Bokt.nl

**Geplaatst**: 18-11-05 11:58

Re:

Geplaatst: 18-11-05 11:58

Mag je ook bij een foto meerdere verhalen insturen??

**Geplaatst door de TopicStarter** : 18-11-05 15:06

Re:

Geplaatst door de TopicStarter : 18-11-05 15:06

ik deed het bij de eerste foto. Waarom? gewoon omdat ik inspiratie had. Maar als je dat doet probeer het verhaal dan wel een andere stijl te geven.

**Geplaatst**: 18-11-05 16:06

Re:

Geplaatst: 18-11-05 16:06

Mijn verhaal:

Ze stonden samen tegen de oude, grauwe muur op zolder. Hij huilde.
‘Stil maar, stil maar liefie…’
Dat waren de enige woorden die zij zei tegen hem, tegen die ene jongen die helemaal verkleumd was, tegen die ene jongen die nat van de regen was en zijn eigen tranen. De enige woorden die ze zei tegen de enige persoon die haar ooit interesseerde.
De enige woorden die ze zei voordat hij in haar armen viel, voor hun lippen elkaar raakte en voor ze verstrengeld waren in elkaar.
Zeker tien volle minuten stonden ze daar zo, innig zoenend. Beide wisten ze dat dit niet het ideale moment was, maar het enige dat hem nog kon troosten was dat ene meisje. Hét meisje bij wie hij nu in de armen lag. Maar toch stopte de jongen niet met huilen.
‘Waarom hier?’, prevelde hij met een bibberige stem. Deze zolder was koud, de verf was van de muren afgebladderd, de parketvloer kraakte. De ramen waren vies, overal waren spinnenwebben en alles lag duimendik onder het stof.
Ze zij niets terug. Ze gaf slechts een korte kus als reactie op zijn vraag. Even keken ze in elkaars ogen. Toen begon ze te praten, op een lage, zachte en geruststellende manier.
’Wees niet bang, ik blijf bij je. Het komt allemaal goed, wees niet bang. Stil maar liefie. Morgen is alles beter. Je blijft hier, bij mij. Geen van ons beide gaat nog weg. Kijk om je heen, deze zolder is oud en vies en versleten, maar we zijn samen. Samen komen we wel weg. Stil maar, liefie. Blijf maar rustig, ik ben bij je en ik ga ook niet meer weg. Nu niet, nooit niet. Wees niet bang, stil maar.’ Ze herhaalden haar woorden telkens, maar dat kalmeerde de jongen.
Weer zoenden ze. Het meisje leek precies te weten wat ze moest doen, want de jongen stopte met huilen.
‘Wat nu?’ Vroeg hij, stotterend. Het meisje keek hem weer in zijn ogen en hij keek terug. Na een zoen begon ze opnieuw te praten, op diezelfde rustgevende toon.
’Wees nou niet bang. Je leeft nu, samen met mij. Alles is voorbij, maar we beginnen opnieuw. Hóe weet ik nog niet, desnoods gaan we samen weg. Maar je leeft nu dus wees niet bang, denk niet over de toekomst, denk gewoon níet. Ik ben hier dus stil maar, liefie.’
De jongen knikte. Hij wist dat alles niet zomaar zou worden opgelost, zijn problemen en zijn pijn verdwenen absoluut niet vanaf dat ene moment. Maar hij wist wel dat alles beter zou worden. Samen met haar zou de wereld veel beter zijn.
Ineens besefte ze beide, het meisje én de jongen, dat deze zolder perfect was. Niet alle lelijke dingen waren helemaal lelijk; de zolder niet…

…maar het leven zéker ook niet.

