Bokt.nl

**Geplaatst**: 10-06-05 23:24

Re: [tek] rassenportfolio: allemaal paardjes!

Geplaatst: 10-06-05 23:24

Ja, die meid kan het wel Knipoog

**Geplaatst**: 10-06-05 23:24

Re: [tek] rassenportfolio: allemaal paardjes!

Geplaatst: 10-06-05 23:24

wauw, wat kan jij goed tekenen zeg!! echt super!

**Geplaatst**: 11-06-05 11:10

Re: [tek] rassenportfolio: allemaal paardjes!

Geplaatst: 11-06-05 11:10

Ik ga vrees ik helemaal met de rest mee: Leuke tekeningen, aparte stijl, en heel jammer dat je zo op andere tekenstijlen afgeeft. Wat is er in vredesnaam voor schande aan om 20 uur aan een tekening te besteden? Het feit dat jij het in drie uur kan? De resultaten verschillen hemelsbreed tussen fotorealisten en impressionisten, dus werkwijze, materialen en tijd ook, dat maakt juist de verschillen. Iemand die de opdracht krijgt (!) om elk haartje op de juiste plek te laten vallen, doet niet even in drie uur een schilderijtje. Daar gaat gewoon veel meer tijd in zitten dan in het lossere werk dat inderdaad veel sneller af is. En zowel het maken van een fotorealistisch werk, als het toonbaar houden van sneller impressionistisch werk is een kunst, wat mij betreft. Dat jij meer van abstract dan realistisch houdt, is puur een kwestie van smaak, niet van beter/slechter.

Wat ik verder niet snap, is dat je jezelf zo sterk achter een bepaalde stijl verschuilt. Je schrijft dat je zelfs soms niet tevreden bent over deze stijl, dat je abstract werk leuk vind en dat je bang bent dat iedereen tekeningen in deze stijl lelijk vind. Hoewel ik je tekeningen erg knap vind, is het inderdaad niet helemaal mijn smaak. Maar wat je niet moet vergeten, is dat stijl niet iets definitiefs is. Als jij het idee hebt een bepaalde stijl te creeeren, dan ben jij dus degene die deze stijl vormgeeft en dus ook kunt veranderen en aanpassen. Als mensen ontevreden zijn over een schilderij, dan hoeft dat niet eens zozeer aan de gekozen stijl te liggen, maar misschien wel aan de manier waarop je deze stijl hebt toegepast in je schilderij. Ik zou me dus zeker niet zo vast willen zetten in wat je doet. Varieer wat meer, ga eens echt abstract en dan weer echt realistisch te werk, dan oefen je jezelf ook meer dan wanneer je jezelf toestaat in steeds dezelfde technieken & truckjes te vervallen door steeds in dezelfde stijl te blijven werken. Als je een broodschilder bent (je wilt er immers geld mee verdienen vertel je), is het ook helemaal geen slecht idee om een wat breder aanbod aan stijlen te gebruiken zodat je ook meer kans hebt dat mensen bij jou aankloppen. Als je laat zien dat je zowel realistisch, abstract, impressionistisch en dit als technische vaardigheden in huis hebt, dan kunnen opdrachtgevers beter zien wat je in huis hebt en zullen ze eerder de gok wagen.

Hmmm, dit is dus een heel verhaal geworden... Bloos

Waarschijnlijk omdat ik het altijd zo jammer vind als mensen 'stijl' soms gebruiken als een soort schild naar de buitenwereld, waar ze zich achter kunnen verschuilen als er kritiek komt. Dat is niet realistisch, want als kunstenaar kun je veel meer dan alleen 1 stijl, en ook niet eerlijk aangezien mensen ook kritiek kunnen hebben op jouw invulling en toepassing van een bepaalde stijl in plaats van de stijl zelf. Waarom zie je het niet gewoon als een fase waarin je nu zit? Dat houdt namelijk in dat dit iets persoonlijks is, wat ook flexibel en vluchtig is. Als ik zie hoeveel verschillende fasen ik al niet gehad heb, dan wordt ik soms ook ietwat daas (realistisch, impressionistisch, zwart-wit, acryl, kleurpotlood, aquarel, kleurpotlood, alles door elkaar Haha!

), maar dat is wel de enige manier waarop je denk ik verder komt. Dus borst vooruit, kin omhoog, doe wat je moet doen en kijk eens of je de kritiek op jouw 'stijl' ook kunt gebruiken om beter werk af te leveren door jezelf wat flexibeler op te stellen. Want geld verdienen is leuk, maar het gaat er natuurlijk om dat je jezelf steeds verbetert. En dus steeds meer geld kunt vragen. Knipoog

**Geplaatst door de TopicStarter** : 15-06-05 15:54

Re: [tek] rassenportfolio: allemaal paardjes!

Geplaatst door de TopicStarter : 15-06-05 15:54

@Genee: als het maar wat heeft, dat vind ik belangrijk.

@Mischa: Rien Poortvliet is een van mijn eerste aanrakingen geweest met dierenportretten. Ik denk dat een dergelijke invloed altijd wel zichtbaar zal blijven.

marleendv_88: daar heb je gelijk in. Ik vind het altijd leuk om te zien hoe mensen op een andere manier hetzelfde paard tekenen (dit aan de hand van een opdracht die ik twee jaar terug had, waarbij de opdrachtgever al een portret had van haar paard).

@ijslandertje: yep, ijslander heb ik zelfs al getekend, in een ouder topic of op mijn website.

@grid: ja, dat is waar. Het gaat nu ook weer veel beter. Ik heb om de zoveel tijd momenten dat ik iets nieuws moet ontdekken, en daar ben ik nu mee bezig, en omdat er schot in zit ben ik weer wat meer tevreden. Enne, ik zal je nog een PB sturen betreft Sayla. Heb een schets gemaakt, die volgens mij erg leuk zou kunnen worden.

