Bokt.nl

**Geplaatst**: 03-10-05 08:08

Re: [Verh] “Het avontuur waardoor mijn leven afschuwelijk...

Geplaatst: 03-10-05 08:08

Wat schrijf jij ontsetend goed zeg, omdat je bijv: ze komt haar kamer binnen, en dan vertel je eerst hooe alles eruit ziet enzo. en dat maakt het leuk. Anders dan is hewt zo kortaf, ik kom me kamer binnen en ik ga computeren.... Maar zo als het doet is ecdcht helemaal toppie

Ben benieuwd naar het volgende stuk. Want vind het spannend.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 03-10-05 16:32

Re: [Verh] “Het avontuur waardoor mijn leven afschuwelijk...

Geplaatst door de TopicStarter : 03-10-05 16:32

nu heeeel gauw weg!!!
snel even een stukje posten:

Snel krabbelde ik weer achterin het zadel. Bandit stond nog steeds stokstijf stil met zijn oortjes gespitst naar voren. Mijn hoofd keek dezelfde richting op als Bandit deed. Het leek net of ik daar in de verte, achter het huisje iets zag bewegen. Ik tuurde nog eens en kneep mijn ogen samen, “ach, het was vast weer een beestje of iets dat los wapperde door de wind ..”.
Zo stelde ik mezelf gerust en spoorde met mijn hak Bandit aan. Met voorzichtige pasjes stapte hij naar voren, zodat we de helft van het weggetje al gepasseerd waren. De grote taxusstruik zag ik aan de rechterkant, dit was de struik waar Ronan zich aan gesneden had.
Hoefafdrukken van Lady zag ik voor me in de zachte bruine grond, ik spoorde Bandit nog wat aan en hij liep toen vlot naar het huisje. Eerst reden we nog een rondje om het huisje, ik wilde toch even dat nare gevoel kwijt dat er misschien nog iemand was. Toen ik zag dat er niemand op deze kleine open plaats was, stapte ik af en liet Bandit grazen.

Mijn rugtas pakte ik van mijn rug en haalde er een halster met halstertouw uit. Ooit had ik eens meegemaakt dat ik een paard aan zijn teugels had vastgemaakt. Toen dat paard geschrokken was, was het hele hoofdstel kapot! Rustig deed ik het halster over het hoofdstel heen en bond het halstertouw aan het hek vast. De teugels had ik gedraaid door de keelriem gedaan net zoals ik vaak deed met longeren. “Zo, nu staat Bandit hier veilig”, vond ik.
Bandit was druk bezig met grazen en telkens na een paar hapjes keek hij even om zich heen.
Ik liep rustig naar de open deur, de veranda kraakte nog meer dan vanmiddag. De deur was dicht, ik draaide aan de deurknop en duwde hem open. "De wind heeft de deur vast dichtgeklapt, dat gebeurde bij ons ook wel eens als het hard waaide", dacht ik gespannen.
Peinzend keek ik om me heen, “waar lag dat oude zwaard nou?”. Ik liep naar de plek waar ik dacht dat Ronan het zwaard had neergelegd. “Yes, daar bij die oude doek”, ik liep naar het zwaard en hield het omhoog bij het kleine raampje zodat ik hem even goed kon bekijken. Door de grijze lucht was het al aardig donker in het huisje, bij het raampje zag ik het zwaard glanzen er stonden bijzondere tekens op het zwaard. Ronan had hem heel goed schoongemaakt met die oude doek. In het handvat zaten gekleurde edelsteentjes leek het wel. “Hmm, dit ding is vast nog kostbaar ook!” fluisterde ik tegen mezelf.

Er kwam een gedachte in mij op: “Ik kan dit zwaard snel even laten taxeren in de antiekwinkel, als het nou veel opbrengt hoeven mijn moeder en ik misschien niet te verhuizen, dan zou ik Ronan zeggen dat ik het zwaard niet meer kon vinden…”.
“Jeetje!, wat een slechte gedachte!” vond ik het. Het was wel een goed idee, maar ik kon het niet maken tegenover Ronan, ik had hem naar het zwaard zien kijken alsof hij hoorde dat hij 10 miljoen had gewonnen. Nee, jammer dan maar het zwaard is voor Ronan. Mijn rugtas pakte ik van mijn rug en legde voorzichtig het zwaard erin, de rugtas gooide ik weer op mijn rug.
Ik moest maar veel klussen gaan doen zodat ik geld kon bijverdienen voor het geval mijn moeder mij zou vertellen dat we echt moesten verhuizen.

