Ik wil meer
[Verhaal] Fanfic Dan Radcliffe (ik & Yellowfish)
Moderators: Essie73, NadjaNadja, Muiz, Telpeva, ynskek, Ladybird, Polly
- zilverster
-
- Berichten: 2150
- Geregistreerd: 14-06-03
- Woonplaats: Helmond
Geplaatst: 02-11-04 22:06
Yellowfish schreef:Deel 2 van H2
Het was geen groot kantoortje, maar het was volgestouwd met allerlei dingen: links een bureau waarvoor twee stoelen stonden, met ernaast een metalen ladekast (voor dossiers, vermoedde Romana), rechts een hoge boekenkast met alle soorten boeken en in het midden van de kamer twee comfortabele stoelen, met tussenin een koffietafeltje.
Mhzz dit ken ik ergens van
HP & OVDF dejavu (of hoe je het schrijft)
Verder weer super leuk!
[ 
- Yasmine
-
- Berichten: 29726
- Geregistreerd: 13-04-03
- Woonplaats: Melbourne, Australië
- Yasmine
-
- Berichten: 29726
- Geregistreerd: 13-04-03
- Woonplaats: Melbourne, Australië
Geplaatst door de TopicStarter : 05-11-04 14:06
Ik zet het voor de duidelijkheid nog eens helemaal.Vals geld
‘We kunnen een bankoverval plegen,’ suggereerde Romana. Yasmine keek alsof haar vriendin net twee neuzen had. ‘Ben je gék? Nee, er moet iets anders zijn!’ Minuten gingen voorbij, terwijl ze beiden nadachten over een oplossing. ‘Ik weet het!’, riep Yasmine plotseling. ‘We geven de ontvoerder vals geld!’ Romana keek verbaasd haar vriendin aan. ‘Nou, dat is wel even erg als mijn bankoverval-plan. Hoe dacht je aan dat geld te komen? En moeten we het niet aan de politie vertellen?’ ‘Ik weet het niet ... Misschien moeten we dat gratis nummer eens bellen?’, stelde Yasmine voor. ‘Oké!’ Romana nam haar mobieltje uit haar broekzak. ‘Uuh ... weet jij het nummer nog?’, vroeg ze onzeker met de telefoon in haar hand. ‘080 – 55 55 55’, antwoordde Yasmine meteen. Romana keek haar verbaasd aan. ‘Niet moeilijk, toch?’, voegde Yasmine er onzeker aan toe. Snel drukte Romana het nummer in en bracht de telefoon naar haar oor. Ze ging naast haar vriendin op bed zitten en hield de telefoon een beetje van haar oor af, zodat Yasmine mee kon luisteren. ‘Politie Londen, wat kan ik voor u doen?’, zei een vrouwelijke stem aan de andere kant van de lijn. ‘Ehh ...’, bracht Romana uit. Ze keek Yasmine verwilderd aan. ‘Ik heb iets belangrijks te vertellen over die verdwijning van Daniel. Kan ik iemand van de politie zelf spreken?’
‘Wel ... daar spreekt u ook mee. Dat is toch waar dit nummer voor dient?’
‘Ja, maar ik bedoel ... u bent toch een telefoniste?’
‘Ja...’, zei de vrouwenstem niet-begrijpend.
‘Wel, ik moet iemand spreken van de politie zelf!’, zei Romana ongeduldig.
‘Dat gaat niet zomaar! Wie denk je wel dat je bent?’, zei de stem op een scherpe, bazige toon.
‘Ach, geef me nou gewoon iemand van de politie door, stomme prutsmuts!’
Tuut tuut.
Verbaasd keek Romana naar haar mobieltje. ‘Opgehangen! Hoe durft ze?!’
Yasmine barstte uit in lachen en viel achterover op het bed.
‘Misschien moet je maar eens het telefoonnummer uit het telefoonboek eens bellen?’, stelde Yasmine, nog altijd lachend, voor.
Romana gaf de telefoon aan Yasmine, ‘Hier, bel jij dan maar. Ik haal het telefoonboek even.’ Ze holde de trap af en kwam enkele minuten later terug met het telefoonboek in haar hand. ‘Zal ik even zoeken?’, stelde Yasmine voor. ‘Ja, goed’, Romana reikte Yasmine het telefoonboek toe. ‘Hmmm ... even kijken ... C ... c ...’, mompelde ze.
