Geplaatst Ik ben enkele maanden terug aan een verhaal begonnen. Ik had een topic gemaakt en de toenmalige titel was
"tussen mascara en schoenen"
Ik heb ondertussen nog steeds geen titel gevonden, ik wil pas een titel neerzetten als het verhaal af is.
Ik heb sindsdien niet veel meer de gelegenheid gehad om verder te schrijven. Maar ik heb enkele pm's gekregen van lezers die me om nieuwe delen vroegen.
Momenteel zit ik vast aan 2 proefwerkenweken maar daarna is het vakantie en komen er daadwerkelijk grote stukken tekst bij.
Hierbij geef ik dan ook de oude trouwe lezers, én de nieuwe, de kans om het verhaal weer van het begin mee te volgen.
Citaat:*vorig topic*
"Ik heb eerst een groot aantal personages uitgedacht die ik 1 voor 1 in mijn verhaal zal gebruiken en die uiteindelijk allemaal iets met elkaar te maken hebben.
Er zijn dus erg veel neverpersonages en wendingen, maar alles draait om het hoofdpersonage: morgan.
Dit is een "ruwe" versie dwz dat ik het nog enkele keren zal herschrijven waarschijnlijk. Ik wil graag even jullie mening voor eventuele verbeteringen.
Er komen nog veel personages bij en er zitten enkele onverwachte wendingen klaar .
HET VERHAAL:
“Goeiemorgen schat”, Stefanie groet haar slaperige dochter die zoals gewoonlijk weeral eens te laat is om nog deftig te ontbijten. “Je boterhammen liggen al klaar in de garage, bij je schoenen”
“Bedankt” murmelt Morgan.Ze haalt nog even vlug een borstel door haar gitzwarte haar, veegt een verkeerd terecht gekomen restje mascara uit haar oog, en rept zich naar de garage. Wanneer ze haar zwarte All-stars eindelijk heeft dichtgeknoopt, bemerkt ze dat haar rugzak nog boven ligt. Ze bedankt haar moeder, die er vlug om gelopen is en springt op haar fiets. Wanneer ze bij het tankstation komt, waar ze gewoonlijk met haar beste vriendin Claire afspreekt, ziet ze dat er niemand meer staat en rijdt ze vlug door.
“Zozo, heb je je weer eens verslapen” Tim leunt nonchalant tegen de fietsenstalling, waar hij eigenlijk niet mag staan aangezien hij niet meer op school zit. Hij lacht. Zij lacht. Snel kust ze hem. “Sorry schat, ik ben veel te laat, ik moet echt naar de les »
« Eens spijbelen zal wel geen kwaad kunnen zeker ? Strevertje van me” hij drukt haar zachtjes tegen zich aan.
“Nee Tim, vandaag niet” protesteert Morgan, “ik moet echt gaan”Ze kijkt hem met haar donkerbruine ogen zielig aan en aait hem even over zijn blonde haar. Lief maar beslist kust ze hem gedag. Verdrietig kijken zijn groene ogen hoe zijn liefje het schoolgebouw binnengaat.
“Dit is nog maar de 4de schooldag en je bent weeral eens te laat” klaagt mevrouw Van Steen, “Je gaat er toch geen gewoonte van maken hé?”Het is een cliché, maar deze zin herhaalt elke leerkracht wanneer een leerling 2 keer achter elkaar te laat komt. Morgan ergert zich eraan. “Jawel mevrouw, begin er al maar aan te wennen”
Ze smijt haar rugzak op de grond, ploft zich neer naast Claire en kijkt uitdagend naar mevrouw Van Steen die geen aandacht meer aan haar besteedt en weer bezig is met de algemene mededelingen.
“Tim stond je op te wachten aan de fietsstalling” vertelt Claire, “waarom kwam je maar niet? Je wist toch dat hij er ging zijn?”
“Ja zoals elke morgen, ik weet het”
“Ik zou blij zijn als Bram me elke ochtend zou opwachten, ik zie hem amper 3 keer per week” klaagt Claire.
“Zo word je je liefje tenminste niet beu” lacht Morgan.
« Ben jij Tim dan beu? Jullie zijn tenslotte al 7 maanden samen”
“Neeneen, alles gaat goed hoor, maak je maar geen zorgen”
De bel van 8.30 uur rinkelt, het dagelijkse onthaal is gepasseerd, tijd om aan hun eerste uur les te beginnen.
“Pft, nog 7 uur te gaan, en dan is het pas weekend” zeurt Morgan.
« Héhé, wat doe je weer lekker optimistisch vandaag » zegt Claire
« Dat is toch wat je zo leuk aan me vindt ? »
Lachend lopen de 2 meisjes naar het geschiedenislokaal.
