Bokt.nl

Citaat:

Het was over.. Helemaal over.. Opeens klonk een lange piep van de apparatuur. Een vreselijk geluid vond ik het. Nooit zal ik dat vergeten.. Tien seconden later stormden de dokters binnen en begonnen van alles met Jef te doen. Volgens mij wouden ze hem reanimeren. Ik werd boos. ‘Stop! Stop ermee.. ‘ schreeuwde ik naar ze. Maar ze negeerden me. Ik trok dokter Willemsen aan zijn arm naar achter..’Hou op, stop ermee ! Hij zij toch dat hij niet meer kon.. Laat hem met rust.. Laat hem rusten.. Laat hem..’ zei ik recht ik zijn gezicht. De rest van de dokters waren ondertussen ook gestopt met reanimeren. ‘Laat hem met rust’ zei ik nogmaals, maar nu zachter. Ik liet me op de grond vallen. ‘Rust zacht’ fluisterde ik.

Wat er daarna gebeurde weet ik niet meer. Maar ik heb gehoord dat ik flauw ben gevallen. Ze hebben me op een stoel gezet, en een zuster bleef bij me. Ondertussen heeft dokter Willemsen Jeffrey’s ouders gebeld. Deze kwamen uiteraard direct.

Toen ik wakker werd zat er een vrouw naast me. Een zuster, van een jaar of 35. Even voelde ik niks. Maar toen kwam het hele verhaal weer terug. ‘Laat hem met rust.. Hij kan niet meer.. heb er dan respect voor’ schreeuwde ik door de kamer heen. ‘Rustig maar meisje, ze hebben hem met rust gelaten, het is al goed’ zei de vrouw, en ze sloeg haar arm om me heen. Even liet ik me tegen haar aanzakken en ik begon zachtjes te huilen. Een paar minuten daarna bedacht ik me dat ik me niet zo aan moest stellen. Jeffrey wou niet dat ik zielig in een hoekje kroop. Hij wou dat ik doorging.. ‘Ik moet gaan’ zei ik stoer, en ik liep weg. Ik wandelde richting Jeffrey’s kamer. Op de gang kwam ik de vader van Jef tegen. ‘Het spijt me meneer.. Hij kon niet meer.. Zijn lichaam was op’ zei ik, en ik keek aarzelend naar de grond. ‘Je hebt gelijk meid. Hij kan nu rusten en heeft geen pijn meer’ zei zijn vader, en hij knuffelde me. Ondanks mijn goede voornemen barste ik weer in tranen uit. ‘Ik was bij hem toen het gebeurde.. Ik heb hem gewoon zien gaan..’ zei ik zachtjes. Ik had verwacht dat zijn vader teleurgesteld was, omdat ík de laatste was die Jeffrey levend had gezien. Maar daar in tegen was hij heel aardig. ‘Fijn dat je afscheid hebt kunnen nemen meid’ zei hij. Nog even stonden we daar, elkaar omhelzend. Totdat zijn moeder uit de kamer kwam. Toen ik haar aankeek keek ze snel de andere kant uit. Ik schaamde me, ze was boos. Toch kon ik nog ‘gecondoleerd’ zeggen. Ze zei er niks op terug. Maar ze ging naast haar man staan. ‘We moeten maar eens gaan, we moeten rusten, en nog heel veel regelen’ zei de vader van Jef. Zijn vrouw knikte, maar keek mij nog steeds niet aan. ‘Moet jij ook niet eens naar huis, je bent hier al zo vaak en zo lang, ook jij hebt rust nodig’ zei zijn vader tegen mij. ‘Bedankt meneer, maar ik blijf nog even hier’ antwoordde ik beleefd. Zijn ouders liepen weg. En ik voelde de haat van zijn moeder. Een rilling liep over mijn rug. Ik wou nog even naar Jeffrey toe. Met een heel ander gevoel als normaal liep ik de kamer binnen. De apparatuur was uit. En Jef was eigenlijk ook uit. Ik ging op bed zitten en keek even naar hem. Het was een fantastisch mens geweest. Hij had mij door zo’n moeilijke tijd met Dancy heen geholpen. Ik wist zeker dat Dancy ook op de begrafenis moest komen. Dat zou Jef heel leuk vinden. Ik begon tegen Jef te praten. ‘En hier zit ik dan nu, tegen jou te praten. Jou, die niet meer leeft. Ik zit op bed bij een overleden iemand, en hou zijn hand vast, puur uit liefde. Je weet niet hoeveel je voor me hebt betekend, want ik heb je nooit alles uitgelegd. Ik denk dat het tijd is om alles te vertellen.. Mijn ouders, altijd op zakenreis.. Verder heb ik geen vrienden.. Ik heb niemand meer.. Toen je nog leefde had ik jou.. Ook al vertelde ik mijn probleem niet aan je.. Ik had het gevoel dat je er voor me was.. Was.. Je bent er nu niet meer.. Of toch wel.. Je zou over me waken.. Ik hoop dat je dat doet, want ik heb je nodig. Ik ga zo naar Dancy.. Ik moet even uithuilen.. Ik ga nog even rijden.. En ik rijd voor jou.. Ik zal je eens laten zien wat we kunnen, dankzij jou. Ik zal me bewijzen.. Schat, ik kom straks weer terug. Ik zal zorgen dat Dancy ook mee mag naar de begrafenis. Ik weet zeker dat jij dat ook graag wil. Ik probeer te doen wat jij zou willen, ik doe mijn best, echt waar’. Een hele ratel van gevoelens had ik zo tegen hem verteld. Maar alles meende ik.. Alles kwam vanuit mijn hart..

