Bokt.nl

**Geplaatst**: 14-02-05 20:08

Re: [Verhaal] Diana & Nadia

Geplaatst: 14-02-05 20:08

Haha dank je Clown

Morgen weer meer van het verhaal enzo!

**Geplaatst**: 14-02-05 20:17

Re: [Verhaal] Diana & Nadia

Geplaatst: 14-02-05 20:17

Hmm.. morgen pas?
*kijkt liefjes
Weet je... ik ben ziek en verveeel me..
*please?

**Geplaatst**: 14-02-05 23:13

Re: [Verhaal] Diana & Nadia

Geplaatst: 14-02-05 23:13

Gaaf !!

Keep on posting Koe

**Geplaatst**: 15-02-05 17:23

Re: [Verhaal] Diana & Nadia

Geplaatst: 15-02-05 17:23

Diana & Nadia
Diana: De wegwijzer
Diana handelde snel. Ze deed White Shadow het halster om dat ze had meegenomen en nam haar mee. Het veulen kwam er vanzelf achteraan. Toen keerde ze Flame om, het ruiterpad op. “En nu terug, beestjes van me” Zei ze tegen de paarden. Ze konden alleen maar stappen en draven, want anders zou het veulentje ze niet bijhouden. Na ongeveer een kwartier gedraafd te hebben, begon Diana zich af te vragen of ze wel goed was gereden. Ze had eigenlijk allang bij de omgevallen boom moeten zijn. Daar in de verte, in de regen stond een oude man. Snel reed Diana naar hem toe. “Meneer, weet u de weg naar Schaverkant?” De man keek haar op een rare manier aan, en zei toen: “Schaverkant bestaat helemaal niet.” Hoofdschuddend liep hij weer weg. Diana keek hem verbaasd na. Wat nou, natuurlijk bestond haar woonplaats wel. En wat leek die man op iemand die ze eerder had gezien. Ze haalde haar schouders op en besloot het te vergeten. Ze zette Flame en de anderen weer aan tot een fikse draf, en bleef maar recht door rijden. Pas na twintig minuten kwam ze een wegwijzer tegen. Meteen stopte ze en keek. Schaverkant, linksaf, 0,5 kilometer. Dat viel mee. Ze stuurde Flame naar links, althans, dat wou ze doen, maar plotseling trilde de grond onder Flames hoeven. Ze voelde hoe de hengst geschrokken bleef staan, en keek wat dit was. En zo plotseling als de trillingen begonnen waren, hielde ze ook weer op. Diana boog voorover en zag een soort pijn in de grond gekerft, leek het wel. Een pijn die wees dat ze rechtdoor moest gaan, en niet linksaf. "Wat een onzin.." Mompelde Diana, en ze wou Flame linksaf sturen, maar de hengst weigerde koppig. Na een aantal minuten proberen gaf ze hem dan toch maar wat vrije teugel, en liep de hengst samen met haar, White Shadow en het veulen rechtdoor. Na zo'n tien minuten zag ze Diana in de verte een fokkerij opdoemen, haar eigen fokkerij! Ze hield Flame in, en keek of iedereen er nog was. Het veulentje was nog netjes bij, weliswaar buiten adem en erg bezweet, maar hij was pas één dag oud en hij had al zo’n lang eind gelopen, dat beloofde nog eens wat. Eenmaal thuisgekomen zadelde ze Flame af, wreef hem droog en beloonde hem met een appel. White Shadow en het veulen wreef ze ook droog, en ze gaf ze wat schouderklopjes. Thuis zette ze de tv aan. “En nu het weerbericht met Nadia…” Direct ging de tv weer uit. “Nadia. Wat is er toch mee?” Vroeg Diana zich af. Ze ging naar boven, naar haar slaapkamer. Ze moest even liggen, ze kreeg zojuist een vreemde gedachten.. Die man, die leek sprekend op iemand van een foto boven. Een kennis waarschijnlijk, of een familielid? Diana wist het niet meer, en eenmaal boven kon ze de oude foto's niet vinden. Waarschijnlijk ooit weggegooid, bedacht ze zich. Verward en moe liet ze zich languit op haar bed vallen. Al de vragen van afgelopen uren kwamen bij haar omhoog. Wie was die man in het bos, wie is die Nadia toch, waarom mocht ik niet naar links gaan bij het wegwijzerbord? En met die vragen in haar hoofd, viel ze in een diepe slaap….