7 lesuren, een lege buik en de dagelijkse berispingen later komt Morgan thuis. Gelukkig krijgen ze de 4de schooldag nog geen huiswerk. Ze grist een stapel koeken uit de kast, zoekt haar rijbroek en haast zich naar de manege. Fièro is erg lief vandaag. Wanneer ze hem uit de weide wil halen, komt hij meteen naar haar toegelopen. Ze groet uitbundig haar 3jarige Andalusierruin. Ze is zo trots op hem. “Vandaag geen uitgebreide poetsbeurt, schat” Morgan knuffelt hem. “Het wordt werken geblazen”Ze geniet enorm van de 30 minuutjes op zijn stoere grijze rug. Fièro doet enorm zijn best, hij neemt alle nieuwe dingen supergoed op. Ze is zo tevreden met hem. Ze vindt het best jammer dat ze hem slechts 4 keer per week 30 minuutjes kan rijden, maar zo is het beter. Liever nu rustig opbouwen dan over zoveel jaar geen paard meer hebben. Hij is een schat, ze wil zuinig zijn met hem. Na het rijden verzorgt Morgan Fièro uitgebreid en keert ze huiswaarts. “Hopelijk is Maxim thuis” denkt ze luidop. Haar oudere broer is de laatste tijd steeds vaker bij zijn liefje dan bij haar, ze mist hem. Morgan is dan ook supergelukkig wanneer ze zijn geliefde paar Grijs-zwarte Vans op de mat ziet liggen. Haar gelukkige gezicht betrekt echter wanneer ze ook de leren cowboyboots van Daisy, zijn vriendin, netjes naast de mat ziet staan. “Is die trut nu weeral bij hem?”
Boos kijlt ze haar All-Stars tegen de boots en ze hoopt dat ze er een veeg aan over zullen houden.
“Dag ma” Haar moeder is bezig aardappelen te schillen en in duine schijfjes te verdelen. “Dag meid, hoe ging het met Fièro?”
“Super” Morgan vertelt enthousiast hoe goed het met haar paardje ging. “Eten we vandaag frieten? Normaal is het toch altijd op zondag?”
“Ja, maar vandaag is het een feestmaal, want Daisy en Maxim zijn 3 maanden samen” legt haar moeder vrolijk uit.
“Ahzo. Fijn!” stampvoetend loopt Morgan de trap op. Ze weigert om eerst Maxim te gaan begroeten. Onder de douche bedenkt ze dat ze niet hoeft mee te eten. Ze kan Claire bellen, naar de MacDonalds gaan en dan even lekker uit gaan. In het jeugdhuis is er vanavond één of andere fuif georganiseerd door de jeugdbeweging. De muziek zal wel weer niet optimaal zijn, maar alles is beter dan thuis een feestmaal te nuttigen met het dwaze liefje van haar favoriete broer.
Met een roze badhandoek rond haar lichaam gewikkeld, gaat ze op zoek naar de telefoon. Vanuit Elisa’s kamer komt er weer een zondvloed aan woorden zonder antwoord. Haar jongere zus is verslaafd aan telefoneren.
“Elisa!” Morgan smijt de deur open. “Elisa!”
Verschrikt kijkt Elisa op, met haar grote donkerbruine ogen kijkt ze Morgan aan. “Wat scheelt er nu weer, opgejut mens?”
“Ga je nog lang bellen? Ik heb die telefoon NU nodig.” Morgan kan het absoluut niet verdragen als haar jongere zus een arrogante toon aanslaat tegen haar.
“Dat weet ik niet” daagt Elisa uit, en ze richt zich weer tot de persoon aan de andere kant van de lijn. Geërgerd blijft Morgan in de deuropening staan.
“Momentje Aaron” hoort ze Elisa zeggen en ze draait zich om naar Morgan. “Blijf je daar heel de dag staan?”
“Net zolang tot ik de telefoon krijg, ja”
“Ga weg, je hoort hier niet te zijn, dit is MIJN kamer.” Elisa begint zich op te winden. Maar Morgan houdt voet bij stuk. Uiteindelijk hoort ze Elisa afscheid nemen en kan ze de telefoon in beslag nemen. Dit alles gebeurt uiteraard niet zonder enkele woedende blikken en scheldwoorden van haar 15jarige zusje. Elisa is immers geen katje om zonder handschoenen aan te pakken. Ze mag dan wel een jaar jonger zijn, ze laat zich absoluut niet in de hoek drijven door Morgan of Maxim. Morgan toetst het nummer van haar beste vriendin in en even later heeft ze Claire aan de lijn. Ze spreken af om 19.30 uur bij Morgan thuis. Morgan doorzoekt haar kast en vindt uiteindelijk wat ze wil. Het witte gecentreerde hemdje zal prachtig staan op haar gloednieuwe aansluitende fornarina-jeans. Haar lange zwarte haren draagt ze in een staart en ze laat enkele lokken nonchalant voor haar fijne gezichtje hangen. Ze brengt een nieuwe laag mascara aan, probeert niet te uit te glijden met haar oogpotlood en bemerkt dat haar lipgloss op is. Toch enigsins tevreden bekijkt ze het resultaat in de spiegel. Ze wrijft nog snel wat zalf over een opkomend puistje, veegt een verdwaalde wimper uit haar oog en haast zich dan naar beneden. Op de trap wordt ze tegengehouden door Maxim. “Hé zusje, moet jij je oudere broer niet meer begroeten tegenwoordig?” Hij geeft haar een stevige knuffel. Daisy staat beneden aan de trap verveeld voor zich uit te staren. Morgan geniet van haar triomf. “Sorry broertje van me, ik zag dat je lieftallige vriendin bij je was, dus ik wilde je niet storen”
“Onzin”, Maxim kleurt een beetje, nerveus strijkt hij een denkbeeldige zwarte lok uit zijn gezicht, “Je moet me niet ontwijken omdat Daisy hier is” en hij richt zich weer tot zijn vriendin. “Kom lieverd” Daisy steekt haar neus in de lucht en loopt sierlijk de trap op. Ze geeft Maxim een klinkende zoen in zijn nek. Morgan heeft geen zin om het hele gebeuren aan te zien en loopt gauw door naar beneden. Ze gunt dat mens geen blik meer.
