Bokt.nl

Citaat:

'Anne!! ' roept mijn vader. Ik rek me uit en kijk op de wekker. Half 7, en dat in het weekend. Zoals elke ochtend moet ik de paarden voeren, terwijl mijn ouders lekker in bed blijven liggen, maar ja. Met mijn pyjama nog aan loop ik richting de stallen. Ik word begroet door luid gehinnik. ‘Ja, ja, ik schiet al op’ roep ik tegen de paarden. Ik pak de kruiwagen en loop naar de silo, ik doe hem open en laat de kruiwagen vollopen. Het stof vliegt in het rond en ik barst in een hoestbui uit. ‘Die k*tbrokken ook’ vloek ik. Al gapend schep ik het voer in de bakken, en de paarden beginnen meteen te eten. Opeens bedenk ik iets.. Zou ik de paarden buiten zetten…? Eldoro steekt zijn hoofd over de deur, net alsof hij me hoort denken. ‘We doen het gewoon hè jongen’ zeg ik vrolijk, en daarna huppel ik naar de hooizolder. Ik gooi 2 balen hooi naar beneden en sleep ze naar de stallen. Bij elk paard ‘flikker’ ik een plakje in de stal. Als ik klaar ben plof ik op een stoel neer.. Even denken.. ‘ik laat de paarden eerst even eten, ondertussen ontbijt ik zelf.. en kleed me ff om, en dan zet ik ze buiten..’ fluister ik,in de hoop dat niemand me hoort.

