Bokt.nl

Citaat:

Ze hadden een aantal testen en scans gedaan, en de uitslag was, dat de kanker negatief was. Slecht dus. Dit was echt slecht nieuws, want het was nu bijna 100 % zeker dat het niet meer weg ging.
Ik begon te huilen en hield niet meer op. Na een kwartier kon ik pas weer praten. ‘Dat kan niet mooierd, ik kom er meteen aan’ jammerde ik. Jeffrey schreeuwde nog dat ik niet alleen de straat over mocht met mijn hersenschudding maar het had al geen zin meer. Ik had mn telefoon op de grond gegooid en was heel hard het huis uitgerend.

Hijgend van het harde fietsen kwam ik bij Jeffrey binnen. Toen ik hem zo onschuldig in het ziekenhuisbed zag liggen begon ik weer te huilen. Koude rillingen liepen over mijn rug bij het idee dat ik Jeffrey waarschijnlijk zou moeten verliezen. Jeffrey pakte mijn hand en begon een preek te houden over dat ik met een hersenschudding was gaan fietsen. ‘Meisje, je moet in bed liggen, je hebt toch niks meer aan mij, ik lig hier te verkankeren, ik lig hier te wachten op mijn dood. Laat me maar, heb alsjeblieft geen verdriet om mij. Ik ben niks meer dan een mensje in een bedje’ zei hij. ‘NEE JEF, je bent niet niks, je bent alles. Praat niet zo over jezelf, alsjeblieft ik wil…… ‘ en verder kwam ik niet, want ik kreeg een enorme huil bui. Jeffrey pakte mijn hand, en gaf me een zoen. Zo zaten we een half uur. ‘Ga maar meid’ zei Jeffrey opeens. ‘NEE’ zei ik boos.
Er kwam een zuster binnen die zei dat ik weg moest, dat ik hier eigenlijk helemaal niet mocht zijn. Maar ik wilde niet, ik pakte me aan het bed vast en deed er alles aan om bij Jeffrey te blijven. Na een paar minuten kwamen er 2 doktoren aan die me goed vastgrepen en wegtrokken bij Jeffrey’s bed. ‘Het is beter zo’ zei Jeffrey. Ik gilde en krijste en werd in een kamertje gestopt. Het was er saai, en wit. Alles was wit. Wit bed, wit kastje, witte muren, witte gordijnen, witte deur, zelfs witte bloempotten. Ik was zo bezig met al het witte dat ik niet doorhad dat er iemand binnen kwam in een witte jas. Op zijn naambordje stond : Kinderpsychiater, Dokter Krim. ‘Ik ben geen kind, dus ga nu maar weer weg’ zei ik brutaal, voordat Dokter Krim zich voor kon stellen. Krim ging weg, en even later kwam er een nieuwe meneer binnen. Op zijn naambordje stond : Psychiater, Dokter Pelkens. ‘Dat is beter’ zei ik verwend, op die zelfde toon die ik vroeger gebruikte. ‘Hallo, ik ben Dokter Pelkens’ zei de dokter ‘ik kom hier om even met je te praten’. ‘en wie zegt dat IK daar zin in heb’ zei ik op mijn aller brutaalst. ‘dit is beter voor je meisje, het is nu allemaal heel zwaar voor je, en ik ga je helpen er mee om te gaan’ zei de man. ‘U WEET GEEN EENS WAT MIJN GEVOELENS ZIJN’ riep ik verontwaardigd. ‘En daar gaan wij samen achterkomen, en over praten’ zei meneer Pelkens.
Wat een zeikerd zeg, ik had helemaal geen psychiater nodig. Ik was niet gek of zo hoor. Idioot.
Hij stelde onwijs veel vragen en ik gaf op 3 van de heel veel vragen antwoord. Op de andere vragen had ik geen zin om antwoord te geven. Elke keer zei dokter Pelkens dan ‘oke, het geeft niet dat je geen antwoord geeft, dat komt nog wel’ . Wat banketstaaf die gast nou, ik ging niet met hem praten, nu niet, nooit niet.

