Bokt.nl

Citaat:

Je hebt geweldig dagen, en baaldagen, en van die laatste had ik er vandaag 1. Het begon vanmorgen vroeg al. Ik was half uit bed gerold en mijn hoofd lag dus óp mijn wekker. Dat ligt overigens echt niet lekker. Je nekspier word minstens 20 cm verder uitgerekt als normaal, en de wekker is verrekt hard. Waarom maken ze geen wekker met een bontje er op ? Ik ben toch vast niet de enige blond muts die zoiets overkomt? Maar goed, ik lag dus op die wekker, en toen ging hij, zoals elke morgen, enorm tekeer, om precies 7.00. Die dingen kunnen écht geweldig timen trouwens, elke dag, stipt 7.00 uur. Oh gut ja, daar is het een wekker voor. Blond. Dat ding begon dus te piepen, te krijsen en te gillen. En omdat mijn hoofd op dat ding lag klonk het alsof er een heel orkest naast mijn bed stond. Meteen schoot ik overeind om dat orkest te vertellen dat hij niet gewenst was in mijn kamer. Maar dat hele orkest was er natuurlijk niet. Voor mij doen al heel snel, kwam ik erachter dat het dus die verrekte rot wekker was. Ik deed wat ik zou doen als ik mijn vriend met een ander meisje zag zoenen, ik gaf hem een énorme rotknal. Meteen was hij stil. En dat was maar goed ook, anders was ik helemaal gek geworden.
Vervolgens kwam ik dus mijn bed uit en liep ik van de trap af, waar ik per ongeluk een bolletje wol over het hoofd zag, dacht ik. Maakt niet uit, een sjaal met voeten geur was vast ook erg lekker. Toen ik op het bolletje ging staan hoorde ik een piep en een gil en al gauw stonden er 4 krassen op mijn voet. Het was dus geen bol wol maar onze kat. Alsof het nog niet erger kon moest ik ook nog ontbijten met mijn broertje er bij. Even ter informatie. Mijn broer is een nerd. Hij heeft altijd zwarte spijkerbroeken. Geen normale donker, licht, of weet ik wat voor een blauwe spijkerbroeken, maar nee, zwarte wou hij hebben. Één keer in het jaar maakte hij er helemaal een potje van, dan was het geen zwarte spijkerbroek, maar een beige tuinbroek, met 6 zakjes aan de voorkant, en 3 aan de achterkant. 3 is trouwens een dom aantal voor zakjes, want je hebt maar 1 portemonnee, en 1 buskaartje om in je kontzakken te doen, als jongen zijnde. Meisjes hadden natuurlijk nog de nodige make-up accessoires. Maar goed, alsof hij nog niet erg genoeg op een nerd leek had hij voor elke dag ander ondergoed, met natuurlijk de naam van die dag er op. Als hij dan bijvoorbeeld een keer in zijn broek pieste, ging hij de rest van de dag in bad, want hij kon niet de onderbroek van dinsdag aan terwijl het maandag was, dan raakte zijn schema in de war. Verder had hij vorige week nog 27 puisten, en 12 mee-eters(ja, ik heb ze geteld). En een bril met glazen zo dik als een deurpost. Stilletjes kroop ik aan tafel en ik zette mijn ‘ik-ben-er-niet’ gezicht op. Mijn broertje leek de hint niet te begrijpen en begon me van alles te vragen. ‘Je hebt een streep van zwarte modder onder je ogen. Heb je gister oorlogje gespeeld of zo ? ‘ was de vraag waar hij mee begon. Ik vernieuwde mijn ‘ik-ben-er-niet’ gezicht, maar nog zag hij het niet. ‘Ik zag net dat je onderbroek kapot was, er zat namelijk geen stof om je billen’. ‘Gert-jan, dat heet een string’ antwoordde ik geïrriteerd. Nog erger was, dat hij me vertelde dat ik blauwe tenen had, en dat ik beter sokken aan kon doen. Want als je koude tenen hebt is de doorstroming van je bloed niet goed en dat kan wel eens tot hele nare gevolgen leiden, zei hij. Wat hij niet door had was dat het blauwe nagellak was, in plaats van blauw van de kou. Ik gooide