Bokt.nl

Citaat:

Ik probeerde niet in paniek te raken, hoe kwam dat bloed op mijn shirt. ik probeerde me te bedenken wat ik precies had gedroomd, ik hielt me zelf voor dat het absoluut niet kon! Ik had gewoon de hele nacht liggen slapen. Ik deed mijn shirt uit en legde hem onder mijn bed. Niemand mocht hier achter komen, straks gingen ze nog denken dat ik gek was. Ik wou even een rondje gaan lopen, door had ik echt behoefte aan. Om even uit dit verschrikkelijk huis te zijn. Ik pakte mijn jas, die op de grond lag. Er zat iets zwaars in, ik pakte het eruit. Het was een groot hakmes, met bloed eraan! Ik mocht niet gaan gillen, ik mocht vooral niet gaan gillen. Ik deed echt mijn uiterste best om vooral niet in paniek te raken, maar hoe in godsnaam deed een bebloed hakmes in mijn binnenzak van mijn jas? Opeen binnen in mij ging iemand lachen, en dat iets dwong mij ook om te gaan lachen, ik herinnerde mij iets van gisteravond
“ik was blij, hij was dood. En ik kon weer gerust naar huis gaan”.
Ik had agent Jansen toch niet echt vermoord?

Citaat:

Ik wist het allemaal niet meer, ik kon toch niet zonder dat ik het wist. Uit mijn bed zijn geklommen en naar agent Jansen’s zijn huis gegaan zijn. Dat was toch onmogelijk? Mijn gedachten werkten op topsnelheid, wat had ik precies gedroomd? Of was het geen droom? Werd ik gek? Was ik echt weg geweest vannacht? Zoveel vragen, zo weinig antwoorden. Ik wist gewoon weg niks meer te doen. Ik pakte de afstandsbedinging en zette mijn televisie aan. Het 9 uur nieuws was net begonnen, ze hadden het over van alles. Maar niet over agenten, die ’s nachts door een meisje van rond de 19 is vermoord zou zijn. Ik klom uit mijn bed, en liep onze nog donkere gang binnen. Het was stil, waarschijnlijk was iedereen weg, maar ik hoorde toch iemand lopen in de woonkamer. Ik riep zachtjes “hallo? Is daar iemand?”. Ik schoof langzaam de deur open,

Citaat:

Ik ging weer op mijn bed zitten. Ik wist gewoon weg niks meer te doen. Ik pakte de afstandsbedinging en zette mijn televisie aan. Het 9 uur nieuws was net begonnen, ze hadden het over van alles. Maar niet over agenten, die ’s nachts door een meisje van rond de 19 is vermoord zou zijn. Ik klom uit mijn bed, en liep onze nog donkere gang binnen. Het was stil, waarschijnlijk was iedereen weg, maar ik hoorde toch iemand lopen in de woonkamer. Ik riep zachtjes “hallo? Is daar iemand?”. Ik schoof langzaam de deur open, niemand gelukkig. Het was gewoon de kat. Ik was er even helemaal zat van, ik bedacht wat ik kon doen. Ik kon nu gewoon naar m’n college’s gaan vandaag, Maar eigenlijk had ik daar helemaal geen zin in. Ik bedacht dat ik wel naar mijn ouders kon gaan. En dat deed ik, ik krabbelde op een briefje dat ik een weekje naar mijn ouders ging. Moest echt even weg hier, kon het niet meer aan. Ik pakte een paar kleren bij elkaar en stopte die in mijn rugzak. Ik pakte mijn buskaart, ik was geloof ik nog nooit zo opgelucht geweest, dat de optie ouders er nog was. Ik hees mijn rugzak op mijn schouders en zei de kat gedag. Maar opeens zei een gevoel diep binnenin mij dat ik niet weg mocht gaan, ik verzette me er tegen. “Waarom zou ik niet weg gaan vroeg ik aan mezelf”? Ik kon Jennifer en Ashley niet in de steek laten. Ach dacht ik bij mezelf, die redden zich wel. Ik liep de deur uit, op naar de bushalte. Het voelde als of ik ontsnapt was uit een gevangenis. Ik voelde me vrij, en ik dacht ook al bijna niet meer aan mijn rare droom die ik vannacht had gehad.