Na een half uur mocht ik éindelijk weg. Dokter Pelkens deed de deur voor me open en ik rende snel naar de kamer van Jeffrey. Ik deed de deur open en schreeuwde ‘hou van jou!’ en rende snel weer verder.
Thuis had ik weer erg last van mijn hersenschudding, ik ging snel slapen, eindelijk, rust…

Citaat:

Ik werd wakker en het was al 8 uur ’s avonds, ik had dus behoorlijk lang geslapen. Vermoeid stond ik op om wat te gaan eten. In de lift(ja we hebben een lift, luxe hè), kwam ik mijn pa tegen. ‘Hé Pap’ zei ik vrolijk, ik was blij dat ik hem weer een keer zag. ‘Ik ben druk, sorry’ zei hij, en verliet de lift. Ik werd boos, ‘je bent altijd druk, en nooit, echt nooit, heb je eens tijd voor mij, wéét je eigenlijk wel dat ik een gebroken pols en hersenschudding heb, weet je wat dat mijn vriend dood ziek is, nee hè, maar het interesseert je ook geen reet, je zit gewoon de hele dag achter die k*t pc van je, of je bent op die zogenaamde zakenreis van je’ schreeuwde ik. Zo dat was eruit, en het luchtte op. Ik rende de woonkamer in de plofte op de bank, even afkoelen.

Nadat ik wat gegeten had besloot ik even naar buiten te gaan. Ik ging een stukje fietsen, en fietste automatisch richting de manege. Ik poetste Dancy even en toen ik klaar was, was het al half 10. Ik ging nog even naar het park, en rondje wandelen. Ik liep daar maar rond, heel zinloos. Waarom weet ik eigenlijk ook niet, want mijn benen waren hartstikke moe, en mijn hoofd bonkte hard van de hoofdpijn. Ik zag een bankje en ging even zitten. Ik dacht na over wat er nu allemaal gebeurd was. Het begon allemaal met toen ik Dancy kocht. Ik vond het geweldig, een eigen, super luxe en dure, pony. Maar na 2 maanden begon het tegen te vallen. Hij luisterde telkens minder, dat kwam door mijn manier van rijden, weet ik nu. Toen verscheen Jeffrey in mijn leven, eerst hadden we ruzie, maar uiteindelijk een relatie. Het ging beter met Dancy en mij, goed zelfs, heel goed. En toen, de dag dat ik hoorde dat Jeffrey ziek was. Dat was kort samengevat wat er gebeurt was. Maar wat gíng er nog gebeuren. Ging Jef pijn krijgen, of niet ? Bleef hij leven, of niet ? Hoe ging het met mij al Jeffrey dood ging ? Hoe zou ik verder moeten ? Zou ik hem ooit kunnen vergeten ? En zo bedacht ik nog veel meer vragen. Tientallen, misschien wel honderden vragen, maar op geen van al die vragen weet ik een antwoord..

Citaat:

Verschrikt kijk ik op mn horloge en zie dat het al 11 uur is. Het is ook pikkedonker geworden, en er was geen kip meer te bekennen in het park. Ik stond op en liep naar de uitgang. Onderweg zag ik iets in de bosjes bewegen. ‘Niet kijken, gewoon doorlopen’ fluisterde ik tegen mezelf. Ik keek nog een keer om en zag niks meer. Opeens hoorde ik een harde gil. Ik rende het park uit, zo snel mogelijk naar huis. Thuis aangekomen doe ik hijgend de deur op slot.

De volgende ochtend zit ik aan mijn ontbijt en besluit de tv aan te zetten. Het nieuws komt. ‘Er is gisteravond een vrouw vermoord in het park in Schiedam’ zegt de nieuwsvrouw. Verschrikt kom ik overeind, en kijk goed naar de televisie. ‘Omstreeks 11 uur is de vrouw waarschijnlijk vermoord in het Vaandelpark, de vrouw is verkracht en vervolgens omgebracht door een aantal messteken. Van de dader is nog geen enkel spoor te vinden’ zegt de vrouw op ernstige toon. ‘Het Vaandelpark, hét Vaandelpark’ zeg ik hardop. Ik heb die vrouw gehoord. Ik móet dit aan de politie vertellen.

Ik kleedde me snel om en ging op de fiets naar het bureau. Daar vertelde ik wat ik had gehoord en gezien had, voor zover ik iets kon zien in het donker. De agent bedankte me voor de informatie en zei dat ik nog van hem zou horen.

