Bokt.nl

Volgende keer zal het een 'leuker' stukje worden.

Groetjes

Zoals ik de laatste tijd wel doe, was ik weer zingend de stallen aan het uimesten. Ik begon echt te gneieten van het manegeleven. Een stalletje daar uitmesten, een praatje tegen die klant en rijden op dat paardje. Echt het is zalig, ik zou het niet meer willen omruilen.
Plots dacht ik weer aan Tom, hoe zou het met hem zijn? Ik heb al tijden niets meer van hem gehoord. Zuchtend stopte ik even en nam een slok van de fles water die op de wasmachine stond. Zou ik ooit weer bij hem gaan inwonen? Waarschijnlijk niet....
Nog twee jaar en ik ben meerderjarig, waarom zou hij me dan nog in zijn huis willen? Niet voor mijn gezelschap waarschijnlijk.
“Hoi!”
Ik schrok op uit mijn gedachten. Ruben kwam net vrolijk de stallen binnengelopen. Ik knikte als begroeting.
“Niet zo vrolijk vandaag?” vroeg hij toen hij een blik wierp op de stal van zijn paard. Straks zou hij me nog gaan zeggen dat daar nog een strootje ligt. Ik zou hem echt vermoorden moest hij me daar op wijzen.
“Jawel hoor. Ik was alleen even aan het denken aan iets,”
“Zijn er lessen vandaag?”
Ik haalde mijn schouders op en begon weer vrolijk de volgende stal uit te mesten.
“Rij je vandaag?” vroeg hij even later. Wanneer gaat hij me eindelijk eens laten doorwerken?
“Straks misschien,”
“Op wie dan?”
“Rosie, die ken je toch niet,”
“Die merrie dat in de box voor die van dat valse paard?”
Ik knikte ja. Valse paard, dat is zo Robin.
“Mooi paardje,”
Ik zuchtte diep. “Seg, ofwel help je me of je laat me nu even doorwerken. Dan kunnen we straks nog een vrolijk babbeltje slaan.”
Mij helpen doet hij toch zeker niet.
“Dan help ik je wel,”
Verbaasd keek ik hem aan. “Het is vuil werk hoor,”
“Het zal wel meevallen, als iemand als jij het doet,”
“Wat bedoel je daar nu mee?” Ik begon hem minder en minder graag te hebben.
“Je bent ... je bent een meisje,” hij legde de nadruk op het laatste woord en hij sprak het zo raar uit. Ik kreeg er koude rillingen van.
“Misschien dat jouw vriendinnen dit ‘vuile werk’ niet doen. Maar echte paardengekken doen het wel,” siste ik naar hem “En wil je me nu met rust laten?”
“Sorry dat ik je boos heb gemaakt,”
Ik kreeg het op mijn heupen van hem.
“Jij komt niet veel tussen gewone mensen he?”
“Ah, dat valt wel mee,”
“Werklui niet meegerekent,”
“Buiten die, ja toch wel veel minder. Maar gewone mensen zijn niet goed ontwikkelt,”
“Wat voor een ego heb je wel?” boos keek ik hem aan “Wij ‘normale’ mensen kunnen allemaal schrijven en lezen. En wij doen tenminste iets voor ons geld! Het wordt ons niet in de schoot geworpen!”
Hij keek me diep verontwaardigt aan en liep weer naar zijn paard. Eindelijk rust!
Volgens mij gaan Ruben en ik niet zo’n goeie vrienden worden...

“Natasja zou het graag hebben,” smekent keek ik Joren aan. Hij keek me met een diepe zucht aan.
“Ik voel er echt niet veel voor, Jenda,”
“Maar het is gewoon eten en om 8 uur gaan ze uit;”
“Loopt die Aaron nog bij je thuis rond?”
Ik knikte. Ik heb er mijn kop al verschillende keren over gebroken om te vinden wat die twee tegen mekaar hebben, of misschien wat Aaron tegen Joren heeft. Joren reageert alleen op Aaron.
“Jenda, echt ...”
“Maar hij gaat mee met Matthias en Natasja,” ontbrak ik hem vlug. Joren zuchtte nogmaals en keek heel even in de verte. Hij dacht er toch al over na ...
“Ik zal er over nadenken,” wende hij zich weer tot mij. Hé! Is het denken nog niet gedaan? Eigelijk wou ik hem aansporen om nu te zeggen of hij wou of niet, maar het leek me niet echt lief.
“Doe maar,” zei ik poeslief tegen hem. Hij glimlachte zacht tegen me.
“Ik ga even naar mijn vrienden,” zei Joren. En weg was hij. Hij had me zelf niet eens een kus gegeven! Zelf niet op mijn wang, vond ik niet zo leuk ....
Wat ik ook niet leuk vond was dat Aaron had verteld aan matthias over Joren. En Matthias had het natuurlijk aan Natasja verteld.Iets aan Natasja vertellen mag je nooit doen! Elke keer dat ze me zag, snelde ze naar me toe en begon ze verhalen te vertellen van haar eerste weken met Matthias. En spannend dat die waren. Ik had al veel moeite gedaan om er aan te ontsnappen, maar ze zijn allemaal mislukt. Gisteren had ze voorgesteld dat Joren eens kwam eten. Dat vond ik wel leuk. Misschien zou ze dan stoppen met die irritante en saaie verhalen. Alleen ... moet Joren wel willen.

