Bokt.nl

**Geplaatst**: 13-11-05 22:36

Re: ieders verhaal bij de zelfde foto.

Geplaatst: 13-11-05 22:36

Ik heb een heel ander soort verhaal als de meesten hier, maar goed

Citaat:
Ik heb het altijd al gezegd. Ik vind het eng in een tunnel. Vroeger schreeuwde ik het altijd in het rond. Maar niemand reageerde er op. Alsof ze het niet hoorden. Al die mensen om me heen, en al die drukte. Doodeng. Vooral in zo’n tunnel. Ik ga harder en harder, in de hoop om maar gauw weer uit die enge tunnel te komen. Altijd bang dat hij instort, dat hij volloopt met water, of dat er een bom in ontploft of zo. Maar de rest van de wereld vind, dat ik me niet zo aan moet stellen. Ik moet gewoon doen wat ik moet doen, ongeacht wat ik er zelf nou van vind.

En zoals iedere dag moet ik weer door die enge tunnel heen. Volgens mij is er vast wel een weg zodat ik er niet door heen hoef. Maar volgens de mensen om mij heen, is dit de snelste, en dus de beste weg. Het liefst zou ik ergens in een hoekje kruipen. Lekker alleen, in alle rust. Genieten van mijn eigen gedachten. Maar dat kan niet. Ik móet door de tunnel heen. Met een rotgevoel word ik iedere ochtend wakker. Vooral ’s avonds is het eng, het is dan namelijk donker buiten, en ik kan dan niet goed zien wanneer er dan een einde aan de tunnel komt. Overdag bid ik, dat ik levend uit de tunnel kom. In elke bocht kijk ik of ik een glim van het daglicht op kan vangen. En bij alle bochten die mij geen daglicht laten zien, word ik banger, en banger. Bang dat er nooit meer een einde zal komen aan de tunnel. Dat ik mijn hele leven lang in de tunnel zit opgesloten. Dat ik niet meer te redden ben. Dat mensen me gewoon maar in de tunnel laten. En me niet eens meer proberen te redden. In elke bocht hoop ik op een glim van daglicht, één straal zonneschijn. En als ik dan uiteindelijk uit die tunnel ben, is het alsof er een nieuw leven voor me begint. Een nieuw leven zonder zorgen, zonder angst. Maar als we dan doorrijden, op naar de volgende tunnel, word ik alweer zenuwachtig. Want stel dat er in díe tunnel wél een bom ligt. Ik wil als maar sneller en sneller, om zo snel mogelijk de tunnel uit te gaan. Het is alsof ik achtervolgd word, door de dood. Zo snel wil ik uit de tunnel. Op dagen dat ik vrij heb, ben ik blij. Eindelijk eens níet door de tunnel. Eindelijk eens een dagje rust, een dagje zonder zorgen. Gewoon een fijn dagje dus. Maar dat komt niet zo vaak voor.

En elke dag zoek ik iemand die me begrijpt, iemand die hetzelfde voelt, en die met me meeleeft. Maar hoe goed ik ook mijn best doe om zo iemand te vinden, het lukt maar niet. En als ik dan dénk iemand gevonden te hebben die me wél begrijpt, blijkt het achteraf een grapje te zijn. Als ik eindelijk denk een vriend te hebben gevonden, blijkt het dat iemand me gewoon in de maling neemt. Ik ben apart, vreemd, en anders dan de rest, dat weet ik. Maar ben ik dan alleen op de wereld ? Ben ik de enige trein die bang is om door tunnels te rijden ?

**Geplaatst**: 14-11-05 10:30

Re:

Geplaatst: 14-11-05 10:30

Hier mijn toegift.

Met een klap sla ik de wekker uit. Vrolijk spring ik uit bed, ik gooi de gordijnen open. Ha, tis lekker weer. Ik trek m'n kledingkast open. Een berg kleding valt met een smak op de grond. Uit de warboel van rokjes en topjes die nu op de grond liggen trek ik een spijkerrokje en een vrolijk geel hempje. Ik loop naar beneden en schuif aan tafel. M'n moeder dekt s'ochtends altijd de tafel en dan eten we gezellig met ze allen. Nog half slapend strompeld m'n broertje de keuken binnen. "Goeiemorgen broertje, lekker geslapen." Ik glimlach even. "Hm" Mompeld hij. Als we klaar zijn met het ontbijt loop ik naar hem toe, speels geef ik hem een duwtje. "Nee he, is het weer zover?" Vraagt mijn moeder. "Haha ritueel!" Roep ik en trek m'n broertje van zijn stoel af.
Onderhand is het een ritueel geworden dat we elke ochtend stoeien. Wild rollen we dan door het huis, tot grote ergenis van mijn moeder. Na 5 minuutjes gedold te hebben onderbreekt mijn moeder ons. "Jongens, het is weer leuk geweest, spullen pakken en naar school." Ik spring op en help mijn broertje overeind. Op dat moment bekruipt me ineens een raar gevoel. Een gevoel, wat maar een fractie van een seconde duurde. Een gevoel wat ik nog nooit heb gehad en wat ik niet kan beschrijven. Een gevoel, dat je vertelt dat er iets niet klopt, maar dan iets anders. Een gevoel, wat ik nooit zal kunnen plaatsen en waar ik nooit een woord voor zal kunnen vinden. Ik loop naar mijn moeder toe. "Mam, ik voel me niet lekker, mag ik thuisblijven." Verontwaardigt kijk mijn moeder me aan. Ik zie hoe mijn broertje zich omdraait en net zo verontwaardigt kijkt als mijn moeder. Ze slaakt een diepe zucht. "Tom, ga maar naar school, en zeg maar tegen Steph's meester dat ze schoolziek is!" Pff schoolziek, nouja, als ze het zo wil noemen, dan moet dat maar.

Ik kruip wat dieper onder m'n deken. Het gevoel van een uur terug houdt me bezig. Ik blijf erover nadenken, maar kan het niet plaatsen. Ik heb het koud en warm tegelijk. Ik kijk tv. Na een paar minuten zet ik de tv uit. Ik probeer wat te slapen, maar echt slapen lukt niet. Langzaam doezel ik toch in een onrustige slaap. Na een uurtje word ik wakker van een zacht stemmetje die in m'n oor fluisterd. "Stephanie, wil je een beetje water." Het is Maike, m'n zusje van 4, lief kijkt ze me aan. "Nee dankje." Zeg ik. Maike duwt mijn deken omhoog er kruipt naast me. Auw! Een pijnscheut in m'n arm doet me rillen. Ik trek m'n arm opzij. Daar zit waarschijnlijk een blauwe plek, die heb ik wel vaker, zonder dat ik er het bestaan van weet. "Maike kom je mee, we gaan even boodschapjes doen." M'n moeder komt naar ons toe en haalt Maike onder de dekens vandaan. "Ik ben zo terug." Zegt ze, en slaat de deur dicht.