een klodder pindakaas naar hem toe en liep de trap weer op. Elke tree bestudeerde ik nauwkeurig, stel dat die zogenaamde bol met wol er weer lag. Halverwege de trap gaf ik het op, want er lagen allemaal maar haren, en echt geen kat. Op de laatste tree werd ik álsnog gegrepen door dat monster. En ik greep hem in zijn kladder. Dat had ik beter niet kunnen doen want ik kreeg op mijn linkerwang, ten hoogte van mijn neus, een rode streep van bloed. Meteen rende ik de douche in, deed de deur op slot en haalde mijn speciale make-up-voor-zéér-ernstige-gevallen-doos uit de kast. Er zaten 6 verschillende soorten poeder in, en ook nog eens 7 camouflagesticks. Ik begon er flink op los te sticken. Ik had namelijk een speciale techniek. Eerst zo veel mogelijk van dat camouflage spul er op, om het gat te vullen. Daarna liet ik het even intrekken, zodat het goed in de poriën van de huid trok, en vervolgens gingen er 3 soorten poeders overheen. Na een half uur was ik klaar met de basis make-up en kon ik aan het échte werk beginnen. Met oogschaduw, mascara, oogpotlood, eyeliner, Labelo, lipgloss en een speciale crème bewerkte ik mijn gezicht net zo lang totdat ik zeker wist dat meer dan 80% van de jongens op school me na zouden kijken. Daarna begon ik mijn tanden grondig te poetsen. Ik deed altijd eerst de bovenkaak, die was immers het belangrijkste. Ik begon achterin en bewoog 2 minuten een tand verder richting het midden. Ik weet niet hoeveel tanden een mens heeft, maar ik was toch altijd zéker een half uur bezig. Na dit proces stonden er altijd 3 mensen tegen de deur te schoppen. Nummer 1 was mijn broertje, die boos was over de klodder pindakaas, én die zijn tanden wou poetsen. Nummer 2 was mijn vader, die wilde douchen. En nummer 3 was mijn moeder, die met een sigaretje in haar bakkes stond te zeuren dat ze haar haren wilde föhnen. Ik keek op mijn horloge en zag dat het ondertussen al half 9 was. Ik moest om 8 uur beginnen dus ik moest wel érg hard opschieten om nog een geloofwaardige smoes te kunnen bedenken.

Om 9 uur kwam ik dan eindelijk het schoolplein op fietsen. Ik vond het echt not-done om de school binnen te komen met een rood hoofd. Zo zou iedereen kunnen zien dat ik een conditie van –15 had. Ik moest nodig weer eens gaan sporten, maar het probleem was. Dat ik de sportschool niet in durfde, omdat iedereen dan kon zien dat ik een slechte conditie had. Het probleem wat dáár weer bij hoorde, was dat als ik níet ging, mijn conditie ook niet beter werd. Voor mij was de vraag dus hoe je conditie beter kon worden zonder dat je de sportschool in moest.. Het was als een keuze tussen je geld of je leven. Ik zou dan voor mijn leven gaan, zonder geld kan ik niet leven, dus dan zou ik én mijn geld én mijn leven kwijt zijn. Maar om even terug te komen op de situatie, ik ging dus de school niet in, en rook eerst een sigaretje. ‘fiets it, aansteker vergeten’ vloekte ik. Blijkbaar hoorde een hele horde jongens wat ik zei want binnen no-time stonden er 12 leuke jongens in de rij om mij een vuurtje aan te bieden. Ik koos de leukste uit en de rest kreeg een dissende blik toegeworpen. Ik stak mijn sigaretje aan en begon er eens flink aan te lurken. Roken is slecht voor je, dat weet ik, maar dat doet er niet toe. Roken is lekker, en fijn. Ik kon altijd nog extra veel andrelon zomerblond gebruiken, daar werden mijn longen vast ook weer wat witter van, dan leek het niet zo alsof ze onder het teer zaten. Om 9 uur ging in dan eindelijk de school in. 9 uur was een uur later als 8 uur, ik had dus gespijbeld. Ik vond het héél knap van mezelf, want ik wist dat ik niet voor 9 uur in de school was, maar ik wist niet dat ik spijbelde, dat bedacht ik pas toen het al gebeurd was, en het was dus per ongeluk gegaan. Ik liep naar het lokaal van biologie, gelukkig, in dat vak was ik goed in deze periode van ‘t jaar, het ging immers over voortplanting. ‘Waar zijn jouw boeken madame’ vroeg mevrouw van ’t Land toen in nog geen eens een stap in haar lokaal had gezet. ‘ben met tas vergeten, eigenlijk..’ antwoordde ik nonchalant. ‘STRAFLOKAAL’ blèrde ze hard, en ik vond het een goed plan. Lekker relax wakker worden zo. Toen ik in het straflokaal kwam was er al meteen duidelijk dat ik er het eerste uur niet was. ‘Je hebt gespijbeld’ zei de conciërge streng. ‘Dat heet geen spijbelen, dat heet ; er niet zijn. Want ik kon er niks aan doen’ legde ik uit. Natuurlijk geloofde de conciërge me niet, en daarom moest ik morgen, op de vroege ochtend twéé uren nakomen, het was niet te geloven. Ik plofte neer op een stoel en keek eens rond of er nog meer leuke mensen zoals ik zaten. Na een grondige inspectie kwam ik er achter dat er maar 1 leuke jongen zat, en ik ging naast hem zitten. ‘Ga je mee spijbelen?’ vroeg ik, terwijl ik die hele jongen niet kende. ‘Prima’ zei hij, en we stonden op. ‘Waar denken jullie heen te gaan’ vroeg de conciërge. ‘Wij gaan spijbelen’ zei de jongen, en samen liepen we naar buiten. We gingen samen een sigaret roken, onder genot van een leuk liedje wat op mijn mp3 stond. De jongen had een sikje, viel me na enige tijd op. Ik bestudeerde dat ding eens goed, want het zag er behoorlijk geitig uit. De jongen was eigenlijk niet knap, maar heel lelijk. ‘Jij bent geitig’ zei ik droog en ik liep weg. Ik stapte op de fiets en ging een reep chocola kopen in de winkel. Oh ja, chocola, wát een drama om zo’n reep te kopen zeg. Ik zal je eens laten meeleven in mijn vreselijke trauma aan chocola dat ik die dag opliep.

Citaat:

Ik ging dus op mijn fiets naar de supermarkt toe. Het eerste wat me al opviel tijdens dit gewéldig stomme avontuur was dat mijn fiets piepte. Het ging zo van piep-piep-piep-piep enzovoort. Maar goed, ik was dus na vier piepjes al geïrriteerd door dat gepiep. Dus ik kwam eindelijk in de buurt van het centrum, en mijn hoofd was al weer zo rood als de roodste tomaat die hier op de aardbol verschijnt. Zou de aardbol ook echt bol zijn ? Ik denk dat hij niet helemaal bol is, er zit toch vast wel ergens een bouw fout? Maar goed, ik stapte van de fiets en ik wou hem dus op slot gaan zetten. Ik zat te rukken en te plukken aan de sleutel, totdat hij opeens af brak. Echt gewoon boem bats door midden. En daar sta je dan, bij een fiets die niet meer op slot kan omdat de sleutel erin zit, zeg maar. Met een nóg roder hoofd van schaamte heb ik mijn fiets toch maar alleen gelaten. Wel heb ik uitgebreid afscheid genomen, want het kon zo dat hij gestolen was als ik de winkel weer uitkwam. Met een blik, en een denkbeeldige kus verliet ik mijn oude vertrouwde fietsje dan eindelijk. Met een gevoel van schuld en schaamte liep ik de winkel in, de Lidl om precies te zijn. Dus ik liep daar, kwam er zo’n Sjonnie naar me toe die begon me toch te bulderen. ‘Je móet een karretje, dat is verplicht’. Ik deed alsof ik in het leger zat en riep ‘één, twee in de maat. Voorwaarts ; MARS’ en marcherend liep ik weer verder, totdat mijn blik op de energie drink viel. Het zag er té verleidelijk uit om niet te kopen. Af en toe heb je dat gewoon. Dan zie je