Bokt.nl

Citaat:

Dancy stond op en daardoor schrok ik wakker uit mijn gedachten. Hij duwde zijn neus in mijn wang, en blies zachtjes. Ik glimlachte, want ik vond Danc zo lief. ‘Ja ja kerel, ik ga de poetsspullen al pakken’ zei ik tegen Dancy, die stond te trappelen van ongeduld.
Ik gaf hem een uitgebreide poetsbeurt, en hij vond het heerlijk. Ik voelde me net zo’n penny meisje, maar ik vond het wel leuk eigenlijk. Eigenlijk zou ik nu knotjes moeten maken, en dan roze strikjes in zijn manen moeten doen, dacht ik. Maar dat was wel weer érg overdreven.
Ik deed Dancy’s zadel op, en hoofdstel in en hij kon bijna niet wachten om te gaan. Ik had zin om wat te springen, en vroeg Emma om een hindernisje op te bouwen, en ik de bak te blijven om de hindernis te verhogen als het nodig was.
Natuurlijk reed ik eerst een beetje dressuurmatig met hem, en hij liep heerlijk. Even vergat ik alle problemen om me heen, en dacht ik alleen aan Dancy. ‘Hij loopt echt zó veel beter dan vroeger’ zei Emma met een grote lach op haar gezicht. ‘Ja, vroeger was anders hè’ zei ik lachend. Ik was blij dat het nu zo ging. Danc liep heerlijk, en ik kon er alles mee. Hij vertouwde mij, en ik vertrouwde hem.
Toen ik Dancy helemaal losgewerkt had begon ik met springen, eerst een kruisje. Toen een stijltje, die iets hoger. Toen een oxer. En voor ik het wist zat ik op een oxer van 1.10 . Best hoog, als je nadenkt dat we vroeger niet eens normaal konden springen. ‘Je kunt zo een parcours springen, het gaat echt super’ schreeuwde Emma door de rijbaan. Ik twijfelde, de laatste keer parcours springen was op die wedstrijd, vorig jaar. Toch besloot ik het te doen. Emma wist toevallig dat er nog een heel mooi parcours in 1 van de buitenbakken stond en we gingen er heen. Het parcours was best pittig, 12 hindernissen die varieerden tussen de 1 meter en 1.20.
Ik zette Dancy aan in een galopje en op de 1e hindernis weigerde hij meteen. Daar gaan we weer dacht ik. Ik reed er nog een keer op af, en spoorde Danc extra aan. ‘Kom jongen, je kan het’ schreeuwde ik. En warempel, Dancy sprong er met gemak overheen. Met een glimlach van oor tot oor sprongen we de rest van het parcours uit. Ik beloonde Dancy, en stapte hem uit.
’Tring, Tring’ zei mn telefoon. ‘Met Amy’ zei ik vrolijk. ‘Ja, écht? Ik kom zo snel mogelijk, tot zo’ zei ik vluchtig. Emma keek me verbaasd aan toen mijn glimlach plaats had gemaakt voor een behoorlijk sip gezicht. ‘Wat is er’ vroeg ze. ‘Jeffrey voelde zich niet goed en vroeg of ik zo snel mogelijk langs wou komen’ zei ik beteuterd. ‘ga maar, ik verzorg Dancy wel, sterkte meid’ zei Emma. ‘Bedankt’ riep ik, en ik gaf Emma mijn cap, zodat ze Dancy nog even verder kon uitstappen.

Haastig fietste ik naar het ziekenhuis, maar natuurlijk stonden alle stoplichten op rood. Ik reed gewoon door, en bijna werd ik aangereden. ‘Idioot kijk eens uit’ schreeuwde een automobilist me na. Maar ik hoorde het nauwelijks, in een keihard tempo fietste ik naar het ziekenhuis.
Toen ik bij Jeffrey binnenkwam barste hij in tranen uit. ‘Ik heb zo’n pijn Amy, zo’n pijn’ huilde hij.
De zuster vertelde me dat hij een ruggenprik had gehad. En dat, dat erg pijnlijk was. ‘Ik wil niet meer meid, echt niet, het doet zo’n pijn, als ik toch moet gaan, laat me dan nu maar gaan’ zei Jeffrey.
Ik schrok, hij wilde dood..

