Bokt.nl

Citaat:

PART SIXTEEN [©!]
‘Lola? Met mij. Luister, ik moet je spreken.’ Het was even stil. Hester was inmiddels vertrokken en had puppy Bas meegenomen. Melody wilde zo snel mogelijk te weten komen hoe het allemaal zat, maar ze wist niet hoe Lola zou reageren. Ze frunnikte wat aan haar haren. ‘Ben je er nog?’ Ze hoorde gestommel aan de andere kant. Allerlei dingen spookten door haar hoofd. ‘Ja, wat is er?’ Lola klonk geïrriteerd. ‘Ik eh, wilde vragen of we nog op ponykamp gingen’. Melody kon zichzelf wel voor haar hoofd slaan. Of we nog op ponykamp gaan? Kon je niks beters verzinnen? Maar eigenlijk was dat waar. Een deel van de waarheid, dan. Ze wilde wel weten of ze nog gingen, deze zomer. Natuurlijk was dat niet alles wat ze wilde weten, maar toch. Tot haar verbazing antwoordde Lola met een ‘ja, tuurlijk’. Melody voelde iets van opluchting. Het ging weer helemaal goed komen tussen haar en Lola. Ze wist het zeker! ‘Is het goed als ik even langskom?’ vroeg Melody. Weer was het even stil. ‘Lo?’ Melody ging even verzitten toen Donja naast haar op de bank sprong. De pup liet zich gewillig aaien, waarna het zich tegen haar baasje nestelde en in slaap viel. ‘Ja, natuurlijk. Ik zie je zo’ en de verbinding werd verbroken. Melody was verbaasd over dit korte gesprek en deed de hoorn op de haak. Haar opgeluchte gevoel verdween als sneeuw voor de zon. Ze streelde Donja die zich op haar rug rolde om vervolgens over haar buikje geaaid te worden. ‘Zullen we even naar buiten, pupje?’ Het woord ‘buiten’ wekte de goudkleurige hond, die van de bank sprong en naar Melody begon te kwispelen. Ze pakte Donja’s roze riem, bevestigde deze en liep naar buiten.

De frisse buitenlucht deed haar goed. Ze snoof de heerlijke buitengeur op en liep – met de hond springend om haar heen – naar het parkje op het eind van de straat, waar ze plaats nam op het bankje. Gelukkig was er verder niemand, alleen wat spelende kinderen in het speeltuintje verderop. Ze ontdeed Donja van haar riem waarop de hond kwispelend naar haar favoriete mens keek in de hoop dat deze een tak of iets dergelijks zou gooien. Melody beantwoordde deze vraag en pakte een takje van de grond. Donja was immers nog maar een klein hondje. ‘Pak!’ riep ze en ze gooide het takje naar de overkant van het grasveld. Zo snel als ze kon rende het hondje achter het voorwerp aan. Melody genoot van de spelende Donja die nu achter haar eigen staart rende. Inwendig moest ze lachen. Gekke hond, dacht ze. In het parkje was het heerlijk rustig en wat Melody betreft mocht dat nog wel even zo blijven. Inmiddels was het alweer juni en haar gedachten voeren haar naar ponykamp, wat over iets meer dan een maand zou beginnen. Hoe zou het met Bonte IJslander Mistral gaan? En de merrie Lana, ook die had ze al een tijd niet meer gezien. De laatste keer dat ze op De Hoefslag was geweest, was in de herfstvakantie vorig jaar. Samen met wat vriendinnen van de manege hadden ze er paarden gehuurd. Mistral en Lana waren er toen nog, maar wat als ze nu verkocht zijn? De twee eigenaren van het centrum waren immers ook handelaren en elk jaar werden er niet alleen heleboel paarden en pony’s verkocht, er kwamen er ook een heleboel bij. Melody ziet het ruitercentrum weer voor zich. De moderne slaapzalen, de groene weides met de prachtige paarden en vooral de wilde ritten passeren haar gedachtes. Over de zandvlakte, door de smalle paadjes, spetterend door het water. Wat was het daar heerlijk! Ze heeft er echt de tijd van haar leven gehad. Zo lag ze een beetje te soezen in het waterige zonnetje, tot haar mobieltje haar wekte.

