Bokt.nl

Citaat:

Morgan


Sara is een meisje van 12 jaar, ze woont op 10 minuten afstand van de manege van Frans. Ze is bijna elka dag wel op die manege te vinden ze heeft er een lieveling, de zwarte hengst Morgan.


‘ik ga naar de manege mam’ riep Sara richting in de richting van de huiskamer. ‘Neem je Jessy mee?’ ‘Ja’. ‘Kom Jes’. Sara pakte de riem van Jessy, haar hondje en wandelde met haar naar buiten. Het was vorige week zomervakantie geworden en Sara had beloofd veel te helpen op de manege. Ze had voor de zomer Morgan gekregen om te verzorgen. Ze had er heel veel zin in want Morgan was een super beest. ‘Loop door Jessy!’ Sara gaf een rukje aan de riem terwijl ze zat te fantaseren wat ze allemaal wel niet met Morgan op de manege zou gaan doen.

’Hey Roos’ zei Sara, tegen een van de medewerksters op de manege. ‘Hoi, Sara kom je weer helpen op de manege?’ antwoordde Roos. ‘Ja’.Sara liet Jessy los en die rende meteen naar Thomas toe haar grote vriend op de manege. ‘Je kunt Morgan al wel opzadelen’ zei Roos. Fluitend haalde Sara de spullen van Morgan en hing die op in de poetsplaats. De beginnertjes ontwijkend baande Sara zich een weg naar buiten. Morgan keek zoals gewoonlijk naar buiten een hinnikte zacht toen hij Sara aan zag lopen. ‘Hallo vriend’ fluisterde Sara zachtjes in zijn hoor terwijl ze zijn halster over zijn hoofd trok. Ze begeleidde hem naar de poetsplaats en begon zijn zwarte glimmende vacht te poetsen.

’Ben je bijna klaar?’ vroeg Roos. ‘Ja, maar sinds waneer hebben we haast?’ vroeg Sara. ‘Nou dat zal ik je vertellen’ zei Roos met een grote glimlach op haar mond. ‘Ik dacht je heb nu wel genoeg rijervaring dus ik dacht dat je er wel klaar voor bent om met Morgan te gaan springen. De gevorderden zijn met Anita het bos in dus wij kunnen de springbak gebruiken, als je wilt hoor’ voegde Roos er snel achteraan. ‘Natuurlijk o wat gaaf’ antwoordde Sara. Roos bracht het dressuur zadel weg en kwam met een springzadel aanlopen. ‘Deze zal hij wel passen’ zei Roos. Sara glunderde helemaal terwijl ze het zadel op de smalle rug van Morgan legde. Rustig trok ze de singel aan en begeleidde Morgan naar de springbak die buiten in het zonnetje stond. Roos stond al in de bak en had wat hindernisjes klaargezet. Sara keek naar de hindernisjes die ongeveer 50 centimeter hoog waren, hier had ze zich al een hele tijd op verheugd. Ze klom op Morgan en stelde de beugels goed in. ‘Laat hem eerst maar rustig instappen’ zei Roos. ‘Hij heeft nogal de neiging om sneller te gaan stappen als hij weet dat hij gaat springen maar laat hem op jou tempo lopen’. Rustig liet Sara Morgan door de bak stappen. Na enkele minuten gestapt te hebben mocht ze aan gaan draven. ‘Zo rij nu maar rustig op het eerste hindernisje af’ zei Roos. Geconcentreerd op Morgan ging Sara richting de eerste hindernis, wat met maar 50 centimeter een eitje is voor Morgan. Hij vloog er ook met gemak overheen.

‘Heel goed’ zei Roos na afloop. ‘Ga hem maar uitstappen’. Morgan had over elke hindernis gevlogen en Sara had het fantastisch gevonden. Ze beloonde Morgan terwijl ze hem met vierende teugel door de bak liet stappen. Roos was bezig met de hindernissen op te bergen. ‘Het ging best oké voor de eerste keer hè?’vroeg Sara. ‘Het ging heel goed voor de eerste keer vond Roos. Eenmaal uitgestapt en afgezadeld bracht Sara Morgan terug naar zijn stal en riep Jessy tot zich. Ze klikte de riem vast en liep met haar naar huis.