“Ma, ik zou vanavond niet thuis eten” probeert Morgan voorzichtig.
“Hoezo, je eet niet thuis? We eten nochtans frieten.”
“Ja, ik weet het wel, maar ik had Claire al lang beloofd dat we vanavond naar de MacDonalds zouden gaan” liegt Morgan.
“Nodig Claire uit om hier frieten te komen eten”
“Dat is ook onnozel hé, het is het feestmaal voor Daisy en Maxim, wat heeft Claire hier dan te zoeken?”
“Ok, het is goed, ga maar.” Geeft haar moeder toe.
“Dankje en ohja, ik ga erna nog even naar het jeugdhuis”
“Met wie ga je?”
“Met claire natuurlijk.”
“En wie brengt je thuis?” vraagt haar moeder.
“Ehm...” Morgan voelt zich ongemakkelijk. Ze heeft niet veel zin om Tim mee te vragen. Ze had graag nog eens alleen met claire weggeweest, dat is ook al weer lang geleden. “Wel euh...”
“Ik hoor het al, ga Maxim maar lief vragen of hij om je wil komen”
Met tegenzin loopt Morgan de trap weer op. Ze kan nu toch moeilijk vragen aan Maxim of hij haar wil komen halen nadat ze juist zo rottig heeft gedaan tegen Daisy? Maar ze heeft ook geen zin om Tim mee te vragen, dan zit ze heel de avond aan hem vast.
Met hangende pootjes klopt ze aan op Maxims kamerdeur. Ze hoort gestommel, onderdrukt gegiechel, nerveus gepraat en uiteindelijk Maxims zachte vertrouwde stem; “ kom maar binnen”.
Ze ziet Daisy ongegeneerd languit op zijn bed liggen, de zwarte lakens op de grond en Maxim zit op het uiteinde met zijn mp3 in zijn handen. Hij kijkt haar verbaasd aan. “Wel..?”
“Wel Maxim, ehm... ik ... ehm... Ik zou vanavond uitgaan en” Morgan geraakt met moeite uit haar woorden, dat overkomt haar anders nooit. Ze voelt hoe Daisy haar aankijkt en hoe ze haar in stilte uitlacht.
“En nu wil je dat ik je thuisbreng?” Maxim lacht. Hij kent zijn 2jaar jongere zusje door en door.
“Ja... eigenlijk wel” Morgan schaamt zich dat ze het moet vragen. Daisy is ook 16, net als zij, en zij mag waarschijnlijk wel uitgaan zonder dat iemand haar thuis moet afzetten.
“Geen probleem, hoe laat moet ik om je komen? Ik ga toch nog even iets gaan drinken met Daisy” en hij lacht even steels naar zijn knappe vriendinnentje. Haar blauwe poppenogen kijken hem zielig aan. “Lieverdje, vanavond werd toch nog eens een avond voor ons alleen?”
“Daisy, ik ga er de hele avond voor je zijn, ik moet enkel Morgan even thuis afzetten” probeert Maxim haar te sussen.
Morgan heeft geen zin om het geslijm aan te horen en zegt dus gauw: “bedankt lief broertje van me, ik sms je wel hoe laat” en ze vertrekt juist met het rinkelen van de deurbel uit zijn kamer.
In de MacDonalds is het behoorlijk druk. Het duurt even voor ze bediend worden. Morgan kijkt verveelt rond zich. De jobstudent die hen uiteindelijk bedient probeert indruk te maken op Claire. Morgan aanschouwt het hilarische tafereel met 1 oog. Ze heeft meer aandacht voor een jongen achteraan bij het raam die de hele ruimte lijkt te vullen met zijn aanwezigheid. Hij is omringd door een grote groep vrienden en is voortdurend aan het woord. Zijn blonde haren hangen nonchalant voor zijn grote ogen. Van ver kan ze helaas niet zien welke kleur ze hebben, maar ze moeten prachtig zijn. Hij lijkt een jaar of 25. Wanneer Frederik, de jobstudent die zich ondertussen heeft voorgesteld aan Claire, bezig is hun bestelling klaar te zetten, geeft Morgan haar een por tussen de ribben.
“Auch, gaat het niet?” Claire draait zich geërgerd om.
“Check dat lekker beestje daar”
“Hmmm... niet mijn type”mompelt Claire.
“Neen, niet dàt beestje, ik bedoel dat ander, daar in die hoek bij het raam!”
“Oooh.. dat is wel een zeldzaam beestje! Hemel, dat dat nog vrij rondloopt!”Ze lachen.
“Zonde om zo’n prachtstukje te laten weglopen zonder gsmnummer” lacht Morgan ontdeugend.
