Bokt.nl

Citaat:

Hoofdstuk 1:

Het enigste wat ze wou horen, is dat haar vader van haar hield. Maar hij kwam nooit verder, zei alleen maar doeg...

Marja is zo verdrietig, sinds haar ouders zijn gescheiden. Er zijn ook wel momenten dat ze echt gelukkig is, maar dan komt al gauw het moment, dat het geluk veranderd in verdriet. Dagelijks stromen d'r tranen over dr wangen. Er is geen stoppen aan. Stilletjes kruipt ze in een hoekje van haar kamer. Ze maakt zich zo klein mogelijk, en weer vecht ze tegen haar tranen. Al snel verliest ze het gevecht. "Waarom ben ik geen kind, uit een normaal gezin?" Denkt ze hardop in haar zelf. "waarom moet het zo zijn, dat ik nooit een dag gelukkig kan zijn? Waarom moet ik elke keer aan hem denken voor het slapen? "

Ze komt stilletjes uit de hoek, en loopt naar dr bed. Ze trekt dr deken omhoog, en kruipt er zelf in. Ze trekt dr deken over dr hoofd heen, en wilt dat niemand haar meer ziet. Ze wilt het liefst dat ze nu dood zou gaan, maar dan denkt ze al snel aan de mensen en dieren en dingen, die ze dan zou moeten missen. Langzaam maar zeker, valt ze in slaap.

Hoofdstuk 2

Geschrokken wordt ze wakker. "Alles was maar een droom" Steld ze zich zelf gerust. "Het was maar een nachtmerrie, dus niets is echt" Ze veegt dr traan weg, die net over dr wang rolde.
Langzaam stapt ze dr bed uit, en loopt naar beneden. Het is al 11 uur geweest, en niemand is thuis. Het lijkt wel, of ze in d'r eentje in het huis woont. Tussen 9 uur en 6 uur, is er niemand thuis, alleen zij zelf. Ze loopt naar de keuken, en ziet een briefje op de koelkast hangen:
" Dag Lieverd, ik ben naar m'n werk. Kook jij vanavond macaroni? kus Mam"

"He gatver" Fluistert Marja. "ik moet vanavond koken, terwijl ik wel wat beters te doen heb". Marja pakt de melk uit de koelkast, en neemt een paar slokken uit het pak, en zet het pak weer terug in de koelkast.
Nog steeds moet ze denken aan het briefje, haar moeder zet nooit haar naam op het briefje. Marja vind dat zo storend, nu lijkt het net als of dr moeder slijmerig doet. Terwijl ze weet dat haar moeder het goed bedoeld.

Marja gaat naar boven, kleed zich aan en kijkt of ze een emailtje heeft. Vlug kijkt ze op de computer, om te kijken of ze een mailtje heeft. "Oh weer niks, ach maakt niet uit" Zegt ze tegen dr zelf. Terwijl ze nog even goed kijkt. "He? Toch wel een email.” Ze kijkt vlug wie haar gemaild heeft. Nieuwsgierig kijkt ze, van wie de email is. "pappa" Staat er in de mail lijst. Verstijfd kijkt ze naar het beeld. Sinds 6 maanden neemt hij weer contact met haar op. Ze sluit snel internet af, en probeert niet aan te denken, dat haar vader een email naar haar gestuurd heeft. "Wat moet ie van me? Waarom komt ie nu ineens met een email aan?" Terwijl hij weet, dat ze een telefoontje veel persoonlijker vind.

Marja gaat snel dr kamer uit en wilt voorlopig niks weten van de email. Ze wilt ook niet weten wat er in staat.

Hoofdstuk 3

Marja belde haar vriendin maar op, om zo afleiding te krijgen om niet in de verleiding te komen om aan de email te komen.

"Tuut..... Tuut....."
" Hee Karin, heb je zin om nu de stad in te gaan? Even lekker lol trappen?" Vroeg Marja, toen de telefoon werd op genomen.
"Oh hee marja, o sorry maar ik kan op het moment niet weg van huis."
Zei Karin, terwijl marja allemaal gevloek op de achtergrond hoorde.
"Kijk zie je, er is hier weer ruzie uitgebroken, en ik kan dus nu niet weg. Krijg ik nog meer gezeik te horen als ze merken dat ik weg ben geweest"
Vervolgde karin.
" Jammer.... Nou succes he met de ruzie. Doeii"
Zei Marja teleur gesteld, en ze hing op.

'Wat moet ik nu doen? niemand wil met mij naar de stad' Marja praatte zich zelf allemaal negativie tijd in. ' Ik ben niet leuk genoeg, ik ben saai, alleen mn pa wilt contact ineens met mij. Nou daar kan ie naar fluiten, ik moet hem niet.'

Marja besloot maar om zelf de stad in te gaan. Misschien kwam ze wel mensen tegen die ze kende. Marja schoot ineens wakker. 'Misschien is Wouter er ook!'

Wouter is een jongen, waar Marja verliefd op is. Het is een populaire jongen, hij rookt, hij ziet er goed uit, gedraagd zich echt heel stoer, kortom het is DE ideale jongen, waar marja nu behoefte aan heeft.
Marja ging met een lach op dr gezicht naar de stad. Voor ze de deur dicht deed, ging de telefoon. Marja luisterde even, en bedacht toen, dat ze nu geen tijd had.
Want ze ging nu zelf leuke dingen doen!

Marja fietste naar de stad, en fietste langs een wei, met een kudde paarden er in.

De paarden graasden zo lekker, het zonnetje scheen op hun vieze moddervacht. Maar toch waren de paarden mooi. Marja fietste snel verder, en keek weer naar voren. maar haar gedachtes gingen naar de paarden. Ooit wilt ze zelf ook een paard, maar ze schijnt er geen geld en tijd voor te hebben. Haar moeder bepaald altijd wat ze wel en niet mag. En omdat haar moeder, tegen paarden is, mag ze geen paard kopen.