‘Met Melody’ begroette Melody het anonieme telefoontje. ‘Hallo?’ zei ze nog een keer toen er geen reactie kwam. ‘Mel? Met Lola. Er is iets tussen gekomen, kunnen we een andere keer afspreken?’ Lola klonk ongeduldig. Alsof ze moest opschieten en dus haast had. ‘Ja?’ zei ze. Melody wist niet wat ze hiervan moest denken. ‘Is goed’ antwoordde ze en drukte haar mobiel uit. Voor de zoveelste keer vroeg ze zich af wat dit allemaal te betekenen had. Zou ze gewoon naar Lola gaan en kijken wat er wat er precies tussen gekomen was? Ze wist het niet. Inmiddels was het twee uur en ook Donja begon zich te vervelen, zag ze. ‘Laten we gaan, hondje van me’. Ze deed Donja haar riem om en liep weer terug naar huis, waar haar moeder een schoonmaakbui leek te hebben. Dat was bijzonder, want haar moeder hield totaal niet van schoonmaken en opruimen. ‘Hoi, mam’ begroette ze haar Engelse moeder. Ze vond het knap van haar dat ze binnen korte tijd de Nederlandse taal al beheerste. Zelf was Melody in Nederland geboren. Haar moeder had kort daarvoor haar vader ontmoet toen ze op vakantie in Nederland was. Vandaar de naam Melody, wat Engels is voor melodie. Melody had haar moeder welleens gevraagd naar een verklaring voor haar naam. Wat bleek? Toen Melody klein was, ‘zong’ ze vaak, op haar eigen babymanier, een bepaalde melodie. Melody kon zich dat natuurlijk niet meer herinneren, maar haar ouders wisten het nog als de dag van gister. Ze deed Donja haar riem af waarna het hondje meteen naar haar bakje rende om daar vervolgens een potje te gaan piepen. Melody zag dat haar moeder niks hoorde door het gestofzuig, dus gaf ze de pup zelf maar even wat te eten en ververste haar water. Haar moeder was immers ook dol op de pup en meestal gaf zij Donja haar brokjes. Melody deed haar schoenen uit en liep naar boven waar ze achter msn kroop. Ze was benieuwd wie er online was en wachtte dan ook ongeduldig tot de computer was opgestart. Zou Lola online zijn? Of Hester? Of nog belangrijker, Tim. Ze moest en zou hem spreken. Ze bekeek haar msnlijst maar geen van de gewenste personen was online. Helaas, dacht ze en ze besloot wat op internet te surfen. De site van De Hoefslag, daar was ze al lang niet meer geweest dus tijd om een berichtje achter te laten. Ze klikte op het Gastenboek en zag dat ze behoorlijk achterliep. Veel zin om alle reacties te lezen had ze niet, dus plaatste ze maar snel een standaard ‘ik heb zin in ponykamp’ berichtje. Na het versturen ervan, droomde ze helemaal weg en zag ze Mistral en Lana weer voor zich. De twee prachtige dieren die Melody’s hart nooit meer zouden verlaten. Ze hoopte dat ze er nog waren, want ze miste ze enorm. Ze hoopte dat ze deze zomer op één van de twee zat. Lana was een goede springer en erg snel, Mistral was meer van het relaxte tempo en hield van het water. Dat springen zag ze niet zo zitten, waar was dat voor nodig? Je kon er ook omheen lopen. Melody moet lachen als ze Mistral’s blik weer voor zich ziet. Hoe onnozel kon een paard kijken! Wat had ze zin om eens lekker door de bossen te crossen. ‘Pling!’ klonk het msn-geluidje. Melody’s kampgedachten werden verstoord door Tim die een gesprek met haar begon.

Tim zegt: Hey!
Melody zegt: Hoi.
Tim zegt: Is er iets?
Melody zegt: Ja, eigenlijk wel.
Tim zegt: Vertel!
Melody zegt: Alsof je dat niet weet.
Tim zegt: Juist… En wat moet ik weten dan?

Wat was dit nou? Deed Tim alsof hij van niks wist, of wist hij werkelijk van niks? Had Hester alles verzonnen? Melody zag Hester daar wel voor aan. Maar had ze dan alles gespeeld? Was alles toneel? De blauwe plekken, het in ‘shock’ zijn van Hester, het snikken, het ontbijtje… Melody kon het haast niet geloven. Misschien loog Tim wel? Maar dat kon toch niet, zo lief als hij was? Lola. Lola zou haar wel de waarheid vertellen. Ze waren immers elkaars beste vriendinnen. Waren? Of zijn? Melody wist het allemaal niet meer en het duiveltje sprak haar toe.