"Maike, word is wakker." Slaperig open ik mijn ogen, ik heb het warm. M'n moeder kijkt me bezorgd aan. "Gaat het wel, je ziet zo verhit." "Ja het gaat wel hoor." Ik leg mijn onderarmen op de bank en probeer mezelf omhoog te duwen. "Auw!" Weer die verdomde arm. M'n moeder kijkt me verschrikt aan. "Wat is er?" "Ah niks, ik heb last van mijn arm, gestoten denk ik." "Laat eens zien." M'n moeder stroopt de mouw van m'n pyama op. "Wat is er gebeurd?" Verschrikt kijkt ze naar m'n arm, nietbegrijpend kijk ik haar aan. Ik draai m'n arm zo dat ik m'n zere plek goed kan bekijken. "He! Hoe kan dat nou!" Even verbaast als m'n moeder kijk ik naar m'n arm. Een plek, te vergelijken met een brandplek, zo groot als een twee-euromunt staat op m'n arm. "Dit zat er vanochtend nog niet mam." Angstig kijk ik haar aan. Met de bovenkant van m'n hand veeg ik langs mijn voorhoofd, beseffend dat ik het eigenlijk best warm heb. "Volgens mij heb ik koorts mam, ik heb het zo vreselijk warm." M'n moeder voelt aan mijn voorhoofd. "Jeetje, ik denk dat het eens tijd is om naar de dokter te gaan."

Mijn moeder houdt de autodeur voor me open. Ik stap in en doe m'n gordel om. Mijn moeder start de auto en we rijden weg. De dokter ziet hier maar een kilometer vanaf, maar m'n moeder wil niet dat ik nu buiten loop. Ze heeft eigenlijk wel gelijk. M'n moeder parkeert de auto en stapt uit. Ze loopt om de auto heen en doet de deur voor mij open. Ik kijk haar aan. "Misschien een hele rare vraag mama, maar ga ik dood." Verschrikt kijkt m'n moeder me aan, zoekend naar woorden, die ze niet kan vinden. "Kom, we gaan naar binnen." Zegt ze, en neemt me mee naar binnen bij de dokter.
Ik stap over de drempel, woei, de kamer begint te draaien. Even houd ik stil, het stopt met draaien. Ik loop weer verder.

"Neem plaats." Een vriendelijke dokter wijst naar de stoelen. Hij heeft een grappig gezicht. Een beetje pretoogjes, en een brilletje wat op het puntje van zijn neus staat. Hij stelt mij wat vragen, braaf beantwoord ik deze. "Zo en laat me nu eens naar die arm van je kijken." Hij stroopt m'n mouw op, een pijnscheut baant zich een weg door m'n lichaam en maakt het dat ik zwart zie voor m'n ogen. Rustig blijf ik zitten in de veronderstelling dat het wel weer weggaat. Maar dat gaat het niet, ik voel paniek in m'n lichaam. Rustig blijven, denk ik bij mezelf. "Wat gebeurt er met haar!" Ik hoor mijn moeder angstig praten. "Ik weet het niet." Antwoord de dokter. Ik hoor hoe hij me vragen stelt, maar antwoorden kan ik niet. Ik voel hoe het bloed uit m'n gezicht weg trekt. "Is dit het einde." Hoor ik mijn moeder angstig vragen. Dat is tevens ook het laatste wat ik hoor. Nu is het stil, nog steeds is het zwart voor m'n ogen, het maakt me rustig. Is dit het einde? Blijft er door mijn hoofd galmen. Opeens is het niet meer zwart, ik sta in een tunnel. Een lange tunnel. Een jongen van mijn leeftijd komt naar me toegelopen. Vragend kijk ik hem aan, "Is dit het einde?" Hij pakt m'n hand en neemt me mee. "Nee Stephanie, dit is pas het begin."

De manier waarop ze doodgaat is misschien een beetje vreemd, maar voor ik het wist had ik al heel veel woorden en als ik alles nog zou moeten uitleggen was het zowat een nieuw boek. Het kan echt, geloof mij maar. *Spreek uit bijna-ervaring*

**Geplaatst**: 14-11-05 12:34

Re: ieders verhaal bij de zelfde foto.

Geplaatst: 14-11-05 12:34

Ik denk dat de mijne ook een tikkie anders is. HIer mijn bijdrage.

Nee nooit zou ik nog kunnen dromen, nooit zou ik nog durven wensen. Maar waarom? We zouden gezellig met zijn allen naar de kroeg gaan. Het begon als een top avond. Die leuke jongen van school was er ook. Maar hij had helaas een vriendin. Nooit zou hij mij zien staan, naast die snol van hem. Die onaardige maar knappe meid. Vergeleken met haar was ik echt heel lelijk. Zoals ik haar pispaaltje was. Overal, in de stad, op school. Zelfs hier in deze kroeg.
Ze stapte op mij af en sloeg mij in mijn gezicht.
“Hé stomme sloerie, wat zit jij naar mijn vriend te staren?”, zei ze terwijl ze arrogant op haar kauwgom knauwde.
Ik staarde naar de grond maar zei niks terug, alsof ik het niet durfde. Maar diep van binnen wilde ik haar terug slaan. Nooit zou ik dat doen. Dan zou die leuke jongen mij nooit leuk vinden. Tranen maakte kringetjes op de grond. Ze trok aan mijn aar en begon op mij in de staal, ik liet het allemaal maar gebeuren. Maar waarom? Waarom stond ik niet op om haar een trap terug te geven. Ik weet het niet.
Niemand in de kroeg hielt haar tegen, iedereen liet haar maar gaan. Want iedereen was zoals mij. Ze wilden wel, maar durfde niet. Toen hield ze even op. Ik keek op, het eerste wat mijn oog zag was hij, die leuke jongen van school. Hij liep naar zijn vriendin.
“Hé hou op!”, schreeuwde hij tegen haar.
Ik probeerde weg te komen, schuivend over de grond.
“Je moet je bek houden”, schreeuwde ze.
Hij trok haar van mij vandaag, terug de kroeg in. Toen was het voor de andere veilig om mij te helpen. Ik bloede overal, mijn mooie nieuwe shirtje was kapot. Ik begon harder te huilen, nee nooit zou zij mij, of iemand anders dit nog aandoen.
Ik wilde naar huis dus zocht ik mijn vrienden op.
“Ik wil naar huis”, zei ik.
“Wat is er gebeurt”, klonk het ergens vandaan.
“Ik wil het er niet over hebben”, zei ik.
We liepen de kroeg uit, naar onze fietsen. Niemand was hier, alleen…Zij. Dar stond ze, nog steeds arrogant knauwend op haar kauwgom, leunend tegen een lantaarnpaal.
“Hé, trut. Ben je daar weer”, zei ze.
Oost-indisch-doof haalde ik het slot van mijn fiets en stapte op. Mijn vrienden keken haar vuil aan.
"Oh, dus nu heb je vriendjes, nu doe je wel stoer he. Nou pas maar op. Als je nog ooit naar mijn vriendje kijkt mol ik je. Let op mijn woorden", zei ze.
Na deze woorden uitgesproken te hebben liep ze terug de kroeg in. Ik begon weer te huilen, waarom moest ze mij hebben? Ik snapte niks van deze wereld.
"Kom we gaan", zei iemand. We fietsen aan, terug naar huis.