Diana: De droom
Diana zat op haar paard, ze naderde een wegwijzer. Die kwam haar bekend voor, alsof ze al eens eerder hier geweest was. Er stond op de wegwijzer dat ze naar links moest gaan, dus sloeg ze het linkerzijpad in. En plotseling, toen ze nog geen vijf meter rechtdoor gereden had, sloeg er achter haar een ijzeren poort dicht. Verschrikt wou ze haar paard omkeren, maar die was er helemaal niet meer. Ze zag hem een paar meter verderop galopperen, weg van haar. Hoewel ze hem nog terug wou roepen, rende hij weg tot hij uit haar zicht was. Diana zuchtte, en besloot maar te kijken wat er met die poort aan de hand was. Ze liep erheen, rammelde er eens wat aan. Het maakte een geluid alsof iemand om haar lachte, haar uitlachte. Er zat een klein raampje in de poort, waardoor ze naar de andere kant kon kijken. Het was aan de andere kant allemaal groen, de bomen, het gras, de bladeren. En hier, aan deze kant was alles dor en troosteloos. Ze zuchtte, en liep maar eens weg van de poort. Ze kwam ergens op een open plek, met droge, harde, moddergrond. Ineens kreeg ze een gevoel alsof iemand haar aankeek. Ze kreeg kippenvel. Daar, tussen de bomen in stond een schim. Het was die oude man weer.. en plotseling wist Diana wie het was. “Opa! Waar ben ik, waar zijn we?!” Riep ze nog, maar de schim was alweer verdwenen. Ze liep langzaam en twijfelachtig door, in de richting waar haar opa net stond. Op de grond zaten verse voetsporen. Ze liep verder, alsmaar rechtdoor en rechtdoor en rechtdoor. Plotseling zakte ze weg. “O nee hé, moerasgrond!” Schoot het door haar heen. Ze wist dat ze niet moest bewegen, anders zou ze alleen maar dieper wegzakken. Ze zat nu al tot haar middel in, mar daar, in de verte zag ze een paard. “Flame, Flame, kom me helpen!” Riep ze angstig. Het paard kwam naar haar toe, maar het was Flame helemaal niet. Het was een andere hengst, gitzwart. Hij keek haar even aan, en wou zich toen omkeren omdat Diana zijn baasje niet was. “Ho, stop! Ik ben Diana!” Het werkte, de hengst keerde zich twijfelend om. Hij bleef een paar seconden staan, keek haar aan, en deed toen met zijn voorbenen een stap naar voren, in het moeras. Diana pakte dankbaar zijn teugel vast, en de hengst trok haar uit het moeras. “Bedankt..” Fluisterde Diana verbaasd tegen de hengst, toen ze veilig en wel weer op de kant stond. Ze steeg op, en aangezien de hengst dit geen probleem leek te vinden reed ze samen met de hengst verder. Ze kwamen bij een groot meer, en aan de overkant stond een oude vrouw naar haar te kijken. “Nadia!” Riep de vrouw. Diana schudde haar hoofd. “Nee, ik ben Nadia niet….” De oude vrouw was alweer verdwenen. Waar zij net stond, zat een meisje op haar paard, op Flame! Diana keek verbaasd, het meisje leek sprekend op haarzelf! Ze probeerde te roepen, maar het leek wel alsof er een ontzichtbare bariërre tussen haar en het andere meisje was. Ze moest naar de overkant, iets dwong haar naar de overkant te gaan. Het meisje aan de overkant en Diana sprongen tegelijk in het water en zwommen na elkaar toe. “Nadia!” Riep Diana. “Diana!” Riep het andere meisje. In het midden van de rivier kwamen ze elkaar tegen. “Stel geen vragen, maar zwem mee naar de kant, we kunnen hier niet blijven.” Zei het meisje beslist tegen Diana. Maar de overkant was er niet meer, in plaats daarvan was er alleen nog maar water om hun heen. Verbaasd keek Diana om zich heen. Een draaikolk in het water naderde hun. “Waar zijn we toch?” Vroeg ze aan het meisje. “In het verleden. De wegwijzers waren vals, ik ben er ook ingelopen. Ik weet net zo weinig als jij op het moment, Diana!” Diana dacht na. Dit kon helemaal niet, want ze was rechtdoor gegaan bij de wegwijzer, omdat Flame weigerde linksaf te gaan. “Dit klopt niet, zeg dat ik droom”.. Het andere meisje keek haar aan. “Dat is het! We dromen wat er gebeurd zou zijn als we de verkeerde kant op zouden zijn gegaan!” De draaikolk kwam steeds dichterbij en sleurde hun nu mee, naar de bodem. Ze kregen beiden geen lucht meer. “Als dit een droom is, wil ik NU wakker worden!” Schreeuwde Diana. Maar niemand hoorde haar. Ze lag thuis, in haar bed en werd met een schok wakker. “Het was maar een droom.” Zei ze tegen zichzelf, maar ze merkte dat haar stem trilde en dat haar haar nat was. “Het was maar een droom….”

Nadia: De droom
“Kom, Nadia, kom!’’ Nadia wou niet komen, maar iets dwong haar. Het was al fout dat ze de kant op was gegaan die de wegwijzer had aangewezen, dat wist ze gewoon. Ze zat hier nu vast. De vrouw riep haar nog een keertje: “Kom, Nadia, wees niet bang, ik doe je niks!” Nadia kwam dichterbij. Toen ze een meter of vijf van de vrouw vandaan stond herkende ze haar oma. Maar haar oma had blauwe ogen, en de ogen van deze vrouw waren vuurrood. “Nadia, kleinkind, weet je waar je nu bent?” Nadia schudde haar hoofd, ze had geen flauw idee. “Je bent verdwaald, gevangen in het verle…” Plotseling verdween de vrouw, en boven in een boom zat nu een kraai. De kraai keek haar spottend aan en kraste. Het leek wel of als hij haar uitlachte. Nadia haalde haar schouders op en liep verder. Toen struikelde ze over iets, en viel hard op de grond. Boven zich hoorde ze de kraai weer lachen. Ze stond op, en keek waar ze over gestruikeld was. Er lag niets, helemaal niets. Ze kreeg kippenvel. Dit kon niet, het kon niet. Ze liep door, niet merkend dat de grond modderiger werd. Net op tijd stond ze stil. Voor haar voeten lag een groot moeras, en ze was er bijna in gevallen. Weer hoorde ze de kraai krassen, maar deze keer klonk het teleurgesteld. Woedend keek ze naar de kraai, en riep: “Jij wou graag dat ik erin viel hè, stom beest!” Bij die woorden vloog de kraai in duikvlucht naar beneden. Nadia kon hem nog maar net ontwijken. Ze keek naar de kraai, recht in zijn ogen. Ze waren rood, vuurrood, niet zoals kraaienogen hoorden te zijn. “Het klopt niet, kraaien hebben zwarte ogen, of bruin.. maar niet rood!” Dacht Nadia verbaasd. De kraai keek haar spottend aan, alsof hij iets wist dat Nadia niet wist. Nadia liep door, maar nu iets voorzichtiger. Toen kwam ze bij een heg, een heg van vuur. Om verder te komen moest ze eroverheen. Hij was te hoog om in haar eentje overheen te springen, ze moest een paard hebben. Als bij toverslag stond er een hengst achter haar, en de kraai was verdwenen. Ze pakte de hengst bij zijn teugels, wat een prachtig beest was het. Hij had een vuurrode vacht, en bijna dezelfde kleur ogen. Wacht eens, die ogen. Hij had dezelfde ogen als die kraai. Ze schudde haar hoofd, vast verbeelding. Ze keek nog eens. De ogen waren bruin, en zo waren ze altijd al geweest. Ze hadden een kalme en rustige uitstraling, maar de hengst dribbelde toch wat zenuwachtig heen en weer, alsof hij ongeduldig was. Nadia ging gauw op het paard zitten. Ze stapten samen een stuk weg van de muur zodat ze een soort aanloopje hadden. En plotseling steigerde haar paard. Hij had weer rode ogen. Hij keerde zich om, naar de heg. “Nee, dat haal je niet met zo’n korte aanloop!” Schreeuwde Nadia, maar de hengst sprong al. Een prachtsprong, ze waren er ruim over. Toen begon het paard te bokken en steigeren, net zolang tot Nadia eraf viel. Ze keek verbaasd om, naar het paard. Maar die was er inmiddels niet meer, en toen ze de lucht in keek zag ze weer die kraai vliegen. “Aan welke kant sta je nou, eerst lach je me uit en dan help je me over de heg te komen!?” Nadia kreeg geen antwoord. Ze zuchtte diep, waar was ze toch. Plotseling wist ze het. “Verdwaald, gevangen in het verl..” Had de vrouw, die haar oma was, gezegd. Ze bedoelde natuurlijk verleden. Nadia snapte er niets van. Ze merkte hoe ze vanzelf verder was gelopen, terwijl de kraai haar volgde. En ineens was hij weg. Ze keek boven zich. “Waar ben je, waar ben je?!” Vroeg ze. Uit de struiken kwam het paard gelopen, hetzelfde als daarnet. Nadia bedacht zich dat het waarschijnlijk de bedoeling was dat ze zou opstijgen, dus twijfelde ze geen moment en stapte op. Direct schoot het paard ervandoor. “Ho, waar breng je me heen?” Weer geen antwoord. Het paard ging behoorlijk hard, maar plotseling stopte hij. Voor hun zat een groot meer. Aan de overkant stond een meisje, op haar eigen paard; Black Beauty! Ze dook tegelijk met het andere meisje het water in. Ze zei iets tegen het meisje, en die antwoordde. Opeens wist ze het. Het andere meisje was Diana. Ze wist niet hoe of wat, maar dat was Diana. Diana zei nog wat, en Nadia wist opeens wat anders. “Het is een droom, we dromen!” Ze had niet gemerkt dat een draaikolk hun naderde, tot deze hun ondersleurde. Nadia werd bang. “Ik wil wakker worden, ik wil wakker worden!” Ze sloeg wild om zich heen, en kon niet haast geen adem meer halen. Alles om haar heen werd wazig, en toen ze haar ogen weer opende wist ze niet meer waar ze was. Ze wreef in haar ogen, en knipperde, probeerde weer normaal te ademen. Toen herkende ze de omgeving; ze was weer terug in haar eigen slaapkamer.

