Bokt.nl

Noukie schreef:

ja, sorry, mijn schuld, ik zit tegen dr aan te praten op msn.....

Citaat:

Wat? Waarom doet ze nou zo? Heb ik iets fout gedaan? En met wie was ze aan het overleggen daarnet, aan de telefoon? Ach, ik verbeeld me vast dingen. Misschien moet ze naar de tandarts en vroeg ze de tijd aan haar moeder. Of.. ja, dat zal het zijn. Ze is vast wat aan het voorbereiden voor mijn verjaardag, wat ik niet mag weten. Dat is tenslotte over een week alweer. Nog maar één week en ik ben zeventien. Zeven en tien. Nou dan zal ik het spelletje maar meespelen hè.

De rest van de avond verliep rustig. Elise praatte wat over onbenullige dingen, maar vertelde haar ouders niet dat ze gespijbeld had. Rond tien uur lag ze al in bed en viel vermoeid van het denken, al snel in een onrustige slaap.

Rode draken zijn het. Grote schubben bedekken hun harde huid, die hoogst waarschijnlijk aan zal voelen als schuurpapier.Ze stormen op me af. Ze willen me grijpen, denderen dwars door alles heen. Ik moet hier weg, rennen. Het maakt niet uit waarheen, zolang ze me niet pakken. Drie tegen één, ik maak geen kans. Het is te laat, het is het einde. Iemand moet me redden. Waarom is er niemand om me te redden? Mijn mobiel. Ik moet bellen. Aah, daar is mijn mobiel. Het alarm nummer. één één twee. Kom op, ze moeten opnemen. Hee, die stem. Ik herken die stem aan de andere kan van de lijn. John? Heb ik hem gebeld? Het doet er niet toe. Hij moet komen. Ik gil dat hij moet komen. Te laat. De telefoon is uit mijn handen gevallen. Ik ren verder. Harder. Achter me nog steeds die gevaartes. En ineens is hij daar. Mike. Hij pakt mijn hand, trekt me omhoog. Ineens staan we daar, op het strand. Ik heb het eerder gezien, maar weet niet meer waar. Het is vreemd, zo stil. Ik wil hem bedanken, stamel een dank je wel. Maar hij legt zijn hand op mijn mond, brengt zijn andere naar mijn nek. Opeens heb ik geen adem meer. Ik wil gillen, schreeuwen, maar hij knijpt mijn keel dicht. Ik trappel, spartel, maar het haalt niets uit..

Badend in het zweet en vast gesnoers in haar deken werd Elise wakker. Met wijd opengesperde ogen bleef ze een tijdje naar het plafond staren, kwam toen overeind en ontdeed zich van de deken. Verward greep ze opnieuw naar het kladblok, wat ze die middag had laten liggen en begon te schrijven. Toen ze alles op papier had legde ze het blok weer terug en plofte terug in bed. Het was al laat, te laat. Morgen zou ze vroeg weer op moeten staan.

Noukie schreef:

gaaf!!
jee, tof stukkie

lieselot schreef:

*weer een fan bij verworven*
whaa wat schrijf jij leuk!