Bokt.nl

Ik heb het gehaald.
Voor ik het hoofdstuk post: Eventjes heel veel lof en nog veel meer naar Aniekje, omdat ze me heeft geholpen. Het ging ECHT niet, had heelveel ideeën, en allemaal even vreselijk. Dus heeft Aniek geschreven en heb ik alle goede ideeën gejat, en er een nieuw hoofdstuk van gemaakt Knipoog

Hoofdstuk 8
Na niet meer dan 3 passen, voel ik de grond onder me verdwijnen en val ik op de grond. Twee armen grijpen mij vast en tillen me overeind. Ik sluit mijn ogen, om ze nooit meer open te willen doen. Het doet te veel zeer. Als een levenloze lappenpop hang ik in de armen van de man, en na een niet lange tijd word ik neergelegd. Onder mij voel ik de koude en harde vloer.
“Zag je het gezicht van die vrouw? Dacht echt dat ze d’r kind terug kon hebben.” De man lacht hard, en het duurt niet lang voor de andere mee lachen. Geluidloos stromen de tranen over mijn wangen.
Niet lang daarna staan ze op en de man die zich niet lang geleden bij de groep heeft gevoegd tilt me op, tot in de kofferbak van de auto. Met een doffe knal slaat deze dicht, maar het geluid dringt nauwelijks tot me door. Deuren openen en slaan even later weer dicht. Een dof gezoem vult de benauwde ruimte waar ik in lig. Ik hoor stemmen van voor uit de auto komen. Net te zacht om het te kunnen horen, net te hard om het te negeren. Ze klinken opgelucht. Ik kan niet horen wat ze zeggen. Ik ben uitgeput, ik heb geen energie meer. Mijn gedachten dwalen af naar mijn moeder, en ik vraag me af wat er in haar om gaat.

Mijn moeder was net thuis en meteen in tranen uitgebarsten. Mijn vader probeerde haar te troosten, maar was zelf ook radeloos. Ze hadden toch wat ze wilde? Samen bleven ze verdrietig en eenzaam achter op de bank in de woonkamer. Ze wisselde geen enkel woord uit, de stilte zei meer dan woorden ooit zouden kunnen. Enkele minuten bleef het stil, totdat de telefoon ging. Mijn moeder nam op. Ze hoorde een stem met een vreemd accent aan de andere kant van de lijn.
“Geen politie bij de ontmoeting was er afgesproken, wij zullen u binnenkort informeren over een volgende ontmoeting. We zijn uitgepraat.”
“Wacht!! Hoe is het met mijn dochter?” Maar alles wat achterbleef was een eindeloze toon.

Langzaam wint de duisternis het van mijn hoop en zonder energie om verder te kunnen vechten, verwelkom ik de duisternis in mijn lichaam. Rillend van de kou in de achterklep van de wagen val ik langzaam terug in een diepe slaap.

Als ik wakker word, bevind ik me in een redelijk grote cel. Ik heb geen idee waar ik naartoe gebracht ben. De deur is dicht en ik kan er niet doorheen kijken. Ik ben te moe om het raam te proberen, maar waarschijnlijk is dit te hoog voor mij om door te kunnen kijken. Stil en versuft blijf ik liggen op het dunne matras waar ze mij op neer hebben gelegd en ik geef me opnieuw over aan de vermoeidheid, maar de slaap weigert mij tot zich te nemen.

De deur slaat open, en met een ruk word ik wakker uit mijn slaap. Een meisje komt binnen strompelen en zakt door haar benen zodra ze binnen is. Ze lijkt niet ouder dan een jaar of 12. Even kijken we elkaar aan. Dan kijkt ze weg. Ik volg haar bewegingen, ze gaat bij het raampje zitten waar enkele felle lichtstralen door heen schijnen. Opnieuw probeer ik oogcontact met haar te maken, zonder resultaat.
“Nog maar 2 maanden.” Zegt ze zacht.
Ik vraag wat ze bedoelt, maar ik krijg geen antwoord. Langzaam valt ze in slaap, terwijl haar bedroefde, blauwe ogen zich sluiten. Ook ik sluit mijn ogen weer, en dit keer slaap ik snel in.