Thuis aangekomen liet ik mij op bed storten, mijn ouders hoorde alles morgen wel, die waren dit nu wel gewend. Dat ik gehavert thuis kwam van waar dan ook. En het was altijd mijn schuld, ik kon toch nooit iets goed doen. Ik trok de deken over mij heen.
Uren later sliep ik nog niet, ik bedacht alleen maar wraak voor haar. Maar niet alleen wraak voor haar, ook voor mijn ouders en iedereen die niks om mij gaf. Ik verzon de vreselijkste dingen. Ik schok van mijn eigen gedachtes. Ik begon over andere dingen na te denken, maar steeds kwam ik terug bij haar. Langzaam maar zeker viel ik toch in slaap. Ik droomde, waarvan weet ik niet meer.

Ik schok wakker van het geluid van vallend servies. Ik keek op de klok, 14.27 gaf deze aan. Ik rekte mij uit terwijl mijn ouders tegen elkaar schreeuwde en er nog meer servies sneuvelde. Ik pakte mijn kleren en liep stijf naar de badkamer, ik schok van mijn eigen spiegelbeeld. Mijn gezicht was helemaal opgezwollen en blauw. Ik begon te huilen, snel zette ik de kraan van de douche aan en stapte onder de warme stralen. Huilend waste ik mezelf.
Na een paar minuten stapte ik de douche uit. Ik droogde mezelf af en kleedde mij aan. Mijn ouders waren stil, dar betekende dat één van de twee weg was of bewusteloos. Ik liep de trap af, ja ik had gelijk. Daar lag mijn moeder bewusteloos in de keuken.
Ik zocht naar een heel bord, ik vond er één die alleen een barst had en pakte mijn ontbijt.

Na mijn ontbijt op te hebben gegeten schreef ik een briefje voor mijn moeder. Mam, vandaag ruim je deze paasei zelf maar op. Ik zie wel of ik thuis kom. Deze legde ik op tafel en vertrok naar de stad. Ik fietste in de hoofdstraat, daar zag ik haar. Met haar vriendinnen, blind fietste ik door.
“Hé, lelijke hond!”, hoorde ik haar roepen. Toch fietste ik door, nog steeds het lef niet hebbend. Toen zag ik hem, die leuke jongen van school. Ik keek hem na.
“Wat had ik nou gezegd? Trut!”, riep zijn vriendin.
Ik schok en fietste snel weg. Zij kwam mij achterna. Ik fietste snel door, bochten om straten in. Op gegeven moment wist ik niet meer waar ik was. Er was een spoorlijn, een oude die niet meer werd gebruikt. Ik stopte om mij te oriënteren, zij kwam mij toch niet meer achterna. Daar had ik ongelijk in, een paar meter terug kwam zij de hoek omgereden. Snel dook ik een tunnel in. Ik hoopte dat zij mij niet had gezien. Maar helaas, het mocht niet blijken. Zij kwam ook de tunnel in. Wat er gebeurde zal ik jullie besparen, maar het kwam mij bekent voor.

Een maand later pakte ik de krant van de deurmat. Op de kop stond een grote foto van een tunnel. Als titel stond er, Vermist meisje eindelijk gevonden.
Ik las de inleiding: Gisteren 20-09-2000 is het stoffelijk overschot van het sinds een maand vermiste meisje, rozaline, gevonden. Zij is door een misdrijf om het leven gebracht. Sporen van de dader zijn nog niet bekend.

Verder kwam ik niet met lezen. Ik begon te huilen. Het gebeuren in de tunnel was mijn droom, mijn wens.
Nee nooit zou ik nog kunnen dromen, nooit zou ik nog durven wensen.

**Geplaatst**: 14-11-05 14:41

Re:

Geplaatst: 14-11-05 14:41

Mooie verhalen allemaal hier... Ik heb zelf ook iets geschreven, ik doe het bijna nooit dus waarschijnlijk is het niet bijzonder...

Ik loop door de tunnel, niet wetend waar ik heen ga. Eindelijk zie ik de bekende bocht weer, erachter schijnt licht. Ik begin te rennen, steeds harder. Dan opeens een felle flits, en ik zit zwetend rechtop in mijn bed. Verdomme, weer die droom! Sinds een paar weken heb ik een terugkerende droom, over een tunnel. Telkens als ik bijna bij de bocht ben word ik wakker. Ik kijk op de wekker, het is 6 uur. Slapen kan ik toch niet meer, dus ik ga uit bed en stap onder de douche. Terwijl ik aan het douchen ben denk ik na over de droom. Ik heb geen flauw idee waarom ik deze droom heb, zou het een voorspelling zijn? Maar waarvan dan?
Tegen de tijd dat ik klaar ben met douchen is het half 7. Snel kleed ik me aan en ga naar beneden. Ik eet nog een boterham en stap dan op de fiets, op weg naar school. Ik heb een hekel aan school, en dan vooral aan de kinderen die erop zitten. Ik hoor er niet bij, ben een buitenbeentje. Elke dag krijg ik opmerkingen naar mijn hoofd, soms slaan ze me zelfs. Ze weten dat ik niks terug durf te doen, daarom pikken ze mij er altijd uit.
Als ik bij het schoolplein aankom staat het populairste groepje daar. Ik wil er snel langsfietsen, maar de grootste jongen grijpt mijn bagagedrager beet en zorgt dat ik bijna omval. "Zo, lelijkerd, ben jij er ook weer? Ik zou maar opschieten, straks kom je nog te laat!" De hele groep lacht me uit, en plotseling knapt er iets in me. Waar ik het lef vandaan haal weet ik niet, maar ik geef de grote jongen een klap in zijn gezicht. Van schrik laat hij los en ik zet snel mijn fiets weg. "Bitch! Wacht maar, ik krijg je nog wel!" roept hij me na. De hele schooldag bedenk ik uitvluchten om aan de jongens te ontkomen.
Als de laatste bel gaat loop ik vlug de school uit, naar mijn fiets. Nee he! Mijn achterband is lek, zeker een streek van die rotkinderen! Met mijn fiets aan de hand loop ik naar huis. Na een tijdje lopen hoor ik opeens stemmen achter me. Als ik omkijk zie ik dat het het populaire groepje is. Ze gaan om me heen fietsen en maken nog meer opmerkingen, ik probeer het te negeren. Dan blokkeert de grote jongen mijn weg, twee andere jongens pakken mijn armen beet en sleuren me van mijn fiets. Wat er dan gebeurt weet ik niet precies. Ik voel stompen in mijn buik, tegen mijn hoofd... "Dit is omdat je mij hebt geslagen!" en ik krijg een stomp tegen mijn hoofd. "En dit is omdat we je haten!" nog tientallen stompen komen in mijn buik terecht. Ik voel bloed langs mijn gezicht stromen, vermengd met tranen. Ik hoop dat de jongens snel op zullen houden, maar er komt geen einde aan. Dan schopt iemand tegen mijn hoofd en wordt alles donker. Langzaam open ik mijn ogen, en het zwart verandert in wit. Als ik kijk waar ik ben, zie ik de tunnel uit mijn dromen. Ben ik dan nu aan het dromen, of is dit echt?
Plotseling komen er allemaal beelden in mijn hoofd, maar het zijn niet mijn eigen gedachten. Het is alsof ik een film kijk. Ik zie het populaire groepje uit mijn klas, ze zijn op een begrafenis. Ook zie ik mijn familie, mijn ouders huilen. Wat is dit, van wie is die begrafenis? Is hij van mij? Ben ik dood? Duizenden vragen komen in mijn hoofd op. Ik begin te lopen, afwachtend of ik zo de bocht weer zal zien. En ja hoor, daar is hij.
Ik begin te rennen en hoop stiekem dat ik zo wakker zal worden. Maar dat gebeurt niet, ik bereik de bocht! Als ik door loop zie ik een lange, dunne gestalte, omgeven door wit licht. Hij komt naar me toe en steekt zijn hand naar me uit. "Welkom in het hiernamaals. Pak mijn hand en ik zal je meenemen naar een plek zonder zorgen." Dus toch! Maar in plaats van in paniek te raken, vloeit alle angst uit me weg en ik pak zijn hand. De tunnel verandert, en plotseling zijn we in een prachtige omgeving. Ik weet het zeker, dit is het paradijs.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 14-11-05 14:59

Re:

Geplaatst door de TopicStarter : 14-11-05 14:59

zit er ook een maximum,ik ben nu namelijk op: 1722 woorden en nog lang niet klaar.

