Bokt.nl

**Geplaatst**: 20-09-05 15:05

Re: [verhaal] Afspraakje via msn..

Geplaatst: 20-09-05 15:05

Ik ben eerst even een site aant maken waarop het verhaal komt.
Omdat mensen bij mij daar weer over liepen te zeuren

Maar zodra ik een nieuw stuk heb komt dat behalve op de site ook hier te staan natuurlijk

**Geplaatst**: 20-09-05 15:06

Re: [verhaal] Afspraakje via msn..

Geplaatst: 20-09-05 15:06

Mooi verhaal! heel om ontschreven, en idd, ga er is mee naar een uitgever

!

**Geplaatst**: 20-09-05 15:17

Re: [verhaal] Afspraakje via msn..

Geplaatst: 20-09-05 15:17

ik heb het nu allemaal gelezen en wacht ook op meer.
nee een mooi verhaal. ik vind het erg goed geschreven.
ga ook zo door.
(meld zich aan als fan)

**Geplaatst**: 20-09-05 15:34

Re: [verhaal] Afspraakje via msn..

Geplaatst: 20-09-05 15:34

Anora schreef:
Ier, ook dit verhaal: super!
Er zitten wel enkele foutjes in, maar die kom je vanzelf wel tegen als je het een keer doorleest ofzo Is verder ook niet erg

Ik wacht op het volgende hoofdstuk

het is een verhaal wat je in een ruk uitleest

id, die foutjes merk je niet veel van

Ier, al je verhalen zijn geweldig

(miss kiwi

ik ben het met je eens)

**Geplaatst**: 20-09-05 15:54

Re: [verhaal] Afspraakje via msn..

Geplaatst: 20-09-05 15:54

Haha

Ik wist dat het Miss Kiwi was (h)
Ik dacht al.. Anora.. Kan niet anders

..
Maar g0ed.. De siite is af.. Als iemand die wil hebben dan ho0r ik t wel..

**Geplaatst**: 20-09-05 15:56

Re: [verhaal] Afspraakje via msn..

Geplaatst: 20-09-05 15:56

hier met de site ier

ik ga daar eens even rondhangen

**Geplaatst**: 20-09-05 15:58

Re: [verhaal] Afspraakje via msn..

Geplaatst: 20-09-05 15:58

http://www.afspraakje-via-msn.6x.to/

**Geplaatst**: 20-09-05 15:59

Re: [verhaal] Afspraakje via msn..

Geplaatst: 20-09-05 15:59

die layout

echt meesterlijk

past super bij je verhaal

en nu snel daar weer mee verder

want ik wil echt weten hoe het verder gaat

**Geplaatst**: 20-09-05 16:02

Re: [verhaal] Afspraakje via msn..

Geplaatst: 20-09-05 16:02

Ik heb even een vraag voor de mensen hier..
Wat denken jullie bij mn verhaal.. is ze zwanger of niet?

**Geplaatst**: 20-09-05 16:04

Re: [verhaal] Afspraakje via msn..

Geplaatst: 20-09-05 16:04

umh ik denk ut wel maar ik hoop ut niet voor haar ze heeft al zo veel problemen als dat er ook nog bij komt dan is het wel heel erg !!:(

**Geplaatst**: 20-09-05 16:04

Re: [verhaal] Afspraakje via msn..

Geplaatst: 20-09-05 16:04

Ik denk het wel...
maar schrijf jij nou maar lekker door!!

nee grapje, doe maar rustig aan (het ik de tijd om mezelf op te vreten van spanning)

**Geplaatst**: 20-09-05 16:05

Re: [verhaal] Afspraakje via msn..

Geplaatst: 20-09-05 16:05

Waw echt leuke Lay-Out!
Denk dat ze niet zwanger zal zijn,
Alhoewel...

**Geplaatst**: 20-09-05 16:06

Re: [verhaal] Afspraakje via msn..

Geplaatst: 20-09-05 16:06

zou t niet weten denmk t wel

hoop t niet natiuurlijk

**Geplaatst**: 20-09-05 16:16

Re: [verhaal] Afspraakje via msn..

Geplaatst: 20-09-05 16:16

Wauw... weer een super site gemaakt Ier.. Net zoals bij je vorige verhaal!! Echt ik vind jou verhalen Super

**Geplaatst**: 20-09-05 16:21

Re: [verhaal] Afspraakje via msn..

Geplaatst: 20-09-05 16:21

Ik hoop eigenlijk wel dat ze zwanger is, want dan word het nog spannender

(gemeen ben ik he, dat ik hoop dat ze wel zwanger is)

**Geplaatst**: 20-09-05 16:35

Re: [verhaal] Afspraakje via msn..

Geplaatst: 20-09-05 16:35

Wauw wat een verhaal zeg.. Ben net begonnen met hem te volgen maar jeej wat ist spannend

.. Knap hoor!!

**Geplaatst**: 20-09-05 16:40

Re: [verhaal] Afspraakje via msn..

Geplaatst: 20-09-05 16:40

aah ik heb het ff helemaal gelezen en het is echt een superverhaal

ik denk ook dat ze zwanger is

**Geplaatst**: 20-09-05 16:41

Re: [verhaal] Afspraakje via msn..

Geplaatst: 20-09-05 16:41

als ze wel zwanger is, dan moet ze op een gegeven moment wel vertellen wat er gebeurt is, en als ze niet zwanger is, dan wordt ze alleen nog maar meer gebruikt, dus je kan er van maken wat je wilt

goed verhaal joh, gewoon mee doorgaan!

**Geplaatst**: 20-09-05 16:56

Re: [verhaal] Afspraakje via msn..

Geplaatst: 20-09-05 16:56

Ja denk wel dat ze zwanger is! Is ook spannender en dan moet ze het ook zeggen

Het verhaal wordt steeds beter! Enne... Die layout, hoe doe je dat???

**Geplaatst**: 20-09-05 17:05

Re: [verhaal] Afspraakje via msn..

Geplaatst: 20-09-05 17:05

Prachtig verhaal
kreeg tranen in me ogen sorry hoor
maar echt super knap ga zood door
ik ben een Fan van je verhaaL

oja
super leuke site

**Geplaatst**: 20-09-05 17:15

Re: [verhaal] Afspraakje via msn..

Geplaatst: 20-09-05 17:15

Ze moet wel zwanger zijn vind ik

Beetje banketstaaf, maar zo wordt het lekker spannend..
Het is een superleuke site met een superlay-out inderdaad!

Ga zo door meid!

**Geplaatst**: 20-09-05 18:16

Re: [verhaal] Afspraakje via msn..

Geplaatst: 20-09-05 18:16

Echt weer een goed stuk maar steeds denk ik nu gaat ze het vertellen aan jeroen en dan gebeurd het weer niet maar dat maakt niet uit hoor het is echt zo leuk om te lezen, en ik denk dat ze wel zwanger is.

**Geplaatst**: 20-09-05 19:14

Re: [verhaal] Afspraakje via msn..

Geplaatst: 20-09-05 19:14

super, echt een goed verhaal!! je moet zo door gaan, je hebt echt talent!!

en die spelfoutjes, daar moet je gewoon btje overheen lezen, als je dr wel mee naar de uitgever gaat moet je dat natuurlijk wel ff verbeteren!