Nadia: Wat is hier aan de hand?
“Wat is hier toch allemaal aan de hand? Vroeg Nadia zich, hardop, af. Wat had die droom te betekenen? Wie was toch Diana? Wat voor band had zij met Diana? Alleen maar nog meer raadsels dan voor ze ging slapen. Maar toch ook weer antwoorden Ze keek op haar wekkertje hoe laat het was, 6 uur ‘s ochtends. Ze had de hele nacht aan één stuk doorgeslapen! Snel stond ze op en trok andere kleding aan. Beneden schreef ze haar droom op. Ze kon zich niet alles meer herinneren, maar wel ongeveer. Ze snapte echt niet wat er gebeurde. Ze wou dat ze een gewoon leven kon leiden, zoals een paar dagen geleden. Waarom moest alles altijd veranderen, waarom kan ik niet gewoon doorgaan zonder Diana of wie dan ook. Alhoewel, begon ze nu te twijfelen, had Diana niet al een paar keer haar geholpen, of haar leven gered. En die wegwijzer? Zou haar droom misschien werkelijkheid zijn geweest, als Diana haar niet geholpen had? Nadia wist het allemaal niet meer. Ze was in het verleden verdwaald geweest, maar kon dat wel? Nadia was een echt dromertje, en kon zich best voorstellen dat de droom een betekenis was. Ze haalde haar schouders op, trok haar rijlaarzen aan. Er zat modder op, groenige moerasmoeder. En ook een kleine verschroeid plekje, alsof ze te dicht bij vuur was gekomen. Toen wist ze het zeker: het was geen droom. Het was iets anders, een betekenis, een visioen. Wist zij veel. Ze moest maar even naar buiten gaan, een frisse neus halen. Ze nam haar hond Kira mee, kon die meteen even uitgelaten worden. Er was iets belangrijks morgen, herinnerde ze zich nu. Maar wat ook al weer? O ja, dan kwam dat paard naar haar toe. Nadia hoopte maar dat ze net zo mooi en goed was als de man had beschreven. Nadat ze Kira had uitgelaten en eten had gegeven, moest ze de box van Black Beauty uitmesten. “Wat doe jij nou weer raar?” Vroeg ze aan het paard, die met zijn hoeven het stro opzij schoof. Onder het stro lag niets, gewoon de bodem van de stal. “Wat ben je aan het doen, en wat heb je gedaan dat je zo onder de modder zit?” Vroeg Nadia nog een keertje. Black Beauty keek haar aan alsof zij dat zelf wist. De droom. Maar wat was er het nut van om zijn stalbodem te onderzoeken? Waarom deed haar Black zo raar? Ze besloot hem even in een andere stal te zetten, en vervolgens om zijn stal uit te mesten. Ze vond helemaal niks op de grond. Ze zuchtte, dat paard van haar haalde zich weer eens wat in zijn hoofd. Toen ze klaar was poetste ze Black Beauty, in de andere stal nog. Daar zat het paard ook met zijn hoef te schrapen en te wijzen. Nadia keek waar hij heen wees. Een luik in de stalbodem. “Hè, een luik? Maar, dat heb ik nog nooit gezien hier, hoe wist je dat?” Haar paard keek trots, alsof hij er helemaal zelf was achtergekomen, wat waarschijnlijk ook wel zo was. Nadia schudde haar hoofd. “Wat is hier aan de hand?”

**Geplaatst**: 15-02-05 17:31

Re: [Verhaal] Diana & Nadia

Geplaatst: 15-02-05 17:31

Hmm..
t wordt wat vaag... Nu wil ik het vervolg om t beter te snappen Clown

**Geplaatst**: 15-02-05 17:36

Re: [Verhaal] Diana & Nadia

Geplaatst: 15-02-05 17:36

Oeh,
Spannend! Lachen

Ik zag 't helemaal voor me, hoe ze zo met die kraai was, en met dat paard zo over dat vuur Vork

**Geplaatst**: 15-02-05 17:40

Re: [Verhaal] Diana & Nadia

Geplaatst: 15-02-05 17:40

Hehe dank

Het wordt nog veel vager hoor Evelien, be prepared Vork

Vanavond zet ik het vervolg erop, maar het wordt nu wel wat vager & verwarrender allemaal Clown

**Geplaatst**: 15-02-05 18:04

Re: [Verhaal] Diana & Nadia

Geplaatst: 15-02-05 18:04

WildWings schreef:
Hehe dank

Het wordt nog veel vager hoor Evelien, be prepared
Vanavond zet ik het vervolg erop, maar het wordt nu wel wat vager & verwarrender allemaal

Aah.. ik ben benieuwd Clown

**Geplaatst**: 16-02-05 00:09

Re: [Verhaal] Diana & Nadia

Geplaatst: 16-02-05 00:09

nou wil ik ook meer! *kijkt streng*

**Geplaatst**: 16-02-05 11:50

Re: [Verhaal] Diana & Nadia

Geplaatst: 16-02-05 11:50

Poeh..
En toen was *vanavond* al voorbij..
En nu heb ik niks te doen Verdrietig

**Geplaatst**: 16-02-05 12:30

Re: [Verhaal] Diana & Nadia

Geplaatst: 16-02-05 12:30

Hehe dank en aww, sorry, gisteravond helemaal vergeten Bloos!

