Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 16-11-05 14:43

Re:

Geplaatst door de TopicStarter : 16-11-05 14:43

is het nu al over. Of komt er weer een nieuwe foto. ik heb nog zin.

Wildwings, wie is de volgende gelukkige?

**Geplaatst**: 16-11-05 15:10

Re:

Geplaatst: 16-11-05 15:10

**is het met Fenn eens**

**Geplaatst**: 16-11-05 15:43

Re:

Geplaatst: 16-11-05 15:43

Ik heb degene juist gePB'd

Heb voor Gunufje gekozen, omdat ik haar verhaal heel apart vond, en origineel.
Fenn, jouw verhaal vond ik ook echt super, maar jij was natuurlijk al begonnen

Verder.. mooie verhalen deze keer

Ik heb zelf niet meegedaan, geen tijd ivm toetsweek. Als de nieuwe foto erop staat hoop ik dat ik wel tijd heb!

**Geplaatst**: 16-11-05 15:47

Re:

Geplaatst: 16-11-05 15:47

Yay

Dankje WildWings!
Hier de nieuwe foto:

Afbeelding

Succes

**Geplaatst**: 16-11-05 15:49

Re:

Geplaatst: 16-11-05 15:49

Super foto

Ik weet meteen al waar ik over ga schrijven..

**Geplaatst**: 16-11-05 17:13

Re: ieders verhaal bij de zelfde foto.

Geplaatst: 16-11-05 17:13

Hm... Deze vind ik wel moeilijk...
Ik denk er nog even over na.

**Geplaatst**: 16-11-05 22:12

Re:

Geplaatst: 16-11-05 22:12

Ik maar als eerste...Ik denk dat hij heel anders is dan mensen zullen verwachten.

De kamer draait om mij heen terwijl ik mijn ogen langzaam open. Ik wrijf erin om zo het beeld porberen scherper te krijgen. Ik wordt duizelig van het draaien. Wat een bakstaaf gevoel. Ik plantte mijn handen op de marmeren vloer die warm aanvoelde en drukte mezelf omhoog. Even werd alles zwart voor mijn ogen en leek het alsof ik moest over geven. Maar dat verdween snel. De kamer bleef nog trillen voor mijn ogen die langzaam normaal gingen doen. Waar was ik? Ik keek om mij heen, de vloer was in een standaard marmeren patroon gelegd, je kent het wel, net zo’n dam of schaakbord. Afschuwelijk heb ik het altijd gevonden. Waar was ik eigelijk, ik kende niemand met zo’n vloer. Dat zou ik mij toch wel herinneren. Achja wat maakte het ook uit. Ik keek rond, eigelijk durfde ik helemaal niks te roepen. Ik liep naar een gesloten deur en keek door het sleutelgat, daar zag ik een brandend haardvuur. Ik klopte zachtjes aan de deur.
“Binnen”, werd er gezegd.
Ik opende de deur en keek om het hoekje.
“Ah loes, wat is het nu meis?”, zei dezelfde stem.
Ik keek verwart. Hoe wist hij mijn naam, kende ik dan toch iemand met zo’n afschuwelijke vloer? Nee toch? Ik schuifelde verder de kamer in en sloot de deur. Ik liep naar de stoel bij de haard, daarin zat meneer de Vries. Die goede oude meneer de Vries. Die arme eenzame man. Wat leek het mij afschuwelijk zo te leven.
“Ha meneer de Vries. Ik vroeg mij af of u nog iets wilde”, zei ik zo normaal mogelijk.
Meneer de Vries keek mij niet aan maar staarde naar het haardvuur. Ik bewoog mijn hand zodat ik de aandacht kreeg. Meneer de Vries schok.
“Help, help”, riep hij. “Er zit een vreemde vrouw in mijn kamer. Loes! Loes! Help!”.
Ik pakte meneer de Vries’ armen en keek hem in zijn ogen aan.
“Meneer, ik ben hier al”, zei ik. “Rustig maar, is er iets dat u vereist?”.
“Nee, nee. Bedankt”, zei meneer de Vries.
Ik liet hem los en stond op, ik had honger gekregen.
“Mag ik een deken?”, zei meneer de Vries ineens.
Meneer de Vries was dement, een oude eenzame man die niemand meer had en zich niemand meer herkende. Een oude man die eigelijk allang in een verpleegtehuis zou moeten zitten. Maar zonder familie kon hij dat niet voor elkaar krijgen. Want hij hield van dit huis, van dit huis met die lelijke marmeren damtafel. Dit huis was het enigste wat hij zich nog herinnerde. Het enigste dat hem in leven hield.
Ik pakte een oud lelijk rood geruite deken en legde hem over meneer de Vries’ benen. Hij legde zijn hand op mijn schouder en knikte.
Ik liep naar de deur en opende hem, meteen een seconde later deed ik hem dicht. Ik liep naar meneer de Vries om die warme deken weg te halen. Hij had deze al de hele dag op zijn schoot liggen. Hij zal waarschijnlijk wel vergeten zijn om het te melden. Ik legde de deken weg en liep naar de deur. Ik opende deze en liep de met marmeren tegels bedekte hal in. Wat was dit een afschuwelijke hal. Dat iemand een levensgroot dambord in zijn huis wil. Dat zou ik nooit begrijpen. Ik heb die marmeren tegels altijd al afschuwelijk gevonden.