Ik loop naar binnen en sluit zachtjes de deur. Ik smeer 2 witte bolletjes met hagelslag, en weinig boter. Want boter is zó vies. Ik loop naar de huiskamer en zet de tv aan. Ik zap van de ene naar de andere zender, maar er is niks leuks. Er zijn alleen maar van die ochtendgymnastiek programma’s en zo.
Als ik m’n eten op heb sluip ik de trap op, richting m’n kamer. Ik pak mijn beige rijbroek, en een lichtblauw shirtje uit de kast. Ik haal snel een borstel door mijn blondje haren, en maak er een slordige staart van. Ik huppel de trap af en pak mijn beige bodywarmer, die precies dezelfde kleur als mijn rijbroek heeft, van de kapstok. Ik ren naar buiten toe en mijn buik kriebelt van zenuwen. Als mijn ouders uit gaan slapen hebben ze vast niet door dat de paarden buiten staan, want ik haal ze op tijd weer binnen. Maar stel dat ze zo de stallen inkomen… Ik slik, maar besluit door te zetten, boeiend als ik straf krijg, ik doe alles voor de paarden. En trouwens, een straf van, je mag 2 dagen niet rijden of zo, komt hier niet voor, want de paarden mogen niet stilstaan, en mijn zusje kan ze niet allemaal de baas. Terwijl ik nadenk loop ik naar het weiland toe, en bekijk even hoe ik het, het beste in kan delen. We hebben op dit moment 10 paarden op stal staan. Even denken..Eldoro, een hengst, Whisper, een ruin, Mira, een merrie. Die nieuwe, een merrie, Disty, een merrie, Emiel, een ruin, Ebi, een merrie, Cover, een hengst, Slipp, een ruin, en Kazy een hengst.
Dan doe ik Disty,die nieuwe, Whisper, Mira, Ebi, en Slipp in de ene wei. En Eldoro, Emiel, Cover en Kazy in de andere wei. Dat gaat vast wel goed, de merrie’s en 1 ruin, en de hengsten en 1 ruin. Ik loop terug naar de stallen en doe de paarden hun dekens af, het is namelijk behoorlijk heet. Daarna pak ik 10 paar beenbeschermers en gooi ze op een hoopje. Ik zoek er 2 uit en doe ze bij Disty om, ze blijft heel netjes staan, dus ik kan snel doorwerken. Ik doe haar alvast een halster om en loop met 2 beenbeschermers naar Whisper toe. Ook deze doe ik de beschermers en een halster om, en daarna neem ik hem mee, ik pak Disty ook uit stal en breng ze allebei tegelijk naar de wei. Een beetje gevaarlijk misschien, maar ik kan die 2 wel vertrouwen. ‘Toe maar’ zeg ik als ik de touwen van de halsters haal. De paarden bedenken zich geen moment en rennen zo hard als ze kunnen weg. Ik doe het stroomdraad dicht en blijf even staan genieten van die 2 gekke paarden. Ze rennen en springen, en Disty maak de meest onmogelijke sprongen. Als ze rustig zijn en gaan eten ga ik terug naar stal om de volgende te halen. Ik heb geen zin om veel te lopen, dus besluit óp Mira te gaan zitten, en dan Ebi en Slipp aan de hand mee te nemen. Via de staldeur klim ik op Mira en ik stap naar de wei toe. Gelukkig zijn de paarden rustig, en kan ik ze makkelijk onder controle houden. Als ik ze los doe doen ze even gek maar beginnen al snel aan het gras te knabbelen, zolang het nog kan. Daarna zet ik de nieuwe pony buiten, en vervolgens vul ik de andere wei. De paarden staan uiteindelijk rustig en tevreden te eten en ik ga weer naar de stallen toe. ‘Laat ik Els eens helpen’ zeg ik vrolijk terwijl ik een kruiwagen en mestvork pak. Handig als ik ben, begin ik het vieze stro uit de stallen te scheppen. Alles gaat zo z’n gangetje totdat ik voetstappen hoor. Ik slik zo hard dat je het in het dorp nog kunt horen, en kijk om. ‘oliebol’ denk ik, het is mijn pa. ‘Anne? Waar zijn die paarden?’ vraagt mijn pa. Als ik met een onschuldig gezicht uit de stal kom lopen zegt hij ‘je hebt ze toch niet..’ .. Maar verder komt hij niet want ik begin meteen te praten… ‘Dit is echt beter, je zult zien dat ze rustiger zijn, maar toch willen werken. Toe pap, ik hou ze in de gaten. Ik betaal de dierenarts als ze een wond hebben, en ik zal ze verzorgen’ smeek ik. Mijn vader denkt even na. ‘Hmm, ik wil eerst zien of dit echt beter voor ze is.. Als je moeder boos word zeg je maar dat het van mij wel mocht’ zegt mijn pa nuchter. ‘PAP DANKJE! Je bent de beste’ schreeuw ik uit terwijl ik hem om zijn nek vlieg. ‘Het is al goed’ zegt hij als ik uitgeschreeuwd ben, en hij loopt weg. Nog vrolijker dan dat ik al was ga ik verder met uitmesten. Ik fluit liedjes en zing vrolijk. Als ik al 6 stallen gedaan heb komt Els eindelijk binnen. ‘En waarom ben jíj zo laat’ roep ik brutaal, alsof ik haar baas ben. ‘Dat gaat je niks aan’ kat Els terug. ‘En of mij dat wat aan gaat…’ zeg ik kattig en ik loop richting huis. ‘Mam, die stomme k*t Els is nu al wéér te laat. Ik heb al 6 stallen gedaan en dan komt zij pas aankakken. ‘ schreeuw ik door het huis heen. Mijn moeder komt verbaasd aanlopen… En gebaart dat ik terug naar de stal moet. Ik doe wat ze zegt en mijn ma loopt mee. Gemeen kijk ik Els aan, want ik weet dat ze een preek van mijn moeder krijgt. Ik pak de mestvork en ga weer verder met mesten. Nou ja, ik doe alsof. Ik ga natuurlijk afluisteren, terwijl ik af en toe een schepje in de kruiwagen gooi. ‘Els, je komt gvd elke keer te laat en laat Anne al het werk doen. Jij bent hier de stalknecht en Anne is hier degene die de paarden rijd!!’ roept mijn moeder boos tegen Els. ‘Ik kom maar 10 minuutjes te laat, één keer, en voor de rest doe ik alles!’ schreeuwt Els terug. Ik grinnik, dit loopt natuurlijk helemaal mis. ‘EN NU BEN IK HET ZAT ! Pak je spullen maar, je kunt opdonderen’ schreeuwt mijn moeder woest. ‘FIJN, EINDELIJK’ roept Els terug terwijl ze haar tas pakt en richting haar fiets loopt. Ik lig ondertussen helemaal slap van het lachen. Ik loop richting het huis, waar Els haar fiets heeft staan. Ze rijd net het pad af en ik ga midden op de weg staan. ‘Doei Els, zal je missen’ roept ik haar na, en daarna barst ik weer in lachen uit. Nog na lachend loop ik weer naar de stallen, om verder te gaan uitmesten. Totdat ik mijn moeder hoor schreeuwen ‘annééééeeee!!!’