Melody. Ik zal je helpen.
1. Lola deed net zo raar aan de telefoon, waarom zou je haar geloven?
2. Hester moet je al helemaal niet geloven. Dat rare kind weet zelf niet wat ze doet.
3. Tim heeft Lola verkracht en Hester in elkaar geslagen. Dat zegt genoeg.
4. De enige die je moet geloven, is jijzelf.

Melody vertelde Tim wat Hester haar had gezegd. Ze had geen idee hoe Tim zou reageren, maar ze moest weten wat hier aan de hand was. Ze hoopte dat Lola zo online zou komen, zodat ze ook met haar kon praten. Haar beste vriendin zou haar vast en zeker de waarheid vertellen. Al was Lola de laatste tijd wel erg veranderd. Melody besloot dat tobben en twijfelen geen zin had dus vlogen haar gedachten weer naar het ponykamp waar ze deze zomer voor de tweede keer heen zou gaan. Het programma op De Hoefslag werd elk jaar gewijzigd, zodat geen enkele keer hetzelfde zou zijn. Natuurlijk werd er drie uur per dag gereden, met uitzondering van de dagtocht op woensdag, maar daarnaast deden ze een heleboel andere dingen zoals spelletjesmiddag en longeerles. Elk jaar was er weer een grote groep van dertig meiden, die het meestal goed met elkaar konden vinden, ondanks dat ze elkaar vaak nog niet kenden. Melody had er vorig jaar een hele groep nieuwe vriendinnen gemaakt en ze hadden afgesproken dit jaar weer in dezelfde week te gaan. Het duurde nu nog maar een maandje voordat de gezellige week zou beginnen. Melody hoopte dat Mistral en Lana weer mee liepen en dat het weer een leuke groep zou zijn. Wie weet waren haar twee lievelingen verkocht. Niet zo denken, dacht ze, maar tegelijkertijd wist ze dat dit heel goed kon. Nadia en Tom waren immers goede handelaren die jaarlijks tientallen paarden kochten en verkochten. Een voorwaarde was altijd gelukkig wel dat de paarden die verkocht werden een goed tehuis kregen, dat zei Nadia tenminste. Of dit echt het geval was wist Melody niet, geld was de laatste tijd waar het om draaide en wat maakte het dan uit of het paard een goed huisje kreeg? Helaas gebeurde dit maar al te vaak maar Melody wist bijna zeker dat Nadia nooit zomaar een paard zou verkopen. Dit maakte dat Melody minder bezorgd was, maar het nare verkoop-gevoel bleef toch hangen. Ze richtte haar aandacht weer op het scherm waar Tim inmiddels een heel boekwerk getypt had. Ze scrolde naar boven en las het hele verhaal van begin tot eind. Langzaam werd alles duidelijker. Al wist ze niet of Tim de waarheid sprak. Dus Hester had alles verzonnen. Maar wie zegt dat Tim dit niet verzonnen had, dacht ze. Inmiddels wist ze niet meer wie ze wel en niet moest geloven.

Melody zegt: Dus je hebt Lola en Hester niks aangedaan?
Tim zegt[b/]: Natuurlijk, niet. Zie je me daar voor aan?
[b]Melody zegt: Nee, maar Hester kwam zo geloofwaardig over…
Tim zegt: Kan me best voorstellen. Wist je dat ze op toneel zit?
Melody zegt: Hoe weet je dat?
Tim zegt: Van vroeger.
Melody zegt: Oh, dus je hebt wel iets met haar gehad?
Tim zegt: Ja, in de eerste op mijn andere school. Maar dat was toen, nu is het jij en ik. Melody en Tim. Toch, lieverd?

Melody staarde naar het beeldscherm. Ze wist niet zo goed wat ze hiermee aan moest. Was Tim degene die de waarheid sprak? Of was Hester’s shock niet geacteerd? Ze zuchtte en keek naar buiten. Wat vervelend dat ze door dit hele gedoe niet zomaar mensen meer kon vertrouwen. Deze drie speelden een spelletje met haar en Melody kwam er maar niet doorheen. Waarschijnlijk was Lola de sleutel tot de waarheid. ‘De sleutel tot de waarheid’ wat was ze weer filosofisch vandaag. Kijkend naar buiten viel haar blik op een meisje dat de hoek om kwam fietsen. Ze had blond haar en had dezelfde skinnyjeans als Melody. Haar gezicht was rood van het fietsen en haar mascara leek een beetje uitgelopen door de regen. Melody keek nog eens goed en stormde toen direct naar beneden. Ze stoof de trap af en liep daarbij bijna haar moeder omver. Eenmaal beneden struikelde ze over Donja die deze drukte geweldig vond. Kwispelend sprong ze om haar baasje heen, maar die had geen tijd voor haar want haar beste vriendin stond voor de deur. Op het moment dat haar hand de kruk raakte, werd er aangebeld.

