"Waarom heb je eigenlijk ruzie met Annabel?" vroeg Hugo Waarom nam hij het niet voor me op? of ging hij dat nog doen? Ik snapte er even helemaal niets meer van maar luisterde aandachtig verder. "Weet ik eigenlijk niet meer, maar ze vroeg erom." "Nou, eigenlijk.. vind ik Annabel véééél leuker dan jou, arrogante trut!" En ik hoorde Hugo stampend weglopen, en zag Hannah er heel zielig bijstaan. Ik besloot om nu toch maar naar haar toe te rijden en mijn woede op haar af te reageren. Ik reed dit keer niet netjes achterom, maar ik walsde door de struikjes heen. "Hannah, hai" zei ik arrogant. Ze keek me met een vernietigende blik aan, maar zei niets. Ik bleef rustig, en praatte rustig door. "Ik las je mailtje net, niet echt aardig van je he?" zei ik. "Maar wat jammer nou dat Hugo toch echt voor mij kiest, vind je niet?" zei ik gemeen en gaf haar nu de gelegenheid om iets terug te zeggen. Maar ze zei niets, dus ik ging verder. "Waarom we ruzie hebben? dat vroeg je toch!? Nou dat zal ik je eens haarfijn uitleggen," zei ik nog steeds zo arrogant als net. "Als jij met je arrogante kop niet naar Marloes was gegaan, en haar niet met haar plannetjes had geholpen, was dit nooit gebeurd. Nu zeg je wel dat het allemaal mijn schuld is, maar jij weet ook wel dat 't allemaal, echt allemaal JOUW schuld is!" ik begon zowat te schreeuwen, zo boos was ik. "Heb je niets tegen me te zeggen voordat ik naar Hugo ga?" "Sorry" zei ze zachtjes, maar hoorde dat ze het niet meende. Het was allemaal om háár schuldgevoel kwijt te raken, pech voor haar dat dat niet zou lukken. "Daar koop ik niks voor" zei ik en reed weg, verder weg van Hannah dichterbij Hugo. 't Doet d'r toch niets, waarom heb ik dit eigenlijk gedaan? Ze gaat morgen toch weer naar Marloes toe, nouja. Ik weet in ieder geval dat Hugo voor mij kiest. Eigenlijk was het wel leuk allemaal, Hugo zo ongeveer de mooiste jongen van de school, had verkering met mij in plaats van met Hannah, het populairste meisje van de school. Er verscheen een kleine glimlach op mijn gezicht toen ik me dat bedacht en zag dat ik ondertussen automatisch naar Hugo zijn huis was gereden. Ik belde aan en hoorde, "Ik kom er zo aan!" Na een paar seconde zag ik Hugo voor me staan en hij gaf me een dikke kus. "Heej, wat ben jij enthousiast vandaag?" zei ik lachend "Hoi, ja hé? weet ook niet waardoor het komt, maar kom binnen" zei hij. Ik reed zijn huis binnen, hing mijn jas op de lage kapstok en reed verder naar de woonkamer. Ik draaide mijn rolstoel om richting Hugo en begon over het park. "Ik zag je in het park praten met Hannah, ik heb alles gehoord wat je zei. Ik ben daar zo blij mee" zei ik met een glimlach en wou Hugo een knuffel geven. Maar die weigerde, en zei: "Wat? Je hebt me afgeluisterd? Hoe KON je?" Hij was razend, ik hoorde het aan zijn stem. "Vertrouw je me niet ofzo? Vertel? Waarom deed je dit?" Ik zei van schrik even niks en keek naar de grond. "Ach, laat ook maar. Ik wil je even niet meer zien, Annabel." zei hij boos en wees naar de deur.
Het enige wat ik kon uitbrengen was, "Waar slaat dit op?" "Op dat jij mij niet vertrouwd blijkbaar." "Maar lieverd, dat doe ik wel. Ik zat daar toevallig, ik wil je wel een keer meenemen naar mijn plekje, dan begrijp je het misschien!?" zei ik zachtjes, terwijl ik weer naar de grond keek. Hugo zei niets en ging weer op de bank zitten, ik reed naar hem toe. "Ik meen het, ik vertrouw je." zei ik en gaf 'm een hand en nam hem mee naar het kantoor van z'n vader waar een computer met internet stond. Ik liet hem de mail lezen die Hannah mij had gestuurd en vroeg of ie het nu snapte dan. "Ja, ik snap het. En het spijt me dat ik zo stom deed over zo iets kleins," zei hij zachtjes terwijl hij me aankeek. "En ik meende wel wat ik zei, ik ben helemaal gek op jou" Hij gaf me een dikke knuffel en we besloten van onderwerp te veranderen. Na een half uurtje praten met elkaar ging mijn mobiel af...
Zo, nu echt klaar voor vandaag, kreeg ineens weer zin om te schrijven Nja, hoop dat jullie er blij mee zijn
Ik zag dat het mijn moeder was en wou 'm wegdrukken, maar voordat ik ook maar iets kon doen werd mijn telefoon uit mijn handen getrokken door Hugo. "Met Hugo van der Wal" "Wil je Anna spreken?" hoorde ik Hugo weer zeggen. "Ja ze is hier," zei Hugo. "Ja ze blijft hier tot vanavond, dan gaat ze naar huis" Hij twijfelde even en keek mij aan, waarop ik knikte. "Ja, dag mevrouw!" zei Hugo een beetje geirriteerd en hing op. "Wat was er?" vroeg ik aan Hugo. "Ze wou je spreken, en je moest naar huis komen," zei Hugo vlug. "Ik heb maar gezegd dat je tot vanavond hier blijft" "Oke, dankje schat. Maar vroeg ze dan niet wie je was?" "Nee geloof t niet," zei Hugo. "Vreemd..." "Nouja, ben het inmiddels wel gewend, en dan morgen excuses maken en gaan shoppen. Overmorgen weer precies hetzelfde" zei ik zuchtend en liet me in de armen van Hugo vallen. "Sorry dat ik je hiermee lastig moet vallen.." Ik zuchtte opnieuw diep en hoorde dat het niet erg was en dat hij me graag wou helpen. Ik haalde mijn hoofd weer van hem af en kreeg ineens zin om iets te doen. "Zullen we iets leuks gaan doen?" vroeg ik opgewekt. "Ehmm, wat had je in gedachten dan?" vroeg hij. "Nee niet echt, misschien ehmm.. naar het park?" vroeg ik aan Hugo. "Hmm, nee niet zo'n zin in. Je moeder zei trouwens dat ze vanmiddag ging sporten met een paar vriendinnen, we kunnen naar jouw huis gaan?" zei Hugo tegen mij. "Ja is goed, help je me mijn rolstoel even in?" vroeg ik aan Hugo, waarop ik in mijn rolstoel werd getild. Ik bedankte 'm en reed naar de deur. Hugo zei dat hij binnen nog iets ging halen en dat ik maar vast moest gaan. Maar toen ik net de hoek omging, zag ik Hannah met Marloes en haar vriendinnen mij omsingelen.
Hoop alweer dat jullie er blij mee zijn Beetje kort stukje misschien trouwens