Loes’ vader kwam naar de slaapkamer toe. “Het is beter dat je nu gaat. Loes is helemaal van slag. Als Loes je weer wil zien of spreken zal ze je bellen. Het is beter dat ze nu even met rust gelaten word.” vertelde hij Christel. “Okee. Sterkte meneer.” antwoordde ze. Christel liep langzaam naar beneden, wenste Loes’ vader nogmaals sterkte en verliet het huis. Ze pakte haar fiets en reed in een langzaam tempo, in gedachten verzonken naar huis. Het was maar een kleine afstand van Loes’ huis tot haar eigen huis. “Hoi meisje!” riep haar moeder bij binnenkomst. “Hoi.” mompelde Christel terug. “Hoe was het bij Loes?” vroeg haar moeder. “Ze vertelde me hoe het nu met haar moeder was, nog steeds heel slecht, en.. misschien gaat ze dood. Loes moest heel erg huilen, haar vader zei toen tegen me dat ik beter kon vertrekken.” antwoordde Christel, naar de grond starend. “Ach meisje.. het is ook niet makkelijk voor Loes. Ik zal haar en haar vader een kaartje sturen met een Sterktewens erop. Verder kunnen we hun steunen wanneer ze dat nodig zijn, maar meer kunnen wij niet doen. Ik hoop dat het de artsen lukt om Hariët beter te maken, en dat ze zelf blijft doorvechten voor haar leven.” zei haar moeder. “Ja, ik weet het, ik hoop het ook..” antwoordde Christel. Ze vertrok naar haar kamer, morgen had ze een proefwerk Geschiedenis, waar ze nog helemaal niet voor had geleerd. Ze plofte op haar bureaustoel, pakte haar boek en probeerde de tekst aandachtig te lezen. Maar ze kon zich voor geen meter concentreren. De letters dansten voor haar ogen, en haar hoofd was heel ergens anders. Ze had geen idee hoe ze dit moest gaan redden, ze stond al een 5 op Geschiedenis.. Christel stond op, en hoopte maar dat het wel lukte, zo kon ze toch niet leren. Dan maar weer een matig cijfer.. stomme school.
@supertygetje; nu nog wel een beetje ja. Maar daar komt in de loop van het verhaal verandering in hoor.