In ieder geval; het nieuwe stuk staat er zo op!

**Geplaatst**: 16-02-05 12:31

Re: [Verhaal] Diana & Nadia

Geplaatst: 16-02-05 12:31

Diana & Nadia

Diana: Op zoek
“Het was maar een droom” Zei Diana tegen zichzelf. En ze begon het te geloven. Niets meer dan een droom. En hoe meer ze het zei, hoe minder ze zich de droom herinnerde. Ze stond op, aangezien het ochtend was. Ze merkte niet dat er opgedroogde moerasgrond aan haar paardrijlaarzen vastzat, toen ze die aantrok. Ze merkte niet dat Flame modder aan zijn hoeven had, toen ze die krabde. Ze gaf alle paarden eten, en besloot toen maar op zoek te gaan naar de dierenarts. Gelukkig dat ze vandaag geen lessen hoefde te geven. Ze zadelde White Shadow om naar het dorp te rijden, om te kijken en te vragen of mensen die paardendief gezien hadden. Of om in ieder geval vanuit een telefooncel naar zijn nummer te bellen, aangezien haar eigen telefoonkabel nog altijd doorgesneden was. Ze zadelde en poetste White Shadow, en weg waren ze. Over de weg in stap. Toen ze in het dorp aankwam ging ze het eerst naar de politie om de diefstal aan te geven. “Ja, dat is erg vervelend voor U, maar wat kunnen wij doen?” Vroeg de man nadat ze het had uitgelegd. Diana werd chagrijnig, ze stond hier voor de politie en die wisten zeker niet was ze moesten doen. Woedend keerde ze zich om, en liep weg. Hard smeet ze de deur dicht. Buiten kwam ze weer tot bedaren en steeg op om door te rijden. Dan zou ze eerst maar bellen naar de dierenarts. Ze dreef White Shadow aan tot een drafje, en ging langs de kant van de weg rijden, een beetje in de berm. Als ze zo meteen naar links ging dan stond daar een telefooncel, wist ze. Maar voordat ze ook maar naar links kon gaan, sprak een vrouw haar aan. “Jij moet Diana zijn, zeg, dat vond ik wel vriendelijk van je, om je paard te geven aan de dierenarts” Diana keek verbaasd. Waar had die vrouw het nu weer over. Toen de vrouw geen reactie kreeg, ging ze door. “Heel het dorp heeft het erover, de dierenarts heeft het ons zelf nog verteld. Hij is je erg dankbaar voor het gebaar!” Diana kreeg het nu door, dat was de dierenarts van plan. Ze speelde het spelletje mee. “Ja, hij deed altijd zo zijn best en was altijd zo vriendelijk, dat ik hem best eens een cadeau kon geven.” De vrouw knikte, en liep weg. Diana reed naar de telefooncel. Zo, dus zij had een paard cadeau gegeven aan de arts hè? Dan zou ze hem maar eens opbellen. Ze zette White Shadow vast aan het halster wat ze had meegenomen, en liep naar de telefooncel toe. Het nummer van de veearts kende ze maar al te goed uit haar hoofd, en snel belde ze het op. Hij ging over. “Hallo, met dierenpraktijk Verburen, met Jan Verburen.” Goed zo, dat was hem. “Ja met Diana, zeg, dat paard wat ik aan je heb gegeven, waar is dat?” De arts begon te stotteren, hij snapte meteen dat Diana hem doorhad. Diana had verwacht dat hij zou ontkennen, maar het leek wel alsof hij daar deze keer geen zin in had “Nou, k-kijk, diie zi hi zit in ineuh….. Australië.” Diana werd bleek. “Wat?” Vroeg ze toen. “Nou, hij is naar Australië, naar iemand die Nadia heet……”

Diana: En nu?
De arts draaide er verder niet meer omheen. Hij had het paard verkocht aan ene Nadia. Diana schudde haar hoofd. “Geef me in ieder geval het adres.” En dat deed de arts. Het telefoonnummer kon hij zo gauw niet vinden, beweerde hij. Na een lang gesprek hing Diana op en keek naar het papiertje wat ze in haar hand hield, met het adres erop. "Het zal allemaal wel.” Mompelde ze. Ze moest hoe dan ook naar Australië toe. Ze had nog genoeg geld voor een vliegticket, maar waarneer de eerstvolgende vlucht was wist ze niet. Ze dacht niet na over hoe het moest met haar fokkerij, maar steeg op en reed meteen naar huis. White Shadow hinnikte blij naar haar veulen, toen ze hem zag, en het veulen hinnikte terug. Snel zadelde Diana White Shadow af, zodat het paard weer gauw naar het veulen kon. Die moest nog steeds een naam hebben, maar Diana kon niets verzinnen voor het zwarte hengstje. Ze haalde haar schouders op, ze had nu wel andere zorgen aan haar hoofd. Ze moest zo snel mogelijk naar die Nadia toe. Nadia. Alweer die naam, en nog steeds wist ze niet wie het was. Opnieuw kwamen al die vragen, en het werden er steeds maar meer, zonder dat ze op ook maar een ervan het antwoord wist. Ze moest naar Australië, die Nadia ontmoeten, en haar paard terug vragen. Ze moest iemand hebben die op haar stal zou passen en op haar paarden. Ze moest nog zoveel doen, voor ze eindelijk kon vertrekken. Ze ging naar binnen haar huis in, en belde een van haar pensionklanten op, die waarschijnlijk wel kon helpen. Het was zwaar werk, op de fokkerij passen voor een paar dagen, maar ze was bereid hem ervoor te betalen. De klant wou daarvan niets weten, hij vond het geweldig op zoveel paarden te passen, en Diana wist dat ze hem kon vertrouwen, dus dat zat wel goed. Nu maar naar het vliegveld bellen, om te vragen hoe laat en op welke dag het vliegtuig ging, maar de zaken lagen anders….
“Hallo, met Diana” Een mevrouw nam op aan de andere kant “Goedemorgen, vliegveld Schiphol, wat kan ik voor u doen?” Diana vroeg waarneer er een vliegveld naar Australië zou gaan, het maakte niet uit naar wel plaatsje, het liefste in de buurt van EdinBurgh, maar alles was goed. “Het spijt me, maar alle vluchten naar Australië vallen de komende weken uit, aangezien daar op vliegvelden verspreid door het land stakingen zijn, we weten niet wanneer we weer kunnen landen op hun luchthavens, maar voorlopig nog niet, volgende week misschien.” Diana bedankte de vrouw en hing op, ze zat in de problemen. Ze moest haar merrie terughebben, maar als er geen vliegtuigen naar Australië gingen… . Ze dacht na, en nu?