Citaat:

'Echt, ik wil echt.. Alsjeblieft, wil jij het ze vertellen' smeekte Jeffrey. Wat moest ik hier nou mee dacht ik.. Een diepe zucht klonk.. 'Jef, praat alsjeblieft niet zo, je mag niet dood, je moet doorzetten, dan zul je het halen, geloof me' . Ik zei verder niks meer en pakte de nieuwe stiften, die Laura voor me gehaald had, uit m'n tas.
10 minuten lang tekende ik op de muur. Ik probeerde Dancy te tekenen, en verder zette ik er zinnetjes op, zoals : "Soms zijn tranen je enige vrienden, terwijl je er tegen vecht als vijanden" en "soms is er zoveel wat we voelen maar zo weinig wat we kunnen zeggen".
Jeffrey glimlachte, 'bedankt' zei hij. Na ongeveer 40 minuten kwam er een dokter, 'De jongeman moet mee voor een nieuw onderzoek' zei hij bot. En trok, zonder dat we afscheid konden nemen, het bed de kamer uit. Ik werd, zoals ik wel vaker werd die tijd, heel boos en begon te schelden en te vloeken tegen de dokter. Deze negeerde mij volkomen, en liep hard door, met Jeffrey achter zich aan.
Het stoom kwam bijna letterlijk uit mijn oren, en ook m'n psychiater zag dat. Hij nam me mee een kamer in, en zei : 'Oke, scheld me maar even uit, dat lucht op' . Ik was zo verbaasd dat ik mn mond gewoon hield. 'Wat is er aan het handje' zei hij. Ik keek hem raar aan, 'ik ben geen kleuter' zei ik brutaal. En zo ging dat gesprek nog even door. Af en toe gaf ik antwoord, soms maakte ik een brutale opmerking, en soms zei ik gewoon even niets.
Na een half uur had ik er genoeg van, ik pakte mijn spullen, en vertrok. 'See you later, alligator' zei ik, en trok de deur met een klap achter me dicht. De psychiater verbaasd achterlatend.

Thuis schreef ik een stukje in mijn dagboek. Ik las het even over, en het leek net een nachtmerrie, van iemand anders. Ik leefde met diegene mee, zo zielig voor die persoon. En toen opeens besefte ik, dat ik die persoon was. Ik raakte lichtelijk in paniek en kreeg weer een huil bui.
Laura kwam binnen, en die wist helemaal niet dat Jeffrey ziek was, dus keek me verbaasd aan. 'Liefdesverdriet' vroeg ze. 'In zekere zin wel ja' zei ik. Laura keek alsof ik turks praatte. 'O, ja' zei ze verward. 'Ik kom morgen niet dus je moet zelf je wekker zetten, ik kom je niet wekken' zei ze. 'Ja komt dat er ook nog eens bij, lekker ben jij, ik snap niet waarom me ouders je nog betalen, je voert geen reet uit, moet je kijken hoe mijn kamer eruit ziet' riep ik haar boos na. Stilletjes liep ze weg, verbaasd over mijn vreemde buien.

Ik las de krant nog even, en daar stond een stuk in over brand op een boerderij met paarden. 6 van de 8 paarden hadden het overleefd, 2 overleden er. Vréselijk, dacht ik. 'Als ons dat maar nooit overkomt ' zei ik hardop. En daarna viel ik in een onrustige slaap.

Citaat:

De volgende dag schrok ik om 6 uur wakker. Ik was helemaal bezweet en mn kussen was nat van de tranen. Ik had dus een nachtmerrie gehad, maar ik wist niet meer waarover die ging.

Het was zondag en er was een wedstrijd bij de manege dus ik ging even kijken.

