Bokt.nl

Citaat:

Toen ik thuis kwam, was ik doodop, ondaks dat ik zo langzaam had gefietst. Ik stapte onder de douche, en kroop daarna meteen in bed. Het duurde lang voordat ik in slaap viel. Want die zin die Jef zei, bleef zich maar herhalen. 'Listen to your heart'. Tranen stroomden over mijn wangen terwijl ik naar het plafond staarde. En stel dat ik niet goed genoeg naar mijn hart luister? Misschien was dit wel de laatste avond geweest dat ik Jeffrey sprak, misschien.

’AMY, wakker worden ik wil stofzuigen' schreeuwde Laura. Ik gaapte, en keek op. Het was pas 7 uur. 'Idioot waarom maak je me wakker, ik laat je ontslaan' schreeuwde ik, en ik rende de kamer uit. Beneden smeerde ik een broodje met hagelslag, maar ik kreeg geen hap door m’n keel. Ik dacht na. Misschien was het tijd om weer eens naar school te gaan.. misschien.

Ik besloot toch te gaan en om 8 uur zat ik op de fiets. Het was echt vreemd om naar school te fietsen, want ik was al zo lang niet geweest. Niemand wist wat er aan de hand was. Ze dachten allemaal dat ik gewoon ziek was.
Doordat ik zo nadacht fietste ik niet echt door. Toen ik bij school aankwam ging de eerste bel al. Snel zette ik mijn fiets in het eerste fietsenrek wat ik tegenkwam, en ik liep zo snel mogelijk naar binnen toe. Ik zag allemaal klasgenoten maar ik zei niks tegen ze. Nog net optijd kwam ik de klas binnen, en ik plofte op een stoel neer. Het eerste uur hadden we geschiedenis. De leraar banketstaaf de hele les door, maar ik hoorde hem niet eens. Dat was wel fijn, dan kon ik even een uurtje wakker worden.
Niemand zeurde, dus het kon nog best eens een leuk dagje worden, dacht ik.
’Tuuuuuuut’. Dat was de bel. Ik pakte mijn spullen en deed ze in mijn tas. Voordat ik het wist stonden er 10 mensen om me heen en ze vroegen om de beurt van die vervelende vragen. 'Was je ziek? ' 'Wat had je dan' 'Waarom duurde het zo lang voordat je weer op school kwam?' 'was je ernstig ziek' . En zo gingen ze maar door. Ik gaf nergens antwoord op, en liet ze even uitratelen. Totdat Tom iets zei.. 'Ik hoorde dat je vriend kanker had, hoe gaat het nu met hem'. En weer barste ik in tranen uit. Iedereen keek me aan. Ik liep langzaam het lokaal uit. Ik bleef niet langer op school, ik ging naar huis.

Toen ik thuiskwam was Laura gelukkig al weg. Ik flikkerde mijn tas in de keuken en stampte de trap op. Het rook naar frisse schoonmaak geurtjes, maar ik wel er niet blijer van. Ik opende mijn kamer deur en liet me op bed vallen. 'Klote school' vloekte ik, terwijl ik mijn hoofd in m’n kussen had liggen. Nog even bleef ik zo liggen, totdat ik opeens een hele harde steek voelde.. in mijn hart.. Een seconde dacht ik na. 'JEFFREY' riep ik heel hard. Ik stormde de trap af en rende naar buiten. Snel sprong ik op de fiets en fietste harder dan ooit richting het ziekenhuis. 'MIJN HART HEEFT GESPROKEN' schreeuwde ik over straat. Allerlei mensen kekek me aan. Ze zullen me wel voor gek verklaard hebben. Ik fietste en fietste, ik negeerde de stoplichten en had bijna een botsing met een auto, maar ook dat ontging me. De tranen stroomden over m’n wangen, want ik wist dat het nu zover was. Het moment, dat nooit aan mocht breken, was toch aangebroken. Ik had nooit kunnen denken dat mijn leven zo zal gaan. Mijn vriend, mijn lieve, lieve Jeffrey. Hij kon niet meer.. Ik was nu bijna bij het ziekenhuis, en trapte nog even extra hard verder. Ik gooide mijn fiets op de grond en stormde het gebouw in. Sneller dan ooit rende ik de trappen op, naar Jef toe. Ik had het koud en warm tegelijk. Ik was boos en blij. Ik voelde me groot en klein. Ik wist niet hoe ik me moest voelen eigenlijk. Verdrietig omdat hij dood ging. Of blij, omdat hij geen pijn meer hoefde te lijden. Ik was nog 20 meter van zijn kamer verwijderd.. 18..16.. Ik telde de meters.. Nog 15 meter, met als laatste beeld een nog redelijke vrolijke Jef in mijn hoofd. Nog 5 meter.. Ik opende de deur..