Citaat:

Oh nee, ze heeft de paarden buiten gezien.. Ik loop langzaam naar de stallen waar een boze moeder me opwacht. ‘Het mocht van papa’ zeg ik nog.. maar het is al te laat. ‘Ben je helemaal gék geworden? Je zet niet zomaar die dure sportpaarden in die wei ! Ga ze er uit halen, en wel nu meteen !’ roept ze boos. Ik blijf gewoon staan.. ‘Komt er nog wat van’ vraagt ze nogal pissig. ‘Het mocht van papa ..’ zeg ik nonchalant. Op dat moment komt mijn vader gelukkig aanlopen en vreemd genoeg helpt hij mij, in plaats van dat hij mijn moeder helpt. ‘Ze heeft gelijk. Ik zei dat het wel even mocht. Anne zegt dat het beter voor ze is, en ik wil, na die jarenlange discussies wel eens weten wie er nou gelijk heeft’ zegt mijn pa. ‘Hmm’ mompelt mijn moeder en ze loopt weg. Mijn vader knipoogt en ik glimlach terug. Dat is typisch mijn vader, die heeft af en toe nog wel eens dezelfde gedachten als ik. Hij weet dat ik meer van paarden af weet dan hij en mijn moeder, dus af en toe luistert hij naar me.