Ik liep naar boven. Ik ging iets pakken, hoe heet het ook al weer? Zo’n ding waarmee je zo van die dingen kon maken. Ach ik wist het niet meer. Als ik het zag wist ik het vast weer. Een mens heeft wel eens van die momenten, dat je op het ene moment iets belangrijks in je hoofd heb wat je gaat doen, en dan wordt je even afgeleid en dan weet je het niet meer. Dit was gewoon zo’n moment. Kon ik toch ook niks aan doen, overkomt iedereen.
Boven op de zolder aangekomen keek ik rond, nee ik zag niks wat ik moest pakken. Ik ging op de trap zitten. Wat een mooi gezicht, de herfstzon die door de vieze ramen op de vergeelde muur scheen. De trapleuningen waar de verf vanaf bladerde. Alles in dit huis had iets moois. Wat deed ik hier eigelijk? Waar was ik? Wie was ik?

Een maand later werd het mij duidelijk, alzeimer. Ik zou hetzelfde worden als meneer de Vries. Een oude eenzame vrouw die maar één ding in haar hoofd had. Dat plekje daar op die zolder, die ik nooit zou vergeten. Die plek daar, waar de herfstzon door de vieze ramen op de vergeelde muur scheen. En met de trapleuningen waar de verf vanaf bladerde.

Ooit komt er nog iets van vroeger op in mijn hoofd, als een soort foto. Geen van die weet ik te plaatsen. Maar één beeld is mij altijd bijgebleven. Dat beeld, op die mooie herfstdag, die plek waar de herfstzon door de vieze ramen op de vergeelde muur scheen. En met de trapleuningen waar de verf vanaf bladerde.

**Geplaatst**: 16-11-05 22:59

Re:

Geplaatst: 16-11-05 22:59

De eerste keer dat ik een verhaal schrijf. Verwacht er dus niet te veel van...

Stilletjes kijk ik voor me uit het raam, waarom moest ik nou weer zo dom doen. Ik wou een “kampvuur” hebben, maar dit was niet mijn bedoeling. Ik wou dat ik zo wakker werd uit een nachtmerrie, maar helaas zal dat nooit gebeuren. Voor altijd zal ik me schuldig voelen over de verwondingen van die jongen genaamd Tim. Hij die geliefd was bij iedereen, maar vooral bij de meisjes. Tim was knap en slim. Helaas had hij alleen te laat door dat de container in brand stond en hij werd gegrepen door het vuur. Het vuur dat er dankzij mij was.