Daar aangekomen was het 1 en al gaos. Overal liepen mensen en paarden en rondom de stal lagen allemaal poetspullen, kleren, zadels en hoofdstellen.
Normaal hadden we altijd een terrein-regelaar, zoals we dat noemden. Diegene regelde dat iedereen zijn spullen op 1 plekje hield, en dat alle paarden een plekje op de poetsplaats kregen, dat iedereen optijd los ging rijden enzovoort. Opeens zag ik Liz zitten, onderuitgezakt op een stoel, en ze had een naambordje waarop stond : Terrein-regelaar. 'Wat een gaos hier'zei ik, en plofte naast Liz op een stoel. 'Ja ik heb geen zin om alles te regelen hoor, ze zoeken het zelf maar uit’ zei Liz. 'Dan doe ik het wel' zei ik kattig. Daarna pakte ik heb naambordje van Liz en spelde het bij mezelf op.
Iedereen die ik zag sprak ik aan, en vertelde dat hij of zij zijn spullen op moest ruimen.
Daarna keek ik bij de startlijsten welke pony’s meededen en schreef voor elke pony een briefje met de naam, en hing deze op een plekje bij de poetsplaats.
Daarna ging ik iedereen roepen die los mocht rijden, en binnen een halfuur was alles weer netjes.
'Mevrouw, help, helpt, Winsten is weggeloopt' zei een klein meisje, van een jaar of 5. Ik haasste me naar de hekken van het terrein maar het was al te laat, Winsten liep al van het terrein af. Ik raakte een beetje in paniek want een paar weggetjes verder begon een 80-kilometer-per-uur-weg. Winsten liep steeds harder en harder, zo hard dat ik op een gegeven moment moest rennen. Opeens kwam Liz naast me fietsen, ze kwam helpen met Winsten vangen. Winsten ging allerlei zeiweggetjes in en uiteindelijk kwam hij bij de grote weg uit. 'SH*T' schreeuwde ik, en ging via een ander weggetje dan dat Liz en Winsten gingen. 'Jaag hem richting mij zometeen' schreeuwde ik Liz na. En ik rende naar de grote weg. Daar ging ik midden op de weg staan en maakte me groot. Ik zag Winsten en Liz al vanaf de andere kant aankomen. En Winsten rende recht op me af, met zijn tanden bloot. Hij was dus boos...maar waarom ? Ik bleef dapper staan, en Winsten kwam dichter en dichter bij me. Nog steeds galopeerde hij door. Achter mij hoorde ik piepende remmen van auto’s die plotseling op de rem moesten om mij niet te raken. Winsten was nu op 10 meter afstand, en rende nog steeds. 5 meter, 4 meter, 3 meter. 'WINSTEN STOPPEN NOU' schreeuwde ik. En nét op tijd remde hij af. En kwam nog geen milimeter van mijn neus af tot stilstand. Hij was helemaal bezweet en stond te trillen op zijn benen. Ik klikte het halstertouw dat Liz me had gegeven vast en wandelde met hem naar de manege. Woedende automobilisten schreeuwde naar mij, dat ik gek was, dat ik bijna was aangereden enzovoort. Maar het ging allemaal langs me heen. Ik vroeg me af hoe het kwam dat Winsten zo in paniek was. Liz fietste vast vooruit om iedereen gerust te stellen.
Toen ik er bijna was kwam Marit naar me toegerend. En gaf zo Winsten een klap voor zijn hoofd. 'Idiote rotpony, zomaar weglopen he' en ze gaf hem een trap tussen zijn ribben. 'Zo is het wel even genoeg dame' zei ik, en ging demonstratief voor haar staan, met Winsten achter me. Henk kwam eraan en vroeg wat er allemaal aan de hand was. Ik vertelde het hele verhaal. 'En toen schopte Marit hem tussen zijn ribben' eindigde ik mijn verhaal. Marit begon heftig te protesteren en ontkende alles. 'Ik aaide hem en moest huilen van schrik, ik was zo bang' zei ze met (nep)tranen in haar ogen. 'Wat het verhaal ook was, Winsten is er weer’ zei Henk opgelugt, en liep weg. Marit glimlachte vals naar me, pakte Winsten en liep met hem het terrein op.
’Ik hou je in de gaten dame’ dacht ik hardop.

De rest van de dag verliep rustig, en ik was pas om 9 uur thuis. Ik had dus ook geen tijd meer om naar Jeffrey te gaan, en daar baalde ik flink van..