‘SLIPP’ roep ik terwijl ik richting het weiland loop. Ik heb alle stallen uitgemest en opgestrooid, alles aangeveegd en alle voer en water bakken schoongemaakt. Ik ben trots op mezelf. Slipp komt hinnikend aangerend en ik zie mijn vader vanuit mijn ooghoek toekijken. ‘Hoi jongen’ praat ik tegen Slipp. Ik wandel met hem naar de stallen en zet hem buiten, op de poetsplaats vast. ‘Wat raar dat hij naar je toekwam, je zou toch denken dat hij liever buiten blijft’ zegt mijn vader, op een vragende manier. ‘Nee hoor. Hij is blij dat hij in ieder geval een paar uurtjes buiten is geweest. Daarom blijft hij gehoorzaam. Én hij vind het leuk om te werken’ zeg ik glimlachend. Mijn vader knikt en mompelt iets wat ik niet kan verstaan. ‘PAARD’ roept mijn zusje opeens, die uit het huis komt rennen. Ik geef haar een knuffel en ze begint zoals gewoonlijk weer lekker veel te praten. ‘Wat ga je doen Anne?’ vraagt ze me. ‘Ik krijg training van papa, of niet pap ?’ zeg ik. ‘Wat jij wilt’ zegt mijn vader. Mijn zusje, die trouwens Elize heet, helpt me met poetsen. ‘Mag ik ook paardrijden’ vraagt ze. ‘Ja straks, gaan we samen rijden’ antwoord ik. Vervelend zoals ze af en toe is, vraagt ze telkens door. ‘Maar ik wil nú’ zegt ze nogal boos. ‘Als je boos doet mag je helemaal niet rijden’ zeg ik streng. Ze bied haar excuus aan en geeft me een knuffel. Wat een lieverd is het toch eigenlijk. ‘Bedenk maar vast welke pony je wil, en dan moet je een leuk setje kiezen ! Kies je voor mij ook een setje?’ zeg ik tegen haar. En enthousiast rent ze naar de zadelkamer toe. Even later komt ze met een knalgeel, en lichtblauw setje aangesleept. ‘Deze nemen we’ zegt ze trots. En daarna huppelt ze naar de wei om een paard te kiezen. Ondertussen heb ik Slipp al helemaal gepoetst en ik loop naar de zadelkamer om het tuig enzovoort te pakken. Binnen 2 minuten heb ik Slipp helemaal opgezadeld en loop ik naar de binnenbak toe. ‘Pap!’ roep ik, als teken dat ik klaar ben. Direct komt hij aangelopen en hij gaat op de bakrand zitten. Ik begin lekker voor mezelf los te rijden, dressuurmatig. Slipp is al 10 jaar en dus al heel ervaren. Ik rijd met hem al ZZ-springen, en het gaat super. Mijn vader is vandaag blijkbaar erg vrolijk, want hij geeft af en toe een aanwijzing zoals ‘voor je kijken’ maar hij zeurt verder niet. Daardoor kan ik me goed ontspannen en het rijden gaat dan ook super. ‘Het is misschien zo dat Slipp toevallig een goede dag heeft, maar het lijkt erop dat hij tot rust komt in die wei’ zegt mijn vader opeens. ‘Klopt’ zeg ik blij. ‘Oh pap, wil jij de paarden misschien even binnenzetten. Het is niet goed als ze zomaar opeens een hele dag in de wei staan, dat kun je beter opbouwen’ vraag ik hem vriendelijk. ‘Zoals u wilt madame’ zegt hij. Ik rijd nog lekker verder los en doe even een paar simpele dressuuroefeningen zoals middendraf, middengalop, wijken en achterwaarts. Hierdoor is Slipp super op m’n hulpen, en dat is natuurlijk altijd fijn. Het duurt lang voordat mijn vader er is dus ik besluit om zelf alvast een hindernisje op te bouwen. Ik stap af en laat Slipp gewoon losstaan. Ik zet een kruisje neer. Dat mag ik normaal nooit springen, maar mijn ouders letten nu toch niet op me. ‘Huppekidee’ zeg ik als ik weer in het zadel zit. Ik laat Slipp in galop over gaan en laat hem met een vrij lange teugel over het kruisje heen hupsen. Hij springt het lekker makkelijk en ik hoef heel weinig te doen. ‘Ik weet wat Slipp’ zeg ik opeens. Ik leg een knoop in de teugels en rijd Slipp op de hindernis af. 5 meter voor de hindernis ga ik in mijn beugels staan en spreid mijn armen, en houd mijn been er even extra aan. Slipp springt er erg braaf overheen en hij vind het fijn om even zo los te springen, lekker laag en los. Dat voel ik want hij blijft lekker voorwaarts, ontspannen, en over de rug lopen. Ik spring nog een paar keer met losse handen totdat mijn vader aan komt lopen. ‘Wat doe jij dan’ vraagt hij verbaasd. Mijn hoofd loopt rood aan, want het ziet er natuurlijk heel raar uit, net zo’n Titanic effect. ‘Ja uhm, ik dacht ik laat hem even lekker los en laag springen, en zo kan ik ook evenwicht oefenen’ zeg ik. ‘Nou als dat zo goed is, moet hij natuurlijk nu extra goed springen, dus aan het werk jullie’ zegt m’n pa. Ik haal de knoop uit mijn teugels en spring nu wat serieuzer over de hindernis heen. Slipp die normaal na de 4e sprong het al saai vind, blijft nu lekker attent. Mijn vader bouwt de hindernis langzaam op en Slipp blijft heerlijk lopen. ‘Meekomen jullie’ zegt hij opeens, terwijl hij de bakdeur voor ons open houd. Ik kijk hem verbaasd aan. We lopen niet naar de springtuin, maar langs het huis richting het bos. Opeens gaat mijn vader links af het erf van de buren op. ‘Moment’ zegt hij, en loopt naar binnen toe. Even later komt hij naar buiten toe met een vrolijke buurman. ‘Hoi Karel’ begroet ik de buurman. ‘Hoi meid! Dus jij wou even het crossparcours rijden? Dat kan, hier is de sleutel van het hek’ zegt hij. Verbaasd pak ik de sleutel aan en we rijden richting het cross veld. Dat veld is van de buurman. Het is een heel groot stuk bos, met hekken er om heen, zodat je er alleen in kan als je een sleutel hebt. Hij houd er ook wedstrijden enzovoort. ‘Waarom doen we dit’ vraag ik opeens aan mijn vader. Hij is even stil en ik verwacht al geen antwoord meer, tot hij opeens begint te praten. ‘Jullie gaan zo lekker met springen. Ik vind jullie een goede combinatie, dat weet je. Het ZZ-springen gaat jullie ook makkelijk af, dus ik dacht dat het leuk was om een nieuwe uitdaging aan te gaan’ zegt papa vrolijk. Ik voel het kippenvel over m’n rug lopen. Dit is zó gaaf. Ik heb dit altijd al gewild. Lekker door het boscrossen, 1 met je paarden zijn, en toch samen een groter doel hebben dan op een lang, saai en recht pad te galopperen. Ik wou altijd al crossen. Maar nooit, nooit, mocht het van mijn ouders. ‘Gaaf pap, maar mag dat wel van mam?’ vraag ik. ‘Tuut’ gaat mijn vaders telefoon.