Het word een verhaal dat een pietsie anders is dan de rest. Ik doe mijn best er een eind aan te breien, maar eigenlijk is het nu pas het begin.
Dus hoeveel tijd geven jullie me

**Geplaatst**: 14-11-05 15:08

Re:

Geplaatst: 14-11-05 15:08

Ja die vanmij heb ik ook een beetje afgerafeld...Maarja...Ik denk dat 2000 woorden wel veel is opzich, zeker omdat je zowiezo al veel verhalen staan.
Maar ik zou denken dat 2000 toch echt maxiumum is..>Voor mij dan...

**Geplaatst door de TopicStarter** : 14-11-05 15:09

Re:

Geplaatst door de TopicStarter : 14-11-05 15:09

ja, dat is het probleem. Ik ben nu zover dat het niet meer af te krijgen is, ik kan natuurlijk een ontzetten open eind maken, of het eind afraffelen, maar dat is niets. MMM... probleem, probleem.

**Geplaatst**: 14-11-05 15:18

Re:

Geplaatst: 14-11-05 15:18

Of je maakt deze af en zet hem apart in crea bea...En dan hier de link plaatsen...Of een 2e verhaal maken

**Geplaatst**: 14-11-05 16:27

Re: ieders verhaal bij de zelfde foto.

Geplaatst: 14-11-05 16:27

Leuk dat iedereen er iets anders over kan schrijven

Fenn, mijn vorige verhaal was 2.653 woorden volgens Word. Een echt maximum zou ik gewoon niet maken, mensen moeten zelf weten of ze een lang verhaal willen lezen

**Geplaatst**: 14-11-05 16:59

Re:

Geplaatst: 14-11-05 16:59

gebeurt er wat met deze verhalen eigenlijk? Het is dom om gewoon doelloos te schrijven...

**Geplaatst**: 14-11-05 17:00

Re:

Geplaatst: 14-11-05 17:00

Ik vind het schrijven van een verhaal gewoon leuk? Dus tja, voor mij is het doel dat ik 't gewoon een uitdaging vind bij iedere foto een origineel verhaal te verzinnen. Wat zou ermee moeten gebeuren?

**Geplaatst**: 14-11-05 17:02

Re: ieders verhaal bij de zelfde foto.

Geplaatst: 14-11-05 17:02

Een bundel ervan maken en het dan 'Bokt verhalenbundel' noemen.

(Sorry, niet grappig.

)

**Geplaatst**: 14-11-05 17:02

Re:

Geplaatst: 14-11-05 17:02

Haha.
Schrijven is op die manier altijd doelloos

.

**Geplaatst**: 14-11-05 17:04

Re:

Geplaatst: 14-11-05 17:04

Eve_lien hoe bedoel je?

WildWings: Kben benieuwd hoe lang dit topic het uit houd

**Geplaatst**: 14-11-05 17:15

Re:

Geplaatst: 14-11-05 17:15

pharagirlke schreef:
gebeurt er wat met deze verhalen eigenlijk? Het is dom om gewoon doelloos te schrijven...

En waarom ? Sommige mensen vinden het gewoon leuk

en als je het doelloos vindt, schrijf je toch niet mee ?

Nouja, hier mijn "doelloze" inbreng

(samen met beste vriendin even in elkaar geflanst

)

Citaat:
De tunnel....

De tunnel lijkt zich uit te strekken, steeds langer te worden, en ik blijf maar rennen. Maar het blijft donker. Geen licht aan het einde, geen eind aan mijn zoektocht. De tunnel blijft zich maar samentrekken, en dan wordt hij weer breder, en smaller maar er komt geen einde aan.
Rennen heeft geen zin meer, het put me alleen maar uit, maar toch blijven mijn voeten doorgaan.
Zelfs in mijn dromen (of moet ik zeggen nachtmerries ? ) kom ik mijn problemen tegen.
Hoe verder ik de tunnel in ren, hoe meer ze op mij afkomen.
Ik kan er gewoon niet bij hoe hij mij dit aan heeft kunnen doen. Na 3 maanden hopeloos verliefd te zijn, kom je er achter dat hij eigenlijk iemand anders is. Iemand waarvan je liever niet had willen weten dat hij zo is.
Drugs, vreemdgaan en slaan, dat zijn dingen waar je dan achter komt. En nu kom je niet meer van hem vanaf.
Hij blijft mij lastig vallen, bellen, langskomen en bedreigen. En dat terwijl hij weet dat het thuis ook al niet goed gaat, en school doet daarin tegen ook al niet veel goeds.
Alleen maar onvoldoendes, en dat werkt dan weer in op mn ouders, waar ik ook niet mee over weg kan.
Ik wordt er ook gepest. Helemaal geen vriendinnen, weetje hoe verschrikkelijk dat is ?
Altijd alleen in de pauzes...
Ik wordt nooit begrepen, alles wat ik doe is verkeerd, en afgesnauwd worden is voor mij ook niets nieuws.
Opeens lijkt er een eind aan de tunnel te komen.
Als ik er eindelijk aankom, kom ik in een enorme tuin terecht. En wat voor tuin.
De mooiste bloemen, de mooiste planten zijn er te zien.
Ik voel dat dit het einde van mijn problemen is.
Een nieuw begin.
Ik voel me licht, alsof er iets van me afvalt.. een soort lading die ik bij me gedragen heb, die ik nu eindelijk kwijt ben.

En dan...

*rinnngggggggggggggggg

Ik wordt wakker. Stap zwierig mijn bed uit. Er is nog weinig dat ik me herinner van vannacht. Alleen dat ik zo heerlijk geslapen heb, en me zo licht voelde.
Mijn moeder begroet me met een spontane knuffel, iets dat is niet van haar gewend ben.
Ik verbaas me, maar negeer het maar. Het zal wel een fase zijn.

Iets later op de ochtend krijg ik een smsje binnen. Van mijn vriend.
‘He kanjer, hier even een smsje, om te laten weten dat ik inzie wat ik te verliezen heb. Ik ga stoppen met de drugs, jij bent voor mij de enige, en ik wil jou een veilig gevoel geven. Gun ons nog een kans. Justin’
Eerst verbaas ik me, maar het geeft me toch een blij gevoel. Vlak voor ik de deur uit wil stappen onderweg naar school, staat de bloemenbezorgservice voor de deur. Een grote bos witte rozen, met een kaartje eraan : Voor mijn meisje, Justin.