Ik zag het kastje nog open staan, ik liep ernaar toe en voelde met mijn hand langs de kieren. “Auw!”, er stak iets uit de wand waar ik met mijn vinger langs ging. Ik had te weinig licht om te zien wat het was, het voelde als een spijker ofzo. Ik taste de wand nog eens af maar nu heel wat voorzichtiger. Iets wat leek op een gleufje met een handvat voelde ik na een tijdje. Ik drukte, trok en draaide toen ik opeens een klik hoorde.. Nu kwam er veel beweging in de kleine deur en ik duwde hem open. Ik zat ondertussen iets in elkaar gedoken in de kast en vroeg mij af of ik wel naar binnen zou gaan, er was niemand bij me voor als ik er niet meer uit zou kunnen. Eén voet zette ik door de deur en voelde een stevige ondergrond. Ik zat in tweestrijd met mezelf: zou ik naar binnen gaan? Want ik was wel heel erg nieuwsgierig of zou ik het niet doen?

**Geplaatst**: 03-10-05 16:39

Re: [Verh] “Het avontuur waardoor mijn leven afschuwelijk...

Geplaatst: 03-10-05 16:39

Jaa, leuk stukje

Ik zou t niet doen hoor

**Geplaatst**: 03-10-05 17:45

Re: [Verh] “Het avontuur waardoor mijn leven afschuwelijk...

Geplaatst: 03-10-05 17:45

Woow super verhaal!
Ik heb net alles in een stuk zitten lezen!
Ga zo door

**Geplaatst door de TopicStarter** : 03-10-05 22:53

Re: [Verh] “Het avontuur waardoor mijn leven afschuwelijk...

Geplaatst door de TopicStarter : 03-10-05 22:53

Ik besloot om toch even naar binnen te gaan, dat kon vast geen kwaad. Maar eerst ging ik eventerug uit de kast en zocht een zware steen. Ik keek in het rond en bekeek de grote tafel waar boeken oplagen, spullen tilde ik op en zette het netjes neer. Sommige spullen lagen bovenop elkaar en daardoor kon ik niet zien wat er nou lag. Nog meer spullen legde ik op nette stapeltjes neer. “Hmm”, ik kon geen steen of iets zwaars vinden,”of toch wel?” aan de rechterkant van de tafel zag ik een grote boekensteun. “Even voelen hoe zwaar het is”, dacht ik. Ja deze was wel zwaar genoeg, ik wilde niet het risico lopen dat de deur dicht zou gaan door de wind en dat ik opgesloten zat. Snel liep ik terug naar de grote kast met de geheime deur, ik zette de steen neer tegen de deur zodat de deur wijd open stond. Voorzichtig pakte ik een kaars en pakte een lucifer uit een stoffig doosje dat ook in een kastje lag. Even kreeg ik wel de bibbers, ik vond het behoorlijk spannend. Ik stak de kaars aan wat verbazend groot licht gaf, ik zag wel een dikke meter. Mijn fantasie ging hard werken: “Wat nou als hierachter een oud lijk zou liggen?, of misschien wel vieze beesten, grote levende spinnen? “, bah ik trok een afkeurend gezicht. “Zou ik nu wel echt naar binnen gaan?”.

Ik wist het niet meer. De kaars brandde, de deur stond open… ik rook geen vieze lucht en beestjes zoals spinnen kwamen niet uit de deur. Ik besloot om toch maar heel even naar binnen te gaan, mijn hart klopte en ik was bewust van het ruisende geluid van de wind. Eén stap deed ik naar binnen, de kaars hield ik bij de muur. Ik kon zien dat de muur vochtig leek en dat het een soort groene glans had, het leek alsof er een soort mos op de wand groeide. Snel gingen mijn hersens werken…als er mos groeit, zou ik dan ook geen kleine beestjes in deze gang kunnen verwachten die in dit mos leven?
Angstig tuurde ik door de lange smalle gang, eigenlijk vond ik het doodeng in mijn eentje..
Angstig zette ik nog een pas naar binnen, en nog een, de grond voelde wel erg stevig aan en zag eruit als harde bijna zwarte aarde. Het leek alsof het mos dikker werd op de wanden. Rustig deed ik nog een pas naar binnen, ik zag dat de gang iets verder op wat hoger en breder werd. Toen ik ongeveer 2 meter de gang in was, hoorde ik geschuif. Angstig stond ik stijf stil, mijn hart flink kloppend. “Ben je gek geworden?”, zei ik tegen mijzelf, “niemand weet dat je hier ben”. Ik hoorde weer geschuif, “Nee!” riep ik verschrikt, “de deur!!”
Ik draaide me om en zag dat het licht dat door de deur kwam steeds minder werd. De kaars liet ik verschrikt vallen en doofde….