Ik stond op, en keek nog eens rond. Jeffrey’s kamertje. Dat is het, en dat zal het blijven ook. Voor altijd. Nog 1 keer kijk ik achterom.. Dag, lieve, lieve Jeffrey.

maickell0ver schreef:

Al is proberen te lezen met Listen to heart erop??? neej ook niet doen lukt je niet ... mooi geschreven

Citaat:

Onderweg op de fiets veranderde mijn humeur om de minuut. Van, wat heel gewoon is, verdrietig. Naar blij, blij dat het over is, dat Jef nu geen pijn meer heeft. Daarna toch weer verdrietig, want wat moet ik zonder Jeffrey. Ik had alleen Dancy nog. En Emma, maar ze zal nooit als een echte vriendin voelen.

Nog nasnikkend zette ik mijn fiets in het fietsenrek, en draaide het sleuteltje van het slot om. Met kleine stapjes liep ik naar de weide toe. Ik opende het hek, en riep Dancy’s naam. Hij keek meteen op, hinnikte heel hard en kwam op me af gegaloppeerd. Een rilling liep over mijn rug. Dancy duwde zijn neus in mijn gezicht, en blies zachtjes. Het leek alsof hij begreep wat er was gebeurt. Want normaal deed hij nooit zo onwijs lief. Ik liet hem naast mij meelopen naar zijn stalletje toe. Onderweg kwam ik mensen tegen, mensen die niet wiste wat er allemaal aan de hand was. Ze begroeten me, maar ik liep met een stalen gezicht verder. Toen Danc op stal stond begon hij direct op zijn hooi te knabbelen. Ik klopte hem zachtjes op zijn hals. ‘Ik ga even wat spullen pakken hoor’ zei ik tegen hem. Ik slofte richting de kast en opende hem. Ik pakte wat borstels, het hoofdstel en de peesbeschermers. Toen ik weer bij de stal aankwam keek Dancy meteen op, en hij hinnikte zachtjes. Ik gaf hem een kus en begon te poetsen. Weer kwam dat vreselijke gevoel van eenzaamheid over me heen. De tranen stonden in mijn ogen, toen ik opeens een hand op mijn schouder voelde. Vlug draaide ik me om, het was Emma maar. ‘Wat zie je er bleek en vermoeid uit’ zei Emma op een behoorlijk vrolijk toontje. ‘Tsja..’ was het enige wat ik zei. ‘Laat me maar even’. Emma glimlachte en liep weer weg. Ik deed Dancy z’n hoofdstel en peesbeschermers om en liep naar de buitenbak toe, waar al een springparcoursje klaar stond. Dancy zag de hindernissen en gelijk gingen zijn oortjes naar voren. ‘Leuk hè, kleine man’ zei ik tegen hem. Via het hek klom ik op Dancy en stapte hem lekker los. Na 5 minuten probeerde ik een drafje, mijn 1e drafje zonder zadel. Het ging wel goed. Dat moest ook wel, want ik zou me bewijzen voor Jef. Na nog een