:p nou kben benieuwd wanneer er weer een stuk bij komt, maar ik snap dat je et druk hebt.. doe rustig aan!

**Geplaatst**: 20-09-05 19:24

Re: [verhaal] Afspraakje via msn..

Geplaatst: 20-09-05 19:24

Morgen weer meer,,
K was wel besug.,
Had ff troubles met mensen op msn,,
Nu n0g met 1 perso0n,,
Heb nu even geen zin in schrijven,
Morgen weer,,

**Geplaatst**: 20-09-05 20:30

Re: [verhaal] Afspraakje via msn..

Geplaatst: 20-09-05 20:30

Ik heb het nu allemaal gelezen en vond het echt een ongelofelijk leuk verhaal ! ga zo door !
vind alleen dat ze niet té snel zwanger moet worden omdat het dan alweer voorbij is

Ik heb alles voor de duidelijkheid even onder elkaar gezet,

Afspraakje via msn......

Hoofdstuk1:
‘Stomme computer!’ roep ik boos. Boos geef ik een klap tegen mijn computer. ‘Yes! Hij doet het weer!’ Blij typ ik verder. ‘He lekkerding, wanneer spreken we is af?’ typt Michael. ‘Gauw, hoop ik’ typ ik terug. Ik denk terug aan ons eerste MSN gesprek, ongeveer 2 maanden geleden. Al gauw groeide het contact en na een week chatte we heel veel met elkaar. Ik heb hem ontmoet bij een chatbox en hij leek me gewoon superleuk! ‘Zullen we een datum prikken?’ typt Michael. ‘Is goed,’ typ ik terug. ‘Even mijn agenda pakken’ ‘Zaterdag goed?’ typt hij. ‘Om één uur bij het Waterlooplein?’ ‘Oké,’ typ ik terug. Met dikke letters zet ik het in me agenda: Zaterdag, 13:00, Waterlooplein. Snel berg ik mijn agenda op, want mijn moeder komt binnen. ‘Zet die computer uit!’ zegt mijn moeder. ‘Je zit er de hele ochtend al achter.’ ‘Ja, ik zet hem zo uit, even mijn gesprek afmaken,’ antwoord ik. Met een zucht hoor ik mijn moeder weglopen. Ik zeg Michael gedag en sluit mijn computer af. En loop langzaam naar beneden om wat te eten.

’Je hebt wat gedaan!’ roept Rebecca. Het is begin van de middag en we zitten bij Rebecca thuis. Ik heb haar net verteld over het afspraakje met Michael. ‘Ben je gek of zo! Straks is het één of andere engerd!’ ‘Nee hoor,’ antwoord ik. ‘Ik ken hem goed genoeg om te weten dat het geen engerd is!’ ‘Je weet het maar nooit met internet!’ roept Rebecca uit. ‘Rustig, als het een engerd is, loop ik toch gewoon weer weg!’ ‘Alsof dat lukt! Weet je, ik ga wel met je mee,’ antwoord Rebecca twijfelend. ‘Nee, ik wil alleen zijn met Michael. Dus je komt niet!’ antwoord ik. ‘Ik ben geen kleuter!’ Boos sta ik op, boos op Rebecca, omdat ze denkt dat ik op stap ga met een engerd. ‘Wacht..’ roept Rebecca. Maar ik luister niet. Met een knal smijt ik de deur achter me dicht.

’Nu al terug?’ vraagt mijn moeder, als ik naar binnen stap. ‘Ja,’ antwoord ik chagrijnig. ‘Wat is er aan de hand?’ vraagt mijn moeder. ‘Niks,’ ‘Wel, ik zie het aan je! Vertel!’ ‘Ach, gewoon een ruzietje met Rebecca, zoals wel is vaker gebeurd. Zo weer opgelost,’ antwoord ik en ik loop naar boven. Wanneer ik op mijn kamer zit hoor ik mijn moeder telefoneren met de moeder van Rebecca. ‘Weet jij iets over de ruzie?’ hoor ik haar zeggen. ‘Nee?’ hoor ik weer. Gelukkig, denk ik. Rebecca heeft haar mond gehouden. De rest van het gesprek is niet belangrijk meer en daarom zet ik mijn tv maar aan. Op het nieuws komt juist weer iets wat ik even niet wil zien, maar toch kijk ik er naar en zap niet weg. ‘Vandaag wederom een meisje verkracht door een man van 38 jaar,’ vertelt de nieuwslezer. ‘Ook dit meisje had een afspraakje gemaakt via de chat.’ De rest hoor ik niet meer. Geschokt staar ik naar het beeld. Is mijn afspraak wel zo vertrouwd? Natuurlijk wel! Snel duw ik alle nare gedachte weg. Ik heb toch heel veel met hem gechat? Dus dan had ik het echt wel geweten als hij een ouwe engerd was!

Ik word wakker van het geluid van mijn mobieltje. Hoe laat is het? Gaat er door me heen. Ik zie dat het 3 uur in de middag is. Zeker in slaap gevallen. ‘Ja?’ zeg ik door de hoorn. ‘Met Michael,’ klinkt de stem aan de andere kant van de lijn. ‘Je komt toch nog wel morgen hè!’ ‘Ja, natuurlijk kom ik nog! Ik wil ons afspraakje niet missen,’ antwoord ik. ‘Oké, ik zie je morgen,’ antwoord hij en de verbinding wordt verbroken. Verbaasd staar ik naar mijn telefoon. Hij had het zeker druk? Denk ik bij mezelf. Zuchtend sta ik op en loop naar beneden. ‘Ga je morgen nog wat doen?’ vraagt mijn moeder, zodra ik beneden kom. ‘Ja, naar het Waterlooplein met wat klasgenoten,’ antwoord ik. ‘Oké,’ zegt ze. ‘Ik wou eigenlijk kleren gaan kopen, maar dat doen we dan wel een andere keer.’ ‘Is goed,’ antwoord ik en ik loop weer naar boven met een fles Cola. Ik kijk wat tv, lekker saai dus, maar goed ik mag nu niet op de computer!

Tegen de avond mag ik eindelijk weer computeren. Michael is niet online. Raar! Denk ik bij mezelf. Normaal is hij rond deze tijd altijd online. Rebecca praat tegen mij op MSN, maar ik blokeer haar. Ik wil haar even niet spreken! Ik chat wat met klasgenootjes en even later sluit ik de computer weer af. Het is helemaal niet leuk zonder Michael! Ik loop naar beneden om vervolgens weer tv te gaan kijken. Weer zie ik het bericht over het meisje, dat bericht dat ik afgelopen middag ook had gezien. Weer voel ik een twijfeling van binnen. ‘Hij is geen engerd, hij is normaal!’ zeg ik tegen mezelf. Algauw wordt ik weer rustig en ik krijg steeds meer zin in morgen!