Langzaam beginnen mijn tranen te stromen. Ik had daar gegrepen moeten worden door het vuur en niet hij! Plotseling schrik ik op uit mijn gedachte. De hond begint te blaffen en geeft daarmee aan dat er iemand naar boven komt. Snel veeg ik mijn tranen weg en ga verder met mijn huiswerk. Mijn vader komt de kamer binnen en vraagt of ik wat moet eten. Ik heb totaal geen zin om te eten, maar om hem niet teleur te stellen eet ik toch maar wat. Zovaak kookt hij nou ook weer niet. Tijdens het eten begint hij ineens over Tim. Hij zei dat het steeds slechter ging met hem en ze waren bang dat hij het niet zou redden. Woedend begon hij over de container die het leven van Tim compleet veranderde. Als hij de dader toch eens te pakken kon krijgen zou die het er niet levend van afbrengen.

Stilletjes begon ik naar boven te lopen. De woorden die mijn vader gezegd had spoken door mijn hoofd. Ik had het toch niet extra gedaan. Het was een ongeluk! Maar helaas was dat iets wat de mensen nooit zouden begrijpen. Zoiets kon toch niet zomaar in brand vliegen? Nee, dat kon inderdaad niet. Alleen heb ik nooit gewild dat er mensen verwondingen door opliepen. Het is gebeurd en ik kan het niet meer goedmaken. Wat ik wel kan doen is mijzelf aangeven bij de politie. Dat is iets wat Tim en zijn ouders verdienen. Ze verdienen het niet om dit leed te dragen, maar wel om te weten wie hun dat heeft aangedaan. En mijn vader? Die meende wat hij zei, maar bang voor het lot dat hij mij aan zal doen ben ik niet. Het is immers mijn eigen schuld en de lasten daarvan zal ik moeten dragen.

Zo gezegd zo gedaan. Toch begin ik te twijfelen als ik voor het politie bureau sta. Het twijfelen is maar voor korte duur als ik weer terug denk aan wat ik hem heb aangedaan. Ik stap het politie bureau binnen en loop de trap op. Dan zie ik plotseling het bordje aangifte en ik loop naar de balie. De mevrouw achter de balie begroet mij vriendelijk en ik zeg dat ik iets kwijt wil over de container brand. Ze neemt me mee naar een verhoor kamertje en zegt dat ik hier moet wachten. Ik doe netjes wat er mij gezegd word en wacht totdat er iemand is. Langzaam begin ik mijn verhaal tussen de tranen door te vertellen. Ze stellen allerlei vragen en als ze klaar zijn met verhoren doen ze mij handboeien om en brengen mij naar een kleine cel. Ze zeggen dat ze contact opnemen met mijn vader en met Tim zijn familie om daarna te beslissen wat ze met me gaan doen.

Die minuten lijken uren te duren en na een tijdje komt een politie agent mij ophalen. Hij doet mij weer handboeien om en neemt me weer mee naar hetzelfde verhoorkamertje. Alleen zit mijn vader er dit keer ook bij. Hij heeft rode ogen van het huilen en kijkt stil voor zich uit naar buiten. Ze zouden mij meenemen naar bureau halt en daar de straf geven die ik verdien. Op het moment dat de deur van de kamer los gaat, gaat er bij mij een knop op. Net zoals dat ging toen ik de container in brand stak. Ik rende naar de deur toe en voelde een harde klap op mijn hoofd. Meer kan ik me er niet van herinneren als ik wakker word in het ziekenhuis. Ik krijg van de doktoren te horen dat ik een lichte hersenschudding heb en diezelfde dag nog ontslagen word uit het ziekenhuis. Mijn vader komt binnen met de zelfde blik in zijn ogen die hij ook had op het politie bureau. Hij vraagt hoe het zover heeft kunnen komen. Ik weet het antwoord ook niet en blijf daarom maar zwijgen. Er komen ineens 2 politie agenten mijn kamer binnen en zeggen dat ik me snel aan moet kleden en we dan vertrekken naar bureau halt. Ik doe wat er mij gezegd word en als ik aangekleed ben laat ik ze de handboeien weer om doen en me meevoeren naar bureau halt. Daar aangekomen brengen ze me meteen weer naar een verhoor kamer. Als ik ook hier mijn verhaal verteld heb krijg ik mijn straf te horen. 6 maand in een jeugdgevangenis, 180 uur werken in een papier fabriek met containers en mijn excuses aanbieden aan Tim en zijn familie. Dat lijkt het makkelijkst, maar is de moeilijkste taak die ze me opgeven. Nadat ik te horen heb gekregen wanneer ik naar de jeugdgevangenis moet neemt mijn vader mij weer mee naar huis. Eenmaal thuis ga ik meteen naar mijn kamer en ga voor het raam staan. Weer gaat het knopje om en ditmaal is er niemand om mij te stoppen. Langzaam doe ik het raam open, ga op de reling staan en spring uit het raam. Ik voel een enorme pijnscheut en toen voelde ik niks meer. Iemand nam mij in zijn armen en vloog mij naar boven. Daar waar mensen geen domme dingen doen en niemand ruzie maakt. De plaats voor mensen zoals mij. Ik verdien niet beter. Dit was mijn plaats. Een plaats waar ik niet achter glas naar buiten hoefde te kijken. Een plaats waar je nooit meer over iets hoefde te dromen, omdat alles er al was…

