Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 29-09-05 00:17

Re: [Verh] “Het avontuur waardoor mijn leven afschuwelijk...

Geplaatst door de TopicStarter : 29-09-05 00:17

meisjj schreef:
het is en blijft ook een super verhaal, maar ik wacht eigelijk op die onverwachte wending in het verhaal, ik zeg niet dat die nu moet komen, maar ik zeg ook niet dat die over 10 hoofdstukken pas moet komen als het ware

met onverwachte wending bedoel ik eigenlijk iets van bijwerkingen van dat zalfje ofzo

rustig, rustig.. heb geduld

niet opschrijven anders wordt het te voorspelbaar.....dus heb geduld

!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 29-09-05 16:32

Re: [Verh] “Het avontuur waardoor mijn leven afschuwelijk...

Geplaatst door de TopicStarter : 29-09-05 16:32

We krakten door het bankje heen op de grond… Ik begon enorm te lachen! Ook een beetje van de schrik denk ik. Ronan zat met een enorme grijs op de grond tussen de kapotte, houten planken van het bankje, met mij zittend op zijn buik.
Ik had moeten weten dat het bankje erg oud en gammel was, want toen ik er de vorige keer alleen op zat merkte ik het al…. En nu ook nog eens mijn 52 kilo sámen met Ronans 78 kilo, tja dat was voor het bankje dus teveel.
Ik gaf Ronan een dikke zoen op zijn mooie lippen en hielp hem weer omhoog. “Nou, zullen we dan maar naar binnen gaan?” zei ik vrolijk. Ronan knikte en liep dicht achter mij de stoffige deur door. Ronan liep meteen naar het achterste deel van het huisje waar hij in een hoekje een heel stoffig ding oppakte. Ik liep naar hem toe en keek wat het was.

Ronan veegde met zijn handen het stof eraf waarna een heel mooi antiek zwaard tevoorschijn kwam. “Wow, ik ben gek op oude zwaarden! Ik vind het altijd iets gaafs hebben”, zei Ronan enthousiast. “Hmm", zei ik en ik ging kijken wat ik nog meer in het huisje vond. Omdat er de vorige keer een geheime ruimte verstopt was achter een groot schilderij, ging ik alle schilderijtjes iets optillen om te kijken of er ook een ruimte achter zat. Ronan was nog steeds het zwaard aan het oppoetsen met een dun kleedje wat hij gevonden en uitgeklopt had.
Ik had wel eens gezien in films dat mensen op de muren klopten om te kijken of het geluid veranderde van een dof geluid naar een hol geluid, wat betekende dat er een ruimte achter zat. Ik tilde een schilderij van het haakje en zette het tegen de houtenwand op de grond. Dit vond ik echt een plaatsje waar een ruimte achter kon zitten, omdat het een mooie, rustige plek in de hoek was. “Hè jammer,” dacht ik, er zat helemaal niets.

Voor de zekerheid klopte ik op de wand waar tot mijn verbazing een hol geluid weerklonk. “Hé, Ronan! Volgens mij zit hier een geheime ruimte achter!” riep ik enthousiast. “Oh ja?,” zei Ronan en draaide zich naar mij toe. Hij legde het zwaard op de tafel en klopte op de plek waar het schilderij hing. Vol verbazing keek ik naar de handen van Ronan die de wand verder naar beneden onderzochte. Ronan zei: “Volgens mij zit hier een verborgen déur achter want het is ook hol hier beneden".
Er stond een kast van een meter op de grond voor de holle plaats. Ronan bukte zich iets en opende de kast. Er zaten geen laden in, maar een grote open ruimte waar wat rode en paarse kaarsen op de grond lagen.

