Ben zeer benieuwd naar je volgende hoofdstuk
[verhaal] fight of freedom (Nederlandstalig verhaal)
Moderators: Essie73, NadjaNadja, Muiz, Telpeva, ynskek, Ladybird, Polly
- Tamara
-
- Berichten: 10449
- Geregistreerd: 20-07-01
Geplaatst: 18-11-04 19:29
Je schrijft heel goed, net of ik er middenin zit. Ben erg benieuw naar het volgende hoofdstuk. En omdat je tips wilde:* Auto’s raasde langs
Raasden
* Waarschijnlijk had iemand mij verdoofd
Heeft verdoofd, want het is nog steeds aan de gang
* het volgende moment voel ik een sterkte geur
Hoe kan jij een geur voelen?
En het is een sterke geur 
geen sterkte*zaten ze ergens boven
Zitten, tijdfoutje
* ik had mezelf verraden
Maybe is heb beter, maar op zich kan het wel
* Bijna struikel ik over de drempel.
Die drempel ziet de ik toch niet omdat ze geblinddoekt is? Maybe beter als ze bijna struikelt, waarschijnlijk over de drempel.
* De deur die ik open hoorde gaan blijkt een celdeur te zijn.
Zit er een luik in die deur ofzo? Later ziet ze ook mensen langskomen enzo en anders kan ze die toch nooit zien?
* sterker als mijn honger.
Sterker dan
* De laatste keer dat ik had gegeten
Heb gegeten
*een bord en een beker bij.
Vind dit niet echt goed Nederlands, kan wel maar maybe is bij zich beter.
* Er staan rode striemen overheen van de touwen.
Maybe beter als je zegt dat er rode striemen over je armen lopen ipv staan
De rest heb ik nog niet nagekeken, heb H1 en H2 gedaan. Verder vind ik t echt super! Je hebt wel meer van dit soort foutjes gemaakt, maybe kun je er zelf ook nog eens naar kijken. Het zijn btw suggesties, het zijn geen opdrachten om te verbeteren
- secricible
-
- Berichten: 26394
- Geregistreerd: 07-07-04
- Woonplaats: Maasbommel
Geplaatst door de TopicStarter : 18-11-04 20:39
Waarschijnlijk had iemand mij verdoofd
Heeft verdoofd, want het is nog steeds aan de gang
Op dat moment is ze toch wakker, en niet meer verdoofd? Zo is mijn redenatie. Maar zoals je ziet, langs de meeste fouten lees ik heen, voor mijn idee is het goed.
{Edit: Je bedoelt www.verhalensite.com ? Ja, daar zit ik onder de naam little_girl inderdaad. Niet gejat dus. }
- secricible
-
- Berichten: 26394
- Geregistreerd: 07-07-04
- Woonplaats: Maasbommel
Geplaatst door de TopicStarter : 18-11-04 20:53
Als ik wakker word, doet alles zeer. Iedere spier in mijn lichaam brandt. Ik voel mijn armen en benen nauwelijks meer. Alleen dat mijn armen nog steeds gespreid van mij hangen. Ik vraag me af of ik nog steeds op het bed lig, maar als ik me een beetje beweeg voel ik niets op mijn rug. Na een tijdje dringt de druk op mijn armen tot me door, en kom ik tot de conclusie dat ik aan mijn armen omhoog hang. Mijn voeten zitten vast, maar de touwen zijn zo lang, dat ik ze wel kan bewegen. Als ik met mijn linkerbeen langs mijn rechterenkel beweeg voel ik broekspijpen. Ik voel me opgelucht, hij heeft me wel aangekleed. Toch griezel ik, als ik denk dat hij aan mij heeft gezeten.
Om mij heen is het stil. Ik weet niet of ze de watjes in mijn oren hebben laten zitten, of dat het echt zo stil is hier.
Mijn moeder liep het politiebureau binnen. Hoe vaak was ze hier nu al geweest de laatste paar dagen? Een agente kwam haar al tegemoet en leidde haar een klein kamertje in. Een andere politieagent was binnen, samen met een tv-scherm. Hij knikte haar vriendelijk toe. Ze ging zitten.
