TasjaIsLief schreef:"Gelukkig, het was maar een droom" zei ik, maar herrinerde me dat het wel echt was dat Hugo met Iris had gezoend.
Opnieuw begon ik te snikken, de tranen die de afgelopen weken vast zaten in mijn lichaam stroomden er nu met bakken tegelijk uit.
"O oliebol, mijn ouders kunnen me elk moment komen halen," zei ik tegen mezelf en droogde mijn tranen, waarop mijn ouders inderdaad binnenkwamen.
Toen we uiteindelijk álweer in de auto zaten keek ik uit het raampje en hoorde mijn moeder tegen me praten, nee dáár had ik zin in.
"Sorry mam, ik ben een beetje moe" loog ik, waarop ze stil was.
Eenmaal thuis aangekomen reed ik gelijk naar mijn kamer en kroop lekker onder de dekens, om daarna meteen in een diepe slaap te vallen.
Ik zag op mijn wekker dat het 7 uur 'sochtends was, en ik besloot om maar even te gaan douchen.
Ik reed met een chagarijnig gezicht naar de douche en draaide de douche aan, ging vervolgens weer naar mijn kamer voor schone kleren en kleede mezelf uit.
Ik reed naar de douche en hees mezelf op het douchekrukje, waar ik nu al handig in was geworden.
Ik waste snel mijn haar, ik had geen zin om zo heel erg lang te douchen.
Ik spoelde het er weer uit en draaide de kraan dicht, om me daarna af te drogen en aan te kleden.
"Ding dong" hoorde ik, en bedacht me dat ik alleen thuis was.
"Ik kom er zo aan!!!" gilde ik naar de voordeur.
"Nog even snel mijn haren borstelen" bedacht ik me, en na een minuutje reed ik naar de voordeur toe.
Ik trok de voordeur met een big smile open, maar die verdween gelijk toen ik zag wie er voor de deur stond, Hugo.
"Jou heb ik niets meer te melden" zei ik arrogant en wou de deur weer dichtsmijten.
"Maar ik jou wel" zei Hugo vriendelijk, en hield de deur open met zijn hand.
"Dit is nog altijd mijn huis, en als ik zeg dat je hier niet mag komen, dan doe je dat niet" zei ik streng, alsof ik zijn moeder was.
"Ik kan ook tegen de voordeur gaan praten, maar dat heeft niet echt veel zin lijkt me," zei Hugo en deed een stap achteruit. "Het is nu of nooit meisje, wil je met me praten of niet?"
Ik twijfelde even, en zei "Ok, maar je hoeft niet te verwachten dat ik je binnenlaat"
"Is goed," zei Hugo, sloeg zijn armen om zichzelf heen alsof hij het heel koud had.
Ik zuchtte diep, echt weer zo'n aktie van Hugo.
"Nou, kom maar binnen dan," zei ik en reed mijn huis in, ging bij het raam aan de achterkant van de woonkamer staan en keek hoe de vogeltjes in onze perenboom zaten te zingen.
Hugo kwam op de bank die naast het raam stond zitten en keek met mij mee naar de vogeltjes.
"Weetje Anna? Volgens mij snap je het niet helemaal, ik zal het uitleggen," zei Hugo voorzichtig. "Ik liep weer naar binnen, en wist dat het niet goed zat, toch liep ik door, om daarna weer terug te keren naar jou. Maar het was al te laat, je was bewusteloos en ik.. ik wist niet wat ik moest doen, toen we uiteindelijk in het ziekenhuis aan waren gekomen kon ik het allemaal even niet meer aan en ben naar je toegerend, ik moest je zien. Iris, die in het ziekenhuis moest zijn voor haar pols, rende me achterna omdat ze bezorgd was. Toen we in de gang voor jouw deur waren stond ik stil, en vloog Iris mij om de hals en zoende me, ik was zo verbaasd dat ik meezoende maar na 5 seconde duwde ik haar van me af en ging ik naar binnen, en zei Iris dat ik haar niet meer terug wou."
Ik was even stil van zijn verhaal, het was niet zíjn schuld dus.
"Maar, waarom zei je dat niet meteen?" vroeg ik en keek recht in zijn mooie blauwe ogen.
"Kon ik niet, je had al zoveel meegemaakt." antwoordde Hugo.
"O, sorry" was het enige dat ik uit kon brengen en staarde met tranen in mijn ogen naar buiten.
Zooooo, blij mee?