Wanneer ik op school kom, en mijn boeken uit mn kluisje haal, komt er een groepje meiden op me af. Ze zien er erg gezellig en aardig uit.
He, Sanne. Zo heet je toch ? Heb je zin om zaterdag mee uit te gaan ?
We zijn van plan lekker te gaan stappen in The Vibe.
Nadat ik me eerst afvraag of ik wel wakker ben, zeg ik toch maar ja.
Er wordt voorgesteld om van te voren naar het huis van een van de meisjes te gaan, voor het voordrinken en een uitgebreide tutsessie.
Ik weet niet of dit goed bedoeld is of een streek, maar ik merk het vanzelf wel.

Wanneer ik mijn klaslokaal inloop vrees ik al het ergste. Zo dadelijk zal ik mijn cijferlijst ontvangen, en ik ben bang dat er weer eens geen enkele voldoende tussen zit.

Judith... Mark.. Sanne, hier is jouw cijferlijst. Keurig meid !
Is dit een grap ? Als ik het blaadje met cijfers omdraai, weet ik niet wat ik meemaak.
Nederlands : een 7. Wiskunde : een 6. Verder ook geen enkele onvoldoende te bekennen !
Eigenlijk wil ik hard gillen, maar weet me toch rustig te houden. Voor de zekerheid vraag ik mijn leraar nog eens of het wel klopt, en controleer ik voor de zesde keer of het wel mijn naam is op het blaadje.

Mijn schooldag zit erop, en ik stap op de fiets. Vaste route, stoplicht, stukje door het dorp, naar links en dan twee keer naar rechts en dan.. komt er ineens een meisje naast me fietsen...
Hoi Sanne.. zie je wel dat alles goed komt ? De tunnel heeft zijn einde laten zien !
Na deze woorden fietst ze weg, en laat mij verward achter.....

Sorry, alles volgt elkaar een beetje snel op, maar een te lang verhaal is ook niks.
Spelfouten kunnen erin zitten, ik heb de spellingscontrole gesloopt, en het schijfje van office is weg.

**Geplaatst**: 14-11-05 17:18

Re:

Geplaatst: 14-11-05 17:18

Joaaaan-einde

.
Open einde.. hij is wel wat eeh... haastig ja.
Maar mooi.

**Geplaatst**: 14-11-05 17:20

Re:

Geplaatst: 14-11-05 17:20

Eve_lien schreef:
Open einde.. hij is wel wat eeh... haastig ja.

Ik vind er eigenlijk niks aan

maar het joan idee aan het einde was de bedoeling ja

en het haastige vind ik zelf ook irritant.

**Geplaatst**: 14-11-05 18:01

Re:

Geplaatst: 14-11-05 18:01

Echt een heel boek met bij elke foto de 5 7 of 10 beste verhalen...365 verhalen...Elke nacht een ander verhaal

Tja het is ene idee *zo'n engel achtig dingetje*

**Geplaatst door de TopicStarter** : 14-11-05 18:03

Re:

Geplaatst door de TopicStarter : 14-11-05 18:03

het zou leuk zijn, maar of we dat volkrijgen. Mijn verhaal is in goede ontwikkeling.
Het word wel wat lang, maar misschien kan ik heb beperken tot ongeveer vier pagina's op word.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 14-11-05 18:38

Re: ieders verhaal bij de zelfde foto.