‘Hallo mam’. ‘Hoi Sara, was het leuk’? Heel leuk vond Sara en ze vertelde over het rijden en het springen. Nadat ze gegeten hadden ging de telefoon. ‘Het is voor jou Sara’. ‘Met Sara’. ‘Hallo Sara, Met Frans’. Frans was de baas van de manege. ‘Hoi Frans’. ‘Sara morgen laat ik Sascha dekken door Morgan ik dacht dat jij het wel leuk zou vinden om daar bij te zijn’ vertelde Frans. ‘O dat lijkt me geweldig’ zei Sara. ‘Oké, dan is het goed, kom je morgen om half 11 naar de manege’? ‘Ja tot dan’.

De volgende dag fietste Sara weer naar de manege. Toen ze het pad opfietste kwam Frans al aanlopen. ‘Hallo, Sara kan jij Morgan alvast halen? Anita is Sascha aan het halen’. Sara knikte en liep naar de stal van Morgan. ‘Hallo, jochie zei ze’. Ze deed zijn halster om zijn hoofd en leidde hem naar de open plek. Frans Anita en Sascha stonden er al. ‘Dank je Sara’ zei Frans terwijl hij Morgan van haar overnam. Het dekken zelf vond Sara niet zo spectaculair alleen het idee dar er een veulen van Morgan op de wereld kwam was geweldig. Sascha was namelijk ook een fantastisch paard dus dat zou een geweldig veulentje kunnen worden.

Het was woensdag, vandaag zouden ze een strandrit gaan maken. Sara mocht op Morgan. ‘’Roos, ga jij ook mee met de strandrit?’’ ‘’Ja natuurlijk, ik laat geen een strandrit aan mijn neus voorbijgaan’’ zei Roos met een knipoog. Sara zadelde Morgan op en liep met hem naar de bak. De meeste stonden al klaar of zaten al op hun paard. Sara liep naar de middenlijn en singelde Morgan aan. Met een zwierige beweging klom Sara op zijn zadel en liet hem door de bak stappen wachtend op Roos. Roos zat al op haar paard toen ze kwam aanlopen. Ze vertelde de opstelling in welke volgorde we ze heen en terug zouden lopen. Morgan en Sara zaten achteraan. De duinen zelf waren al geweldig. Je rook de geur van de zee al van ver en alle paarden kregen er zin in. De route was zwaar met mul zand en veel heuveltjes. Eenmaal bij het strand aangekomen begonnen een paar paarden al erg wild te doen. Morgan bleef rustig wachten tot Sara hem zou aansporen. Voordat Roos het teken gaf bekende een meisje dat ze te bang was en daar wel achter zou blijven en wachten tot hun terug kwamen Roos vond dit goed. Toen gaf Roos het teken dat ze mochten gaan galopperen. Alle paarden zoefde weg. Morgan ging langzaam voorop. Het meisje wat achter bleef die hield haar paard niet meer en die sprong aan in rengalop. Het paard was bang om achter te blijven en ging dus extra hard. Roos riep dat ze hem moest inhouden maar het meisje huilde dat dat niet lukte. Het paard rende voorbij Morgan. Het paard was nu echt niet meer te houden en rende in volle rengalop op de pier af. Sara spoorde Morgan aan om hem nog harder te laten gaan. Ze kwam steeds dichter bij het paard maar het paard kwam ook steeds dichter bij de pier. Het zand vloog om Sara haar oren terwijl ze in alle macht Morgan dichter bij het paard liet komen. Het meisje gilde en huilde en het paard had zijn oren plat in zijn nek en gaf alles wat hij kon. Morgan galoppeerde nu naast het paard en Sara greep de teugels. Met al haar macht trok ze aan beide teugel Morgan stopte maar het paard ging door, omdat Sara de teugels vast had moest Morgan ook mee galopperen. Het zwarte leer van de teugels sneed in Sara haar hand. Morgan zag de pier maar kon niet stoppen zolang Sara de teugels van het paard nog vast had. Het paard werd wilder en wilder en Morgan en Sara werden wanhopig. Wat moesten ze doen? Het paard loslaten en hopen dat het goed ging of het onzekere voor het zekere nemen en met alle macht aan de teugels gaan hangen. Sara koos het laatste en trok met alle macht aan de teugels. Het paard maakte een noodstop en het meisje vloog eroverheen. Sara had dit niet verwacht en liet van schrik de teugels los. Morgan die niet meer kon stoppen maakte zich klaar. Vlak voor de pier zette hij zich af en sprong er met een reusachtige sprong overheen en stopte aan de andere kant. Sara zat er geschrokken op. Onder haar zat Morgan te hijgen, het schuim liep uit zijn mond zachtjes aaide Sara hem over zijn bezwete nek. Ze liet Morgan naar de andere kant van de pier draven en zag dat alles goed ging met het meisje. Roos kwam geschrokken naar Sara toe. ‘’Sara, o mijn god.’’ ‘’Gaat het? Weet je hoe groot de sprong was, hoe gevaarlijk, hoe eng!’’ ‘’Ja,’’ hijgde Sara na. De terugweg verliep goed en het meisje had Sara wel honderd keer bedankt.