’Hoi’
’Ik ben met Anne en Slipp weg’
’Nee niet met de trailer’
’We gaan crossen’
’Euh ja, sorry’
’Oké we komen er aan’

hoor in mijn vader zeggen. En dan hangt hij op.
’Je moeder vroeg waar we waren. Je mag niet crossen van haar, ze is bang dat er wat gebeurt met Slipp. Ze vind dat we gewoon binnen moeten trainen. En eigenlijk heeft ze ook gelijk, wat bezielde me om dit te doen zeg’ zegt mijn vader geïrriteerd. Verdrietig kijk ik hem aan, mijn grote droom, valt in duigen. Eindelijk dacht ik eens wat leuks te mogen doen, en dan dit. ‘Ga maar naar huis, ik breng de sleutel wel terug’ zeg ik, en ik draaf weg, richting het huis van Karel. Ik druk op de bel en hij doet meteen open. ‘Zo jij bent snel terug’ zegt hij. ‘Ja sorry, het mocht niet van mijn ma, je kent het wel. En nu mag het van papa ook niet meer. Dus ja, hier is de sleutel, bedankt voor het lenen’ zeg ik droevig en ik draai me om, om naar huis te gaan. Als ik bijna bij het hek ben zegt Karel ‘je vind het echt jammer hè..’. Ik knik van ja. ‘Als je wil, mag je wel stiekem gaan.. Van mij mag je de sleutel wel lenen, ik heb er toch 3..’ zegt Karel. Even twijfel ik. Maar dan besluit ik de sleutel aan te pakken. Ik deed toch altijd alles wat niet mocht, dus dan kon dit er ook nog wel bij. ‘Bedankt Karel. En als ze boos op jou worden, moet je zeggen dat ik net zo lang gezeurd heb totdat ik de sleutel mocht, oké?’ zeg ik. Karel geeft geen antwoord en ik loop weg, om verdere vragen te ontlopen. Als ik thuis aankom staan mijn zusje al klaar. ‘Ik wil op die donkerbruine’ roept ze me toe. Ik zucht, er zijn zoveel donkerbruine paarden. Maar ja, dat kan zij niet weten.

noedel schreef:

je hebt talent
Wel eens iets opgestuurd?

Citaat:

Onder luid gejuich van mijn zusje zadel ik Slipp af. De sleutel zit in mijn zak en prikt in m’n been, maar ik neem het risico niet om hem eruit te halen, stel dat mijn ouders het zien. Als ik Slipp afgezadeld heb zet Elize hem onder het solarium, terwijl ik de spullen opruim. ‘Welke wou je nou?’ vraag ik aan Elize. Ze loopt nogmaals de stallen langs en blijft dan bij Mira stil staan. ‘Deze’ zegt ze trots. Hm, net was hij nog donkerbruin. Maar ja, wat zij wil. ‘Oké neem jij Mira maar, dan neem ik Ebi wel’ zeg ik tegen Elize. Volgens mij hoort Elize helemaal niet wat ik allemaal zeg want ze staart alleen maar naar Mira en kraamt uit hoe mooi ze haar wel niet vind. Elize kan sinds kort zelf een halster omdoen en dat doet ze dus bij Mira. Zo trots als een pauw brengt ze Mira naar de poetsplaats en zet haar vast. Ik zet Ebi op de poetsplaats en Elize gaat poetspullen halen. Natuurlijk moet ze als echte penny elk haartje kammen en overal vlechtjes indoen. ‘Kom zo terug’ zeg ik tegen mijn zusje terwijl ik naar huis loop. Daar pak ik een blikje Cola uit de koelkast en in wandel weer terug. Ik ga lekker in de zon zitten, wachten totdat Elize eindelijk klaar is.