Hoofdstuk 2:
De volgende ochtend wordt ik wakker van mijn wekker. Eindelijk! Het is zo ver! Ik heb slecht geslapen vannacht, waarschijnlijk door de zenuwen voor het afspraakje. Ik blijf nog even liggen in mijn bed, nog even en ik zie de jongen van mijn dromen! Ik besluit toch maar mijn bed uit te gaan. Langzaam sta ik op, ga onder de douche en trek daarna mijn leukste kleren aan. Mijn haar borstel ik zorgvuldig en laat het super glanzen! Nog wat make-up op en ik ben klaar. ‘Ontbijt!’ roept mijn moeder. Ik loop naar beneden, nu al wetend dat ik toch niks door mijn keel krijg. Zo rustig mogelijk ga ik aan tafel zitten. Mijn moeder lijkt niks te merken van mijn zenuwen. ‘Zo, wat zie jij er netjes uit,’ zegt mijn moeder. ‘Geheime date?’ ‘Nee mam,’ antwoord ik en ik hoop dat mijn gezicht niet rood wordt. ‘Oké,’ antwoord mijn moeder met een knipoog. Verder zeurt ze niet over mijn kleding of over hoe ik er vandaag uit zie. Gelukkig, denk ik bij mezelf, want dat gezeur had ik niet overleefd! Mijn blik dwaalt af naar de klok. oliebol! Het is pas elf uur. Nog twee uur wachten! Stilzitten lukt met niet, ik ben veel te zenuwachtig. ‘Boemer! Kom we gaan wandelen!’ roep ik naar de hond. Snel komt Boemer aanrennen. Ik pak de riem en loop naar buiten. De tijd lijkt maar niet vooruit te gaan. Voor mijn gevoel loop ik een jaar met Boemer door het park. Maar in werkelijkheid? Veel minder! Na een lange tijd lopen ga ik even op een bankje zitten en kijk op mijn mobiel. Het is kwart voor twaalf. ‘Boemer! Kom mee! We moeten naar huis!’ roep ik naar Boemer, terwijl ik begin te lopen. Even later zijn we weer thuis. Snel laat ik de hond naar binnen. Het is ondertussen twaalf uur, tijd om te gaan. ‘Mam! Ik ga!’ roep ik naar mijn moeder. ‘Oké! Half zes thuis!’ roept ze terug. ‘Oké!’ antwoord ik. Ik kijk nog één keer in de spiegel, om te zien of mijn haar nog steeds goed zit. Dan pak ik mijn fiets en rijd richting het Waterlooplein.

Waar blijft hij toch! Denk ik bij mezelf. Zuchtend kijk ik weer op mijn horloge. Het is nu precies half één en nog geen spoor van Michael. Ik lees het sms’je nog een keer, om te zien of we wel echt op deze plek hadden afgesproken, het klopt. Een vreemde plek om af te spreken. Het is hier erg rustig. Het is een klein straatje bij het Waterlooplein. Ineens hoor ik een stem achter me. ‘Zo, dus jij bent gekomen?’ klinkt de zelfde stem als aan de telefoon. ‘Ja,’ zeg ik terwijl ik me omdraai. Ik krijg de schrik van mijn leven. Die gene, die nu voor me staat is geen lieve jongen, die ik dacht te kennen van MSN, maar een oude grote enge man. Rebecca had gelijk! Denk ik bij mezelf. Ik draai me om en wil wegrennen. Maar twee sterke handen pakken me bij mijn schouders. ‘Kom maar even mee,’ zegt de man en hij sleurt me mee een steegje in. ‘Ga weg!’ schreeuw ik, maar het heeft weinig effect. Het enigste wat gebeurd is dat hij een hand over mijn mond legt. In een hoekje van de steeg duwt hij me hardhandig op de grond. ‘Eindelijk weer zo’n dom meisje om mee af te spreken over MSN,’ grinnikt hij. ‘Ga weg! Blijf van me af!’ huil ik. Ik ben bang, bang omdat ik niet weet wat er gaat gebeuren en bang omdat ik denk dat hij me iets gaat doen. Hij bint mijn polsen vast aan twee ringen in de muur, alsof ze er voor gemaakt zijn, een doek doet hij om me mond. Zijn handen gaan naar mijn broek. ‘Help!’ gil ik, maar er komt geen geluid uit mijn keel. Langzaam kleed hij mij uit. Tranen lopen over mijn wangen. Hier lig ik dan, naakt in een steeg met alleen een enge man in de buurt. Voor ik het weet is het gebeurd, hij heeft me verkracht. Ik voel pijn en angst en voel me ook ontzettend vies. ‘Zo ben je braaf,’ zegt hij tegen mij. ‘Je mag zo weer naar huis, aangifte kan je niet doen, want je kan me niet herkennen, want je hebt me alleen in het donker gezien. Doe je het toch? Ik weet je te vinden.’ Ik voel dat de touwen om mijn polsen worden los gemaakt. ‘Morgen, zelfde tijd, deze plaats. Als je er niet bent kom ik je halen!’ zegt hij tegen mij. Hij duwt me weg. ‘Naar huis,’ zegt hij met een zware stem. Huilend loop ik naar mijn fiets en fiets naar het park. Wat moet ik doen? Aan wie moet ik het vertellen? Ik blijf maar huilen, hoe kon ik zo dom zijn! Waarom geloofde ik mijn beste vriendin niet? Ik voel me echt gebruikt en nog steeds heel erg vies. Het is je eigen schuld, gaat er door mij heen. Je eigen schuld.. Je eigen schuld.. De gedachte blijft maar in mijn hoofd galmen. ‘Ja, mijn schuld en ik zal het moeten oplossen,’ zeg ik tegen mezelf. Ik droog mijn tranen en fiets naar huis.

Thuis laat ik niks merken van wat er is gebeurd. Mijn moeder mag het niet weten, want dan kom ik nooit het huis meer uit. Tijdens het eten krijg ik allemaal vragen. Of het leuk was op het Waterlooplein en nog veel meer. Het lijkt alsof ze denkt dat ik er niet met klasgenootjes was. Braaf som ik mijn antwoorden op. Die ik van te voren al bedacht had. Mijn ouders lijken me te geloven. Na het eten ga ik zowaar niet op MSN. Ik wil even niemand spreken en zeker Michael niet. Of moet ik zeggen? Die enge vieze man! Langzaam loop ik naar de douche. Ik douche net zolang tot mijn moeder roept dat ik eronder vandaan moet komen. Nog steeds voel ik me vies. ‘Wat moet ik nou?’ zeg ik tegen mijn teddybeer. Maar er komt geen antwoord. Zuchtend kruip ik onder mijn dekens. Ik wil slapen en even met niemand te maken hebben. Het lijkt erop alsof mijn gedachte worden gehoord, want na een tijdje val ik in een diepe maar onrustige slaap.