Nadia: En nu?
Nadia keek verbaasd naar het luik, waar Black Beauty maar heen bleef trappen en kijken. Waar slaat dit op, vroeg ze zichzelf af. Ze woonde hier al een hele lange tijd, en nu pas ontdekte ze dat er een luik hier zat. Of nou ja, eigenlijk had Black het ontdekt. Ze zuchtte diep, en keek Black Beauty eens aan. “Jij weet zeker ook niet wat het verder te betekenen heeft he?!” Vroeg ze twijfelachtig aan hem. Hij brieste verontwaardigd, en schraapte met zijn voet over een ring heen, die aan het luik vast zat. Nadia keek hem verbaasd aan. “Je bent veel slimmer dan ik altijd heb gedacht” Veronderstelde ze, waarna Black Beauty snoof, alsof ze hem beledigd had. “Sorry,” mompelde Nadia “maar ik ben zelf nou eenmaal ook een beetje verbaasd.” Toen snoof Black Beauty nog eens, maar deze keer klonk het alsof hij haar vergeven had. Mooi zo, dacht Nadia. Ze keek nog eens naar het luik, en nam toen een besluit. Ze zou erin gaan, nu meteen. Ze trok aan de ring, het luik piepte en kraakte, en ze moest al haar kracht gebruiken om het open te krijgen. Hèhè, daar schoof het eindelijk open. Nadia keek naar binnen, er liep een trap naar beneden toe. Ze keek naar Black Beauty, en die maakte een knikkende beweging met zijn hoofd. Nadia slikte een keertje, en klom toen van de trap af, beneden de donkerte in. Het was stikdonker, en Nadia voelde eerst voorzichtig voordat ze haar voeten neerzette. Ze daalde af tot aan beneden, toen voelde ze eindelijk dat de trap was opgehouden, en dat er weer gewone grond onder haar voeten zat. Ze keek naar boven, en kon nog maar net Black Beauty zien, hij keek wat ongerust naar zijn baasje, wat haalde die allemaal toch weer uit? Nadia liep verder, maar het werd te donker, en ze zag helemaal niets meer, ze moest eerst naar boven om daar een kaars vandaan te halen, of een zaklamp, pas dan kon ze verder gaan. Ze wou net weer de trap oplopen, toen ze plotseling gekras hoorde boven zich, bij Black Beauty. ‘Kraaien’ Schoot het door haar hoofd. Het was de kraai weer, uit haar droom, ze wist het zeker. Plotseling hield het gekras op, en hoorde ze voetstappen, ze kwamen steeds dichter bij het luik. Nadia wist niet waarom, ze moest naar boven. Rennend ging ze de trap op, ze hoorde hoe de voetstappen stopten, er was iemand naast het luik. Nadia wou weten wie het was, en wat diegene daar deed, ze was bijna boven nu. Te laat, het luik werd met een klap dichtgeslagen, Nadia zat vast. Ze duwde en duwde tegen het luik aan, maar het ging niet open. oliebol, dacht ze, oliebol. Ze was opgesloten, en nu?

Nadia: kraaienogen
Hoe Nadia ook probeerde, het bleef een feit dat het luik dicht zat, en niet van plan leek om open te gaan. Ze draaide zich om, en liep van de trap af. Ze moest verder verkennen of hier een andere uitgang was, er zat niets anders op, besloot ze. Haar ogen waren inmiddels wat gewend aan de duisternis, en ze bekeek nu de kamer eens waar ze zat. Ze zag in de hoek een bureau staan, en liep er naar toe. Op de tafel stond een opgezet beest, voorzichtig pakte ze het op, het was een kraai. Een grote zwarte kraai, met zijn vleugels uitgespreid. Er lagen ook nog papieren, haar oog viel direct op een heel klein fotolijstje, met een fotootje erin. Twee hele jonge kinderen, meisjes, die met zijn tweetjes op een hobbelpaard zaten. Nadia schrok, ze wist meteen dat zij het linkermeisje was, en het rechtermeisje was Diana, zonder twijfel. Onder het fotootje stond met een krulhandschrift ‘De twee zusjes geschreven. Zusjes. Nadia bleef nuchter, en dacht na. Het was mogelijk, ze had misschien wel een zus. Ze legde het lijstje weg en pakte de opgezette kraai weer op. Hé, hij had rode ogen, dat was haar net niet opgevallen. De kraai keek haar venijnig aan, en Nadia herkende de blik meteen. Dit was de kraai vanuit haar droom, ze wist het honderd procent zeker. Ze streelde langzaam met haar wijsvinger over de veren heen, die koud en kil aanvoelden. Maar toen ze in de buurt van zijn hoofd kwam werd het warmer. Hè, dat was onmogelijk, dacht ze, maar het was zo. Ze merkte dat de warmte bij zijn ogen vandaan kwam, en ze merkte ook hoe ze niet meer deed wat ze zelf wou. Ze keek de kraai in zijn ogen, en merkte hoe haar hand de kraai over zijn rug streelde, het voelde zo koud en eng aan, vol haat en woede. Plotseling voelde ze een rilling over haar rug lopen, ze werd door iemand of iets bekeken, ze voelde het gewoon. Ze wou zich omdraaien en weglopen van de kraai, maar in plaats daarvan drukte ze de kraai tegen zich aan, en ze voelde geschokt hoe de kraai zich licht bewoog, ze wou wegrennen maar het lukte niet. Ze had zichzelf niet meer in de hand. De kraai draaide zijn hoofd naar haar toe, en keek Nadia aan. Geschokt wou Nadia wegrennen, weg van hier, nu, NU! Maar ze was zichzelf niet meer, ze streelde de kraai nog steeds, en de kraai pikte plotseling in haar hand, hard en woedend. Nadia liet hem van de schrik vallen. Klonk! Door het harde geluid leek het wel alsof Nadia uit haar 'betovering' werd gehaald. De kraai lag op de grond als een dood ding, hij bewoog niet langer meer. Ze pakte hem op en zette hem op het bureau terug. Drup, drup. Ze merkte nu pas dat haar hand bloedde. “Stom beest” Fluisterde ze tegen de kraai, die plotseling opvloog, en onder haar landde. ‘Nee, niet opnieuw’ flitste het door Nadia heen. Maar deze keer ging de kraai rustig zitten. Verbaasd keek Nadia naar hem. “Wat is dat met jou, kan ik je vertrouwen, ben je vriend of vijand?” De kraai schudde zijn hoofd, zijn ogen waren niet langer rood, maar bruin, en hij huilde. Grote rode tranen, niet gewoon doorzichtig maar bloedrood. Nadia keek naar haar wond, en zag nu dat daar geen bloed meer uit kwam druppelen; maar water.. Totdat het stopte en de wond niet veel meer dan een klein, gekleurd plekje op haar huid was. Verbaasd keek ze de kraai aan, die nog steeds leek te huilen. Nu stopte deze, keek haar aan en vloog weg. Nadia voelde zich verward, bang, alleen. Geen opgezette vogel meer, en ook geen levende. Voorzichtig ging ze zitten, ze was doodsbang….

