Bokt.nl

Citaat:

Een dun laagje water glijdt het strand op, en trekt zich weer terug. Een dun laagje schuim achterlattend met wat schelpen ertussen. Het bulderende geluid is nog harder dan bij de waterval, alleen veel minder constant.

Ik stap uit mijn slippers en ren op het water af, als ik onder me het zand voel, dat net nat geweest is en aan mijn voeten zuigt, stop ik en staar weer naar het water. Ik voel het water over mijn voeten het land aanvallen, en zich dan weer terugtrekken. Het is een eeuwig spel tussen zee en land, die waarschijnlijk nooit gewonnen zal worden door een van hen. Soms wint het water een stukje, en is het strand kleiner geworden. Dan wint het land een stukje, en ziet de zee er teruggetrokken uit.
Ik kijk naar de aarde en zie achter mijn voeten twee andere blote voeten, van Carlos. ‘Het strand vond ik wel een goed idee. Ik hoop dat je het niet erg vindt?’ Ik draai me om en glimlach, ‘Iemand die naar me wil luisteren kan ik goed gebruiken.’

‘Heb je het ook weleens gehad, dat je dacht dat je iemand door had, maar dat het nóg erger was dan je ooit had kunnen bedenken?’ ‘Ja… Zoals toen met Arcelia, waarover ik je vertelde een paar dagen terug. Ik dacht dat ze echt van me hield en ook eerlijk was, écht eerlijk.

Langzaam kreeg ik wel door dat er wat mis was, ik dacht dat ze niet meer zo van me hield en erover dacht er een punt achter te zetten. Maar toen bleek dat ze zelfs vanaf kort nadat dat ze wat met mij was begonnen, ook iemand anders had… Veel had ik verwacht, maar dát zeker niet. Het is echt een raar gevoel, als zoiets blijkt. Ik ben toen ook in een keer een stuk serieuzer geworden. Het was een soort klap in mijn gezicht, alleen dan mentaal. Ik heb er wel veel van geleerd, en het heeft ook zeker mijn leven verbeterd. Dus zo erg zit ik er tegenwoordig niet meer mee. Op een dag zul jij dat vast ook denken.’

‘Ik hoop het. Het enige wat ik nu voel, is woede. Het ergste vind ik nog wel dat hij haar meegenomen heeft in míjn huis... Ik snap nu ook niet meer waarom ik wat met hem genomen heb, wat ik ooit in hem zag. Vandaag is het licht aangegaan bij mij en zie ik vanaf nu elke rat die mij probeert te misbruiken.’ Carlos slaat zijn armen om mijn buik en ik laat me zachtjes tegen hem aanzakken. ‘Ik zou het niet durven.’ Fluistert hij in mijn oor.

Zo staan we een tijdje samen in de branding te staren, totdat Carlos de stilte verbreekt.

‘Camilla, neem het me alsjeblieft niet kwalijk, zelf vind ik het ook niet leuk.’ ‘Wat?’ Nare voorgevoelens komen boven drijven. ‘Ik vertrek morgen. De omslag is zo goed als af, en ik wil je niet langer van last zijn.’ ‘Je bént me helemaal niet van last! Wat is de echte reden?’ Hij slikt en ik staar gespannen de zee in, ‘Misschien zie je het zelf momenteel niet, maar het gaat te snel. Je hield echt van José. Je kan nu niet meteen verder gaan met mij. Geloof me, je moet eerst jezelf terug vinden en er dan nog eens goed over na denken. Daarbij komt ook nog eens dat we elkaar nog niet goed genoeg kennen. Neem de tijd Camilla om goed erover na te denken, ook over de rest van je leven. Verder ben ik vanaf volgende week een maand in Amerika, bij familie.’ Zijn armen laten mij gaan en ik ga weer op mijn eigen benen staan. Nog steeds staar ik halsstarrig de branding in, nu met een wazig beeld door mijn tranen. ‘Oké… Laten we gaan eten.’

