[verhaal] lees dit ff a.u.b.
Moderators: Polly, Muiz, NadjaNadja, Telpeva, Essie73, ynskek, Ladybird
- MoonWencke
-
- Berichten: 5528
- Geregistreerd: 26-01-04
- Woonplaats: Bonn
Binnenkort komt er nl. een maandblad- FrontC
-
- Berichten: 4969
- Geregistreerd: 02-04-04
- Woonplaats: Utrecht
Geplaatst door de TopicStarter : 29-05-04 08:16
‘Nou, bij de verbouwing hebben we een aantal ramen moeten vervangen. Een ander raam dat moest worden vervangen, had mijn o zo slimme vader laten vallen. Toen lagen er dus allemaal scherven. Nieuwsgierige Prinsess moest natuurlijk even door de scherven heen lopen, dus ze had een scherf in haar pootje gekregen. Het kon geen kwaad volgens de dokter, ik moest alleen zalf smeren en opletten dat het niet ging bloeden. Helaas ging het bloeden halverwege de wandeling daarstraks dus ik moest terug.’ Ik knikte en moest toch even grinniken. ‘Maar, dan laat je mij zomaar achter?!’ Ruby schudde heftig haar hoofd. ‘Nee! Ik had toch een boodschap in de grond geschreven?! Heb je die niet gezien?’ Ik fronste mijn wenkbrauwen en schudde nu mijn hoofd. ‘Nee, niet gezien. Die heeft dat enge figuur misschien uitgeveegd.’ Ruby knikte. ‘Hoi pap!’ Ik draaide me om. Daar was de vader van Ruby! ‘Kom maar eten!’ We liepen door naar de eetzaal, een gezellig ingerichte ruimte met een lange vierkante tafel. ‘En, hoe was het vandaag?’ Vroeg de vader van Ruby, terwijl hij ging zitten. Ruby begon te praten als een waterval die door een stuwdam was tegengehouden. Over school, over eindelijk vakantie en natuurlijk over die enge man in het bos. ‘Zo zo? Een man in het bos? Hoe zag hij er uit?’ Ruby wende zich tot mij. Ik zuchtte even, zacht genoeg dat niemand het kon horen. ‘Eigenlijk als een detective. Een lang, grijszwarte regenjas met maar heel weinig knopen. Zwarte schoenen. Een hoog opgezette kraag, en een ingedeukte bruine hoed die over zijn ogen kwam.’ Ruby’s vader knikte. ‘Klonk hij toevallig heel schor?’ Ik keek op. ‘ja!’ Ruby’s vader knikte. ‘Dan weet ik wie dat is. Morgen zullen we met zijn drieën nog eens het bos in gaan.’ Ik fronste mijn wenkbrauwen. ‘Wie is dat dan?’ ‘ja!’ Ruby mengde zich ook in het gesprek. ‘Nou, zie je dat huisje naast ons huis? Daar woonde vroeger de tuinmannen en poetsploeg van de rijke familie, die in dit huis woonde.’ Ik knikte. ‘Ga verder!’ ‘Die hulpploeg zal ik het maar even noemen, deed hier al het werk. Ze kenden niet veel meer dan de tuin, het huis en hun huisje, maar het was er erg gezellig. Een van de tuinmannen had geen vrouw, net als dat hij geen vrienden had. Toen hij bij de hulpploeg ging, kreeg hij wel vrienden. Hij verkocht zijn flatje en leefde op het geld dat hij verdiende. En toen… Toen ging de familie verhuizen. Alles moest uit het huis. De hulpploeg ook. En de eenzame tuinman…’ Er viel een stilte. Ik at weer verder aan mijn eten. ‘Maar, wat moest die man dan van mij? En hoe weet u dat?’ De vader van Ruby lachte. ‘Ik ga ook wel eens met de honden wandelen hoor, hahaha. Maar wat die man van je moest weet ik niet.’ We aten allemaal verder, en het bleef stil. ‘Zullen we straks een dvd kijken?’ Ik knikte. ‘Leuk! Welke?’ Ruby haalde haar schouders op. ‘Als je klaar bent met eten kunnen we even gaan kijken…’ Ik knikte en stond op.