Aan gekomen in de stad, ging Marja's mobiele telefoon af. " Nee niet nu!" Marja keek snel op haar telefoontje en zag dat Karin haar belde.
" Heej Karin, jaa sorry nu even geen tijd, ik ben nu in de stad en ga even lekker shoppen"
Zei marja snel, want ze wou nu echt niet aanhoren, wat haar vriendin aan haar wou vertellen.

" Wacht even! Voor je ophangt. Mijn moeder is gebeld door je vader, hij vroeg zich af waar je was. Thuis was je niet te bereiken, en hij was ongerust"
Vertelde Karin snel.
Marja was er stil van, ze wist niet wat ze moest denken.

Hoofdstuk 4


Zo was het zeven minuten stil aan beide telefoons. Marja wist niks te zeggen, en ineens werd het zwart voor haar ogen. “Uh... Karin, bel zo even terug” Zei Marja met een trillerige stem.
Ze zette haar fiets in de fietsenstalling, en ging even op de grond zitten. Ze werd duizelig en misselijk. Alles draaide voor haar ogen, en plots begon ze met overgegeven.

Het was druk in de stad, en daardoor kwamen veel mensen om haar heen staan. Sommige mensen vroegen zich af wat er met haar was, maar Marja kon niet antwoorden. Een oud koppel belde de ambulance en stuurde de mensen die er stonden, weg. De ambulance was er al snel, en de ambulance-mensen kwamen snel naar Marja toe, en vroegen hoe het met haar ging. Ondertussen gaat d’r telefoon weer af. Een van de mannen van de ambulance, nam op, en vroeg wie de beller was.
“ Bent u de vader van dit meisje?” Vroeg de man.
“ Ja ik ben haar vader. Hoezo? Waarom komt ze niet aan de telefoon?” Vroeg haar vader.
“ Ik ben een ambulance-lid en we vragen ons ook af, hoe het met haar gaat, heeft u even een momentje?”

En de man ging weer verder met z'n werk. “Hoe heet je?” Vroeg de man.
“ Ik ben....” Verder kwam Marja niet.
“ Hoe voel je je?” Vroeg de man.
“ Misselijk, en draaierig” Antwoordde Marja sloom, en ze leek in slaap te vallen.

“Meneer, we gaan nu met uw dochter naar het ziekenhuis. U wordt zo spoedig mogelijk terug gebeld, of u kunt naar het ZiekenHuis AbbeLoo gaan. Ik ga nu ophangen” Zei de man.
“Oh ik wacht wel op het telefoontje, ik bel haar moeder wel.” Zei haar vader, en legde lijn dood.

Marja werd in de ambulance gedragen, en met loeiende sirenes reed de ambulance naar het Ziekenhuis AbbeLoo.

Hoofdstuk 5

Langzaam werd Marja in de ambulance wakker. Ze keek om zich heen, en schrok van de hulpverlener die naast haar zat. “ Wat doe ik hier?” Vroeg Marja aan de hulpverlener.
“ Je werd niet goed bij de fietsenstalling bij de stad, en we nemen je nu mee naar het ziekenhuis voor een onderzoekje.” Antwoordde de hulpverlener.
Marja keek naar haar voeten, en nu pas besefte ze dat ze in een ambulance zat.
“ Je werd op je mobile telefoon gebeld door je vader, hij was een beetje ongerust” Vertelde de hulpverlener.
Marja keek de hulpverlener aan. “Mijn vader? Ik heb geen vader” Antwoordde Marja.
“Oh, er belde een meneer naar jou mobiel en hij zei dat hij jou vader was.”
Marja sloot d'r ogen, en voelde de tranen in de ogen. “Oh mijn ‘vader’ ?” Vroeg Marja.
“Oo dat kan wel kloppen, hij heeft mij al een tijdje niet gesproken. wat heeft u precies tegen hem gezegd?” Vroeg Marja aan de hulpverlener. De hulpverlener vertelde het telefoon gesprek. Marja luisterde aandachtig naar de man.

Aangekomen bij het ziekenhuis, werd ze in een rolstoel naar een kamertje gebracht. Daar werd ze onder zocht. Uit het onderzoek bleek dat marja te weinig gegeten had, en dat de melk die ze die ochtend had gedronken bedorven was.

Marja belde haar moeder die van niks wist. “Oh gaat het nu wel goed met je? Geen pijn gedaan of zo?” Vroeg Marja’ s moeder ongerust. “Nee mam ik heb niks, ik moet alleen meer eten in de ochtend” Marja werd een beetje verdrietig door haar moeder. “Mam, heb je niks van pappa gehoord? hij zou jou bellen zei hij. Hij had mij gebeld toen ik niet goed werd en een ambulance mannetje nam de telefoon op en had een gesprek met hem”
“ Nee ik heb niks gehoord van je vader. maar goed, kom je nu naar huis? Laat de macaroni maar zitten, en ik neem pizza mee. Tot vanavond!” Zo eindigde haar moeder het gesprek. En marja werd met een taxi naar huis gebracht.

‘Balen!’ Marja was haar huissleutel vergeten, en wist even niet hoe ze naar binnen moest komen. ‘Misschien via de buren’
Marja belde bij de buren aan, en die hadden de sleutel. Ze liep het huis in, en ging direct op de bank liggen. Ze was helemaal uit geput, en had vreselijke honger. Ze pakte uit de keuken een pakje crackers en at het op. ‘Zo dat lucht op! Nu kijken of ik een email heb’. En Marja liep naar boven. “Pling Pling Pling” Marja keek naar het beeld scherm, en had wel drie emailtjes. ‘ Een mailtje van Marcel, een mailtje van Wouter, en een mailtje van haar vader. Marja besloot eerst het emailtje van marcel te lezen. Er stond in, dat hij een feestje gaf, en ze was bij deze uitgenodigd.

Het volgende mailtje begon ze te lezen. Deze was van Wouter.
“ Dag Marja
Ik kreeg een email van Marcel voor zijn feest, en ik vroeg me af of jij met mij mee daar heen wou.

Ik hoor het wel van je!