Op de manege aangekomen vertelde Roos tegen Frans wat er gebeurt was. Frans schrok eerst wel. 10 minuten later kwam Frans op Sara aflopen die Morgan nog aan het poetsen was. ‘’Sara? Kan ik je even spreken?’ Vroeg hij. ‘’ ja natuurlijk,’’ zei Sara is het goed dat u het nu zegt of dat u wacht tot ik Morgan afgezadeld heeft. ‘’Ik kan het nu wel vragen.’’ ‘’Ik had het verhaal van Roos gehoord wat er gebeurt was, maar ook dat ze vond dat je geweldig met Morgan omging en geweldig met hem kon springen.’’ ‘’Dus ik vroeg me af zou je geen springlessen willen met Morgan?’’ ‘’Ja natuurlijk, maar ik weet niet of we genoeg geld daarvoor hebben thuis, en van wie?’’ ‘’Roos heeft aangeboden je gratis les te geven op de manege.’’ ‘’Natuurlijk vond ik dit niet goed.’’ Sara schrok haar moeder vond gewone lessen al duur zeker als daar dan ook nog eens springlessen bij kwamen. ‘’Ik vind niet dat Roos gratis les moet geven in haar vrije tijd’’ ging Frans verder. ‘’Daarom heb ik besloten dat ze je zaterdag ochtend tijdens haar werkuren les gaat geven en daar krijgt ze dan van mij voor betaald en voor jou wordt het gratis.’ ‘’Echt waar?’’ ‘’Wauw’’. Sara wist niet wat ze moest zeggen. ‘’Onwijs bedankt’’. ‘’Graag gedaan,’’ zei Frans en hij liep weer weg.

wat vonden jullie ervan? Dit is me eerste verhaal op bokt, moet ik doorgaan??

Citaat:

Sara rende naar haar fiets en croste naar huis. Thuis aangekomen gooide ze haar fiets in de struiken en schopte haar laarzen uit. Ze moest dit nieuws gewoon aan haar moeder vertellen. O ja haar moeder moest vandaag werken, dus ze zou niet thuis zijn. Ze voelde in de zak van haar zwarte met modder besmeurde paardrijbroek. Wat raar normaal had ze haar sleutels in die zak. Ze voelde in de zak van haar bodywarmer, daar zat ook al niks in. Ze gluurde door het raampje naar binnen. Daar op de eettafel lag haar bosje sleutels. ‘’oliebol’’. Haar moeder had nog zo gezegd dat ze haar sleutels mee moest nemen. Haar moeder zou na het werken een borrel nemen bij vrienden in de buurt en daar zou ze dan ook overnachten. Ze zou dus pas morgen ochtend thuis komen. Jessy zat binnen, die kon nu natuurlijk ook niet plassen. Gelukkig was Jessy nogal dom en als ze echt nodig moest ging ze in de kattenbak. Nu moest alleen zei nog een plek vinden om te overnachten. In de schuur kon niet want die was ook op slot. Haar vriendinnen woonden allemaal op minstens een uur fietsen. Het begon zo langzamerhand al te schemeren en er ging een rilling over Sara haar rug. Overdag was haar bodywarmer wel lekker maar nu was hij toch best koud. Ze kon maar een ding bedenken en da was naar de manege te gaan. Ze drukte een kusje op het raam voor Jessy en pakte haar fiets. Haar handen rilde en ze huiverde van de koude wind die langs haar oren ging. Haar neus en oren waren al knalrood toen ze na 10 minuutjes fietsen bij de manege aankwam. Frans woonde dicht bij de manege maar hij deed al zoveel voor haar dat ze hem niet wou lastig vallen. Ze pakte een paardendeken en slenterde naar de stal van Morgan. Morgan hinnikte zacht maar begreep niet wat de bedoeling was. Sara deed de stal open en duwde Morgan een stukje aan de kant. Gelukkig waren de stallen pas 2 uur geleden uitgemest dus Morgan zijn stal was nog lekker schoon. Sara aaide het mooie smalle hoofdje van Morgan en wikkelde zichzelf in, in de dekens. Morgan ging door zijn knietjes en kwam naast haar liggen. Sara ging met haar hoofd tegen zijn rug aan liggen en viel in slaap.

‘Sara!’ ‘Sara!’ ‘Wakker worden.’ Roos schudde Sara door elkaar en Sara keek slaperig naar Roos. ‘Roos, hoe laat is het?’ vroeg ze slaperig. ‘Het is 10 uur, Frans had je vanochtend al gezien maar liet je even door slapen.’ ‘O’ ‘Morgan staat al in de wei, je moeder belde net en ik had gezegd dat je om half 11 wel thuis zal zijn dus je moet zo gaan.’ ‘Oké, dank je Roos.’ ‘Roos glimlachte en liep weer weg. Sara stond op en bracht de dekens weg. ‘Doei Roos’ ‘Doei Sara, dinsdag les He!’ riep Roos haar nog na.

Het was dinsdag ochtend. Vandaag zou haar eerste echte springles op Morgan zijn. Ze liep dit keer weer met Jessy naar de manege. Het zonnetje brak net door en een paar lichte zonnestralen verwarmde Sara haar huid. Jessy liep vrolijk blaffend mee. Eenmaal bij de manege aangekomen rende Jessy meteen weg om aan het eind van de dag pas weer terug te komen. Sara liep naar Morgan zijn stal, Morgan hinnikte weer en Sara aaide hem over zijn neus. ‘Hallo jochie’, Ze nam de zwarte hengst mee aan zijn halster naar de blauw poetsplaatsen. Ze klikte hem vast en liep weer weg om zijn spullen te halen. In de zadelkamer rook het naar leer. Sara snoof de geur op en pakte het zadel. Ze liep terug met het zadel en het hoofdstel in haar handen. Morgan keek op en brieste. Sara liet de borstels over Morgan zijn huid glijden tot dat het glansde in het licht van de zon. Ze legde het zadel op zijn nu glanzende rug en trok de singel aan. Ze warmde het bit op tussen haar handen en deed het hoofdstel om bij Morgan. Ze krabde de hoeven uit en singelde Morgan aan. Omdat het rustig was klom ze nu alvast op Morgan zijn rug en liet hem naar de springbak stappen. Morgan brieste vrolijk in het zomerzonnetje. Roos stond al bij de bak en alle hindernissen stonden klaar. Dit keer waren de hindernissen een stuk hoger. ‘Hoe hoog zijn ze Roos?’ vroeg Sara die de hindernissen toch een heel stuk groter vond dan de vorige 50 centimeter. ‘1 meter 20 Sara.’’ ‘Wow kan ik dat wel?’ vroeg Sara die er toch nog over twijfelde. ‘Tuurlijk anders laat ik je er niet over springen Morgan kan het makkelijk en als jij er een beetje goed op blijft zitten gaat het gemakkelijk.’ Nadat Morgan was ingestapt moest Sara eerst oefen met de verlichte zit. Ze wist de basis kennis al wel maar heel goed was ze er nog niet in. Ze moest in de verlichte zit gaan staan en de bak rond galopperen dat bleek erg goed te gaan. Na 20 minuutjes met de verlichte zit geoefend te hebben mocht Sara de eerste sprong gaan nemen. Ze stuurde erop af. Morgan begon sneller te lopen en zijn oortjes gingen helemaal naar voren. Morgan vloog over de sprong heen maar Sara had niet verwacht dat de sprong zo hoog zou zijn ze verloor een beugel en klapte naar op het zadel, toen Morgan landde en Sara nog steeds maar een beugel had viel ze er van af. Morgan schrok van Sara haar val en maakte een noodstop. Met zijn neusje zocht hij haar hoofd en brieste in haar gezicht. ‘Getver Morgan, ik zit onder je spuug’ lachte Sara. Lachend veegt Sara het spuug van haar gezicht een geeft Morgan een aai over zijn hoofd. ‘Gaat het Sara?’ Vroeg Roos. ‘Ja’. Sara veegde het zand van haar broek af en deed haar cap af om daar het zand ook van af te halen. Sara pakt de teugels van Morgan weer beet en klimt erop. ‘Oké, nu nog een keertje proberen’ vond Roos. Sara laat Morgan weer op de hindernis aflopen. Met een zwierige beweging sprong hij eroverheen. Sara bleef er dit keer opzitten maar plofte wel weer neer in het zadel. Nadat de les was afgelopen vertelde Roos dat het springen zelf goed ging dat Sara alleen de verlichte zit tijdens het springen nog niet zo goed onder de knie had.