**Geplaatst**: 19-11-05 14:24

Re:

Geplaatst: 19-11-05 14:24

Stuurt er niemand anders meer verhalen in?
Anders komt er gewoon een nieuwe foto.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 19-11-05 15:02

Re:

Geplaatst door de TopicStarter : 19-11-05 15:02

mmm... ik wacht nog op inspiratie

**Geplaatst**: 19-11-05 15:28

Re:

Geplaatst: 19-11-05 15:28

NEEEEEEEE Wacht!
Ik ben nog steeds bezig

**Geplaatst**: 19-11-05 17:57

Re:

Geplaatst: 19-11-05 17:57

Ik ben ook nog bezig met een verhaal

Deze foto staat er pas net op joh.. 3 dagen. Kunnen we niet gewoon een week doen, ofzo? Of 5 dagen? Want anders gaat het steeds echt snel

**Geplaatst**: 19-11-05 22:01

Re:

Geplaatst: 19-11-05 22:01

Ik verveel me.
Ik kijk hier.
En ik besluit: Ik tik een verhaal.
Dus; nog niet ineens de foto eraf gooien

.

**Geplaatst**: 19-11-05 23:00

Re: ieders verhaal bij de zelfde foto.

Geplaatst: 19-11-05 23:00

De zoldertrap.

Ik weet het nog, als de dag van vandaag.
We waren, zoals altijd, aan het spelen op zolder.
Wij tweeën, onafscheidelijk, en zoveel lol.

We speelden die dag verstoppertje, jij moest mij zoeken, tussen al die grote rommel.
Je vond de zolder eng in je eentje, maar bleef dapper doen alsof er niks was.
Terwijl jij begon te tellen, verstopte ik me achterin, achter een paar opgestapelde dozen.
Toen je klaar was, hoorde ik je voetstappen..zacht en onzeker.
Het duurde lang, want achterin durfde je niet zo goed.
En toen je eindelijk in mijn buurt was, deed ik iets doms.
Ik liet je schrikken..
Je gilde, je rende weg en zag niet dat ik het was..
Je was zó bang, dat je blind was van paniek.
Steeds sneller naderde je de zoldertrap..

De zoldertrap, die niet uitkwam in jou snelle passen..
Je struikelde, je viel, en je was opslag dood.

Het spijt me zusje, het was maar een spel..

**Geplaatst**: 19-11-05 23:01

Re:

Geplaatst: 19-11-05 23:01

occhh die laatste..

**Geplaatst**: 19-11-05 23:03

Re:

Geplaatst: 19-11-05 23:03

Ik weet niet waar het vandaan kwam, maar toen ik die foto zag kwam het er zo uitrollen.
Toen ik het erna doorlas twijfelde ik wel of ik het zou plaatsen, het is zo afgezaagt

**Geplaatst door de TopicStarter** : 19-11-05 23:07

Re:

Geplaatst door de TopicStarter : 19-11-05 23:07

In een hoekje van de zolder zat ze. Ze keek uit het raam. Haar ellebogen steunde op de raampost. Ik wilde zo dolgraag mijn armen om haar heen slaan.
Ze keek in de verte. Een traan rolde over haar wang. Ik wilde het zo graag, maar ze leek onaanraakbaar. Ik kende haar, als ik mijn arm om haar heen sloeg, sloeg zijn hem weg. Ik stond op de trap en kon alleen naar haar kijken. Ze was mooier dan ooit, mooier dan wanneer ook. Juist nu alles zo onomkeerbaar leek. Ze beet zachtjes op haar lip.
De zon verlichtte net haar gezicht. De tranen op haar wang lieten glanzende spoortjes achter.
Ze trok haar benen op en legde haar hoofd van haar handen op haar knieën. Haar hand streelde het raamkozijn.
Schor gefluister vloog van haar lippen. Ik kon het niet verstaan. Ik durfde er niet naar te vragen. Ze leek zo fragiel. Een vaag schuldgevoel overmande me.

