Bokt.nl

Citaat:

Ik deed mijn jas uit en legde die over haar heen. Ik keek om me heen, hoe moest ik ontsnappen, er was 1 raampje in de ruimte. Maar ik wist zeker dat ik daar niet uit zou kunnen komen, het was te hoog. En ik wist zeker dat Jennifer dit ook al geprobeerd zou hebben. Wat moest ik beginnen? Ik keek stuk voor stuk naar de donkere muren en ik kreeg opeens een onverwachte aanval van clausfobie. De zwarte muren belaagden me, ik kon er niet uit. Misschien zit ik hier nog wel weken, maanden. Ik moest eruit, ik rende naar de donkere muur. En liep er keihard tegen op, ik moest eruit. Ik sloeg tegen de muur, alsof het m’n grootste vijand was. Jennifer maakte een geluidje, ik draaide me om. Ze had haar hoofd opgetild en keek me droevig aan. Ze maakte me nog bozer en frustrerende. We moesten hier weg, Jennifer moest naar het ziekenhuis. En ook snel anders eindigt ze net als Ashley. Toen ik weer aan Ashley dacht begon ik weer te huilen. Haar levenloze mishandelde lichaam was het verschrikkelijkste wat ik ooit had gezien. En stem in mijn hoofd zei: “Je moet rustig nadenken en bedenken hoe je hier moet uitkomen, anders zul je net zo eindigen”. De gedachten aan Ashley was te pijnlijk om er aan te denken, mijn hartslag werd onregelmatig van het huilen. Ik werd benauwt en liet me op mijn knieën vallen, maak er een eind aan dacht ik wanhopig. Ik wilde niet vermoord worden door Sofie, of in opdracht van Sofie. Ik hield plotseling op met huilen, ik kroop naar Jennifer toe. “Jen”? Zei ik vast beradend, “We gaan dit redden, we gaan dit beiden overleven oké? Je mag niet opgeven, als je nu deze aarde verlaat heb ik niks meer om voor te leven. Asjeblieft”? Mijn ogen waren met mijn tranen gevuld, net als die van Jennifer. Ik zag opeens hoe belachelijk vaak was geslagen. Haar hele gezicht was blauw van de klappen, en rood van de tranen die nu over haar gezicht stroomden. Ze deed haar mond open, “Ik geef niet op, dit overleef ik. Help me overeind” zei Jennifer vast beradend. Ze kroop naar de muur, en ik hielp haar rechtop te gaan zitten. Ze keek me ondeugend aan, zo kende ik haar weer. “En heb je een plan?” Ze zag er nog steeds verschrikkelijk uit met al die blauwe plekken, en ze zag er nog steeds uit alsof ze elk moment in elkaar kon storten. Maar het leek gewoon alsof ze weer ergens voor leefde. Ze zag het licht van het leven weer.

Citaat:

Ik kon het niet over mijn hart krijgen om te zeggen dat ik absoluut geen plan had. Jennifer keek me aan alsof ze in mijn ogen las dat ik geen plan had. “Ik moet eerst meer weten over deze plek Jen” zei ik opgelucht dat ik een excuus had om het dodende antwoord op haar vraag uittestellen. Jennifer begon te vertellen, “Ze brengen me om de dag een stukje droog brood, en een glas water. Gisterenavond, lag ik vast gebonden in deze kamer. Toen haalden ze Ahsley hierheen. Oh Sandra het was verschrikkelijk”. Ze begon zachtjes te huilen. “De mannen bonden haar vast, en deden haar kleren uit”. Jennifer ging nog harder huilen. Ik wist wel wat er hierna zal komen. “Ze hebben haar verkacht San. Het was verschrikkelijk, ik wilde niet kijken. Ik deed steeds mijn ogen dicht. Maar telkens als ik wegkeek sloegen ze me met een stuk hout. Na dat ze klaar met haar waren, was ik aan de beurt”. Ze keek me bedroeft aan. “San, ze hebben me verkracht”. Ik zag aan haar blik op haar gezicht hoe erg ze er onder leed. Ik omhelsde haar, en mopelde een beetje rustig maar. Ik haatte Sofie opeens zo erg dat ik rood van woede werd. Ik hoorde iemand aan de deur. Ik stond op, klaar om toe te slaan. Er stond een man in de deuroping. Hij liep snel naar me toe, ik wachtte tot hij me zou aanraken. Dan zou ik hem net zo lang slaan, tot hij erbei neer viel. Maar tot mijn groote verbazing liep hij om mij heen. Hij tilde Jennifer op en rende weg. Ik rende achter hem aan, maar de deur werd voor mijn neus dicht geslagen