Citaat:

De volgende ochtend wordt er bij het ontbijt weinig gezegd door Carlos en mij. We eten zwijgend. Na het ontbijt bedankt hij Eliza en Roberto, pakt zijn koffers en komt de deur uit. Op de veranda zet hij zijn koffers neer en staat ongemakkelijk tegenover me. ‘Ik zal je missen.’ ‘Ik jou ook.’ Hij loopt naar me toe en drukt me tegen hem aan. Zijn lippen raken die van mij maar even, maar zodanig dat ik weet dat hij van me houdt. ‘Ik ben benieuwd naar de omslag van het boek!’ ‘Ach, de omslag betekent weinig, de inhoud is geweldig.’ Een waterige glimlach verschijnt op mijn gezicht. ‘Adíos.’ ‘Adíos.’ Hij tilt zijn koffers weer op, stapt de veranda af en loopt naar zijn auto.
Voordat hij de deur openmaakt kijkt hij nog één keer om naar mij, dan stapt hij in en rijdt weg.

Zodra hij uit beeld is voelt het alsof alles een droom was, maar ik weet dat Carlos er echt was. Nog een tijd sta ik naar het eind van de oprijlaan te kijken, alsof ik Carlos daarmee terug kan krijgen. Ik schrik op door de deur van het huis die open gaat. Eliza gaat op de schommelbank zitten, ik laat me naast haar zakken. ‘Camilla, er komt een dag dat je het ook goed zult vinden dat Carlos weggegaan is. Het is een verstandig besluit geweest van hem.’ ‘Ik zie het nu al in. Toch heeft hij voor vertrek gezorgd dat ik hem nóg meer ga missen. Hoe hij me kustte was zo… Tja, ik kan het niet met woorden uitleggen. José was nooit zo teder.’ ‘Zie het als een afscheidskus, er is een grote kans dat als hij hier gebleven was het niet goed gegaan zou zijn. En je zo twee keer ongelukkig was geweest.’ Een waterige glimlach verschijnt op mijn gezicht, ‘Je hebt vast gelijk. Zoals altijd.’

Citaat:

De rest van de dag help ik Eliza met het huishouden. Voor het eerst sinds maanden kook ik weer eens. Toch blijven mijn gedachten bij Carlos. Zo nu en dan denk ik nog aan José, het was echt een vernedering voor mij…

’s Avonds zitten Eliza, Roberto en ik weer als vanouds op de veranda. Eliza aan het breien, Roberto zit een mes te slijpen en ik teken. ‘Weetje, het zou ook raar geweest zijn als Carlos hier nu nog was. Ik ken hem pas drie dagen…’ Eliza glimlacht, ‘Je moet erover na kunnen denken. En je moet je beseffen dat je op zijn buitenkant verliefd bent geworden, zijn binnenkant ken je nog niet eens zo goed.’

Roberto heeft geregeld dat de volgende dag er een aantal boeren uit de omgeving komen helpen bij het oogsten van de olijven. Aangezien wij niet zoveel bomen hebben die geoogst moeten worden kan het op een dag gebeuren. Daarom sta ik de volgende morgen extra vroeg op.

Roberto is al buiten bezig doeken op de grond onder de bomen te leggen als ik de keuken in kom om te eten. In de keuken is Eliza bezig om het aanrecht schoon te maken. Op de houten tafel staan de ontbijtspullen nog voor mij. ‘Als jij voor het eten en het huis zorgt, ga ik Roberto helpen met de olijvenoogst.’ Zeg ik tegen Eliza. ‘Prima. De paella hebben we nog niet gemaakt, dus dat maak ik voor vanavond.’ Onze spaanse delicatesse heb ik al heel lang niet meer gegeten en heb ik dus erge zin in. 'Ja lekker!'

Buiten hebben ze de doeken al bijna klaar. ‘Goedemorgen señorita!’ Roepen ze allemaal. ‘Bienos Días!’ ‘Que tal?’ (hoe gaat het?) ‘Met mij gaat het goed hoor heren. Waar zijn de bamboestokken?’