.......... (nieuw erbij: ge-edit)

Ik nam een sprong naar de deur en dook door de spleet licht heen, mijn hart klopte snel en ik keek angstig naar de deur. “De boekensteun was weg!”, dacht ik geschrokken, “daarom ging de deur dicht want ik kon een harde bries voelen die door de openstaande voordeur kwam. “Hoe kan het nou dat die boekensteun weg is?” dacht ik nog steeds zittend op de grond. “Zou er dan toch iemand in de buurt zijn?"
Opeens kreeg ik een enorme haast om hier weg te gaan, het leek me niet verstandig meer om hier in mijn eentje te blijven!
Ik trok mijn rugtas nog even recht op mijn rug en liep onrustig om mij heen kijkend naar de schemerige ruimte in het huisje.
Toen ik naar buiten liep zag ik tot mijn enorme schrik dat Bandit weg was! Het blauwe halster en halstertouw hing er nog wel, heel stilletjes hing het aan het hek. De lucht was nog donkerder geworden en ik hoorde ook een harde donderslag, kort daarna volgde een flits en leek wel heel erg dichtbij. Misschien zou ik wel noodgedwongen moeten blijven omdat het gevaarlijk is om met zulke flitsen door het bos te rijden. Ik kreeg opeens een nog angstiger gevoel, “ik zou hier dus mooi niet nog langer blijven!”
Opeens kwam de vorige gedachte weer terug,”waar is Bandit!?”. Het halster hing er nog, ik hoopte maar dat hij het los geschuurd had en dat hij hier ergens liep. Ik haalde enge gedachten door mijn hoofd, “wat als er toch iemand was? En dat die Bandit heeft gepakt en mij hier dichtbij opwacht?“. Ik was nog nooit zó bang geweest!

Laatst bijgewerkt door Palhaço op 03-10-05 23:07, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 03-10-05 22:58

Re: [Verh] “Het avontuur waardoor mijn leven afschuwelijk...

Geplaatst: 03-10-05 22:58

Oeh, SPANNEND!!

Komt er vandaag nog een stukje of morgen pas?

Heel erg goed stuk!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 03-10-05 23:07

Re: [Verh] “Het avontuur waardoor mijn leven afschuwelijk...

Geplaatst door de TopicStarter : 03-10-05 23:07

tasja ik heb een nieuw stukje erbij ge-edit!

zie boven je bericht!

**Geplaatst**: 03-10-05 23:20

Re: [Verh] “Het avontuur waardoor mijn leven afschuwelijk...

Geplaatst: 03-10-05 23:20

Oneee, nu heb je het nog spannender gemaakt

Zo kan ik niet slapen

**Geplaatst door de TopicStarter** : 04-10-05 00:00

Re: [Verh] “Het avontuur waardoor mijn leven afschuwelijk...

Geplaatst door de TopicStarter : 04-10-05 00:00

Na nog een donderslag hoorde ik angstig gehinnik, ik rende over de veranda van het huisje af. “Auw!” schreeuwde ik, ik lag op de grond. Iets liet mij struikelen, ik lag op de grond op het gras net voor de trap van de veranda. Even keek ik naar de smalle open ruimte onder de veranda trap. Mijn fantasie ging verschrikkelijk op de loop waardoor ik heel angstig werd. Ik dacht dat ik daar iets weg zag flitsen, ik schrok en kroop vluchtig achteruit waarbij ik tegen iets aanstootte. “Ieeehhh!”, gilde ik angstig en draaide mij verschrikt om, het was gelukkig maar het tuinhek. Ondertussen begon het hard te regenen, ik stond op en hoorde wat geluid uit het huisje komen. Ik draaide me in een ruk om naar het huisje en dacht dat ik daar iets zwarts zag staan, angstig dacht ik of er misschien een beest uit die geheime gang was gekomen! Toen ik nog eens goed probeerde te kijken nadat ik de regen kort uit mijn ogen had gewreven, zag ik dat door een harde windvlaag de voordeur dicht klapte.