Citaat:

En daar lag Jeffrey. Totaal uitgeput. Zijn hoofd was witter dan wit. Hij had hele erge wallen onder zijn ogen. En hij zag er gewoon niet meer goed uit.. Ik liet mijn tranen lopen.. En ik pakte zijn hand vast. Jef werd wakker van mijn gesnik. En ik zag dat hij wou praten, maar het lukte niet. 'Wil je wat water' vroeg ik. En zonder op antwoord te wachten pakte ik een glas water. Jef dronk wat en schraapte zijn keel. 'Je hebt goed geluisterd..geluisterd naar je hart' zei hij. 'Het komt nu niet meer goed he.. of wel' vroeg ik, terwijl ik het antwoord eigenlijk al wist. 'Sorry..sorry voor wie ik ben.. en voor wat ik je aan doe...maar ik kan niet meer.. ik ben op.. blijkbaar heeft mijn leven zo moeten zijn.. ' zei Jef, en ook hij barste in tranen uit. Daar zaten we dan samen te huilen, in zijn mooie ziekenhuiskamertje.. en eigenlijk, zaten we te wachten.. totdat hij dood ging.. Bij dat gevoel kreeg ik kippevel..

De dokter kwam binnen. 'Amy, je moet niet schrikken als Jeffrey zo opeens.. uuhm.. je weet wel, want zijn lichaam is niet lang meer in staat om te blijven leven, dat weet je he' zei dokter Willemsen. Ik knikte.'Heel erg bedankt voor al uw hulp en steun meneer' zei ik verlegen. De dokter glimlachte. 'bedankt meneer, voor al uw hulp, heel erg bedankt' zei Jef. 'Graag gedaan jongen.. ' zei de dokter. Hij had blijkbaar geen woorden meer. Maar ja, wat moest je zeggen? Moest je hem een fijne dag wensen ? Wat moest je..

’Het kan nu zomaar opeens over zijn he Jef' vroeg ik. Hij knikte, en glimlachte. 'Ik weet niet wat ik moet doen als je dood bent Jef' zei ik. Ik leek wel een klein kind die raad vroeg aan haar moeder. 'Doorgaan met wie je bent, en wat je doet. Wees blij, dat dit gedoe straks over is. Dat ik geen pijn meer heb. Dan jij niet meer elke dag met een k*tgevoel naar het ziekenhuis moet. Ik red me wel. Maar jij moet ook doorzetten. Ik zal over je waken. En ik blijf altijd van je houden. Onthoud dat..’ zei hij. Wat een schat was het ook he. Toch moest ik huilen.. Want ik wist niet of ik het wel zou redden. Want het gevoel van hem kwijtraken, kwam nu wel heel erg dichtbij. Was moest ik dan doen. Moest ik gewoon vrolijk opstaan en weglopen ?

We zaten nog een poosje hand in hand. En af en toe zei 1 van ons 2 iets. Het was stil.. Doodstil. Opeens begon Jef heel hard te hoesten. Het ging van kwaad tot erger. Het leek alsof hij stikte. Ik raakte al bijna in paniek. Jeffrey lag te worstelen. En het gehoest klonkt angstaandjagend. Gelukkig hield het op. Jeffrey keek me aan. Zijn ogen glommen niet meer zoals vroeger. Vroeger was hij degene die mij steunde.. Dit keer was het andersom. 'Dit was het..Sorry, het heeft zo moeten zijn. Ik hou van je, onthoud dat..' zei Jef. Ik knikte. Weer begon hij te hoesten. Dit was het einde, ik voelde het. Even hield hij op met hoesten. 'Hou je taai meid'. Weer begon hij ongelovelijk te hoesten. Dit was geen fijne dood : Stikken. Ik zat daar.. op een krukje. Toe te kijken hoe Jeffrey daar lag de worstelen.. en ik kon niks doen.. Nog 1 harde hoest klonk.. En toen was het stil