Als ik mijn ogen open zie ik om mij heen groene velden. Zonder mensen, zonder dieren. Als ik om me heen kijk, zie ik alleen een groene zee, afgewisseld door kleine groepjes met witte bloemen. Geen enkel geluid dringt tot me door. Als ik naar de bloemetjes toe loop, om ze beter te bekijken, verdwijnen ze. Zoals een regenboog, nooit kom je dichter bij. Ik blijf het proberen en ineens blijft één bloemetje staan, terwijl de rest verdwijnt. Als ik het bloemetje opraap en weer opsta, staat er een meisje voor mij. Hoewel ik haar nog nooit heb gezien, ken ik haar. Ze heeft lang zwart haar en donkerbruine ogen. Ze draagt een lange witte jurk.
“Ben je daar eindelijk, Macy?” Vragend kijk ik haar aan.
“Eerder kon ik niet komen.” Schuldig kijkt ze me aan.
“Mag ik met je mee?”
Droevig schudt ze haar hoofd. Boven mijn hoofd vliegt een groep arenden over. De voorste valt mij meteen op. Hij is veel groter als de rest en ze lijken hem te volgen. Ik wil ze volgen, de wereld achter me laten, en me vrij voelen. Vliegen waar ik heen wil, en geen muur die me tegen kan houden.
“Het is tijd om terug te keren.”
“Macy.. Alsjeblieft.. Houd me hier. Laat me niet terugkeren.”
“Eens zul je hier mogen blijven, maar nu niet. Nu moet je terug.”
Met tranen in mijn ogen knik ik.
“Tot ziens”

Nog voor ik kan antwoorden word ik wakker, met tranen in mijn ogen. Eindelijk was Macy mij weer op komen zoeken, het was al bijna 3 maanden geleden. Macy zag ik nooit, behalve op momenten dat ik haar echt nodig heb, zodat ze er is om mij hoop te geven. Maar nooit mocht ik blijven, altijd moet ik weer gaan. Maar ik houd me vast aan de belofte dat ik eens daar mag blijven en zal mogen leven in een wereld die geen kwaad lijkt te kennen.

Als ik rond kijk, zie ik dat het meisje is verdwenen.
“Nog 2 maanden” De gedachte ruist als een stoorzender tussen alle andere gedachtes in. Wat was er over 2 maanden? Ik vraag me af of ze nog terug komt, en dan wel een antwoord zou willen geven op mijn vragen. Maar op dit moment kan ik niets anders doen dan wachten, wat er gebeurt.
Een man die binnenkomt verstoort mijn gedachtes. Hij legt wat oud brood voor me neer en knikt. Ik pak het brood en begin te kauwen. Het is moeilijk te eten. Het brood is oud, taai en niet zoals ik het gewend ben, maar al het voedsel wat ik krijg houd me in leven, en dat is waar nu alles om draait.
Als het eten op is, geeft hij me nog een beker met water. Ik probeer de broodkorsten weg te spoelen, zonder succes. Zonder een enkel woord gesproken te hebben, loopt de man weer weg, en laat mij weer alleen achter.

Opnieuw sluit ik mijn ogen, en hoop opnieuw te mogen dwalen in deze groene velden, waar verdriet een vreemde is.

Kom me halen, alsjeblieft.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 02-03-05 22:29

Re: fight of freedom (Nederlandstalig verhaal)

Geplaatst door de TopicStarter : 02-03-05 22:29

Eventjes tussendoor: Zeg het eventjes als je een PM wil. Stuur me eventjes een PM, dat is het makkelijkst. Heb nu een klein lijstje gemaakt. Die mensen hoeven niet te PMen (mensen die ik een paar keer een reactie heb zien geven Knipoog

Soprano
Mik_beer
angelke
Dreamy
xFroukjex
pharagirlke
Yellowfish
Joets
Paradise
maartjuh

Als iemand geen mailtje zou willen, zeg het dan WEL eventjes.