**Geplaatst**: 17-11-05 12:27

Re:

Geplaatst: 17-11-05 12:27

@talsha Het is een mooi verhaal, maar ik zie de link tussen de foto en het verhaal niet. Zou je het kunnen uitleggen aan mij.

**Geplaatst**: 17-11-05 15:43

Re:

Geplaatst: 17-11-05 15:43

Echt uitleggen kan ik het niet. Het kwam in me op bij het zien van de foto. Er waren nog een paar dingen die mij zelf ook niet lekker zaten en ik hier mooi in kwijt kon. Zelf kijk ik namelijk ook altijd naar buiten als ik het ergens moeilijk mee heb. Achter het glas zit je ook een beetje opgesloten. Net zoals de hoofdpersoon in dit verhaal opgesloten zat in haar eigen lichaam. Beetje een combinatie dus. Hoop dat je het een beetje snapt. Uitleggen is niet mijn beste kant

.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 17-11-05 16:54

Re:

Geplaatst door de TopicStarter : 17-11-05 16:54

deze is moeilijk..
ik ga nog even nadenken.

(got wat moeilijk, heeft de andere verhalen gelezen en komt niet verder. Weer ik-vorm verhalen.) (zal ik is meedoen daarin of toch lekker tegendraads een totaal andere vorm kiezen) (dat ik daar nu al over denk zonder dat ik weet waar mijn verhaal over moet gaan) (heeft de foto nog is bekeken en denkt diep na)

**Geplaatst**: 17-11-05 17:44

Re:

Geplaatst: 17-11-05 17:44

Ja een voorbeeld van een niet ikvorm verhaal zal je bij mij nooit zien. Want dat kan ik echt niet hor! Ik weet wel al een vorm hoe ik volgende keer ga proberen, juist een niet ik vorm...Dus zul je ooit nog wel zien.
En zet gewoon 2 willekeurige regels op papier heb ik ook gedaan. Daarom gaat het eerste stuk over een marmeren damvloer

Kei melig vandaag. Ik had da verhaal gister gelezen, ik loop de school binnen eerste wat ik zie...Een marmeren damvloer. Ik wist niet dawe die hadde

**Geplaatst door de TopicStarter** : 17-11-05 18:53

Re:

Geplaatst door de TopicStarter : 17-11-05 18:53

mmm.... ik kom echt nergens mijn eerste gedachtte is een eng achterhuis achtig verhaal. (je weet wel dagboek van Anne Frank) maar dat word het misschien niet. Ik wil de foto nog even laten inwerken.

**Geplaatst**: 17-11-05 19:25

Re:

Geplaatst: 17-11-05 19:25

Deze sla ik over denk ik, hij is best wel moeilijk.

**Geplaatst**: 17-11-05 19:43

Re: ieders verhaal bij de zelfde foto.

Geplaatst: 17-11-05 19:43

Ik ook, ik kan echt even niets bedenken...

**Geplaatst**: 17-11-05 20:18

Re: ieders verhaal bij de zelfde foto.

Geplaatst: 17-11-05 20:18

Ik zou willen dat ik tijd had.
Zoveel ideeën die ik zou kunnen uitwerken..
Maar geen tijd.
En al mijn energie voor t schrijven heb ik vandaag op school alweer gedumpt tijdens mijn verwerkingsopdracht etc.