Ik zag of hoorde niets meer vanuit het huisje. Trillend van angst keek ik om mij heen, het leek wel een nachtmerrie! Ik hoopte dat ik wakker zou worden, dat het maar een droom was. Maar op een of andere manier weet je het als je het echt beleefd… en ik wist dat dit hartstikke echt was!. Ik voelde de koude regen op mijn huid kaatsen. Ik hoorde een enorm geritsel uit het bos komen, kort daarna hoorde ik weer een angstig gehinnik. Ik zag wat geels bewegen achter een paar bomen, omhoog en omlaag. “Ohhh, Bandit!, laat het please Bandit zijn!” ik rende zo hard ik kon naar de bomen iets naast het bospaadje. En zag Bandit steigeren, hij had open gesperde ogen. Hij zat met zijn teugels, die inmiddels niet meer gedraaid onder de keelriem zaten, vast tussen wat takken. Aan het halster dacht ik niet meer, in dit ge- onweer. “Hooo, rustig maar jochie, rustig maar, ik ben het”, zei ik zo rustig als ik maar in deze situatie kon. Bandit voelde dat ik enorm gespannen was, maar liet mij toch de teugels losmaken. Voorzichtig maar vlot leidde ik hem naar de open plek, Bandit dribbelde om mij heen. Ik klom op Bandit en kon hem eigenlijk niet meer houden, in een rotvaart schoot hij richting het bosweggetje!

Zo goed ik kon probeerde ik te sturen zodat we niet tegen een boom aan botsten. Ik was alleen nog maar bezig met het sturen. Bukkend voor takken, en met mijn hoofd gebogen tegen zijn hals schoten we knetterhard door het weggetje. Toen we net uit het weggetje kwamen klonk er een flits pal achter ons! Bandit wist de weg en schoot onder een laaghangende tak door richting de boerderij. Ik dacht dat ik zou blijven hangen aan de tak maar met mijn gave, gaf ik de tak een knal naar boven zodat hij net omhoog zwiepte en ik net niet geraakt werd. Gevaarlijk hard galopperend, racete Bandit naar de boerderij.
“Hoooo”, riep ik en probeerde Bandit vlug terug te nemen voordat hij over de stenen zou uitglijden. Bandit kwam gelukkig terug en draafde hard de bocht door, over de stenen. Doordat de schuur dichterbij kwam en de schuurdeur dicht was moest hij wel stoppen en met een sliding stond hij hijgend stil. Nog steeds niet gelovend wat er gebeurd was, sprong ik eraf en opende de deur waarbij ik met Bandit naar binnen ging.

Ik hoorde de regen kletteren op het dak en het onweer donderen. Binnen in de schuur waar Lady naar ons hinnikte, was de ruimte van een longeercirkel bij de hooiopslag. Ik zadelde Bandit af en liep met hem aan het hoofdstel rondjes door de schuur, toen hij na een kwartier op adem was en zijn flanken niet meer hard op en neer gingen, droogde ik hem af met oude handdoeken. Toen hij droog genoeg was zette ik hem op stal. Bandit was van het hooi aan het eten, in deze tijd was ik Bandit aan het controleren op wondjes. Ik zag niets aan zijn benen, zijn mondhoeken waren netjes maar hij had 1 krasje op zijn hoofd. Dit was een klein krasje, ik maakte het schoon met wat water en deed daarna een bacteriedodende zalf op: bactroban.