“Morgan!” Claire bootst de stem van mevrouw Van Steen na, “Jij hebt sinds 7 maanden een lieve vriend, denk aan hem”
“Lieve Claire, ik denk elk moment van de dag aan hem, mag ik nu even enkele minuten aan deze jongen denken?” Morgan lacht. Op momenten als deze vindt ze het jammer dat ze geen vrijgezel is. Soms kijkt ze met heimwee terug naar de dagen toen ze nog single was. Uiteraard zou ze Tim voor geen goud ter wereld willen missen, maar een gezond meisje van 16 moet toch af en toe eens kunnen flirten.
Het lijkt alsof Claire haar gedachten raad. Wanneer ze de bestelling ontvangen hebben en Claire Frederik vriendelijk bedankt heeft, fluistert ze in Morgans oor: “komaan meid, we gaan erop af!”
Demonstratief plaatsen ze zich aan het tafeltje naast de bende van de blonde jongen. Hun verschijning blijft, zoals Morgan stiekem hoopte, niet onopgemerkt.
Een jongen met sluik bruin haar, een piercing in zijn kin en alternatieve kleding komt naar hen toe en leunt op hun tafeltje. “We vroegen ons af of deze 2 mooie dames niet bij ons wilden komen zitten?” Hij lacht. Een rij parelwitte tanden verschijnen. Normaal zou Morgan bruusk reageren op zo’n idiote vraag, maar het idee om bij de knappe blonde jongen te gaan zitten, lijkt haar zo aanlokkelijk dat ze haar waardigheid even aan de kant zet.“Fijn” glimlacht ze. En Claire knikt instemmend. De alternatieve jongen steekt zijn hand uit: “Arne” zegt hij. “Claire” zegt Claire, ze wijst Morgan aan: “En dit is Morgan.”Morgan ziet dat er naast de blonde jongen een stoel vrij is en ze gaat meteen naast hem zitten. Claire zoekt een plaatsje uit naast Arne. Arne stelt hen voor. De andere jongens nemen de 2 jonge meisjes goedkeurend op. De blonde jongen stelt zichzelf voor als Mike. De anderen aan het tafeltje zijn Diego, Lars en Iebe. Opmerkelijk is dat de 5 jongens allemaal een opvallend goeie kledingstijl hebben. Claire praat lekker spontaan met hen maar Morgans voorkeur gaat absoluut uit naar Mike. Ze knoopt een gesprek aan met hem en let niet meer op de anderen. Mike schijnt haar aandacht wel te bevallen. Het slanke meisje spreekt hem erg aan. “Hoe oud ben je?” vraagt hij opeens. Morgan lacht verlegen, “16, jij?”
“22” hij glimlacht, “je ziet er ouder uit”
“Dankje” Morgan kleurt een beetje. Ze steekt het laatste stukje McChicken in haar mond en spoelt het door met een grote slok cola. “Wil je nog iets van me drinken” vraagt Mike.
“Nog een cola alsjeblieft”
Mike vraagt ook wat de anderen willen, Morgan gaat met hem mee om de drankjes.
Hun gesprek wordt persoonlijker en Morgan heeft het gevoel dat ze hem al echt lang kent.
Wanneer ze terug aan tafel komt merkt ze dat Claire er niet meer zit. “Ze is even naar de WC” zegt Arne. Morgan nestelt zich naast Mike in haar stoel. Ze geniet van de cola, van de aanwezigheid van Mike en van de ontspannen sfeer die rond haar hangt. En zeggen dat ze nu normaalgezien met Daisy frietjes aan het eten was. Morgan is zo relax dat ze niet eens opmerkt dat Claire toch wel al lang op de wc zit. Ze moet nu zo’n kwartier weg zijn.
“Claire is wel al lang weg hé?” merkt Iebe op. “Zou je niet eens gaan kijken?”
“Nu je het zegt” Morgan loopt naar de wc. “Claire?” ze krijgt geen antwoord. “Claire??” Weer stilte. “Claire waar ben je?” Een benauwd gevoel maakt zich van haar meester. “Claire? Het is niet grappig, waar ben je?” Morgan wordt ongerust. Ze toetst claires nummer in op haar gsm. De gsm gaat over en over en over. “Hoi, dit is claire, ik ben er even niet, spreek een berichtje in”
“appelflap, fiets Voicemail” Morgan bergt haar gsm weer op. Ze gaat terug naar de tafel en ziet dat er een groot blond meisje op Mikes schoot zit. “Wat doet die daar?” vraagt ze zich af. Maar tijd om er zich druk over te maken heeft ze niet.Ze wil eerst haar vriendin vinden. “Arne, ik kan Claire nergens vinden” zegt ze gejaagd. “Wacht, ik ga met je mee.” Arne hijst zich uit zijn stoel en gaat met Morgan naar de WC’s. “Heb je haar al gebeld?”