Als ik na een half uur bijna ingedut ben komt Elize me eindelijk ophalen. Ze heeft Mira en Ebi helemaal gepoetst en natuurlijk heeft Mira mooie vlechtjes in haar manen en voorpluk. Het staat vreselijk maar ja. De paarden zijn te groot om Elize zelf te laten opzadelen dus ze assisteert me. Zij geeft de spullen aan en ik leg ze op de paarden, waarna Elize de singels vastmaakt. We lopen samen naar binnen en pakken onze caps. Ik grijp nog snel een lang halstertouw van de haak en doe deze aan Mira’s hoofdstel vast. ‘Huppie’ zegt Elize als ik haar in het zadel help. Ze aait Mira terwijl ik ook opstijg. ‘Nou daar gaan we dan’ zeg ik tegen mijn vader die vanuit de stal toekijkt. ‘Doei papa’ roept Elize nog. ‘Oh Anne, dit is mijn lievelingspaard’ zegt Elize. Ik kijk haar aan en glimlach flauwtjes. Elize blijft de hele tijd vertellen hoe lief en geweldig ze Mira wel niet vind. Omdat Mira hele fijne gangen heeft, besluit ik dat we wel een drafje kunnen maken. ‘Drrrraf’ zeg ik en beide merries gaan in draf over. ‘Rechtop zitten Elize!’ zeg ik. Ze doet meteen wat ik zeg en steekt door alle inspanning haar tong buiten boord.

’Daar zijn we weer’ roept Elize als we het erf weer oprijden. Mijn vader komt aanlopen en Elize begint meteen weer te vertellen. ‘We gingen draven en mijn paard was de liefste, en toen kwam er een meneer en die zei wat een mooi paard, en dat vond ik heel lief en toen gingen we ook nog galopperen. En we gingen heel hard. En het was heel leuk hè Anne!’ ratelt ze aan 1 stuk door. ‘Heel leuk’ zeg ik op mijn vrolijkst. Ik vond het helemaal niet leuk, we hebben merendeels gestapt en gedraafd, en we zijn 100 meter in galop geweest. Gewéldig, mij niet heus. Mijn vader ziet aan mij dat ik het niet leuk vond en zegt ‘toch bedankt’. Ik laat Elize de paarden afverzorgen terwijl ik zelf de spullen opruim. Na een poosje hoor ik het grind knarsen, er komt een auto het erf oprijden. Tot mijn grote verbazing is het niet een hoefsmid of dierenarts, maar dat ene vervelende vriendinnetje van Elize, Paulien. Dat kind is zo irritant, ze haalt me het bloed onder m’n nagels vandaan. Snel vlucht ik de stallen in, in de hoop dat Paulien me niet ziet. Maar het is al te laat. ‘Hoi Anne, heb je nog gereden vandaag?’ vraagt ze. ‘Ja’ antwoord ik kort. ‘Oh pas je nog met je dikke kont in het zadel dan’ fluistert ze gemeen. Ik word woedend van binnen, maar het heeft geen zin om te gaan klagen bij mijn ouders. Want die zeggen dan ‘Anne doe eens normaal, zoiets zou kleine Paulien nooit zeggen’ . Ik besluit Paulien gewoon te negeren, en dat helpt, want ze loopt weg. Hopelijk gaat ze nu lekker met Elize spelen, dan heb ik geen last meer van die 2. ‘Anne eten!’ hoor ik mijn moeder roepen. Ik zucht en kijk op mijn horloge, 1 uur ’s middags, het werd tijd ook. Ik kijk nog één keer of alle staldeuren goed dichtzitten en loop daarna naar binnen toe. ‘Eetsmakelijk’ zeg ik tegen de rest, die al zijn begonnen met eten. ‘Wie heb je al gereden vandaag?’ vraagt mijn moeder. Ik denk even na en antwoord dan ‘Slipp, Mira en Ebi’. ‘En gister’ vraagt mijn moeder. ‘Whisper, Eldoro, Mira en die nieuwe volgens mij’ antwoord ik weer. ‘Dan gaan we zo Kazy en Cover trainen, en vanavond Disty en Emiel’ zegt mijn moeder weer. Ik zucht, en eet met tegenzin mijn brood op. Eigenlijk heeft Paulien wel gelijk. Ik train elke dag zó onwijs veel, en alsnog ben ik niet echt slank of zo. Ik moet misschien maar eens minder snoepen.