Kus kus, Wouter”

Marja was heel blij, en belde meteen haar beste vriendin Karin op om het goede nieuws te vertellen.

Hoofdstuk 6

Marja vergat het emailtje van haar vader. Ze was te opgewonden door het emailtje van wouter.
"Heej Karin, eej moet je eens horen...." Vertelde Marja opgewonden door de telefoon.
"Wouter heeft mij mee gevraagd naar het feestje van Marcel. Gaaf he??"
"Hallo, dit is het andwoordapparaat van Karin. Ik ben er even niet, maar voor een super leuk bericht is er wel een plekje vrij na de piep." Zei iemand aan de andere lijn. "Piep"
Marja legde de hoorn er op. 'He gatver, nou is ze niet te bereiken..'
Snel ging ze weer verder met haar email. Toen zag ze het emailtje van haar vader. Met twijfels en rare gevoelens, besloot ze de email te lezen.
"Dag mooi meisje van me. Ik dacht ik email je even, omdat ik je wat moet vertellen.
Ik ga trouwen met de vrouw van mijn dromen. Annabel is de gelukkige. Ik hoop dat je op de bruiloft wilt komen. Jij mag het bruidsmeisje zijn.
Email je me snel? Ik mis je aanwezigheid hier in dit huis.
doegg"
Marja besefte nog niet wat er allemaal in de email stond. Maar wel wist ze, dat hij alleen tijd voor haar had, als het hem uit kwam. maar niet als zij vrij was, dat hij tijd voor haar vrij maakte.
Marja schold de computer uit, en werd razend. Ze kon maar niet bevatten, dat hij ging hertrouwen, en dat hij het zo verteld! Hoe kon hij dat nou doen?
' sukkel, anti-liefdes mens!, had je mij maar niet, dan kon je mooi iemand anders dit nieuws vertellen' Bedacht marja.
Boos en verdrietig liep ze naar beneden, en ging in de achter tuin zitten...

Hoofdstuk 7
Marja barste buiten in tranen uit. Ze kon het niet geloven. Eerst laat hij zes maanden niks van zich horen, en van uit het niets vraagt ie of zij zijn bruidsmeisje wilt zijn.

Uit woede smeet ze haar mobiele telefoon stuk. Nooit meer, maar dan echt nooit meer, wilt ze met haar vader contact. Hij kan opzouten!

Marja pakte de restjes van de mobiele telefoon, en gooide het in de grijze container. ‘Doeg telefoon’

Marja besloot weer naar binnen te gaan. Ze pakte een glas uit de keukenkast en deed de kraan aan. De kraan maakte het glas vol met water. Marja deed de kraan uit, en dronk het glas leeg.

Ze keek naar de voordeur en zag dat er post bij lag. Ze keek wat er tussen lag.
‘ Een brief voor haar moeder, nog een brief voor haar moeder, en een brief voor Marja.’ Marja keek van wie haar brief was. Het was een onbekend handschrift. Ze maakte de enveloppe open, en haalde de brief er uit.

“ Dag Marja!

Hierbij wil ik je meededelen dat jij een van de gelukkige mensen bent die gratis mee mag doen met de “Show My Horse” dag!

Ik hoop dat je 30 Juni kan komen naar mijn huis, dan kan ik je kennis laten maken met het paard dat jij 29 Juli showd. Je bent welkom tussen 14.00 uur tot 18.00 uur.

Tot ziens!

G. Vander”

Marja dr humeur werd een beetje beter. Maar nog niet helemaal top.
Ze moet nog 2 weken wachten voor ze het paard kan ontmoeten. Ze keek op de klok, en zag al dat het 18.16 uur was. Haar moeder zou zo thuis komen.

Marja dekte de tafel, en voordat ze het bestek neer kon leggen, ging de deurbel. Dat was haar moeder. Ze deed de deur open, en zag hoe bezorgd haar moeder om haar was.
“ Ooh meisje van me, gaat het? Je ziet er een beetje bleek uit. Heb je gehuild? Wat heb je me laten schrikken zeg vanmorgen” Marja’s moeder was weer erg bezorgd om haar. Marja kon niet eens antwoorden.
“ Ooh je hebt ook vieze kleren aan. Ga maar lekker douchen, ik maak het eten wel, en dan mag jij vanavond lekker uit rusten”

Hoofdstuk 8
Marja genoot niet echt van haar moeder’s onbezorgdheid. Ze werd erg afhankelijk van haar moeder. Ze mocht niks zelf te drinken pakken, ze mocht alleen naar de wc lopen. Het viel haar nog mee dat ze zelf mocht plassen.

Die avond was echt heel zwaar. Marja wou het ook aan haar moeder vertellen over de email van haar vader. Maar haar moeder, kwebbelde maar door hoe druk ze het wel niet had op dr werk. Al die verhalen, waren echt te saai voor woorden vond marja. Ze kon net zo goed slapen. En dat is wat ze deed.

“Nee laat ze gaan!” Schreeuwde marja op de bank. “Nee niet doen! Pappa!”

Geschrokken werd ze wakker. Zweet stond op haar voorhoofd. Marja keek naar de klok. ‘Tien over twee snachts’ Marja ging na denken over haar nachtmerrie. Ze zag een man, in het zwart, met witte schoenen. De man vroeg haar van alles, en ze kon zijn gezicht niet zien.

Ze was alleen met de man, in het park. Maar Marja voelde aanwezigheid van meerdere mensen. Ze hoorden jongens schreeuwen, meisjes hoorde ze gillen.
Overal waar ze keek, hoorde ze angst, en pijn. Niet bepaald een leuk gevoel. Ze liep met de man in het zwart en de witte schoenen, naar de wei met de vieze paarden
De vieze paarden werden opgehaald door een grote witte vrachtwagen. Ze kon de paarden horen hinniken. Hun vrijheid was afgenomen.
Marja voelde de angst van de paarden. Daar door werd ze wakker. De pijn werd te hevig.