De volgende weken gingen snel voorbij. Sara oefende bijna elke dag. Ze kreeg nu een keer per week springles en een keer per week dressuur, de rest van de week oefende ze zelf met springen. Het was echt een tijd van zand happen vallen en opstaan voor haar geworden maar ze had het er voor over. Het was fantastisch om met Morgan over de hindernissen te vliegen. Ook Morgan vond dit erg leuk hij werd er ook steeds beter in en begon mooiere en betere spieren te ontwikkelen. Na 3 weken sprongen ze al 1 meter 80 samen. Helaas voor Sara was school ook al weer begonnen. Ze gaat dit jaar naar de brugklas en moet nu dus ook veel tijd in haar huiswerk steken maar toch probeert ze een keer per dag te blijven rijden.

Vermoeid van school komt Sara thuis en ploft in de bank. Eerst naar school fietsen een hele dag school en dan weer terug fietsen is erg vermoeiend zeker als je dat verre fietsen niet gewend bent. Het liefst zou Sara nu de tv aandoen en de komende uren daarachter doorbrengen. Maar er wacht al huiswerk en vandaag zou ze ook weer met Morgan oefenen. Ze legt haar tas in haar kamer en trekt haar zwarte paardrijbroek aan. Het is al half 5. Snel pakt ze haar fiets en racet naar de manege. Roos die er rekening mee heeft gehouden dat Sara waarschijnlijk moe is naar school heeft Morgan al opgezadeld en hij staat klaar voor haar in de poetsplaats. Wat is Roos toch een schat vond Sara. Ze pakte Morgan bij zijn teugels en begeleidde hem naar de bak. Het is bloed heet buiten. Sara zet de hindernissen klaar terwijl Morgan wacht in de schaduw van de boom. Als de hindernissen allemaal opgesteld zijn klimt Sara weer op Morgan en laat hem ronddraven. Het oefenen ging goed ze hadden weer 1 meter 80 gesprongen, maar Morgan was door de hitte snel bezweet en moe geworden. Sara zelf zweette ook heel erg. Sara bracht Morgan weer naar de poetsplaats en spoot hem af. Toen ze hem eenmaal weer in de wei had gezet liep ze weer richting haar fiets en fietste weer naar huis waar nog een hele berg huiswerk op haar wachtte. De wind blies zachtjes door haar haren en ze fantaseerde over Morgan en zij, springend in een spannende wedstrijd bij de laatste hindernis gooit Morgan er een balkje af gelukkig hebben alle anderen paarden ook geen foutloos parcour gelopen dus ze mag mee doen aan de barage. De barage gaat heel goed foutloos zelfs en ze hebben ook de snelste tijd Morgan en Sara winnen goud. Nog steed diep in haar gedachte verzonken steekt Sara de weg over. Er komt een auto luid toeterend aanrijden. Sara kijkt geschrokken op naar de auto die in volle vaart tegen haar aan knalt. Dan wordt alles zwart voor haar ogen.