‘C? Waarom zoek je in hemelsnaam bij de c?’
Yasmine keek op. ‘Commissaris is toch met een c geschreven?’
Deze keer was het Romana’s beurt om te lachen. ‘Maar Mien, je moet toch bij de P zoeken? P van politie!’
‘Oh ...’
Nog geen halve minuut later hadden ze het telefoonnummer gevonden en zaten ze weer allebei op het bed.
Tuut. Tuut. Tuut. Deze keer was het een mannenstem die vanaf de andere kant van de lijn weerklonk. ‘Met Philip O’conner. Waarmee kan ik u van dienst zijn?’
‘Hallo, wij hebben iets belangrijks te vertellen in verband met de verdwijning van Daniel Radcliffe. Zou u me kunnen doorverbinden met iemand van het korps ofzo?’
‘Doorverbinden kan ik niet, maar ik kan wel een afspraak voor je maken met één van onze onderzoekers ... als het over iets écht belangrijks gaat, natuurlijk’, voegde hij er scherp aan toe.
‘Tuurlijk is het serieus!’, riep Yasmine verontwaardigd uit ‘Maak dan maar een afspraak.’
‘Oké, even kijken,’ er was een kleine pauze waarin er geritsel van bladen te horen was, ‘ja, hier is nog een plaatsje vrij. Om halfvier vanmiddag. Past dat?’
‘Oké, schrijf ons maar op: Romana en Yasmine.’
‘Zo, dat staat opgeschreven. Kom jullie dan om halfvier melden aan de balie in het kantoor, zij zullen jullie dan doorverwijzen.’
‘Bedankt!’
‘Graag gedaan, nog een prettige dag, dames.’
Mooi op tijd voor hun afspraak, kwamen de meisjes tien minuten voor halfvier aan op het politiekantoor. Door de voordeur kwamen ze in de hal, waar links de balie was. Rechts tegen de muur stond een hele rij stoelen. Achter de balie stonden vier vrouwen en twee mannen, met achter iedere persoon een rij mensen. Romana en Yasmine schoven aan achter de kortste rij en nog geen enkele minuten later stonden ze al helemaal aan de balie. ‘Goeiedag dames, wat kan ik voor jullie doen?’, zei een vrouw met een vriendelijke glimlach op haar gezicht, op haar hemd was een naamplaatje geprikt met het opschrift ‘Sophie’. ‘We hadden een afspraak om half vier’, begon Romana.
‘Even kijken ... op welke naam?’, vroeg de vrouw terwijl ze zich naar haar computer verplaatste.
‘Romana en Yasmine’, antwoordde Yasmine. De vrouw tikte de namen in op de computer en zei, ‘Oh ja, ik zie het. Jullie worden verwacht in het kantoor van agent Richie. Dat is hier links de trap op en de eerste deur rechts.’
‘Bedankt’, zeiden de meisjes in koor. Ze holden de trap op en namen de eerste deur rechts, zoals de vrouw gezegd had. En inderdaad, op de eerste deur aan hun rechterkant zagen ze een bordje hangen met het opschrift ‘AGENT T. RICHIE’. Aarzelend klopte Yasmine op de deur. ‘Binnen’, klonk het van in het bureau. Yasmine duwde de klink omlaag, de deur open en samen liepen ze naar binnen. Het was geen groot kantoortje, maar het was volgestouwd met allerlei dingen: links een bureau waarvoor twee stoelen stonden, met ernaast een metalen ladekast (voor dossiers, vermoedde Romana), rechts een hoge boekenkast met alle soorten boeken en in het midden van de kamer twee comfortabele stoelen, met tussenin een koffietafeltje. ‘Dag ... eh,’ zei de agent terwijl hij in een agenda keek, ‘Romana en Yasmine’, vervolgde hij glimlachend. Achter de bureau zat agent Richie, een grote, atletisch gebouwde man van ongeveer dertig jaar oud. Hij stond op uit zijn bureaustoel en gaf de twee meisjes een hand. ‘Ga zitten, ga zitten!’, zelf ging hij weer in zijn bureaustoel zitten, Yasmine en Romana namen plaats in de stoelen voor de bureau. ‘Wel, wat hadden jullie te vertellen?’ ‘Ohja,’ Romana rommelde wat in de zak van haar jas en haalde er de envelop uit. ‘Dit zat vanmorgen bij me in de brievenbus’, zei ze terwijl ze de brief overhandigde aan de agent. Die ontvouwde de brief en bestudeerde die langzaam maar aandachtig. ‘Hmmm ... intressant. Dus je kreeg hem vanmorgen?’