poos verder gereden te hebben en zelfs de contragalop geoefend te hebben, begon ik te twijfelen. ‘Zullen we het doen Dancy’ vroeg ik hem.. Er stond een erg verleidelijk parcoursje.. En we vertrouwden elkaar voor de volle 100%.. Nog even dacht ik na..’WE DOEN HET VOOR JEFFREY’ schreeuwde ik. Dancy bedacht zich geen moment en galoppeerde aan. Wat ik niet zag was dat Emma aan kwam lopen, met een fototoestel in haar hand. In een razend tempo vlogen Dancy en ik over de hindernissen heen.. Geen moment kwam 1 van ons 2 in onbalans.. Wij 2 voelden als 1.. Wij samen, net zoals Jeffrey en ik samen waren.. Ondanks dat ik heel blij was, dat Dancy en ik bewezen hadden wat we konden, stroomden de tranen over mijn wangen heen. Ik liet me voorover zakken en omhelsde Dancy. Uit zichzelf ging hij stappen. ‘Zo met wat voor gekkenwerk was jij bezig dan’ zei Emma lachend. Verbaasd keek ik op. ‘Ja hoef je niet zo verbaasd te kijken hoor! Je zit zonder zadel en springt hindernissen van minstens 1.20 !! Ik heb het gefilmd’ zei Emma met een grote glimlach op haar gezicht. ‘Wat nou gekkenwerk ? Dit is anders heel belangrijk voor me hoor, snap dat dan !!’ schreeuwde ik tegen Emma. En zo snel als ik kon liet ik Dancy de bak uitdraven, richting het bos. Ik was woedend op Emma, hoe kon ze nou zoiets zeggen. Dit was misschien wel het belangrijkste dat ik ooit in mijn leven had gedaan. Het was hartstikke pijnlijk voor me, en ze stond me gewoon uit te lachen. ‘Goed gedaan hoor jongen’ zei ik tegen Dancy, die nogal bezweet was. Ik bedacht me dat ik uit moest vinden hoe je vanaf hier zo snel mogelijk bij de gewone weg kwam, en vanuit daar naar de begraafplaats kwam. Zo kon ik op de begraaf dag via de manege naar de gewone weg rijden, en daar met de stoet mee naar de begraafplaats gaan.

’En hooooo’ zei ik tegen Dancy. ‘Zo is het genoeg voor vandaag’ zei ik hardop, en ik klopte Danc op zijn hals. We waren vanaf de manege naar de begraafplaats gestapt, dat duurde ongeveer een half uurtje. Naast de begraafplaats zat een bospad en die was ik ingeslagen. Nadat we bijna verdwaald waren kwam ik een bekend pad tegen. Op dat pad galoppeerde ik altijd met Dancy. Hij bedacht zich dan ook geen moment en vloog ervandoor. Gelukkig bleef ik zitten. ‘Eigenlijk mag je dit niet zomaar doen, maar we doen het allemaal voor Jeffrey vandaag, dus KOM OP’ zei ik enthousiast tegen Dancy. Hij ging harder en harder, en het leek alsof we vlogen.