Marja besloot naar buiten te gaan. Naar de plek van haar nachtmerrie. Ze trok haar winterjas aan, terwijl het buiten niet koud was. Ze liep net als hoe ze zou fietsen naar de wei. Met een kwartiertje was ze bij de wei. Ze keek in de wei. Maar zag helemaal niets door de donker. Ze besloot om over het hek te gaan. Ze klom over het hek, en stond in de wei.
Ze liep een paar stappen verder, en hoorde ineens mensen schreeuwen.
“Ja dat weet ik ook nog wel!” Hoorde Marja vanuit het fietspad.
Marja ging uit angst op de grond liggen.
“ Wacht even, ik mot pissen!” Zei iemand. Marja zag 3 schimmen op haar afkomen. Een schim (bleek een man te zijn) liep richting een stukke lantaarn paal, en liet zn broek zakken. De twee andere schimmen lachten ineens heel hard.

Ineens was het stil, alleen kon je de man horen plassen tegen de paal. Hij hees zn broek omhoog en sloeg zn armen om de lantaarnpaal.
“ Kijk, nu ben ik net een paaldanser” Zei de man, en hij begon een liedje te zingen en te dansen met de paal.

Marja moest stiekem erg lachen om de rare actie van de man. Ineens ziet ze maar 1 man. De twee andere mannen kon ze niet meer zien. Heel stilletjes lag Marja in het gras. Ze hoorde wat achter haar!

Marja werd bang, en keek achter haar.

Hoofdstuk 9

Marja schrok toen ze naar achteren keek. Er stond een zwart gedaante bij haar benen, en iets greep haar bij haar broek. Marja durfde niks te zeggen, en zag nog een zwart gedaante op haar af komen. Marja keek snel om, maar de man bij de lantaarnpaal. Ook hij was weg.

Marja werd gepakt bij haar broekspijp, en haar been werd omhoog getrokken. Marja wilt een gil geven, maar voor ze dat doet, ziet ze wat haar been omhoog houdt. Op dat moment dat ze het beseft wordt haar been losgelaten. Marja ziet dat een van de vieze paarden, haar been vast had. Het beestje was gewoon nieuwschierig wat in de wei lag.

Marja was meteen rustiger toen ze het wist, dat het paard degene was die haar broek pakte. Marja probeerde het paard te kunnen aaien. Het beestje was zo rustig en zo lief.

Ineens kwam de andere schim ook. Ook dat was een paard. Marja voelde zich heel relaxt bij de paarden. Ineens schoten de paarden weg...

Marja hoorde ook iets. Een auto, die veels te hard reed. marja keek richting de weg, en zag een politie wagen. De wagen stopte voor de wei, en de agenten hadden zaklampen. Ze deden de lichten aan, en schenen door de wei. Marja probeerde zich zo dicht mogelijk tegen de grond te liggen. Boven haar stopte een zaklamp. “Wat ligt daar?” Vroeg een agent aan de ander. “Ooh dat is vast een haas”

De agenten gingen de auto weer in en reden verder.

Opgelucht haalde Marja weer adem. Marja ging zitten, en keek naar de paardjes. Marja ging maar naar huis, maar het liefst zou ze hier willen blijven.

Haar droom was echt een droom, een ilusie.
Marja liep richting haar huis. Dacht nog aan de enge minuten met de dronke mannen. Ineens kreeg ze kippevel op haar armen. Marja keek om haar heen, en wist even niet meer waar ze was. Ze liep door, in het pikke donker, en kreeg het koud. De wind zette op, en iets zij haar dat ze moest op schieten. Marja rende de over de weg, en ineens zag ze twee felle lampen op haar af komen. Marja stopte midden op de weg, en besefte dat het een auto was. Ze sprong opzij, maar de auto was te snel...
Daar lag ze, op de grond. Haar enkel deed zeer. Ze wou schreeuwen, maar er kwam geen geluid uit haar mond. De auto stopte, iemand stapte uit, en mompelde iets. De passagier ging weer terug de auto in, en reed weer verder. Marja keek naar de auto, en zag dat het een wit busje was. Marja greep naar haar enkel, en probeerde op te staan. Ze probeerde naar huis te hinkelen.
Thuis aangekomen, was haar moeder al wakker. "Waar was jij jonge dame?"

Hoofdstuk 10

"Waar was je?" Vroeg haar moeder nog maals. Marja zei niks, hinkelde verder naar een stoel die aan de keukentafel stond. Marja ging zitten, en legde haar zere enkel op tafel. "Hoe komt dat? En waar was je?" Vroeg haar moeder boos en streng. " Ik was even een rondje lopen" Antwoorde Marja stug. Marja bekeek dr enkel, die erg opgezwollen was. Marja d'r moeder liep naar de koelkast en opende de vriezer. Ze haalde er ijsklontjes uit, en gaf ze aan Marja. "Hier mee word de zwelling minder" Zei ze bezorgd. Marja nam de ijsklontjes aan en legde deze op haar enkel. "Auw" Mompelde marja kwampachtig. Marja haar moeder liep naar de trap, en zei niets meer.

Marja keek naar haar enkel. 'Dik gekneusd! Of gebroken' Dacht Marja in haar zelf. Ze keek naar de klok. 'Jemig! 5 minuut voor 3'. Ze haalde haar enkel en de ijsklontjes van tafel, en hinkelde naar de bank. Daar legde ze haar enkel neer, en ging zitten. Ze keek in de krantenbak die naast de bank stond. Ze pakte een stapel kranten, en keek of er wat leuks in stond.

Na vijf kranten, zag ze een brief liggen. Marja las wat er op stond.
" Aan Marja"
Marja had deze brief nog nooit gezien! Ze opende de enveloppe en haalde er drie papieren uit. Ze begon met lezen...

hoofdstuk 11

Marja keek naar de brief. De brief was getypt, en kwam vermoedelijk uit een computer. Marja las de brief:
'
Marja, dit is misschien niet leuk om te lezen, maar ik heb er met Annebel over gehad en wij zijn ergens uit gekomen.
Het is maar beter dat wij geen contact meer met elkaar hebben. De dagen dat jij bij mij hoort te zijn, wil ik met mijn gezin door brengen. Klinkt misschien heel banketstaaf, want jij blijft altijd mijn meisje, maar dit is het beste zo!'