’Je hebt een grote kont, ga er dan ook eens op zitten! Bóven de sprong mag je kont uit het zadel, op ieder ander moment NIET’ schreeuwt mijn moeder. Dat is nou al de 2e vandaag die vind dat ik dik ben..Ik geef Kazy een tik met de zweep en hij is meteen weer attent. ‘Kom op’ moedig ik Kazy aan. Hij heeft het nodig want het zweet loopt in straaltjes van hem af. We zijn nu al dik anderhalf uur aan het trainen en we springen nu al een half uur parcoursen van 1 meter. Kazy komt met moeite over de oxer heen, die behoorlijk breed staat en mijn moeder word behoorlijk pissig. ‘zelfs oma kan nog beter dan dit rijden. Verklo*t die paarden nou eens niet zo’ schreeuwt ze. Ik schaam me diep. Volgens mij rijd ik best goed, maar mijn ouders, en met name mijn moeder zeikt me áltijd af. Ik heb nog nooit iemand horen zeggen van die rijd goed of zo, maar ik haal op wedstrijd wel altijd veel stijlpunten. En vroeger, toen ik nog wel een dressuur reed had ik ook vaak 2 winstpunten per proefje. ‘Nog een keer dit parcours, en nu goed graag’ snauwt mijn ma. Braaf gehoorzaam ik en ondertussen zet ze de laatste paar hindernissen nog wat hoger. Kazy springt braaf zijn hindernisjes, maar komt er nog nét overheen. Dat is ook logisch, hij is gewoon bekaf, en ik ook. Bij de 5e hindernis tikt hij er per ongeluk een balkje af en mijn moeder ontploft. ‘Kijk nou wat je doet idioot ! Zo haal je nooit de prijzen op wedstrijden ! Rijd nou eens fatsoenlijk’ schreeuwt ze hard. Ik geef Kazy nog een tikje met de zweep, maar zonder resultaat. Kazy is te moe om nog harder te kunnen gaan. Ook bij de 6e hindernis tikt hij een balk er af, en bij de 7e, en de 8e, en de 9e valt helemaal om…mijn moeder word woedend, haar hoofd loopt rood aan en ze begint te schreeuwen. ‘Kijk nou wat je doet ! Jij kan ook helemaal niks ! Ik wil prijzen en jij verklo*t al mijn paarden ! Ik zal je eens een handje helpen’ . Ze loopt naar de hoek van de bak en pakt de longeerzweep. Ik rijd op hindernis 10 af en ze geeft Kazy een enórme tik met de zweep, hij begint te bokken en herstelt niet op tijd. Hij kán de hindernis niet meer nemen en duikt er midden in, dan word het zwart voor m’n ogen..

‘Anne? Anne ? Ben je wakker? Anne ? Hoor je me ?’ zegt een vreemde man. Ik open mijn ogen en ik zie een hoofd van heel dicht bij. Ik schrik en trek de deken waar ik onder lig wat verder over mijn hoofd. ‘Schrik maar niet, ik ben de dokter. Je ligt in het ziekenhuis. ‘ zegt de dokter vriendelijk. Ik wil dingen vragen maar er komt geen geluid uit m’n keel. Het lijkt alsof er iemand met een hamer mijn hoofd staat te bewerken, en ik zie alles heel wazig. Ik schraap mijn keel en de dokter komt weer naar me toe gelopen. ‘Wil je wat water?’ vraagt hij. Ik knik van ja en hij pakt een glas van het nachtkastje af. Ik drink het glas gulzig leeg en eindelijk heb ik het idee dat ik weer kan praten. ‘Wat is er gebeurd? Ik weet niks meer !’ zeg ik bang. ‘Je hebt een ongeluk gehad met je paard zei je moeder. Je hebt een lichte hersenschudding, en je pols is gekneusd, verder heb je een aantal blauwe plekken,en hoogstwaarschijnlijk nogal spierpijn’ antwoord de dokter. Ik schrik. Nu kan ik dus niet rijden. Wat moet er met de paarden gebeuren ? Wat is er nou eigenlijk met mij gebeurd ? Allerlei vragen spoken door mijn hoofd, en dat maakt mijn hoofdpijn niet minder. Ik sluit mijn ogen en val weer in een diepe slaap.