Citaat:

De volgende morgen werd ik wakker met knallende koppijn. Ik besloot snel op te staan om een asprientje te gaan halen. Maar toen ik op stond viel ik net zo hard weer neer. 'vreemd' zei ik hardop. Nogmaals probeerde ik op te staan maar alles werd zwart voor m'n ogen, en weer zakte ik in elkaar.
Toen ik even daarna weer wakker werd wreef ik slaperig in m'n ogen. Ik keek op de klok, 11 uur...
'11 uur? ' zei ik hardop. Nouja, ik ben nu toch al te laat voor school bedacht ik me. Ik stond op en ging me douchen. 5 minuten later, toen ik me af stond te drogen voelde ik me opeens heel zwak worden. Ik ging even zitten en toen ging het wel weer, dacht ik. Maar opeens begon ik hevig over te geven. Gatver, ook dat nog, dacht ik. Ik riep Laura en ondertussen kroop ik gauw weer in bed. 'De douche is een beetje vies, dus eh ruim dat op. En bel even naar school dat ik ziek ben' zei ik op mijn verwende toontje.
Een kwartier later hoorde ik een gil vanuit de douche. Ik begon te lachen. Ja wat moest ik dan, we hebben een huishoudster dus dan zal ze werken ook.
Ik kon niet meer slapen en ging even een roddelblad lezen. Al snel werd ik weer duizelig en ging even liggen.

Ondertussen was het al half 3 's middags. Om half 4 is er bezoekuur, wist ik. Maar ik voelde me niet goed genoeg om naar Jeffrey te gaan. En ging weer lekker slapen.

Om 6 uur werd ik gewekt voor het eten, maar honger had ik toch niet. De hoofdpijn was voor een groot deel weg en ik starte de computer, en daarna msn, op.
Liz, dat meisje van de manege, was online, en begon meteen te praten.

Lizzepizz : Ooh Amy moet je horen wat ik nou te vertellen heb. Die Marit ging weer rijden van en ja toen werd ze weer boos op Winsten(hij gaf alleen maar een klein vreugdebokje) en toen begon ze hem te slaan. Echt niet normaal. Ik werd echt boos man, ik kon me niet meer inhouden. En ik heb haar zo van Winsten afgetrokken en gezegd dat ze op moest hoepelen. Daarna heb ik het aan Henk verteld en die was heel trots op me.
Liz kon echt niet ophouden met praten, ze bleef maar typen, dus ik verzon snel een ander onderwerp.
Amy, voelt zich ziek : Oh oke, goed dat je haar eraf hebt getrokken. Maar ik ben zo ziek he, komt wel goed uit hoef ik mooi niet naar school. Hoe gaat het bij jou op school eigenlijk?
Liz ging gelukkig niet meer door over Marit, en ze kletsen nog even verder over school.

Ik zag dat Els een gesprek met mij begon.
Elz : Heey meid. Heeft Liz haar geweldige actie ook al aan jou verteld ?
Amy, voelt zich ziek : Ja ze bleef maar praten.
Elz : De helft is niet waar hoor. Want Marit wou bijna stoppen met lessen. En Marit reed altijd veel extra lessen waardoor Henk veel aan haar verdiende, dus Henk was woedend.
Amy, voelt zich ziek : Ja zoiets dacht ik al. Maar ik ga weer doei.
Elz : doei, beterschap !

En ik sloot de pc af. Liz liep dus zoals gewoonlijk alles weer een beetje te verzinnen. Wat een vreemd kind was het toch ook.

Aan het eind van de dag voelde ik me al een stuk beter. Maar zin in school had ik niet. Ik had zin om morgen een hele lange buitenrit te gaan maken.

Volgende morgen:
’Dag mam, ik ga naar school’ loog ik. 'Waarom heb je zoveel tassen mee dan' vroeg mn moeder. 'Ik ga ná school naar Dancy toe, doeg !' loog ik weer.
Maar ik ging helemaal niet naar school, ik spijbelde gewoon. School dacht toch dat ik nog ziek was.