Marja stopte met lezen. De tranen sprongen in haar ogen. Een snik kwam van uit het niets. ' Annebel, hoe kon die tuthola dit nou besluiten met mijn vader? Hoe komt het dat hij met "zijn gezin" meer tijd wilt door brengen, als ik maar 1 keer in de 14 dagen bij hem ben? Hij woont daar, heeft daar zijn plekje, komt nooit het huis uit, en wilt NOOIT met mij leuke dingen doen. Alleen maar suffe musea's bezoeken, of die speeltuintjes, voor Dorien en Claudia (de dochters van Annebel uit het vorige huwelijk). Nooit zijn we met z'n tweetjes, zo als het wel hoord te zijn'

Marja las de brief verder:

' Ik bel je wel, om weer eens wat samen leuke dingen te doen. Lijkt mij heel leuk, maar de eerst komende tijd heb ik het zo druk. Het huis word verbouwd, komt een kinderkamer bij. Oo nu ik er toch over schrijf, ik moet je wat vertellen. Annebel is zwanger van mij! Leuk he? Krijg je er een broertje of zusje bij. Ben je niet meer alleen.
Nou lieverd, ik bel je zo snel mogelijk oke?
Kus kus Pappa en Annebel en de kids! '

Marja keek op het andere papiertje, en zag een tekening die Dorien en Claudia hadden gemaakt. Vijf poppetjes, vader, moeder, en 2 middel grote kindjes, en een baby in de kinderwagen.

Marja was razend! De tranen bleven maar komen, de snikken werden harder en harder. Marja pakte een kussen van de bank, en smeet hem zo hard als ze kon op de grond. Kwaad was ze, heel kwaad. Haar kwaad was zo groot, als haar verdriet was. Ze kon het niet geloven. Hoe kon dit gebeuren? Wat heeft ze gedaan, waardoor het zo ver is gekomen?
hoofdstuk 12

Marja was radeloos.... Hoe kwam het nou dat dit nou moest gebeuren? Ze kan haar vader niet missen, ookal had ze bijna geen contact meer met hem. Ze besloot de brief in haar kamer te leggen, en uit te puzzelen. Maar niet nu.
Ze hinkelde naar haar kamer, en zag een bos rozen staan. Ze zag een kaartje, maar had er geen intresse in. Ze legde de brief naast de rozen, en ging op bed liggen. Haar enkel was inmiddels minder dik, maar wel blauwer. Ze pakte haar deken, en wikkelde haar enkel er in. In de hoop dat de pijn minder zou worden...
Zo viel ze in slaap.


"Marja?"
"Marjaha!"
Marja werd wakker, van iemand die haar naam riep. Ze deed dr ogen open, en ging recht over eind zitten.
"MARJA!"
Marja keek op haar wekker. 'Tien over twaalf'
Ze wou eigenlijk nog even omdraaien, maar voor ze dat deed besefte ze dat het al middag was. Marja besloot maar om uit haar bed te stappen en naar beneden te lopen.
Ineens hoorde ze iemand de trap op komen lopen. Het kon haar moeder niet zijn, want die is nu aan het werk. Marja keek verstijfd naar haar slaapkamer deur, en wachtte tot de persoon haar kamer in zou komen lopen...

Marja hoorde de voetstappen dichter bij komen. De persoon opende de deur naar de bad kamer, en zette de kraan aan om het bad te vullen. Marja kon de voetstappen nu minder goed horen...

Ineens gaat haar slaapkamer deur open. Marja wilt gillen, maar ziet al snel dat het haar moeder is. “Mam?” Vraagt marja geschrokken.”Wat doe jij hier? Moet je niet werken?”
“Och kind, schrok je van me?” Vroeg haar moeder. “Ik hoef niet te werken, ze hadden genoeg personeel.”

“Mooie rozen trouwens.” Zei Marja’s moeder, terwijl ze naar het kaartje keek. “Oo deze zijn van mij.” Ze nam ze mee naar haar kamer, en zette daar derozen neer.
Marja’s moeder liep naar de badkamer. “Ik ga even badderen”
En de badkamerdeur ging dicht.

Marja kwam van de schrik bij, en deed haar pyjama broek aan, en liep naar de trap. Marja liep naar beneden, en hoorde de brievenbus klapperen. ‘De postbode.’ Dacht Marja in haar zelf. Ze liep richting de deur en zag folders liggen. ‘Ach die kunnen rechtstreeks de krantenbak in’. Marja liet de folders liggen, en liep naar de keuken.

hoofdstuk 13

In de keuken lag de agenda. Marja keek er in, en zag dat ze vandaag naar de tandarts moest. Marja werd er panisch van, en keek verder. 'Om tien over vier.. Gatver damme!' Marja had er geen zin in, en trok een vies gezicht.
Marja keek naar de magnetron, en zag op het klokje dat het half een was. Marja besloot zich maar om te kleden, en tegen haar zin in, haar tanden te poetsen.
Marja's moeder was aan het zingen in bad. "Oewhjeah! " Hoorde marja van uit de badkamer komen. 'En dat is familie van mij? Pff dacht het niet!'
Tegen een uur of drie, ging verliet Marja haar huis. Ze liet een briefje voor haar moeder achter, dat ze naar de tandarts was.
Marja liep richting de bushalte, en ging op een bankje zitten.