‘Anne? Wakker worden!’ zegt dezelfde vreemde stem als straks. ‘Mijn hoofd’ kreun ik. Het doet zo’n pijn ! ‘Ja je hebt hoofdpijn door je hersenschudding. Ik heb wat meer informatie over wat er is gebeurt. Je was aan het rijden en je paard is in de hindernis gevallen, jij bent met je hoofd op een balk gevallen, en toen op de grond. Daarna is je paard op je pols gaan staan, per ongeluk’ zegt de dokter. ‘O’ zeg ik kort. Vaag kan ik me weer iets herinneren. Ik weet nog dat ik op de hindernis zag, en op de één of andere manier was het onmogelijk om te springen. Ik weet nog dat ik mezelf en Kazy probeerde te redden, maar het ging niet meer, en daarna werd het zwart voor m’n ogen. De dokter loopt de kamer uit en ik ben weer alleen. Ik probeer weer even te slapen maar het lukt niet, mijn hoofd blijft dreunen. Langzaam maar zeker komen er steeds meer dingen terug. Zo weet ik nu dat Kazy bokte voor de hindernis, en daarom niet meer goed uitkwam. Maar waarom hij bokte, is voor mij een raadsel.. De deur gaat open en mijn moeder komt binnenlopen. ‘Wat heb je gedaan idioot, nou staan die paarden weer een paar dagen stil’ sist mijn moeder boos. Ik kijk haar met grote ogen aan. Hoe kun je nou zoiets zeggen als je kind met een hersenschudding in het ziekenhuis ligt, alsof ik het leuk vind of zo. Gelukkig komt mijn vader binnen en zet mijn moeder opeens een poeslief en bezorgt gezicht op. ‘Ik ben zo blij dat het allemaal meevalt’ zegt m’n moeder op haar zogenaamde bezorgde toon, terwijl ze mijn hand vastpakt. ‘Anne, Anne, je moet voortaan echt wat voorzichtiger doen hoor. Ik dacht dat jij zo’n goed evenwicht had’ zegt mijn vader terwijl hij me een knipoog geeft. Het zal wel aan mij liggen dat ik de reactie van mijn ouders, met name mijn moeder, heel raar vind. Mijn ouders blijven nog even bij me en gaan daarna weer weg, zodat ik kan uitrusten.

Als ik even later wakker word hoor ik allerlei voetstappen op de gang, het is zeker bezoekuur. De deur gaat open en het is de dokter weer die binnen komt. ‘Hoe gaat het?’ vraagt hij. ‘Niet veel beter als straks’ antwoord ik. ‘Zoals het er nu uitziet mag je over 2 dagen naar huis. Thuis zal je nog wel 2 a 3 weken rustig aan moeten doen. Weinig tv en computer, en veel slaap en rust’ zegt de dokter. Ik schrik, 2 a 3 weken, dat kan gewoon níet. ‘En hoelang kan ik niet paardrijden?’ vraag ik, terwijl ik bang voor het antwoord ben. Even denk de dokter na…’Ga maar uit van minstens een maand’ zegt hij nuchter. Het lijkt wel of ik 2 verdiepingen naar beneden zak. ‘een MAAND’ zeg ik. De dokter knikt en verlaat de kamer. Teleurgesteld lig ik in bed. Mij maakt het niet uit als ik een maand niet kan rijden, maar mijn ouders wel. Ik weet zeker dat ik volgende week al weer op die paarden zit.. En dan heb ik zeker knallende koppijn, waardoor ik niet goed rijd, en dan krijg ik nog een ongeluk, en dan… Tranen stromen over m’n wangen, dit kan niet goed gaan. Zielig en verdrietig, lig ik als een oud hoopje vuil dat bij elkaar geveegd is, in het ziekenhuisbed. Vragend hoe het nu verder moet.. Opeens schrik ik op uit mijn gedachten, voor de zoveelste keer gaat de deur open..