:d Het 2e deel is het spannendst 
. ik wil doorgaan, de hele verhaal leze * maar ze heeft t nog niet geschreven - FrontC
-
- Berichten: 4969
- Geregistreerd: 02-04-04
- Woonplaats: Utrecht
Geplaatst door de TopicStarter : 30-05-04 10:09
‘Waarom mag ik niet bij jou op je kamer komen slapen?’
‘Waarom zou je bij mij moeten slapen?!’
‘Dat is toch veel gezelliger’ zei ik, en ik schopte tegen de rand van het bed
‘Waarvoor heb je dan je eigen etage? En als we al die tijd dat je bij ons komt logeren op mijn kamer slaapt dan valt er weinig te slapen!’ Ik grinnikte, Ruby keek boos. ‘Ga nou maar gewoon op je eigen kamer, dan proberen we het een nachtje. Lukt het echt niet dan kijken we wel verder.’ Ik wist dat de discussie nu beëindigd was. ‘Vanaf acht uur kun je me komen opzoeken. Als ik niet in mijn kamer ben, ben ik beneden.’ Ik knikte. ‘Kan ik nog even snel douchen?’ Vroeg ik. Ruby knikte. ‘Tot morgen, slaap lekker.’ ‘You two!’ Ik sloot de deur achter me en gaf een trap in de lucht. ‘Verdomme!’ Ik klom de wenteltrap op en begon me uit te kleden. Toen ik de kraan open draaide, schrok ik me kapot. Een dun straaltje bruin water sijpelde uit de verroestte kraan. Ik draaide de kraan wat harder open. Het bleef en smerig straaltje. Ik zuchtte en besloot me in de gewone wasbak te wassen. Met een washandje moest ik me nat maken, wat niet echt ging. Nou moe! Dan niet! Ik kroop in bed en draaide me op mijn rug. Hé? Zag ik dat nu goed? Ik ging rechtop zitten. Jawel hoor. Er zat een luik in het plafond! Ik ging staan op het bed en betaste de rand van het luik. Zou dat luik open kunnen? Heel voorzichtig trok ik het open. Een hele stoflaag kwam me tegemoet. Was hier ook een ladder? Ik greep me aan de rand van het luik vast. Na wat tasten voelde ik een ladder. Voorzichtig trok ik de ladder naar beneden! Iiiiiih!!!!! Een spin! Bijna had ik de ladder laten vallen. Voorzichtig, iedere beweging secuur en doordacht, voetje voor voetje, hand voor hand. En eindelijk, ik was boven. Ik keek eens rond. Er stond niet veel. Een oude kinderkoets, wat dozen, een wieg en wat speelgoed. Vreemd. Wat deden al die spullen hier? Ze waren nog zo goed als nieuw. Plotseling verstijfde ik. De kinderkoets kwam heel langzaam in beweging. En toen viel ik bijna flauw. Een witte, doorschijnende gedaante duwde de kinderkoets. Als ik goed keek zag ik dat het een vrouw was met een schort voor. Ze had haar haren in een lange vlecht. Toen zag die vrouw mij. ‘Je leeft nog…’ Fluisterde ze. Ze kwam naar de toe. Bah! Ik deed een stap achteruit en gleed uit in het stof. Auw… Toen ik mijn ogen open deed was ze weg. De kinderkoets stond nog op de zelfde plaats, en je kon geen voetstappen zien in het stof, Toch had het zo echt geleken… Het was maar een illusie, dwong ik mezelf toe om te geloven. Een koude huivering kroop mijn rug op. Ik klom naar beneden en wierp nog een laatste blik op de zolder. Verbeelde ik het me of stond de koets nu toch ergens anders? ‘Je leeft nog…’ Vliegensvlug schoof ik de ladder terug, gooide het luik toe en kroop in bed. Het ‘je leeft nog’ bleef zich herhalen in mijn hoofd…
Meeer!!!! 