“Ja, het was haar voicemail” Morgans stem trilt een beetje. “Goh, waarom had ik niet eerder gemerkt dat ze zo lang wegbleef. Straks is er iets ernstigs gebeurt”
“Maarneen, je moet je niet druk maken” Arne slaat een arm om haar heen. Normaalgezien zou Morgan de arm wegslaan maar nu vindt ze het fijn. “Kom we gaan eens buiten kijken” en hij troont haar mee uit de MacDonalds. Ze lopen rond het gebouw, maar ze zien haar niet. “Probeer nog eens te bellen” zegt Arne. Morgan toetst het nummer in. Weeral haar voicemail. “Wat nu?” Ook Arne begint zich een beetje ongemakkelijk te voelen. “We kunnen kijken of haar fiets er nog staat” bedenkt Morgan ineens. “Misschien is ze boos op me, voor een onbekende reden, en is ze naar huis gefietst?”
“Is mogelijk” Arne neemt haar mee naar de fietsrekken.
“Haar fiets staat er nog” Morgan loopt naar de grijze fiets met zwarte stickers. Opeens hoort ze onderdrukt gesnik. “Claire??” Morgan speurt de omgeving af. “Claire?”
“Daar!” Arne wijst naar de grote eik op het grasplein aan de overkant. “Daar zit iemand!”
Onder de boom zit er een zielig hoopje mens die Claire blijkt te zijn. Haar mascara is uitgelopen, haar gezicht is rood van het huilen en haar ogen zijn helemaal opgezwollen.
Morgan knielt naast haar neer; “Claire meid, wat is er” Ze geeft Aaron het gebaar dat hij beter even weg kan gaan. Hij doet gedwee wat van hem verlangt wordt. Morgan slaat haar arm om Claire heen. “Komaan lieverd, wat scheelt er?” Ze troost het hulpeloze meisje en pakt haar stevig vast.
“Ik...” probeert Claire en ze begint weer te snikken. “Ik... ik kreeg zojuist telefoon.. en...” Ze begint weer te huilen. Haar hele lichaam schokt heen en weer. “Mijn liefje .. hij...”
“Wacht maar even meid” Morgan begrijpt dat Claire het moeilijk heeft om het te vertellen, “zeg het straks maar, als je een beetje uitgehuild bent”
“Bram is er niet meer!” Claire roept het uit met bevende stem.
“Wat....Wàt zeg je?” Morgan verstaat er zich niet aan. Waar is Bram niet meer? “Claire? Wat zei je nu?”
Maar Claire luistert niet, ze staart voor zich uit en snikt aan één stuk door.
Opeens gaat Morgans gsm af, ze wil het vervelende ding uitzetten, maar ze ziet op de display dat het Tom is. De beste vriend van Bram. En tevens ook haar eigen beste maatje. Misschien kan hij haar tekst en uitleg geven. Ze kijkt even naar Claire en merkt dat ze het eerste kwartier nog niet in staat zal zijn deftig te praten. Twijfelend neemt ze op: “hallo”
Toms stem klinkt vreemd: “ dag meisje, het is Tom”
“Ja, ik weet het”
“Ik moet je iets vertellen, maar ga eerst even zitten”
“Ik zit al... naast Claire, ze is aan het huilen en ik weet niet goed waarom”
“Waar ben je?” vraagt Tom.
“Bij de mac donalds”
“Blijf daar, ik kom af, ik vertel het je zo wel, ik ben zo goed als zeker wat de reden is van haar verdriet” Zijn stem trilt en klinkt steeds minder duidelijk.
“Ok, haast je” en Morgan legt af. Ze is helemaal in de war. Wat gebeurt er hier toch? Eerst Claire, nu Tom. Ze probeert nog eens met claire te praten. “Claire meid, kan je er echt niets over zeggen?” Maar Claire schudt hevig neen en verbergt haar gezicht weer in haar handen. Morgan is zodanig bezig met Claire dat ze niet merkt wat er aan de overkant van de straat gebeurt. Tot ze opeens iemand luid hoort roepen: “jullie bekijken het maar! Hier doe ik niet aan mee”. Ze ziet iemand naar een brommer lopen en wegrijden. Ze denkt dat het Arne is. De 4 andere jongens en het lange blonde meisje komen in haar richting.
“oliebol hé, het was dus inderdaad Arne” praat Morgan meer tegen zichzelf dan tegen Claire. “Waarom zou hij zo geroepen hebben? En oh my god waarom komen ze hierheen?”
Morgan herkent Mike, Iebe, Lars en Diego. Het blond meisje kent ze niet. “Hé lekkertje, we zochten je” Diego lacht schel en luid. Iebe ploft naast haar neer. “Wat scheelt er met haar?” vraagt Lars. Hij wijst naar Claire die nu stilletjes aan het huilen is met haar gezicht in de handen. Mike en het blonde meisjes nestelen zich in het gras onder de eik en schamen zich duidelijk niet om het er hevig aan toe te laten gaan. Morgan is zo in de war dat ze het niet eens erg vindt dat haar blonde God een vriendin heeft. “Ze is verdrietig” snauwt ze tegen Lars. “Dat zie je toch” Ze hoopt vurig dat de jongens rap weggaan. Ze heeft echt geen zin in gezelschap en ze voelt zich niet op haar gemak bij hen. Ze wil dat Tom vlug komt. “Hé mannen, ik ga door naar het jeugdhuis, er lopen daar momenteel een heleboel jonge meisjes” zegt Diego. “Wie gaat er mee?”
