Bokt.nl

Citaat:

Die avond zat ik op mijn kamer, te bedenken hoe ik mijn plan precies aan ging pakken. Mijn idee was om die man helemaal uit te horen over zijn familie, in de hoop dat hij misschien zijn probleem met zijn vrouw, die hij dan had, bij mij neer te leggen. De kans dat hij zijn probleem aan mij vertelde, of dat hij überhaupt problemen had, was heel klein, maar ik kon het altijd proberen. 'Morgen eerst maar eens kennismaken' zei ik tegen mezelf. Ik stond op en liep de trap af. Het was tijd om naar de paarden te gaan, en daar iets te gaan doen. Wat ik precies wou doen wist ik niet, maar ik had gewoon zin om naar de paarden te gaan, ondanks dat het acht uur 's avonds was.

'Mam, ik ga naar Amour toe' riep ik vrolijk door het huis in. Maar ik kreeg geen antwoord. Verbaas keek ik in de keuken, woonkamer, en zelfs in de kelder. Ik klopte op de wc deur, en keek in de tuin, maar nergens zag ik mijn moeder. Totdat ik opeens een schim zag lopen buiten. Ik trok mijn stalschoenen en jas aan en liep naar buiten toe. Mijn moeder liep over het erf met een grote glimlach op haar gezicht. Zo te zien had ze die man weer gesproken. 'Ik ga even op het erf kijken' zei ik heel schijnheilig, want ik was natuurlijk opzoek naar de man. Ik kwam hem tegen op de plek waar de bak zou komen liggen. Hij scheen met de zaklamp op de grond om iets op te meten. 'Waarom ga je niet naar huis, je vrouw wacht toch op je.. of niet' vroeg ik uitdagend. Geschrokken en verbaasd keek de man op. Heel volwassen, en spontaan leidde ik het gesprek. 'Oh sorry, ik ben Alice, de jongste dochter, en tevens paarden gek, van mijn moeder' beantwoorde ik zijn geschrokken reactie. Hij stak zijn hand uit en zei 'Leon, de bouwvakker'. Hij negeerde me en ging weer verder met zijn werk. 'Je hoorde toch wat ik net vroeg ? ' zei ik bitchy. Verbaasd keek Leon op. 'Ja, dat hoorde ik.. ' antwoordde hij stilletjes. 'Dús, waarom ga je niet? Je vrouw wacht toch op je? ' antwoordde ik expres op een geïrriteerde toon. Leon keek op van zijn werk, en haalde diep adem. Het leek alsof hij wat wou gaan zeggen, maar na nog een diepe zucht ging hij weer verder met zijn werk. 'Sorry als ik je heb gekwetst' zei ik zielig. En ik liep weg. Met die woorden mocht hij het doen. Maar ik was al een stuk rijker, want ik wíst dat er iets speelde tussen hem en zijn vrouw. 'Het geeft niet, je kon het niet weten' zei Leon opeens zachtjes. Ik bleef staan. Ik luisterde. Ik hoorde zachtjes gesnik. En ik hoorde een traan op een krakend blaadje vallen. Langzaam draaide ik me om en liep terug naar Leon. Ik knielde naast hem neer en troostte hem alsof hij een klein kind was. Opeens hield hij op met huilen. 'Sorry, ik gedraag me belachelijk' zei hij. Ik dacht na, want nu móest ik de juiste woorden zeggen. 'Ik weet nu dat er iets is, dus vertel het maar.. ' zei ik dwingend. 'Tjah, waarom ook niet, ik kan het nu niet meer verbergen' antwoordde Leon. 'Het zit zo. Nou, ehm, kijk. Mijn vrouw.. Ze is.. ehm.. Hoe zeg je dat? Vreemdgegaan. Mijn vrouw is vreemdgegaan' zei Leon langzaam. Zijn woorden voelden pijnlijk. Maar tegelijkertijd deden de woorden me goed. Want nu had mijn moeder een hele kleine kans. Nog voordat ik kon antwoordden ging mijn telefoon. 'Sorry' verontschuldigde ik mezelf, waarna ik wegliep. 'Met Alice' nam ik de telefoon op. 'M.. Met.. Met.. Met Jill' klonk er onzeker en moeilijk aan de andere kant van de lijn. 'Jill? Hoor je me? Jill wat is er? ' antwoordde ik geschrokken. 'Kom Alice... ' zei Jill zachtjes. En toen hoorde ik een plof. 'Jill? Hoor je me nog? Zeg eens wat! Jill! ' riep ik door de telefoon. Maar ik kreeg geen antwoord meer. Ik rende zo snel mogelijk het huis in. 'MAM, KOM' riep ik hard, en alsof mijn moeder wist wat er ging komen stond ze binnen twee tellen voor mijn neus. 'Jill! ' was het enige wat ik nog uit kon brengen. Mijn moeder zag dat ik geschrokken was en bedacht zich geen moment. Ze griste haar jas van de kapstok en rende samen met mij naar de auto toe. Onderweg zeiden we geen woord. Ik uit angst. Mijn moeder omdat ze zo druk was met hard rijden. Toen we bij stal aankwamen sprong ik zo snel mogelijk uit de auto. In huis was het donker, dus daar kon het niet zijn. Ik keek in het rond totdat ik een oorverdovende schreeuw hoorde vanuit de bak. Snel rende ik er heen en ik zag Jill én Lion op de grond liggen in de bak. Steeds harder rende ik naar ze toe. Mijn moeder ging bij Jill zitten, en ik bij Lion. 