nujaro schreef:Niet te verwoorden...
Droevige klanken is wat ik hoor,
het dringt door,
tot diep in mijn ziel.
De toon is zo langzaam,
zo diep en krachtig.
Tranen prikken,
het is zo sterk.
Iets onbeschrijvelijk,
niet te verwoorden.
Ik voel hoe dit stuk,
een plek zoekt in mij,
om niet vergeten te worden.
Aaaag sorry Nujaro! Heb er vast overgekeken ofzo...
Wel, ik vind dit gedichtje echt stúkken beter dan je tweede. zeker ja

Het gevoel dat je beschrijft is veel inteser en geloofwaardiger. >Dit stukje komt uit je hart
Verder vind ik dat er niet veel interessants aan bod komt: je beschrijvingen zijn mooi, maar dat stopt het. Je gaat niet verder dan dat. Moeilijk te beschrijven wat ik ervan vind ja.... Maar hij's mooi hoor
?
.
:


Ik ga hier nog wel even serieus over nadenken alleen nu lukt dat eventjes niet
Ik ga snel aan de gang met deze 'veelzeggende' foto...