“We hebben weer nieuws van uw dochter, een andere videoband. Ze zijn er achter dat de politie erbij is gehaald en hebben de band naar ons gestuurd. Als een soort… bedreiging.”
Mijn moeder sloeg haar handen voor haar mond.
“Ze hebben haar toch niet…niets…”
“Nee, ze is ongedeerd, ze hebben haar niets ernstigs aan gedaan. Maar ze is zwaar ondervoed en heeft veel blauwe plekken. Het kan schokkend zijn.”
Ze begon te huilen en verborg haar gezicht in haar handen. De agent klikte naar de agente in de hoek en deze startte de band.
In een grote zwarte loods zag ze haar dochter. Om haar polsen, ellebogen en bovenarmen zaten grote brede leren banden. Zoals je ze zag in films van de middeleeuwen, om hun polsen te beschermen tegen messteken. Het enige verschil was, dat hier ijzeren ringen aan zaten. Via deze ringen waren dikke touwen om haar armen heen gedraaid, achter haar rug langs naar haar andere arm en zo aan het plafond met katrollen omhoog getakeld. Om haar enkels zaten dezelfde leren boeien, vast aan de grond . Ze was gekleed in een zwarte broek, die veel te groot leek en een kort wit bloesje, dat er ook veel te groot uitzag. Onder het bloesje waren duidelijk haar ribben te zien, zo sterk als ze vermagerd was. Op haar gezicht zaten grote blauwe plekken, en ook in haar zij was blauw te onderscheiden. Maar waar mijn moeder het meest van schrok was de grote rode streep die over haar borst liep. Het leek op een brandwond.
Haar dochter had een doek over haar ogen en een stuk tape over haar mond. Ze leek nergens op te reageren. Haar kin hing op haar borst. Leefde ze nog? Een man kwam in beeld, hij leek veel op de man die de vorige keer ook op de video had gestaan. Hij had een vreemd accent wat nauwelijks thuis te brengen was. Het was dus iemand anders.
“Wij weten dat de politie erbij is gehaald. Ons kan het niet schelen, onze eisen veranderen niet. Wij hebben geen angst voor politie. Jullie hebben nog 1 maand de tijd om te bereiken wat wij jullie verteld hebben. Zorg er voor dat je ons niet teleurstelt, dat je je dochter niet teleurstelt. Ons heeft u er niet mee, er zijn genoeg andere meisjes die hier argeloos rondlopen. Uw dochter daarentegen, heeft één leven. Kostbaar voor u, onbelangrijk voor ons.
De rest drong niet door bij mijn moeder, ze zag dat haar dochter bewoog, haar hoofd kwam omhoog en ze begon haar boeien af te tasten. De man ratelde door, maar haar dochter leek het niet te horen. Na een tijdje vond ze schijnbaar weer rust, want haar hoofd kwam weer te rusten op haar borst. Wat hadden ze met haar gedaan?
Nog steeds hoor ik niets, maar de druk op mijn armen wordt steeds zwaarder. Doordat mijn armen een stukje uit elkaar hangen, komt er extra druk op. Ik wacht op een teken van leven, waarom komt dat niet? Ik wacht af, tijd verstrijkt. Minuten, secondes? Uren? Mijn lichaam wordt loom, maar door de pijn kan ik niet in slaap komen. Toch kom ik langzaam in een roes. Slapen doe ik niet, maar wakker ben ik ook niet meer. Ik schrik op als ik ineens een hand aan mijn gezicht voel. De tape wordt van mijn mond getrokken. Ik knijp mijn kiezen op elkaar van de pijn. Wat gaat er gebeuren? Ik voel dat de watjes uit mijn oren getrokken worden. Dus toch…
“Drink.”
De stem klinkt hard, door de stilte van de laatste tijd. Een rietje wordt in mijn mond gestoken. Gulzig drink ik met grote slokken. Het koele water glijdt door mijn zere keel. Een verlichting. Veel te snel is het glas leeg.
“Honger?”