Ik poetste de tranen uit mijn ogen, die er deze keer door de harde wind in waren gekomen. Opeens dacht ik weer aan Emma. Ze zal zo nog wel op de manege zijn, ze was er namelijk altijd de hele dag.

’Tot morgen jongen’ riep ik Dancy na toen ik hem in de wei zette. Ik draaide me om en daar stond Emma opeens. Ik schrok me kapot. ‘Waarom deed je zo raar’ zei Emma boos. Nog nooit had ze zo’n nare toon tegen me aangeslagen, dus ik was even verbaasd. ‘Je snápt het gewoon allemaal niet’ zei ik. En ik rende weg. Ik kroop in Dancy’s stal en alweer kon ik mijn tranen niet bedwingen. Een tiental minuten later kwam Emma de stal in. ‘flikker op’ zei ik kattig. Toch bleef Emma staan. ‘En nu ga je me vertellen wát er dan is..’ zei ze streng. ‘Laat me met rust..! Ik wil het niet tegen je vertellen.. Ik wil alleen naar Jeffrey toe.. Naar Jef’ schreeuwde ik. ‘Ik wil met hém praten.. Maar dat gaat niet meer.. dat is nou juist het hele probleem.. hij ís er niet meer’ zei ik nu wat rustiger. ‘Is hij.. is..’ stotterde Emma. Ik knikte, en liet mijn hoofd tussen m’n benen zakken. ‘Oh meisje wat erg, had dat dan verteld’ zei Emma verlegen. Ik twijfelde, maar begon alles toe toch even in het kort uit te leggen, nouja, alles. ‘Hij was ziek.. De kanker kwam overal.. Zijn keel raakte verstopt.. Hij kreeg amper adem.. Hij zei nog wat tegen me.. En stikte toen.. Ik hield zijn hand vast toen hij doodging.. ‘ fluisterde ik. Emma zei niks, maar omhelsde me alleen maar. Even bleef ik bij haar zitten. ‘Sorry, ik kan het niet..’ zei ik, en ik stond op. Zonder nog gedag te zeggen liep ik weg. Ik pakte mijn fiets uit het rek en fietste naar het ziekenhuis. Dancy stond bij het hek aan de rand van het fietspad. ‘Het was allemaal voor Jef hè..’ zei ik tegen hem. Dancy hinnikte, ik glimlacht en fietste weg.

Citaat:

Met mijn paardrijdkleding nog aan liep ik door de draaideuren van het ziekenhuis. Verschillende mensen keken me verbaasd aan. Ik moest mezelf blijven, dus ik deed dat ook. Ik liep naar het winkeltje en kocht een mooi bosje bloemen voor je. Jef kon dan wel niet meer ademen en zo, hij was er nog wel.