Geplaatst door de TopicStarter : 14-11-05 18:38

De opdracht leek zo simpel. Vier jongens, één pad en één winnaar. De kandidaten stroomden toe toen de prijs bekend was. Vier miljoen euro en, zo zei de advertentie, een ervaring die je nooit zou vergeten.
De manier hoe de kandidaten gekozen werden, die was niet bekend, maar, een dikke twee jaren na het eerste idee, stonden ze er. De vier jongens die deze proeve wilde afleggen. Ze keken geconcentreerd voor zich uit. De opgelaten stemming, die normaal voor een wedstrijd heerst, die was er niet. De spanning hing wel in de lucht. De vier jongens schonken geen blik aan hun tegenspelers. Alle vier droegen ze een simpele broek die met een riem op zijn plaats werd gehouden, stevige schoenen en een rugzak. Ze leken identiek, alleen de kleur van hun shirts was verschillend en een van de jongens droeg een bril. Berustend keken ze naar de start van hun wedstrijd.
De presentator kwam naar voor en begon met het voorstellen met de vier jongens. De jongen in het groene shirt werd als eerst voorgesteld. Toen zijn naam genoemd werd keek hij op, hij keek niet naar de camera, maar naar boven. Een applaus werd gestart, maar eigenlijk meteen afgekapt. Daarna de jongen met de bril en het gele shirt. Hij keek niet eens op, maar bleef strak naar de start kijken. Ook het applaus voor hem werd afgekapt. De jongen met het blauwe shirt was aan de beurt. Hij stond op en zwaaide naar de camera. Een glimlach op zijn gezicht. Het publiek begon niet eens meer met applaudisseren. De jongen met het rode shirt werd vervolgens voorgesteld. Toen zijn naam klonk, keek hij op als of hij die naam voor het eerst hoorde. Hij keek verbaast naar al die mensen maar al snel werd zijn aandacht getrokken door het gat. Het gat, de start, het begin van hun wedstrijd.
Alle vier namen ze plaats aan de start. De jongen met het groene shirt, Ivo, meed het om naar het gat te kijken. Hij keek nu voor het eerst naar zijn medespelers. Die stonden naar het zwart te kijken. Ivo liet zijn handen op zijn riem rustte. Toen Mart, de jongen met de bril, terug keek, sloeg Ivo snel zijn ogen neer. Hij wilde niet dat de andere dachten dat hij, dat hij hun na deed. Dat hij niet op zichzelf stond. Hij snoof, net of ze dat nog konden denken na de eindeloze proeven. Hij had alles gedaan wat ze vroegen, alleen voor die rottige vier miljoen. Wanneer had hij niet terug gekund, vroeg hij zich af. Dat hij nu niet meer terug kon, dat wist hij wel. Nu, hier bij de start kon hij niet stoppen. Nu moest hij door.
De presentator wilde nog een keer de regels uitleggen. Zijn stem schalde door de ruimte. Mart luisterde aandachtig mee. In zijn hoofd dreunde hij ze precies gelijk op. Hoe vaak hadden die niet al geklonken? Tussen elke proeve door werden ze verteld, en elke keer weer hadden ze moeten zeggen of ze echt door wilde gaan. Elke keer zij hij ja. Ja, ik ben geen watje. Ja, ik ga door tot het eind. Ja, ik kan het, durf het, doe het. Ja, ik ben niet niemand. Ja, ik kan me bewijzen. Ja, mijn naam zal beroemd worden. Telkens een nieuwe reden om door te zetten. Al klonken de regels angst aanjagend genoeg, om alle jongens die zich op hadden gegeven te stoppen. Jongens die wel toegaven aan hun angsten. Jongens die hij benijde. Een weg terug die was er niet meer.
‘… en als laatste wil ik toevoegen dat de jongens tot aan het eind van de tunnel op zich zelf aangewezen zijn. De camera’s zijn er om hun avonturen vast te leggen, niet om te weten waar en wanneer we ze moeten redden. De kranen zorgen voor voldoende water en ze hebben proviand mee voor vier dagen. De eerste jongen die het eind van de tunnel bereikt wint, de jongens die in de tunnel achter blijven, blijven achter. Ze moeten op eigen kracht het eind halen, op eigen kracht of niet. De winnaar wint vier miljoen euro en de eer. Als de vlag valt, dan start de wedstrijd. Kandidaten, succes!’
Het applaus werd nu niet afgekapt, het doorklonk door het stadion. De jongen met het rode shirt, Alex, maar voor vrienden Al, draaide zich om. Hij besefte dat dit het begin was voor hem, hiervoor was alles een eitje. Dat stond hem niet aan. Hij had alle mogelijkheden genomen om iets uitdagends van zijn leven te maken, alles vond hij te gemakkelijk afgaan. Hij boog voor het publiek en keerde terug naar het duistere begin. Zijn begin. Hij lachte hard op.
De jongen met het blauwe shirt keek hem verbaast aan. Zijn blik lag op de vlag, de vlag die zou vallen. Ik, had hij op het inschrijvingsformulier geschreven in het hokje waar zijn naam moest. Noem me maar Wind, had hij gezegd toen ze zijn naam vroegen.
Wind, als iemand die meewaait met alle winden of als iemand die zijn eigen weg volgt en overal langs waait? Had Alex gevraagd.
‘zoek dat zelf maar uit, jongen. Dat moet je helemaal zelf zeggen.’ Had Wind geheimzinnig geantwoord. Alex had er toen niet meer aan gedacht, toen had hij gedacht dat Wind wel op zou geven. Hij zag er niet uit als een doorzetter, meer als iemand die het allemaal wel goed vind en het eigenlijk voor de lol deed. Misschien deed hij dat aan het begin ook wel, maar nu hij hier stond wist hij allang dat het geen lolletje was.
De vlag, de vlag, de vlag. Als een mantra spookte het door het hoofd van Ivo. Als de vlag viel moet ik lopen, als de vlag valt dan ben ik op mezelf aangewezen tot het einde.
De vlag viel, Ivo, Alex en Wind schoten weg. Mart bleef eerst staan en wachtte tot de andere weg waren. Hij wist niet waarop hij wachtte, misschien tot hij naar binnen durfde. Zijn verstand schreeuwde te blijven staan. Hij luisterde niet naar zijn verstand en liep naar binnen. Zodra het duisternis hem omsloot schrok hij even. Het licht van de opening, scheen nog geen tien meter de tunnel in en zwakte steeds af. Zijn eigen voetstappen klonken hol. Angst benam hem, maar hij stapte door. Zenuwachtig schoof hij zijn bril omhoog. Een bocht en hij was ingesloten in het donker. Ingesloten in zijn eigen angst. Bevend bleef hij staan, hij vervloekte het dat hij niet direct met de andere mee was gerend. Zelfs die gekke Wind leek een beter gezelschap dan alleen zichzelf. Hij vervloekte zijn doorzettingsvermogen. Hij vervloekte zichzelf.
Wind was zodra er een splitsing was de andere kant opgelopen. Hij had meteen in de tunnel gezegd dat hij zeker niet lang bij hun in de buurt wilde blijven. Ivo was blij Alex niet zo dacht. Hij had het gevoel dat het donker niet zo stil was als het leek. Alex liep naast hem en schraapte zijn keel. ‘bij de volgende splitsing, splitsen we, ok?’
Ivo schokschouderde. Nee zeggen was laf, maar eigenlijk wilde hij helemaal niet dat hij alleen was. Dit donker was zo anders als die tunnel waardoor ze moesten tijdens het testen. Deze onzekerheid was veel erger dan die in het doolhof, waar hij als eerste uit was gekomen, veel erger dan de eindeloze tests die op hem waren uitgevoerd.
‘Ja, je hebt gelijk, we kunnen toch niet bij elkaar blijven.’
‘Juist,’ Alex zei het schor, ‘dat kan niet, er kan maar een iemand winnen.’
Ze liepen langs een van de beloofde kranen. Ivo bukte om wat te drinken. Alex bleef geduldig staan, zo graag wilde hij ook niet splitsen dus. Verbeten stapten ze naast elkaar voort.
Alex keek opzij naar Ivo, die veegde met zijn mauw langs zijn mond om de druppels weg te vegen. Hij zweette, Ivo rilde. De stilte joeg Alex angst aan.
‘Heb jij ook het gevoel dat deze tunnel veel donkerder is, dan die van de proeve?’ vroeg Alex aan Ivo, om de stilte te doorbreken. Weer schokschouderde Ivo. Zijn haar viel voor zijn ogen en haastig veegde hij het weer weg. Alex keek weer voor zich uit, waarom had hij zich ook alweer opgegeven, een uitdaging zoeken. Hij beet op zijn boven lip. Een uitdaging, waarom loop ik nog naast die stille? Waarom?
De gang leek eindeloos, Wind liep hijgend voort. Zich afvragend of dit wel de goede kant op was. Het eind, is aan het eind. Duizend keer was dat verteld toen ze uiteindelijk alle vier over bleven. Het eind, is aan het eind. ‘En waar is dat fiets eind nou?’ Mompelde hij boos voor zich uit. Het rennen had niets geholpen, hij was al twee kranen voorbij en nog was er geen eind gekomen aan de gang. Geen splitsing, geen opening, geen eind.
Hij begon weer te rennen, zijn rugzak hotste op zijn rug. Hij dacht iets te horen. Zijn oren spitste zich, zijn eigen voetstappen overheerste. Was het wel iets, was het voor hem, achter hem? Bang was hij niet, het zwart van de tunnel leek in zijn ogen grijs.
Hij stopte even met rennen, het moest zijn verbeelding zijn, er was niets te horen. Rustig nu liep hij verder.
Horloges hadden ze moeten afgeven, ook dat vervloekte Mart. Nadat hij de eerste kraan had gepasseerd, leek zijn angst weggestopt te zijn. Hij kon alleen nog maar lopen. Hij was nu al twee keer langs een splitsing gegaan en koos allebei de keren voor rechts. Zijn gevoel vertelde hem dat hij veel beter terug kon, zijn gevoel kon de pot op.