Super blij was ik dat Bandit verder niets had, ik voelde aan mijn rugtas die ik op de grond had gegooid. Het mooie zwaard lag er nog in en was helemaal heel. Balend dacht ik er aan dat Bandits halster en touw nog bij het huisje hing. Wel wist ik dat ik daar niet meer alleen naar toe zou gaan!! Enge gedachtes van wat er gebeurd was kwamen terug, ik wilde hier niet aan denken en ging daarom Bandits hoofdstel en zadel invetten. Even keek ik op mijn horloge en zag dat het alweer iets over half acht was. Mijn moeder zou vanavond om 9 uur thuis komen, dan was te laat om Ronan nog te bezoeken met de auto. Ik was van plan om nog even naar het ziekenhuis te gaan, om Ronan het zwaard te geven en om mijn idee uit te voeren.
De wond van Ronan was zo erg, dat Ronan er doodziek van was had ik begrepen. Daarom wilde ik mijn zalf op Ronans wond smeren. Ik hoopte dat het hem beter maakte en dat het de wond genas, maar eigenlijk was ik banger dat de zalf het tegenovergestelde effect had: dat de wond nog meer door de aparte zalf geïnfecteerd zou raken en dat hij een nog hogere koorts kreeg. De dokter had gezegd dat er niets op mocht, maar ja wie weet genas de wond wel heel goed….

“Hmm”, dacht ik, “ik heb de zalf nog niet op open wonden gesmeerd”. Ik twijfelde , het zou gevaarlijk kunnen zijn om die aparte zalf zomaar op een wond te smeren. Ik zou wel beslissen als ik bij Ronan was. Eerst de paarden nog een plak hooi geven en dan naar huis om de zalf te halen en om even droge kleren aan te trekken. Inmiddels rilde ik,”brrr”, mijn blousje was nat en ik was doorweekt tot op mijn huid. Toen ik zag dat de paarden rustig stonden te eten, besloot ik maar naar huis te gaan met mijn rugzak. Nu was het nog een half uurtje licht, ik duwde aan de schakelaar van het licht en het werd donker in de schuur. De schuurdeur deed ik weer achter mij dicht en liep naar mijn opvallend gele fiets toe. Dat werd nog een flink ritje, eerst 10 minuten hard naar huis fietsen en dan 8 minuten fietsen naar het ziekenhuis. Ik sprong op mijn fiets, duwde mijn rugzak recht met het metalen ding erin en trapte vlot naar huis.

(en? is je angst nu over?

)

**Geplaatst**: 04-10-05 00:09

Re: [Verh] “Het avontuur waardoor mijn leven afschuwelijk...

Geplaatst: 04-10-05 00:09

We kunnen weer slapen

Gaaf hoor, leuk dat je steeds zulke lange stukken plaatst. Het is echt heel spannend

**Geplaatst**: 04-10-05 00:29

Re: [Verh] “Het avontuur waardoor mijn leven afschuwelijk...

Geplaatst: 04-10-05 00:29

Ik heb het gevoel alsof ik er midden in zit, echt geweldig.

**Geplaatst**: 04-10-05 00:34

Re: [Verh] “Het avontuur waardoor mijn leven afschuwelijk...

Geplaatst: 04-10-05 00:34

Jaa, ik ook

geweldig verhaal

Ik kan weer slapen hooor!

Dankjeee

**Geplaatst**: 04-10-05 10:53

Re: [Verh] “Het avontuur waardoor mijn leven afschuwelijk...

Geplaatst: 04-10-05 10:53

gewedlig manon!!! ga je vanmiddag ook nog verder??? ik ga meteen kijken als ik straks thuis kom!!!

ik vind het alleen wel jammer dat ze steeds minder met haar gave doet.... (op het laatst wel weer

)

**Geplaatst door de TopicStarter** : 04-10-05 15:17

Re: [Verh] “Het avontuur waardoor mijn leven afschuwelijk...

Geplaatst door de TopicStarter : 04-10-05 15:17

Paradise schreef:
Ik heb het gevoel alsof ik er midden in zit, echt geweldig.

Joepi!! dank je voor je compliment, dat is mijn doel om te zorgen dat de lezers midden in het verhaal zitten zodat je het verhaal net als een film zelf meemaakt en voelt bijna

Casca schreef:
gewedlig manon!!! ga je vanmiddag ook nog verder??? ik ga meteen kijken als ik straks thuis kom!!!
ik vind het alleen wel jammer dat ze steeds minder met haar gave doet.... (op het laatst wel weer )

Ja er komt zo weer een stuk, gisteravond ging het even heel makkelijk. Ik zat zelf ook in het verhaal en daardoor voelde en zag ik zelf ook alles, hoe ik angstig liep door de tunnel in het huisje, ik voelde de vochtige groene wand en ik voelde hoe hard ik door de regen galoppeerde op Bandit, weer terug naar de boerderij.....