Hoofdstuk 3:
De volgende ochtend word ik bezweet wakker. Brrr.. Wat een rare droom! Ik kijk op mijn wekker en zie dat het pas acht uur is. Rillend draai ik me om en probeer verder te slapen, maar dat lukt niet. Telkens als ik mijn ogen sluit zie ik de beelden van het steegje voor me. Rillingen gaan over mijn rug en het zweet staat me op mijn voorhoofd. Ik pak mijn boek en probeer wat te lezen, om zo niet te denken aan gisteren en vanmiddag. Het lukt me niet om me te concentreren op mijn boek, maar toch geef ik niet op. Om negen uur ben ik pas vijf bladzijde verder met lezen. Ik lees nog verder en dan gaat mijn mobiel. Zonder op de display te kijken neem ik op. ‘Met Rebecca’ klinkt de stem aan de andere kant. Ik wil net ophangen als ze verder begint te praten. ‘Niet ophangen, we moeten praten!’ Ze praat nog wat verder en stil luister ik wat ze zegt. ‘Het spijt me echt,’ zegt ze na een tijdje. ‘Ik moet gewoon niet zo raar denken, natuurlijk is Michael geen engerd,’ ‘Nee, dat is hij inderdaad niet,’ zeg ik. Ik durf het haar niet te vertellen, omdat ik bang ben voor de gevolgen. Zij kan me toch niet helpen! Dan pakt hij haar ook! We praten nog verder en leggen onze ruzie helemaal bij. Na een tijdje hang ik weer op. Ik voel me iets rustiger, waarschijnlijk omdat de ruzie is opgelost. Even later besluit ik om mijn bed uit te gaan. Ik ga onder de douche en probeer weer het vieze gevoel van me af te spoelen, zonder enig resultaat. Ineens gaat er een schok door me heen. Wie zegt dat hij me niet zwanger maakt? Spookt er door mijn gedachte. Veilig is het niet gebeurd en de pil gebruik ik niet! Wat moet ik nu doen? Ik kan niet thuis blijven, want hij weet me zo te vinden. Snel kleed ik me aan en sluit me op in me kamer. Daar druk ik mijn hoofd in mijn kussen en begin te huilen. Ik ben bang voor alles, alles wat er met me gaat gebeuren! Even later kan ik niet meer huilen. Ik was mijn gezicht en kam mijn haren. Beneden eet ik snel wat. Een blik op de klok zegt genoeg. Half twaalf, over een uur weer een nachtmerrie.

Stilletjes en bang fiets ik naar het Waterlooplein. Mijn ouders heb ik verteld dat ik naar een klasgenootje ga. Iemand waarvan ze geen telefoonnummer hebben, zodat ze het niet kunnen controleren. Ik zet mijn fiets op slot. Als ik me omdraai staat hij weer voor me. ‘Braaf meisje, dat je toch bent gekomen,’ zegt hij. Hardhandig trekt hij me mee. Hij trekt de kleren van mijn lijf en duwt me op de grond. Mijn polsen worden vast gebonden en weer wordt ik verkracht. Behalve dat, stopt hij nog meer dingen in me. Van alles groot en klein. Soms wil ik het uitschreeuwen van de pijn. Maar dat lukt niet met een doek om mijn mond. Tranen lopen over mijn wangen. Hulpeloos ben ik, ik kan niks doen, want ik zit gevangen. Eindelijk stopt het. Ik krijg mijn kleren weer aan en ik wordt het steegje uitgeduwd. Elke stap doet pijn. Weer moet ik denken aan de gevolgen. Wat als ik zwanger ben? Langzaam stap ik op mijn fiets en rijd naar het park. Daar ga ik rustig in een stil plekje zitten, om even tot rust te komen. Het werkt niet echt, want ik krijg de nare gedachten niet uit mijn hoofd vandaan. Mijn mobiel rinkelt, ik zie dat ik een sms’je heb ontvangen van de engerd. Ik lees wat er in staat. Er staat: Elke Zaterdag en Zondag om één uur in het park. Op de plek waar je nu zit. Geschrokken kijk ik om me heen. Hoe kan hij weten waar ik zit? Achtervolgt hij mij? Langzaam sta ik op en met een omweg fiets ik naar huis. ‘Is er iets?’ vraagt mijn moeder zodra ik binnen kom. ‘Nee hoor, er is echt niks!’ antwoord ik terwijl ik mijn nep glimlach opzet. Ze geloofd me en laat me verder met rust. Zuchtend loop ik naar boven. Niet wetend wat ik daar zal gaan doen. Na lang denken besluit ik om toch maar te gaan chatten. Ik start mijn MSN op en log in. Ik zie dat Michael online is. Snel blokeer ik hem, maar toch kan hij tegen mij praten. Zeker een speciaal iets voor MSN? De dingen die hij zegt maken mij bang. ‘Schatje, ik wil je,’ typt hij. ‘Ik wil je vaak en lang,’ typt hij weer. Hij typt allemaal dingen, maar ik reageer niet. Zijn woorden maken mij bang en ik vraag me af hoe ik ooit van hem af ga komen!

Tijdens het eten probeer ik zo normaal mogelijk te doen. Het lijkt te werken, want mijn ouders stellen geen rare vragen. Ik kan mijn gedachten niet bij de gesprekken rond de tafel houden. Telkens dwaal ik af naar het steegje. Het enge, donkere en vieze steegje. Na het eten ga ik weer naar boven. In mijn agenda reken ik uit wanneer ik ongesteld moet worden, zodat ik er achter kom of ik zwanger ben of niet. Ik hoop dat ik niet zwanger ben. Abortus vind ik kindermoord en op een kind van een veel oudere en enge man zit ik eigenlijk niet te wachten. Over één week moet ik ongesteld worden en voor het eerst in mijn leven hoop ik dat ik dat ook inderdaad wordt. Ik kijk wat tv maar elk programma lijkt over baby’s te gaan en dat herinnerd me weer aan vanmiddag en gister, iets waar ik niet aan wil denken. Niet zo heel erg laat kruip ik mijn bed in. Ik ben moe door alle spanningen en angsten in mijn lijf. Ik draai de hele tijd in mijn bed, net zolang totdat ik slaap.

Hoofdstuk 4:
Helemaal bezweet en bang word ik wakker. Alweer een enge droom. Ik droomde dat hij me vast hield en me nooit meer naar huis liet gaan. Zou het ooit echt gebeuren? Ik wordt nog banger van de gedachte. Ik kan het aan niemand vertellen, want dan raken ze zelf in gevaar. Een traan loop over mijn wang, een traan van angst. Hij heeft mijn hele leven nu op z’n kop gezet. Het enige waar ik aan kan denken, is aan de gebeurtenissen in het steegje en aan de gevolgen er van. Het lukt me niet om opnieuw in slaap te komen. Ik draai heel erg in mijn bed. Mijn klok vertelt me dat het pas vier uur is. Na een tijdje val ik toch weer in slaap. Om zes uur wordt ik wakker van mijn telefoon. ‘Doe je deur op slot en je raam open,’ klinkt er door de hoorn. Het is de stem van die engerd. ‘Als je het niet doet, breek ik in,’ zegt hij daarna en dan hangt hij op. Trillend doe ik wat hij heeft gevraagd. Mijn deur zit als gewoonlijk al op slot en ik zet mijn raam open. Na enkele minuten klimt hij naar binnen. ‘Wat moet je,’ zeg ik bevend. Er wordt een hand op mijn mond gedrukt en met zijn andere hand doet hij het raam dicht. ‘Ik wil je nu en niet Zaterdag pas weer,’ zegt hij zacht en hij bindt een doek om mijn mond. Mijn pyjama wordt uitgetrokken en dan bindt hij me vast aan mijn bed. Ik houd mijn benen stijf gesloten, maar het heeft niet veel zin, nu bindt hij ook mijn benen vast. Het duurt maar kort, maar voor mij lijkt het heel lang en de touwen om mijn polsen en enkels doen pijn. Eindelijk maakt hij me weer los en in het donker klimt hij weer naar buiten. Snel sluit ik mijn raam en trek mijn pyjama weer aan. Ik kruip diep onder mijn dekens, rillend van angst. Om 8 uur gaat mijn wekker, ik sla hem uit en ga onder de douche. Het vieze gevoel valt niet van me af te spoelen en na het douche voel ik me nog steeds vies. Ik borstel mijn haren en pak dan mijn tas in voor school. Daarna loop ik naar beneden om wat te ontbijten. Honger heb ik weer eens niet. Al die enge en vieze gedachten zijn niet goed voor mijn eetlust. Om kwart voor negen fiets ik samen met Rebecca naar school. ‘Gaat alles wel goed?’ vraagt Rebecca, als we onderweg zijn. ‘Ja, waarom zou het niet goed zijn?’ antwoord ik. ‘Ik weet niet, je ziet er zo moe, gespannen en bleek uit,’ zegt Rebecca. ‘Ik heb slecht geslapen,’ antwoord ik. Gelukkig gaat Rebecca er niet op door, want wat zou ik dan moeten antwoorden?

