Bokt.nl

Citaat:

Eindelijk ging de bel voor de pauze. Elise schoof haar boeken in haar tas en liep het scheikundelokaal uit. Opnieuw wemelde het van de mensen en ze deed haar best zich er een weg doorheen te banen. Omdertussen schoten haar ogen heen en weer, op zoek naar Sanne. Op de plaats waar ze altijd samen pauze hielden, bleef ze staan. Om zich heen kijkend bleef ze staan en wachtte een vijftal minuten. Sanne was echter nergens te bekennen.

Hmm... Waar zou ze uithangen? Misschien is ze vergeten, dat we hier altijd afspreken. Of misschien zijn al haar lessen uit gevallen. Nouja, dat is haast onmogelijk. Misschien ben ik ook wel veel te ongeduldig. Ze komt er vast zo aan. Ik wacht nog even, ze zal wel komen. Al die mensen ook. Waarom gaan ze niet gewoon rustig zitten? Waarom lopen ze zo langs me heen te dartelen? Ach ja, dat zal wel horen. Hé, is dat Sanne niet? Oh nee, dat is dat kind uit de tweede. Hmm. Ze lijken best op elkaar. Net zo spontaan en leuk. Ach ik wacht nog vijf minuten. Daarna zal ze wel niet meer komen.

Elise leunde wat tegen de harde muur aan en wachtte nog een tijdje. Toen er na vijf minuten nog geen spoor van Sanne te bekennen was, ging ze weer recht op staan en keek nog een laatste keer rond. Langzaam liep ze wat door de school en ging uiteindelijk maar naar buiten. Eenzaam plofte ze op een bankje neer in het park, vlak naast de school. Met haar ellebogen op haar knieën geleund, staarde ze wat voor zich uit naar het water in de vijver. Het was rustig in het park, vergeleken met de drukte in de school. Elise bleef een aantal minuten zo zitten en droomde wat weg. Ze schrok dan ook, toen plots iemand haar zachtjes op haar schouder tikte.
‘Mag ik er naast komen zitten?’ Opnieuw die stem. Elise keek op en herkende hem meteen. Het was de jongen die naast haar was komen zitten.

Oh jeej. Hoe heette hij nu ookal weer? Het was met een M.. hmm.. Oh ja, Mike. Hij vond mijn gedicht mooi. Ach, hij is vast gek. Moet je dat brilletje zien en dan dat haar. Wat komt hij eigenlijk doen? Zie ik er uit alsof ik aandacht nodig heb? Pff. Hij moet vast wat van me hebben. Hij heeft vast nu al iets misdaan.

Citaat:

Haast onzichtbaar knikte ze en schoof wat op, om ruimte te maken. Mike ging naast haar zitten en staarde wat met haar mee naar het water. De stilte die heerste was gespannen. Elise voelde zich niet op haar gemak en schoof nerveus wat heen en weer.
‘Ben je eh, pas verhuisd? Dat je zo ineens op onze school terecht komt?’ Elise keek hem kort aan en richtte haar ogen weer op het water. Mike knikte. ‘Mijn ouders zijn gescheiden. Toen zijn mijn moeder en ik verhuisd naar hier.’ Een zachte zucht ontsnapte en hij ontweek Elise haar ogen, die weer op hem gericht waren. Opnieuw werd het stil, maar het was een andere stilte dan hiervoor. Beide waren in hun eigen gedachten verzonken. Hun gedachten werden echter ruw onderbroken door het geluid van de bel, dat vanaf het schoolplein klonk. Nog steeds zwijgend stonden ze beide op en begonnen langzaam in de richting van het schoolplein te lopen. Elise zag sommige mensen naar ze kijken en elkaar aanstoten.

Pff. Hebben ze nou echt niks beters te doen, dan roddels de wereld in helpen? Zal je straks zien, denkt iedereen weer dat ik iets met hem heb. Maar ach, wat maakt het uit. Laat ze maar denken. Ze weten toch wel wat ze aan me hebben. Ze weten wat ze kunnen verwachten.


Zonder dat ze het besefte, was Elise stil gaan staan, midden op het schoolplein. Het plein was langzaam leeg gelopen, slechts wat laatkomers snelde zich nog langs haar heen. Mike kwam een eindje verderop tot stilstand en keek vragend achterom.
‘Eh, weet je, ik bedenk me net eh, dat ik weg moet.’ De jongen keek haar niet begrijpend aan. ‘Wat bedoel je?’ Elise draaide zich half om en knikte in de richting van de deur. ‘Ga jij nu maar naar de les, ik moet weg.’ De tweede bel klonk echter al en Mike maakte geen aanstalten om naar binnen te gaan. ‘Nu ben ik toch al te laat. Vertel eens, waar moet je zo ineens heen?’ Langzaam liep hij terug naar Elise en bleef naast haar staan. ‘Em...’ Ze haalde haar schouders op en dacht koortsachtig na. ‘Ik eehh..’ Mike grinnikte en schudde zijn hoofd. ‘Laat maar, ik snap het al.’ Elise glimlacht en begon het schoolplein af te lopen. ‘Mijn moeder schrijft wel een briefje of desnoods vervals ik haar handtekening wel weer.’ Mike knikte en liep naast haar mee.

Citaat:

Opnieuw liepen ze terug naar het park, langs het bankje waar ze op hadden gezeten. Elise zette er wat vaart achter en ging voor hem lopen.

Waarom achtervolgt hij mij? Wat moet hij van me? Hij kan toch gewoon naar zijn les gaan, mij met rust laten. Heb ik wat van hem aan ofzo. Argh, hij heeft vast geen leven en houdt er van achter mensen aan te lopen. Hmm. Misschien schud ik hem af als ik ga rennen. Hij heeft vast geen goede conditie.

Elise keek schuin achterom en versnelde nog wat. Na drie passen begon ze te rennen en liet haar benen het werk doen. Met grote passen bewoog ze zich voort over het verharde pad en keek naar beneden. De grond schoof onder haar door, al was het stromend water. Elise glimlachte zomaar wat en keek nog eens om. Tot haar grote verbazing zat Mike haar flink op de hielen. Ze fronste haar wenkbrauwen, keek weer voor zich uit en versnelde nog wat. Na een meter of vijftig week ze af van het pad en schoot tussen de bomen en struiken door. Af en toe bukte ze, ontweek een laaghangende tak of sprong over een boomstronk heen. Lang ging het goed en het leek of ze hem had afgeschud. Vluchtig keek Elise achterom, zag hem niet, net zo min als de boom die plots voor haar verschenen was. Hard knalde ze er tegenop, voelde hoe haar hoofd de bast van de boom raakte en zakte in elkaar. Verdwaasd bleef ze op de grond liggen en een zachte kreun ontsnapte uit haar mond. Met twee vingers taste ze haar voorhoofd af en kromp ineen bij de scheut pijn die vervolgens door haar hoofd schoot.