Telkens de volgende dag als ik weer wil schrijven moet ik eerst het vorige stuk lezen om er weer even helemaal in te komen....

Die gave

was ik eerlijk gezegd bijna vergeten! maar komt er wel weer meer in....

**Geplaatst**: 04-10-05 15:20

Re: [Verh] “Het avontuur waardoor mijn leven afschuwelijk...

Geplaatst: 04-10-05 15:20

Ik moet eigenlijk naar m'n paardje toe, maar kon het niet laten om nog even te kijken, nouja.. ik lees t wel als ik trugkom

**Geplaatst**: 04-10-05 18:03

Re: [Verh] “Het avontuur waardoor mijn leven afschuwelijk...

Geplaatst: 04-10-05 18:03

heey,

ik zal ook maar weer een keer reageren.
vind dat je het verhaal echt super schrijft elke keer echt weer super.
het was mij ook opgevallen dat je die gave eigenlijk een beetje vergeten was want waarom zou ze het enge huisje in gaan en niet bij bandit blijven terwijl als ze de deur open zou doen ze dat zwaard met haar gave naar zich toe kan halen maar echt super dat je daar nu ook weer aan denkt

.
ben een trouwe fan en kijk eigenlijk elke dag wel of er niet nog stukken bij staan ik reageer alleen niet zo vaak omdat het dan zo onoverzichtelijk word.
maar echt super verhaal en ga zo door.

groetjes tijger

**Geplaatst**: 04-10-05 18:12

Re: [Verh] “Het avontuur waardoor mijn leven afschuwelijk...

Geplaatst: 04-10-05 18:12

Spannend

**Geplaatst**: 04-10-05 19:49

Re: [Verh] “Het avontuur waardoor mijn leven afschuwelijk...

Geplaatst: 04-10-05 19:49

tis echt super spannend

meerrrrrrrrrrrrr!

**Geplaatst**: 04-10-05 20:36

Re: [Verh] “Het avontuur waardoor mijn leven afschuwelijk...

Geplaatst: 04-10-05 20:36

oww, echt zoooo goed. Mijn hart gaat echt tekeer, vond het laatste stukje echt spannend. Alsof je het echt mee maakt! SUPER! ga zo door zou ik zeggen

groetjes horsy lover

**Geplaatst door de TopicStarter** : 04-10-05 22:51

Re: [Verh] “Het avontuur waardoor mijn leven afschuwelijk...

Geplaatst door de TopicStarter : 04-10-05 22:51

Echt super bedankt voor de leuke reacties!!

Onder het fietsen dacht ik na over wat ik nou gezien had in het huisje, ik dacht dat ik daar een zwart silhouet van een beest ofzo had zien staan, maar heel erg zeker wist ik het niet. Omdat het donker in het huisje was had ik het niet erg duidelijk gezien. Ik fietste vlot door langs het bos richting mijn huis. Even hoorde ik geritsel schuin achter mij in het bos, het leek wel of er iets heel hard door de bladeren rende en steeds dichterbij kwam. Heel kort keek ik even over mijn schouder en fietste zo hard ik kon, ik voelde me opgejaagd!. Aan deze kant van het bos stond wel een anderhalf meter hoog gaas dat de wilde herten en konijntjes van de weg af hield. Maar toch vond ik het behoorlijk beangstigend als er iets uit die gang was gekomen wat mij achtervolgde ofzo. Doordat mijn gedachten nu erg op hol sloegen, maakte ik mijzelf nog banger en maakte ik mijzelf wijs dat er misschien een beest in het bos mij achterna rende die steeds dichterbij kwam, en nog dichterbij….

Het was inmiddels al behoorlijk schemerig geworden, veel eerder dan dat ik gedacht had. Daardoor hoorde ik wel geluid en snel geritsel schuin achter mij, maar zag ik als ik heel kort over mijn schouder keek niets doordat het extra donker leek tussen de bomen die erg dicht op elkaar stonden.
Ik wist dat over een paar honderd meter er een met gaas bedekt hek was, dat overdag open stond zodat er mensen in het bos konden wandelen. Ik moest straks voor het hek langs fietsen om naar het fietspad te kunnen gaan dat naar mijn dorp ging. Erg angstig keek ik snel op mijn horloge en zag dat het rond kwart voor 8 was. Rond de schemering ging de boswachter altijd het hek sluiten zodat de dieren rust hadden, er stond ook een verbodsbord dat je voor de schemering uit het bos moest zijn. Ik voelde zweetdruppels over mijn voorhoofd gaan, ik fietste zo hard als ik kon maar ik begon toch wel erg moe te worden.

