Bokt.nl

Citaat:

Ik hoor het gekras van zijn potlood op het papier en als dat ophoudt kijk ik opzij. ‘Klaar?’ ‘Nah, nog niet maar wel bijna. Wil je het zien?’ Ik knik en hij geeft mij het tekenblok aan, ‘Je hebt mij getekend!’ Ik lach verlegen, ‘leuk joh!’ Carlos kijkt me aan, ‘Blijf eens zo zitten…’ Hij pakt het tekenblok weer uit mijn handen en pakt zijn potlood weer goed vast. Hij tekent en kijkt tussendoor even kort over zijn tekenblok mij aan. ‘Bijna klaar?’ Carlos schudt zijn hoofd zachtjes, ‘Stil blijven zitten hè!’ Een glimlach glijd over mijn gezicht en ik begin te grinniken, ‘Níet bewegen!’ Zegt Carlos nog, maar er is al geen redden meer aan. Even later schater ik het uit en ook Carlos lacht. ‘Jij kan ook geen twee seconden niet lachen hè’ Ik lach, ‘Achja, beter het zonnetje in huis dan de regenbui.’ ‘Nou, dan teken ik je wel verder met een lach op je gezicht.’ Carlos verandert nog wat aan de tekening en geeft het tekenblok dan weer aan mij. De tekening is tot het kleinste details getekend, ‘Ben ík dat?!’ Vraag ik verbaasd, zo vrolijk en natuurlijk ik er op die tekening uitzie is helemaal niet zo dacht ik. Carlos kijkt me aan en pakt mijn hand, ‘Zo zie ik het wel. Dus voor mij is het zo.’ Ik kijk in zijn donkere ogen en zie dat hij het meent. ‘Wil je er nog eentje maken? Ik zal even een keertje níet lachen!’ Carlos grinnikt, ‘Oké’ hij pakt het tekenblok weer van me aan en gaat er eens goed voor zitten. Ik schud mijn haren los en kijk Carlos aan, ‘Je zit veeeel te geposeerd, het ziet er niet uit…’Ik grinnik ‘Ga maar gewoon verder met waar je mee bezig was.’ Ik lach, ‘Ook goed.’ Ik beweeg nog wat en ga weer verder met schrijven.

Citaat:

Dom kijkt hij me aan, ‘Waar heb je het over?’ ‘Je bent nog dommer dan ik dacht, ik heb het erover dat je lekker met die vrienden van je het erover gehad hebt…’ ‘Over wat?’ ‘Pff… Over dat ik je had verteld hoe het zat tussen mijn zus en ik… Dat ze me altijd gekleineerd heeft enzo. Dat ik niet zo’n leuk verleden had, dat ik… Ach jongen… Ik weet in ieder geval dat ik met jou niet meer hoef te praten… Dus waar ik m’n tijd nu insteek snap ik zelf eigenlijk niet. Doei. En dit is een écht afscheid.’ Het lijkt allemaal langs hem heen te gaan en helemaal niet aan te komen. Hij kijkt me glazig aan en knikt, ‘Prima joh.’ De leegheid die in hem is kan ik me niet voorstellen… Zo leeg en gedachteloos als hij reageert, hij is gewoon dom... Niet dom op de manier van, je moet vmbo gaan doen, dat is niet dom. Maar gewoon écht dom, niet de dom die mensen meestal bedoelen. Echt dom. Tranen wellen op in mijn ogen en ik...