* 
- FrontC
-
- Berichten: 4969
- Geregistreerd: 02-04-04
- Woonplaats: Utrecht
Geplaatst door de TopicStarter : 31-05-04 18:17
Ik kwam moeilijk in slaap. Op mijn rug, op mijn zij, op mijn andere zij, op mijn buik… Uiteindelijk viel ik in slaap, en droomde ik.
Ik zag een blokhut. Het was een gezellig, knus hutje. Ik ging naar binnen. Er waren veel mensen, bijna allemaal hetzelfde. Er was een groep vrouwen met hun haar in een vlecht, een zwarte rok, een zwart truitje en een schortje voor. Poetsvrouwen of serveersters? Dan waren er nog mannen, helemaal in het zwart. Netjes gekleed, een zwarte broek, wit hemd, zwart colbertjasje en een stropdas. Butlers? Er waren ook nog twee mannen die er uit zagen als koks. En nog een paar andere mensen. Het beeld vervaagde weer. De zelfde woonkamer van net zag ik weer, alleen was deze nu leeg. Er zaten twee mensen. Twee serveersters. Eentje met een lange vlecht, een vrouw die ik vaag herkende. En eentje met een kort vlechtje. De vrouw met de lange vlecht huilde, zag ik nu pas. Met een witte zakdoek depte ze haar ogen droog. ‘Wat is er toch?’ Vroeg de vrouw met de korte vlecht. ‘Ik ben zwanger!’ Meteen kwam weer een stortvloed van tranen. ‘En je mag niet zwanger zijn als werkvrouw! En ik weet niet eens van wie!’ De vrouw met de lange vlecht huilde, huilde en bleef maar huilen. De vrouw met de korte vlecht begon te praten. ‘Schat, maak je geen zorgen. Kan jij er wat aan doen dat iemand je op een feest verkracht heeft…’ Ik huiverde. ‘En bovendien merk je de eerste vijf maanden er niets van dat je zwanger bent. De laatste vier maanden blijf je gewoon weg. Als er maar negenenveertig werkvrouwen zijn in plaats van vijftig, merken ze dat toch niet. Geen zorgen.’ De vrouw met de korte vlecht wreef de andere vrouw over haar rug. ‘Ik kan het niet geheim houden! Waar moet mijn kind slapen? Hier komen ze controleren! Moet ik zonder dokter bevallen? Hoe moet dat dan?! Ik wil niet ontslagen worden!’ Ik slikte moeizaam. De tranen sprongen me in mijn ogen. Plots vervaagde het beeld weer. Ik hoorde nog alleen maar stemmen. ‘Help! Auw, een wee! Ik hou het niet!’ Toen kwam een andere stem. ‘Kalm maar, blijf door ademen. Adem in, hou vast, en adem uit.’ Weer een andere stem. ‘Ja toe, persen maar! Daar komt hij! Ja!’ Wéér een andere stem: ‘Ja! Het is een meisje! Gefeliciteerd!’ ‘Hoe gaat ze heten?’ De eerste stem kwam weer. ‘Tine wordt het. Lieve Tine!’ Het geluid vervaagde. Plots stond ik in dezelfde kamer als waar ik sliep in dit huis. Ik hoorde een stem. ‘Kom, hierboven is de kamer voor Tine.’ Ik klom de ladder op. Ik zag een mooie kamer, met roze behang en een wieg. Toen werd ik wakker.
Wat was dat voor een rare droom geweest?! Ik keek op mijn klokje. Half twee. Ik draaide me om en viel in slaap.
De volgende keer dat ik wakker werd, was het al half tien. Ik kleedde me aan, waste me, (natuurlijk met een washandje boven de wasbak) en liep naar Ruby’s kamer. Ik klopte op de deur en ging naar binnen. ‘Goedemorgen!’ Ik schrok. ‘Ruby, wat is?’ Ruby zat op haar bed te huilen. Vaag verstond ik ‘Ik ben gek geworden. Knettergek.’ Ik knipperde met mijn ogen en liep naar Ruby toe. ‘Hallo…’ Zei ze zachtjes. ‘Ruby, wat is er gebeurt meis?’ Ik ging naast haar op het bed zitten.
spannend hoor! je schrijft echt goed