Marja verveelde zich kapot, terwijl ze op de bus wachtte. Na tien minuten kwam er een groepje jongens langs de bushalte lopen. De jongens waren met zn acht'en en ze zeiden een jongen gedag. Die jongen verliet het groepje, en ging naast marja zitten. "Schuif is wat op wil je?" Vroeg ie op een botte manier.
Marja: "Jaa vraag het eens wat beleefder! Geen manieren geleerd?"
" Oeeh nu word het meisje ineens boos?"
Marja schoof een stuk je op, en de jongen kwam naast haar zitten.
Het was tien minuten stil.
"Sorry, k had het beleefder moeten vragen" Zei de jongen.
" Ik ben Aron, hoe heet jij?"
" Ik ben Marja" Andwoorde Marja kort af.
Het was weer een paar minuten stil. Marja zag de bus van de verte al aan komen. 'Wat een opluchting!' Dacht marja bij zich zelf.
Hoe dichter de bus, in marja dr richting kwam, hoe beter marja zag dat het druk in de bus was.
De bus stopte bij de halte, en liet Aron eerst in stappen.
" Vrouwen eerst" Zei Aron met een knipoog.
" Ooh je hebt wel manieren?" marja was erg pissig op hem, maar dat kwam ook door de zenuwen voor de tandarts.
Marja stapte de bus in, en vertelde waar ze heen moest. Marja keek de bomvolle bus in, en zag dat er een stoel vrij was. Marja liep richting de stoel, en hoorde Aron achter haar zeggen, dat ie naar de tandarts moest.
Marja ging zitten, en zag Aron ook de bomvolle bus in kijken. Hij keek op het laatst naar Marja. Marja zag dat, en voelde haar maag kriebelen....

hoofdstuk 14
Marja wist niet wat ze moest denken. 'Tis niks, tis niks' Dacht Marja bij zich zelf. Aron kwam haar kant op lopen, en Marja keek naar de leege stoel naast haar. 'Sh*t!'
Aron kwam naast haar zitten. "Hier mag ik wel zitten he?" Vroeg ie onschuldig. "Nou ik kan geen nee meer zeggen, je zit er al" Zei marja met een kleine glimlach. Marja voelde zich niet prettig in de overvolle bus. En waarom moest hij bij haar zitten?
Marja zei niets, de hele busweg was het stil. Ineens begon Aron te praten. "Waar moet jij heen?"
"Naar de zelfde bestemming als jou denk? Ik moet naar de tandarts." Zei Marja kattig.
" Oo welke tandarts heb jij? Ik zit bij GriemelSteen" Zei Aron zo aardig mogelijk.
Marja zat even in zich zelf te denken. 'Griemelsteen, dat is niet haar tandarts.'
" Ik moet naar Rottel" Zei marja zo snel mogelijk.
Marja voelde zich op gelucht, ze hoefde niet bij hem in de wachtkamer te zitten.

De bus stopte bij een halte, en een grote groep mensen stapte uit. De bus werd meteen al leger. Marja keek om zich heen. 'Nog drie haltes, en ik mager uit!!' Dacht ze bij zich zelf. Ze keek naar Aron, die op dat moment naar buiten keek.
Marja moest toe geven, Aron was niet lelijk, en best aantrekkelijk. Ineens draaide hij zn hoofd richting Marja. Marja draaide haar hoofd, als reactie.
"Boing" Marja stoote dr hoofd tegen het raam. "Au" Zei marja beetje hard. De hele bus keek naar haar. Ze voelde zich zelf rood worden, en keek richting aron. Hij keek naar haar. "Gaat het? Moet er een kus je op?" En aron gebaarde een zoen.
" Ooh nee zo'n klein kind ben ik niet" Zei marja snel.
" Nou je zei best hard au... en ik wil best een zoen geven hoor, op de pijnlijke plek." Andwoorde Aron.....

hoofdstuk 15

"Jaa zou je wel willen he?" Marja keek heel kattig. "Ik hoef hem niet, dank je!"
De bus stopte, en Marja wou uit stappen. "Nee wacht, sorry ik plaag je maar een beetje. Ik zou je zo wel een kus willen geven, maar als je dat niet wil dan luister ik naar je." Zei Aron.
Marja keek naar de mensen die uitstapte, en zag dat er een bankje aan de overkant vrij was. "Doe me een plezier, en ga daar zitten."
Aron luisterde naar Marja, en deed wat ze zei.
De busreis was al snel ten einde. Aron kwam bij zijn bestemming, en stapte uit. "Doeg marja!" En hij gaf haar een knipoog.
Marja kreeg weer kriebelens in dr buik. Van de knipoog, en van de gedachtes dat ze alleen naar de tandarts moest. Marja bleef zitten waar ze zat, en stapte na twee haltes uit. Op weg naar de tandarts.
"Marja Miksen is aan de beurt" Zei de tandarts-assistente die in de wachtkamer stond.
Marja stond op, en liep naar de behandelkamer. "Dag Marja, kom zitten"Zei de tandarts.
Marja ging zitten, en deed haar mond open. De tandarts keek er in, en zei een paar dingen, die niet te begrijpen waren voor Marja.
"Wat is RtW4?" Vroeg marja aan de tandarts. "Oo dat betekend dat je een gaatje hebt, hij is nog heel klein, maar als ik hem de volgende keer behandel, kan ie niet groter meer worden."
(tien minuten later)
Marja maakte een afspraak voor volgende week woensdag. Dan moest zij 1 gaatje laten vullen. "Volgende week woensdag, om 11 uur"
marja liep de praktijk uit, en liep richting de bushalte. Ze zag dat de bus er al aankwam, en marja haaste zich een beetje.
Net op tijd stopte de bus, en Marja stapte in.
"Heej marja!" Werd er geroepen...