Citaat:

Frans maakte een bosrit op Ginger zijn eigen paard en liep richting het bos. Hij fluit een liedje en kijkt om zich heen of hij de weg over kan steken. Rechts ziet hij een fiets liggen die hem bekend voorkomt. Verderop ziet hij een grote groep mensen om een auto staan. Zal er een ongeluk gebeurt zijn? Hij laat Ginger op de menigte af stappen en vraagt wat er gebeurt is. Er stak een meisje zomaar de weg op kon een man hem vertellen. Frans ging in zijn beugels staan een poging wagend om iets te kunnen zien. Daar tussen al die mensen ziet hij Sara liggen. ‘Sara’ roept hij. ‘Kent u dat meisje?’ vraagt een van de omstanders. ‘Ja’ zegt Frans kortaf en springt van Ginger af. Op zijn mobiel belt hij Anita die direct naar de weg toe moet komen. Frans geeft de gespierde vos aan een omstander en rent naar Sara toe. ‘Aan de kant, geef haar de ruimte!’ roept hij. ‘Gaat het een beetje Sara?’ Sara knippert met haar ogen en kijkt Frans vragend aan. ‘Frans?’ vraagt ze, en haar ogen vallen weer dicht. Anita komt aangerend en ziet Frans bij de gewonde Sara zitten. Ze schrikt maar blijft helder en pakt Ginger van de omstander en brengt haar terug naar de manege. Frans pakt zijn jas en wikkelt die om Sara heen en met Sara in zijn armen en allemaal omstanders om zich heen wacht hij op de ambulance. Vijf minuten later verschijnt de ambulance en de verplegers springen uit de achterkant van de ambulance en halen door geroutineerd de brancard uit. Ze leggen Sara op de brancard terwijl een derde man naar Frans toekomt. ‘Bent u de vader?’ vraagt deze. ‘Nee, maar ik ken haar wel en ik ga met haar mee’ zegt Frans vast beraden. De derde verpleegkunde knikt en laat Frans instappen. Frans zat op een soort stoeltje aan de zijkant en keek naar de verpleegkundige die Sara onderzocht.