Ivo en Alex liepen nog steeds langs elkaar voort. Al vier splitsingen waren langs gekomen, geen van beide had meer de moed om een andere kant op te gaan. Allebei begonnen ze zich te hechten aan het stille gezelschap dat de ander gaf. Alex voelde zich zwak, hij wist niet waarom hij nog niet wegliep, het kon gemakkelijk. Toch voelde hij de drang niet om een andere kant op te gaan. We zijn hier nog dagen, tijd genoeg, nu kon hij nog wel voort blijven lopen naast Ivo.
Ivo was opgelucht dat Alex niet meer leek te denken aan splitsen. Alex stopte elke keer als hij wat wilde drinken of als zijn fles bijgevuld moest worden. Alex zelf stopte niet. Hij stampte naast hem voort. Naast het hoognodige werd er niets gezegd. Toch benauwde de stilte hem minder dan eerst. Hij had het gevoel dat ze maatjes waren, dat ze samen zouden winnen. Jeetje, nu niet te klef worden hoor.
De eerste van de vier die stopte om te eten was Mart. Mart ging zitten tegen de wand en at een klein beetje. De rest van de vier at lopend. Van slapen was geen sprake. Elk besef van tijd was weg. Ze liepen voort.
Het was Wind die met zijn haast als eerst tegen een dode wand aanliep. Woest gaf hij een brul. Hij schopte tegen de wand. Gaf nog een schreeuw draaide zich om en begon terug te hinken. Zijn goede humeur was zoek. De tunnel leek nog langer en een splitsing leek verdomt ver.
De slaap haalde geen van de deelnemers in. Hoelang ze liepen? Ze hadden geen idee. De stops werden regelmatiger. Hun tred ook. Ze liepen op de automatische piloot.
Het donker weerhield Mart te gaan slapen, normaal sliep hij niet bij daglicht. Dit keer was het donker te dreigend. Hij wilde weg, hij wilde hier uit. Hij liep wat harder, maar viel terug. Zijn voeten prikte, zijn ogen branden. Hij had zelfs bij de meest lastige proeve nooit zo lang gelopen. Aarzelend stond hij stil. De tunnel strekte voor en achter hem uit, even liggen. Dat kon toch geen kwaad?
Hij zakte tegen de wand van de tunnel. Zocht een makkelijke houding en viel in slaap. Zijn dromen onrustig, maar hij had voor een keer naar zijn verstand geluisterd en dat voelde best lekker.
De slaap kreeg ook Wind te pakken, alleen Alex en Ivo liepen door.
Samen, naast elkaar, een blok vormend en te gelijk wilden ze geen van tweeën langer met zijn tweeën blijven. Hoe meer splitsingen ze voorbij kwamen, hoe minder aantrekkelijker het was om te splitsen.
Alex zat te dubben. De knoop doorhakken en gaan. Hij wilde wel, maar hij wilde niet. Zijn voeten liepen voort en zijn gedachten vlogen weg. Naar huis, naar iets wat nu alleen als vroeger bestond. Hij dacht aan het idee dat hij had, toen hij zich opgaf voor dit… dit idiote spel. Een droom was het, een illusie. Hij grinnikte. Wat was hij naïef, man, wat was hij naïef.
Ivo schrok op van het gegrinnik van Alex. Hij had zijn gedachten minder ver laten vliegen. Zijn gedachten waren vooral bij zijn voeten, stap, stap. Linkerbeen, rechterbeen. Op en neer, op en neer. Koortsachtig zocht hij naar oude liedjes, die de maat van het lopen hadden.
Zijn voeten branden alsof ze in de fik stonden en hij had honger als een paard.
Ivo schoof zijn rugzak naar voren en viste een plastic zakje eruit. Het was geconcentreerd voedsel. Hij proefde en besloot dat het te eten was. Het zakje was binnen no time op.
Toen Mart wakker werd, had hij het gevoel in een nachtmerrie te zijn beland. De pijn in zijn benen zei echter dat dit heel wat anders was. Hij stond op, kreunde toen hij op zijn voeten ging staan en keek links, keek rechts. Hij vervloekte zichzelf voor de honderdste keer. Geen idee wat vooruit was, geen idee meer waar hij heen moest.
Hij stond op en gokte maar op rechts. Voor de honderd en eenste keer vervloekte hij zichzelf en het spel.
Toen Wind wakker werd wist hij gelijk waar hij heen moest. Zijn oriëntatievermogen liet hem nooit in de steek. Hij grijnsde. Zijn goede humeur leek terug te keren en hij dacht dat hij nog best een kans had om te winnen. Het eind zou hij in elk geval wel halen. Hij had geen keus toch?
De vier jongens, zelf hadden ze geen idee hoelang ze liepen, waarheen ze liepen of zelfs maar wat ze nog zouden doen. Ondertussen was er al ruim ander halve dag voorbij. Ze liepen nog steeds.
Wind had zelfs zijn eerste tempo weer opgevat. Hij rende door de tunnel. Hij had al een splitsing gehad en kreeg weer het gevoel dat hij goed liep. Zijn voeten voelde hij niet eens.
Mart had niet het gevoel dat hij goed liep, maar terug gaan durfde hij niet meer. Doelloos had hij bij een paar splitsingen gewoon een richting gegokt. Links, rechts, links, rechts, recht door.
Hij had geen idee meer waar hij heen ging. Zijn proviand was bijna onaangeraakt. Hij deed al die tijd al met een zakje en stelde het eten uit.
Alex en Ivo hadden wel het gevoel de goeden kan op te gaan. Ze begonnen aan elkaar te wennen en maakten grapjes met elkaar. Het stilzwijgen was gestopt en het praten was een welkome vulling in de stilte.
‘Weetje Ivo,’ zei Alex op een gegeven moment, ‘ik begin haast aan je te wennen.’
Ivo giechelde alsof hij een geweldige grap had verteld. ‘ik zal nooit aan jou wennen maat, maar misschien valt deze tunnel wel te overleven met jou.’
Hij zei het grijnzend en ook Alex grijnsde. Hij gaf Ivo een klap op zijn schouder en als maatjes liepen ze door. Alsof ze niet al twee dagen liepen in het donker, alsof ze niet konden verdwalen. Alsof ze precies wisten waar ze heen gingen.
‘Het eind, is aan het eind.’ Mompelde Mart bij de zoveelste splitsing. Hij keek links en rechts en koos voorzichtig links. Hij was nu al drie keer op een doodlopend stuk gelopen en had het gevoel alles verkeerd te doen. Zijn voeten schreeuwden om eventjes rust. Zijn maag om wat eten. Hij liep stug door, zijn lichaam negerend.
Alle vier liepen ze stug door. Wind, Alex, Ivo en Mart. Vier jongens, één pad en één winnaar. Ze liepen allang niet meer voor die vier miljoen. Ze liepen voor zichzelf, voor het eind. Misschien was dat al aan het begin van die proeve, anders waren ze wel afgehaakt. Alle vier hadden ze geweten wat er kwam. Een eindeloze tunnel, een doolhof in het donker en maar een uitweg. Een onmogelijke opdracht, de jongens leken ten dode opgeschreven, ooit zou hun eten opraken en wie weet of ze dan al op het eind waren. Niemand zou dan zo gek zijn de tunnel in te gaan voor hun. Niemand.
De slaap, de pijnlijke voeten en de honger dwong Wind langzamer te lopen. Hij at nog een zakje leeg en koos weer een richting. Bij een kraan hurkte hij om te drinken. Hij liep en liep en liep.
Alex en Ivo liepen nog steeds door. De slaap haalde die twee nog steeds niet in. Ze liepen al het langst van alle vier. Ivo begon soms weg de dromen. Hij droomde dan van frisse lucht een zwembad een warm bubbelbad, echt voedsel.
Hij had niet eens door dat ergens in de tunnel een licht te zien was. Alex zag het wel. Zijn ogen werden groot hij gaf Ivo een por en wees.
‘het eind is aan het eind.’ Mompelde die.
Bijna te gelijk begonnen ze te rennen. Alex strekte zijn benen, Ivo sprintte achter hem aan. Ze renden zo hard ze konden naar het licht.
De poort licht werd groter, het was recht voor hem. Ivo voelde zijn voeten niet meer, droomde hij? Alex was nog steeds voor hem, hij moest harder. Hij dwong zichzelf naar meer. Hij stampte naar voor. Strekte zijn arm uit en trok Alex aan zijn shirt naar achteren. Alex viel, hij trok Ivo mee. Ivo voelde nu zijn voeten wel, met een woeste schreeuw kroop hij verder.
Het eind wat net zo dicht bij leek, was nu veel verder weg.
Op eens schoot er iets voorbij, hij voelde een windvlaag langs hem rennen. Het silhouet van een jongen tekende zich af in een gat.
Het gevoel van verlies brak in Alex, hij was zo dichtbij, zo fiets dichtbij. Hij beet op zijn lip, tranen vochten een weg naar zijn ogen. Woede welde in hem op.
‘vervloekte Ivo,’ gromde hij. Woest draaide hij zich om en sloeg naar de jongen achter hem. Ivo had niet eens puf zich te verweren, maar kroop langzaam verder. Alex ging achter hem aan, sloeg op zijn schouders. Probeerde hem omver te duwen. Beet hem, haalde hem open met zijn nagels.
Het eind kwam dichter bij. De eerste lichtstralen verblindden hem, hij gaf een woeste schreeuw en zoog zijn longen vol. Alex stopte met zijn woede op hem botvieren en barstte in huilen uit. Hij omhelsde Alex, Wind en viel toen neer. Gooide zijn schoenen uit en gaf nogmaals een kreet.
Het gevoel van gemis kwam wanneer. Een tijd later, na de euforie. Hij mistte iets, iemand. Hij besefte dat Mart niet naast hun stond. Mart, die gekke knul met dat brilletje. Mart had het eind niet kunnen vinden. Mart zou die nog komen?