Even later wou ik de lift instappen en kwam ik Jeffrey’s moeder helaas tegen. Ze keek me vuil aan. En wat ik verwachtte gebeurde ook. Ze werd boos op me. ‘Ten 1e, waarom loop je hier in je paardenkleding ? Jeffrey deed dat ook altijd, bah.. En ten 2e, waarom heb je een bos bloemen, vind je het leuk dat jij als laatste bij hem was of zo ?’ zei ze op een kattige toon. Ik zuchtte diep, en dacht goed na. ‘Ik probeer te doen wat Jeffrey zou willen mevrouw. Zoals u zelf zegt, liep hij ook altijd in zijn paardenkleding, hij zal het dus niet erg hebben gevonden als ik zo bij hem was gekomen. Hij zal dubbel hebben gelegen als u weer eens boos werd, omdat iemand stinkende kleding aanhad. En ik heb bloemen, omdat hij dan misschien niet meer ademt, maar er nog wel is. Jeffrey heeft een hekel aan een saaie dingen, dus ook aan een saaie kamer’ zei ik beleefd. Ik had geprobeerd het zo duidelijk mogelijk uit te leggen. ‘Puh’ zei z’n moeder en arrogant draaide ze haar hoofd te andere richting uit. Stampend liep ze weg. Ondertussen was de lift al op weg naar boven, en ik moest nog even wachten. Veel geduld had ik op dat moment niet en ik besloot de trap te nemen. Tegelijkertijd met de lift kwam ik boven aan.
Ik klopte automatisch op Jeffrey’s deur. Eigenlijk was dat niet meer nodig want hij zou niet meer wakker worden, als ik opeens binnen kwam.
Zijn vader zat binnen. ‘Sorry meneer, ik ga meteen weg’ zei ik, en mijn gezicht liep rood aan. ‘Nee wacht, kom binnen, je bent welkom’ zei zijn vader. Ik liep naar binnen, pakte een stoel en ging naast Jeffrey’s vader zitten. ‘Volgens mij heb ik je eigenlijk nooit gezien, je kwam vaak overdag, maar dan slaap ik, ik draai nachtdiensten. Ik ben Tom’ zei zijn vader. Ik schudde hem de hand en stelde me voor. ‘Ik ben Amy’. ‘Ja dat wist ik al haha. Ik heb veel over je gehoord. Jeffrey was gek van je. Hij kon niet ophouden met praten’ vertelde Tom me lachend. We vertelden allebei een paar verhalen over Jeffrey, en het was erg gezellig. Totdat Tom over de begrafenis begon.. ‘Omdat je zo belangrijk voor mijn zoon was.. Ik dacht, misschien weet jij iets wat Jeffrey graag op de begrafenis zou willen hebben..’ zei Tom. ‘Jef vertelde me vroeger bijvoorbeeld altijd dat hij begraven wou worden. En dat we zijn dagboek, moesten verbranden en het as over een speciaal plekje moesten strooien’ vertelde hij. ‘Ja, dat lijkt me een goed plan, dat is echt iets voor Jeffrey.. En uhm, ik heb nog een plan.. Ag nee, laat ook maar’ zei ik verlegen. ‘Nee vertel het maar, jij kent Jeffrey heel goed volgens mij’ drong Tom aan. ‘Nou ehm.. Hij heeft mij leren kennen als een verwend nest. Ik snauwde iedereen af, en mishandelde mijn pony heel erg. Hoe bot ik ook tegen hem deed, Jef bleef altijd zeggen dat hij me wou helpen met mijn pony. Op een dag had ik wedstrijd en mijn pony weigerde, ik viel, en sloeg mijn pony heel hard, ik stond enorm voor schut. Jeffrey pakte mijn pony en stuurde me naar huis. Ik kwam 2 weken niet opdagen. Hij heeft mijn pony verzorgd en zijn vertrouwen teruggewonnen. Daarna heeft hij mij geholpen met trainen. En ik kan nu samen met mijn pony de hele wereld aan. Jeffrey had een héle goede band met Dancy. Ik denk.. Ik weet eigenlijk wel zeker, dat Dancy ook op de begrafenis moet komen’ zei ik, heel, heel verlegen, want Tom vond het natuurlijk nooit goed, dacht ik. ‘Jeffrey had inderdaad een grote liefde voor paarden, hij had het vaak over Dancy. Als jij regelt dat je paard er komt, word verzorgt als wij binnen zijn, en weer thuiskomt enz, mag hij van mij komen. Ik praat wel met mijn vrouw..’ zei Tom. Ik gilde van blijdschap. Dit was geweldig nieuws. Ik weet zéker dat Jeffrey het net zo gaaf als ik vond. Ik vloog Tom om zijn hals. Mijn dag kon niet meer stuk. ‘Dankje,dankje,dankje,dankje,dankje !! Hoor je dat Jef !’ schreeuwde ik uit. Ik kon het haast niet geloven. ‘Graag gedaan meid. Ga alles maar gauw regelen, jullie moeten er natuurlijk wel mooi uitzien. Trouwens, de begrafenis is over 2 dagen al..’ zei Tom, en hij slikte. Ook ik kreeg even een brok in m’n keel.. 2 dagen.. een traan rolde over mijn wang..Het was een warme, liefdevolle traan..