Ik bukte mij ook en haalde de kaarsen uit de kast en legde ze op de grond naast de kast neer. Ik ging een beetje verder de kast in en tastte de wand af. Ik hoopte dat ik een scharnier of iets anders zou voelen wat op een verborgen deur wees. Opeens voelde ik twee handen om mijn middel, die mij terug trokken.
“Uhh, Anne?,” zei Ronan met een schorre stem, “zie jij wat aan mijn keel? waar die kras zit? want het jeukt verschrikkelijk en ik krijg moeilijk adem.”
“Ohh, sjit,” zei ik verschrikt,” het is hartstikke dik!, je keel bedoel ik, is hartstikke dik en opgezwollen!”. We stonden op en gingen meteen naar buiten, naar het licht. Ondertussen zat Ronan te krabben aan zijn hals. Toen we buiten waren bekeek ik zijn hals nog eens goed, ik zei: ”Ik denk dat je allergisch bent voor die boom of struik ofzo waardoor je die kras hebt gekregen, de snee lijkt wel groter en het ziet er erg vies uit.”
“Anne,” zei Ronan piepend naar adem, “ik…(hij hapte naar adem)….krijg bijna…. geen adem..”. Mijn ogen sperden zich, ik voelde mijn hart bonken, ik keek naar Ronan en zag dat hij rood werd en zijn hals zag er gevaarlijk dik uit… ik wist niet wat ik moest doen. Hij moest tegengif of zoiets hebben! Ik rende naar de mand achterop de kar en pakte mijn mobiel en toetste het nummer 112 in. De tijd leek stil te staan…ik liep naar Ronan en keek hoe hij reageerde. Ronan zat op de veranda licht te hijgen. Toen ik de vrouw aan de lijn kreeg schreeuwde ik bijna dat mijn vriend een allergische reactie had. De vrouw vroeg of het van een dier of plant was. Ik antwoordde dat het een soort struik was, ik keek nog eens goed en zag dat het een Taxus was.

Ik vertelde het druk aan de vrouw waarbij de vrouw vroeg waar wij waren en dat hij zo rustig mogelijk moest proberen adem te halen. Ik had het adres van de boerderij opgegeven omdat de ambulance hier in het bos niet goed kon komen. Ik rende naar Ronan en vertelde dat de ambulance kwam en dat hij zo rustig en langzaam mogelijk adem moest proberen te halen. Ik pakte Lady en spande haar zo snel in als ik maar kon. Ronan hield zich nog redelijk goed voor deze omstandigheden, ik was trots op hem dat hij zo rustig bleef. Ook al was dat misschien doordat hij niet anders kon, doordat hij zo weinig adem kreeg! dacht ik later. Ronan stond langzaam op en klom in de kar. Ik zette Lady in een vlotte stap en zorgde ervoor dat Ronan zich goed bukte dat hij niet weer geschramd werd door de takken.

De tijd leek heel langzaam te gaan maar voor ik het wist waren we uit het dichte paadje en reden we op de grotere zandweg. In een vlotte draf reden we terug naar de boerderij, steeds keek ik even angstig naar Ronan om te kijken hoe hij zich hield. “Ronan, ik hou van je”, floepte ik er opeens uit, waar ik zelf een beetje van schrok. Ronan keek even in mijn angstige gezicht en glimlachte en zei dat het wel goed zou komen. Nou dat hoopte ik, met heel mijn hart! Toen we de boerderij in zicht kregen zag ik al de blauwe, zwaaiende lichten en het kleine groepje mensen klaarstaan. Het leek net of Ronan begon flauw te vallen! Ik zei: “hou vol schat, alsjeblieft! Ik wil je niet kwijt!”
Toen we daar aan kwamen ging het allemaal heel snel. Ze pakten Ronan, tilden hem in de ambulance, deden hem een kapje met zuurstof om…

Ik zag dat Ronan zijn ogen sloot….Ik voelde wat tranen in mijn ogen….Opeens zei een stem ”Ga je mee? Dan moet je NU meekomen”. Snel gingen de gedachten in mij heen en weer, ik knikte afwezig 'nee', ik kon Lady hier niet alleen laten want er was niemand om haar af te tuigen, enz. Voor Ronan werd gezorgd, dus ik riep: “ik kom zo snel mogelijk naar het ziekenhuis! eerst moet Lady op stal”.
Ik stond verstijft stil en keek de ambulance na die de oprijlaan met sirene en zwaailichten verliet. Ik dacht dat het mijn schuld zou zijn als hij zou stikken, ik wilde door dat weggetje naar het huisje en daardoor had hij die kras gekregen en stikte hij bijna...
Ik was wel blij dat hij nu in de ambulance was, de mensen zouden hun best doen en zouden hem zeker helpen. Ronan mocht niks overkomen, hij MOEST beter worden, ik hield van hem…dacht ik met een voorzichtig stemmetje, ja het was waar: ik hield van hem.

