Had helaas een paar vervolgjes gemist, terwijl ik wel geabonneerd ben
op dit topic
Maar jah.. nu heb ik het toch weer gelezen 
Vervolg!
[verhaal] lees dit ff a.u.b.
Moderators: Polly, Muiz, NadjaNadja, Telpeva, Essie73, ynskek, Ladybird
- FrontC
-
- Berichten: 4969
- Geregistreerd: 02-04-04
- Woonplaats: Utrecht
Geplaatst door de TopicStarter : 12-06-04 09:53
Ik lag op mijn rug, in de stikdonkere kamer van Ruby. Ik sliep nog niet. Waarom? Ik hoorde geluiden. Niet zomaar geluiden, nee, voetstappen, zachte stemmen. Ook zag ik af en toe een schim door de kamer trekken. ‘Sophie?’ Het was Ruby. ‘Ben jij ook nog wakker?’ ‘Ja!’ Antwoordde ik zachtjes. Ruby deed het lampje op haar nachtkastje aan, en ging op haar bed zitten. ‘Ik kan en durf niet te gaan slapen…’ Zei ze droevig. Ik ging naast Ruby zitten en sloeg een arm om haar heen. ‘Het leek allemaal zo mooi, zo’n mooi groot huis… En nu blijkt dat er regelmatig gekke dingen gebeuren!’ Ik zuchtte. ‘Ruby, meid, het klinkt allemaal zo akelig en dat is het misschien ook wel… Maar je weet toch dat er van die middeltjes tegen geesten zijn? We zouden het allicht eens kunnen proberen!’ Ruby knikte. ‘Maar hoe komen we dan in contact met zo’n iemand?’ Ik haalde mijn schouders op. ‘Geen idee, internet bijvoorbeeld. We zouden nu even vlug op internet kunnen kijken…’ Ruby knikte. ‘Goed idee!’ We wachtte totdat de computer was opgestart. ‘Typ in: www.google.nl.’ Commandeerde ik. Ruby knikte. ‘En typ nu in: ‘geesten verjagen’, ja?’ Ruby typte heel voorzichtig. ‘Enter!’ We bekeken de resultaten, en even later hadden we een goede site gevonden.
Geesten zijn niet prettig, als ze u dag en nacht storen. Wij raden u dus ook aan om gespecialiseerde mensen om raad te vragen. Zij kunnen dan, samen met u, de geesten verjagen. Wilt u niet meteen professionele hulp inroepen, zijn de onderstaande tips een goed initiatief.
1) Voor u de tips gaat gebruiken, zult u eerst moeten weten wat voor geest het is. Een meter kunt u gemakkelijk maken. Steek een lange kaars op en zet deze op een zwart karton. Blaas voorzichtig in de vlam en concentreer u op een zwarte, dorre roos. Als u de geest weer ziet of hoort komen, blaast u nog eens tegen de vlam. Als er écht geesten zijn in uw huis, zal de vlam een zilverachtige rook uitstaan. Dan neemt u een roos en houd deze boven een vlam. Wat gebeurt er met de roos?
a. zij verkleurt heel langzaam zwart: de geest is niet heel kwaadaardig, gebruik bij de tips Factor 1.
b. zij verdort direct en kleurt meteen zwart, alle blaadjes vallen in de vlam: deze geest is wel kwaadaardig, heel erg zelfs. Factor 2.
c. Zij krijgt meteen nieuwe knoppen: deze geest is niet kwaadaardig, hij of zij bedoelt het goed. Gebruik factor 3.
d. Zij verkleurt heel langzaam iets donkerder: deze geest is een combinatie tussen factor 1 en 3: factor 4.
‘Moeten wij dat nu doen?’ Vroeg Ruby. Ik knikte. ‘Natuurlijk moeten we dat doen, wat wil je anders?’ Ruby pakte de spullen. ‘Doe jij dat proefje, ik durf niet…’ Zei Ruby angstig. Ik knikte. Ruby zette alles klaar en stak de kaars aan, ik concentreerde me. Even later kwam inderdaad een dunne, zilverachtige rook uit de kaars. Ik nam de roos en hield die boven de vlam. Er gebeurde eerst niets. En toen ik beter keek, zag ik dat de roos heel licht verkleurd was. Mooi zo. Ik blies de vlam uit en legde alles opzij. ‘En dan?’ We lazen verder.
Klik hier op de factor van uw geest.
We klikten op factor 4.
1) Omdat de geest van factor 4 niets kwaads bedoelt, hoeft ze ook niet gedwongen te worden om weg te gaan. Tip een werkt zeer goed. Steek een lange kaars aan en zet deze in een doosje met rozenblaadjes. Hang ongeveer tien centimeter boven de brandende kaars een dromenvanger. De geest zal u nu meer met rust laten.
2) Neem een zwart kartonnen doosje en teken er een pentagram op. Snij het binnenste van het pentagram uit. Zet een theelichtje in het doosje en zet dit doosje op de vensterbank.
‘Zullen we tip een en twee dan maar uitvoeren?’ Ik knikte. Ruby zocht naar spullen, terwijl ík alles nog eens doorlas. ‘Klaar?’ Ik knikte. We deden alles precies zoals uitgelegd. ‘Gaat dit niet in brand vliegen?’ Ik schudde mijn hoofd. ‘Nee hoor, maak je maar geen zorgen. Doe wel de deur op slot en zet het raam een stukje open!’ Ruby nikte.