’bedankt voor het thuisbrengen’ zei ik tegen Tom terwijl hij mijn fiets uit de auto laadde. Ik liep het huis binnen, en ik vond een briefje en tien euro op het aanrecht.


Haal maar eten
Laura

’Stom wijf is ’t ook’ zei ik tegen het briefje. Lekker lang briefje weer, fijn hoor.
Ik liep naar boven toe. Het was koud en donker boven. Ik deed m’n pyjama aan en kroop ik bed, lekker warm. Ik dacht na.. Over 2 dagen was de begrafenis al.. 2 dagen.. dat was wel heel erg kort.. eigenlijk besefte ik niet zo goed wat er allemaal was gebeurt.. Het leek nu net alsof Jeffrey elk moment weer op kon staan. Het leek alsof hij lag de slapen, in zijn kamertje. Pas als hij echt weg was, ver weggestopt onder de grond, zou ik het moeilijk krijgen, heel moeilijk. Opeens werd ik boos. Waarom gebeurde dit mij, en Jef. Hij had moeten blijven leven. Want ik kón niet mijn hele leven alleen blijven. Ik wist allang wat mij allemaal te wachten stond. Ik wist het allang.. Ik pakte een glas en gooide het op de grond.. Woedend rende ik de trap af, naar de keuken. Ik pakte alle glazen die ik kon vinden en smeet ze tegen het keukenraam. Deze had gelukkig dubbelglas en ving de klappen op, de glazen zelf barsten. De scherven vlogen in het rond, en ik kon ze niet meer ontwijken. Maar het interesseerde me niks. Er was bijna geen heel glas meer over dus ik rende naar de woonkamer waar ik het duurste servies, voor op feestjes, uit de kast haalde. Ik smeet de borden alle kanten op. De 1 tegen de tv, de ander de gang in, weer een ander zo tegen de klok aan, die daarna van de wand afviel. Opeens bedacht ik me wat ik deed.. Mijn ouders zouden woest worden.. Maar ik bedacht wel wat.. Laura was boos op mij, omdat ik mijn kamer niet had opgeruimd, ’s avonds kregen we ruzie en ze gooide al het servies naar me. Dat kon ik bewijzen door alle sneeën die ik had. Ik bekeek mezelf. Te weinig.. Ik pakte een stuk glas en sneed er een paar sneeën bij. Zo, dat leek er meer op.

Ik liep de trap weer op, de rotzooi achterlatend. Ik ging weer in bed liggen. En begon te huilen als een idioot. Alle frustraties kwamen eruit. Waarom gooide ik nou alles kapot ? Waarom sneed ik er nog een paar sneeën bij ? Waarom ? Jef zou dit nooit gewild hebben.. Maar mijn karakter was gewoon doorgedraaid, sinds Jef ziek was. Ik was mezelf niet meer. Het leek alsof er een ander persoon in mij was gekropen, één of ander duiveltje.

Die nacht kon ik niet slapen. De sneeën deden pijn, ze branden in mij vel. Het ene moment dacht ik na, over alles. Het andere moment was mijn hoofd helemaal leeg. Het ene uur was ik kwaad op mezelf. Het andere moment was ik niet meer boos. Misschien was dit mijn leven wel.. Iemand die in haar polsen sneed.. Iemand die aan de drugs raakte.. Iemand die dag in dag uit feestte..
’Nee’ zei ik hardop ‘dat wil ik niet’. ‘Maar ik weet wel hoe ik dat nare leven kan ontlopen………’ zei ik blij. Ja, het was een prima plan. Opeens was ik helemaal blij. Ik had een perfecte oplossing. Misschien had ik hulp van Emma nodig, maar het ging lukken. Ik wist het zeker.