iets, en dan word je blik er zo op afgezogen. Net als die reclame dat die hand door het hele flatgebouw vliegt voor zo’n chipje, of wat het ook was. Dus ik pakte maar liefst vier blikjes. Twee in mijn linkerhand, en twee in mijn rechterhand. Dat móest wel, want anders liep ik niet in evenwicht, en was de kans dat ik op mijn bek ging 47 % groter. Ik kwam een vakkenvuller tegen, die ook nog eens bij mij op school zat. Blijkbaar had hij me op school al vaak aangekeken want toen hij naar me keek, gatver.Het was zo’n vieze pukkelhoofd, nog nét niet erger dan mijn broertje, gelukkig. ‘Ik wou dat jij als dit melkpak was, dan kon ik je de hele dag aanraken’ zei die vieze kerel. Ik liet al mijn blikjes op de grond vallen en gaf de vakkenvuller een enorme knal in zijn gezicht. Het was zo’n watje dat hij meteen achterover in de mand met sinasappels viel. Meteen kwam de hele buurt de Lidl instormen om te zien wat er was gebeurt. Snel pakte ik de blikjes op en liep nonchalant verder, op naar de chocola. Éindelijk aangekomen bij de chocola stond ik voor het rek te kijken naar welke ik moest nemen. De ene reep was langer. De andere zag er lekkerder uit. De derde had een geweldig goede naam, en de vierde was het goedkoopst. Daar sta je dan, met wéér zo’n moeilijke keuze. Maar omdat ik snel terug wou naar mijn fiets besloot ik iene-miene-mutte te doen. Natuurlijk niet hard op. Ik begon in mijn hoofd te zingen ‘iene-miene-mutte tien pond.. dingesjes’ en verder kwam ik niet. Snel greep ik een reep chocola uit het rek, en omdat ik dat deed liet ik de blikjes los, en die vielen dus op de grond. Ik stak de reep chocola en pakte de blikjes weer op. Opeens stond de hele winkel op zijn kop, omdat een kassa medewerker riep ‘Sla alarm’ . Dat deden ze en er begonnen allemachtig harde sirenes te loeien. De bedrijfsleider (ik denk tenminste dat hij het was, hij zag er namelijk anders uit dan de rest) kwam aangestormd en greep me in mijn kraag. Wat er toen allemaal precies gebeurde weet ik niet meer, volgens mij had ik een blue out. Of hoe heet dat. Ja, black out ; zelfde. Voor zover ik me weer wat kan herinneren zat ik 2 minuten later ergens boven in een kantoortje, en voor mij stonden drie héle boze mannen. ‘Waarom wou jij die reep stelen’ vroeg de meneer die ik de bedrijfsleider vond. Ik keek voor me uit, verbazend over zijn vraag. Had ik gestolen ? Ik ? Nee toch ? Ik dacht, wacht even, ik vraag het ff. ‘Heb ik gestolen dan’ vroeg ik. ‘Denk je dat je grappig bent? ‘ vroeg de jongen die ik tien minuten geleden de sinaasappelmand in had geslagen. ‘Nee, want niemand lacht, duh ‘ riep ik keihard. Na veel gezeur en gezeik bleek dat ik mijn chocolade reep in mijn jaszak had gedaan, en dat was stelen volgens hun. Het sloeg natuurlijk helemaal nergens op, want ik had hem niet gestolen, ik had hem even in mijn derde handje gedaan. Ik had hem nog niet mee de winkel uit genomen, toch ? Na een poos begon ik me toch zorgen te maken over mijn fiets, en ik vertelde dat. Alsof ik nog niet genoeg rare blikken had gekregen, keken ze me stomverbaasd aan. Ik legde de blikjes en chocolade reep neer en zei ‘laat maar, je mag ’t houden’ en ik liep langs de mannen heen naar buiten toe. Ik haalde mijn neus op en genoot van de frisse lucht. Maar toen, keek ik om me heen, en was mijn fietsje weg. ‘Fiets? KOM HIER’ riep ik boos. Maar nee, fietsje kwam niet meer terug. Dan maar lopen. Wedden dat die mensen van de Lidl hem gejat hadden, omdat ze boos op me waren. Wedden? Wedden ? Ja, ik weet het zeker.