Wat is dit nu weer, Mel? Geloof je nu echt dat Lola achter die deur staat? Ze zei toch dat er iets tussen was gekomen? Bovendien wil ze het vast niet goed maken, anders had ze dat vast allang gedaan. Vergeet haar maar, jouw vriendin is ze niet meer.

Niet naar luisteren, Mel. Het is nog niet te laat! Je kunt jullie vriendschap altijd nog redden. De vraag is alleen: wil je dat wel?

Melody aarzelde, maar deed toen toch de deur open. Haar gezicht was rood van de opwinding maar werd nog roder toen ze zag wie er achter de deur stond. ‘Lola?’ bracht ze verbaasd uit. Ze kon het haast niet geloven. ‘Wat, wie, waarom, maar…’ Lola glimlachte. ‘Mag ik binnenkomen?’ Melody knikte en deed een stap opzij. Lola liep langzaam de kamer binnen en begroette de moeder van Melody die verbaasd opkeek. Melody sloot de deur en bekeek haar vriendin. Wat was ze veranderd. Haar haar had ze donkerbruin geverfd en haar gezicht zat onder de make-up. Desondanks zag ze er moe en uitgeput uit, vond Melody. Ze herkende de kringen onder de ogen van haar vriendin en de vermoeide uitdrukking op haar gezicht. ‘Wil je wat drinken?’ Melody liep naar de keuken waar ze twee glazen pakte en cola inschonk. Lola knikte en schuifelde een beetje heen en weer. Ze pakte haar glas aan en samen liepen ze naar boven met Donja huppelend achter zich aan.

‘Ga je me nog vertellen wat er aan de hand is?’ begon Melody nadat ze zwijgend hun cola op hadden gedronken. Lola zuchtte en zette haar glas op het tafeltje.
Melody kijkt haar vriendin aan. Ze zag er slecht uit – kringen onder haar blauwe ogen en blonde haren die slap om haar smalle gezicht hingen. ‘Jaloers?’ herhaalt Melody. ‘Hoezo jaloers?’ Lola zucht. ‘Jij had alles. Een mooi huis, een lieve hond, een vaste manegepony, Chantal en haar moeder vonden je geweldig…’ Melody gaat even verzitten. ‘Dus? Was dat de reden dat jij en Hester zo tegen me deden?’ Melody vindt het maar een stomme reden. Zij was ook welleens jaloers op haar vriendin’s blonde lokken en mooie lach, maar dat betekende niet dat zij gemeen tegen Lola deed. ‘Min of meer’ antwoordt Lola. ‘Hester vertelde me dat Tim je verkracht heeft en haar in elkaar geslagen heeft’ floept Melody eruit. Ze konden er toch niet langer omheen draaien? Dat hadden ze al te vaak gedaan.
Goed zo, Mel! Zeg haar maar eens even flink de waarheid.
Lola schrikt op en kijkt Melody aan. ‘Zei ze dat?’. Op haar gezicht verschijnt een katterige uitdrukking. ‘Wist je dat ze op toneel zit?’ zegt ze dan. Melody fronst haar wenkbrauwen. Dat merkte Tim ook al op, bedacht ze. ‘Ze loog dus, volgens jou?’ Lola schudt haar hoofd. ‘Dat had ik niet van haar verwacht’ zucht ze. Melody is even stil. Ze weet niet wat ze hiervan moet denken. Totaal in de war gaat ze op haar bureaustoel zitte en maakt ze de computer aan. De laptop start traag en als Melody msn aanklikt, blijkt dat internet het niet doet. Ze checkt het configuratiescherm en probeert de verbinding te herstellen, maar niets helpt.
Laat je niet afschrikken, Mel! Het ging juist zo goed.
Melody draait zich om en gaat weer op het bed zitten. Lola weet niet zo goed waar ze kijken moet, ziet ze. ‘Ik dacht dat we vriendinnen waren’. Melody’s gezicht staat glashard en ze neemt zich voor niet meer met zich te laten sollen. ‘Dat zijn we toch ook? Ik bedoel -’ Lola’s gezicht staat vragend. ‘Vriendinnen flikken zoiets niet’ onderbreekt Melody Lola. ‘Ik vond het verschrikkelijk hoe je veranderde en met Hester een complot smeed. Ik miste het samen zijn, het samen naar de manege fietsen, het samen roddelen’ gaat Melody verder. ‘Dat je jaloers was, is geen reden om zoiets te doen. Dat je zo laag bent gezakt’. Melody’s ogen vullen zich met vuur en die van Lola met tranen, ziet ze. Even begint Melody te twijfelen, maar ze beseft dat dit al te lang heeft geduurd. Ze voelt zich verdrietig en op de één of andere manier wil ze Lola loslaten, geen vriendinnen meer met haar zijn. Als je iets wilt winnen, zul je ook iets moeten opgeven, dringt er tot haar door. Ze bedenkt dat ze nog tal vragen heeft voor Lola, maar of deze die eerlijk zou beantwoorden? Had Hester het hele verhaal verzonnen? Tim en Lola menen van wel, maar waarom dan? ‘Weet je nog dat rode briefje, in je kluis, een tijdje geleden?’ begint Lola. Melody knikt, maar staat niet echt meer open voor haar voormalige beste vriendin. Ze voelt zich verraden – en goed ook. ‘Dat heb ik geschreven’.
‘Werkelijk? Hester meende het geschreven te hebben om me te waarschuwen voor Tim, maar ze spreekt vast niet de waarheid’ merkte Melody spottend op. Het duiveltje in haar kwam naar boven en Melody gaf toe aan het gemene gevoel dat haar overkwam. ‘Hoe weet ik eigenlijk dat jij de waarheid spreekt? Na al die dingen die je me hebt geflikt. En hoe past Tim eigenlijk in het plaatje? Oh, wacht. Je was vast ook jaloers op hem dus heb je samen met Hester een plan bedacht. Aangezien Hester op toneel zit, kon zij vast mijn vertrouwen winnen door zich zielig voor te doen. Die stomme Melody trapt er toch wel in. Nou, weet je wat Lola? Ik ben jullie spuugzat. Dáár is de deur!’ boos kroop Melody achter de laptop terwijl Lola verbaasd de kamer verliet. Melody zelf had geen idee hoe erg ze het bij het rechte eind had.