“Joren!” ik snelde naar hem toe. Hij heeft me een hele dag ontweken en dat moet echt moeilijk geweest zijn als je in de zelfde klas zit. Het leek dat hij een ontsnappingroute aan het bedenken was toen hij me zag.
“Hoi,” zei hij toen hij er geen kon vinden.
“Waarom ontwijk je mij?”
“Je ontwijken? Dat doe ik niet,”
“Tuurlijk,”
“Het gaat niet meer zo goed he?”
“Met wat?”
“Met ons,”
Ongelovig en verbaasd keek ik hem aan. Ik vond net dat het heel erg goed ging.
“Vind jij dat niet,”
Ik schudde met mijn hoofd nee. Hij gaat het toch niet willen uitmaken? Maar jij keek me verbaasd en er verscheen een grote glimlach op zijn gezicht
“Gelukkig! Ik dacht even dat je het ging uitmaken!” zei hij blij en hij gaf me een knuffel. Verbaasd keek ik hem aan. Was dit onze eerste rusie? Jenda, jij lijkt wel een verliefde tiener! Ben ik dat dan wel niet? Ik moest me inhouden om mezelf niet uit te lachen.
“Kom je dan vanavend?” vroeg ik heel lief aan Joren.
“Tuurlijk,”

Deze keer zong ik nog luider en nog vrolijker toen ik de stallen uitmesten. Joren komt vanavond en de rest gaat dan weg! Echt, ik was nog nooit zo gelukkig geweest. Niets kon mijn humeur nog verpesten. Achter me hoorde ik net voetstappen. Ik wou nog vrolijk tegen die persoon met zijn voetstappen zeggen, dat normale mensen altijd de mensen begroeten in deze stal. Maar toen ik zach dat het Ruben was klemde ik mijn tanden boos op mekaar. Boos keek ik hem aan, hij keek me zelf niet eens aan! Ik was waarschijnlijk te minderwaardig voor hem! Bijna wou ik weer een ‘gezellig’ gesprekje beginnen, maar dacht nog net aan mijn gedachte voor wanneer hij binnenkwam. Niets kan mijn humeur verpesten, hield ik mezelf voor. Zo vals als ik kon zong ik een kinderliedje. Eentje die ik in de kleuterklas zelf ook irritant vond. Ik hoorde Ruben tegen zijn paard mompelen. Die waren aan het roddelen over mij!
“He Rocky!” schreeuwde ik naar het paard. Het paard keek me niet echt geïnterreseert aan. Echt zalig, een paard dat naar zijn naam luisterd.
“Ik moet je stal nog uitmesten, dus wil je even opzij gaan?”
Waarom sta ik hier tegen een paard te mompelen? Geef hem gewoon een duw, hi jzal wel opzij gaan. Vastberaden liep ik naar het paard toe en wou hem een duw geven.
“Sorry,”
Hoorde ik het nu goed? Ruben verontschuldigde zich tegen mij. Ik kon het niet laten om te glimlachen.
“Mag ik nu je edele paard zijn stal uitmesten?” vroeg ik poeslief. Ruben knikte ja en verliet de box.
“Ik zal wel even naar de bar gaan...” hoorde ik hem nog mompelen. Rara jongens, die rijken.
“He jenda?”
Is hij er nu nog? Ik stak mijn kop uit de box en keek Ruben vragend aan.
“Wil jij niet op Rocky rijden. De laatste tijd doet hij wat vervelend bij mij. Ik denk dat ik hem niet aan kan,”
Ik trok mijn wenkbrauwen op. Mijn paardrijtalent is niet zo groot. Ik rij pas 2 jaar.
“Zou je dan geen les volgen?” vroeg ik.
“Dat is ook een idee. Maar dan zien alle mensen dat ik hem niet aankan,”
Ik sloeg mijn ogen ten hemel. Nooit willen onderdoen, die rijke jongens.
“Dat zal wel meevallen of neem priveeles. Dan ziet niemand je!” Behalve ik dan, dacht ik grinikend. Daar moet ik foto’s van nemen. Meneer Ruben die van zijn edele strijdros valt. En natuurlijk ligt hij met zijn witte rijbroekje in een drol die Rosie net had gelaten. Zalig!
“Dan vraag ik het wel aan onze priveeleraar,”
Priveeleraar? Dan ga ik hem niet zien vallen. Ik trok onbewust een sip gezicht. Plots voelde ik een duw in mijn rug en viel op de grond.
“Auw,” riep ik uit. Ik had me eigelijk geen pîjn gedaan maar het was de schock of zo iets in de aard.
“He mijn paard!” schreeuwde Ruben en snelde me voorbij. En ik dan? Ik draaide me om en zag dat Rocky was ontsnapt, hij stond voor de stal van Rosie.
“Is Rocky een hengst?” het schoot ineens door mijn hoofd. Gisteren had ik gemerkt dat Rosie hengstig was. Ze deed nog zenuwachtiger als anders bij het rijden. Ruben knikte.
“Leuk, dan moet hij veranderen vans tal,” besloot ik snel. Ik ga mijn merrietje niet nog zenuwachtiger laten worden door een dom hengstje.
“Er staan nog hengsten in deze stal,”
“En? Jouw hengst ontsnapt om bij Rosie te komen! Straks gebeurd er nog een ongelukje!”
“Ja volgens mij kan Rocky wel de deur open krijgen met zijn tong. Al die extra beveiligingen zijn een makkie voor hem,” zei Ruben op een sarcastischte toon.
“Laat gewoon de stal niet meer open staan,” mompelde hij tegen mij toen hijvoorbijliep met zijn paard richting de poetsplaats. Knarstandend keek ik hem na.