**Geplaatst**: 29-09-05 16:52

Re: [Verh] “Het avontuur waardoor mijn leven afschuwelijk...

Geplaatst: 29-09-05 16:52

Spanneennd!!! Er mag niks met Ronan gebeuren hoor

!!

**Geplaatst**: 29-09-05 17:05

Re: [Verh] “Het avontuur waardoor mijn leven afschuwelijk...

Geplaatst: 29-09-05 17:05

spannend! gauw meer!

**Geplaatst**: 29-09-05 17:37

Re: [Verh] “Het avontuur waardoor mijn leven afschuwelijk...

Geplaatst: 29-09-05 17:37

............................wauw, wat kun jij goed schrijven zeg! K ben je fan

**Geplaatst**: 29-09-05 18:46

Re: [Verh] “Het avontuur waardoor mijn leven afschuwelijk...

Geplaatst: 29-09-05 18:46

jah supercool verhaal!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 29-09-05 23:10

Re: [Verh] “Het avontuur waardoor mijn leven afschuwelijk...

Geplaatst door de TopicStarter : 29-09-05 23:10

super bedankt voor de reacties!

Ik werd weer wat rustiger, even keek ik op mijn zilveren horloge en zag dat het 4 uur was.
Lady zette ik in de wei want ik wist dat de boerin Norah de paarden vanavond wel weer binnen zou zetten. Ik haalde Little Bandit uit zijn stal en zette hem bij Lady in de wei. Het tuig legde ik weer in de kar en trok de kar weer op zijn oude plaats in de schuur. Ik sloot de deur en dacht na of ik niets vergeten was. Ik had zo een sterk gevoel dat ik iets vergeten was….hmm, het enige wat ik kon bedenken was het zwaard wat Ronan zo bewonderde. “Zou ik het even gaan halen met Bandit?” dacht ik in mijzelf, “of zou ik eerst gaan kijken hoe het met Ronan is in het ziekenhuis?”.
Ik wist het al, het ziekenhuis was maar een kwartiertje fietsen…dus ik ging eerst naar Ronan kijken hoe het met hem ging en dan zou ik daarna nog voor het donker even naar het huisje gaan met Bandit, het zwaard ophalen en kijken bij het kastje of daar nou een geheime deur achterzat…”Oeps” dacht ik, “de deur van het huisje staat ook nog open…”.
Ja dat zou ik doen, eerst naar Ronan, dan zwaard ophalen en dan s’ avonds ook nog even langs Sara, kijken hoe het met haar gaat.

Lady en Bandit zei ik gedag en haalde mijn gele fiets van het slot. Het koelde al iets af, het was nu niet meer zo warm buiten want het begon ook al lekker te waaien.
Ik fietste vlot door en reed langs het bos naar het kleine ziekenhuis. Toen ik na ongeveer een kwartiertje bij het witte gebouw aankwam, zette ik mijn fiets op slot bij de bosjes en rende de trap op naar de draaideuren. Ik vroeg bij de receptie waar Ronan Castello lag. In het Italiaans betekende zijn achternaam Kasteel, dat had Ronan mij verteld want hij was trots op zijn achternaam omdat hij gek op kastelen is en op die bijbehorende spullen, daarom was hij ook zo weg van dat antieke zwaard.
De mevrouw verwees mij naar kamer 114, de hoofdtrap op en dan naar rechts de gang door. Ze vertelde mij ook dat ik de eerste bezoeker was voor hem. Ik liep de trap op en dacht erover na dat ik de eerste bezoeker was, “Ja natuurlijk, dat is ook zo!”, dacht ik, “zijn ouders waren een weekend weg, die waren al om half 3 vertrokken naar het vliegveld en kwamen pas zondag avond terug”. Tja en zijn vrienden weten ook nog van niks, ach ik denk dat Ronan liever heeft dat er geen toestand om gemaakt wordt het zal wel meevallen. Hij zal wel tegengif hebben gekregen of medicijnen tegen het gif, tegenwoordig zijn de dokters zó knap..