“Geef mij maar dit meisje hier” lacht Iebe en hij gaat even met zijn vinger langs Morgans gezicht. Ze kijkt gauw de andere kant uit. “Ik ga mee” zegt Lars, “ik heb de indruk dat we hier toch overbodig zijn” en hij staat recht.
Ook Mike stopt even met zoenen, trekt zijn meisje recht, loopt naar Morgan en duwt haar een papiertje in de hand. “Mijn nummer” zegt hij, “we zien elkaar gauw terug hé?” Ze knikt en denkt er verder niet over na. Mike richt zich tot Iebe: “En jij gaat met ons mee” Hij kijkt hem dreigend aan. Iebe springt gauw recht en Morgan is opgelucht als ze de bende op hun brommers ziet wegrijden. Enkele minuutjes ziet ze de oude witte volvo van Tom aankomen. Ze pakt haar arm weg van Claire, staat voorzichtig recht en loopt naar de auto. Hij smijt de deur open, pakt haar stevig vast en begint te snikken. Ze troost hem, streelt over zijn haar en zijn rug en vraagt zich af wat er zo erg kan zijn dat de mensen die ze het liefst heeft zo verdrietig zijn. Langzaam laat hij haar los. Ze kijkt in zijn behuild gezicht. “Kom” zegt ze en ze pakt zijn hand, “we gaan naar Claire.”
Verslagen volgt hij haar. “Sorry meid, het is nu niet het moment om je janken hé” verontschuldigt hij zich, “je hebt al genoeg aan Claire”
“Het geeft niet lieverd” Morgan knijpt even in zijn hand, “ik wil enkel weten wat er gaande is”
Bruusk stopt hij, hij draait haar gezicht naar hem toe en zegt met toonloze stem: “Bram ligt in coma”
Eèn seconde lijkt het alsof Morgans wereld stilstaat. “Wat??” stamelt ze.
Toms donkere ogen vullen zich weer met tranen. “Het is zo” zegt hij stil. “Bram ligt in een diepe coma en er is kans dat hij er nooit meer uitkomt”
Morgan weet niet wat ze hoort. “Maar hoe... hoe... hoe kan dat nu?” Het dringt nog niet helemaal tot haar door. “Ik vertel je straks alles” Tom krijgt steeds meer moeite om te praten. “Begrijp je nu waarom Claire zo overstuur is? Ik gok dat ze is opgebeld door Brams ouders”
Morgan kan zich niet langer goed houden. Haar stem begint te trillen: “Maar hoe is dat nu mogelijk? Bram? Gezonde Bram?”
“Weet je wat dat voor me betekent meid?” Tom houdt het niet meer. “Mijn beste vriend, mijn maatje, mijn alles.” Hij smijt zijn hoofd in Morgans hals en begint radeloos te huilen. Hij huilt alsof alles er uit moet, al zijn woede, frustratie en pijn. Morgan heeft nog nooit een jongen zo horen huilen. Haar hart breekt. Haar tranen komen op en ze laat zich gaan. Het kan haar niets schelen dat ze gilt en huilt en schreeuwt voor dood. Bram ligt in coma, goeie lieve Bram! Tom noch Morgan merken op dat Claire is opgestaan en naar hen toekomt. Ze tikt op Morgans schouder. Morgan schrikt op en kijkt recht in Claires roodbehuilde gezicht. Ze neemt het doodongelukkige meisje vast en zegt: “Claire toch, hoe moet je je nu voelen?”
Claire staart haar aan, ze zwijgt, haar blik is kil. “Hoe zou jij je voelen als het liefste wat je hebt zal doodgaan?” Ze maakt zich los uit de omhelzing, geeft Tom een kus op zijn wang en stapt dan doodkalm naar haar fiets.
Met een vragend gezicht kijkt Morgan naar Tom: “ik bedoelde dat toch helemaal niet zo?!”
“Laat haar maar” zegt Tom, “ze is helemaal overstuur”
“Logisch” beaamt Morgan, “moeten we haar niet veilig thuisbrengen?”
“Ik gok dat ze momenteel liever alleen is” zegt Tom zacht maar overtuigd.
“Ik vergeef het mezelf nooit als er haar iets overkomt” Morgan is ongerust. Het liefst zou ze Claire achterna lopen, haar vastnemen en haar dan veilig thuis afzetten. Maar misschien is het inderdaad beter om haar even alleen te laten met haar verdriet.