hoofdstuk 16

"Heej Marja" werd er weer geroepen door de bus. Marja keek de bus door en kreeg een schok door haar lichaam.
"Pap? Wat doe jij hier?" Vroeg marja. "Ach laat maar zitten. Ik wil het niet weten want ik heb geen tijd voor je nu."
Marja liep naar de deuren van de bus. Ze gingen net dicht en de bus begon met rijden.
'Balen! Nu kan ik er niet uit'.
Marja vroeg aan de buschauffeur of ze er uit mocht. De buschauffeur begon met remmen.
"marja? Wat ga je doen? Blijf nog even? Ik wil met je praten over.." Verder kwam haar vader niet. Marja gaf hem geen kans, en ze liep de bus uit. "Dank u wel!" Zei marja vriendelijk tegen de bus chauffeur. "Wacht!" Werd er geroepen in de bus.
De chauffeur bromde: "Kan ik nu even door rijden? Er zijn meer mensen die weg willen hoor."
Marja's vader luisterde naar de chauffeur, en ging terug naar zn plaats. Marja liep weg, richting een straat met huizen. Met tranen in haar ogen, liep ze in de straat. Het was rustig, erg stil, niemand was buiten. Marja voelde zich eenzaam, en voelde een traan over haar wang rollen.
"Waarom doet hij mij dit aan? Ziet hij dan niet in, dat k gelukkiger ben, zonder hem in mijn leven?" Schreeuwde marja in de straat. "Wie doet jou wat aan?" Vroeg iemand vanuit de straat.
Marja keek achter haar, en zag niemand...

Marja keek nerveus om zich heen. "Wie is daar?"
Geen reactie. Marja liep verder, en was heel stil. Ineens voelde ze iemand op haar rug tikken. Marja stond stil, en draaide zich snel om. "Wat?" Schreeuwde ze.
Ineens zag ze, dat er niemand achter haar stond....
'Ik word knetter gek hier' Dacht ze in zich zelf. Ze rende de straat uit, en ging bij een meertje zitten. Na denkend over wie het zou kunnen zijn geweest.

hoofdstuk 17

Ze keek in het water, en zag een paar vissen zwemmen. Ineens zag ze in de waterspiegeling, iemand aan de overkant staan. Ze keek op, en zag dat het Aron was.
"Man, k schrok me rot." vertelde marja aan aron. "Leuk grapje hoor, in die enge straat. Dat hoef je niet meer te doen ok?"
"Huh? Welke straat? Ik kom vanuit de tandartsen praktijk hoor." Andwoorde Aron en keek achter zich. Achter hem stond een paar meter verder op een huis.
"Leuk hoor..... Geef maar toe, ik hou niet van mensen die me gedriegen."
"Neee echt, ik zweer het!" Aron spoog tussen 2 vingers.
"Maar wat was er dan? in die straat?" Vroeg Aron...

Citaat:

"Ik vind het echt niet leuk meer. Ik ga er niet meer langs, maar k wil het wel aan je vertellen...." Zei Marja met een trillerige stem.
Ze vertelde wat er was gebeurd, en Aron snapte het helemaal. "Was het een vrouwen of mannen stem?" Vroeg hij. "Ik heb geen idee eigenlijk" Zei Marja.
"Ach, we lopen wel even om, en dan lopen we samen naar de bus. Is dat een goed idee?" Vroeg Aron. "Ik vind het best" Zei marja met een kleine glimlach, en keek verlegen naar beneden. "Nou waar wachten we dan op? Wacht even, ik loop even om, zo hoef ik geen natte voeten te krijgen." Zei Aron met een lach.
Aron liep om, en liep een brug over. "Marja? Kom eens hier, moet je eens kijken!" Schreeuwde Aron naar marja. Marja rende naar Aron toe, en vroeg wat er was.
" Oo ik wou dat je naast me stond, dus ik riep je even." Zei Aron. Marja zag dat ie er verlegen van werd. "Nou hier ben ik." Zei marja met een knipoog. Samen liepen de richting een bushalte.
Ze stonden te wachten bij de bushalte, toen het ineens begon te spetteren van de regen. " He gatver! Begint het nu te regenen..." Zei Marja. "Smeld je dan?" Vroeg Aron met een lach. " Leuk hoor! Nee ik smelt niet, maar ik houd meer van zon."Zei Marja.
Samen wachtten ze op de bus. De bus kwam met een kwartiertje. Ineens hoorde ze wat achter de bushalte rommelen. Ze keken allebei naar achteren, en zagen de struikjes enorm bewegen. "Marja" Riep 'het'.
Aron en Marja keken elkaar aan. En Marja kreeg tranen in haar ogen, van angst....

"Marja? Ben jij dat?" Kwam van uit de struiken geroepen. Marja wou gillen, maar zag dat Aron een teken gaf om dat niet te gaan doen.
De struikjes bewogen, erger en erger en de stem, werd harder en harder. Marja werd banger. Aron ging naast haar staan, en fluisterde: "Niks aan de hand, ik ben bij je. Er kan je niks gebeuren." Hij probeerde haar gerust te stellen. Maar veel nut had het niet. Marja werd lijk bleek, toen ze een zwarte jas zag.
Ineens waren de struiken gestopt met schudden. Het geroep was over. Aron wou kijken, maar zag dat marja niet langer meer op haar benen kon staan. Ze storte in, en zat op de grond. " Ik ben zo bang..." Zei ze met een trillerige stem.
"Hoeft niet, ik ben bij je." Zei Aron, in de hoop haar grust te stellen. Marja keek naar Aron, en zag dat hij heel zelf verzekerd was. Marja hoorde een auto achter haar. Ze keek naar achter, en zag dat het de bus was.

"Aron? De bus is er!" zei Marja. Ze stond op, en wankelde een beetje. Aron zag dat. "Kom maar, leun maar op me, dan kunnen we hier weg."
Marja sloeg een arm om Aron heen. En zo kon ze de bus in. "Twee maal naar..." Zei aron tegen de bus chauffeur. maar de buschauffeur zei dat het gratis nu was, omdat Marja er niet te best uit zag.
Marja ging bij een raam zitten, en Aron kwam naast haar. Ze keek hem aan, en legde haar hoofd op zijn schouder.