Ik rende twee treden tegelijk op naar boven en zag een oude oma met de hulp van een verpleegster richting de trap gaan. De oude vrouw had een slangetje in haar arm en dat liep omhoog via een soort steunkarretje waar bovenaan een zakje met doorzichtige vloeistof hing. De vrouw steunde met haar handen op het karretje, bah ik vond het geen gezellig gezicht. Zou Ronan ook onder de slangetjes zitten? vroeg ik mezelf af. De gang liep ik door zoekend naar het nummer 114. “Ja,” daar was het. De deur was gesloten, ik bleef nadenkend voor de deur staan,” hoe zou Ronan er uit zien? Zou zijn hals alweer dun zijn? Hoe ziet de wond eruit? Slaapt Ronan? Terwijl ik mij dit afvroeg ging de deur open en kwam er een dokter uit. “Uhh, hallo,” zei de dokter die iets opschreef, “wilde je naar binnen? voor wie kom je?”.
“Ja, voor Ronan Castello, ” zei ik afwachtend. “Oh Ronan, ja hij vroeg een tijdje geleden al naar je,” zei de dokter met het naamkaartje ‘Robin’. “Hoe gaat het met hem?, vroeg ik.
“Hij moet hier vannacht blijven voor observatie, omdat hij een infectie heeft gekregen door de wond en hierdoor ook hoge koorts,” zei de dokter Robin, “hij heeft een speciaal antibiotica gekregen tegen het gif, dat is nu wel goed, maar door de wond heeft hij wel een infectie opgelopen, dit moeten we goed in de gaten houden, hij heeft erg hoge koorts en hier maak ik me het meeste zorgen over. Ik kom om de 3 uur even kijken.”
“Oh, jeetje”, dacht ik, “is het zó ernstig?”. “Uhh meneer, is er niets tegen die wond te doen dan?” vroeg ik.
“Nee, daar kan ik nu niets aan doen, de wond moet zuurstof krijgen dus er mag niets anders op dan het dunne gaasverband, de wond moet zelf gaan genezen. De antibiotica moet de koorts en de infectie tegengaan,” zei Robin, “hij heeft veel rust en slaap nodig”.
“Kan hij al wel weer goed ademen?” vroeg ik geschrokken. “Ja dat gaat wel goed”, zei de dokter. Robin keek op zijn horloge en verontschuldigde zich dat hij weg moest naar een andere patiënt.
“Jeetje”, dacht ik en opende de deur. Met een diepe zucht liep ik naar binnen en sloot de deur achter mij.

Ronan leek te slapen. Hij lag in een redelijk hoog bed met een lichtblauw dekbed over zich heen. Rustig liep ik dicht naar zijn bed en ging op het randje zitten. Ik keek eerst naar zijn gezicht, dat zag er nog bijna hetzelfde uit, zijn huid was alleen wat witter. Zijn hals was een beetje rood en er zat een gaasverbandje op de wond, ongeveer 14 bij 6 centimeter. Ik zag dat zijn hals al wel dunner was en dat zijn ademhaling redelijk normaal klonk.
Verschillende gedachten gingen door mij heen, dat hij niet had geoefend voor het wedstrijdzwemmen, dat zijn zwembroek en mijn bikini enzo nog in de mand zaten, dat zijn ouders al inmiddels (ik keek op mijn horloge en zag half 5 staan) in het vliegtuig naar Spanje zaten. Hij had hele chique ouders, zijn vader had 4 bedrijven en 2 daarvan waren in Spanje. Ik had geen idee wat voor een bedrijven het waren. Ze hadden thuis 2 grote luxe terreinwagens en 1 sportauto namelijk een corvette, ze waren dus wel heel rijk maar zo gedroeg Ronan zich helemaal niet! Hij was niet arrogant of verwaand ofzo..
Ik keek naar zijn knappe gezicht, ik zei het niet snel over een jongen, maar hij was echt mooi! Ik had behoefte om dicht tegen hem aan te liggen, maar dat deed ik natuurlijk nu niet terwijl hij sliep, dacht ik verlegen.