Op school aan gekomen vragen meer mensen of ik me wel goed voel. Snel ga ik naar de wc toe en doe wat foundation op mijn gezicht, zodat ik wat minder bleek lijk. ‘He, je ziet er een stuk beter uit,’ zegt Rebecca, zodra ik terug ben. ‘Ik heb net een aspirientje genomen voor de hoofdpijn,’ lieg ik tegen haar. Samen lopen we naar het lokaal waar we les hebben. De les duurt lang en is erg saai, de volgende lessen zijn niet veel beter. Het zesde uur hebben we biologie en juist nu moet het over voortplanting van de mens gaan. Ik probeer mijn aandacht er bij te houden, maar het lukt niet erg. Mijn gedachten dwalen weer af naar het enge steegje. Wanneer ik even om me heen kijk zie ik twee ogen op mijn gericht, twee ogen die naar mij staren. Het is Jeroen, die naar me staart. Een best wel leuke klasgenoot vind ik. Zodra ik terug kijk kijkt hij de andere kant op, maar ik zie zijn gezicht een beetje rood worden, hij vindt me toch niet leuk? Ook Rebecca lijkt het gemerkt te hebben, zodra we in de aula zijn tijdens de pauze begint ze er over. ‘Volgens mij vind Jeroen je leuk!’ zegt ze tegen mij. ‘Vast niet,’ antwoord ik nuchter. ‘Je hebt zelf gezien hoe erg hij naar je keek?’ ‘En..?’ antwoord ik. ‘Oh, af en toe ben je echt hopeloos hè!’ zegt Rebecca met een knipoog. Wat moet ik als hij me echt leuk vind? Vraag ik me af. Ik kan toch moeilijk iets met hem nemen als ik telkens naar het steegje moet? De gedachte spoken door me hoofd en laten me niet met rust. Aan het eind van de pauze heb ik echt hoofdpijn. Ik besluit me ziek te melden, ik zeg tegen Rebecca dat ik me niet lekker voel en meld me af bij de conciërge. Moeizaam fiets ik naar huis, ondertussen kijk ik of ik niet achtervolgd wordt. Als ik eindelijk thuis ben vertel ik mijn moeder dat ik me niet lekker voel en ren naar boven. Daar kruip ik in me bed, diep onder mijn dekens.

Na een tijdje doe ik mijn ogen weer open en kijk op de klok. Wow! Ik heb drie uur geslapen! Het is nu eind van de middag en ik voel me echt ontzettend moe en heb ook nog steeds hoofdpijn. Ik blijf in mijn bed liggen en sluit mijn ogen weer. Al mijn gedachtes en vragen lijken te dansen voor me ogen. Het lijkt wel of ik gek word! Na een tijdje wordt het iets rustiger in mijn hoofd en ook mijn hoofdpijn zakt. Mijn avondeten sla ik over, ik heb geen honger en voel me misselijk. Mijn moeder vindt het goed dat ik niet eet, voor één keer tenminste. Die avond belt Rebecca mij. We kletsen wat en op een moment begint ze over Jeroen. ‘Hij heeft gevraagd waar je was en of je erg ziek was,’ zegt Rebecca en ik hoor het enthousiasme in haar stem. ‘Hij vindt je leuk! Anders vraagt hij dat niet!’ ‘Heeft hij dat echt gevraagd?’ antwoord ik verbaast. ‘Ja! Anders zou ik het toch niet vertellen?’ zegt Rebecca. ‘En hij werd zelfs een beetje rood!’ Ik voel mijn gezicht rood worden, eigenlijk vind ik hem best wel leuk. ‘Leef je nog?’ klinkt er aan de andere kant van de lijn. ‘Ja,’ antwoord ik verward. ‘Je vind hem leuk hé!’ zegt Rebecca. ‘Euh..’ begin ik. ‘JE VINDT HEM LEUK!’ gilt Rebecca in de hoorn. De volgende tien minuten praat ze alleen maar over hoe goed we bij elkaar zouden passen. Ik houd mijn mond en wacht tot ze is uitgepraat. ‘Jullie zijn echt een perfect stel,’ zegt Rebecca. Oké nu is het tijd om het verhaal af te breken gaat er door mijn hoofd. ‘Rebec,’ zeg ik. ‘Ik heb nog helemaal niet gezegd of ik hem leuk vind,’ ‘Oh,’ klinkt het teleurgesteld aan de andere kant. ‘Maar..’ ga ik verder. ‘Ik denk dat ik hem wel leuk vind!’ Een gil klinkt aan de andere kant van de lijn en voor ik verder kan praten gaat Rebecca weer verder met haar verhaal. Na tien minuten weet ik haar te onderbreken en ik zeg dat ik hoofdpijn heb. Ik hang op en trek de dekens over mijn hoofd. Na een tijdje val ik in een diepe slaap. Dit keer dromend over Jeroen.