Dat was dus het chocolade reep drama, en ik heb er met mijn zaagsel hoofd zelfs nog conclusies uit kunnen trekken. Nummer één ; Zoek je werk ? Pak een tuinbroek, een geblokte blouse er onder, knip op drie plekken een hap uit je haar, zorg dat je puisten heb, en zéker weten dat je aangenomen word bij de Lidl. Nummer twee ; Gebruik nooit je derde hand, je jaszak dus. En nummer drie ; ga voorzichtig met je fiets om.
Nou dat leken me toch al drie hele goede, duidelijke, mooi omschreven conclusies.

Later die dag kwam ik thuis aan, en mijn buurman zwaaide. Ik zwaaide terug. Altijd leuk zo’n zwaaiende buurman. Dus ik liep naar binnen en bekeek onze nieuwe deurmat. Hij was werkelijk waar afschuwelijk. Er stond een zonnebloem op. Gewoon 1 doodsaaie zonnebloem, met een paar grassprietjes, en dat was het. Wat nog véél erger was, was dat die zonnebloem zo’n lelijke poep kleur had. Het was net alsof er geel met een beetje hondenstront gemengd was. Zonder mijn mooie schoenen op de mat te zetten sprong ik dus over de mat heen het huis in. Ik rende de trap op en zette de computer aan. Op de terugweg probeerde ik mijn record kabaal-op-de-trap-maken te verbreken. Ik zuchtte diep, en binnen no-time voelde ik me wanaby olifant. Ik stampte zo hard mogelijk op de trap treden. Het was geweldig. Ze vlogen er bijna uit. Op het laatste rende ik ,in plaats van dat ik stampte. Ik rende en rende, sprong van de trap, maakt een mooie bocht naar recht, wou door de deuropening gaan en ; BOEM. Daar lag ik op de grond. Conclusie nummer 4 die dag ; doe eerst de deur open voordat je er doorheen wil rennen. Dat was ik dus vergeten. Dat werd dus weer een mega lange, ultieme make-up laag. Ik wandelde, nadat ik de deur open had gedaan, de huiskamer in en zag mijn vader op de bank zitten. Hij was een dikke,vette,vieze,zeurende,zeikende,poepende, stinkende vader. Maar hij was wel aardig. Hij kon je nooit achterna rennen als je iets verkeerd deed, want zijn maximale snelheid was twee kilometer per uur. En als zijn lievelings voetbalclub, Ajax, had gewonnen was hij zó blij dat hij wel drie(!!!) kilometer per uur kon. Ik plofte naast mijn pa op de bank neer, dat paste nog nét. ‘Je bent lief. En mijn fiets is gestolen’ zei ik met een pruillip. Mijn vader keek me boos aan, maar toen hij zag hoe erg ik overstuur was van dit dierbare verlies zei hij meteen ‘we kopen morgen een nieuwe’. Ik was blij. ‘Oké pap, bedankt. Ga je maar ff douchen, je stink’ zei ik, en daarna liep ik de trap op. Volgens mij ging die trap binnen toen en een andere keer in krakken. Bij elke tree hoorde ik het zelfde irritante geluid als mijn fiets maakte. O mijn God, dat was nog eens een pretje. Dan kreeg ik een non-piepende fiets. Mijn leven was té goed voor mij, ik was de gelukkigste persoon op de aarde. Wat ik me nog steeds af vraag is, of die aardig nou echt zo bol is, of dat hij meer ovaal is. Ik zal er eens even wat over opzoeken op internet, als dat ging lukken. Als allereerst zette ik eens een goed liedje op. Ik zette de geluidsboxen harder, harder, nóg harder, en tóen. Piep, krak, urk, burk krrrrr, kggg, schhh, BOEM. Hij was kapot……

Citaat:

Met veel gevloek en getier stond ik op en liep ik dus naar beneden toe, waar ik de rest van de avond naar de tv heb gekeken.

