Nu komen ze vast niet meer achter ons aan, ze gaan heus geen 200 meter rennen ‘ zeg ik tegen Eldoro.

We maken een ontspannen bosrit van zo’n 2 uur. Een beetje lang maar ja, een conditietraining laten we maar zeggen. ‘Tutututuuu’ roept mijn telefoon. In mijn haast om op te nemen vergeet ik op het scherm te kijken wie er belt.

’Met Anne’ roep ik vrolijk door de telefoon
’Met je moeder, waar zit je’ snauwt ze boos.
’Ik doe aan conditietraining’
’Kom naar huis, er is een nieuw paard ik wil dat je hem rijd’.

En ze heeft opgehangen. Ik zucht diep. Dit is dan al mijn 6e paard die ik vandaag rijd. ‘Eldoro, Eldoro, wat moet ik toch met die stomme ouders van me?’ vraag ik me hardop af. ‘Jij vind ze ook niet aardig hè ? Nou ik zal eens kijken of ik jullie ’s ochtends een uurtje de wei in kan doen’. Eldoro briest zacht en begint een beetje onrustig te lopen. ‘Je hebt gelijk jongen, we moeten snel naar huis’ zeg ik, en ik zet Eldoro in een handgalopje aan.

‘Dat werd tijd’ snauwt mijn moeder als ik het terrein oprijd. Ik reageer niet op haar woorden maar ze blijft doorzeuren. ‘Ik wil niet dat je het bos in gaat, dat weet je best’ zegt ze pissig. ‘Ik doe conditietraining hoor, wil je dat die paarden dood neervallen tijdens die k*ttraining die je ons geeft of zo’ zeg ik brutaal. Even is mijn moeder sprakeloos, en voordat ze ontploft ga ik snel de stal in. Ik zadel Eldoro af terwijl mijn pa het nieuwe paard al aan het longeren is. Eldoro’s spullen laat ik gewoon naast de stal, op de grond, liggen en snel zet ik mijn vriendje onder het solarium. ‘Anne, schiet nou eens op. Je hoeft die paarden niet elke keer onder dat solarium te zetten’ roept mijn vader me toe. ‘Ja waar heb je dat ding anders voor’ zeg ik zachtjes, zodat mijn vader het niet hoort. Als mijn vader het paard naar zich toehaalt kijk ik verbaasd toe. ‘Geef is wat informatie pap..’ . ‘Zoals je ziet is het een pony, merrie van 10 jaar, en ze is voor je zusje’ antwoord mijn pa. ‘Waarom zet je haar zelf er niet op dan’ antwoord ik bot. Mijn pa reageert niet en helpt me opstappen. Het is een vreemd gevoel om opeens op zo’n kleine pony te zitten maar het voelt meteen heel vertrouwt. Na een paar rondjes stappen laat ik de merrie in draf over gaan, ook dit verloopt super. Mijn vader haalt de longeerlijn er af en zet een sprongetje neer. Er klinkt een diepe zucht van mijn kant, hij ook met z’n eeuwige hindernissen. Toch doe ik braaf wat mijn vader wil en ik stuur de pony op de hindernis af. Ik voel dat de pony met een enorme kracht onder me afzet en ze vliegt over de hindernis. Ik ben verbaasd, zo’n lief , ontspannen pony’tje en dan zó springen. Dit kon wel eens een hele goede pony zijn. Ook mijn vader blijkt het leuk te vinden want hij zet de hindernis 2 gaten hoger. Ook deze hindernis springt de pony zonder enig probleem, en ze begint het zelfs leuk te vinden. Ze gaat telkens harder lopen en ze zweeft onder me. Weer zet mijn pa de hindernis 2 gaten hoger, en hij staat nu ongeveer op zo’n 80 cm. De pony springt het weer makkelijk. Weer wil mijn vader de hindernis hoger zetten maar demonstratief zet ik de pony stil. ‘Je weet niet eens hoe lang dit beest niet bereden is, het is genoeg voor vandaag’ zeg ik streng tegen mij vader. En hij gehoorzaamt. Mijn vader is wat dat betreft veel makkelijker dan mijn moeder. Over sommige dingen denken wij hetzelfde, maar hij gaat meestal mee in zijn enthousiasme, hij wil graag tot het uiterste. ‘Haal Bonny is’ zeg ik tegen mijn pa. Bonny is mijn zusje, ze is 10 jaar en gehandicapt, zoals ik al had gezegd. Even later komt Bonny aangehuppeld. Ze ziet er vrolijk uit, zoals altijd. ‘Lieve pony’ zegt ze. Ik glimlach en stap af. Ik help haar erop en doe de longeerlijn er weer aan. Met een gezicht zo trots als een pauw stapt ze een paar rondjes. Ze aait de merrie heel de tijd en zegt telkens ‘lieve pony’. Opeens wil ze er af, ze zegt dat ze geen zin meer heeft. Zulke dingen heeft ze wel vaker maar dat snapt ze niet. Ik til haar van de pony af en ze zegt dat ze naar binnen gaat. Ik knik instemmend toe en breng de pony naar stal. ‘Waar moet ze staan pa?’ vraag ik. Mijn vader loopt inspecterend alle stallen na. ‘Maak er maar 1 voor haar klaar’ zegt hij, en dan loopt hij weg. Ik vraag me af of de pony eigenlijk ook een naam heeft, maar er is niemand om dat aan te vragen. Als ik de pony afgezadeld heb zet ik haar lekker onder het solarium, terwijl ik in de tussentijd een strobedje voor haar klaarmaak. Ik doe extra veel stro in de stal en gooi er een flinke pluk hooi bij. ‘De rest van het voer doen ze zelf maar’ mompel ik. Ik ben eerder klaar dan verwacht en de merrie is nog niet droog. Daarom leg ik haar een zweetdekentje op en zet haar in stal. ‘En nu is het tijd om te eten’ zeg ik tegen mijn rammelende maag.