Het was bezoekuur en ik ging even naar Jeffrey. Ik klopte op de deur en ging zijn kamer in. Ik schrok toen ik binnenkwam. Hij lag daar zo stil, zo lusteloos. Geschrokken pakte in zijn hand en Jeffrey werd wakker. ‘Hoe gaat het, lieverd’ zei ik bezorgd. Op dat moment kwam de zuster binnen. ‘Jeffrey kan niet zo goed praten, hij heeft een tegenslag gehad. Wat er precies gebeurd is weten we nog niet, maar veel goeds is het niet’ zei de zuster. En ze legde haar hand op mijn schouder. ‘geniet nog maar even, het bezoekuur is bijna voorbij ‘ zei ze. Ik begon tegen Jeffrey te banketstaaf over wat ik gisteravond had gezien en ik zag aan zijn gezicht dat hij me hoorde, en reactie wou geven. ‘Denk jij dat je het gaat redden’ vroeg ik opeens. Heel brutaal eigenlijk, misschien had Jef het er wel heel moeilijk mee. Hij antwoordde, heel kort. ‘Ik doe mijn best’. ‘Ik moet gaan, het uur is om, ik kom morgen weer langs, doei schat’ zei ik. Ik aaide over Jeffrey’s hoofd en toen… viel er een hele pluk haar van zijn hoofd..

Citaat:

‘AAAAAAAAA’ gilde ik, en er kwam meteen een zuster binnen. Ze sloeg haar arm om mij heen, en ik barste in tranen uit. ‘Dat gebeurt met mensen met kanker, hun haar valt uit, dat is niks bijzonders’ zei de zuster. ‘Maar nu.. nu is het.. zo.. officieel’ huilde ik. ‘Ja’ zei Jeffrey zacht. Ik kon het niet geloven, het leek wel of dit een teken was, dat hij écht ziek was. Eerst dacht ik nog, misschien hebben ze een foutje gemaakt. Maar nu, was het wel heel echt. Ik vroeg of ik het plukje mee naar huis mocht nemen. En dat mocht van Jef. Ik gaf hem een kus en ik vertrok.

Thuis plakte ik het plukje haar in mijn dagboek. Ik schreef erbij ; Jeffrey’s 1e plukje haar. Ik staarde in mijn dagboek. En ik snapte niet waarom mij, nouja, ons, dit overkwam. Waarom ? Waarom hield God dit niet tegen. Hij kon Jeffrey toch niet zomaar dood laten gaan..

Ik ga even tv kijken maar het lijkt of alle programma's over ziekte en dood gaat. Vermist, spoorloos, en Char het Medium en meer van die programma's zijn er. Dus ik zap verder naar TMF, daar is het liedje We Belong Together van Maria Carey op, word ik dus ook niet vrolijker van. Ik ga even op mn bed liggen en voor ik het weet val ik in slaap..

De volgende dag ging ik naar Jeffrey. Toen ik binnenkwam keek hij mij heel boos aan. ‘Je hebt mijn haar gestolen’ schreeuwde hij. ‘Maar het mócht, je zei het zelf’ zei ik heel verbaasd. Maar Jeffrey wou er niks van weten, hij schreeuwde en schreeuwde, dat hij me haatte. En dat ik er niet voor hem was. ‘Je kan het vergeten, het is uit’ schreeuwde hij. ‘Nee, Jeffrey nee, alsjeblieft..’ zei ik. En ik rende het ziekenhuis uit. Thuis ging ik direct naar bed, slapen, er even niet meer aan denken.
De volgende dag probeerde ik nog een keer met Jeffrey te gaan praten. Maar toen ik de kamer binnenkwam was Jeffrey dood..

Opeens schoot ik overeind. Ik was helemaal bezweet en mijn kussen was nat van tranen. Ik kneep mezelf. ‘Au’ zei ik. En er verscheen een glimlach op mijn gezicht. ‘Het is een droom, het is een dróóm’ begon ik te zingen.
Vrolijk stapte ik onder de douche, en ik blèrde uit het douche raampje dat het allemaal maar een droom was.