Even later lagen we allebei weer in ons bed. De kaarsen brandden en we hadden tot nu toe geen last meer gehad van iets of iemand. ‘Welterusten!’ Maar Ruby gaf al geen antwoord meer.
klinkt misschien een beetje ongeloofwaardig...? Heb het allemaal uit mijn mouw moeten schudden, don't try this at home
Ik wacht al op de vervolg - MoonWencke
-
- Berichten: 5529
- Geregistreerd: 26-01-04
- Woonplaats: Bonn
- FrontC
-
- Berichten: 4969
- Geregistreerd: 02-04-04
- Woonplaats: Utrecht
Geplaatst door de TopicStarter : 12-06-04 10:35
‘En dan is dit mijn eigen kamer!’ Ruby opende de deur. ‘Wauw!’ Ik knikte en liep de kamer rond. Dit was de eerste keer dat ik in Ruby’s nieuwe huis kwam, sinds ze verhuisd was. Ik zou twee weken bij haar komen logeren, voor de lol. Ruby was mijn enige en beste vriendin. We vertelde elkaar alles. Zo wist ik ook dat haar ouders helemaal niet waren gewonnen in een loterij, wat ze wel beweerden. Ruby’s vader ging altijd naar het casino, hij was gokverslaafde. En ongeveer een maand geleden had haar vader de jackpot gewonnen. Nu hadden ze dit prachthuis gekocht. Ik ging zitten in een van de fauteuilles. ‘En, wat vind je van mijn kamer?’ Ik keek nog eens rond. ‘Leuk, veel leuker dan je oude kamer. Deze mat is ook heel mooi!’ Ruby’s vorige kamer was heel vrolijk geweest, met groen en gele muren, hartjes geschilderd op het plafond en heel kleurrijke meubels. Toch was deze kamer mooier. Er lag parket op de vloer, met daarover een hoge mat. Alles was in beige tinten. De gordijnen en meubels waren allemaal overtrokken met linnen, natuurlijk beige linnen. Wat had ik ook graag zo’n kamer gehad! ‘Wacht even, dan ga ik wat cola halen.’ Ruby sprong op en verdween de deur uit. Ik stond op en liep wat rond. Op het bruine nachtkasje stonden een heleboel foto’s. Toen ik mijzelf zag in een lijstje met ‘best friends for ever’ erop glimlachte ik. Ik moest ook lachen om de vele foto’s en posters van honden. Ruby was dol op honden, ze had er zelf twee. Twee lieve labradors, twee teefjes. Een blonde, Prinsess, en een zwarte, Enjoy. Plotseling kreeg ik het gevoel dat iemand me aanstaarde. Hé? Ik keek om me heen. Niets, alleen een grote hondenposter aan de muur. Plotseling voelde ik een koude windvlaag over me heen streken. Wat was dat?! Ik zag de gordijnen lichtjes bewegen. Natuurlijk, het raam stond open. Ik schoof een gordijn open. Raar… Alle ramen waren dicht en de deur ook… ‘Hier ben ik weer!’ Ruby kwam binnen met twee glazen cola. ‘Proost!’ Zei ze lachend. Ik knipoogde. ‘We krijgen binnenkort waarschijnlijk een nieuw hondje!’ Ruby stond op en zette de computer aan. ‘Ik heb al foto’s,’ Zei ze en wachtte tot de computer was opgestart. ‘Kijk!’ Ik liep naar de computer toe. Een zwart wit gevlekte hond keek me lief aan. ‘Wat is dat voor een ras?’ Ik wist niet veel van honden, in tegenstelling tot Ruby. ‘Dat is een Akita Inu.’ ‘Pardon?!’ Ik gniffelde. ‘Kun je dat nog eens herhalen?’ Ruby knikte en glimlachte breed. Meteen volgde een hele kopie van alles wat over dat ras in de hondenencyclopedie stond. ‘Maar hij is erg schuw en heeft liefde nodig. Het is een reu, en hij heeft nog geen naam.’ Ruby liet de andere foto’s ook zien. Het was een erg lief hondje. ‘Kom, dan laat ik je zien waar jij komt te slapen.’ We liepen een smalle wenteltrap op. ‘Deze etage is speciaal voor jou. Je eigen badkamer, je eigen wc, je eigen slaapkamer, je eigen alles!’ Ik keek rond. Ik vroeg me af waarom ik niet gewoon bij Ruby kon slapen. Deze etage beviel me ook niet. Misschien was het de krakende trap, de verroeste buizen op de badkamer, het donkere interieur of iets anders, er was iets wat me niet beviel. Ik besloot er niets over te zeggen. ‘Kom je mee? Even wandelen met Enjoy en Prinsess.’ Ik knikte en liep de trap weer af. ‘Ik haal de riemen, dan haal jij de honden even?’ Ik knikte en liep naar de bijkeuken, waar de honden hun eigen ‘woonplekje’ hadden.
