Ja, en hier issie dan. Het gewilde stukje die jammer genoeg een week + een dag op zich heeft moeten laten wachten...:
“Chris.. Chris? Chris!” Christel schrok wakker. Ze was zo moe dat ze was weggedommeld. “O mama, ik was een beetje in slaap gevallen.” ze ze. “Geeft niks. Maar het is half 4, we hebben een heleboel al geregeld.” antwoordde haar moeder. Ze rolde de computerstoel naast Christel en ging zitten. “De begrafenis zal maandag plaatsvinden. De plechtigheid is in de aula hier bij de stad, en ze zal vanzelfsprekend dus op de Ciadintus-begraafplaats worden begraven.” vertelde ze. “Wil je nog meer weten of kan je het op dit moment even niet aan?” vroeg ze vervolgens. “Ehh.. ehh..” Christel viel even stil. “Doe later maar.. ja, la-later..” ze knipperde veel met haar ogen en keek snel en overvallen naar de grond, weer omhoog, naar haar moeder en voor zich uit. Ze wist niet zo goed wat ze nu moest. “Kom je mee?” vroeg haar moeder. “Ja.” zei Christel zacht en ze liep mee naar de kamer. Frank zat op de bank, met Loes tegen zich aan. Christel’s vader zat in één van de twee luxe stoelen. Christel nam plaats op de bank naast haar inmiddels ook zittende moeder. Haar vader begon tegen Christel te praten. “Je begrijpt dat Loes deze week, en na de begrafenis ook nog een paar dagen, thuisblijft. Maar eigenlijk kan jij niet zo lang van school blijven. Wanneer zou jij weer naar school willen, Chris? Morgen al? Dat zou de school wel graag willen, maar als dat je echt niet zal lukken kan je best nog een dag thuisblijven.” “O.. eh, hoe weet je dan dat de school mij graag morgen weer op school wil hebben? Maar, als dat moet, eh.. okee, dan ga ik wel heen.” antwoordde Christel. “Ik heb onthouden dat in de schoolgids de volgende tekst stond: “Als een leerling afwezig is door een andere reden dan ziekte, dient deze graag na één dag weer op school aanwezig te zijn. Uitzondering op de directe naasten van de gebeurtenis.” En aangezien jij geen directe naaste bent, …” zei hij. “Ja, ik snap het. Ik zal mijn best doen morgen weer heen te gaan.” antwoordde Christel. “Okee, fijn. Ik en mam moeten morgen ook weer gewoon werken, maar ’s avonds zullen we met Frank telefoneren en als het nodig is, zullen we hier weer komen.” zei haar vader. “Het lijkt me verstandig nu weer naar huis te gaan. Frank, als je ons nodig hebt, kan je altijd bellen, dat weet je. Komen jullie mee?” vroeg haar moeder. Christel’s vader en moeder stonden op. Christel volgde. Toen Christel langs Loes liep, zei ze nog snel ‘Sterkte. Ik ben er voor je.’ Ze verlieten de huiskamer, liepen door de hal, openden de voordeur, gingen er doorheen en sloten hem weer. Vervolgens stapten ze in de auto en reden de oprit van de familie Duynhage af.
En dan heeft 'ie ook nog nauwelijks inhoud. Sorry, sorry, sorry. Persoonlijk vind ik de stukjes nu een beetje saai worden en hier en daar onduidelijk. Daarom zijn commentaar en tips nog steeds heel erg welkom.