**Geplaatst**: 17-11-05 20:22

Re:

Geplaatst: 17-11-05 20:22

ik ben zelf niet zo goed in verhalen schrijven, maar enkele stopwoorden waar mensen misschien iets mee kunnen doen:
spookverhaal
oude foto
iemand woont in het oude huis die op de foto staat
iemand is overleden op zolder ( bv van de trap gevallen)

**Geplaatst**: 17-11-05 20:26

Re:

Geplaatst: 17-11-05 20:26

Hihi bij komt maar één zinnetje boven "Nescaféee

(uit dat ene liedje vand e reclame)

**Geplaatst**: 17-11-05 21:01

Re: ieders verhaal bij de zelfde foto.

Geplaatst: 17-11-05 21:01

heeele mooie verhalen allemaal ! Die van VeraA bij de foto van de tunnel, vond ik echt leuk ! je dacht dat het een persoon was maar uiteindelijk blijkt het een trein te zijn.

Ohja ... zelf ga ik niet schrijven hoor .. ben niet bepaald euh talentvol

Liefs

**Geplaatst**: 17-11-05 22:13

Re:

Geplaatst: 17-11-05 22:13

Ik denk dat veel mensen niet zo veel met de foto kunnen. Maar ik weet niet of dat dan een teken moet zijn om een nieuwe te nemen, of echt juist een teken dat we hem moeten laten staan. Omdat ik het wel leuk vind om een uitdaging aan te gaan, ben hem zelf ook aangegaan, kijk maar naar m'n verhaal.
Maar wat doen we er dan mee?

**Geplaatst**: 17-11-05 22:20

Re:

Geplaatst: 17-11-05 22:20

Ik ga ook een stukje schrijven over deze foto

Heb nu alleen niet zo veel tijd om er aan te werken dus voor wanneer moet hij af zijn?

**Geplaatst**: 17-11-05 22:24

Re:

Geplaatst: 17-11-05 22:24

Een nieuwe nemen, waarom? De ene foto geeft je wel inspiratie, de andere niet. Wat doen we er dan mee? Gewoon, de mensen die nog een verhaal willen schrijven even de tijd geven alvorens we Gunufje een nieuwe persoon laten aanwijzen!

**Geplaatst**: 17-11-05 22:29

Re:

Geplaatst: 17-11-05 22:29

Nee ik zeg niet dat we een nieuwe moeten nemen. Ik vraag alleen wat we er mee doen. Alvast voor volgende keren, als er weer een moeilijke foto is, want hij is nog niet zo lang geleden geplaatst.
En ook dezelfde vraag eigelijk als Dieuwke1989...Hoelang blijft een foto staan voor er we een nieuwe nemen? Want tussen 1e en 2e foto zat 6 dagen...En 2e en 3e 3 dagen...
Of doen we gewoon als iedereen een beetje klaar is met het verhaal en er veel om een nieuwe vragen?

Laatst bijgewerkt door solarpleure op 17-11-05 22:32, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 17-11-05 22:30

Re:

Geplaatst: 17-11-05 22:30

Ik vind dit een superfoto om mee te werken! heel misterieus.
Zou het dus ook fijn vinden dat ie er nog eventjes op blijft staan (Ik zal niet te lang op me laten wachten

)

**Geplaatst**: 17-11-05 23:13

Re: ieders verhaal bij de zelfde foto.

Geplaatst: 17-11-05 23:13

Weghalen?
Vreemd, hij roept bij mij zoveel verhalen op.
Geef me vijf minuten en ik noem er tien...

Kom op, haal jullie fantasie uit de kast joh

* ziet donkere bossen, oude koningen, heksen, geheimzinnige kisten, messen, bloed, gegil, liefde, knappe mensen, paarden, geesten, ridders, ijzer op ijzer, mannen in zwarte pakken, doodskisten, houten vloeren, krakende traptreden, zolders, geheimen, vergeelde foto's.

OO. Ja. Schrijven jullie; ik wil lezen