Onzeker knik ik. Mijn maag rommelt en zet mijn woorden kracht bij. Een stuk brood wordt in mijn mond geduwd en op deze manier word ik gevoerd tot de honger begint te stillen. Dan valt het ineens stil. Weer ben ik alleen in de duisternis die mij omringt. Ik hoor iemand binnen komen, maar durf niets te zeggen. Die verdomde pijn in mijn armen!
Dan valt ineens alle druk weg en val ik neer op mijn knieën. Een pijnscheut schiet door mijn been omhoog. Ik laat een gefrustreerde grom horen.
“Wat is het meid, bevalt het je niet.”
Ik zeg niets terug. Maar ik herken de stem.. Het accent. Ik voel iemand achter mijn hoofd en de blinddoek wordt los getrokken. Ik knijp mijn ogen dicht. Er is nauwelijks licht in de ruimte, maar het is genoeg om me te verblinden. Langzaam open ik mijn tranende ogen weer. De ruimte lijkt op een oude loods. In de tijd dat ik verdoofd ben geweest, ben ik dus duidelijk ook verplaatst. Ik probeer mezelf overeind te trekken, maar wordt hardhandig omlaag geslagen. De man loopt naar mijn arm toe. Nu kan ik hem pas goed zien. Hij lijkt op de man die de eerste keer achter mij stond, toen er een video werd gemaakt voor mijn moeder. Hoe zou het met haar zijn? Als ik goed kijk, zie ik dat hij iets kleiner is als de man voor wie ik hem aanzag.
Hij klikt een haakje los. Aan mijn armen zitten leren banden, die mij verhinderen mijn ellebogen en polsen te buigen. Om de leren banden zitten ringetjes, en door deze ringetjes loopt een dik koord. Het begin zit vast met een haak, om mijn pols gewikkeld en vast gemaakt aan het eerste ringetje. Langzaam haalt hij het touw uit de ringen, waardoor ik mijn armen kan laten zakken. Mijn spieren zijn verkrampt, iedere beweging doet zeer. Ook mijn andere arm wordt langzaam los gemaakt. Hij zet zijn knie in mijn rug en dwingt me op mijn buik. Op deze manier maakt hij de riempjes van de banden om mijn armen los. Ik verzet me niet, het heeft geen zin. Mijn lichaam doet teveel pijn. Rennen is onmogelijk. Bovendien zitten mijn enkels nog vast. Ineens voel ik koud ijzer om mijn nek. Een halsband wordt om mijn hals gesloten en als ik een klik achter in mijn nek voel weet ik dat hij op slot zit, onmogelijk er af te trekken. Om mijn polsen komen dezelfde ijzeren boeien en met een klik worden deze aan de achterkant van de halsband vastgemaakt. Dan pas worden mijn enkels losgegespt en word ik op mijn voeten gedwongen. Ik hang zwaar in de armen van de man achter mij, ik kan onmogelijk op mijn eigen benen staan. Hij tilt me op en draagt me naar een wagen, waar hij me op de achterbank legt. Iemand grijpt me vanuit de auto en trekt me verder de wagen in. Mijn hoofd rust op iets zachts. Waarschijnlijk een been.
De auto wordt gestart en rijdt weg.
Waar word ik nu naar toe gesleept?
{edit: Het volgende deel kan eventjes op zich laten wachten, ben zo slim geweest om mijn stuk dat ik op school heb geschreven in de auto te laten leggen. Wilde het aan Niekoezz laten lezen bij de oliebollenactie van de club,en heb het toen in de auto laten liggen. Kan het pas zaterdag ophalen, en dan ben ik de hele dag weg.
he bah.. zolang wachten.. vind het een superspannend verhaal.. 
Ben benieuwd naar hoofdstuk 6... 
- secricible
-
- Berichten: 26394
- Geregistreerd: 07-07-04
- Woonplaats: Maasbommel
- secricible
-
- Berichten: 26394
- Geregistreerd: 07-07-04
- Woonplaats: Maasbommel
Geplaatst door de TopicStarter : 22-11-04 08:04
Ik zal eventjes het tussenstuk van hoofdstuk 6 posten dan. Het schrijven gaat ineens weer iets minder lekker, maar kzal toch eventjes het stukje laten lezen.Hoofdstuk 6
Mijn armen doen steeds meer pijn, door het liggen in dezelfde houding. Ik probeer op te kijken, naar de persoon achter mij, maar hij is uit mijn gezichtveld.