‘Eh, ja. Eerst opende ik hem niet, omdat ik het niet belangrijk vond, maar toen belde Yasmine en ze vertelde me over die verdwijning. Omdat ik niets om handen had, heb ik de post toen maar eens bekeken en dit zat er dus tussen’, legde ze uit.
‘En je hebt geen enkel idee van wie de brief zou kunnen komen? Iemand die je vaak in je buurt ziet?’
Romana dacht even na. ‘Nee, geen enkel idee. Jij misschien, Yasmine?’ Yasmine moest even nadenken, maar ze kon zich niemand herinneren die ze vaak in hun buurt had gezien. ‘Nee’, zei ze uiteindelijk.
‘Oké. Dit zal grondig onderzocht moeten worden, dus ik hou de brief voorlopig hier op het bureau.’
‘Maar ...’, begon Yasmine. Agent Richie boog zich een beetje voorover. ‘Ja?’ ‘Maar ... wat moeten we dan doen met dat geld? Wat als die persoon Daniel echt hebben?’
‘Tja, dat weten we natuurlijk niet zeker. Ik zal enkele personen hier op het bureau erover aanspreken, zij zullen me wel kunnen helpen. We zullen jullie zeker op de hoogte houden van de vorderingen in het onderzoek. Jullie kunnen gaan.’
Verbaasd liepen de meisjes het kantoortje uit. Waarom nam die agent de brief nou niet serieus, dacht Romana. Alsof Yasmine haar gedachten kon lezen, zei ze: ‘En nu? Wat als ze die brief tegen morgen nog niet onderzocht hebben?’ Romana zuchtte, ‘Ik zou het echt niet weten. Kom, we gaan naar huis.’
Buiten was het al wat kouder geworden. Snel fietsten de meisjes terug naar Romana’s huis om een kop warme chocomelk te drinken.
Vijf minuten later stak Romana de sleutel in het sleutelgat van de voordeur. Krakend duwde ze die open en ze stapten samen naar binnen. Na hun jassen te hebben opgehangen, liepen ze naar de verlaten keuken. ‘Hmm ... mam zal naar de winkel zijn’, mompelde Romana, terwijl ze de koelkast opende om een fles melk te nemen. ‘Neem jij even de cacaopoeder? Die staat in die kast’, wees ze Yasmine aan. Romana goot wat melk in een kom, zette die op het vuur en mengde er wat cacoapoeder onder. ‘Dus nu moeten we gewoon wachten tot die agent ons belt?’, vroeg Romana. ‘Ja, dat zal wel, zeker? Wat kunnen we nog meer doen?’ Veel spraken ze niet meer over de brief of agent Richie, maar wel over Daniel. ‘Ik snap écht niet waarom ze hem ontvoeren’, zuchtte Yasmine. ‘Hij heeft toch niets mis gedaan?’ Er was een korte stilte. ‘Ze zullen wel hun motieven hebben, zeker? Het zal wel weer om geld gaan ...’
De meisjes besloten om samen bij Yasmine thuis te gaan logeren. Dus kwam Romana, zoals afgesproken, ’s avonds om zeven uur naar Yasmine haar huis. ‘Hoihoi!’, begroette Yasmine haar vriendin, terwijl ze de voordeur openschoof. ‘Brrr, het is al zo koud buiten en het is nog maar herfst.’ Romana deed haar sjaal en jas uit, hing die aan de kapstok en volgde Yasmine mee naar haar slaapkamer. ‘Het eten is bijna klaar,’ zei Yasmine, ‘we kunnen zo aan tafel, mam roept ons wel.’ En inderdaad, enkele minuten later klonk de stem van Yasmine’s moeder in de hal: ‘Meisjes! Komen eten!’ Ze holden de trap af en kwamen in de gezellige keuken. Het rook er naar spaghetti. ‘Ik hoop dat jullie veel honger hebben’, zei Yasmine’s moeder, glimlachend. ‘Hmm, spaghetti!’, zei Romana, die plaatsnam links van haar vriendin. ‘Tast toe!’, Yasmine’s vader kwam nu ook de keuken in. ‘Hallo Romana, alles goed?’ ‘Ja hoor, en met jullie?’ Het gespreksonderwerp was al snel de verdwijning van Daniel. De meisjes vertelden de ouders alles over de brief, het nieuwsbericht en de agent. ‘Dus als ik het goed begrijp, heb jij vandaag die brief gekregen?’, vroeg Yasmine’s vader peinzend. ‘Ja,’ begon Romana. Ze hadden gezwegen over het losgeld. Yasmine’s vader antwoordde niet, en voor de rest van de maaltijd werd er gezwegen over de verdwijning.
