[verhaal] hoe ik me voel
Moderators: Essie73, NadjaNadja, Muiz, Telpeva, ynskek, Ladybird, Polly
- Veirl
-
- Berichten: 19818
- Geregistreerd: 08-01-03
Geplaatst: 11-12-04 19:16
Tranen vullen mijn ogen, en ik trek me terug. Het liefst zou ik wegkruipen, onder het dekbed, en nog liever met een schaar of een potje slaappillen. Een kleine dosis, even alles vergeten..
Prachtig! Heel mooi geschreven
- FrontC
-
- Berichten: 4969
- Geregistreerd: 02-04-04
- Woonplaats: Utrecht
Geplaatst door de TopicStarter : 12-12-04 15:13
Bah wat een negatieve boel in jouw dagboek! Maar ja, het is jouw gevoel… Samen werken we eraan, ik ben er van verzekert dat alles goed gaat komen. Niet vandaag en ook nog niet morgen (en ook niet overmorgen), maar ooit zal jij weer een happy meid zijn. Kop op! Ik heb huiswerk voor je. Zou je eens al je gevoelens en voorál waardoor dat komt, willen opschrijven? En door wie, en wie er wat aan zou kunnen doen.
Ik voel wat je bedoelt,
Josine
16 januari, twee uur ‘s middags, 2004
Ik ben terug van Josine, met gemengde gevoelens. Ik heb moeten vertellen waar ik al jaren mee rond loop. Toen Josine dat stukje las dat ik liever niet liet zien, moest ik wel. Ik heb het stukje dat ze heeft geschreven, vaak overgelezen. Ik heb ook lang nagedacht over wat me is gebeurd en ik kom er niet onderuit: ik zal alles toch echt zelf moeten oplossen. Maar ik ben niet sterk genoeg, vrees ik…
Ik wandel door het landschap, maar ik zie niet hoe mooi het is. Ik kijk strak voor me uit en denk niet na. Één grijze massa in mijn hersenen. Mijn voeten zijn zwaar en mijn hoofd bonst bij iedere hartslag. Ik probeer na te denken maar mijn lichaam gehoorzaamd niet, luistert niet naar de commando’s. ‘Kom op, wees blij!’ Wil ik zeggen tegen mezelf, maar het helpt niet. Van woede stamp ik tegen een steen. Dan ineens vraag ik me af waarom ik wel tegen een steen kan stampen. Waarom luistert mijn lichaam alleen naar de slechte commando’s? Ik lijk wel een computer met een virus. Iets anders neemt me over. Wat moet ik doen?
- FrontC
-
- Berichten: 4969
- Geregistreerd: 02-04-04
- Woonplaats: Utrecht
Geplaatst door de TopicStarter : 12-12-04 16:07
Ik heb nog eens nagedacht over of ik mijn diepste gevoelens hier zou opschrijven. En ik doe het toch! Ik vind het best een vooruitgang, ik heb al een paar dagen niet gesneden. Nou, hier komt hij dan: mijn allerdiepste gevoelens…
…
Godver, ik kan het niet. Ik heb een half uur gepiekerd, maar kom niet verder dan drie punten! Poging twee.
Lang geleden, toen ik een jaar of drie was, zijn mijn ouders gescheiden. Ik voel nu nog de angst van mijn vader die me sloeg en hoe hij mij en mijn moeder geestelijk in een klein hoekje dreef. Ik weet nu nog niet wie mijn vader is. Mijn moeder kreeg de ene vriend na de andere. De enige die ik me nog redelijk kan herinneren is de vriend met de zwarte haren. Hoe heette hij? Van angst weet ik het niet meer. Hij deed dingen, nog veel erger dan mijn nachtmerries. Bij mij, en bij mijn moeder.
Toen kwam de vriend met de blonde haren. De vriend waar mijn moeder mee trouwde. Het klikte best tussen die twee, maar ze groeide uit elkaar. De vriend met de blonde haren is nu nog steeds mijn stiefvader. Ik vind hem aardig, mijn moeder ook nog. Eens in de zoveel tijd ga ik na hem toe.
Toen kwamen míjn vriendjes. Ik had meteen beet, tot over mijn oren verliefd. Maar hij ging verder dan ik wou en herinnerde mij aan
Help, dit gaat te ver. Waar is de schaar?
STOP! Zeg ik tegen mezelf. Ik begin weer laf te doen! Het ging zo goed! Deze we
Geen kruisjes meer voor mij, geen pillen en géén lafheid.
- FrontC
-
- Berichten: 4969
- Geregistreerd: 02-04-04
- Woonplaats: Utrecht
Geplaatst door de TopicStarter : 12-12-04 22:16
Ik heb pijn, diepe pijn. In mijn ziel zitten wonden. Sneeën, krassen en bloed. Geen pijnstiller die dát kan verhelpen. ‘Help!’ Schreeuw ik. ‘Help me dan! Is er dan niemand?’ Hoe ik ook probeer, niets helpt. Opeens zie ik een licht. Niet fel, het doet geen pijn aan mijn ogen. Een vrouw met een lief gezicht, helder blauwe ogen. ‘Het komt goed… Houd vol!’ Mijn ogen zoeken haar blik. Ze glimlacht. Voorzichtig legt ze haar handen op mijn sneeën. Langzaam gaan ze weg. Niet allemaal, maar het voelt goed. Ik glimlach ook. ‘Veel succes. Ik heb je geholpen, ik waak over je!’ En ze verdwijnt.
Wat the f u c k was dát?! Mijn andere visioenen, dromen en dagdromen waren heel anders. Ik kijk naar de krassen op mijn arm, maar ze zijn niet weg. Maar toch voel ik me beter. Wat is dit?