Om 12 uur ging ik naar het ziekenhuis. Om 1 uur was het pas bezoekuur, maar het maakte me allemaal niet uit. Ik was veel te vrolijk om nog een uur te wachten. Op de gang kwam ik mijn psychiater tegen, en op mijn aller vriendelijkst zeg ik hem gedag.
Toen ik bij Jeffrey de kamer binnenkwam verscheen er een glimlach op zijn gezicht. Hij gaf me een zoen, en vertelde me dat hij weer een beetje kon praten. ‘Amy, ik euh, moet je wat vertellen..’ zei hij serieus. Ik kreeg gelijk een brok in m’n keel, want het klonk niet al te vrolijk. ‘Ik hou heel veel van je, dat weet je hè..Maar misschien kun je wat minder vaak langskomen, want ik word zo moe van je, je praat zo veel’ zei Jef verlegen. ‘Oké, ik ga al, ik ga al, zoek het ff uit, ik ben er altijd voor je, en dan kom jij met zoiets. Wát een k*tsmoes, je kunt ook gewoon zéggen dat je me niet meer wil’ schreeuw ik, en stampend van woede ga ik weg.
Onderweg ga ik weer naar het park, naar mn bankje. Ik denk na.
Waarom werd ik eigenlijk zo boos. Misschien bedoelde hij wel dat hij wat meer wou slapen of zo. Ik was veel te hard voor hem geweest, hij had het al zo moeilijk.
Maar aan de andere kant, dan had hij het maar niet zo moeten zeggen hoor. Wat denkt hij wel niet, dat hij me als oud vuil kan behandelen.

Na een halfuurtje nadenken liep ik naar huis toe. Omdat er niks leuk op tv was besloot ik even op msn te gaan. Toen ik me aanmeldde, was Jeffrey online, ik was verbaasd. Totdat ik in zijn naam zag dat hij een laptop met internet in zijn ziekenhuiskamer had staan.
Jef, houd van Amy. Heb een laptop met internet op mn kamer : Heey schat.
Amy ~hartje~ Jeffrey : Hoi.
Jef, houd van Amy. Heb een laptop met internet op mn kamer : Het was allemaal niet zo bedoeld, echt waar.
Amy ~hartje~ Jeffrey : Ja dat zal wel. Ik ben er élke dag voor je en dan kom je met zoiets.
Jef, houd van Amy. Heb een laptop met internet op mn kamer : Ik heb gewoon rust nodig. Kanker is erg slaapverwekkend hoor. Ik bedoelde niet dat je niet welkom bent, maar ik heb gewoon wat meer slaap nodig zei de dokter.
Amy ~hartje~ Jeffrey : Sorry..ik ben gewoon nogal emotioneel de laatste tijd. Ik had vannacht een nachtmerrie, over dat we ruzie hadden.
Jef, houd van Amy. Heb een laptop met internet op mn kamer : T geeft niet. Kom je vanavond nog langs ?
Amy ~hartje~ Jeffrey : Ja is goed.
Jef, houd van Amy. Heb een laptop met internet op mn kamer : Oké, maar ik moet nu gaan, slapen. Kus !
Amy ~hartje~ Jeffrey : Idd, ga maar veel slapen, want je gaat het redden, ik voel het. Kusje + zoentje !
Jef, houd van Amy. Heb een laptop met internet op mn kamer : Ik ga het niet redden, dat is al zeker..

En offline was Jef. Ik keek naar dat ene laatste zinnetje. ‘Ik ga het niet redden, dat is al zeker..’. Ik las het wel 10 keer, 20 keer, 100 keer. En toen werd ik boos. Natúúrlijk ging Jeffrey het redden. Dat móest gewoon. Ik kon me niet voorstellen dat hij er niet meer zal zijn, dus hij móest het redden.

Ik ging nog even naar Dancy. Hij lag ik zijn stal, heel lief, rustig en tevreden. Ik ging zitten, en besloot even lekker te gaan uithuilen bij Danc. Want er was zo veel gebeurd dit jaar. Ik kon het even niet meer aan..
Want wóu ik nog wel verder zonder Jeffrey.. ? Nee.. ik wou ook ziek zijn, samen doodgaan, samen..