‘Zo… Nu nog een beetje bijwerken en hij is klaar. Best aardig gelukt al zeg ik het zelf!’ ‘Hm? Wat zeg je?’ Ik kijk op van mijn schrijfsel naar Carlos, ‘O, de tekening! En issie mooi geworden?’ Vraag ik benieuwd. ‘Zoals ik al zei, ik vind van wel. Kijk zelf maar.’ Hij geeft me zijn tekenblok aan en ik kijk benieuwd naar de tekening. Weer ben ik verbaasd over hoe ik op de tekening sta, zo knap, vrolijk en natuurlijk. Alsof ik elk moment mijn armen kan strekken en dan weg kan zweven, naar de zon. ‘Prachtig zeg…’ Is het enige wat ik kan uitbrengen, ‘Dankjewel! Teken je al lang?’ Carlos glimlacht, ‘Ik teken al mijn hele leven. Vroeger gewoon zoals elk kind, maar ik ben er niet meer mee gestopt. Elk moment dat ik niks te doen heb krabbel ik zo wat en soms maak ik echt een tekening of schilderij waar ik lang over doe. Maar vaak vind ik dat te lang duren en heb ik alweer zoveel plannetjes voor andere tekeningen voor het af is.’ ‘En heb je nog veel van die tekeningen?’ ‘Ja, thuis in een map. De bijzonderste bewaar ik. Dus er zijn ook heel veel verdwenen. Maar het overgrote deel heb ik nog wel.’ ‘Ik wil ze wel een keer zien!’ Carlos glimlacht, ‘Waar woon je eigenlijk? Ver van hier?’ ‘Het valt wel mee, in Ribadesella, de mooiste stad van Asturië vind ik!’ ‘Dan wil ik het wel een keer komen bewonderen, kan je er vanaf hier met de bus heen? Nee hè? Dan maar met de taxi…’ ‘Wanneer wil je gaan? We kunnen ook nu gaan? We hebben toch niks beters te doen’ Lacht Carlos, ‘dan kan je ook met mij mee met mijn auto.’ Ik vind het wel een leuk idee, ‘Nou oké, even mijn tas pakken en we kunnen gaan!’ Carlos lacht, ‘Je laat er geen gras over groeien! Ik vind het prima. Even mijn autosleutels pakken’ Carlos staat op en loopt het huis in. Ik werp nog een blik op de tekening en loop daarna ook naar binnen om even mijn tas uit mijn kamer te halen en Eliza te melden dat we even weggaan.

Citaat:

In de keuken is Eliza aan het vegen, ‘Eliza, Ik ga even met Carlos naar Ribadesella, naar zijn huis. We zijn denk ik wel voor het avondeten uiterlijk terug.’ ‘En wat moet jij daar?’ Vraagt ze nieuwsgierig, ‘Wat van zijn tekeningen zien. Hij kan heel goed tekenen.’ Eliza glimlacht, ‘Tot straks dan!’ Ik loop naar mijn kamer en grijp mijn tas. Als ik me omdraai staat Carlos in de deuropening, ‘Klaar?’ Ik knik en samen lopen we naar beneden naar zijn auto.

We rijden de knisperende oprijlaan af en ik zwaai nog naar Eliza die naar buiten is gekomen en ons nakijkt. Op de weg kletsen Carlos en ik over van alles en nog wat. ‘Woon je al lang in Ribadesella?’ ‘Al mijn hele leven, het huis is nog steeds van mijn ouders. Het hele gezin woont er nog, mijn zusje, mijn broertje en mijn ouders. Mijn broertje is verloofd en zal volgend jaar in de binnenstad van Ribadesella gaan wonen. Ik ben nu 25 en het is heerlijk om zo met je familie nog steeds te wonen. Toch is het soms wel een beetje lastig, je zit elkaar wel veel op de lip.’ ‘Wat leuk. Mijn ouders zijn er niet meer zoals je weet, een paar jaar terug is mijn moeder overleden. Ze was nog heel jong, net als mijn vader.’ ‘Dat kan ik me echt niet voorstellen, een leven zonder mijn ouders. Hoe oud ben je nu eigenlijk?’ ’23. Het is wel heerlijk om zo jong te zijn en al je eigen haciënda te hebben.’ Carlos knikt, ‘Dat lijkt me ook wel heel fijn. Ach, zolang ik geen vriendin heb woon ik prima waar ik nu zit, en anders zie ik wel hoe ik het regel.’ Ik lach, ‘Dan moet je maar zorgen dat die net als ik haar eigen haciënda heeft!’ Ook Carlos moet lachen.