Even later liepen we met de honden aan de lijn de tuin uit. ‘Mag ik een stukje gaan rennen met Enjoy?’ Enjoy was veel sportiever dan Prinsess, net als ik tegenover Ruby. ‘Is goed, als je deze weg blijft volgen kun je op een gegeven moment rechtsaf en dan kom je op een pad naast een beekje. Als je dat pad blijft volgen kom je uiteindelijk bij een open plek.’ Ik knikte. ‘Nou, tot zo dan hé?’ Ruby knikte ook. ‘Wacht op me bij het veldje. Als ik er na twintig minuten nog niet ben kom je maar terug. ‘Oké, tot zo dan!’ Ik begon te rennen en Enjoy kwam enthousiast achter me aan. Even later was ik aangekomen bij het beekje. Er hing een enge sfeer. Er hing griezelige, spookachtige nevel en het was er doodstil. Ik schrok me dus ook kapot toen ik een kraai keihard hoorde krijsen. ‘Kom Enjoy…’ Ik maakte mijn zin niet af, want mijn stem sneed akelig hard door het hele gebeid. ‘Wat doet een meisje zoals jou, alleen in het bos?’ Mijn hart begon sneller te kloppen en ik draaide me om. Niets, niemand, nergens. Wie was dat geweest?! ‘Hallo daar?’ Vroeg ik met een angstige stem. Enjoy wou plotseling niet meer verder. Ze bleef stokstijf staan, in de jachthouding en met haar staart stokstijf door de dunnen nevel gestoken. Toen blafte ze drie keer keihard. ‘Wie was dat…?’ Ik draaide me om. Toen schrok ik me te pletter. Een lange man in een zwarte regenjas. Een kraag die tot boven zijn mond was opgezet, en een hoed die over zijn ogen kwam. ‘Wie… Ik…’ Enjoy blafte nog eens. Toen moest ik terug. Ik had het gevoel dat de man niet veilig was. Ik begon te rennen, met Enjoy op mijn hielen. Toen ik nog eens omkeek zag ik dat de man achter me aan kwam. Maar hij had geen kans, ik zat op een atleetclub en bovendien zag ik dat hij mank liep. ‘Kom terug!’ Zijn stem klonk als een machine die jaren niet gelopen had. Een akelige stem, met een diepe rochel erdoorheen. Ik rende steeds harder, en Enjoy haalde me in. Staart tussen de benen en rennen. Toen was ik weer veilig, op de oprijlaan. Toen realiseerde ik me Ruby. Waar was ze?! oliebol! Ik besloot terug te gaan. Of toch niet? Of wel…? Of..? Toen ik het beeld weer voor me zag van de enge man, besloot ik om eerst aan te bellen bij de ouders van Ruby. Met trillende vingers drukte ik op de bel. ‘Ding, dong.’ ‘Haay!’ ‘RUBY!’ Ik viel Ruby in haar armen. De tranen stroomden over mijn wangen. ‘Wat is er?’ Ik strompelde naar binnen en vertelde alles. ‘Kom maar, dan krijg je iets tegen de schrik.’ Ik glimlachte met trillende mondhoeken. ‘Waar was jij eigenlijk?’ Ruby ging zitten en maakte een gebaar dat ik dat ook moest doen. ‘Nou, bij de verbouwing hebben we een aantal ramen moeten vervangen. Een ander raam dat moest worden vervangen, had mijn o zo slimme vader laten vallen. Toen lagen er dus allemaal scherven. Nieuwsgierige Prinsess moest natuurlijk even door de scherven heen lopen, dus ze had een scherf in haar pootje gekregen. Het kon geen kwaad volgens de dokter, ik moest alleen zalf smeren en opletten dat het niet ging bloeden. Helaas ging het bloeden halverwege de wandeling daarstraks dus ik moest terug.’ Ik knikte en moest toch even grinniken. ‘Maar, dan laat je mij zomaar achter?!’ Ruby schudde heftig haar hoofd. ‘Nee! Ik had toch een boodschap in de grond geschreven?! Heb je die niet gezien?’ Ik fronste mijn wenkbrauwen en schudde nu mijn hoofd. ‘Nee, niet gezien. Die heeft dat enge figuur misschien uitgeveegd.’ Ruby knikte. ‘Hoi pap!’ Ik draaide me om. Daar was de vader van Ruby! ‘Kom maar eten!’ We liepen door naar de eetzaal, een gezellig ingerichte ruimte met een lange vierkante tafel. ‘En, hoe was het vandaag?’ Vroeg de vader van Ruby, terwijl hij ging zitten. Ruby begon te praten als een waterval die door een stuwdam was tegengehouden. Over school, over eindelijk vakantie en natuurlijk over die enge man in het bos. ‘Zo zo? Een man in het bos? Hoe zag hij er uit?’ Ruby wende zich tot mij. Ik zuchtte even, zacht genoeg dat niemand het kon horen. ‘Eigenlijk als een detective. Een lang, grijszwarte regenjas met maar heel weinig knopen. Zwarte schoenen. Een hoog opgezette kraag, en een ingedeukte bruine hoed die over zijn ogen kwam.’ Ruby’s vader knikte. ‘Klonk hij toevallig heel schor?’ Ik keek op. ‘ja!’ Ruby’s vader knikte. ‘Dan weet ik wie dat is. Morgen zullen we met zijn drieën nog eens het bos in gaan.’ Ik fronste mijn wenkbrauwen. ‘Wie is dat dan?’ ‘ja!’ Ruby mengde zich ook in het gesprek. ‘Nou, zie je dat huisje naast ons huis? Daar woonde vroeger de tuinmannen en poetsploeg van de rijke familie, die in dit huis woonde.’ Ik knikte. ‘Ga verder!’ ‘Die hulpploeg zal ik het maar even noemen, deed hier al het werk. Ze kenden niet veel meer dan de tuin, het huis en hun huisje, maar het was er erg gezellig. Een van de tuinmannen had geen vrouw, net als dat hij geen vrienden had. Toen hij bij de hulpploeg ging, kreeg hij wel vrienden. Hij verkocht zijn flatje en leefde op het geld dat hij verdiende. En toen… Toen ging de familie verhuizen. Alles moest uit het huis. De hulpploeg ook. En de eenzame tuinman…’ Er viel een stilte. Ik at weer verder aan mijn eten. ‘Maar, wat moest die man dan van mij? En hoe weet u dat?’ De vader van Ruby lachte. ‘Ik ga ook wel eens met de honden wandelen hoor, hahaha. Maar wat die man van je moest weet ik niet.’ We aten allemaal verder, en het bleef stil. ‘Zullen we straks een dvd kijken?’ Ik knikte. ‘Leuk! Welke?’ Ruby haalde haar schouders op. ‘Als je klaar bent met eten kunnen we even gaan kijken…’ Ik knikte en stond op. Het was een saaie film, over een meisje waarvan haar ouders gingen scheiden. Toen de film af was gelopen (vader en moeder trouwden opnieuw, saai einde) gingen we naar boven. Ik besloot om het nu te vragen. ‘Ruby?’ Ruby keek op. ‘Jah?’ Ik keek even naar mijn voeten.
‘Waarom mag ik niet bij jou op je kamer komen slapen?’
‘Waarom zou je bij mij moeten slapen?!’
‘Dat is toch veel gezelliger’ zei ik, en ik schopte tegen de rand van het bed
‘Waarvoor heb je dan je eigen etage? En als we al die tijd dat je bij ons komt logeren op mijn kamer slaapt dan valt er weinig te slapen!’ Ik grinnikte, Ruby keek boos. ‘Ga nou maar gewoon op je eigen kamer, dan proberen we het een nachtje. Lukt het echt niet dan kijken we wel verder.’ Ik wist dat de discussie nu beëindigd was. ‘Vanaf acht uur kun je me komen opzoeken. Als ik niet in mijn kamer ben, ben ik beneden.’ Ik knikte. ‘Kan ik nog even snel douchen?’ Vroeg ik. Ruby knikte. ‘Tot morgen, slaap lekker.’ ‘You two!’ Ik sloot de deur achter me en gaf een trap in de lucht. ‘Verdomme!’ Ik klom de wenteltrap op en begon me uit te kleden. Toen ik de kraan open draaide, schrok ik me kapot. Een dun straaltje bruin water sijpelde uit de verroestte kraan. Ik draaide de kraan wat harder open. Het bleef en smerig straaltje. Ik zuchtte en besloot me in de gewone wasbak te wassen. Met een washandje moest ik me nat maken, wat niet echt ging. Nou moe! Dan niet! Ik kroop in bed en draaide me op mijn rug. Hé? Zag ik dat nu goed? Ik ging rechtop zitten. Jawel hoor. Er zat een luik in het plafond! Ik ging staan op het bed en betaste de rand van het luik. Zou dat luik open kunnen? Heel voorzichtig trok ik het open. Een hele stoflaag kwam me tegemoet. Was hier ook een ladder? Ik greep me aan de rand van het luik vast. Na wat tasten voelde ik een ladder. Voorzichtig trok ik de ladder naar beneden! Iiiiiih!!!!! Een spin! Bijna had ik de ladder laten vallen. Voorzichtig, iedere beweging secuur en doordacht, voetje voor voetje, hand voor hand. En eindelijk, ik was boven. Ik keek eens rond. Er stond niet veel. Een oude kinderkoets, wat dozen, een wieg en wat speelgoed. Vreemd. Wat deden al die spullen hier? Ze waren nog zo goed als nieuw. Plotseling verstijfde ik. De kinderkoets kwam heel langzaam in beweging. En toen viel ik bijna flauw. Een witte, doorschijnende gedaante duwde de kinderkoets. Als ik goed keek zag ik dat het een vrouw was met een schort voor. Ze had haar haren in een lange vlecht. Toen zag die vrouw mij. ‘Je leeft nog…’ Fluisterde ze. Ze kwam naar de toe. Bah! Ik deed een stap achteruit en gleed uit in het stof. Auw… Toen ik mijn ogen open deed was ze weg. De kinderkoets stond nog op de zelfde plaats, en je kon geen voetstappen zien in het stof, Toch had het zo echt geleken… Het was maar een illusie, dwong ik mezelf toe om te geloven. Een koude huivering kroop mijn rug op. Ik klom naar beneden en wierp nog een laatste blik op de zolder. Verbeelde ik het me of stond de koets nu toch ergens anders? ‘Je leeft nog…’ Vliegensvlug schoof ik de ladder terug, gooide het luik toe en kroop in bed. Het ‘je leeft nog’ bleef zich herhalen in mijn hoofd…
Ik kwam moeilijk in slaap. Op mijn rug, op mijn zij, op mijn andere zij, op mijn buik… Uiteindelijk viel ik in slaap, en droomde ik.