Ik dacht eraan dat de wedstrijd zondag vast niet door zou gaan, Ronan zou het heel erg vinden want het was een belangrijke selectie wedstrijd! Dat had hij mij verteld. Ik zuchtte eens diep. Zo die dokter te horen zou Ronan nog wel een poos ziek zijn…Ik keek even naar de deur om zeker te zijn dat hij dicht was en ging voorzichtig met mijn vingers naar het verband. Ik trok zachtjes één kant los en keek naar de wond,” Ieehh”, zei ik op een hard fluisterende toon en drukte gauw het verbandje weer vast op zijn huid. Het zag er erg vies uit, nou zo kon hij zeker niet naar wedstrijd zwemmen! Die wond was door de infectie verder open gegaan en er kwam wat pus uit. Ronan sliep diep. Een zacht kusje gaf ik lang op zijn lippen en ik stond op. Ik keek naar een tafel dat er stond en zocht een pen en een papiertje.

“Lieve Ronan
Je sliep, ik heb je daarom niet wakker gemaakt.
Ik vind het heel erg wat er gebeurd is, ik hoop dat je snel beter wordt.
Vanavond probeer ik weer te komen, het is bezoekuur om half 9.

Heel veel liefs en een dikke zoen,
Anne.”

Ik legde het briefje op het kastje naast zijn bed en legde er een mooi paars bloemetje bij die ik gewoon uit de vaas bij het raam had gehaald.
Ik ging mijn idee uitvoeren vanavond, maar eerst wilde ik nog even naar het huisje. Dat kon nog wel want het was kwart voor 5. Ik liep vlot naar de deur, opende hem en sloot de deur weer achter mij. Ik keek om mij heen en liep de trap af.

**Geplaatst**: 29-09-05 23:25

Re: [Verh] “Het avontuur waardoor mijn leven afschuwelijk...

Geplaatst: 29-09-05 23:25

haha, leuk stukje hoor

en en en?? hoe gaat het verder?????????

**Geplaatst**: 30-09-05 15:52

Re: [Verh] “Het avontuur waardoor mijn leven afschuwelijk...

Geplaatst: 30-09-05 15:52

Zkr weer een leuk stukje, ik heb me nou nog geen een keer verveeld bij jou verhaal

je schrijft heel boeiend

Ik ben owk benieuwd wat ze in dat huisje vind

**Geplaatst**: 30-09-05 17:41

Re: [Verh] “Het avontuur waardoor mijn leven afschuwelijk...

Geplaatst: 30-09-05 17:41

ik heb het nu helemaal gelezen en ik vind het echt heel mooi geschreven

ik wacht met smacht op een nieuw stukje

**Geplaatst**: 30-09-05 18:08

Re: [Verh] “Het avontuur waardoor mijn leven afschuwelijk...

Geplaatst: 30-09-05 18:08

Oeh spannend

**Geplaatst**: 01-10-05 15:45

Re: [Verh] “Het avontuur waardoor mijn leven afschuwelijk...

Geplaatst: 01-10-05 15:45

k heb het net in 1 keer gelezen en ik vind het echt heel gaaf en ook super goed

k ben benieuwt naar het volgende stuk

**Geplaatst door de TopicStarter** : 01-10-05 17:27

Re: [Verh] “Het avontuur waardoor mijn leven afschuwelijk...

Geplaatst door de TopicStarter : 01-10-05 17:27

bedankt voor de leuke recties

altijd fijn en motiverend!

Ik liep langs de receptie en ging vlot door de draaideuren heen. Ik mocht wel opschieten als ik nog naar het huisje wilde. Het begon al wat donkerder te worden, niet door het tijdstip maar doordat er waarschijnlijk onweer op komst was. Ik keek toen ik buiten was even naar de lucht, die grijs en vlekkerig was en het begon al harder te waaien. “Brrr”, ik had maar een dun hemdje aan want mijn blousje zat ook nog in de picknickmand. Ik wreef over mijn armen heen. Als ik snel naar de boerderij zou fietsen zou ik het wel warm krijgen. Ik fietste behoorlijk hard, gelukkig had ik wind mee, dat was wel lekker. Bij de boerderij was ik al in 11 minuten.
“Hai schatjes!” riep ik Lady en Bandit toe die in de wei stonden. Kennelijk wilden ze graag op stal, want Lady hief haar hoofd en hinnikte. Bandit hief ook meteen zijn hoofd en met een enorme bokkensprong galoppeerden Lady en Bandit naar het hek, alsof ze een wedstrijd deden. “Hooo maar,” zei ik en hief mijn armen iets zodat ze niet door het hek zouden vliegen. Ik hoorde al wat zacht gerommel in de lucht.