Wanneer Claire uit het zich is verdwenen, neemt Tom Morgan mee in zijn auto en samen rijden ze naar Toms studio. Morgan belt haar moeder om haar fiets op te halen met de jeep. Die protesteert even, maar wanneer Morgan even kort uitlegt wat er gebeurd is, is ze doodongerust en besluit ze meteen te doen wat haar dochter haar vraagt. Toms studio is erg gezellig ingericht. Het is 1 van Morgans favoriete plaatsen, maar het is de eerste keer dat ze niet op het leuke interieur let. In de keuken hoort ze Tom rommelen. Twee minuten later komt hij terug met een warme chocomelk voor Morgan. Hij nestelt zich naast haar op de zetel, hij legt zijn arm om haar schouder en zij legt haar hoofd tegen hem aan. Ze zwijgen. Normaalgezien haat Morgan lange stiltes. Maar deze stilte komt precies op het goeie moment. Samen zetten ze in hun gedachten de afgelopen gebeurtenissen op een rijtje. De stilte wordt echter bruusk verstoord door Morgans gsm. “Hallo” haar stem klinkt vermoeid. “Ja Tim?” Ze maakt een hopeloos gebaar naar Tom, hij glimlacht. Tom en Tim zijn niet bepaald de beste vrienden. Meer zelfs, Tom heeft een hartgrondige hekel aan de macho die zijn beste vriendin inpikt. “Ja Tim, sorry” Morgan haalt haar wenkbrauwen op. “Jowel, ik wilde je er wel bij, maar ik..” Ze zucht, “jowel.. ik zie je nog steeds graag.” Toms hand glijdt naar beneden op haar heupen. Morgan gaat comfortabeler zitten. Uiteindelijk neemt ze afscheid: “ja, ik bel je morgen wel, daag!” Ze zegt haar gsm uit en verontschuldigt zich. “Is hij weeral eens jaloers?” vraagt Tom geërgerd. Morgan zucht opnieuw: “kunnen we dit dit later bespreken?” Haar hoofd staat helemaal niet naar een zoveelste discussie over Tim. Hij knikt. “Vreemd dat Céline nog niet heeft gebeld” kaatst Morgan de bal terug. “Normaal belt ze je toch elke minuut die je niet met haar doorbrengt op?” Céline is het liefje van Tom. Morgan verafschuwt haar. Ze kan absoluut niet begrijpen wat een lieve, knappe jongen als Tom ziet in een dwaas lelijk schaap als Céline. Bovendien is het een enorme aanstelster. Maar blijkbaar is het echte liefde. “Morgan, hou op” Tom wordt er moedeloos van, “Waar zitten we nu over te zeveren? Er zijn belangrijke dingen te bespreken hoor” verwijt hij haar. Ze knikt en legt haar hand op de zijne. Ze herinneren zich beiden de tijd waarin ze nog samen waren. De tijd van de vele ruzies, de ontelbare vlinders en de hartstochtelijke passie die er ooit tussen hen was. De tijd van beminnen en bemind worden, de tijd van Tom en Morgan. Iedereen noemde hen het perfecte koppel. Helaas werden de ruzies steeds erger en besloten ze een einde aan hun 2jaarlange relatie te maken. Morgan was toen 15. Ze herinnert zich die dag alsof het gisteren was. In de maanden die erop volgden vonden ze allebei een nieuwe liefde. Zij Tim, hij Céline. Maar beiden beseften dat ze niet zonder elkaar konden en ze zochten weer contact. Momenteel is hun vriendschap intenser dan ooit. Hoewel ze beiden geregeld nog de bitterheid van hun vergane liefde voelen. Meermaals keren de duizenden vlinders van toen terug, meermaals zouden ze het liefst in elkaars armen springen en kussen zoals het ooit was. Maar beiden zijn ze volwassen genoeg om te beseffen dat het niet kan. Ze onderdrukken hun gevoelens voor elkaar en proberen al hun liefdespijlen te richten op hun nieuwe liefde. Maar Morgan voelt dat ze nog niet de helft van Tim houdt zoals ze ooit van Tom hield.
Hun vingers verstrengelen zich in elkaar. Eindelijk heeft Morgan de moed verzameld en ze vraagt: “Tom, zeg nu eens alles”
Hij kijkt haar aan, haalt adem, veegt een verloren traan uit zijn oog en begint: “Bram was met de trein naar Gent vertrokken deze morgen. Hij zou de laatste hand aan zijn kot leggen. Hij moest nog enkele meubeltjes schikken enzo.” Hij pauzeert even, “Hij had deze nacht niet goed geslapen en voelde zich niet helemaal lekker. Daarom zou hij vanacht in Gent blijven slapen en pas morgenavond de trein weer terug naar Brugge nemen.” Morgan knikt. Tom verteld verder.“Rond 12 uur ’s middags belde hij zijn ouders op dat hij zich erg ziek voelde en de trein van 14.36 naar Brugge zou nemen. In Brugge zou hij dan naar de dokter gaan.”
“Waarom ging hij niet gewoon in Gent naar de dokter?” Morgan beseft net te laat dat het een onbelangrijke vraag is.
“Ja, dat weet ik niet hé” zegt Tom ongeduldig, “omdat hij in Brugge de dokter kent zeker? Dat doet er niet toe hé”
“Ok ok” Morgan besluit verder haar mond te houden en gewoon te luisteren.
“Om 15.30 was Bram echter nog steeds niet thuis en zijn ouders belden hem op zijn gsm. Hij nam steeds niet op en rond 17.00 uur werden ze echt ongerust en besloten met de auto naar zijn kot te rijden. Ze belden aan maar hij deed niet open. Aan de conciërge vroegen ze of hij Bram toevallig had zien buitengaan. Maar de conciërge had niemand gezien. Brams ouders vroegen dan aan de conciërge om de deur te openen en wat ze daar aantroffen...” Tom haalt diep adem. Morgan merkt dat hij het moeilijk heeft. “Als je eventjes pauze nodig hebt, moet je het zeggen hé” Zelf heeft ze het ook niet bepaald makkelijk. Ze voelt een benauwde druk op haar longen. “Neeneen, het zal wel gaan” hij nipt even van haar chocomelk. “Bram lag op de grond in een plas bloed, uit zijn mond kwam er bloed en hij lag doostil. Zijn ouders belden meteen de 100 natuurlijk. Hij is met een MUG naar het ziekenhuis in Gent gebracht. Zijn ouders hebben superlang moeten wachten op nieuws. Uiteindelijk kregen ze te horen dat Bram in een coma ligt en dat de werking van de nieren al is uitgevallen. Hij ligt aan de machine die alles in werking probeert te houden. Er is niet veel kans dat hij..” Toms ogen vullen zich weer met tranen, “dat hij het overleeft” Hij snikt. “En zelfs als hij het zou overleven, zal hij nooit meer normaal kunnen functioneren want er is kans dat er nog meer organen zullen afvallen.”
