Bokt.nl

Citaat:

De volgende ochtend, nou ja middag eigenlijk, werd ik om 2 uur pas wakker. Ik voelde me redelijk vrolijk, maar zin in school had ik nog niet. Dan gingen al die mensen vragen waar ik zo lang was geweest, enzo, daar had ik echt geen zin in.

Zoals iedere dag ging ik naar het ziekenhuis toe. Ik was vandaag zelfs zo vrolijk [waarom wist ik ook niet] dat ik op de fiets ging. Fluitend fietse ik door het park heen, over de heuvel, door het winkelcentrum, en toen de lange, saaie weg naar het ziekenhuis. 'Your beautyfull, your beautyfull it’s true' zong ik zachtjes, bang dat iemand me hoorde. Ik bedacht me opeens dat het dierendag was, en dat ik Dancy maar eens flink moest verwennen. Gelukkig had ik mijn portomonee bij me dus ik zal straks wel even langs de ruitershop fietsen.

Mijn blije gevoel verdween meteen toen ik het ziekenhuis in liep. Weer al die saaie mensen, met hun saaie hoofden, en saaie kleding. Ik slenterde naar de lift, en ging naar boven toe.

Stilletjes sloop ik Jeffrey’s kamer in. Hij lag te slapen, met een glimlach op zijn gezicht. Het was zó schattig, zó Jeffrey. Ik kon het niet laten en gaf hem een kus, en daardoor werd hij wakker. Hoe schattig hij het ene moment was, hoe stoer hij het andere moment deed. 'Lekkerding van me, ben je eindelijk wakker' zei ik, alsof ik er al heel lang was. 'Ik sliep niet hoor' zei Jef stoer. Ik begon te lachen en knuffelde hem. Hij was zo lief voor me. Net zoals gisteravond, kon ik even lekker knuffelen. Wat me opviel was dat hij die dag best weer normaal kon praten. We kletsten nog een kwartiertje verder over van alles en nog wat. Maar we vermijden alles wat over Jeffrey ging, om maar niet over die rot ziekte te hoeven praten. Opeens merkte ik dat Jef een beetje afwezig begon te doen. 'Wat is er' vroeg ik. 'Moe, pijn' antwoorde Jef heel kort. Gelukkig kwam de dokter binnen zodat ik hem kon vragen waarom Jef’s stemming ineens zo omsloeg. 'Dat komt door alle kuurtjes. Hoe vrolijker, en drukker hij is, hoe moeier hij daarna word. Hij kan er niks aan doen, en dat hij snel moe is, zal de komende tijd alleen maar erger worden vrees ik' antwoorde dokter Willemsen. Ik bedankte hem en hij ging weer weg. Het was stil, en Jef viel bijna in slaap. Ik dacht na over 'de komende tijd', zoals de dokter dat noemde. Hoelang zou die tijd nog duren. Wanneer kwam de dag dat die tijd niet meer bestond. Dat hij niet meer ziek was, of dood ging. Weer kwam het zinnetje in mijn hoofd, die de dokter gister tegen me zei. 'Hoe lang houd jouw lichaam dit nog vol' floepte ik er opeens uit. Met veel moeite zei Jef, 'ik weet het niet. Maar ik vrees dat het niet meer zolang gaat duren. Zoals de dokter al zei, kan het opeens veel slechter gaan. Misschien ben ik er nog een half jaar, misschien nog voor altijd, of misschien, ben ik er volgende week wel niet meer'. Een traan rolde over mn wang.. Wát een pijnlijke, maar ook moedige woorden sprak Jeffrey daar uit. Ik pakte zijn hand vast, en zei 'ga maar even slapen, tot vanavond'. Ik pakte mijn tas en liep weg. Weg van die stomme kamer.

Citaat:

Toen ik thuiskwam was mijn moeder thuis, wat een verassing zeg. Hoelang had ik haar al niet gezien, een maand ofzo ? Ik vloog mijn moeder om haar hals, en ze keek me verbaasd aan. 'Normaal doe je nooit zo enthousiast' zei mijn moeder lachend. 'Ik heb zo m’n redenen' zei ik geheimzinnig. En m’n moeder vroeg ook niet meer verder.