Word ik de volgende morgen wakker, wéér met mijn hoofd op die wekker. En nog vond ik het érg knap dat die wekker wéér precies om 7.00 uur ging, dus ik heb een applausje gegeven. Als die radio een mond had zou hij glimlachen van radio 538 tot RTL FM, ik wist het zéker. Maar goed dus ik liep de trap af, keek heel goed om me heen of ik niet weer op de kat trapte, en taaadaaa, ik kwam helemaal veilig beneden aan. Dus ik loop de keuken in en schrik me helemaal het apenzuur. Ik zal de situatie even beschrijven. Het eerste hoofd waar ik tegenaan keek, voor zover je dat een hoofd kan noemen, het leek meer een aardappel, was dat van, tsja, wie was het? Ik wist het zelf niet. ‘Wie ben je en wat mot je hier?’ vroeg ik meteen. Na een uitleg van mijn zeer lelijke broertje kwam ik er achter dat het een klasgenoot van hem was, die was blijven logeren. Wat me het meest irriteerde was zijn pyjama. Hij was van één of andere super held. Hélemaal fout dus, zelfs voor een jongentje van een jaar of 7. Daarna zag ik het hoofd van mijn broertje, waardoor ik al bijna moest kotsen. En tot slot zat mijn stinkende vader weer aan tafel. Met een misselijk gevoel ging ik aan tafel zitten en ik propte zo snel mogelijk een boterham naar binnen. ‘We gaan zo een nieuwe fiets halen’ zei dikke dik. Ik slikte, verslikte me, en begon te hoesten en zo. Het leek alsof ik geen adem meer kreeg. Ik zag mijn leven in een flits voorbij komen, en nam afscheid van al mijn dierbaren. Nou ja, zo erg was het niet, maar het leek er wel op. ‘Heb ik mijn wekker om 7.00 uur gezet op zaterdag?’ schreeuwde ik uit. Mijn broertje en zijn lelijke super held vriendje begonnen te lachen en woedend rende ik naar boven toe, tenminste, dat was mijn plan. Halverwege de trap struikelde ik en sneller dan ooit was ik weer beneden.

’s Middags, na een uur mokken, was ik dan eindelijk zo ver dat ik met mijn vader naar de winkel ging, om een nieuwe fiets te kopen. Het was écht verschrikkelijk. Want ik doe die voordeur open, en wat zie ik , sneeuw ! sneeuw, sneeuw, sneeuw, en nog meer sneeuw. Alleen maar sneeuw. Sneeuw is stom, wit, vies en , glad ja. Ik rende naar binnen en pakte het nieuwe tafelkleed van mijn moeder. Ik legde hem neer zodat ik er over heen kon lopen, en na vijf minuten zat ik met droge voeten, en een vies, nat, tafelkleed in de auto. Dat was allemaal zo erg nog niet. Totdat mijn vader instapte. Het leek alsof hij de marathon had gelopen die zo’n drie dagen duurde, zonder dat hij ook maar één keer mocht douchen. Dat was eigenlijk onmogelijk want mijn vader zou na de eerste 10 minuten al neergestort zijn maar goed. Hij stonk dus zo erg dat het wel leek alsof hij een marathon had gelopen die zo’n drie dagen duurde, zonder dat hij ook maar één keer mocht douchen. Een walm van stank, stank die stonk naar stinkende vis, kwam de auto binnen en kroop ik mijn neusgaten. Meteen draaide ik een raampje open en begon hevig met mijn armen te waaien. Twee minuten later was ik nog steeds aan het waaien, en opééns had ik het tafelkleed niet meer in mijn handen. Oeps. Ik draaide snel het raampje dicht, we waren er toch al bijna. Dat was dus drama nummer 1, maar nu de rest nog. Ik liep dus die fietsenwinkel in, en meteen sprongen de tranen in mijn ogen, al die mooie fietsen, en één daarvan werd mijn fiets, mijn maatje, mijn gozer, mijn.. fiets dus. Er rinkelde zo’n belletje en gelijk kwamen er van 3 kanten mensen aangelopen. Ik koos voor de meneer met de krulletjes, want hij zag er het aardigst uit. ‘Kan ik u helpen’ vroeg de man. Ik keek geïrriteerd op, wat wás dat nou voor een vraag. Nee wij kwamen hier om hém te helpen, nou goed? Mijn vader legde uit wat de bedoeling was en ik werd de hele winkel door gesleurd. Wat me opviel was dat de