Citaat:

Het geeft altijd een heerlijk gevoel, olijven oogsten. Je kunt het op twee manieren doen. Gewoon doeken onder de bomen leggen en wachten tot de olijven er vanzelf uitvallen, of je kunt de bomen slaan. Zodat de olijven eruit komen. Wij doen altijd het laatste. Al je agressie kun je gebruiken om de bomen op je hardst te slaan met de bamboestokken. Aangezien ik een oude olijfbomen gaard heb, moeten er ook mensen ín de bomen klimmen. Het zijn namelijk hoge olijfbomen. Dat doen de boeren voor me.

Aan het eind van de dag zijn we vermoeid, maar tevreden. De boomgaard is geoogst. Morgen ruimen Roberto en ik samen de doeken met ladingen olijven op, daar hebben we de boeren niet meer voor nodig.

’s Avonds zitten Eliza en ik samen op de veranda, in de heerlijke spaanse avondzon. Het tikken van de breinaalden van Eliza verstoren de stilte. En zo nu en dan knisperen de bladen van het tijdschrift dat ik lees als ik ze omsla. ‘Thee?’ ‘Ja graag’ Eliza legt haar breiwerk neer op de luie stoel en loopt de keuken in. Gedachteloos schommel ik heen en weer op de schommelbank. Binnen begint plotseling de telefoon te rinkelen, ik hoor Eliza haastig de kamer inlopen. ‘Murrieta DelGado huishouden, Eliza Rivera García hier’ Gespannen wacht ik op wat ze gaat zeggen, ‘O, ik zal u haar meteen geven. Ogenblik.’ Carlos is het dus niet… ‘Camilla, Eduard aan de telefoon.’ Eliza komt naar buiten lopen met de telefoon en geeft het aan mij. ‘Met Camilla, wat is er?’ ‘Ik heb het ontwerp voor de omslag van Carlos gekregen, wil je het nog zien voor het van de persen gaat rollen?’ ‘Wat vind jíj ervan?’ ‘Ik vind dat hij het erg goed heeft gedaan. Het past volgens mij perfect bij het boek en perfect bij jou karakter. Het lijkt wel alsof hij in die paar dagen bij jou je even goed heeft leren kennen als de mensen die je al jaren kennen…’ ‘Nou, als jij dat vindt mag het van mij gewoon gedrukt gaan worden. Ik houd wel van een kleine verassing.’ ‘Oke, dan zetten we morgen de persen aan! Kun je om 10 uur bij de drukker in Ribadesella zijn? Je weet het adres al toch?’ ‘Ja dat kan, ik weet nog waar het is. Tot morgen!’ Eduard hangt op en ik leg de telefoon naast me neer, ‘Carlos heeft het omslagontwerp ingeleverd. Morgen gaan de persen draaien!’

Citaat:

Die nacht kan ik slecht slapen omdat ik zo gespannen en benieuwd ben naar de boeken. Ik ben nog een redelijk onbekende schrijfster, maar zoals Eduard telkens klinkt lijkt het wel alsof dit boek mijn leven zal gaan veranderen.

’s Ochtends ontbijt ik snel. Gespannen blader ik nog een tijdschrift door, tussendoor kijk ik telkens op de klok. ‘Ga nou maar, het is beter dat je er te vroeg bent dan dat je hier nog een hele tijd spastisch op de klok zit te kijken.’ Zegt Eliza grinnikend. Ik lach ook, ‘Oké, ik zie je vanmiddag weer!’

Als ik bij de drukker de deur openduw en naar binnen kijk zie ik Eduard daar al zitten. Allebei te vroeg. Samen lopen we even later gespannen achter de directeur van de drukkerij aan. ‘Ik laat het in een enorme oplage drukken, de grootste oplage die ik ooit gedaan heb.’ Ik verslik me in de thee die ik gekregen heb, ‘Wát!?’ Eduard grijnst, ‘Als dit boek geen topper wordt, kan ik beter stoppen als uitgever.’ ‘Je moet me geen spatjes geven hoor! Daar worden de boeken slechter van!’

Bij de drukpersen aangekomen wijst de directeur op de knop, ‘Aan de schrijfster de eer om haar succes te laten beginnen.’