'WAT een interesse toont dat wijf' schreeuwde ik toen ik mijn kamerdeur achter me dichtdeed en de computer opstarte. Ik struikelde over mijn schooltas, die a 2 weken midden in mijn kamer lag te liggen. 'G*dverdomme, kl*te rugtas’ vloekte ik naar dat ding.

Eindelijk was mijn superluxe pc opgestart, en ik melde me aan op msn. Gelijk begon Emma tegen me te praten.

Emmatje : Heey meid, hoe is het ?
Amy – kan niet zonder jou : bagger, zoals gewoonlijk.
Emmatje : Je kan altijd bij me komen hoor !
Amy – kan niet zonder jou : weet ik..
Emmatje : hoe is het met Jef nu dan ?
Amy – kan niet zonder jou : Hij heeft allemaal kuren gehad, is kaal, kan amper praten. En t ergste, ze weten niet hoe lang hij nog gaat leven.. Ze weten niet eens of hij het uberhaupt wel red..
Emmatje : dat meen je niet.......
Amy – kan niet zonder jou : toch wel, helaas..
Emmatje : Oh wat erg voor je meid, en voor Jeffrey.
Amy – kan niet zonder jou : Sorry ik moet gaan..

Al huilend sloot ik msn af en ging op bed liggen. Om alles tegen mezelf te vertellen kon ik wel aan. Maar als ik tegen een ander moest vertellen hoe het met Jeffrey ging, deed het echt te veel pijn..

’Tring, tring’. Oh ik sliep net zo lekker dacht ik. 'Tring, tring' deed de telefoon nogmaals. 'Met Amy' zei ik slaperig. 'Hallo, met dokter Willemsen'. Even was het stil, ik schrok. Willemsen, de dokter, dat kon niet veel goeds betekenen. 'Ben je er nog' vroeg Willemsen. 'Ja sorry' zei ik. 'Het gaat slechter met Jeffrey, en aangezien jij er zo vaak bent, dacht ik dat ik je wel in moest lichten' zei dokter Willemsen voorzichtig. Ik barste in tranen uit 'Ik kom er metéén aan meneer' zei ik, en flikkerde de telefoon op de grond. Met 3 treden tegelijk rende ik de trap af. 'Je mascara is uitgelopen' zei mijn moeder nog doodleuk toen ik langs rende. Ik sprong op mijn fiets en was binnen 5 minuten bij het ziekenhuis.

Helemaal buiten adem rende in de trappen op. 'JEF' schreeuwde ik al rennend. Totaal overstuur storme ik Jeffrey’s kamer in, maar hij was er niet. Ik liet me neervallen op de grond, en kon niet meer stoppen met huilen. Al vrij snel kwam er een dokter aan, het was Willemsen. 'Arme meid' zei hij, en hij ging naast me zitten. Hij liet me even uithuilen en begon toen langzaam te vertellen. 'Hoe hard het ook klinkt, het gaat slecht met je vriend, heel slecht’. Ik begon nóg harder te huilen en zakte tegen me schouder van de dokter aan. 'Hij heeft wéér uitzaaiingen, en dit keer nogal veel, we kunnen er niks aan doen, het is niet te bestreiden. De kankercellen vermenigvuldigen ongelovelijk snel, en zijn hele lichaam zit al bijna onder de kankercellen' vervolgde hij zijn verhaal. 'HIJ IS VERKANKERD, HELEMAAL VERKANKERD, EN JULLIE, KUNNEN HEM NIET EENS BETER MAKEN, STELLETJE AMATEURS’ schreeuwde ik in het gezicht van Willemsen. Jeffrey zat nu dus helemaal onder de kanker. Het was niet meer te genezen. En het ging slecht, heel slecht, met hem. Ik móest hem spreken.. het móest..