Ik zag een blokhut. Het was een gezellig, knus hutje. Ik ging naar binnen. Er waren veel mensen, bijna allemaal hetzelfde. Er was een groep vrouwen met hun haar in een vlecht, een zwarte rok, een zwart truitje en een schortje voor. Poetsvrouwen of serveersters? Dan waren er nog mannen, helemaal in het zwart. Netjes gekleed, een zwarte broek, wit hemd, zwart colbertjasje en een stropdas. Butlers? Er waren ook nog twee mannen die er uit zagen als koks. En nog een paar andere mensen. Het beeld vervaagde weer. De zelfde woonkamer van net zag ik weer, alleen was deze nu leeg. Er zaten twee mensen. Twee serveersters. Eentje met een lange vlecht, een vrouw die ik vaag herkende. En eentje met een kort vlechtje. De vrouw met de lange vlecht huilde, zag ik nu pas. Met een witte zakdoek depte ze haar ogen droog. ‘Wat is er toch?’ Vroeg de vrouw met de korte vlecht. ‘Ik ben zwanger!’ Meteen kwam weer een stortvloed van tranen. ‘En je mag niet zwanger zijn als werkvrouw! En ik weet niet eens van wie!’ De vrouw met de lange vlecht huilde, huilde en bleef maar huilen. De vrouw met de korte vlecht begon te praten. ‘Schat, maak je geen zorgen. Kan jij er wat aan doen dat iemand je op een feest verkracht heeft…’ Ik huiverde. ‘En bovendien merk je de eerste vijf maanden er niets van dat je zwanger bent. De laatste vier maanden blijf je gewoon weg. Als er maar negenenveertig werkvrouwen zijn in plaats van vijftig, merken ze dat toch niet. Geen zorgen.’ De vrouw met de korte vlecht wreef de andere vrouw over haar rug. ‘Ik kan het niet geheim houden! Waar moet mijn kind slapen? Hier komen ze controleren! Moet ik zonder dokter bevallen? Hoe moet dat dan?! Ik wil niet ontslagen worden!’ Ik slikte moeizaam. De tranen sprongen me in mijn ogen. Plots vervaagde het beeld weer. Ik hoorde nog alleen maar stemmen. ‘Help! Auw, een wee! Ik hou het niet!’ Toen kwam een andere stem. ‘Kalm maar, blijf door ademen. Adem in, hou vast, en adem uit.’ Weer een andere stem. ‘Ja toe, persen maar! Daar komt hij! Ja!’ Wéér een andere stem: ‘Ja! Het is een meisje! Gefeliciteerd!’ ‘Hoe gaat ze heten?’ De eerste stem kwam weer. ‘Tine wordt het. Lieve Tine!’ Het geluid vervaagde. Plots stond ik in dezelfde kamer als waar ik sliep in dit huis. Ik hoorde een stem. ‘Kom, hierboven is de kamer voor Tine.’ Ik klom de ladder op. Ik zag een mooie kamer, met roze behang en een wieg. Toen werd ik wakker.
Wat was dat voor een rare droom geweest?! Ik keek op mijn klokje. Half twee. Ik draaide me om en viel in slaap.
De volgende keer dat ik wakker werd, was het al half tien. Ik kleedde me aan, waste me, (natuurlijk met een washandje boven de wasbak) en liep naar Ruby’s kamer. Ik klopte op de deur en ging naar binnen. ‘Goedemorgen!’ Ik schrok. ‘Ruby, wat is?’ Ruby zat op haar bed te huilen. Vaag verstond ik ‘Ik ben gek geworden. Knettergek.’ Ik knipperde met mijn ogen en liep naar Ruby toe. ‘Hallo…’ Zei ze zachtjes. ‘Ruby, wat is er gebeurt meis?’ Ik ging naast haar op het bed zitten. ‘Ik ben gek, helemaal gek. Ik zie dingen die er niet zijn.’ ‘Zoals? Een vrouw met een vlecht en een kinderkoets?’ Ruby keek me verwondert aan. ‘Wacht eens even. Zie jij dat dan ook of kun je gedachtelezen?’ Ik grinnikte. ‘Ik ben ook gek, als het aan jou ligt. Met andere woorden: ik zie het ook ja. Kom maar eens kijken wat ik ontdekt heb!’ We liepen de wenteltrap op, naar mijn slaapkamer. Ik deed het luik open en trok de ladder omlaag. ‘Volg mij!’ Ik klom naar boven. Even later stonden we allebei boven. ‘Wauw!’ Ruby keek rond. ‘Hoe weet je van het bestaan van deze kamer?!’ Ik vertelde van mijn ontdekkingen en mijn dromen. Ruby knikte na het hele verhaal gehoord te hebben. ‘Maar wacht even. Denk jij soms dat er een verband is tussen die griezel en het hele gebeuren rondom je leeft nog?’ Ik haalde mijn schouders op. ‘Ik had me zo bedacht dat ik wel eens heel erg op Tine zou kunnen lijken!’ ‘Ja! Dat is het! Maar nog even alles op een rijtje zetten’ Ik knikte en begon. ‘Op een personeelsfeest wordt een vrouw verkracht, die zwanger wordt van een onbekende man. Als bediende mag je géén echtgenoot of kind hebben. Dus die vrouw moet het verborgen houden. En dan bouwt een tuinman of zo een kamer boven de bediende-etage.’ Ruby knikte. ‘Zo is het waarschijnlijk gegaan ja!’ ‘Wat wil je hier nu doen?’ Ik dacht even na. ‘Misschien kunnen we bewijs zoeken. Ik bedoel, het einde is er nog steeds niet. Hoe kwam Tine aan haar einde? En haar moeder? Laten we zoeken naar bewijs in die dozen. Ik neem deze stapel wel.’ Even later waren we allebei druk de dozen aan het doorzoeken. Kinderkleren, luiers, speelgoed… Al snel was ik aan mijn laatste doos. Niets. ‘Heb jij wat gevonden?’ Ik kroop wat dichter naar Ruby toe. ‘Nog niet, maar ik heb nog twee dozen.’ Geduldig keek ik toe hoe Ruby de dozen doorzocht. ‘Hebbes! Ik heb het!’ Ik boog me over Ruby’s schouder. Wat we nu hadden gevonden, kon wel eens heel veel voor ons betekenen…
‘Voorzichtig!’ Riep ik angstig. We hadden een dikke stapel enveloppen gevonden. Maar helaas, ze waren ieder met dikke, vergeelde tape dichtgeplakt. Met haar nagels maakte Ruby de eerste envelop open. ‘Een krantenartikel!’ Gretig begonnen we te lezen. Het eerste uitgeknipte artikeltje was een geboorteadvertentie. Klein, en onopvallend.
3-januari 1992 Daalwassen
Gisteren kwam Tine Gorderstak als een wolk van een baby ter wereld.Ik ben erg trots op je, mijn lieve Tine. Leef nog lang en gelukkig. Veel liefde, je moeder Antionette.
‘Niet echt bijzonder, vind je niet?’ Ik knikte. ‘Volgende!’, riep Ruby gretig. Het volgende was een geboortekaartje, met ongeveer dezelfde inhoud. Dat was het dan in die envelop. Terwijl Ruby de volgende envelop open maakte wachtte ik geduldig af. Deze envelop bevatte ook niet veel interessants. Wat felicitatiekaarten. De volgende envelop, en tevens ook de laatste, bevatte wél bruikbare informatie. Als eerste een klein krantenartikeltje.
26 juli 1992 Daalwassen
Gisteren is een hysterische vrouw aangetroffen in het Noorderbos te Daalwassen. De politie heeft haar meegenomen en onderbracht in een psychische kliniek. Onderzoeken hebben nog niets uitgewezen, wel weet de politie wie deze vrouw is. Als iemand hier meer informatie over weet, bel ons dan.
Daaronder stond een rits telefoonnummers. ‘Denk jij, dat Antionette die vrouw is? Die hysterische vrouw?’ Ik dacht even na. ‘Wie anders? Alleen, waarom is ze zo hysterisch?’ Ruby haalde haar schouders op. ‘Daar komen we vast nog wel achter.’ Ik knikte. Net toen Ruby de volgende envelop wou open maken hoorde we een stem. ‘Ruby? Sophie? Komen jullie?’ Ik stond op en klopte het stof van mijn broek. Het was Ruby’s moeder die riep. Vlug klommen we weer naar beneden en deden het luik dicht. Trap af, nog een trap af, en toen waren we beneden. ‘Waar waren jullie?’ Ik keek Ruby vlug aan, en bedacht toen een smoes. ‘Wij waren even op mijn logeerkamer, ik wou Ruby mijn verzameling postzegels laten zien!’ Ik hield mijn adem in. Wat een slechte smoes! ‘Waarvoor moesten wij naar beneden komen?’ Vroeg Ruby, die redelijk slecht gehumeurd was geworden. ‘Ik wou met jullie gaan zwemmen. Hebben jullie daar zin in? Daar is zelfs een speciaal bad waar honden in mogen!’ Ik en Ruby knikte hevig. ‘Leuk zeg! Sophie kan een bikini van mij lenen. Kom Soof, dan gaan we er een uitzoeken!’ We liepen de trap op, en even later weer af, maar nu was ik in het bezit van een leuke bikini. ‘Had jij al alles ingepakt?’ Ruby’s moeder knikte. ‘Handdoeken, honden met riemen, lekkers, brood, geld, kortom alles!’ Zei Ruby’s moeder trots. ‘Kom, dan gaan we.’