t is af en toe inderdaad een beetje onduidelijk, maar dat is niet echt heel erg. Het is goed te begrijpen. Ik vind het echt supergoed hoor! Wel erg zielig...! Maar wel mooi! X maya
Ongeveer ja. 2 1/2 ofzo. Iig heel erg lang. Tja, ik was zonet goed op dreef, en het is een superlang stuk geworden. Hier is 'ie:
Na een rustige, maar tegelijk ook warrige, middag en een gewone maaltijd ging Christel naar boven. Ze moest eerst even op de schoolwebsite kijken wat haar huiswerk van vandaag eigenlijk was. De computer begon te zoemen en startte snel op. Christel zag dat ze paragraaf 10.3 van wiskunde moest maken, de opdrachten 69 t/m 73 van Frans en een stencil van geschiedenis. Klik-klik, even naar het geschiedenisonderdeel van de website, en de pop-up naar het stencil openen. Christel bewoog de cursor naar de linkerbovenhoek van het scherm en klikte het afdruk-icoontje aan. Hmmm-tututututuuu, de printer startte. hu-he-hu-he-hu-he-hu-he-hu-he-hu-he, het stencil lag klaar om gepakt te worden. Christel draaide haar stoel naar haar andere bureau. Ze besloot met wiskunde te beginnen. Het hoofdstuk ging over vergelijken. Dit vond Christel heel makkelijk, dus in een kwartier was ze alweer klaar met de paragraaf. Nu nog dat stomme Frans. Het waren deze keer gelukkig wel makkelijke opdrachten. Als afsluiting nog even dat stencil invullen. Nadat ze de vragen even had overgekeken, kwam Christel erachter dat het een formulier was over wat jij in je vrije tijd aan geschiedenis doet. Dus helemaal geen vragen over de leerstof, alleen maar je ‘eigen’ dingen invullen. Wat simpel! Christel kwam tot de gedachte dat het wel toevallig was dat haar huiswerk haar vandaag meezat. Maarja, schouders ophalen, en met een glimlach nog even ontspannen. Maar kon ze wel ontspannen? Hoe haalde ze het in haar hoofd! Je kunt toch in zo’n periode niet genieten? Het was vreselijk wat op dit moment draaide! Christel was boos op zichzelf. Ze dacht aan zichzelf, ontspannen, genieten. Opeens kreeg ze een idee. Ze moest Loes verrassen! Haar een geweldige, ontspannen dag geven! Ach nee, wat een belachelijk plan ook eigenlijk. Hier zou Loes alleen maar vreemde gevoelens over krijgen. Christel’s humeur was meteen een stuk slechter. En morgen moest ze weer naar school. Naar school! Naar school! Ze schrok. Morgen moest ze die vreselijke meiden weer onder ogen zien! Wat zouden ze doen? Christel begon gespannen te trillen en te huilen. O nee, het valt ook vast wel mee, er zijn toch leraren op school? Ze kan toch altijd naar de mentor, of zelfs directeur stappen? Waar maakte ze zich druk om. Christel moest lachen om haar angstige ‘aanval’. “Hé stel trutten, here i come! Ik, Christel, zoals ik écht ben!” dacht ze met een brede glimlach. De wereld zag er ineens weer wat vrolijker uit.
De volgende ochtend stond Christel lekker vroeg op, douchte zich, en ging voor haar kledingkast staan. Ze koos voor haar lievelingsbroek, een mooie, donkere jeans. Voor erboven pakte ze een nieuw, fleurig shirtje. Ze liep weer naar de badkamer, pakte haar mascara en bracht het aan op haar wimpers. Wow, haar nieuwe XXL-mascara van Maybelline gaf écht een superlang effect! Ze deed leuke groene oogschaduw op, en daarboven in de buitenste hoeken deed ze ook nog een beetje oranje erbij. Zo liepen de kleuren mooi over in haar huid, én ze pasten beide ook nog mooi bij haar shirtje. Een leuk glossje stak Christel in haar zak. Ze zag er echt leuk en fris uit. Neuriënd liep ze naar beneden, waar haar moeder al thee aan het zetten was. “Hé Chris, wat zie je er leuk uit! Echt heel vrolijk!” zei ze toen ze haar dochter zag. “Bedankt mam.” antwoordde Christel. Ze smeerde een broodje en ging aan tafel zitten. Even later kwam haar moeder er ook aan, met de thee. Het gesprek aan tafel leek even als vanouds. Alles zonder spanning, verdriet en drukte. Al waren die er natuurlijk nog wel. “Het is echt heerlijk om zo vroeg te zijn! Ik heb nu nog tien minuten!” riep Christel vrolijk. Haar moeder glimlachte.
Nadat Christel nog even had doorgekletst met haar moeder, trok ze haar jas aan en pakte haar tas. “Doei mam!” riep ze nog snel. “Doeg lieverd!” riep haar moeder nog net op tijd terug. Christel pakte haar fiets en fietste, half zingend, naar school. “Hoi meneer Gerritse!” riep ze vrolijk tegen de man op de hoek die altijd al heel vroeg in zijn tuin stond. “Hoi meisje!” riep de oude man, een beetje krakend, terug. Vrolijk fietste Christel verder. Bij school rolde ze de fietsenkelder in en fietste met een giebelende slinger één van de stallingen in. Iedereen die ze tegen kwam begroette ze vrolijk. In de kantine kwam Suzanne op haar af. “Hee Chris, wij deden wel heel banketstaaf donderdag. Het spijt ons, zou je ons willen vergeven?” vroeg ze. “Ehh.. ehh.. jawel.” antwoordde Christel, overvallen door deze woorden. “Aah okee, je bent een schat. Best friends for life!” zei Suzanne. Daarna volgde een omhelzing alsof ze Christel heel erg had gemist. “J-ja.. ja..” zei Christel en ze liep achter Suzanne aan naar de rest van de meiden. Ook hun omhelsden Christel. Zelf vond ze dat eigenlijk maar niks, dat breezer-sletjes gedoe. Waar was ze eigenlijk mee bezig? Was ze nou blíj dat ze weer bij haar oude groepje was? Daar leek het wel op. Dat kon ze toch niet doen? Maar toch verzette Christel zich niet. Ze zag later wel hoe ze dit weer oploste. De zoemer ging. “Ooh Chris, tot in de pauze! Miss ya…” riep Marloes nog na met een nep-zielig gezichtje.