Op de manege ging ik eerst even uitmesten, iemand moest het toch doen, en ík had de hele dag vrij. Na 5 stallen had ik al geen zin meer en ging even uitpuffen in de kantine. Daar kwam ik Henk tegen die meteen begon over gisteravond. 'En toen wou Marit dus eigenlijk niet meer lessen, maar ik heb haar over gehaald' eindigde Henk zijn verhaal trots. 'fijn dat ze weer komt lessen, maar ik ga weer mesten, tot ziens' zei ik. Pff ik was blij dat ik eindelijk een smoes kon bedenken, want Henk bleef, net als Liz, maar doorpraten.

Rond 1 uur verschenen er meer mensen, die vroeg vrij waren van school of werk. Emma kwam blij naar me toe en vertelde dat ze Unkle mocht verzorgen. Unkle was een hele brave manege pony, maar hij mocht alleen nog maar rechte einden lopen, buitenritten dus. En vandaar dat Emma hem mocht rijden. 'Dat komt goed uit, ik wou net een mooie lange buitenrit gaan maken' zei ik vrolijk.
'Zadel jij de paarden maar Emma, dan ga ik even wat eten uit de keuken bij de kantine jatten' zei ik giechelend.
Eindelijk kon ik weer eens even lekker giechelen, met een meisje. Even lekker kattekwaad uithalen, en niet aan Jeffrey, en die rotziekte van hem denken.

We stegen op en reden met volle zadeltassen het terrein af. 'Leuk dat je met me mee wil' zei Emma verlegen. 'Ja ik vind het ook leuk' zei ik nonchalant. 'Vroeger deed je nooit zo aardig' zei Emma zachtjes, en haar hoofd liep rood aan. 'Ja vroeger, vroeger.. Vroeger was alles anders' zei ik stilletjes. Vroeger was ik misschien wel gemeener, maar Jeffrey leefde, en was gezond. Dat was nu wel anders.
'Wie het eerst aan het einde van het pad is' riep Emma vrolijk. En ze racete weg met Unkle. Ik stoof haar achterna en het werd een nek aan nek race, uiteindelijk won Emma met een héél klein verschil.
Uiteindelijk waren we 4 uur in het bos geweest, en het was al 6 uur toen we thuiskwamen. Toen moesten we de paarden nog afzadelen en ik moest thuis nog douchen en omkleden, nee.. Ik redde het niet om ook nog naar Jeffrey te gaan, helaas.

Thuis plofte ik uitgeput op de bank, met een kop warme chocolademelk in mijn hand. 'Mam, pap, het was zó leuk vandaag, eindelijk weer eens iemand waarmee ik lol kon maken, ik heb genoten' zei ik tegen, niemand. Want mijn ouders waren zoals gewoonlijk weer eens druk met hun werk. Ik wist niet eens waar ze waren. In New York?Madrid?Tokyo? Of gewoon thuis ? Nee ik had echt géén idee. Totdat ik een briefje vond.

Hoi lieverd,

we moesten plotseling op zakenreis naar New York, we zijn volgende week terug.

Groetjes pa&ma.

Hoe kort kan je een briefje schrijven. Maar ja, zo ging dat hier. Ze zetten doodleuk op een briefje dat ze éven in New York waren. Wat hun dochter deed ? Dat ze alleen thuis was.. het intereseerde ze geen ene reet..

Citaat:

Vermoeid val ik die avond in slaap. Ik heb nog een poos nagedacht over de gang van zaken hier in huis. Want hoe langer ik erover dacht, hoe raarder ik het vond. Ouders horen toch om hun kind te geven ? In dit huis gebeurde dat niet echt. Ze gaven me geld, zodat ik mezelf kon vermaken. Maar ondertussen verspilden ze geen seconde van hun tijd aan mij.. Ik voelde me triest, en zielig..

De volgende morgen word ik weer met een vrolijk gevoel wakker. Maar dat gevoel verdwijnt al snel als ik merk dat ik ongesteld ben geworden. Ook dat nog. M'n ouders zijn nog steeds niet thuis, een prima smoes dus voor school. 'Sorry meneer de concierge, mijn ouders waren niet thuis en konden me dus niet ziekmelden' zei ik hardop. Ja dat was een geweldig plan.