Hijgend fietste ik door en moest bijna rechts de bocht om waar het hek open zou staan. Hard, beangstigend geritsel kwam steeds dichterbij. In een snelle blik zag ik dat de boswachter al bij het hek stond en de ketting los maakte waar het hek mee vast stond zodat niemand hem stiekem dicht kon doen. Ik hoopte dat de boswachter de ketting al los had want anders kon ik de deur niet sluiten met mijn gave.
Een donkere grote vlek zag ik bewegen tussen de bomen die nu niet meer zo dicht bij elkaar stonden. Snel dacht ik aan het open hek en duwde hem met een enorme vaart dicht, het hek kwam tegen de bukkende boswachter aan waardoor hij achterover viel op de grond. Doordat ik al moe was en me niet zo goed kon concentreren, miste ik ook nog kracht dus ik wist niet of het hek echt wel helemaal dicht zat.

Ik fietste langs struiken een korte bocht om naar links en stuurde mijn fiets het fietspad op en vloog bijna door mijn snelheid uit de bocht, mijn fiets slingerde en ik had moeite om hem recht te houden. Ik verloor mijn evenwicht want ik moest meteen een korte bocht naar rechts maken over een bruggetje. Ik probeerde hard te remmen, “Aaaaaaahhh”, gilde ik angstig. Ik reed net achter het bruggetje langs want ik kon de korte bocht niet maken met deze snelheid. Mijn fiets reed stijl naar beneden het slootje in en mijn voorwiel bleef steken in het slootje waar gelukkig maar een klein laagje water in lag. Met een koprol belandde ik met mijn achterwerk in het laagje water. Voordat ik mijn evenwicht had verloren op mijn fiets, hoorde ik dat het hek dat ik daarnet dicht geduwd had met mijn gave, in het slot was geklikt. Kort daarna had ik een harde bons en een raar hoog gegil gehoord…. Ik twijfelde of het gekrijs wat ik net gehoord had wel menselijk was… Ik had een klap tegen het gazen hek gehoord en daarna een soort gekrijs.

Ik durfde hier niet langer te blijven want ik wist niet wat er nou echt gebeurd was daar en of er wat met de boswachter was gebeurd. Ik vond het maar een eng idee als het “zwarte ding” tóch door het hek was gestormd en hier nu in de buurt was. “Rustig maar”, zei ik bibberend tegen mijzelf, ”het hek was dicht geklikt, dus niets kan uit het bos komen.”
Angstig stond ik snel op en probeerde mijn fiets uit de sloot te trekken. “He verdorie!”, fluisterde ik hard, bang voor alles wat ik hoorde. Het was donker en ik kon niet zien waarom mijn fiets niet wat beter wilde meewerken. Ik trok hard en rukte aan mijn fiets, opeens hoorde ik een sissend geluid…
“Hè sjit, ook dat nog, mijn band is aan het leeglopen”. Ik baalde enorm, het was hartstikke moeilijk fietsen met een lekke band en ik wilde straks ook nog naar Ronan fietsen!

Na een paar seconden hard gerukt te hebben, kreeg ik mijn fiets op de kant. Mijn rugzak zat nog netjes op mijn rug, wel voelde ik een beurse plek op mijn rug, waarschijnlijk door het vallen op dat harde zwaard.
Ik wilde net opstappen toen ik een paar meters verderop gegrom hoorde. Verstijft van angst stond ik stil.
“Anne fietsen!!! NU!!”, schreeuwde ik tegen mijzelf. Ik kon niet, ik was verstijft van angst. Het geluid kwam dichterbij. Ik kon niet veel zien in het donker, ik kon niet meer bewegen van angst.
Opeens hoorde ik geblaf van de andere kant en zag ik een grote lantaarn op mij gericht en hoorde een man met een zware stem zeggen: “Hé meisje? Alles goed? Ik hoorde net een gil toen ik mijn hond aan het uitlaten was, dus ging ik even kijken.” Langzaam drong het tot me door dat het gegrom verdwenen was en dat aan de andere kant van het bruggetje, aan de kant van de huizen er iemand bij me was met een groot licht.
Ik haalde diep adem en draaide me om, ik zag daar een brede meneer staan in een net pak met een grote grijze herdershond naast zich. “Gaat het?, zei de zware stem. “Ohh”, stamelde ik, “uh ja, ik ben in de sloot gefietst, maar het gaat wel weer.”
“Heb je gedronken?, weet je zeker dat het wel goed gaat?, wil je even binnenkomen dat iemand je komt ophalen?” zei de zware maar vriendelijke stem weer. “Neuh, ik woon hier maar 4 minuten vandaan”, vervolgde ik en ik keek nog even naar de kant van het bos waar ik het gegrom had gehoord, nog steeds was het stil daar. Ik stapte op mijn fiets met de lekke band en zei de meneer gedag.