In de pauze ging Christel aan ‘hun’ tafeltje zitten. De vier andere meiden kwamen eraan. “Oo Chris, wij gaan naar buiten. Effe sigaretje roken. Ga je mee?” zei Linde. “Ja hoor, ik kom al!” zei Christel zo vrolijk mogelijk. Eenmaal buiten liepen de meiden een flink eind van het schoolplein af. “Waar gaan jullie heen?” vroeg Christel nog, maar ze kreeg geen antwoord. Ze liepen een verlaten bosje in waar nooit iemand kwam. Suzanne greep Christel vast. “Je bent erin getrapt. Je hebt twee keuzes: je blijft bij ons, of… we binden je hier vast, laten je allen en sturen Ganiël erbij.” zei ze. Christel begon te jammeren en was doodsbang. Ganiël zat in de 5e, was groot, sterk, en helemaal niet knap. Dat was ook één van de redenen waarom hij geen vriendin kon krijgen. Suzanne ging wel met hem om, maar wilde niks met hem. Christel wist wel dat Ganiël drugs gebruikte, en ‘vieze’ dingen met meisjes had uitgehaald. Wat moest er gaan gebeuren als zij hier alleen met hem was? “Nou, zeg het dan. Wat wil je?” vroeg Suzanne. “Haaaa-looo, wat wil je? Nu keizen.” zei ze nog een keer. “Ik.. ik..” Christel wist niks uit te brengen. “Ik heb geen zin om zo lang te wachten. Jij blijft nu hier, en Ganiël zal je zo snel mogelijk komen gezelschap te houden…” zei Suzanne op een gemene toon. Ze pakte een touw uit haar tas en bond Christel vast. Christel durfde zich niet te verzetten, ze was vreselijk bang. De meiden verlieten het bosje en lieten Christel huilend achter. Maar daar in dat stille bosje hoorde toch geen mens haar…
Zelf vind ik het wel een leuk (nouja, leuk...) stukje geworden.
ik heb nog 1 foutje ondekt: 'waar haar moeder al thee aan het zetten was........Even later kwam haar moeder er ook aan' heeft ze 2 moeders verder is het eeen heel leuk, spannend stukje! meer meer meeeeeeer!!!
Jammer genoeg niet zo'n lang stuk. Ik heb een heel idee nu in m'n hoofd zitten, maar ik moet achter de computer weg. Dus hier een kort stukje:
“Hey Ganiël, kom effe!” riep Suzanne. Ganiël kwam er stoer aanlopen. “Hey chickie, wat wou je zegge?” zei hij. “Dat meisje, Christel, die hebben we effe in het bosje neergepleurt.” zei Suzan. Ganiël lachte bevestigend. “Ga jij haar maar even een lesje leren.” vervolgde Suzan, waarna ze verleidelijk naar de stoere 4e-klasser keek. Ganiël lachte genietend. Toen de bel ging, als sein dat de lessen weer begonnen, liep Ganiël naar buiten. Meneer Heyman, een leraar Nederlands, viel het op dat hij naar ‘het’ bosje liep, waar in principe niks te doen was. Nadat hij twee minuten in het bosje bleef, besloot meneer Heyman poolshoogte te nemen. Hij liep snel en met een serieuze, gespannen blik op het bosje af. Hij duwde de takken opzij en trof Christel doodsbang en huilend aan. Ganiël zat tegen haar aan en was betastte haar. “appelflap! Wat is dit in hemelsnaam? Ganiël, waar ben je mee bézig?! Ga nu van haar af! Meteen!” meneer Heyman was vreselijk kwaad. "Nu meekomen, allebei." De man liep trillend van boosheid, maar zwijgend terug naar de school, Ganiël en een doodsbange Christel liepen achter hem aan. Zo onopvallend mogelijk gingen de drie mensen het gesprekskantoor binnen.
Haha, Jeroentje en Paulientjuh zijn ook 2 'aanhangers'. En Rosalie123 (mijn zus) volgt het ook, maar post bijna nooit. En supertygetje volgde het geloof ik, en Pattyrex, en siënalover, en er zijn nog wel een stuk of 5 die ook gepost hebben.