In het ziekenhuis aangekomen werd Sara naar een kamertje gebracht waar ze haar verder gingen onderzoeken Frans moest wachten in de wachtkamer. Na een halfuur kwam een verpleger Frans inlichten over Sara haar situatie. ‘Kunt u even meekomen?’ vraagt de verpleegkundige. Frans knikt en loop achter de verpleger aan. Lopend achter de verpleegkundige aan kijkt Frans om zich heen. Hij ziet mensen lopen die op bezoek komen met grote bossen bloemen en alle cadeaus. Het rook er naar schoonmaakmiddel en allemaal soorten medicijnen door elkaar. Eenmaal bij een kamertje aangekomen hield de verpleegkundige de deur open en liet Frans naar binnen. Het was er saai ingericht. Er stond een witte tafel met stoelen omheen en er hing een poster van het menselijke lichaam. De verpleegkundige ging zitten en gebaarde naar de witte stoel voor zich. ‘Door de klap is Sara nu bewusteloos, de artsen hebben haar onderzocht drie gebroken ribben en een zwaar gekneusde arm heeft ze niets ergs opgelopen.’ Frans zucht. ‘O, gelukkig, kan ik naar haar toe?’ De verpleegkundige knikte en begeleidde Frans naar een kamertje waar Sara lag. Er ging een slangetje naar haar arm waar een soort vloeistof doorheen ging en ze had een zuurstofmasker op. Ze lag onder de spierwitte ziekenhuis dekens. Frans liep naar Sara toe een veegde haar pony uit haar gezicht. Haar ogen zaten dicht en er zat een grote wond op haar voorhoofd. Naast het bed lag Sara haar rugzakje. Frans pakt het rugzakje en haalt Sara haar mobieltje eruit. Hij zoekt in het ingeprogrameerde adressenboekje het telefoonnummer van Sara haar huis. Frans tikt het huisnummer van Sara in en laat zijn mobieltje over gaan. Er neemt niemand op. Frans pakt het mobieltje weer vast en zoekt het nummer van de mobiel van haar moeder. ‘Hallo met Saskia’. Neemt de moeder van Sara op. Frans vertelt het verhaal aan Saskia die raar genoeg er niet van schrikt. Ze verteld dat ze echt moet werken en niet zomaar weg kan van haar werk. ‘Saskia! Het is je dochter ze ligt gewond in het ziekenhuis en jij zeurt over je werk.’’ Schreeuwt Frans woedend. Saskia begint te ontkennen maar beweerd nog steeds dat ze echt niet weg kan. Boos drukt Frans het gesprek weg en kijkt naar Sara. Hij besluit dat er niks anders opzit dan hier te overnachten.

Als hij de volgende morgen wakker word weet hij niet waar hij is. Slaperig kijkt Frans om zich heen en ziet Sara liggen en dan herinnerd hij zich alles weer. Hij staat op uit de stoel waar hij de nacht heeft doorgebracht. Hij loopt naar Sara haar bed en veegt haar pony weer uit haar gezicht. Eigenlijk wil hij zichzelf even opfrissen maar hij wil Sara niet alleen laten. Frans pakt zijn mobiel en belt Roos op. Roos die het verhaal al van Anita had gehoord en al van plan was te komen stapt meteen in de auto. Een kwartiertje later komt Roos Sara haar ziekenhuis kamer inlopen. Frans had aan de telefoon al verteld wat er aan de hand was.

Even later toen Frans weg was ging Roos naast Sara zitten en pakte haar hand. De dag ging voorbij in de avond kwam Melis een vriendin van Sara maar een uurtje later ging zij weer. Anita bleef s’nachts bij Sara en de volgende ochtend kwam Frans weer.

Om 2 uur middags kwam Sara bij. Van de verplegers moest Frans nu weg dat ze rustig bij haar zinnen kon komen. Frans belde Roos en Anita ook meteen die ook gelijk kwamen. Een halfuurtje nadat Sara was bijgekomen mochten Roos Anita en Frans bij haar komen. Ze vertelden alles wat er gebeurt was. Die avond moest Sara nog in het ziekenhuis blijven maar de dag erna mocht ze weer naar huis. Haar ribben genazen goed en over 2 weken mocht ze weer paardrijden als dat ging. Haar arm zou over 3 dagen al over zijn.

Toen Sara thuiskwam was er niemand thuis. Anita had de sleutel aan de buurvrouw gegeven en die had Jessy die hele tijd uitgelaten. Toen Sara binnenkwam kwam Jessy als een gek aanrenen. Uit voorzorg begon Sara haar maar meteen te aaien voordat ze tegen haar op zou springen. Ze liet Jessy even in de tuin haar behoeftes doen en ging weer naar binnen. Die avond kwam haar moeder thuis. Sara zat lekker onderuitgezakt tv te kijken toen haar moeder binnenkwam. Haar moeder liep op haar af en keek haar aan. Sara keek boos terug. ‘Lieverd je snapt het niet’. Begon haar moeder. ‘Ik snap het best, je werk is gewoon belangrijker dan ik voor je ben.’ Schreeuwde Sara boos. ‘Ondankbaar kind!’ schreeuwde haar moeder. Aan de geur van haar adem kon Sara ruiken dat ze gedronken had. Haar moeder dronk veel vaker de laatste tijd. Sara keek haar moeder boos aan. ‘Je geeft gewoon niks om me!’ schreeuwt Sara. Dit was teveel voor haar moeder. Saskia gaf Sara een felle klap in haar gezicht en stormde het huis uit. Sara bleef alleen achter. Sara dacht dat haar moeder zo wel weer terug zou komen om te zeggen dat het haar speet zoals normaal, maar hoe langer Sara er over nadacht was haar moeder de afgelopen weken anders dan normaal. Sinds haar vader spoorloos is eigenlijk al. Vroeger was ze heel hecht met haar moeder. Haar moeder was een beetje haar beste vriendin maar nu… Haar moeder deed zo raar. Dit was ook de eerste keer in haar leven dat ze door haar moeder geslagen werd. Ze legde haar hand op haar gloeiende wang.

