hier weer een stukje
De volgende morgen werd ik al vroeg wakker. Ik ging weer recht staan en keek eens naar buiten. Ik was al gewend om alleen maar bomen te zien, maar hier zag ik al zo vroeg paarden op en af op het erf lopen, honden met hun balletjes spelen en de katten zich lekker wassen. Even later kwam de man weer naar me toe. Maar niet alleen hij. Er kwam ook iemand mee in een witte jas. Ze kwamen naar mij toe en de man haalde mij uit mijn nieuwe stal. De witte man ging eens met zijn stevige hand over mijn lichaam en pakte om de beurt mijn 2 voor benen een tijdje op en daarna moest ik een rondje draven. Mijn mond werd open gedaan. Dat vond ik wel zo raar dat ik maar snel mijn kiezen weer op elkaar deed. Daar was de witte man, na dat ik voelde dat zijn vinger er nog tussen zat, volgens mij ook niet helemaal blij mee.Maar toen ik eenmaal merkte hoe het allemaal in elkaar zat, was alles na een paar minuutjes klaar. De witte man nam mij mee en bond mij aan een paal vast. De 2 mannen praatte nog even met elkaar en na wat opgeschreven en met een soort briefjes aan elkaar overhandigd te hebben ging de witte man weg. De man kwam toen naar mij toe en nam me mee. Angstig keek ik rond waar we naartoe gingen. Want op vreemd terrein ben ik niet bekend en ben ik heel schrikachtig. Yalta zei vroeger altijd dat er maar een blaadje hoefde te ritselen of ik vloog al weg. Dat vond ik wel wat overdreven, want na 17 keer toen er een vogeltje opvloog schrok ik zelf van soort soort dingen niet meer. We gingen een paadje in en we kwamen bij een wei uit. Dolblij galoppeerde ik door het groene gras van blijdschap. En na een flinke bok en een extra rondje rennen ging ik lekker knabbelen aan het sappige gras. In afwachting wat ik de rest van de dag nog ging doen.