“Mijn armen doen zo’n zeer.” Mijn stem is nauwelijks hoorbaar, maar ik voel dat de persoon achter mij zich beweegt. Een hand strijkt over mijn voorhoofd. Ik verbaas me, er zit een vrouw achter mij! Ik probeer overeind te komen, maar kan nergens steun vinden.
“Alsjeblieft?” Probeer ik nog.
“Probeer wat te slapen.” Haar stem klinkt warm. Ze spreid een deken over me uit en strijkt nog eens over mijn voorhoofd. Ik durf niet te slapen, en met de pijn in mijn armen is het onmogelijk. Ik probeer zo te gaan liggen dat het de minste pijn doet. Het werkt niet. Woede begint zich langzaam in mij te ontkroppen. Hoe lang nog? Ik ben moe, heb pijn, honger en dorst. Toch zeg daar niets over.
“Kun je mijn armen niet onder mijn rug weghalen? Ik kan toch niet weg van hier…” Het is waar wat ik zeg, maar ik weet dat ik mezelf met deze woorden heb overgegeven. Ze kijkt de man voor in de auto aan, hij knikt. De vrouw helpt me overeind en maakt mijn handen los, om ze daarna voor mijn lichaam terug aan de halsband vast te maken. Voorzichtig helpt ze me weer te gaan liggen. Dan schikt ze de deken weer over me heen. De pijn in mijn schouders verdwijnt. Langzaam val ik in slaap.
Als ik na een tijdje wakker word, zucht ik. Mijn dromen waren onrustig en niet vrolijk, maar beter als de werkelijkheid.
De rest van de reis verloopt in stilte. Niemand zegt meer wat. Ineens steekt de bestuurder zijn hand op. De vrouw helpt me overeind.
“We zijn er over een kwartier.” Ik vraag niet waar “er” is.
“Vertel tegen niemand dat je iets hebt gegeten of gedronken. As je hun wat verteld, breng je niet alleen ons, maar ook jezelf in gevaar.”
Ze maakt het haakje voor bij mijn polsen los en brengt ze voorzichtig weer naar achter. Mijn spieren protesteren, maar ik weet dat het toch geen zou heeft. Ze haalt een flesje water uit een tas op de grond. Dan haalt ze iets uit haar zak. Het zijn tabletten.
“Hier, dit zijn tabletten om je te kalmeren en de pijn te verzachten. Ik weet niet wat ze van plan zijn, maar ik hoop niet dat je het nodig zal hebben.” De woorden jagen me angst aan, maar ik slik de pillen toch door met wat water.
“Zorg ervoor dat je hen niet aankijkt. Ze zullen je er voor straffen.” Ze pakt een doek en bindt deze om mijn mond. Dan stopt de auto. Mijn lichaam trilt van angst. Ik herken deze plek… De legerbasis. De vrouw helpt me de auto uit en dwingt me dan tot stilstand. De man klikt 2 boeien aan mijn enkels. Met lichte dwang duwt ze me naar de ingang van het gebouw. Nee.. Niet daar terug. In mijn hoofd zie ik allerlei ontsnappingspogingen, me tussen de twee mensen achter me worstelen en wegrennen, ze allebei neerslaan. Het lijkt allemaal even onmogelijk. Een bewaker opent de deur. Bij iedere stap die ik zet hoor ik de ketting over de grond schuren. Ik voel me als een vals wild beest aan de ketting en dat een muilkorf om heeft. Het enige verschil is dat ik niet meer wild ben, maar zo mak als een lammetje. Alles zou ik doen, als ze me rust zouden gunnen. Mijn ogen zijn nog steeds op de grond gericht, overal waar ik loop, voel ik starende ogen.
Ik heb geen idee wie “hen” zijn, maar het lijkt me het beste gewoon niemand aan te kijken.