hoofdstuk 18

Marja voelde zich in de buurt van Aron veilig. Ze zuchtte. "Wat is er?" Vroeg Aron. "Ik ben gewoon blij dat ik nu in de bus zit, en vind het wel leuk dat jij er ook bent" Antwoorde marja.
De bus reed verder, en marja kwam dichter bij huis. Marja haalde haar hoofd van Aron's schouders, en keek hem aan. Aron keek naar de buschauffeur. Marja zag hoe knap ze hem vond. mooie ogen, mooi haar, mooi gezicht, mooie lippen.... Of te wel, dit lijkt wel toeval. Aron keek ineens naar Marja. Allebei kregen ze een grijns op hun gezicht. Marja was verliefd.
"Moeten de liefjes hier uit stappen?" Vroeg de buschauffeur. 'Whaat!' Dachten Marja en Aron tegelijk. 'Bedoelde hij nou ons?' Ze moesten allebei blozen. Maar wisten niet dat ze allebei het zelfde dachten.
"Ja we stappen hier uit" Zei Aron.
Ze stonden op, en stapte uit. "Dank u wel!" Zei marja. Ze liepen een stoep op.
"Zal ik je thuis brengen? of is dat niet nodig." Vroeg Aron. "Maakt mij niks uit, als jij me wilt thuis wilt brengen vind ik het goed." Antwoorde Marja. "Nou zeg maar waar je woont. ik wil je thuis brengen. Dan weet ik dat je heel thuis bent." Zei Aron met een knipoog.
Samen liepen ze, stil, richtings marja's huis. "Waar woon jij dan eigenlijk?" Vroeg marja. "Oo ik woon in de rodebessenlaan" Antwoorde Aron. "Dat is achter de paarsewimpelstraat"
Marja dacht na, en realiseerde dat die straat dicht bij haar huis waren.
"Hier woon ik" Zei Marja, toen ze voor haar huis stonden. "Klein he?"
"Mooi huis! Nog dicht bij de mijne ook." Zei aron met een verlegen blik naar de grond gericht. "Nou ik ga naar binnen." Zei marja snel. En ze wachtte tot Aron wat zei. Zo werd er drie minuten niks gezegt. "Oke. " Zei aron maar ineens.
Marja twijfelde, maar gaf hem uit eindelijk een kus op zijn wang. "Dank je wel he, dat je er was." Zei ze. "Graag gedaan." Zei Aron. En hij gaf haar een zoen op haar mond. Marja raakte een beetje in paniek, en zoende niet terug. "Doei!" En ze liep naar de voordeur en zoekte haar sleutels.
"Zullen we nog eens een keer afspreken?" Vroeg Aron aan marja. "Ja is goed! Je mag van mij altijd langs komen hoor! Je weet nu waar ik woon." Zei marja, met een verlegen glimlach. Marja opende de deur, en liep naar binnen, en Aron liep naar zijn huis...

hoofdstuk 19
Marja wist niet wat ze denken moest. Zou Aron haar echt leuk vinden? Alleen aan de naam Aron, begon ze vlinders te voelen. Marja liep met een brede glimlach de woonkamer binnen.
"Wie was dat?" Vroeg haar moeder, toen ze de deur opendeed die naar de woonkamer leidde.
Marja keek in de woonkamer, en zag dat haar moeder op de bank zat. Maar naast haar lag een jas. Een zwarte. Ineens dacht marja aan de struiken bij de bushalte.
Marja slikte... "Dat was Aron, een vriend van me. Van wie is die jas?" Vroeg marja angstig en nieuwschierig.
"Die jas is van mij." Hoorde Marja van uit de keuken komen. Ze keek richting de keuken, en zag een rug van een man. "En wie mag jij zijn?" Vroeg marja.
"Dat is Nico, mijn vriend." Andwoorde haar moeder snel. "Je wattes? Je hebt me nog nooit over een vriend verteld! Hoe kun je?" Zei Marja kwaad. Ze wist niet wat haar over kwam. Haar moeder, heeft een vriend... Vandaar dat ze nog minder thuis is. Marja's blije gevoel, smold als sneeuw voor de zon.
"Ik heb hem twee weken geleden ontmoet, toen ik naar de kroeg ging weet je wel? En wij hebben nu een relatie." Zei Marja haar moeder. "En het gaat zo goed, en ik wou het je vertellen, maar ik had er geen tijd voor."
Marja kreeg tranen in dr ogen. Haar moeder, had geen tijd meer voor haar, alleen voor haar vriend. "Hoe lang is ie hier al?" Vroeg Marja. "Ooh hij is er net tien minuten." Antwoorde haar moeder. "Hij woont bij de tandarts in de buurt."
"Zeg marja, je ziet er ouder uit dan op de fotos die je moeder heeft laten zien. Ze heeft het veel over je, als we bij elkaar zijn." Zei Nico, toen er een stilte was.
"Als je vragen hebt aan mij, je kan ze stellen. Ik heb twee dochters, en het zijn ook kinderen, die alles willen weten van andere."
"Jaa maar zo ben ik dus niet! Ik ben niet zo nieuwschierig." Zei marja boos. En ze keek boos en arrogant naar Nico.
Marja keek weer naar de jas, en keek naar Nico, die zich omdraaide. "Was jij dat? Bij de bushalte bij mijn tandarts in de buurt?" Vroeg marja aan Nico.
"Ja dat was ik." Antwoorde Nico. "Wat deed jij in de bosjes?" vroeg Marja met een boze blik.
"Marja! Zo kan ie wel weer. Ga naar je kamer, Nico en ik willen weer even alleen zijn, toch schat?" Zei Marja's Moeder.
Marja keek naar de voordeur, en liep er heen. "Ik ga niet naar mn kamer, ik ga even een rondje lopen! Weg van deze ellende. Gatverdamme, nooit geweten dat jij zo'n trut kon wezen!" Marja liep kwaad weg. Terwijl haar moeder achter haar aan liep. marja deed de deur open, en vluchtte naar buiten. "Mooi je hoeft ook niet meer terug te komen! Alleen als je gezllig bent." Kreeg marja te horen van haar moeder, die in de deuropening stond. marja rende weg, met tranen in haar ogen. Waar ze heen zou gaan, had ze niet over nagedacht. Maar een ding was zeker, ze gaat voorlopig niet terug naar huis, zolang Nico er is.