Het huis dat in het midden van het park stond was van de oude vrouw Pinne geweest. De vrouw die er al woonde sinds opa leunissen een baby was. Opa leunissen was al drie jaar dood. Zijn klein zoon Tim zat in zijn huis. Hij keek in de fotoboeken van vroeger.
De foto die opviel. Was er een van het huis. Samantha stond er in een onbekend handschrift onder. Volgens Tims vader was de rotzooi op zolder nog van de vader van Opa Leunissen geweest. Het moest het handschrift van hem wel zijn.
Met zijn vinger onder de bladzij, klaar voor het omslaan, bekeek hij de volgende foto. Deze was van een zolderkamer. Een raam, een stukje trap en een oude doos. Het zag er smoezelig uit. De tekst bij de foto vertelde dat het een foto was van Samantha’s huis. Het handschrift hetzelfde als de foto erboven.
Tim bladerde verder in de oude boeken. Hij genoot van de geschiedenis, van de sweer. Het werd al schemerig toen hij de boeken weg legde. Zijn hoofd vol van de tijd van zijn opa en van Samantha. Het huis van Samantha was zo vaak op de foto gekomen, maar Samantha zelf was spoorloos.
Zulke mysteries boeide Tim. Onder het avondeten vroeg hij zijn vader uit over het huis en Samantha. Zijn vader was verbaasd. Hij had nooit geweten dat er foto’s waren van het huis. Hij wist wel te vertellen dat Samantha vrouw Pinne was. Ook zei hij dat hij haar altijd vreselijk kon pesten. ‘We waren kwajongens Tim, we bedoelde het als kattekwaad, maar achteraf.’ Hij schudde zijn hoofd.
‘We waren stom toen Tim, doe zo iets nooit. Je krijgt er spijt van’
Tims vader praatte er niet over. Tim zelf drong niet aan. Het leek pijn te doen bij zijn vader. Zijn moeder wist er niets over. Die had heel vrouwe Pinne of Samantha nooit gekend.
Tim snuffelde geduldig verder opzolder. Hij vond foto’s van zijn vaders Opa en Oma die stijf in het pak op de foto zaten. Ze leken niet bepaald warm. Ook foto’s van zijn opa en zelfs van zijn vader toen die nog klein was. Foto’s van Samantha kwamen niet meer voor. Tim werd het stof zat en zocht niet meer.

Ze keek me aan. Mompelde zachtjes: ‘het spijt me, ik liet me gaan.’
Ik keek naar haar. ‘Mij spijt het ook.’ Wist ik uit te brengen.
Langzaam gleed ze uit haar hoekje. Ze stond op, liep op me af en sloeg een arm om me heen.
‘Ik wist alleen niet dat,’ ik keek haar aan. Ik wist niet wat ik moest zeggen, ‘ik houd van je.’ Zei zijn toen. Ze drukte een kus op mijn mond. ‘jij bent je vader niet, je vader was jong. Ik ben mijn Oma Pinne niet. Het had alleen.’ Ze slikte. Ik kuste haar zoute tranen weg. Ze duwde me iets weg en keek me aan. ‘Het had mijn moeder zoveel minder moeilijkheden gegeven als je vader mijn oma geen kwajongensstreken had bezorgd.’
Ze zuchtte.

Toen Tim ouder was kwam hij haar tegen. Allebei per toeval in de verkeerde trein. Het was puur toeval dat ze allebei een trein hadden gemist. Als in een sprookjesverhaal werden ze verliefd. Zij moest lachen om zijn grapjes. Hij was geboeid door alles aan haar. Hij ging vier peronnen later eruit dan hij moest, alleen om bij haar te zijn.
Het ging zo snel. Ze spraken een keer af, nog een keer. Hij was verliefd, en zij was het ook.
Toen hij haar een keer uitnodigde voor een etentje met zijn ouders. Zag hij verbaast de allereerste reactie van hem toen die haar zag. ‘jij bent precies je moeder.’ Had die gezegd.
‘hoe weet u dat?’ vroeg Min nieuwsgierig. Zijn vader stotterde en mompelde wat. ‘Ik kende haar.’ Zei hij uiteindelijk.
Al heel snel daarna had hij het verhaal van beidde kanten gehoord. Hoe de moeder van Min gek was geworden, omdat haar eigen moeder zo snel was weggetreiterd. Ze had willen kijken in het huis, natuurlijk had ze dat. Zodra hij vertelde dat huis het huis van haar oma was geweest. Samen waren ze door het huis gelopen. Het stond al leeg sinds vrouwe Pinne dood was. Vrouwe Pinne was al heel lang dood. Sinds zijn vader een kind was. Dat wist hij nu. Sinds Zijn vader een kind was.

