Bokt.nl

Citaat:

Zo plotseling als iemand het licht uit deed, werd het nacht. Het was donker voor mij. Niets kon ik zien, zelf als ik mijn hand op ooghoogte deed, zag ik het niet. Ik voelde me vrij en licht. Ook een gevoel van blijheid was aanwezig. Plots klaarde het op voor mijn ogen, ik kwam met een plof terecht in een grasveld vol met roze en paarse bloemen. Ik plukte een een handvol van die bloemen en rook er aan. Heerlijk! Wandelend liep ik verder door het grasveld. Hier en daar plukte ik een bloem en maakte er een boeket van. Er kwam maar geen eind aan het bloemenveld en aan de stilte. Het viel me plots echt op hoe stil het hier was. Geen vogeltjes, geen wind die door het gras waaide, helemaal niets. Mijn gelukkig gevoel verdween als sneeuw voor de zon en ik rende en rende, op zoek naar het einde van het bloemenveld dat maar niet kwam. Er liepen tranen uit mijn ogen, mijn hard bonsdde heel snel en mijn voeten deden pijn van het lopen. Ik bleef stilstaan, keek naar alle kanten en zag dat alles op elkaar leek. Dit is niet leuk! Ik liet me zakken door mijn benen en alles werd weer zwart voor mijn ogen.

“Ze wordt wakker, tom!”
Traag opende ik mijn ogen, behoedzaam voor wat ik zou zien. Het eerste wat ik zag waren drie mensen die ik herkende als Tom, Matthias en Natasja.
“Waar ben ik?” kreunde ik. Ze keken elkaar aan, aan het beslissen wie het zou zeggen.
“In het ziekenhuis,” zei Matthias eindelijk.
“Ziekenhuis?” bracht ik moeizaam uit. Tom knikte. Plots herinnerde ik weer wat ik gedaan had, ik durfde niet naar mijn pols te kijken. Ik wou mijn mislukte poging niet zien.
“Ga weg,” fluisterde ik tegen ze. Ze keken me verwonderd aan.
“Jenda, er moet...” begon Tom.
“Ga weg!” onderbrak ik hem gillend.Ik zag Tom zijn ogen hard worden. Hij keek me teleurgesteld aan, maar ik ontweek zijn blik.
“Kom we gaan, papa,” zei Matthias tegen zijn vader. Even later hadden ze alle drie de ziekenhuiskamer verlaten. Ik sloot mijn ogen en viel in slaap.

Ik lig nu al een tijdje in het ziekhuis. Ik tel de dagen niet, ze lijken allemaal op elkaar. Veel bezoek is er niet geweest. Matthias is nog wel vaak gekomen, maar Natasja en Tom niet. En ik vond het beter zo. Elke keer als Matthias hier was stelde hij irriterende vragen waarom ik het had gedaan, maar ik klapte altijd dicht. Ik wil er niet over praten en dat dringt niet tot hun door. Plots werd er geklopt op de deur. Weer Matthias zeker?
“Binnen,” zei ik met een zucht. De deur werd traag opengedaan en Joren stapte binnen.
“Joren!” zei ik verschrikt. Hij glimlachte.
“Hoe is het?” bracht hij wat moeizaam uit, niet goed weten om te zeggen. Ik haalde mijn schouders op, daar was ik zelf ook nog niet goed achter. Het bleef een aantal minuten stil. Joren had een paar keer zijn mond opengedaan maar toen weer gesloten.
“Jenda, dit komt toch niet door mij he?” zei hij plots
Ik zweeg,misschien als hij er was geweest voor mij had ik het niet gedaan.
“Ik hou echt nog van je, maar je bent de laatste tijd zoveel veranderd. Je zit met iets,”
Ik bleef zwijgen. Hij kwam naar me toegestapt en streelde over mijn hand.
“Wat is er met je? Zo kan je echt niet verder gaan,”
“Joren...”
“Wil je dat ik weg ga?”
“Nee, maar ... het is niet door jou,”
Het bleef weer even stil, joren keek me inschattend aan. Hij zuchtte en stapte naar het lege bed dat naast mij stond en zette zich daarop neer.
“Jij gaat nu vertellen wat er is, Jenda. Zolang dat je het niet verteld blijf ik hier,” zei hij. En ik zweeg. Ik was niet van plan om het te vertellen.
“Hoe zit het nu eigelijk met ons?” vroeg ik . “Zijn we nog samen?”
Joren haalde zijn schouders op. “Ik denk dat je..” begon hij maar stopte.
“Wat denk je?” vroeg ik argwanend.
“Dat jij degene bent die niet meer verder wil,”
“Hoezo?”
Hij wees naar mijn pols. “Dat zou je niet gedaan hebben als je nog verder wil,”
“Maar ik wil wel verder,” mompelde ik “Het gaat alleen niet,”
“Wat houd je tegen? Waarom heb je het gedaan?”
Ik keek uit het raam.
“Jenda! Antwoord!” riep Joren plots. “Iedereen probeerd je te helpen, maar jij zelf werkt niet mee!”
“Als ik zeg dat het een ongelukje was, zou je me dan geloven?”
“Je hebt je polsen oversneden! Je hebt nog geluk dat je vader kwam kijken waar je bleef, anders ...”
“Anders was ik er niet meer, en dat was misschien ook beter,” mompelde ik
“Zeg zoiets niet,”
“Ik voel me dom weet je, ik ben niet eens in staat om zelfmoord te plegen,” plots begon ik te huilen. Snel stond joren op en nam me in zijn armen. Ik huilde uit tegen zijn schouders.
“Aaron,” snikte ik plots na vijf minuten in Jorens armen gelegen te hebben.
“Wat zei je?”
“Aaron,”
“Wat is er met hem?” Joren liet me weer los en stond recht.
“Hij heeft me...”
“Wat heeft hij?”
Ik boog mijn hoofd en dacht nog eens diep na of ik het wel zou zeggen.
“Jenda? Wat heeft hij?”
“Hiij heeft me verkracht, meerdere keren,” zei ik heel stil. Ik keek joren weer aan. Hij trok helemeel wit weg en zijn ogen werden heel groot