Ik vroeg me af of het wel zo’n goed idee zou zijn als ik nu nog naar het huisje wilde rijden terwijl het waarschijnlijk straks hard zou gaan onweren. De lichten waren uit in de boerderij, Norah was waarschijnlijk nog niet thuis. Ik klikte de halstertouwen vast en nam Bandit en Lady tegelijk mee naar de stal. Bandit zette ik eerst op stal, Lady gaf ik eerst een flinke knuffel voordat ik haar op stal zette. Mijn geruite rijbroek en jophurs had ik gelukkig nog in mijn kast zitten, deze trok ik snel aan in de schuur en stopte mijn rokje en schoenen in de kast. Ik kon mij hier heerlijk vrij in de schuur omkleden want alleen de paarden keken maar toe en Norah was toch een vrouw en was toch niet thuis.

Rustig liep ik naar de zijkant van de schuur en sneed de touwtjes van een hooibaal los. Ondertussen hoorde ik de paarden wat bewegen en zacht geluid maken, ze hadden erg zin in het hooi. Ik pakte twee plakken hooi en verdeelde dit over de hooiruiven die in de stallen hingen. Ze begonnen druk te kauwen op het groene, zachte hooi. Nu was het voor mij makkelijker om de stallen uit te mesten, als de paarden rustig stonden te eten. In de wei stond niet zoveel gras dus ze moesten wel hooi bijgevoerd krijgen. Ik pakte de kruiwagen en zette die voor de open stal van Lady, de mest en de natte plekken haalde ik eruit. Gelukkig waren ze erg netjes op stal, mede doordat ze de hele dag normaal in de wei staan.

De stal zag er eigenlijk heel gezellig uit. Het was een hoge schuur, waar in totaal vier grote stallen stonden, de paarden konden gewoon aan elkaar snuffelen omdat er alleen een ongeveer anderhalf meter hoge bruine muur stond en daarboven niets, geen tralies. Naast de vierde stal stonden de hooibalen opgestapeld en zaagselbalen. Aan de balk boven het hooi, hing een lang touw met een schommel er aan. Een tijd geleden gingen Sara en ik daar soms schommelen naast elkaar en op de grote tafel aan de muur maakten we dan ook ons huiswerk. Eigenlijk miste ik Sara, maar gelukkig was zij niet ernstig ziek.
Onze kasten stonden naast de grote tafel met het zadel, hoofdstel en poetsspullen erin van de paarden.

Toen ik klaar was met Lady’s stal sloot ik haar deur en begon met de stal van Little Bandit uit te mesten.
Eindelijk was ik klaar met uitmesten, waar ik een half uur over gedaan had omdat ik nu Bandits stal ook moest doen. De boerin was te oud om uit te mesten en normaal deed Sara Bandits stal, maar Sara zou waarschijnlijk pas morgen weer komen.
Lady had al beweging gehad met de kar vandaag, dus ik wilde Bandit meenemen voor een buitenrit naar het huisje. Ik haalde Bandit uit de stal en klikte het blauwe halster aan het halstertouw dat aan een ring in de muur van de schuur vastgeknoopt zat. Na het uitkrabben van de hoeven en het aanvegen van de schuur, zou ik de kruiwagen legen. Ik poetste Bandit snel maar grondig en haalde het zadel en hoofdstel uit Sara’s kast. Bandit was erg nieuwsgierig, want zo vaak deed ik hem nooit! Ik had hem maar een paar keer gereden.

Ik zadelde Bandit op en deed hem het hoofdstel om. “Hey, je bit is nog wat vies”, zei ik zachtjes tegen Bandit. Sara was hem vast een paar dagen geleden vergeten schoon te maken. Ik krabde met mijn nagels het vuil eraf en deed het hoofdstel verder om. De kruiwagen zou ik wel legen als ik terug kwam van de rit. Toen ik de schuurdeur opende en Bandit mee nam naar buiten, zei ik Lady nog even gedag. Ik sloot de deur en nam Bandit aan de hand mee over het weggetje richting de mestplaats want van daaruit kon ik het bosweggetje in. Mijn cap had ik al op, alleen was ik vergeten om mijn blousje aan te trekken en mijn rugzak te halen uit de picknickmand. Omdat ik naar de andere schuur liep waar de kar stond met Bandit aan de hand, zag ik niet dat er een erg bekende auto zachtjes de oprijlaan op kwam rijden. De deuren van de grote schuur opende ik en ging met Bandit naar binnen, het zou een kort ritje worden want het was nog donkerder geworden en begon nog harder te waaien.