'Jill wat is er gebeurd' riep ik naar Jill toe. Jill schudde verwarrend haar hoofd. Lion kreunde en hinnikte. Door en door bezweet lag hij op de grond, en hij probeerde als maar weer op te staan. Mijn moeder pakte haar mobiel en riep 'ik ben 112'. Ik volgde haar voorbeeld en zei 'ik bel de dierenarts'. Het leek eeuwen te duren voordat er iemand opnam. 'Met dierenartspraktijk 'De Spuit' ' zei iemand aan de andere kant van de lijn. 'Er is een ongeluk gebeurt en het paard is gewond. Er moet zo snel mogelijk iemand komen' zei ik hijgend van het rennen. De vrouw handelde snel, en 2 minuten later hing ik op. Ondertussen hoorde ik in de verte de ambulance al aankomen. 'Alice je moet met Jill mee, ik wil niet dat je hier alleen bij zo'n gewond paard blijft! ' riep mijn moeder streng. Meteen begon Jill te spartelen met haar benen. 'Alice kent Lion. Ze wéét hoe ze hem rustig houd' zei ze zachtjes. En dat was rede genoeg voor mijn moeder om te zwijgen. De ambulance kwam het terrein oprijden en binnen no-time lag Jill op het rijdende bed, of hoe dat ding heet. Terwijl ik huilend praatte tegen Lion kwam er een ongeruste ambulance vrouw op me af. 'Lukt het je om nog even alleen te blijven? ' vroeg ze. Ik knikte. En ze ging weer weg. Mijn moeder ging mee in de ambulance en zwaaide naar me. Ik kon alleen nog maar huilen. 'Rustig jongen, alles komt goed. Ik beloof het je. Alles komt goed' zei ik tegen Lion. Ik durfde hem haast niet recht in zijn ogen kijken. Ik was bang om de paniek te zien. Maar toch keek ik. En ik zág paniek. Opeens merkte ik op dat hij, wat vrij logisch was, zijn zadel en hoofdstel nog op had. Voorzichtig deed ik de singel los, en Lion bleef eindelijk even rustig liggen. Ik kroop naar de andere kant en deed ook daar de singel los. Nu kon het zadel er af, en de singel kon wel even onder zijn lichaam blijven liggen. Lion moest zijn hoofdstel af, en wel zo snel mogelijk. Want als hij opstond kon hij zo in de teugels blijven haken. Maar Lion alleen laten kon ik niet. 'HELP! HELP ME NOU TOCH ! ALSJEBLIEFT! ' schreeuwde ik hard, in de hoop dat iemand me hoorde. Na een minuut die een uur leek te duren kwam de buurman er aan lopen. Hij had de ballen verstand niet van paarden. Maar toen ik huilend uit had gelegd hoe een halster en touw eruit zag liep hij de stal in om Lions halster te halen. Vrij snel kwam hij terug en eindelijk kon ik Lion uit zijn benarde positie bevrijden. De buurman bleef bij ons, maar kon verder niks doen. Ik bekeek Lions wonden. Hij had hele diepe sneeën in zijn gehele lichaam. Gelukkig kwam de dierenarts er aan, mét trailer. Hij kwam aangerend en Lion hinnikte hard. 'We moeten naar de kliniek meneer' zei ik tegen de arts. Hij bekeek Lion even goed en knikte toen instemmend. 'Meneer dit moet goed komen. Het is Jills paard ! Ze reed er g*dverdomme Z1 dressuur en M springen mee' riep ik gefrustreerd. 'Hij moet overeind, maar dat gaat niet lukken zo, denk ik' zei de dierenarts twijfelend. Ik duwde het halstertouw in zijn handen en ging twee meter verder staan. 'Lion, jongen, kom, opstaan ! ' riep ik. Lion spitste zijn oortjes, want hij herkende mijn stem. Als ik hem ’s ochtends liggend aantrof in zijn stal riep ik altijd precies hetzelfde zinnetje. Langzaam maar zeker kwam er beweging in Lions lichaam. 'Help hem dan meneer' riep ik boos tegen de stomme dierenarts. De buurman pakte het touw uit zijn handen en riep 'ja, doe eens wat' , en daarna ging hij tegen Lion praatten. Langzaam maar zeker zette Lion zijn voorbenen neer. Nog steeds liep ik vrolijk te roepen dat hij op moest staan. De dierenarts gaf geen kick. Boos liep ik naar Lion toe en ik ging achter hem staan. Met zo veel mogelijk kracht hielp ik Lion om zijn achter benen onder zijn lichaam te zetten, en na verloop van tijd kwam de dierenarts helpen. Toen hij eindelijk stond nam de buurman, die nog nooit van zijn leven een paard had vastgehouden, Lion mee en zette hem in de trailer. 'Ik rijd' zei de buurman brutaal tegen de dierenarts. En overdonderd ging de dierenarts op de stoel naast het stuur zitten. Ik kroop achter in de auto en duimde. Ik duimde voor een goed eind. Een half uur geleden had ik nog zo’n zin om naar de paarden te gaan. Om iets leuks te doen. En nu wenste ik dat zowel Jill als Lion het ongeluk moesten overleven.