Het is weer wat slordig, maar dat is onderhand kenmerkend voor me.
Eve_lien heb je alle andere verhalen al gelezen dan? Kan je ook nog doen als je je verveeld.

**Geplaatst**: 20-11-05 00:08

Re: ieders verhaal bij de zelfde foto.

Geplaatst: 20-11-05 00:08

Het zou zo’n mooie tijd worden. Eindelijk. Na al die jaren ellende.
Mijn vader zal nooit meer aan mijn moeder komen. Nooit meer. Na jarenlang blind te zijn geweest voor de toekomst, niet willen denken aan het verleden en bang zijn voor het heden hebben we toch de stap genomen: we gaan weg. Weg van mijn vader. Weg van alle ellende. Gewoon, weg. En dan gelukkig worden. Proberen te genieten. De herinneringen van vroeger staan nog vers in mijn geheugen gegrift, als een verliefde puber die een hart in een boom krast. Toch gaan we proberen er het beste van te maken.
We hadden alles zo goed geregeld. De eerste paar dagen zouden we bij Trien en ome Piet doorbrengen, zodat papa ons zeker niet zou kunnen vinden. Daarna zouden we in een mooi huisje in het dorp gaan wonen. Ver weg van Papa. Het was een prachtig huisje, vond ik dan. Het was rustig en ik zou mijn eigen kamer hebben, dat was voor mij genoeg. Mama zou eindelijk eens rustig kunnen slapen. De dagen bij ome Piet verliepen onrustig. Mama was bang. Bang voor wat komen gaat. Ze zei constant tegen mij dat het wel goed zou komen. Ik had ook wel door dat ze hoopte dat ik zou zeggen: ‘Alles komt goed.. Maak je geen zorgen’, en dat ik haar meer gerust zou stellen dan zij mij…
De eerste dagen in ons nieuwe huis verliepen goed. Mama was blij dat ze eindelijk rustig kon slapen. Geen geschreeuw meer. Nooit meer. Ik ging langzamerhand steeds meer van het leven genieten. Het zou allemaal goed komen. Mama zei dat, dus ik geloofde dat.Toen nog wel. Toen leek alles perfect te gaan.
De littekens op mijn armen en rug en de kras in mama’s gezicht was het enige wat mij nog aan het verleden herinneren. Ze staan er, maar ze zullen nooit echt daar zijn. Dat zou ik hem niet gunnen. Hij zou niet moeten denken dat hij gewonnen heeft. Na alles wat er gebeurt is, geef ik nu nooit meer op. Vergeten zal ik niet, maar ik stop ze in een doosje. Ver weg bij alle andere herinneringen waar ik nooit meer aan wil denken.
Met mama leek het ook allemaal goed te gaan. Ze werd steeds minder bang voor papa, en durfde zelfs alleen boodschappen te doen zonder dat ze bang hoefde te zijn dat papa haar ergens zou opwachten. Ze was vrolijker dan normaal, maar onze normale gezinssituatie was dan ook echt slecht. Logisch dus, dacht ik. Zo kende ik mijn moeder helemaal niet. Het ging steeds beter met ons.
Dacht ik.
Op een avond had ik afgesproken dat ik met een vriendin in de stad wat zou gaan drinken. We zouden om kwart voor zeven in de stad zijn, maar om vijf over zeven was ze er nog steeds niet dus ging ik maar weer naar huis. Ik had een sleutel van de voordeur dus ik kon zo naar binnen. Ik hing mijn jas op en deed de deur van de woonkamer open. Ik liep naar binnen en zag mijn moeder voorovergebogen aan de tafel zitten. Toen ze hoorde dat ik in de kamer was probeerde ze te verstoppen waarmee ze bezig was. Ze maakte het alleen maar erger. Het witte poeder vloog door de kamer. Ze probeerde het uit wanhoop nog achter een vaas te stoppen. Ik kwam in een soort trance van verslagenheid terecht.. Mijn moeder, aan de cocaïne? Alles werd zwart voor mijn ogen. Daar ging mijn toekomst. Mijn moeder staarde me gevoelloos aan. Even emotieloos als een porselijnen pop. Alsof ik niet bestond. Toen begon ze te huilen. De seconde’s leken eeuwen. Ik ben snel naar boven gerend en gaan slapen. De volgende ochtend zwegen we elkaar dood. Totdat mam op een gegeven moment zei: ‘Daph, het spijt me..’ . Ik kon haar wel vermoorden. Het spijt me?! Gilde ik. Het spijt je?! Hoe kon je! Net nu alles zo goed leek te gaan! Ze vertelde me dat papa dreigbrieven had gestuurt. Hij heeft ons adres kunnen achterhalen door middel van chantage tegenover Piet. Ze zei dat high worden eigenlijk het enige was waar ze nog veel om gaf. Toen ik haar woedend aankeek, voegde ze er schuldbewust aan toe: En jij natuurlijk..
De volgende paar dagen ging het weer redelijk tussen mijn moeder en mij. Ze deed extra lief, en ik had besloten het met rust te laten. Wat moest ik anders? Ik kan nergens heen. Mijn vader slaat me in elkaar als hij me nog een keer ziet en ik wil Ome piet er ook niet mee lastig vallen. Ik heb eigenlijk geen echte vriendinnen waar ik op terug zou kunnen vallen.
Toen ik een paar dagen later uit school kwam, was mama nergens te bekennen. Ik liep naar haar slaapkamer en daar lag ze. Haar ogen wijd open, helemaal rood. Ze had weer gesnoven. Het enige wat ze zei was: Flikker op! We kregen ruzie. Ik zei dat ze moest stoppen met die rommel, ze hielp zichzelf naar de kloten. Ze riep tegen mij dat ik met mijn perfecte leven geen idee had van hoe het was om 17 jaar getrouwd te zijn geweest met een man die de laatste 8 jaar haar mishandelde. Ze deed net alsof ik er in die acht jaar niet bij was geweest. Alsof ik haar tranen niet had gezien. Alsof ik haar angst niet had gevoeld. Alsof ik haar gegil niet had gehoord wanneer papa weer eens dronken was. Ik was zo kwaad dat ik het huis uit ben gerend en naar zee ben gefietst.. Bij de zee voel ik me altijd rustig. De zee is blauw, net zoals de plekken op mijn armen. De zee lijkt ook te huilen. Het schept een soort verbondenheid, ook al klinkt dat raar. Toen het half 12 was ben ik terug naar huis gegaan.
Mijn moeder was weer nergens te bekennen. Ik riep, maar ze antwoordde niet. Boos liep ik haar slaapkamer binnen, er van uitgaand dat ze daar nog steeds zou liggen, even emotieloos als ze was voordat ik vertrok. Als een zieke, trieste hond. Een zieke hond die high is. Bah. Maar daar was ze ook niet. Op mijn kamer was ze ook niet, en in het washok ook niet. Zou ze dan op de zolder zijn? Maar daar kwamen we nooit. Ik liep richting de zoldertrap. Van schrik begon ik vreselijk te braken en huilen tegelijk. Daar hing ze. Haar ogen waren nog open, ze priemden kil en koud richting het plafond. Haar mond was open, alsof ze iets wou zeggen. Er liep een straaltje bloed uit haar mond. Mijn moeder, mijn mama, had haarzelf opgehangen aan de spijlen van het hekje boven aan de zoldertrap. Er stak een brief uit haar broekzak:
Lieve Daphne..
Zo’n moeder als mij verdien je niet.
Ik kon het niet meer aan. Het heerlijke gevoel van het high worden kwam nooit meer terug. Ik kon er niet meer tegen. Ik kreeg schulden bij mijn dealer, betaalde ze af in natura. Ik kan niet met mezelf leven als een snuivende prutsmuts. Ik weet dat je sterk genoeg bent om je leven wel weer op gang te krijgen.
Bedank die klootzak van een vader maar voor het vermoorden van je moeder.
Het spijt me, ik zal daarboven op je wachten..