Hoofdstuk 5:
De volgende ochtend wordt ik wakker van mijn wekker. Ik heb goed geslapen vannacht, weer een keer zonder nare dromen. Uitgerust sta ik op en ga onder de douche. Over een paar dagen moet ik ongesteld worden, reken ik uit terwijl ik onder de douche sta. Als ik dan na een week nog niet ongesteld ben, ga ik een zwangerschapstest halen, denk ik bij mezelf. Na het douche kleed ik me aan, kam mijn haren en doe wat make-up op. Daarna loop ik naar beneden om te ontbijten. Ik heb eigenlijk helemaal geen honger, denk ik bij mezelf. Ik luister of ik mijn moeder hoor, maar ze slaapt nog en mijn vader is al naar zijn werk. Ik doe wat kruimels op een bord en zet deze op het aanrecht. Snel drink ik een kop thee. Ik speel nog even wat met de hond en dan krijg ik weer een sms’je. Ik verwacht je Zaterdag om half één. Als je niet komt dan kom ik je halen. Zo’n sms’je krijg ik nu bijna elke dag. Ik heb dus geen andere keus dan Zaterdag weer te gaan. Op mijn klok zie ik dat het tijd is om naar school te gaan. Ik pak mijn spullen en stap op de fiets. ‘Jeroen nog gesproken?’ informeert Rebecca, zodra ik aan kom fietsen. ‘Nee,’ antwoord ik en ik probeer niet te laten zien dat ik het jammer vind. Kennelijk kent Rebecca mij te goed, want ze heeft me door. ‘Je vind het jammer hé! Ik zie het aan je, het komt wel. Nog even en je komt niet meer van hem af!’ zegt ze. Ik moet er eigenlijk wel om lachen wat ze zegt, maar ook maakt het me bang, want het doet me denken aan die engerd. ‘Euheu..’ antwoord ik afwezig. ‘Waar zit je met je gedachte?’ vraagt Rebecca. ‘Nergens,’ zeg ik. ‘Dat is wel te zien ook!’ zegt ze.
Op school aangekomen zie ik Jeroen op ons aflopen. 'Hé, niet ziek meer?' vraagt hij met een bezorgde blik in zijn ogen. 'Nee, niet ziek meer,' antwoord ik. Hij kijkt me diep in mn ogen en ik voel de vlinders in mijn buik. 'Je wordt rood,' fluistert Rebecca. Ik voel nu ook mijn wangen gloeien en snel kijk ik naar de grond. Als ik weer omhoog kijk zie ik ook dat zijn gezicht rood is. 'Tot in de les,' zegt hij met een warme stem en hij loopt weg. 'Wow..' is mijn eerste reactie. 'Hij is echt geweldig,' 'Duh, dat weet iedereen!' antwoord Rebecca. 'Hij is de beste en de leukste en ook nog is de liefste jongen uit onze klas en hij valt op jou! Jij hebt echt geluk!' 'Mja,' antwoord ik. De bel gaat en samen lopen we naar de klas. 'Fijn, dit wordt een plaats zoeken,' zegt Rebecca. Iedereen zit al in de klas en er zijn alleen nog plaatsen naast andere mensen over. Naast een meisje en naast Jeroen. Rebecca loopt snel naar de plaats naast het meisje toe, zodat er voor mij niks anders opzit dan naast Jeroen te gaan zitten. 'Hey,' zegt hij met zijn warme stem. 'Hey,' antwoord ik verlegen. Meer krijg ik niet uit mijn mond en daar krijg ik de kans ook niet voor, want de leraar komt de klas in. Ik kan me niet concentreren in de les. Dat komt vast omdat ik naast Jeroen zit, denk ik bij mezelf. Halverwege de les voel ik een hand op mn knie. Eerst schrik ik, omdat ik weer moet denken aan het steegje. Ik kijk naar Jeroen en zie zijn warme blik. Alle schrik en angst verdwijnt en ik voel me echt super. Ineens is de les heel snel voorbij. Samen met Rebecca loop ik naar de volgende les, helemaal in gedachte verzonken. De rest van de lessen volg ik niet echt, ik heb het veel te druk met denken aan Jeroen. 'Contact, je leeft hier en niet in de zevende hemel,' zegt Rebecca in de grote pauze. 'Heuh?' antwoord ik verward. 'Je ogen zijn zo ongeveer hartjes, je hoofd leeft in de wolken en jij bent nog al afwezig,' zegt ze met een knipoog. 'Oh..' antwoord ik, nog steeds afwezig.

Na schooltijd ga ik op msn, om te zien of Jeroen online is. Jammer genoeg is hij niet online, ik wil net afsluiten als Michael tegen mij begint te praten. 'Ik weet dat je met geblokt hebt, maar het heeft geen zin, ik kan altijd met je praten,' typt de engerd. 'Ik wil je en mijn beste vriend ook,' gaat hij verder. 'Zaterdag in het bos, wordt de dag van je leven. Twee mannen helemaal voor jou.' Van schrik druk ik snel de computer uit. Twee?! Denk ik bij mezelf. Spontaan begin ik te huilen. Ik laat me op mijn bed vallen en druk mijn hoofd in mijn kussen. Na een tijdje heb ik geen tranen meer over. Ik kan niet meer huilen en mijn goed humeur van vandaag is helemaal verdwenen. Ik blijf op mijn bed liggen en luister naar de stilte. 'Eten!' klinkt het ineens. Ik schrik me dood! Langzaam loop ik naar beneden om te eten. 'Hoe was het op school?' vragen mijn ouders onder het eten. 'Goed hoor,' antwoord ik automatisch. Ze vragen nog naar mijn laatste cijfers. Ik vertel ze allemaal, behalve de drie voor Wiskunde die ik gisteren heb gehaald. Na het eten ga ik weer liggen op mijn bed, weer luisteren naar de stilte. Ik voel de rust om me heen en langzaam val ik in slaap.

Hoofdstuk 6:
‘Wordt eens wakker! Je moet naar school!’ is het eerste wat ik weer hoor. Ik open mijn ogen en kijk op mijn klok. Nee hé! Al kwart voor acht! Ik heb me vreselijk verslapen! Snel kom ik mijn bed uit, ik zal en moet snel douche denk ik bij mezelf. Als een speer ga ik onder de douche en na 5 minuten ben ik klaar. Snel aankleden en mijn haren kammen. Om acht uur storm ik de deur uit met mijn ontbijt nog in mijn hand. ‘Wat zie jij er verward uit!’ zegt Rebecca als ik gehaast kom aanfietsen. ‘Ja, beetje verslapen!’ antwoord ik. ‘Natuurlijk,’ zegt Rebecca, ‘Je lag lekker te dromen over Jeroen,’ ‘Het zal wel,’ antwoord ik terwijl ik probeer mijn ontbijt op te eten. We zijn halverwege met fietsen als Jeroen aan komt fietsen. Hij komt naast me fietsen. ‘Hey, alles goed?’ vraagt hij, ik zie een bezorgde blik op zijn gezicht. ‘Ja hoor, had me alleen verslapen,’ antwoord ik. ‘Ik dacht al, je ziet er een beetje verward uit,’ zegt Jeroen. ‘Ik zei het,’ voegt Rebecca er aan toe. ‘Oh,’ is mijn antwoord. Met zijn drieën fietsen we naar school. Ik voel de ogen van Jeroen in mijn zij prikken. Ik weet dat hij bezorgt is en dat hij denkt dat het niet goed met me gaat. Helemaal ongelijk kan ik hem natuurlijk niet geven! Ik blijf voor me uit staren. De rest van de weg wordt er gezwegen. Een vreselijke stilte.