‘Mmmm, dat was heerlijk, mam’, zei Yasmine, verzadigd door de vele borden spaghetti. ‘Inderdaad!’, zei Romana. De meisjes stonden op, brachten hun borden naar het aanrecht en gingen weer naar de slaapkamer. Yasmine had de deur nog maar net gesloten, toen haar mobieltje afging.
‘Met Yasmine.’
‘Hallo! Agent Richie hier. Ik bel je omdat er vorderingen zijn in verband met die brief. Zouden jullie nu naar het bureau kunnen komen?’
‘Tuurlijk’ binnen 10 minuten zijn we er.’
‘Oké, tot straks dan!’
‘Bye!’
‘En, wie was het?’, vroeg Romana nieuwsgierig.
‘Agent Richie, hij zei dat er vorderingen waren in verband met die brief. We moeten meteen naar zijn kantoor’, legde Yasmine uit.
Ze liepen weer naar beneden en deden hun sjaal, jas en schoenen aan. Yasmine ging even naar de keuken en riep naar haar moeder: ‘Mam, die agent belde net, we moeten naar zijn kantoor!’
‘Oké, wees voorzichtig! En zorg dat jullie op tijd terug thuis zijn!’, galmde het door de hal.
Voor de tweede keer die dag stonden ze voor de deur van het kantoortje van agent Richie. Romana klopte. ‘Binnen’, riep de agent. Hij zat weer in zijn bureaustoel, verzonken in gedachten. Toen hij de meisjes zag, stond hij op en leidde hen dit keer naar de stoelen aan de koffietafel.
‘Ga maar zitten. Thee?’
Romana en Yasmine keken elkaar lichtelijk verbaasd aan, maar knikten.
Even later waren ze allebei voorzien van thee en koekjes. ‘Je zei aan de telefoon dat er vorderingen waren met de brief?’, vroeg Romana.
‘Ohja!’ De agent liep naar zijn bureau, opende een dossier en haalde daar één enkel velletje papier uit. ‘Ik heb die brief meteen naar het lab gebracht. Daar hebben ze de envelop en brief onderzocht op vingerafdrukken. Buiten jullie en mijn afdrukken konden ze nog één ander soort afdrukken vinden. Afdrukken van ene,’ – hij keek op zijn blad – ‘Lionel Penning. Zegt die naam julle iets?’
Yasmine en Romana keken de agent stomverbaasd aan.
‘Die zit in onze klas!’
- zilverster
-
- Berichten: 2150
- Geregistreerd: 14-06-03
- Woonplaats: Helmond
- Yasmine
-
- Berichten: 29726
- Geregistreerd: 13-04-03
- Woonplaats: Melbourne, Australië
Geplaatst door de TopicStarter : 06-11-04 00:12
Het zijn trouwens niet míjn verhalen, maar onze verhalen; van Yellowfish en mij
Maar omdat Romana nooit wilt schrijven (en volgens zichzelf niet kan 
), moet ik dat altijd doen, en ze zegt dat ik het zo goed kan, alhoewel ik het daar niet helemaal mee eens ben 
- _Tarzan
-
- Berichten: 11924
- Geregistreerd: 08-07-04
- Woonplaats: Limburg
Geplaatst: 06-11-04 11:40
Mientjeuh schreef:Dankje
Het zijn trouwens niet míjn verhalen, maar onze verhalen; van Yellowfish en mij
oke dan vind ik jullie verhalen echt super
haahahahahaa - VillaNeusjes
-
- Berichten: 6362
- Geregistreerd: 03-09-02
- Woonplaats: Villa neusjes on tour