**Geplaatst**: 16-02-05 12:33

Re: [Verhaal] Diana & Nadia

Geplaatst: 16-02-05 12:33

Wow, wat een apart verhaal! Het is af en toe wel een beetje Penny maar toch ook weer niet, heel intrigerend! Ik blijf dit even volgen! Lachen

**Geplaatst**: 16-02-05 12:50

Re: [Verhaal] Diana & Nadia

Geplaatst: 16-02-05 12:50

Aaaah..
Geeft niet hoor, dat je t was vergeten Clown

En; het wordt inderdaad wel wat vager, maar het is en blijft leuk. En verslavend. Ben alweer benieuwd naar het vervolg!

**Geplaatst**: 16-02-05 13:19

Re: [Verhaal] Diana & Nadia

Geplaatst: 16-02-05 13:19

spannend....

beetje apart..
ook niet realistisch
maar toch een heel spannend verhaal.
ga zo door!

**Geplaatst**: 16-02-05 19:18

Re: [Verhaal] Diana & Nadia

Geplaatst: 16-02-05 19:18

Weer heel leuk geschreven, Nikki! Lachen

Oeh, ben benieuwd naar het nieuwe stukje Lachen

**Geplaatst**: 16-02-05 20:32

Re: [Verhaal] Diana & Nadia

Geplaatst: 16-02-05 20:32

Citaat:
en belde een van haar pensionklanten op, die waarschijnlijk wel kon helpen

De telefoon kabel was toch doorgesneden? Lachen

maar echte een super verhaal net zo als "mijn dagboek"

**Geplaatst**: 17-02-05 15:11

Re: [Verhaal] Diana & Nadia

Geplaatst: 17-02-05 15:11

Wauw, echt super meis!
Waaauuuw, echt een steengoed verhaal (:
Vervollug Haha!

**Geplaatst**: 17-02-05 22:07

Re: [Verhaal] Diana & Nadia

Geplaatst: 17-02-05 22:07

wow!!! moooi!!!!!!!!!!!!!!!

ik wil meer! echt appart! spek voor mijn bek is dat Clown

mysterieus; met paarden enz Haha!

**Geplaatst**: 19-02-05 22:04

Re: [Verhaal] Diana & Nadia

Geplaatst: 19-02-05 22:04

schrijf je nog door? Verdrietig

**Geplaatst**: 19-02-05 23:05

Re: [Verhaal] Diana & Nadia

Geplaatst: 19-02-05 23:05

Bedankt allemaal =)

Haha en over die telefoonkabel; goed oplet Tong uitsteken

Ga er maar vanuit dat euuhm.. ze een mobieltje had geleend ofzo Clown

Sorry dat het zo lang duurde, ik moest het nieuwe stuk veranderen omdat het nouja; niet echt klopte dus! Het wordt nu lastiger te volgen maar het wordt op het einde allemaal duidelijk!

*edit; nieuwe stuk binnen een half uur!

**Geplaatst**: 20-02-05 00:19

Re: [Verhaal] Diana & Nadia

Geplaatst: 20-02-05 00:19

Zei er iemand.. half uur?
Mjaah; morgen dan maar!
Succes met het verbeteren enzo.. als je t zelf nog maar snapt.. haha

**Geplaatst**: 20-02-05 09:50

Re: [Verhaal] Diana & Nadia

Geplaatst: 20-02-05 09:50

Diana & Nadia

Diana: de gang
Verslagen ging Diana terug naar huis, mestte de stallen uit en ging toen zitten aan de voet van een grote stroberg, die in een oude stal stond. Ze kon er niets meer aan doen, Belle was voor altijd weg.. En Diana kon alleen maar machteloos toekijken; ze was verslagen, drong het tot haar door. Plotseling voelde ze een vlaag van woede omhoog komen; boos, zo boos. Boos op haarzelf, boos op de dierenarts, boos op het lot. Ze voelde hoe haar mond zich opentrok, en hard schreeuwde ze. Maar het voelde niet alsof ze het zelf deed, het was niet haar eigen stem. Verschrikt wou ze haar mond dicht doen, maar dat lukte niet. Een vreemde stem bleef maar hard uit haar mond komen.. Een schelle, lichtelijk panische stem zelfs kwam uit haar mond. "Als die van een kraai.." schoot het door Diana heen. Ze wist niet waar die gedachte vandaan kwam, hij was er gewoon. Ze had geen controle meer over zichzelf.. niet meer over het schreeuwen, niet meer over wat ze dacht.. en niet meer over wat ze deed. Ze schreeuwde en stampte woedend, het was alsof iets bezig was haar van binnen op te jutten, gek te maken van woede. Plotseling zakte de grond onder Diana's voeten door. Met wat stro en al zakte ze door de bodem van de stal heen, en kwam hard ergens op de grond terecht. Auw, dat deed pijn. Ze wreef over haar hoofd en keek om zich heen; waar was ze? Een grote ruimte; er was gewoon een hele ruimte onder deze stal, zonder dat ze het zelf ook maar ooit geweten had! Verbaasd stond Diana op en keek rond. Er kwam maar weinig licht binnen, ze kon nog net een gang onderscheiden, maar verder dan ook niets. Diana keek omhoog, slikte even toen ze zag dat alles geruïneerd was. Ze kon niet omhoog terug, ze zat vast. Ze keek naar de donker uitziende gang. Het moest maar, ze kon niet eeuwig blijven staan. Ze zette een stap in de richting van de gang, en merkte dat hoe dichter bij ze kwam, hoe kouder en killer het werd. Ze voelde kippenvel over haar rug lopen, slikte nog eens en stapte toen de gang binnen. Het was alsof het licht maar tot de gang kwam, en niet verder. Donker, en allemaal zwart, ze zag geen hand voor ogen. Eventjes wachtte ze tot haar ogen gewend waren aan de duisternis, en pas toen liep Diana verder. Ze kon in de gang weinig onderscheiden, maar wat ze wel merkte was dat hoe verder ze de gang in liep, hoe ongelukkiger ze zich voelde. Het leek wel alsof daar, verderop in de gang, iets was wat al het geluk uit haar haalde, ze voelde de kilte om zich heen, alsof iemand met ijskoude handen haar in haar nekvel greep, en ze kreeg er kippenvel van. Plotseling hoorde Diana een zacht geluid van verderop komen, en stond direct doodstil. Een kabbelend geluid, van een riviertje of zo. Maar het was niet rustgevend, zoals de meeste normale riviertjes, nee, ze werd er bang van, alsmaar banger. Ze wou stoppen en omkeren, wegrennen van het alsmaar harder wordende geluid, maar in plaats van dat, liep ze er naar toe, steeds maar dichterbij. Nu hoorde zo ook andere geluiden, ze hoorde angstig gehinnik, hoefgetrappel. Maar ook mensenstemmen, schreeuwende mensenstemmen. Angstig probeerde Diana om te keren; ze hier niet zijn, echt niet! Maar een soort kracht gaf haar een duwtje in de rug, probeerde haar door te laten gaan. Ze besloot zich over te geven aan de vreemde kracht, en liep verder naar het geluid toe. En toen stond ze stil. Ze wou wel verder lopen, of terug gaan, maar haar lichaam weigerde botweg. Ze kon niets meer doen, de kilte greep toe en klemde zich om haar heen, ze voelde zich koud en kil van binnen, alsof ze nooit geluk gekend had. Zelfs Diana, het anders zo nuchtere meisje voelde nu ook dat er zich een vreemde kracht om haar heen bevond…..