Eindelijk kwam ik aan bij mijn huis, de auto stond er niet dus gelukkig was mijn moeder er nog niet. Soms kwam ze opeens eerder thuis en ik had geen zin om uit te moeten leggen wat er gebeurd was. Ik graaide met mijn hand in mijn rugzak en zocht mijn sleutels, “Sjit!, ze zitten er niet in!” dacht ik geschrokken. Ik voelde nog eens goed, en ja hoor ze zaten in het onderste hoekje van mij rugtas. Snel haalde ik mijn sleutels uit mijn tas en draaide de deur open. Ik moest nu opschieten, ik moest snel naar Ronan en weer voor 9 uur thuis zijn, nu was het 8 uur. Ik rende naar boven, gooide mijn rugzak met het zwaard op mijn grote bed en pakte het potje met zalf dat nog maar voor ¼ deel gevuld was. Ik stopte het zalfje in mijn rugtas. Bah, ik stonk naar regen, stof en slootwater. Snel even onder de warme douche, ik draaide de kraan vast open zodat het water warm kon worden en legde schone warme kleren klaar voor zometeen als ik naar het ziekenhuis ging.

Na heel kort gedoucht te hebben, droogde ik mij af met een mooie beige handdoek. Ik draaide mijn haar in een kleinere handdoek en liep in mijn gestreepte string en bijpassende bh naar mijn kamer. Een gezellig warm licht, kwam er uit mijn kamer. Eindelijk kwam ik tot rust, ik lag op mijn bed en keek naar mijn mooie posters. Ik trok mijn gestreepte sokken aan en ook mijn mooie lichte spijkerbroek waar rode, leuke tekentjes bij de zakken geborduurd waren. Een bijpassend strak, rood truitje met een vlotte witte kraag en lange mouwtjes haalde ik uit de kast en trok ik aan. Hierover mijn spijkerjasje die geweldig bij mijn spijkerbroek paste omdat hier ook rode geborduurde tekentjes op mijn borstzakken genaaid waren.
Nog even zat ik op mijn bed uit te rusten tot ik verstijfde…
Mijn ogen werden wijd, mij hart ging tekeer. Ik zat stokstijf op mijn bed maar stond toch op om te kijken of ik echt gekrab aan de voordeur hoorde.. “Nee toch!” dacht ik angstig, “zou dat rare ‘beest’ mij achtervolgd zijn?” Ik dacht namelijk aan een beest toen ik iets zwarts in het bos achter mij aan hoorde rennen. Ik stond bibberend op en liep naar mijn raam, ik schoof mijn gordijn iets opzij zodat ik uitzicht had op de voordeur. Angstig hing ik iets uit mijn raam en keek recht naar beneden en zag daar een echt beest met zijn poten tegen de voordeur…..

**Geplaatst**: 04-10-05 23:36

Re: [Verh] “Het avontuur waardoor mijn leven afschuwelijk...

Geplaatst: 04-10-05 23:36

AAAAAAAAH, nu kan ik al helemaal niet meer slapen

Owwww hellupie

**Geplaatst**: 04-10-05 23:55

Re: [Verh] “Het avontuur waardoor mijn leven afschuwelijk...

Geplaatst: 04-10-05 23:55

meer:D
egt un supper verhaal!
ik kan het helemal voor me zien:D
morgen weer meer?:D:$
k hoop t:D
je kan heel goed schrijven en hebt ook een hele leuke schrijfstijl:D
echt heel spannend:D fantastisch ga zo door:D