Ik liep naar de kar en haalde mijn blousje uit de picknickmand. Mijn rugzak deed ik op mijn rug, deze zou ik nodig hebben om het zwaard mee terug te nemen. Zweep en sporen had ik niet nodig, de paarden luisterden goed en waren eerder voorwaarts dan sloom in het bos. Ik hoorde wat stemmen uit de andere schuur komen. Ik zei tegen niemand in het bijzonder: “Hey zou Norah thuis gekomen zijn? en wie heeft ze bij zich?”. De schuurdeuren opende ik weer en liep naar buiten. “Hé, waar kom jij dan vandaan, ik zocht Bandit al!” hoorde ik iemand in de wind roepen. Ik draaide mij om en zag Sara met haar moeder staan. “Oh, hoi ben je weer helemaal beter?”, vroeg ik vrolijk aan Sara. Sara kwam rennend naar ons toe en knuffelde Bandit. “Ja ik voel me weer helemaal goed, maar ik mag morgen pas weer rijden van mijn moeder, maar ik moest de paarden en vooral Bandit weer even zien”.

“Hmm," dacht ik, “daar gaat mijn buitenrit naar het huisje”.
“Wat fijn dat je Bandit voor mij beweging wilde geven, dan is hij de morgen niet zo druk” zei Sara opgewonden. “Ja,“ zei ik, “Lady heb ik vanmiddag al meegenomen met Ronan voor de kar”.
Sara grijnsde en zei: “Was het erg gezellig? Is hij er nog?”
“Nee,” fluisterde ik,”hij was geschramd door een tak en was voor de taxus allergisch waardoor hij ademhalingsproblemen kreeg, de wond was ook geïnfecteerd. Hij moest naar het ziekenhuis en ligt daar nog steeds…”
“Jezus hé”, zei Sara verbaasd, “wat een pech, dat dat zo is gelopen, wat erg. Gaat het nu wel beter met hem dan?”.
Ik antwoordde: “Ja, ik geloof het wel, maar het is wel een beetje vaag hoor. Vanavond ga ik weer bij hem op bezoek, na het rijden.”
“Wens hem maar beterschap!, wij gaan weer,” zei Sara. Haar moeder had het avondeten op staan, maar Sara wilde persé even naar de paarden.
Ik zwaaide Sara uit, klom op Bandit en ging pas toen de auto van Sara’s moeder de oprijlaan afreed, het bospaadje in. Ik was niet zo zeker of Sara dat wel een goed idee had gevonden bij dit weer, maar ja, ik zou snel opschieten.

Bandit was een beetje gespannen doordat het zo hard waaide. Na wat gedraafd en gestapt te hebben zette ik Bandit in galop aan. Bijna zag ik het bosweggetje naar het huisje over het hoofd doordat we in een flinke galop zaten. “Hoo, Bandit, hoo maar”, zei ik met een rustige stem. Ik nam Bandit terug naar de stap en draaide om naar het weggetje. Het weggetje leek een stuk donkerder doordat de lucht zo grijs was, wel was het bospaadje wat breder doordat de kar vanmiddag de takken wat afgebroken had. Iets sprong voor ons hoofd langs in een andere tak, Bandit schrok erg en steigerde, hij draaide daarbij om naar links en wilde het op een rengalop zetten. Gelukkig kon ik behoorlijk rijden en had ik hem al bij me voordat hij weg wilde springen. Ik kalmeerde hem met rustige woorden en zag de staart van een rood eekhoorntje weg de boom in schieten.
Ik probeerde Bandit nog eens door het weggetje te laten gaan, Bandit was veel drukker dan Lady. Bandit had ook wat arabisch bloed in zich en was daardoor veel sneller opgewonden dan Lady die dat niet had. In een draf schoot Bandit opeens het bospaadje in, met zijn donkerbruine oortjes gespitst luisterde hij naar de omgeving die nieuw voor hem was. Door de wind wapperden zijn licht gelige manen bijna in mijn gezicht. Bandit was een hele donkere zweetvos en had een donkerbruin lijf met gelige manen en staart. Ik vond het altijd een gaaf dier om te rijden, hij was heel wat vuriger dan Lady. Opeens stond Bandit uit de vlotte draf midden in het bosweggetje in één keer stil, ik kon mij nog net in het zadel houden.