Ik heb haar een brief teruggestuurd. Ik heb hem verbrand, de rook zal hopelijk bij haar terecht komen. Waarschijnlijk is ze toch in de Hel.

Lieve mama..
Dit had niet gehoeven.
We hadden het samen op kunnen lossen..
Je zei het zelf: Alles komt goed.

Lieve mama..
Je had het belooft.

Laatst bijgewerkt door Bestek op 20-11-05 00:19, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 20-11-05 00:13

Re:

Geplaatst: 20-11-05 00:13

Dieuwke1989; werd er helemaal stil van

Prachtig.

**Geplaatst**: 20-11-05 09:19

Re:

Geplaatst: 20-11-05 09:19

Inderdaad...

**Geplaatst**: 20-11-05 09:48

Re: ieders verhaal bij de zelfde foto.

Geplaatst: 20-11-05 09:48

Wow Dieuwke1989...
Wat een prachtig verhaal zeg, ik ben er ook helemaal stil van...

**Geplaatst**: 20-11-05 21:54

Re:

Geplaatst: 20-11-05 21:54

Dank jullie wel allemaal voor die complimentjes

Dit is het eerste verhaal dat ik ooit heb geschreven dus ik had er niet veel van verwacht..
Wanneer komt ongeveer de volgende foto? Ik wil nog wel een keer

**Geplaatst door de TopicStarter** : 21-11-05 19:09

Re:

Geplaatst door de TopicStarter : 21-11-05 19:09

Zullen we een tijd afspreken dat een foto ongeveer blijft. Of wachten we gewoon tot iedereen een nieuwe foto wil?
Ik vond het verhaal van Dieuwke ook heel mooi.

**Geplaatst**: 21-11-05 19:10

Re:

Geplaatst: 21-11-05 19:10

Ik vind een tijd wel beter.
Nu wachten we steeds op maar een iemand enzo.

**Geplaatst**: 21-11-05 19:20

Re:

Geplaatst: 21-11-05 19:20

Ik vind het eigenlijk wel beter dat iedereen zegt wanneer er een nieuwe foto moet komen.
Stel nou dat ik nu zeg: Binnen 24 uur moet degene zijn gekozen die er een nieuwe foto op zet, dan heeft iedereen 24 uur om er bezwaar tegen in te brengen. Mocht er iemand bezwaar hebben, dan word het uitgesteld.

**Geplaatst**: 21-11-05 19:21

Re:

Geplaatst: 21-11-05 19:21

Ja dat vind ik een goeie..!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 21-11-05 19:34

Re:

Geplaatst door de TopicStarter : 21-11-05 19:34

ja,
maar ik snap het niet helemaal

**Geplaatst**: 21-11-05 19:49

Re:

Geplaatst: 21-11-05 19:49

Ik snap die redenering van dieuwke ook niet helemaal. Krijg je dan maar 24 uur om je verhaal te schrijven? En dan als je zo'n moeilijke foto als deze krijgt...

**Geplaatst**: 21-11-05 19:52

Re:

Geplaatst: 21-11-05 19:52

Je hoeft toch niet bij elke foto mee te doen?

**Geplaatst**: 21-11-05 19:54

Re: ieders verhaal bij de zelfde foto.

Geplaatst: 21-11-05 19:54

Ik vind het een goed idee.

Kijk, als iemand zegt dat er binnen 24 uur een nieuwe foto komt, dan krijgen de mensen die nog een verhaal voor de oude foto moeten schrijven, nog 24 uur om het verhaal te schrijven. Lukt dat niet, dan wordt het uitgesteld en dan komt er pas een nieuwe foto als er geen bezwaar meer is.
(leg ik het zo goed uit?

)