Citaat:

Ik bleef de hele avond in het ziekenhuis. Ik wou Jef zo graag spreken. Ik wachte en wachte, en eindelijk om half 10 kwam Jeffrey de kamer weer in. Hij sliep nog, en moest nog minimaal een uur uitslapen. Ik pakte een krukje en ging naast het bed zitten. Ik keek eens rond. Er hingen al heel veel kaartjes boven zijn bed. En dé muur. Mijn muur. 'hahaha' lachte ik opeens. Mijn muurtje, dat klonk wel leuk. Aloewel hij nog wel ietwat kaal was. Ik zocht in een kastje en vond een paar stiften. Vrolijk begon ik op de muur te tekenen. Ik zette 'mijn zinnetjes' erop. 'Soms zijn tranen je enige vriendin terwijl je er tegen vecht als vijanden' en 'hoe lang houd jóuw lichaam dit nog vol'. Toen ik klaar was bekeek ik de muur nog een keer, en hij was echt mooi geworden. Ik ging weer zitten op het krukje naast Jef. Hij lach daar zo zielig, hij zag er zwak uit. Na nog een half uur naar hem gestaard te hebben werd hij eindelijk wakker. Hij glimlachte en wou mn hand pakken, maar hij kreeg zijn hand amper onder het dekbed vandaan, zo zwak. 'Hee, hoe voel je je ? ' vroeg ik. 'Zwak, dorst' fluisterde hij. 'Ik zal even wat drinken voor je pakken' zei ik, en liep met een beker naar de kraan toe. Jef wou overeind gaan zitten om te drinken maar het lukte hem niet. Ik leek zijn moeder wel, want ik tilde hem op en zette hem recht. Hij glimlachte, maar die twinkel in zijn ogen, die ik normaal altijd zag, was er niet meer. Maar ja, dat wende wel. Net als zijn kale hoofd, dat vond ik nu ook normaal. Jef nam een paar slokjes drinken en schraapte z’n keel. 'Ik voel me zó, zó zwak, en k*t' zei hij zielig. Ik gaf hem een knuffel. 'Ik ben er voor je, altijd' zei ik. 'Altijd duurt niet meer zo lang, vrees ik' zei Jef.. Ik schrok, als híj de moed opgaf, was het wel heel erg. Hij was altijd degene die doorzette. Hoe vervelend Dancy soms ook was, hoe graag ik er af wou, Jef zei dat ik door moest zetten. En nu, gaf hij zelf de moed op..Weer rolde er een traan over mijn wang. En voor het eerst in mijn leven zag ik Jeffrey ook huilen. 'Het gaat niet meer schat, sorry.. ' huilde hij. Ik ging naast hem liggen, en samen huilden we. Ik voelde zijn tranen over mijn gezicht. Ik voelde tranen van ons. Van wij 2 samen. Het was een heel triest, maar toch een mooi moment. En allebei wisten we, dat het waar was wat Jeffrey zei. Het ging zo ook niet meer, zijn lichaam kon het niet meer aan. Het was over.. Jeffrey zou niet zo oud meer worden.. 'En wat moet ik nou doen als jij er niet meer bent' vroeg ik verdrietig. 'Je moet verder gaan, ik wil niet dat je ongelukkig bent, je moet doorgaan. Samen met Dancy en Emma kom je er ook wel' fluisterde hij in mijn oor.

Inmiddels was het half 11, en ik lag nog in Jeffrey’s armen, hij sliep. 'Klop, klop' hoorde ik iemand op de gang zeggen. En hij kwam binnen. Het was dokter Willemsen. Er verscheen een glimlach op zijn gezicht toen hij ons zo zag liggen, ons.. 'Je moet zo gaan meisje, je kunt morgenochtend weer komen, en dan mag je de hele dag blijven, ook buiten de bezoektijden om, oke' vroeg hij. Ik knikte. Jeffrey was wakker geworden. Willemsen verliet de kamer, hij vertrouwde er wel op dat ik zo weg ging.
’Ik moet gaan, maar morgen mag ik de hele dag komen’ zei ik blij. Jef glimlachte. 'M.. Maar.. Maare.. Schat.. Ik wil erbij zijn als je doodgaat, ik wil in ieder geval nog afscheid nemen, vlak voordat je gaat. Maar hoe moet ik weten wat je laatste uurtje is? ' vroeg ik met een rood gezicht. 'Listen to your heart' was het enige wat Jeffrey zei. Ik gaf hem een kus en liep weg. Ik wou Jef niet tegenspreken, maar stel.. Dat mijn hart me niet op het juiste moment vertelde dat ik naar Jef toe moest.. Dan zou ik geen afscheid kunnen nemen..En met dat gevoel stapte ik op de fiets, en reed heel langzaam naar huis toe.