Citaat:

Na een uurtje gerezen te hebben moeten we van de snelweg af. ‘We zijn er bijna. Ik woon mooi buiten Ribadesella, net zoiets als jij buiten Villaviciosa woont. Heerlijk dus.’ Ik glimlach, ‘Ook op een echte haciënda?’ Carlos knikt, ‘Niet zoals bij jou met olijfbomen hoor, maar met koeien en paarden. Mijn hele familie rijdt paard.’ ‘Jij ook? Kan je goed paardrijden?’ ‘Ik kan het best aardig, al zeg ik het zelf. Maar ik zit dan ook al op het paard sinds ik kan lopen.’ Ik lach en stel me voor hoe Carlos er vroeger uit zou hebben gezien als kleine toreador. Een kleine jongen met een blik die niet van opgeven weet. Strijdvaardig op een zwarte Andalusiër spelend door de wei. ‘Wat voor paarden hebben jullie? Veel of gewoon een paar?’ ‘We hebben een kudde Andalusiërs. Sommigen zijn van anderen maar wel familie van de rest. Echt zelf hebben we 5 paarden. We fokken ermee, dus we hebben ook eigenlijk elk jaar veulens. Waarvan dan een groot deel verkocht wordt, of er gaan wat van de oudere paarden weg.’ ‘Ik ben benieuwd.’ Zeg ik en laat het daarna rusten tot het huis in zich komt. We rijden over een smalle weg met allemaal vlak land eromheen en Carlos wijst naar een huis dat een stuk verder aan het begin van het bos staat, ‘Dáár woon ik, señorita’ Glimlacht hij. Warmte straalt van zijn gezicht en je kunt echt zien dat het voor hem zijn thuis is.

Tegen de bosrand aan staat een ruim huis met typische rode pannen erop. De muren zijn geel alsof ze in de loop van de jaren zijn gevuld met zonlicht en het huis straalt dan ook echt warmte uit. Soms zou het bos best dreigend eruit kunnen zien, maar door het huis ziet het er allemaal weer gemoedelijk en zonnig uit. Vertederd kijk ik ernaar, ‘Wat een warmte straalt dat huis uit! Hoe oud is het?’ ‘Het is uit 1600. Het precieze jaartal weten we niet. Het is door mijn overgroot opa gekocht en sindsdien in de familie geweest. Mijn ouders doen het over naar mijn broer, Francisco.’ ‘Een echt familiehuis dus.’ ‘Inderdaad.’ Zegt Carlos waarna wij het erf oprijden en ik mijn ogen uitkijk. Een prachtige bak met houten omheining met mooie houten stallen ernaast en in een hoek om het huis heen een enorme paardenwei waar de paarden vrolijk in staan te eten. Het huis ziet er van dichtbij nog veel warmer uit. Over het erf lopen een paar kippen en in de wei loopt een man met een herdershond ernaast richting de paarden. ‘Wie is dat?’ Zeg ik terwijl ik wijs naar de man. ‘Dat is mijn broer Francisco, dat is degene van de familie die nu eigenlijk over de paarden gaat. Hij kan niet leven zonder die beesten.’ Ik glimlach en zie hoe de paarden opkijken van hun eten en een paar lopen geïnteresseerd naar de man toe. Vrolijk rent de hond om de paarden en een van de paarden maakt zich los van de kudde om met de hond te spelen. Zover ik kan zien is het een wat jonger paard, samen met de hond rent hij richting het hek. De man fluit de hond denk ik en de hond rent terug. Een vrolijk schouwspel, waar tijd niet belangrijk is

Citaat:

