Okee; weer een stuk(je)
----------------------------------------
Nicole deed de computer aan, hopelijk was Dinja online. Ook al was Dinja verdrietig om Murat, ze had nooit zomaar mogen gaan. Zij had haar toch niets gedaan?
Dinja was inderdaad online en begon meteen:
Dinja zegt:
Sorry, sorry, sorry! Ik liet me gaan!
Nicole zegt:
Je liet je gaan? Nee; je ging!
Dinja zegt:
Het was allemaal om Murat…
Nicole zegt:
Je móet hem vergeten; hij is jou niet waard! En dat je jezelf zo laat meeslepen door een jongen zeg.
Dinja zegt:
Lekkere vriendin ben jij. Je kunt toch wel begrijpen dat het pijn doet?
Meteen was ze offline. Wat nou pijn? dacht ze, terwijl ze over haar bult wreef met haar hand. Dát deed pas pijn.
Haar moeder kwam met de telefoon aangelopen: “Voor jou, Jarno.” Helemaal vergeten, dacht ze, die wil natuurlijk van alles vertellen over de wedstrijd. “Hallo, met Nicole?” “Hoi lief, met mij,”antwoordde Jarno, “hoe is het?” Wat zou ze zeggen? Zeggen dat ze zich hartstikke klote voelde, omdat haar broer haar had geslagen en tegen haar bureau aan had geduwd of zeggen dat het prima ging? Ze ging voor het laatste. “Prima, met jou? Hoe was de wedstrijd?” “Goed en de wedstrijd ook! Het was echt zo gaaf! In de eerste helft stonden we met twee één voor, het veld was ook best glad, want het regende. Je kon echt elk moment uitglijden. Na een tijdje probeerde iedereen elkaar te laten vallen…” Vallen, het woord galmde door haar hoofd. Haar broer had haar laten vallen. Niet expres en ook niet omdat ze aan het voetballen waren. Nee. Hij moest zijn woede kwijt, zijn agressie. En natuurlijk was zij het die er voor moest boeten. Ze was kleiner en helemaal niet sterk. Misschien lokte ze het wel uit? Misschien kwam het allemaal wel door haar…. “Hallo? Lieverd? Luister je nog?” “Eh-ja, ga verder,”zei ze. “Ik was al klaar. Je lette niet op, wat is er?” Fijn, dacht ze, een vriendje die meteen doorheeft dat er wat is. “Niks, echt niet,”loog ze. “Oké. Zal ik zo even langskomen?” “Dat zou fantastisch zijn, ik mis je!”zei ze. “Ik jou ook! Ik kom er meteen aan! Tot zo!” Ze hing op, ze had zin om zichzelf mooi te maken voor hem. “Mam! Jarno komt zo, als hij komt; zeg je dan dat ik boven ben?” “Is goed!”
Boven ging ze eerst naar de badkamer. Ze keek in de spiegel, wat zag ze er bleek uit. Eerst kamde ze haar blonde haar, wat ongeveer tot net over haar schouders kwam. Daarna deed ze wat mascara op en wat lipgloss. “Prima!”vond ze en deed alsof ze de spiegel kuste. Haar lip was al weer bijna normaal, maar de bult kon je nog wel goed zien. Ze deed op haar kamer de gordijnen maar dicht, hopelijk zag hij zo haar verwondingen niet.
“Miauw?” “Sorry Tom, maar deze keer mag je er niet bij zijn. Ga maar even uit mijn kamer!”
Na drie keer heen en weer lopen om Tom uit de kamer te houden, kwam Jarno de kamer binnen. “Hoi lieverd,”zei hij. Meteen kreeg ze een warm gevoel. “Hoi,”zei ze terug. Hij kwam naar haar toe, streek zijn hand over haar wang en omhelsde haar. Vreemd genoeg begon ze te huilen; na zulke rotdagen leek alles even vergeten, mocht ze het vergeten. Ze kroop dichter tegen hem aan. “Wat is er toch?” vroeg Jarno. “N-nare dagen achter de rug. Dinja die rot doet en ik snap niets van wiskunde.” Ze durfde het van Frank niet te vertellen, Jarno zou haar vast niet geloven. “Ach, Dinja trekt wel bij. Die heeft wel eens vaker van die rare momenten en wiskunde, tja; daar moet je jezelf niet rot over voelen Nic, het is maar school.” “Ik ben echt blij dat je er bent,”snifte ze. “Ik ook lieverd, ik ook.”