Tot Melody’s verbazing waren alle drie de hoofdpersonen even later online. Ze besloot dat dit hét moment was en begon een gesprek. Ze klikte op Tim en voegde Lola en Melody aan het gesprek toe.
Melody zegt: Kunnen jullie nu even vertellen wat er werkelijk aan de hand is?!
Lola zegt: Ik heb je al gezegd wat ik wilde zeggen, Melody
Hester zegt: En ik ook
Melody zegt: Dus Lola en Hester; Jullie waren jaloers op mij en hebben daarom dit plannetje bedacht en uitgevoerd?
Melody wachtte benieuwd op het antwoord. Zou dit gedoe nu eindelijk ophouden?
Lola zegt: Inderdaad
Melody kon het haast niet geloven. Dat Lola zo diep was gezonken.
Melody zegt: Dat je zo laag bent gezonken, Lola..
Tim zegt: Mag ik misschien ook even weten waar dit over gaat, dames?
Melody zegt: Weet je dat dan niet?
Hester zegt: Tim weet van niets, Melody.
Melody begon het eindelijk te begrijpen. Al wist ze dat eigenlijk niet zeker.
Melody zegt: Lola en Hester; Ik weet niet hoe ziek je moet zijn om zoiets te bedenken en uit te voeren, maar blijkbaar zijn jullie daar ziek genoeg voor. Lola, met jou hoef ik geen vriendinnen meer te zijn en Hester; Jij moet nodig uitzoeken wat er in jouw leven is gebeurd. Adios, meiden!

Melody zuchtte. Wat jammer dat dit heeft moeten gebeuren. Ze was graag nog vriendinnen gebleven met Lola, maar na dit... Tegerlijkertijd voelde ze zich opgelucht. Eindelijk had ze het gevoel dat het klaar was. Dit hoofdstuk achter zich gelaten, begon ze een gesprek met Tim.

Tim zegt: Waar gaat dit allemaal over?
Melody zegt: Dat vertel ik je vanavond wel, tijdens ons avondje bioscoop, weet je nog?
Tim zegt: Prima. Haal je rond 6 uur op. Moet nu gaan. Dag, lieverd!

Melody kreeg weer dat warme gevoel wat Tim haar altijd bezorgde. Ze voelde al haar zorgen van zich afglijden en besloot nooit meer naar het engeltje of duiveltje in haar hoofd te luisteren. Alleen nog naar zichzelf.