Even twijfel ik nog een beetje en dan druk ik zelfverzekerd op de knop. De persen beginnen te draaien en al snel komen de eerste omslagen uit de pers achter mij rollen. De kleurrijke omslag is werkelijk prachtig, Carlos heeft er een kunstwerk van gemaakt. ‘En wat vind je van de omslag?’ Even weet ik niets te zeggen… ‘Heel erg mooi…’

Eduard weet niet dat er voor mij nog veel meer mee speelt, dus doe ik extra mijn best om mijn tranen binnen te houden. Carlos heeft werkelijk een prachtige omslag gemaakt… Hij kan dan wel zeggen dat de omslag niet belangrijk is, maar het is wel het eerste wat opvalt aan een boek. En deze omslag zal zeker opvallen…

De persen rollen maar door en door. De aparte pagina’s komen via andere machines netjes op volgorde en worden gebonden. Eduard wordt door de directeur meegenomen om de rest van het gebouw te laten zien. Ik luister liever nog even naar de persen.

Citaat:

Als ik thuiskom kijkt Eliza me nieuwsgierig aan, ‘En, hoe was de omslag?’ Ik open mijn tas en haal het eerste exemplaar wat af was uit mijn tas. ‘Wauw, dat is nog eens een omslag!’ Voorzichtig pakt ze het boek uit mijn handen en kijkt er bewonderend naar. ‘Dat ziet er nog eens chique uit!’ Zacht fluisterend leest ze de kaft voor ‘Stormvloed van geluk… Camilla Murrieta DelGado… Uitgeverij Sanchez…’ Ik glimlach, ‘Die aquarel van Carlos erop past er zó goed bij…’ ‘Tja, dat kan ik nog niet weten ik mocht het tenslotte nog niet lezen van je. Mag ik het nu lezen?’ ‘Natuurlijk, sterker nog… Dit exemplaar is voor jou. Omdat jij degene bent die er altijd voor me is en me overal mee helpt! Het is toch niet mijn geluksgetal, twee daarentegen wel!’ Ik haal nog een boek uit mijn tas. Eliza lacht, ‘Dankjewel! Wil je het ook nog signeren?’ Ik lach en pak een pen, ‘Geen probleem!’

Die middag kruip ik in mijn hangmat en denk na. Het Verleden heeft me dingen geleerd. Ik heb gelachen, geluisterd en me weer echt gelukkig gevoeld. Het Verleden heeft mij ook geleerd dat het leven meer humor heeft dan wij, en er dingen gebeuren die je nooit zou verwachten. Hij kwam met zijn nieuwe vriendin in mijn huis, óf hij is heel dom óf hij wilde hij zo geschokt mogelijk zien. Het Verleden komt niet meer terug. Zou hij ook al zo zijn geweest toen ik verliefd op hem werd? Zou hij toen ook al zo dom zijn geweest en zo’n rokkenjager? Over het Verleden zal ik dat niet meer te weten komen… Gewoonweg omdat ik te boos ben om het hem te vragen. En omdat ik weet dat hij me toch geen normaal antwoord zal geven.

Ikzelf heb ooit eens gezegd, ‘Aan het Verleden valt weinig te veranderen, leer ervan en richt je dan op de Toekomst.’ Dat zal ik dan zelf ook maar moeten doen. Altijd op een moment dat je leven gaat omslaan, komt de Toekomst in je leven. Bij mij was het Carlos. Wat de Toekomst me zal brengen weet ik niet… Juist doordat hij nu vertrokken is, vraag ik me af of ik überhaupt wel een toekomst heb. Misschien moet ik eerst een eigen Toekomst bouwen voor hij gecomplementeerd zal worden. Ik weet natuurlijk niet of ik hem ooit weer zal zien, maar een leven zonder de Toekomst kan ik me niet voorstellen. Carlos bracht weer leven in me, hij liet me weer gemeend lachen. Het gevaar dreigde dat ik weer zou vastroesten. De vonken waren van mijn relatie met José, hij was het verleden geworden.
Ik mis Carlos nu al. Als hij nu om de hoek van het huis kwam lopen zou ik ‘m in zijn armen vliegen… Maar ik weet dat het niet gebeurt