’’Loesje was echt superlief tijdens het borstelen.’’ ‘’Ze bleef heel netjes stilstaan en…’’ ’’Iris, dat heb je nou al zeker 5 keer verteld, we weten het nu wel.’’ Zegt mijn vader. Ik steek nog een hap spaghetti naar binnen. Weer is het alsof er een film in mijn hoofd afspeelt, een film alle momenten samen laat zien. Geen detail word overgeslagen. Al kijkend naar de film in mijn hoofd eindigt de maaltijd. Gelukkig hoef ik de afwasmachine niet te vullen en kan ik meteen naar mijn kamer gaan. Daar pak ik een mooi boek en lees uren lang, tot ik met mijn kleren nog aan in slaap val…
De volgende morgen word ik al vroeg gewekt door het gehuil van mijn kleine zusje Nina. Ik kan nooit blijven liggen als ik wakker ben, ik heb al lang genoeg in bed gelegen! Dit is bij mijn ouders ook bekend, en meestal als Nina ’s morgens huilt haal ik haar uit haar bedje. Mijn ouders komen dan even later zodat ik me kan aankleden. Ik loop over de gang en open de deur van Nina’s kamertje. Als ze me ziet breekt er een glimlach door op haar gezichtje. ‘’Zusie!’’ roep ze en ze steekt haar armpjes uit. Ik lach ook en pak haar kleine handjes.
‘’Nina uit.’’ Zegt mijn kleine zusje. Ik til haar er uit en zet haar op mijn heup. Zo loop ik de trap af. Beneden zet ik Nina in de box en ga zelf languit op de bank liggen tv te kijken.
Die middag ben ik om half één alweer op de manege te vinden. Samen met Michelle mest ik eerst alle boxen uit. De paarden staat buiten op de weide, dus kunnen wij aan het werk. Het is niet altijd een pretje om al die boxen uit te mesten. De eersten gaan nog wel, maar hoe meer boxen je schoonmaakt hoe zwaarder het word. Na het zware werk zitten Michelle en ik op de hooiberg uit te puffen. ’’Zo, ik heb wel weer genoeg gedaan voor de hele dag.’’ Zegt Michelle. ’’Je meent het, dus je wilt ook niet even gaan paardrijden?’’ plaag ik. Ze steekt haar tong naar me uit. ’’Ik heb nog wel genoeg puf om de hele dag bij Loesje te zijn.’’ Zeg ik dromerig. Michelle zit meteen rechtop. ‘’Mag jij Loesje verzorgen?’’ ’’Ja, Mirjam heeft me gevraagd!’’ ‘’Wauw, leuk zeg!’’ ‘’Dan kunnen we vanavond samen gaan rijden.’’ ‘’Ik heb eerlijk gezegd nog niet op haar gereden en ik wil graag rustig beginnen.’’ ‘’Kom op, het is toch leuk om meteen met een buitenrit te beginnen?’’ ’’Ja oké, maar…’’ ‘’Leuk dat je het doet Iris!’’ Michelle springt van het hooi. ’’Zadel jij Loesje dan maar op, ik haal Marco.’’ Ik probeer nogmaals te zeggen dat ik het geen goed idee vind maar Michelle hoort het al niet meer. Michelle is al zeker twee jaar stalhulp bij manege Het Klavertje Vier. Het is ook bijna vanzelfsprekend dat zij ook al een vast verzorgpaard heeft. Haar verzorgpaard is een zwarte ruin genaamd Marco. Marco is een stevig gebouwd paard dat het liefst de hele dag keihard galoppeert. Hij lijkt wel op Michelle, Michelle is namelijk ook vrij stevig en mag graag crossen. Daarom zijn ze ook een goed team. Loesje is heel anders, zij is slank en luistert bij de kleinste hulpen, daarom vind ik haar zo leuk. Het enige dat ik niet zo geweldig leuk aan Loesje vind is dat ze zo nu en dan wel eens een flinke bok kan weggeven. Maar ja, alles heeft zijn voor en nadelen. Ik spring ook van de hooiberg af, om Loesje te gaan zadelen.
Hier een stuk dat (vind ik persoonlijk) erg spannend eindigt!
Ik haal de sleutel uit mijn jaszak en open het kluisje. Zwaar beladen met een zadel, hoofdstel, poetskist en halster. loopt ik naar de poetsplaats. Daar kan ik gelukkig alles ophangen want zo’n zadel is best zwaar! Met het halster nog hangend op mijn schouder loop ik naar Loesje. ’’Hé Meisje, wat denk je van een lekkere buitenrit?’’ praat ik tegen het dier terwijl ik het halster omdoe. Haar gevoelige oren schieten heen en weer. Zou ze merken hoe zenuwachtig ik ben? Waarschijnlijk wel, paarden voelen dat op de één of andere manier. Ik leid Loesje de stal uit terwijl ik probeer zo kalm mogelijk te doen. Vreemde angstkriebels jagen door mijn buik. Het liefst ging ik nu gewoon in de bak rijden. Ik wil niet meteen een buitenrit! Bij de poetsplaats is Michelle al druk aan het poetsen. ’’Michel, ik rijd toch liever even in de bak, volgende keer gaan we op de buitenrit, oké?’’ ’’Kom op, het word echt hartstikke leuk.’’ ‘’Je moet wel meegaan hoor!’’ Zuchtend laat ik me overhalen. Waarschijnlijk heeft ze gelijk en moet ik gewoon even over die angst heen.
Zachtjes ga ik in het zadel zitten. ‘’Kom je nou nog of hoe zit dat?’’ Michelle is de weg al over gestoken en rijd richting het bos. Waarom heeft ze nooit eens geduld! ‘’Ik kom er aan!’’ Zachtjes druk ik mijn benen tegen Loesje aan en ga in stap achter Michelle aan. Loesje’s stap is soepel en vlot en ze houd die grote Marco makkelijk bij. ‘’Ik weet wel een leuk stuk waar je heerlijk kunt rijden.’’ ‘’Volg mij maar gewoon dan zie je het wel.’’ Zegt Michelle. Al snel slaat ze een smal zandpaadje in en gaan we over in draf. Ook nu kan Loesje Marco moeiteloos bijhouden. Omdat Loesje gewoon achter Marco aandraaft kan ik een beetje om me heen kijken. We slaan weer een paar kleine smalle weggetjes in die ons al kronkelend leiden naar de mooiste plekjes. Het lijkt soms wel alsof er elk moment kleine elfjes kunnen verschijnen. Het geeft je een rustgevend gevoel. Michelle had gelijk, het is prachtig en het gaat ook super! Loesje heeft nog geen stap verkeerd gezet. We komen op een breed zandpad dat een heel end rechtdoor loopt. ‘’Kom op Marco lekker crossen!’’ hoor ik Michelle zeggen en ze schiet weg. Voordat ik kan protesteren vliegt Loesje erachteraan. Marco gaat superhard, en Loesje kan het niet bijhouden. Ze is bang zonder een ander paard en raakt helemaal in paniek. En waar ik zo bang voor was gebeurt; Loesje…