Carlos en ik stappen uit en ik loop naar het paard dat bij het hek achter is gebleven. Nieuwsgierig snuffelt het grote dier aan mijn handen en met zijn trouwe, eerlijke ogen kijkt hij mij nieuwsgierig aan. Hij briest en schudt zijn manen uit. Ik schrik en doe snel een stap naar achter. Carlos lacht, ‘Zo te zien mag hij je! Dit is Fausto, onze toekomstige held hopen we.’ Ik grinnik ‘Het lijkt me wel een leuk paard, alleen een beetje groot!’ Vanuit de wei roept de man naar het hek, ‘Carlos! Hola!’ Carlos lacht en roept wat terug naar zijn broer. ‘En je hebt bezoek meegenomen?’ Hij is ondertussen al een stuk dichterbij gekomen en langzaam wordt zijn gezicht duidelijker. Zo te zien is hij de jongere broer van Carlos, hij heeft net zoals Carlos lachende ogen. Zijn haar is veel piekiger en hij is veel bruiner dan Carlos. Ondertussen beantwoordt Carlos de vraag van zijn broer, ‘Ja, dit is Camilla. Ik logeer een tijdje bij haar om een schilderij te maken voor de omslag van haar komende boek.’ Francisco is ondertussen bij het hek gekomen en geeft mij een hand. ‘Hola, ik ben Francisco, Carlos’ broer.’ ‘Aangenaam, Camilla’ ‘En je bent dus schrijfster?’ Ik knik en lach. ‘En je woont in een stad?’ Nu is het Carlos die lacht, ‘Nee, ze heeft haar eigen haciënda.’ ‘Zozo, dat is nog eens luxe! Naja, ik heb het hier ook allerminst slecht! Je laat haar neem ik aan even het huis zien?’ Zegt Francisco dan tegen Carlos. Die knikt, ‘Ik ga ook even wat drinken, dus ik loop wel even mee’ Francisco loopt voor ons uit en naast elkaar volgen we hem. Ongemerkt en bijna automatisch pak ik Carlos’ hand en samen lopen we door het bloemenweitje naar de deur toe. Pas bij de deur kom ik erachter en kijk ik door mijn haar Carlos aan, op zijn gezicht verschijnt een glimlach en mijn hart vult met een warm gevoel. Opeens besef ik me dat er wel wat meer aan de hand is dan ‘gewoon’ een logé… Met een schok denk ik aan José, misschien komt hij vandaag wel thuis. Op hem ben ik niet meer zo verliefd lijkt wel, nooit eerder heb ik dat door gehad, pas nu Carlos er is.

Citaat:

Zodra we in het huis zijn heb ik weer genoeg dingen om te zien en te bewonderen zodat ik er niet meer aan denk en gewoon lachend door het huis ga. Carlos laat me alle holletjes zien, en verteld me er hele verhalen bij. Hoe hij er vroeger heeft gespeeld en wat hij heeft meegemaakt in dit huis. Francisco blijft in de keuken terwijl ik met Carlos omhoog ga. ‘En de zolder is mijn terrein.’ Zegt hij plechtig als hij het zolderluik openklapt. De zolder heeft een mooie parketvloer en door twee dakramen komt het daglicht naar binnen. In een hoek staat een groot tweepersoonsbed met mooie lichtgekleurde lakens erop en middenin de kamer staat een bank. Ik loop erheen en plof erop neer. Carlos laat het luik zachtjes dichtvallen en komt naast me zitten, ‘Wat vind je ervan?’ ‘Mooie kamer, lekker licht en groot.’ Ik draai mijn hoofd naar Carlos en kijk ‘m aan, ‘Je hebt een leuke familie en een leuk huis.’ ‘Jij ook toch? Je hebt het in ieder geval niet slecht!’ We lachen en ik laat mijn blik door de kamer glijden. Carlos staat op en loopt naar de kast. ‘Wat ga je doen?’ Vraag ik nieuwsgierig. ‘Je kwam toch voor mijn tekeningen?’ Ik grinnik, ‘Ja inderdaad’ Carlos komt terug met een stapel tekeningen die hij mij aangeeft. Hij komt weer naast me zitten en kijkt over mijn schouder mee naar zijn eigen tekeningen. ‘Mooi zeg…’ Zeg ik zachtjes, ‘het zijn voornamelijk vogels hè?’ ‘Ja, ik vond het altijd zo bijzonder hoe vrij vogels waren. Dat wilde ik goed op papier krijgen, alleen nooit was ik helemaal tevreden.’ ‘Ik vind ze anders heel erg mooi…’ Ik leg de tekeningen naast me neer en nog een tijdje zitten we daar, ik voel de zon warm op mijn rug en ik ruik de frisse lucht die door een van de ramen naar binnen komt. Ik laat mijn hoofd opzij vallen op Carlos’ schouder en geniet. Ik voel hoe Carlos in en uit ademt en ik hoor vrolijke geluiden door het raam naar binnen komen. Een zingent vogeltje, de tokkende kippen en de briesende paarden. Ik zou zo wel voor altijd willen blijven zitten.