Diana: Gevangen?
Diana bleef staan, ze voelde hoe een soort wazige mist haar gedachten overspoelde, ze kon niets meer doen, ze was afhankelijk van een vreemde kracht. "Kom..." Wat was dat? Wie was dat? Diana wou het uitschreeuwen, maar er kwam geen geluid uit haar mond. Ze moest stil staan, luisteren en haar mond houden. Daar, in de verte, hoorde ze nu weer hoefgetrappel. Het leek wel een hele kudde paarden, op zoek naar een drinkplaats, maar waarom renden ze zo hard? Toen hoorde ze plotseling mensenstemmen, schreeuwende mensen. Eerst ver weg, maar nu steeds dichterbij. Ook het hoefgetrappel kwam dichterbij, steeds dichter en dichterbij, en toen stopte het. Een paar seconden was het stil, totdat mensengeschreeuw ruw deze stilte onderbrak, gevolgd door angstig gehinnik. Hondengeblaf. Het zweet brak Diana uit, wat was daar gaande, hoe kon ze helpen. Ze wou er naar toe lopen, maar de vreemde kracht hield haar tegen, en liet haar verder luisteren. Ze hoorde nu hoe iemand een kreet van vreugde uitsloeg, maar deze kreet gaf Diana kippenvel. Het was meedogenloos en hard, gemeen. Een paard hinnikte, en leek om zich heen te trappen. Een van de mannen gaf een schreeuw, ze hoorde nu ook zweepslagen, en weer dat gehinnik, deze keer hulpeloos, een kreet in de verte die langzaam wegstierf tot er alleen nog maar geblaf en geschreeuw overbleef... Toen hoorde ze weer hoefgetrappel, maar deze keer ging het van haar af; de kudde rende weg. En alleen eentje bleef over, gevangen door de mensen. Ze zag het beeld voor ogen, alsof het recht voor haar neus gebeurde. Ze hoorde hoe mensen schreeuwden, en één eenzaam hinnikje, nog meer geschreeuw, en toen niets meer, helemaal niets. Ze hadden één paard gevangen, maar de rest van de kudde was ontsnapt. Ze wist het; ze kon het voelen. Diana bleef stil staan, en merkte hoe ze langzaam weer meer haarzelf werd. Maar wat voelde ze zich moe, alsof ze een marathon gelopen had.. De krachten hadden haar laten horen en zien wat ze wouden dat Diana wist, en nu voelde Diana zich moe, maar ze moest wakker blijven. Langzaamaan verdween de mist uit haar gedachten, ze kon weer zien en denken. Ze hoorde nu geen riviertje meer, maar alleen haar eigen voetstappen, die weerklonken en galmden in de gang. Ze begon weer te lopen, steeds harder, en zonder het zelf te merken rende ze nu vooruit, blindelings rende ze vooruit, en steeds harder, niet goed lettend op waar ze liep.. Bang. Daar lag ze, met haar gezicht op de kille stenen van de vloer. Verbaasd stond Diana op, waar was ze over gestruikeld? Ze verkende de vloer, voor zo ver als mogelijk in het donker, maar ze kon niets vinden waar ze over gestruikeld zou kunnen zijn; alles was gewoon plat en effen. Maar ze had in ieder geval weer wat over haar eigen lichaam te zeggen, ze kon zichzelf beheersen. Deze keer liep ze voorzichtig verder, ze wou niet weer vallen. Daar, ze zag een kiertje licht en liep er heen. Een fakkel aan de muur, hij leek wel net aangestoken. De fakkel verlichte een rotswand, met een grote tekening erop. Een kraai. Een kraai zwart als houtskool, met twee venijnige rode ogen, en beiden ogen keken haar woedend aan……