“Waarom heb je het niet verteld, jenda?” heel vlug nadat Joren was vertrokken kwam Matthias toe. Blijkbaar had Joren het hem verteld, want hij had al een paar keer gevraagt of het echt waar was.
“Jenda?”
“Je zou me toch niet geloven,”
Matthias negeerde het.
“Wanneer was de eerste keer?”
“Toen jullie uit gingen,
“Jij was toen toch weg met Joren?”
“Ja maar ik was vroeg thuis,”
Matthias schudde met zijn hoofd. Zou ik het hem ook vertellen van Natasja? Plots stond Matthias op.
“Ik moet gaan, moet nog verschillende dingen doen,” vertelde hij me .“Zal het lukken?”
Ik knikte. Zou het moeilijkste nu van de baan zijn? Rosie, die zal ik wel kwijt zijn. Opeens kon ik alleen maar positief denken. Er zullen wel nog andere paarden komen die ik leuk vind. En met die gedachte sliep ik in.

“He meisje,” met een schok werd ik wakker. Er fluisterde iemand in mijn oor. Ik draaide me om en ik verschrikte. Aaron stond voor me.
“Ik zei toch dat ik weerkwam,” fluisterde hij. Ik wou mijn mond opendoen om te gillen maar hij legde vlug zijn hand op mijn mond.
“Jenda meid, wij moeten nog eens praten, het was een stom idee van je om het te vertellen. Maar goed, daar kan nog wel wat aan gedaan worden. Jij gaat tegen matthias zeggen dat je dit moest verzinnen van Joren. Goed Jenda?”
Ik schudde van nee. Aaron sloeg me op mijn kaak met zijn andere hand.
“Heb je me nu verstaan?”
Zachtjes knikte ik van ja.
“Brave meid. Met Joren reken ik zelf wel af,” hij trok zijn hand weer weg van mijn mond. Heel even keek hij naar de deur en haalde toen zijn schouders op. Een moment later trok hij mijn lakens weg. Niet zoals anders nam hij nu de tijd. Hij taste me overal af voor wanneer hij in me kwam. Ik gilde niet meer, het had geen zin. Duidelijker als vroeger realliseerde ik me dat Aaron altijd zal winnen en dat ik dat zal moeten leren accepteren

“Goeiemorgen Jenda,” maakte een bekende stem me wakker. Het was Joren. Hij gaf me vlug een kus op mijn mond
“Goed geslapen?”
Ik knikte. Ik besloot om het niet te vertellen, nadat Aaron vannacht was weg gegaan had ik lang nagedacht over Joren. Het leek me veiliger dat hij niet meer in mijn buurt zou komen, daarom wou ik het uitmaken. Maar na die kus twijfelde ik weer. Ik zal hem missen.
“Joren,” begon ik zachtjes. “Volgens mij passen we toch niet zo goed bij elkaar,”
Met een ruk keek hij me aan. Ik wende mijn blik af van zijn ogen.
“Wat zei je?”
“Ik denk...”
“Jenda je meent dit niet,” onderbrak hij me. Ik schudde van nee.
“Jawel ik meen het,
Hij keek me lang aan.
“En waarom passen we dan wel niet bij elkaar,”
Ik dacht diep na, ik wias er zeker van dat we uitstekend bij elkaar passen.
“Enkele zaken,” zei ik vaag.
“Weet dan wel, als het uit is blijft het uit,”
“Joren, je moet me begrijpen,”
“Ik begrijp je, maar niet waarom je het uitmaakt!” kwaad liep hij de kamer uit.
“Joren!” riep ik nog, maar hij kwam niet terug, nooit meer...