Een half uur later lagen Ruby en ik allebei op een handdoek te zonnen. ‘Enjoy?’ Riep ik. Enjoy kwam kwispelend naar me toe, weliswaar druipnat, maar dat gaf niet. ‘Knuffel?!’ Enthousiast likte Enjoy me door mijn gezicht. ‘Jaja, je bent lief en ik hou ook van jou!’ Enjoy liet een balletje voor me vallen, dat ik vandaag al zeker twintig keer had weggeworpen in het water. Ik gooide het balletje weg en glimlachend keek ik Enjoy na, die met een harde ‘plons’ in het water sprong. ‘Wat is het toch heerlijk zo, niets aan je hoofd, en vooral geen geesten of enge mysteries!’ Zei ik lachend. Ruby knikte instemmend. ‘Heb je enig idee wat we kunnen doen?’ Vroeg Ruby. Ik haalde mijn schouders op en schudde mijn hoofd. ‘Nu even niet! Ander onderwerp!’ Ruby lachte. ‘Wanneer komt die Katinu? Dat hondje?’ Ruby barste in lachen uit. ‘Het is een Akita Inu! Ik gniffelde. ‘Een takitanu, ook goed, of whatever, wanneer komt hij?’ Ruby giechelde nog eens. ‘Hij komt helaas pas over een maandje, dan ben jij hier al weg.’ Ik trok een pruillip. ‘Ach, zielige jij, wahaha!’ Ik grinnikte. ‘Ruby?’ ‘Ja?’ Ik schoof wat korter naar Ruby toe. ‘Moeten wij jouw ouders niets vertellen van dat hele gedoe met die vrouw en haar baby?’ Ruby bleef even stil. ‘Ik weet het niet, ik denk zelf dat het daar nu nog te vroeg voor is.’ Toen kwam Ruby’s moeder met de mededeling dat we moesten gaan. ‘Trouwens, wil je vanavond op mijn kamer slapen, gezellig met z’n tweeën?’ Ik knikte hevig. ‘Graag zelfs!’
Ik lag op mijn rug, in de stikdonkere kamer van Ruby. Ik sliep nog niet. Waarom? Ik hoorde geluiden. Niet zomaar geluiden, nee, voetstappen, zachte stemmen. Ook zag ik af en toe een schim door de kamer trekken. ‘Sophie?’ Het was Ruby. ‘Ben jij ook nog wakker?’ ‘Ja!’ Antwoordde ik zachtjes. Ruby deed het lampje op haar nachtkastje aan, en ging op haar bed zitten. ‘Ik kan en durf niet te gaan slapen…’ Zei ze droevig. Ik ging naast Ruby zitten en sloeg een arm om haar heen. ‘Het leek allemaal zo mooi, zo’n mooi groot huis… En nu blijkt dat er regelmatig gekke dingen gebeuren!’ Ik zuchtte. ‘Ruby, meid, het klinkt allemaal zo akelig en dat is het misschien ook wel… Maar je weet toch dat er van die middeltjes tegen geesten zijn? We zouden het allicht eens kunnen proberen!’ Ruby knikte. ‘Maar hoe komen we dan in contact met zo’n iemand?’ Ik haalde mijn schouders op. ‘Geen idee, internet bijvoorbeeld. We zouden nu even vlug op internet kunnen kijken…’ Ruby knikte. ‘Goed idee!’ We wachtte totdat de computer was opgestart. ‘Typ in: www.google.nl.’ Commandeerde ik. Ruby knikte. ‘En typ nu in: ‘geesten verjagen’, ja?’ Ruby typte heel voorzichtig. ‘Enter!’ We bekeken de resultaten, en even later hadden we een goede site gevonden.
Geesten zijn niet prettig, als ze u dag en nacht storen. Wij raden u dus ook aan om gespecialiseerde mensen om raad te vragen. Zij kunnen dan, samen met u, de geesten verjagen. Wilt u niet meteen professionele hulp inroepen, zijn de onderstaande tips een goed initiatief.
1) Voor u de tips gaat gebruiken, zult u eerst moeten weten wat voor geest het is. Een meter kunt u gemakkelijk maken. Steek een lange kaars op en zet deze op een zwart karton. Blaas voorzichtig in de vlam en concentreer u op een zwarte, dorre roos. Als u de geest weer ziet of hoort komen, blaast u nog eens tegen de vlam. Als er écht geesten zijn in uw huis, zal de vlam een zilverachtige rook uitstaan. Dan neemt u een roos en houd deze boven een vlam. Wat gebeurt er met de roos?
a. zij verkleurt heel langzaam zwart: de geest is niet heel kwaadaardig, gebruik bij de tips Factor 1.
b. zij verdort direct en kleurt meteen zwart, alle blaadjes vallen in de vlam: deze geest is wel kwaadaardig, heel erg zelfs. Factor 2.
c. Zij krijgt meteen nieuwe knoppen: deze geest is niet kwaadaardig, hij of zij bedoelt het goed. Gebruik factor 3.
d. Zij verkleurt heel langzaam iets donkerder: deze geest is een combinatie tussen factor 1 en 3: factor 4.
‘Moeten wij dat nu doen?’ Vroeg Ruby. Ik knikte. ‘Natuurlijk moeten we dat doen, wat wil je anders?’ Ruby pakte de spullen. ‘Doe jij dat proefje, ik durf niet…’ Zei Ruby angstig. Ik knikte. Ruby zette alles klaar en stak de kaars aan, ik concentreerde me. Even later kwam inderdaad een dunne, zilverachtige rook uit de kaars. Ik nam de roos en hield die boven de vlam. Er gebeurde eerst niets. En toen ik beter keek, zag ik dat de roos heel licht verkleurd was. Mooi zo. Ik blies de vlam uit en legde alles opzij. ‘En dan?’ We lazen verder.