@Cloverdale: daar ben ik blij om. Vind de Andalusier en de Tinker persoonlijk ook erg leuk, vooral qua kleur.

@lieferdje: als je interesse hebt kun je me een PB of emailtje sturen. Ik teken met alle liefde andermans lievelingen. Knipoog

@Tozalin: ik heb geluk, hihihi.

xyzutu2: wow, heel erg bedankt voor zo'n uitgebreide reactie, niet eens zozeer op mijn werk, maar op mijn houding. Met een aantal dingen sla je de spijker op zijn kop. Maar mijn afkeer voor hyperrealisme schept nogal wat verwarring. Mijn vader (die vroeger broodwinnend kunstschilder was, maar wegens omstandigheden zich ervan heeft afgekeerd) was een van de kunstenaars in de hoogtijdagen van het hyperrealisme. Dat heeft een zeer sterke invloed gehad op mijn kijk op hoe je dieren en mensen kon portretteren, tot ongeveer mijn twintigste denk ik, toen heb ik die stijl (of fase, wat dan ook) afgesloten om verschillende redenen. Een van die redenen was dat ik sowieso een weinig geduldig persoon ben met veel stemmingswisselingen. Ik kan de energie niet opbrengen haartje voor haartje, twintig of meer (noem eens honderden uren voor alles dat groter is dan A4 of A3) uur aan een tekening te werken aan de hand van een foto, zoals mijn vader dat bijvoorbeeld deed. Respect aan diegenen die dat wel kunnen maar het is niet (meer) mijn ding. Ik heb er belang aan gehecht dat het vooral de uitdrukking is, de uitstraling en daar heb je niet een specifieke foto voornodig die je als een afgodprentje boven je ezel hangt. Nee dank u. Voor diegenen die dit wel doen en kunnen, petje af want ik doe het ze niet (meer) na. Niet meer omdat ik het geduld niet meer kan opbrengen en me wil onderscheiden. Niet door ultiem realisme, een soort perfect beeld na te streven maar door een eigen weg binnen het realisme, binnen het portretteren van dieren te vinden, naast alle andere dingen die ik doe (die je hier op CB niet zult tegenkomen want ik vind dit een paardenforum).

Het gaat dus om mooi of lelijk. Ik vind hyperrealisme lelijk, omdat het van de kunstenaar een soort geroutineerde machine maakt. Misschien is het omdat ik mezelf falicant hiertegen afzet dat ik de verkeerde houding heb om serieus te worden genomen door jan en alleman of dat ik mensen het idee geef dat iedereen die niet als ik denk minder is en dat ik daarom niet ermee geassocieerd wil worden maar dat is niet zo. Het lijkt of je meer geduld dan liefde moet opbrengen om honderd uur aan een tekening te werken. Ik heb het bij mezelf ook niet over een specifieke stroming, ik hou me juist verre van het mezelf categoriseren in een bepaalde stroming. Ik zie er ook het nut niet van in om dat te doen in onze huidige, nogal pluriforme samenleving.

Mensen mogen met alle liefde kritiek uiten op mijn werk, zowel technisch of anders in houdelijk als puur op mijn wijze van tekenen of mijn paletkeuzes. Ik behoud mij op het recht het eens of oneens te zijn. Dat ik de plastische kant ondergeschikt vind aan het gevoel is een keuze en ik vind dat iedereen vrij moet zijn in die keuze. Ik vind hyperrealisme een stroming die an sich een enorme technische vaardigheid vereist (om te zwijgen over alle andere kwaliteiten die je nodig hebt) maar ik heb 99 van de 100 keer het gevoel dat ik naar een zielloos portret kijk, doods, akelig.... dat is een gevoel dat die stijl bij mij oproept, terwijl ik me gaandeweg er toch voor open heb gesteld en er zeker portretten zijn die 'anders' zijn aangezien ze het statische van hyperrealisme combineren met een niet statische compositie. Dan is het jammer dat het grootste deel van de hyperrealisme statisch met statisch combineren en bij mij een onherroepelijk doods gevoel oproepen, wat mijn definitie is van 'ik vind het dus lelijk'

Is dit mij verschuilen achter mijn eigen 'stijl'? Ik weet het niet. Dat ik defensief ben moge duidelijk zijn. Ik denk dat dit komt omdat ik er niet goed tegen kan dat mensen mij verkeerd begrijpen. Een onderdeel van 'kunst' of 'artistiek bezig zijn' (op welk niveau dan ook) is de kunst van het begrijpen van werk.

Hyperrealisme valt in diezelfde straat. Waarom het toch anders is? Aan hyperrealisme zie je in 1 oogopslag of iets goed of slecht is. Ziet het er heel echt uit? Dan is het goed. Ziet het er niet echt uit? Dan is het slecht. Het is dus een veel statischere stroming, wat niet wegneemt dat het een enorme dosis kennis, kunst en geduld vereist. Maar omdat het zo statisch is hou ik er niet van. Ik moet mijn eigen waarde in een werk kunnen vinden buiten of alle proporties en haartjes kloppen of niet.

Ik denk ook niet dat het een kwestie is van jezelf verbeteren. Het is een kwestie van ontwikkelen, proberen, experimenteren, en dat durven doen. Ik ontwikkel me altijd en heb al veel verschillende materialen geprobeerd, ook composities gekozen, maar dat komt met golven, soms snel soms langzaam. Zoiets vergt veel tijd en inzet en daar ontbreekt het me de laatste paar maanden jammergenoeg aan.

Leve de vakantie *telt de weken af*