ik zelf vind mijn einde slordig en een beetje misplaatst. Voor de rest is het nog al een slordig verhaal, maar het heeft wel wat, in elk geval is het weer is wat totaal anders.
Dit keer heb ik meer mijn best gedaan en ik schrijf echt alleen omdat ik het leuk vind. Zo'n foto geeft je ten minste een doel bij een verhaal schrijven en dan kan je lezen wat andere voor ideeën krijgen bij zo'n foto.
het zijn trouwens 3182 woorden volgens Word.

**Geplaatst**: 14-11-05 18:50

Re:

Geplaatst: 14-11-05 18:50

Nou daar lopen we dan.... En dat allemaal dankzij Peter. Ik heb er zelf niet eens om gevraagd, maarja nu opgeven is wel erg laf. Trouwens, ik ben niet laf, verveel me alleen dood ik ben de gene met "stalen zenuwen" Alsof ik daar op zit te wachten.

Gisteravond hoefde ik me nergens druk om te maken. We waren met een groepje bij de oude mijnen aan het rond hangen. Lorette wou opscheppen en liep een van de oude tunnels in, al snel kwam ze er weer uit. "brr veelste eng daar hoor" En natuurlijk moest tom weer laten merken hoe dapper hij wel niet was. " Mietje, ik durf te wedden dat daar niks engs is, morgennacht ga ik daar naar binnen, gaat er iemand mee?" En toen, toen kwam peter met zijn stommem opmerking. "Neem Cris mee, zij is nergens bang voor" Het is CrisTEL dacht ik bij mezelf maar goed. Ik was oud en wijs genoeg om mn mond te houden en zwijgend toe te stemmen.

Ja en nu loop ik hier met Tom dapper te zijn in een oude tunnel. Het was volle maan. Er scheen een klein beetje maan licht de tunnel in. Overdag hadden Lorette en Peter een rode draad door de tunnel gehangen zodat wij, of beter gezegd Tom ,de weg terug kon vinden. Ik kende de tunnels als mijn broekzak. Dat was ook de reden dat ik voor op liep. Zonder dat Tom het door had nam ik een andere weg, tom kwam achter me aan. Die stomkop dacht ik bij mezelf...

"Hea, Cris ik zie geen rode draad meer" Er klonk paniek in Tom zijn stem. "Is dat erg dan?" antwoorde ik. Steeds dieper en dieper liepen we de tunnel in, ik wist dat dit dood liep in een ravijn. "Cris..." Hoor ik weer " ik vindt het niet leuk meer waar gaan we nou naar toe?" "Naar het eeuwige.." Tom snapte het niet. Maar goed dat had ik kunnen weten, hij was nog zo jong.

Ik was net zo oud als Tom, en eigenlijk netzo oud als ik gebleven ben. Welk jaar zou het zijn geweest? Ik wist het echt niet meer. Mijn ouders waren arm, dus ik werkte ook in de mijn samen met mijn vader. Ik duwde de karretjes, die vaak zo hoog geladen waren dat je niet zag waar je heen ging. Bovendien was het zo donker dat je nauwelijks wat zag. Ze hadden dit deel van de gang opgeblazen, waardoor er een ravijn ontstond. Ik wist het niet, had ik het maar wel geweten. Sinds die tijd ben ik zo alleen geweest, zo eenzaam.

"Cris, ik zie niks meer". "Loop maar door, antwoorde ik" De grond onder mijn voeten verdween, maar ik liep gewoon door. Ik hoor het, ik hoor hem vallen. Ik hoor gekraak en het is stil. Zou mijn kar al die tijd daar hebben gelegen, of waren het mijn botten waar hij op viel? In iedergeval, ik was niet meer alleen in het eewige.

**Geplaatst**: 14-11-05 19:20

Re:

Geplaatst: 14-11-05 19:20

mandy_b_s schreef:
Dan wacht je toch met het plaatsen van het verhaal en sla je het in word op ?
dit is irritant !
tijd voor een nieuwe foto ?

èèh sorry! maar ik heb geen word... alleen wordpad en dat is niet zo fijn om te typen...

maargoed aangezien de nieuwe foto zal hiermee inspiratie opdoen en het andere deel laten voor wat het was

**Geplaatst**: 14-11-05 22:38

Re:

Geplaatst: 14-11-05 22:38

Menino schreef:
èèh sorry! maar ik heb geen word... alleen wordpad en dat is niet zo fijn om te typen...

'èèh' nou.. Ik typ m'n verhalen altijd in Notepad. Dat is nog eventjes ietsje minder uitgebreid dan in Wordpad, maar je kan er toch echt wel mee opslaan. En hoezo is het dan niet zo fijn om (in?) te typen?

**Geplaatst**: 15-11-05 13:34

Re:

Geplaatst: 15-11-05 13:34

Vind het verhaal van Fenn heel cool, heel origineel

Ik typ ook in Wordpad, heb geen Word, maar wat maakt dat uit?

**Geplaatst door de TopicStarter** : 15-11-05 15:20

Re:

Geplaatst door de TopicStarter : 15-11-05 15:20

dankje, ja ik vind hem ook orgineel. Maar volgens mij is het moeilijk te volgen (ik moest met schrijven de hele tijd terug scrolen) ik had het wat duidelijker kunnen doen. Dat eind vind ik een beetje saai en te vroeg.... (maar dit was eigenlijk al veels te veel tekst.)