**Geplaatst**: 01-10-05 17:53

Re: [Verh] “Het avontuur waardoor mijn leven afschuwelijk...

Geplaatst: 01-10-05 17:53

leuk stuk!!! lekker lang

mooi veel fantasie, schrijf maar snel weer verder

**Geplaatst**: 01-10-05 19:36

Re: [Verh] “Het avontuur waardoor mijn leven afschuwelijk...

Geplaatst: 01-10-05 19:36

weer helemaal leuk

Je schrijft echt toppie. Ik kan owk niet w8e :p

**Geplaatst**: 01-10-05 19:56

Re: [Verh] “Het avontuur waardoor mijn leven afschuwelijk...

Geplaatst: 01-10-05 19:56

Ik lees ook nog steeds, reageer alleen bijna niet meer

Nog steeds superleuk verhaal!

**Geplaatst**: 01-10-05 20:17

Re: [Verh] “Het avontuur waardoor mijn leven afschuwelijk...

Geplaatst: 01-10-05 20:17

Je hebt er een nieuwe fan bij

leuk verhaal
hoop snel op een nieuw stukje

**Geplaatst**: 01-10-05 20:41

Re: [Verh] “Het avontuur waardoor mijn leven afschuwelijk...

Geplaatst: 01-10-05 20:41

Super stukjes weer

:D Echt je hebt echt super leuke fantasie

**Geplaatst**: 01-10-05 20:48

Re: [Verh] “Het avontuur waardoor mijn leven afschuwelijk...

Geplaatst: 01-10-05 20:48

kom op kom op

**Geplaatst**: 01-10-05 21:25

Re: [Verh] “Het avontuur waardoor mijn leven afschuwelijk...

Geplaatst: 01-10-05 21:25

wow wat een verhaal * zucht* k heb alle 8 pagina's in een ruk achter elkaar gelezen

echt toppie dat verhaal _/-o_ _/-o_

**Geplaatst**: 01-10-05 21:57

Re: [Verh] “Het avontuur waardoor mijn leven afschuwelijk...

Geplaatst: 01-10-05 21:57

super stuk ik wacht af tot de volgende

**Geplaatst**: 01-10-05 22:29

Re: [Verh] “Het avontuur waardoor mijn leven afschuwelijk...

Geplaatst: 01-10-05 22:29

ik ook, ben benieuwd hoe het verder gaat, en of ze in haar eentje mischien vast komt te zitten in dat huisje bij het onderzoeken naar die geheime ingang ofzo!

**Geplaatst**: 02-10-05 18:21

Re: [Verh] “Het avontuur waardoor mijn leven afschuwelijk...

Geplaatst: 02-10-05 18:21

der is namelijk niemand die verder nog van dat huisje afweet, op ronan na, maar die ligt in het zieken huis!
waneer ga je weer verder schrijven? ik maak er nu namelijk in me hoofd allermaal verhalen van die dus echt niet kloppen

**Geplaatst door de TopicStarter** : 02-10-05 23:31

Re: [Verh] “Het avontuur waardoor mijn leven afschuwelijk...

Geplaatst door de TopicStarter : 02-10-05 23:31

hihihhi, ik ga maandag middag weer verder... maandag avond heb ik bardienst in de manege, dus dan wordt het wat later....
laat je fantasie maar lekker op de loop gaan......

maandag dus een nieuw stuk.... (had vandaag geen tijd...)

**Geplaatst**: 02-10-05 23:46

Re: [Verh] “Het avontuur waardoor mijn leven afschuwelijk...

Geplaatst: 02-10-05 23:46

Dacht ik, nadat ik had gezien dat jij weer had gereageerd...
Nieuw stukjeeeeee, maar nee hoor.. jammer

Ik wacht braaf tot maandag en ik wou nog ff zeggen dat ik meelees