fietsen in lange rijen naast elkaar stonden, dus je kon nooit bij de middelste fiets komen. Het leek wel domino day. Het enige verschil was dat hier geen musje zat, en daar wel. O gut nee, die mus zat er al niet meer, die was al doodgeschoten. Echt belachelijk,als er zo’n mongool met het verstand van een egel rondrent en per ongeluk iets omstoot word hij of zij toch ook niet doodgeschoten? Misschien moest ik een rechtszaak beginnen! Maar ik snapte dus niet waarom die fietsen zo onhandig stonden. Opeens stopte de man en omdat ik niet voor me keek knalde ik met een enorme klap achterop hem. Alles begon te draaien, of ik draaide, dat weet ik al niet eens meer, en ik viel op de grond. Alsof ik het een leuk grapje vond begon ik te lachen, en die krullenbol begon ook te lachen. Hij haalde een fiets uit het rijtje, ééntje die vooraan stond, dat moest ook wel. ‘Fiets maar even een rondje door de winkel’ zei de man. En toen ik het hoorde liep er een rilling over mn rug. Dat kon ik nóóit. Maar goed, ik was sterk, niet slim, en wel dapper, dus ik ging de strijd aan. Misschien kreeg ik wel een prijs voor best-fietsende-tiener. Ik stapte op de fiets en croste er vandoor. Wat ik me onderweg bedacht was dat ik geen plattegrond had gekregen, en dus geen idee had waar ik heen moest. Tot overmaat van ramp sprong de lamp ook nog aan, en dat fietst behoorlijk zwaar kan ik je vertellen. Ik probeerde de lamp uit de doen, en zag te laat dat ik iemand aan ging rijden. Die iemand duwde me aan de kant, en zoals je misschien al had geraden, viel ik dus tegen zo’n rij fietsen op. Nu werd ik doodgeschoten, ik wist het zeker. Het was overduidelijk dat de eigenaar van die fietsen grote fan van domino-day was, anders had hij niet zo’n opstelling gemaakt, dus hij was het er vast mee eens dat iedereen die iets omstootte dood geschoten moest worden. Zo snel als ik kon kroop ik tussen alle fietsen door richting de uitgang. Dikkie dik en krullenbol kwamen op het lawaai af, en in mijn ooghoek zag ik een geweer. Nog nét voordat ze me te pakken hadden kon ik de winkel uitrennen. Ik rende en rende, de straat op, en het fietspad op, daarna de weg weer op. Ik keek achterom om te zien of ze me nog volgden, maar dat had ik beter niet kunnen doen. Ik had niet door dat er ook nog stoepranden op deze aardbol, waarvan ik nog steeds wou weten of de aarde bol was, bestonden, en ik ging dus tegen de vlakte aan. Dat was nou al de 3e keer deze dag. Snel stond ik weer op en in rende verder. Hoe ik het deed weet ik nog steeds niet, maar opeens stond ik in de Lidl. Ik zag de bedrijfsleider en nog sneller dan dat ik ín de winkel stond was ik al weer buiten. Uiteindelijk besloot ik maar naar huis te gaan. Want het was vies, nat, en blèh, gewoon niet zo lekker dus. Opeens ging mijn telefoon. Ik schrok me helemaal de tierelier, want dat ding trilde alsof er een aardbeving in mijn broekzak zat. ‘Met mij’. Het was Eva, mijn beste vriendin. Ze was knap, blond, dom, lief, aardig, en ze had net als mij zo’n zaagselkop. Ze vroeg of ik vanavond mee uit ging, en zo’n bod moet je nooit af slaan. We spraken af om vanavond 8 uur, dan konden we eerst nog even opmaken, en zo, en dan indrinken. Onderweg naar huis kwam ik stoplichten tegen, en opeens werd ik zó slim. Ik bedacht namelijk een vraag. Hoe kun je zien of het groen, oranje, of rood is als je kleurenblind bent? Ik probeerde me voor te stellen hoe iemand die kleurenblind was alles zag. Maar het lukte niet. Wat ik dan een nóg slimmere vraag vond, was het volgende. Hoe weten die stoplichten nou of er auto’s staan te wachten of niet? Ik vond ’t maar ingewikkeld. Alles was ingewikkeld. Mijn hele leven. Een wc rol was ook ingewikkeld. Niet ingewikkeld van moeilijk, maar ín gewikkeld. Snap je ?