“Maar hoe kan dat nu? Hoe kan dat nu opeens gekomen zijn?” Morgan verstaat er zich niet aan dat de gezonde Bram van de ene dag op de andere opeens in coma ligt. “Ik weet het niet meisje, niemand weet het. Ze hebben de beste dokters erbij gehaald, momenteel zijn de beste artsen van Brugge, Antwerpen én Leuven bij hem, maar niemand weet wat hij precies heeft.”
“Zo vreemd” Morgan beseft dat het stom klinkt maar ze weet echt niet wat te zeggen. Ze kan niet meer logisch nadenken.
“Inderdaad, helaas bestaan er nog steeds ziektes die zelfs de beste dokters niet kunnen verklaren, meisje. Dat is uitzonderlijk maar onze Bram had de dikke pech om dat te overkomen.” Tom pakt een kussen en smijt het tegen de muur. “Kalm jongen” sust Morgan.
“Het is appelflap niet eerlijk!” Tom roept het uit, hij is helemaal overstuur. “Waarom nemen ze mijn vriend weg? Een doodbrave jongen die nooit iets misdaan heeft? Er zitten zoveel schurken in de gevangenissen, maar neen, de tofste kerel op aarde moet getroffen worden. Het is verdomme zo unfair! Waarom waarom?” Hij huilt met lange uithalen en verbergt zijn gezicht in Morgans zwarte haar. Ze weet zich geen blijf met zichzelf en kan zich ook niet langer meer goedhouden.
Hoofdstuk2:
Morgan voelt het zonlicht in de kamer binnenkomen en opent moeizaam haar ogen. Ze slaat de dekens van zich af, pakt haar peignoir en strompelt naar de badkamer. Het koele water waar ze normaal zo van kan genieten voelt aan als een blok ijs op haar schouders. De gelukzalige geur van croissants en koffie ontsnapt haar helemaal. Ze kan aan niets anders denken dan Bram. Zelfs het lieve briefje die Maxim heeft klaargelegd op haar bord, kan haar nauwelijks raken. “Lieve schat toch”, haar moeder komt binnen, “je bent helemaal overstuur.”Ze legt haar hand op Morgans schouder. “Ik moest je een dikke knuffel geven van Maxim” en ze neemt haar dochter stevig vast.
“Waarom is hij er niet?” Morgan wacht niet op het antwoord. “Is hij weeral bij Daisy?” Aan haar moeders gezicht ziet ze dat ze gelijk heeft.
“Hij had haar een ontbijt op bed beloofd, lieverd.” Zegt haar moeder meelevend. “Ik weet dat je het erg vindt dat hij er nu niet is wanneer je hem zo hard nodig hebt, maar hij had het beloofd”
“Moest hij zijn vriend verloren zijn, zou ik Tim met gemak laten stikken om hem steun te geven” antwoord Morgan verontwaardigd, “dat weet jij ook hé mama”
“Ja lieverd, maar je kent Daisy hé, als die iets wil.”
“Dan moet Maxim het meteen doen, ik weet het” Morgan neemt een hap van haar croissant, drinkt een klein slokje chocomelk en loopt dan lusteloos naar haar kamer.
“Morgan!” ze hoort haar moeder roepen, “morgan!”
“Ja” geërgerd roept ze terug.
“Je moet meer eten meisje.”
“Neen, dat moet ik niet, laat me met rust”
Haar moeder stopt met roepen. Meteen heeft Morgan er spijt van wat ze gezegd heeft. Haar moeder bedoelt het allemaal zo goed. In de badkamer maakt ze zich toonbaar en ze gaat weer naar beneden.
“Sorry mam” ze loopt naar haar moeder toe.
“Het geeft niets meisje, ik begrijp je”
“Hoe kan je me nu begrijpen?” mompelt Morgan. “Ik ga eventjes naar Fiero”
Op de manege neemt ze haar lieve schimmel vast, ze legt haar armen rond zijn sterke hals en verbergt haar gezicht in zijn dikke lange manen.
Waaraan mag je je na dit deel nog verwachten?
1. Het wordt een lang verhaal met veel nevenpersonages, er komen dus nog veel personages bij
2. Het liefdesnet wordt redelijk gecompliceerd. Zoals je wellicht al kan vermoeden, moet er tussen Morgan en Tom nog heel wat gebeuren. En niet alleen tussen hen. Maargoed, ik laat jullie nog in spanning.
Binnen 3 dagen komt er meer 