Klik hier op de factor van uw geest.
We klikten op factor 4.
1) Omdat de geest van factor 4 niets kwaads bedoelt, hoeft ze ook niet gedwongen te worden om weg te gaan. Tip een werkt zeer goed. Steek een lange kaars aan en zet deze in een doosje met rozenblaadjes. Hang ongeveer tien centimeter boven de brandende kaars een dromenvanger. De geest zal u nu meer met rust laten.
2) Neem een zwart kartonnen doosje en teken er een pentagram op. Snij het binnenste van het pentagram uit. Zet een theelichtje in het doosje en zet dit doosje op de vensterbank.
‘Zullen we tip een en twee dan maar uitvoeren?’ Ik knikte. Ruby zocht naar spullen, terwijl ík alles nog eens doorlas. ‘Klaar?’ Ik knikte. We deden alles precies zoals uitgelegd. ‘Gaat dit niet in brand vliegen?’ Ik schudde mijn hoofd. ‘Nee hoor, maak je maar geen zorgen. Doe wel de deur op slot en zet het raam een stukje open!’ Ruby nikte.
Even later lagen we allebei weer in ons bed. De kaarsen brandden en we hadden tot nu toe geen last meer gehad van iets of iemand. ‘Welterusten!’ Maar Ruby gaf al geen antwoord meer.
gaat een stuk sneller
- MoonWencke
-
- Berichten: 5529
- Geregistreerd: 26-01-04
- Woonplaats: Bonn
Geplaatst: 12-06-04 11:09
- FrontC
-
- Berichten: 4969
- Geregistreerd: 02-04-04
- Woonplaats: Utrecht
Geplaatst door de TopicStarter : 09-07-04 17:23
‘Pokkeweer!’ Ruby en ik rende over straat, met onze tassen als noodparaplu boven ons hoofd. Het regende ongelofelijk hard, en dat terwijl het een uurtje geleden nog stralend weer was. Alle mensen waren portieken in gedoken, de straten waren bijna helemaal leeg. ‘Vlug, hier naar binnen!’ Ruby trok me mee een willekeurige winkel binnen. ‘Héhé!’ En toen moesten we allebei heel hard lachen. Ruby, met haar kastanjebruine krullen helemaal nat, en mijn mascara was helemaal uitgelopen. ‘Waar zijn we? Ik ken dit winkeltje niet!’ Zei Ruby, terwijl ze rond keek. ‘Dit is een boekenwinkel,’ zei een krakende stem. Ruby en ik draaide ons abrupt om en zochten naar waar de stem vandaan kwam. Toen zagen we een oude vrouw staan aan een toonbank. Ze was zeker over de zeventig jaar, grijs haar, een bril en wallen tot aan haar neus. ‘Hallo,’ Zeiden ik en Ruby in koor. ‘Welkom. Wat zoeken jullie? Ik heb alle soorten boeken. Zelf vind ik het boek breien voor beginners erg interessant. Het is nu in de aanbieding voor slechts twintig euro. Ik heb ook een boek met prachtige platen over de natuur en nog een boek over het bos met allerlei informatie over de natuur en bovendien…’ ‘Jaja mevrouw, allemaal erg leuk maar daar zijn we allemaal niet voor gekomen!’ Zei Ruby op een geïrriteerde toon. Ik moest stiekem heel erg lachen. ‘Eehm…’ Het oude vrouwtje was een beestje verbaasd door de brutale reactie van Ruby. ‘Nou, wat zoeken jullie dan als ik vragen mag?’ Ik besloot iets te zeggen, voordat Ruby nog brutaler werd. ‘Nu we hier toch zijn: wij zoeken een boek over Egypte, voor ons werkstuk.’ Ruby knikte. ‘Goede smoes!’ Siste ze zachtjes tegen mij. Ik knipoogde. ‘Egypte. Ik ga kijken, moment!’ Ruby en ik liepen langs de boekenrekken. Daar stond een boek, een zwart boek met zilveren letters erop. Die letters vormden het woord ‘wicca’. ‘Kinders!’ Ruby en ik draaide zich om. Het oude vrouwtje was terug gekomen met een stapeltje boeken. ‘Die afdeling is niets voor jullie. Veel te gevaarlijk voor jullie. Jullie hebben niets te maken met geesten en wicca en andere enge dingen. Veel te gevaarlijk!’ Geschrokken liepen Ruby en ik terug. ‘O ja. Over Egypte. Ik heb hier drie boeken.’ Het oude vrouwtje, dat wankelde onder het gewicht van de boeken, legde de boeken met een plof op de toonbank. ‘Ik heb hier een boek over Egypte in het algemeen, maar het is een beetje in lastige taal uitgelegd. En de foto’s er in zijn in zwart wit. Dan heb ik nog een boek over de Nijl, daar staat ook veel over Egypte in. En een boek over het Egyptische geloof, over piramides en farao’s. En hier nog een boek over het algemene Egypte.’ Ruby en ik bekeken de boeken. We besloten voor het ‘geloofboek’. ‘Dat neem ik!’ Zei Ruby trots.
