[verhaal] fight of freedom (Nederlandstalig verhaal)
Moderators: Essie73, NadjaNadja, Muiz, Telpeva, ynskek, Ladybird, Polly
- secricible
-
- Berichten: 26394
- Geregistreerd: 07-07-04
- Woonplaats: Maasbommel
Geplaatst door de TopicStarter : 27-12-04 20:15
- secricible
-
- Berichten: 26394
- Geregistreerd: 07-07-04
- Woonplaats: Maasbommel
Geplaatst door de TopicStarter : 09-01-05 17:19
Twee dagen.. Twee dagen ben ik al weer terug in dit koude hok. In deze kleine ruimte waar ik me nauwelijks om kan draaien, waar ik opgesloten zit als een beest. Waar ik nauwelijks te drinken of te eten krijg en waar ik door iedereen wordt genegeerd als ik wat vraag. Want vragen doe ik, ondanks dat ik weet dat ik geen antwoord zal krijgen. Ondanks dat ik niets te weten kom, blijf ik vragen.
“Wanneer mag ik naar huis?”
-stilte-
“Wat willen jullie van me?”
-stilte-
“Mag ik alsjeblieft iets eten?”
-stilte-
“Hoe lang ben ik hier al?”
“ZWIJG!”
Verschrikt kijk ik op. Een man haalt de deur van het slot en opent deze. Stil loop ik achter hem aan, naar buiten, waar een auto staat te wachten.
“Waar ga ik naar toe?”
-stilte-
Ik stap in, de man sluit de auto en gaat zelf voorin zitten. De auto rijdt weg, en ik zie het land aan me voorbij trekken. Overal om me heen zie ik vrolijke mensen over de straat lopen. Ouders met kinderen, jonge stelletjes, En niemand schenkt aandacht aan een auto die langs komt rijden. Het landschap wordt steeds minder druk, tot ik uiteindelijk alleen nog maar een paar boerderijtjes zie staan. En dan rotsen, niets anders meer dan rotsen en zand. Tot de auto stopt. Het eerste huis dat ik zie in deze woestenij. Achter ons stopt nog een auto, die me nog niet eens was opgevallen. Drie mannen stappen uit. Aan de band om mijn nek binden ze een ketting en daarmee trekken ze me naar binnen, tot in een hoek van de keuken, waar ze de ketting vastbinden aan een haak aan de muur. Ik ga tegen de muur zitten en trek mijn knieën op tot mijn kin, met mijn armen er omheen. De mannen grijpen wat flesjes bier uit de koelkast en beginnen te praten en te lachen. Zo onopvallend mogelijk probeer ik de ketting los te maken, zonder succes. De klok in de keuken slaat 3 keer. De mannen kijken op.
“Eindelijk.”
Ze staan open en maken de ketting los, om me naar buiten te slepen. Ik probeer me los te rukken, zonder succes. De man geeft me een stomp in mijn maag, en ik zak neer op mijn knieën, maar de andere man trekt me mee. Met moeite probeer ik overeind te komen, en zo goed en zo kwaad als het gaat strompel ik mee.
Zodra de mannen stilstaan, zak ik, naar adem snakkend, door mijn knieën, op de grond. Achter mij hoor ik een andere auto aankomen. Ik voel opluchting. Als het mensen zijn die niet bij hen horen…. Zouden ze de politie bellen? Vast wel.
De deuren van de wagen gaan open, maar ik durf niet achter mij te kijken. De man naast mij draait zich om.
“Het geld?”
“Dat heb ik.”
Een grote brok vormt zich in mijn keel. Ik herken die stem. Ik probeer overeind te komen, en kijk op. Eindelijk, na al die tijd.. Ze hebben me gevonden. Eindelijk, ik mag naar huis. Mijn moeder, ze is er… Naast haar staat een andere man, met een agent. Dus hier deden ze het voor..
“Geef mij het geld.” De man naast me heeft een gemene grijns op zijn gezicht, ook hij weet dat het eindelijk zo ver is. Dat ze hun geld krijgen.
“Eerst mijn dochter.”
“Jij hebt geen macht om iets te willen. Ik stel de eisen. Ik stel voor dat wij eerst krijgen waar wij om hebben gevraagd en daarna krijg jij je dochter terug.”
“Hoe weet ik dat jullie niet liegen?”
“Dat weet je niet, daar zal je op moeten vertrouwen.”
“Ik heb geen reden om jullie te vertrouwen.”
“Dan verzin maar een reden, want het is de enige manier waarmee wij akkoord gaan.”
Ik hoor de spanning die er klinkt in het gesprek. Ik snap wat mam bedoelt, ook ik vertrouw niet dat ze me laten gaan, als ze hebben wat ze willen.
“Goed, jullie krijgen eerst wat jullie willen. Maar ik wil er zeker van zijn, dat ik daarna mijn dochter terug krijg.”
“En hoe had je dat bedacht?”
“Dat mogen jullie mij vertellen.”
“Luister goed, ik heb geen zin in deze spelletjes. Wij krijgen wat wij willen, daarna laten we je dochter vrij, en hoeven we niets meer met elkaar te maken te hebben. Maar dan moet dit spelletje afgelopen zijn, en wil ik nu zien waar we voor zijn gekomen.”
De agent liep naar de achterbak van de auto en haalde er een tas uit. Waarschijnlijk zat daar het geld in. Hij opende de handboeien van de man naast hem en deze liep naar ons toe, met de tas vol geld naast zich. Hij grijnsde.
“Dus dit is de schoonheid die mij mijn vrijheid terug gaf?”
“Jup, dat is ze.”
Aarzelend kwam mijn moeder naar me toe lopen, ik probeerde op mijn benen te staan, wat met moeite lukte en liep haar tegemoet. Tranen stroomde over mijn gezicht, en ook mijn moeder hield het niet droog. Eindelijk, na een maand hield ik haar weer in mijn armen, iemand die me liefhad, die mij zag zoals ik was en niet als een middel om te krijgen wat ze wilden. Eindelijk kon ik weer naar huis, bijkomen van alles. Naar mijn vriendinnen, mijn eigen leven weer oppakken. Weer gewoon naar school, doen alsof er niets was gebeurt al die tijd. Weer normaal eten en slapen in een fatsoenlijk bed. Eindelijk…
Het gevoel alsof mijn keel werd afgesneden liet mij ontwaken uit mijn gedachten. Mijn adem werd mij ontnomen en ik werd naar achteren getrokken, uit de armen van mijn moeder, die in shock zag wat er zich achter mij afspeelde.
De halsband..
“Dat was wel weer genoeg voor vandaag. Tot de volgende ontmoeting, mevrouw.”
En zonder verdere woorden werd ik weggesleurd.
cliffhanger... Nogmaals sorry dat het zo lang duurde, had eigenlijk een ander idee, maar heb dat eventjes op de stapel gegooid. Vond het niet op z'n plaats. Als mensen grag een PB'tje hebben bij het volgende hoofdstuk, stuur mij er dan eventjes eentje, dan doe ik dat bij het volgende hoofdstuk eventjes.
en doe maar rustig aan hoor, wij wachten wel 