Van half 9 tot half 10 was er bezoekuur. Als ik me even haaste ging ik het nog wel redden. Ik nam de bus van kwart over 8. Tot mijn grote schrik kwam ik een leraar van school tegen in de bus. Ik verzon dat ik even naar het ziekenhuis moest om foto's te laten maken. Gelukkig geloofde hij me, en liet me verder met rust.

'Binnen' zei Jeffrey toen ik op de deur bonsde. Hij lag daar met een lijkbleek gezichtje, en hij was.. kaal. Al zijn haar was echt weg. Ik herkende hem bijna niet. 'Je hoeft niet te schrikken hoor' zei Jeffrey op een geirriteerde toon. 'Je ziet er nogal anders uit' zei ik verlegen. 'Jij bent degene die mij 3 dagen lang laat stikken. Je komt niet, belt niet, smst niet, mailt niet.. helemaal niks.. anders had ik het je kunnen vertellen en was je niet zo geschrokken' zei hij boos. Hij keek echt woedend, ik werd een beetje bang van Jef. Zachtjes liep ik naar hem toe en wou hem een kus geven. Maar hij duwde me weg en zei dat hij geen kus van me wou, omdat ik 3 dagen niks van me had laten horen. Ik begon te huilen, en Jeffrey werd alleen maar bozer. 'Ja ga maar huilen joh, je bent ook zo zielig! Nee Amy, ik trap er niet meer in.. je kunt gaan, ik zoek wel steun bij een ander' zei Jeffrey boos. 'Maar Jef, ik .. ik.. ik.. bedoel...' maar verder kwam ik niet. 'Hoor je jezelf nou, ik ik ik ik ik en nog eens ik, je denkt nooit eens aan een ander'.
Met een verdrietig en vooral schuldig gevoel liep ik zijn kamer uit.

Thuis viel ik huilend op bed en zo bleef ik een halfuur liggen.
Daarna belde ik Jeffrey, ik móest mijn excuus aanbieden.


"Tuuut, tuuut" . 'Met Jeffrey'
'Met mij'
Jeffrey zuchte diep.

'Sorry, je had gelijk. Ik heb je laten zitten.'
'Ja nogal'
'Sorry'
'T is al goed. Kom je nog langs vandaag. Ik mis je zo. Ik kan echt niet zolang zonder je'
'Je bent een schat. Ik kom bij het volgende bezoekuur weer langs. Tot dan, kus !'
'Kus terug !'

Met een blij gevoel hing ik weer op. Wat een lieverd was Jeffrey toch ook. En omdat hij zo lief was ging ik een cadeautje voor hem kopen.

Ik liep het winkelcentrum 3x door maar ik zou niet weten wat hij zou willen hebben. Ik liep de bibliotheek in, misschien was er 1 of andere internet-site met een helpdesk voor het zoeken van cadeautjes. Ja t klinkt raar, maar je hebt tegenwoordig zoveel sites.
Tot mijn grote verbazing vond ik een site.

Jongen
15
ziek
ziekenhuis

Die woorden vulde ik in. En het antwoord was :

Koop een cadeau waarmee hij zich vermaakt. Denk aan een film of een video-spelletje. Misschien een leuk boek of tijdschrift.
Ook een geurtje zal hij erg leuk vinden

Het was een beetje een vreemde site. Maarja, ik wist zelf ook niet echt iets leuks om te kopen. Ik printe het lijstje met cadeautips uit, en nam het mee op mijn zoektocht naar cadeaus.

Natuurlijk gedroeg ik me als een echte meid, en kocht weer eens veel te veel.
Behalve 5 computerspelletjes, 6 dvd's , 2 cd's, 4 boeken, en een geurtje van Diesel voor Jeffrey. Kocht ik voor mezelf nog 2 nieuwe spijkerbroeken, 3 mooie shirtjes en een winterjas.
Tevreden ging ik met de bus naar het ziekenhuis toe. Ik verheugde me al helemaal op het verbaasde gezicht dat Jeffrey zou trekken als ik hem zijn cadeautjes gaf.