Op school aangekomen loopt Jeroen mee naar het fietsenhok, daarna verdwijnt hij naar zijn vrienden. ‘Oh, hij is echt zo verliefd op je!’ zwijmelt Rebecca. Ik voel me opstijgen naar de zevende hemel, echt een geweldig gevoel. ‘Hij is cool,’ antwoord ik in mijn gedachte verzonken. ‘Zeker wel,’ antwoord Rebecca en ik zie dat ze merkt dat ik er niet met mijn gedachte bij ben. Samen lopen we naar wat klasgenoten toe. Ook zij hebben het alleen maar over mij en Jeroen, alsof iedereen het ineens lijkt te merken. Tot mijn grote opluchting gaat de bel. Samen met wat anderen lopen ik en Rebecca naar het lokaal. Jeroen komt naast ons lopen en algauw is Rebecca verdwenen. Hij kijkt me aan met een warme blik, ik voel mijn hart gewoon smelten. Zijn hand pakt mijn hand, eerst schrik ik, maar dan ontspan ik me. We lopen het lokaal in en hij neemt me mee naar een plek. Ik ga maar naast hem zitten, want dat is waarschijnlijk ook de bedoeling van iedereen? Rebecca steekt een duim naar me op. ‘Go girl!’ playbackt ze naar me. Tijdens de les voel ik de warmte van Jeroen naast me. Af en toe raken onze armen elkaar met het schrijven. Bij elke aanraking lijkt het alsof ik een stroomschokje krijg. Het voelt echt geweldig! Na deze les lopen we naar het volgende lokaal, weer kom ik naast Jeroen te zitten. Het maakt me niet uit, ik vind het wel fijn. In de pauze staat Jeroen bij mij en Rebecca, we zijn net aan het kletsen als ik een sms’je op mijn mobiel krijg. Het is weer van die enge man. Wat hij schrijft komt als een enorme klap voor mij. Ik trek het even niet meer. Ik loop weg en begin te huilen. ‘Wacht!’ roept Jeroen me na. Maar ik wacht niet, ik begin te rennen en ren de school uit. Ik blijf rennen en rennen, maar ik blijf zijn voetstappen achter mij horen. Op een rustig plekje laat ik mezelf op de grond zakken. Met mijn hoofd in mijn handen huil ik. Ik hoor Jeroen aankomen en hij naast me zitten. Zwijgend legt hij een arm om me heen. Ik schrik en wil opstaan, maar bedenk dan dat het Jeroen is die een arm om me heen legt en gespannen blijf ik zitten. Jeroen lijkt te merken dat ik gespannen ben als iemand me aanraakt. ‘Vertel me is wat er aan de hand is,’ zegt hij zachtjes. ‘Dat.. Dat kan niet,’ antwoord ik en ik begin weer te huilen. ‘Waarom niet,’ antwoord Jeroen. ‘Ik kan het niet, het is niet erg, laat me maar,’ stotter ik. Ik zie dat Jeroen me niet geloofd, maar hij vraagt niet verder. Rustig wacht hij tot ik ben uitgehuild. ‘Kom, dan breng ik je naar huis,’ zegt hij zacht. Hij verteld dat Rebecca mij en Jeroen heeft ziek gemeld. Samen lopen we naar mijn huis. Jeroen zijn arm nog steeds om me heen. Bij mijn huis aangekomen open ik de voordeur. Samen met Jeroen lopen we naar mijn kamer en gaan op mijn bed zitten. ‘Ik weet dat er iets met je is,’ begint Jeroen. ‘Alsjeblieft, vertel het me, als je er klaar voor bent!’ ‘Oké,’ antwoord ik zacht. ‘Ik zie echt wel dat je in de problemen zit, ik weet niet wat voor een problemen en ik weet niet waarom je het niet durft te vertellen, maar ik zie gewoon aan je dat er iets is.’ Weer volgt een lange stilte. Ik ben Jeroen dankbaar dat hij zo lief voor me is. De hele middag blijft Jeroen bij me. We zeggen niet veel, af en toe een zinnetje en dan weer een lange stilte. Toch is het een hele fijne middag.

Tegen vier uur gaat Jeroen naar huis. ‘Tot morgen,’ zegt hij zacht. Zijn zachte vingers raken mijn gezicht even en zijn ogen zoeken mijn ogen. ‘Tot morgen,’ fluister ik. Ik kijk uit het raam tot Jeroen niet meer te zien is. Dan was ik me gezicht en zet de tv aan. Mijn ouders kunnen elk moment thuis komen en zij mogen niks weten! Even later hoor ik de voordeur open gaan. Aan de voetstappen te horen is het mijn moeder. ‘Hoe was het op school?’ vraagt ze, als ze even later in mijn kamer staat. ‘Goed hoor,’ antwoord ik terwijl ik naar de tv blijf kijken. Ik hoor dat ze weer wegloopt. Na een tijdje komt ook mijn vader thuis. Ook hij komt mijn kamer binnen om me gedag te zeggen, wanneer hij weg is kan ik eindelijk rustig tv kijken. Blijkbaar is mij de rust niet gegund. Want mijn vader is nog maar net weg uit mijn kamer en we moeten alweer eten! Ik zet mijn tv uit en loop naar beneden. Ik voel me rot en goed te gelijk. Rot van het enge sms’je, dat ik het liefst gelijk wil vergeten. Goed omdat Jeroen zo lief voor me is en ik gewoon bij hem terecht kan. Ik mijn gedachte verzonken eet ik mijn eten op. ‘Laat me raden, je bent verliefd,’ zegt mijn vader met een knipoog. Zijn stem haalt me uit mijn gedachte. ‘Hoe zo denk je dat?’ vraag ik. ‘Omdat je zo glazig voor je uit zit te kijken, vertel hoe heet hij,’ ‘Wat jij wil joh, wie is hij?’ zeg ik nuchter. ‘Ach, we horen het nog wel een keer,’ zegt mijn moeder nu en ze knipoogt naar mijn vader. Na het eten vlucht ik naar boven. Al dat gezeur over verliefd zijn. Ik dacht er niet eens aan. Die oude mensen van tegenwoordig, denk ik met een zucht. Ik ga weer lekker tv kijken op mijn kamer en ik krijg allemaal lieve sms’jes van Jeroen. ‘Hij is echt geweldig,’ zeg ik met een zucht. Na een uur heb ik 15 sms’jes van Jeroen binnen. Ik sta op en loop naar beneden om wat te drinken te halen. Wanneer ik boven kom heb ik weer een sms’je, deze keer niet van Jeroen, maar van die engerd. Het enigste woord dat er in staat maakt me weer bang en het doet me pijn. Snel delete ik het sms’je. Tegen negen uur kruip ik diep onder mijn dekens. En langzaam val ik in slaap, dromend over Jeroen.

Hoofdstuk 7:
’Trring..’ doet het alarm van mijn telefoon. Snel druk ik het alarm uit. Het is vier uur in de nacht. Ik kleed me aan en leg wat kussens onder mijn deken, zodat het lijkt alsof ik slaap. Zo stil mogelijk sluip ik mijn kamer uit en loop de trap af. De krakende treden sla ik over en algauw sta ik bij de deur. Zachtjes open ik deze en glip er door heen. Ik loop de oprit af en daar staat hij. De engerd. Hij sleur me mee de auto in, tot mijn schrik zie ik nog een man in de auto zitten. Hij bind mijn polsen samen terwijl de engerd de auto zachtjes wegrijd. Tranen staan in mijn ogen, ik kon gewoon niet weigeren, want dan hadden ze me gehaald. Bij het bos stopt hij de auto. De achterbank en de achterbak zijn één geheel, waardoor ze veel ruimte hebben. Langzaam wordt ik uitgekleed. De tranen lopen nu al over mijn wangen. Ik voel vier handen op mijn lichaam. Omstebeurt komen ze in mij, terwijl ik niks kan doen. De tranen blijven over mijn wangen lopen, ik voel me gebruikt en verschrikkelijk vies. Ik ben blij wanneer het eindelijk over is. Ik krijg mijn klere weer aan en wordt voor de oprit uit de auto gegooid. Stiekem glip ik naar binnen, gelukkig slapen mijn ouders nog. Snel kruip ik weer in mijn bed, de klok verteld me dat het vijf uur is en dan val ik in slaap.