Nadia: De gang
Het idee dat haar nachtmerries hier werkelijkheid konden worden; dat hier vanalles kon gebeuren, bezorgde Nadia kippenvel. Ze stond op, keek rond. Ze moest doorgaan, een weg naar buiten proberen te vinden. Daar, in de hoek, zag ze dat het wat lichter was, dus liep ze erheen. Er zat een gang, maar ze kon nog steeds niet zien waar het licht nou vandaan kwam, want verderop in de gang was het donker. Ze wou blijven, en kijken waar dat licht vandaan kwam, kijken of daar een uitgang was, maar op de een of andere manier werd ze aangetrokken door de gang. Er was iets in die gang, en ze moest weten wat, er was toch zo iets belangrijks in de gang, en zij moest te zien krijgen wat daar was. Maar in haar hoofd ging een soort alarmpje aan, en een ander stemmetje zei: ‘Nee, natuurlijk wil je niet de gang in gaan, je wil toch hieruit, kijk waar dat licht vandaan komt!’ Maar haar gedachten werkten niet meer zoals Nadia zelf wou. Ze moest echt die gang in, het stemmetje zei maar wat, ze moest gewoon die gang in! En voordat Nadia het zelf goed doorhad, liep ze de gang al in. Meteen besefte ze dat ze fout zat, het was koud en kil binnenin de gang, en het voelde slecht aan. Ze draaide zich om en wou terug lopen, de gang uit, maar waar ze eerst was binnengekomen, zat nu een hele grote spiegel. Ze keek erin, en verwachtte zichzelf te zien, maar dat zag ze niet. Ze zag trots wit paard, maar in de ogen van het paard lag geen trots meer.. maar verdriet. Nadia zag nu ook waarom. De merrie zat opgesloten, in een kleine stal, zonder ook maar een kiertje licht. Ze voelde een vreselijk medelijden met het paard, en ze voelde zich al net zo droevig als het paard zelf. Gevangen, voor altijd gevangen. Kon ze maar iets doen, ze zou desnoods wel willen ruilen met dat paard. Kon zij daar maar zijn, in die kleine, benauwde stal; en was het paard dan maar vrij. Ze legde haar hand op de spiegel, en plotseling voelde ze dat ze naar binnen werd getrokken met een immense kracht. Geschrokken trok ze zich terug, en viel hard achterover. Ze stond op, en keek nog eens in de spiegel, het paard was er nog steeds. Maar Nadia voelde nu geen medelijden meer met de merrie, die niet langer droevig meer keek; maar boos. De merrie liet haar tanden zien, en had haar oren plat in d'r nek. Woedend stormde ze op Nadia af, hard, ze rende hard, alsmaar harder en dichterbij. Nadia schrok, en rende de gang in, ver van het paard vandaan, ze moest weg van die gestoorde merrie! Plots struikelde ze, en bleef ze op de grond liggen, wachtend tot de merrie haar zou bereiken. Maar er kwam niets, het bleef doodstil.. Voorzichtig stond Nadia op en keek achterom, terug de gang in. Ze zag geen paard, helemaal niets. Ze was op de vlucht gegaan voor niets. Nadia wou teruglopen om te kijken, maar het zag er zou koud en dreigend uit daar.. Alsof ze maar beter niet terug kon gaan. Ook als wist Nadia nu dat het paard helemaal nooit achter haar aan het gezeten, dat ze zich had laten opjutten door haar eigen gedachten; ze wou niet terug. Het gaf haar geen goed gevoel. Ze keek naar voren, en voelde weer de onbeschrijvelijke drang om naar voren te rennen, de gang in, maar ze wist dat het verstandiger was om rustig te lopen, en te kijken wat er komen ging….

Nadia: het loopt dood
Voorzichtig liep Nadia verder de gang in. Ze kon zichzelf weer beheersen, hoewel er nog wel iets in haar zat dat wou rennen. Waarom, dat wist Nadia zelf niet eens. In de verte zag ze licht, en opnieuw speelde de drang om te rennen in haar op. Rennen, ren naar het licht, ren! Maar Nadia wist zichzelf te beheersen, ze wist dat het niet slim was om te rennen. Ze werd aangetrokken, opnieuw, maar deze keer vocht ze tegen de vreemde krachten, ze verzette zich uit alle macht ertegen. Ze wou niet rennen, niet rennen naar het vreemde licht toe. Ze leunde zo ver mogelijk naar achteren, en ze moest nu stil staan om zichzelf van rennen te weerhouden. En plotseling, even onverwachts als dat ze gekomen waren, verdwenen de vreemde krachten. Met een harde klap viel Nadia achterover, maar stond meteen weer op. Ze voelde dat de krachten nog wel aanwezig waren, maar het was nu meer alsof ze het juiste moment aan het afwachten waren. Het moment waarop haar aandacht zou verslappen, en als ze dan even niet alert was zouden de krachten hun slag slaan. Langzaam liep Nadia naar het licht toe, maar het leek wel alsof de gang langer werd, en steeds maar langer, ze kwam er maar niet. Hèhè, ze zag het einde nu, nog maar een hoek om en ze zou er moeten zijn, of toch niet? Ze kon zich niet meer beheersen, en rende zo hard als ze kon de hoek om. Meteen daarna wist ze dat het fout was, ze wist dat ze iets doms had gedaan, en ze probeerde zich uit alle macht tegen te houden, maar het was al te laat, ze voelde hoe haar lichaam doorrende, op naar het licht. Ze gaf zich helemaal aan de kracht over, en rende mee, maar toen kwam er een beklemmend gevoel, plotseling. Ze voelde zich niet goed, het werd steeds enger en killer. Het licht voor haar verdween, en Nadia voelde zich moe en uitgeput door het rennen. Uiteindelijk lieten de krachten haar los, en mocht ze stoppen met rennen. Uitgeput viel Nadia op haar knieën op de grond neer. Ze wou het allemaal niet meer, ze was moe, haar voeten deden pijn, en haar hand bloedde. Ze zou het opgeven, ze had er helemaal geen zin meer in. ‘Laat me toch gaan,’ dacht ze ‘ik heb toch niets gedaan, of wel soms.’ Die gedachte werd steeds luider, in haar hoofd. Stemmen praatten door elkaar heen, haar gedachten waren één grote warboel. Ze wou dat ze daar in haar hoofd stil waren, stil, stil, STIL! "STILTE!" Nadia schrok ervan, ze had hardop lopen schreeuwen. Maar het hielp wel, ze kon weer wat logischer nadenken, en ze wist dat ze verder moest. Ze wist dat ze hier ook niet zomaar per toeval was, en dat ze, al was ze in gevaar, het niet op kon geven, want dat ging niet. Ze leek wel een speeltje voor die kracht, ze probeerden haar de hele tijd te krijgen, en als ze het opgaf dan wachten ze tot ze weer op adem was, om verder te spelen. Nadia vond het niet langer een spel meer, maar een gevecht. Maar ze zou verdergaan, opstaan en doorvechten. Ze stond op en liep verder, en eindelijk zag ze het einde van de gang, waar een klein beetje licht vandaan kwam. Alleen was er geen deur, geen uitgang, maar gewoon een einde, een grote rotswand. Met een tekening erop, een paard, een steigerend paard, met zijn oren plat in de nek. De ogen, ze waren stralend wit, het licht straalde er vanaf. Het paard leek levensecht, en ze kwam Nadia ergens bekend van voor. Het paard van de spiegel, dit was dezelfde merrie….

**Geplaatst**: 20-02-05 12:21

Re: [Verhaal] Diana & Nadia

Geplaatst: 20-02-05 12:21

Aaaah
Oké.. het wordt écht heel vaag enzo..
Maar wel spannend . . !

**Geplaatst**: 20-02-05 19:41

Re: [Verhaal] Diana & Nadia

Geplaatst: 20-02-05 19:41

Inderdaad erg vaag. . .
maar dat komt wel goed denk ik Haha!

spannend!