Om zeven uur wordt ik wakker van het geluid van mijn echte wekker. Ik sta op en herinner me gelijk weer de gebeurtenis van vannacht. Snel ga ik onder de douche en probeer weer het vieze gevoel van me af te spoelen, maar het lukt niet. Over twee dagen moet ik ongesteld worden, denk ik bij mezelf, terwijl ik sta te douche. Na het douche kleed ik me aan, ontbijten doe ik niet, ik heb helemaal geen honger! Mijn ouders zijn ondertussen al naar hun werk, dus weten ze niet dat ik niet heb ontbeten. Moeizaam doe ik mijn tas achterop mijn fiets en fiets dan naar Rebecca toe. Wanneer ik bij Rebecca aankom staat ze er niet! De gene die er wel staat is Jeroen. ‘Rebecca is al naar school, ik heb haar gezegd dat ik graag even alleen met jou wil fietsen.’ Met een knik bevestig ik dat ik zijn woorden heb gehoord. In stilte fietsen we het eerste deel van de weg naar school, ik merk dat Jeroen steeds naar me kijkt. ‘Er is iets gebeurd, zeg niet dat er niks is gebeurd, want ik zie het aan je gezicht,’ zegt Jeroen ineens. Ik schrik van zijn woorden, beschaamd kijk ik naar de grond en ik voel weer tranen in mijn ogen. ‘Stop is,’ zegt Jeroen. Ik rem af en stop. Jeroen zet zijn fiets neer en slaat zijn armen om mij heen. Ik kan er niks aan doen, maar ik begin gewoon te huilen. Na een tijdje stop ik weer me huilen. Jeroen blijft nog een tijdje met zijn armen om mij heen staan. Bij hem voel ik me veilig, denk ik bij mezelf. Maar toch durf ik het hem niet te vertellen. Even later fietsen we weer verder. Jeroen zijn hand ligt boven op mijn hand. Hij pakt mijn hand en we fietsen hand in hand verder. Wanneer we het schoolplein opfietsen staan er allemaal klasgenoten te kijken, zeker weer Rebecca haar schuld, denk ik bij mezelf. We zetten de fietsen op slot en ik loop naar Rebecca toe. ‘Was het gezellig? Zo met z’n tweetjes?’ vraagt ze met een knipoog. ‘Ja hoor,’ antwoord ik nuchter. ‘Wat is er allemaal gebeurd onderweg?’ vraagt een andere klasgenoot. ‘Niet zoveel bijzonders,’ antwoord ik. Ik wordt gek van dit gezeur. Ik wil me net omdraaien en weglopen als Jeroen naast me komt staan. ‘Ga je mee?’ zegt hij tegen mij. Ik knik en loop met hem mee naar binnen, op weg naar het klaslokaal. De lessen zijn best wel gezellig. Ik zit telkens naast Jeroen en daar voel ik me veilig. Zijn blik straalt zoveel warmte uit en zijn stem is zo lief. Alles wat hij zegt of doet laat mijn hart smelten.

In de grote pauze spreek ik Rebecca pas weer. ‘Jullie hebben het wel gezellig hé, zo met zijn tweetjes,’ zegt ze. ‘Ja hoor, het is gezellig ja,’ antwoord ik. ‘Al gezoend?’ informeert ze voorzichtig. ‘Nee, waarom wel?’ antwoord ik, ik draai me om en loop weg. Ik heb helemaal geen zin in dat soort gezeur. Ik loop naar buiten als ik Jeroen achter me hoor. Hij komt naast me lopen en legt een arm om me heen. ‘Kom maar mee,’ zegt hij tegen mij. Samen lopen we naar een bankje bij een rustige plek, waar niet veel mensen komen. Ik ga zitten en Jeroen komt naast mij zitten. Zijn arm om mij heen en mijn hoofd tegen zijn borst en zijn andere hand raakt mijn gezicht. ‘Het spijt me,’ fluister ik. ‘Wat spijt je?’ vraagt Jeroen. ‘Dat.. Dat ik je niet kan vertellen wat er is gebeurd, ik durf het niet en ik ben bang voor nog meer ellende!’ En ik voel weer tranen in mijn ogen. ‘Rustig maar,’ zegt hij zacht. ‘Vertel het maar als je het wel durft, ik heb alle tijd, maar je moet wel weten dat ik er altijd voor je ben!’ Dankbaar kijk ik hem aan. Zijn ogen en mijn ogen kijken elkaar aan. Een geweldig gevoel stroomt door mijn lijf. Het oogcontact wordt onderbroken door de bel. Ik pak mijn tas en samen lopen we naar binnen. De rest van de lessen gaat het zelfde als de lessen voor de pauze en ik ben wel blij als de dag eindelijk is afgelopen, geen saaie vakken meer! Denk ik bij mezelf. Samen met Rebecca fiets ik naar huis. Ze blijft maar door ratelen over mij en Jeroen, eigenlijk wordt ik er nog al gek van! Thuis gekomen zet ik mijn fiets weg en ga naar boven. Iets te eten pak ik niet, ik heb geen honger, ik heb de hele dag nog niet gegeten. Ik loop naar boven om mijn huiswerk te maken. Wanneer ik op mijn kamer ben belt Jeroen me, we kletsen wat. Ineens lijkt zijn stem heel ver weg en het wordt zwart voor mijn ogen. ‘Hoor je me?’ klinkt een stem boven mijn hoofd. Het is Jeroen die naast mijn bed staat. ‘Wat is er gebeurd? Hoe kom jij hier?’ ‘Je zat met mij aan de telefoon, ineens hoorde ik een klap en was het stil, ik ben heel snel hier heen gefietst. De achterdeur was open en toen vond ik je hier, je was flauwgevallen,’ antwoord Jeroen met een bezorgde blik. ‘Hoe gaat het nu met je?’ vraagt hij. ‘Ik voel me goed,’ lieg ik. Ik voel me helemaal niet goed, ik voel me vies en gebruikt en ik voel me ook heel erg slap. Jeroen blijft nog even bij me, maar dan moet hij echt naar huis, om zijn huiswerk te maken. ‘Ja, het gaat echt!’ zeg ik tegen hem. Hij geloofd me niet voor honderd procent, maar toch gaat hij weer naar huis. Ik sta op en loop naar mijn bureau en probeer mijn huiswerk te maken. Het lukt niet echt, ik heb hoofdpijn en ik voel me moe. Langzaam val ik boven mijn huiswerk in slaap.

‘Kom je eten?’ klinkt er achter mijn deur. Verschrikt kijk ik op. Ben ik boven mijn huiswerk in slaap gevallen? Ik knipper even met mijn ogen en loop dan naar beneden. Ik kan merken dat ik niks heb gegeten vandaag, ik voel me slap en heb nu wel honger! Onder het eten wordt er weer vol op gepraat. Ik probeer een beetje te luisteren en geef braaf antwoord op alle vragen. Na het eten zeg ik dat ik ga slapen, ik voel me echt verschrikkelijk moe en ik heb hoofdpijn. Ik kleed me om en kruip diep onder mijn dekens, al snel val ik in slaap.

Dat waren de hoofdstukken tot nu toe

Echt prachtig

ga zo door