De volgende ochtend werd Sara wakker op de bank. Sluipend sloop Sara de trap op om te kijken of haar moeder vanavond was thuis gekomen. Niks in haar slaapkamer te vinden en nergens kon ze ook maar een spoor vinden van haar moeder. Sara begon nu toch ongerust te maken. Haar moeder was gisteravond laat dronken achter het stuur gestapt. Sara hoopt dat ze in een hotel de nacht heeft doorgebracht en ze probeert zichzelf ook wijs te maken dat ze dat heeft gedaan, maar aan haar gedachte word snel een eind gemaakt als de deurbel gaat. Voor de deur staan twee agenten! Sara Kaste? Sara knikte en liet de agenten binnen. De agenten gingen aan tafel zitten. Sara hoopte dat dit niets met haar moeder te maken had. Er flitste allemaal dingen door haar hoofd die met haar moeder gebeurd zou kunnen zijn. Ze keek de agenten vragend aan. De vrouwelijke agente begon het gesprek. ‘Heet u moeder Saskia van Morel?’ Vroeg deze. Sara knikte. De agente keek de agent naast haar aan en die knikte. De vrouwelijke agente ging rustig verder. ‘Sara ik denk dat we slecht nieuws voor je hebben’. Sara keek geschrokken op. Ze dacht aan de momenten met haar moeder. Ze hoopte dat de agenten een andere vrouw bedoelde. De agente liet een portemonnee zien met daarin een foto van haar moeder en zij als klein meisje. ‘Is dit u moeder?’ vroeg de agente wijzend naar de foto van haar moeder. Sara kreeg een brok in haar keel en moest haar best doen om niet te gaan huilen. Snel knikte ze toen de agenten haar vragend aankeken. ‘Je weet dat je moeder vannacht dronken in haar auto is gestapt?’ ging de vrouwelijke agente verder. Sara knikte weer. ‘Ze is gister avond tegen een boom aangereden en heeft het ongeluk niet overleefd.’ Sara keek de agente met rode ogen aan. De tranen stroomden over haar wangen en drupte op haar broek. Jessy die onder haar zat sprong met haar voorpoten op Sara haar schoot en likte de tranen van haar wangen. Sara sloeg haar armen om Jessy heen en voelde de haren van haar hond langzaam nat van haar tranen worden.

Citaat:

‘Is er iemand waar je naar toe kan?’ vroeg de agente. Sara schudde haar hoofd en begroef die weer in de dikke vacht van Jessy. De agenten gingen weg. Ze zouden om half 8 in de avond weer terug komen.

Na nog een half uurtje gehuild te hebben kalmeerde Sara weer. Ze loopt naar de keuken en vult een glas met water. Snel giet ze die achterover. Automatisch loopt ze naar boven. Met haar hand glijdend over de trapleuning klom ze de trap op. Aan de wand hingen foto’s. Op een foto stond haar moeder. Ze had een grote glimlach op haar gezicht terwijl ze Jessy over haar hoofdje aaide. Sara haar vingers glijden over de foto. Ze voelt een brok in haar keel terwijl ze naar de foto staart. Daar was haar moeder nog normaal. Daar schreeuwde ze niet tegen haar, daar dronk ze nog maar heel af en toe, daar werkte ze alleen nog maar overdag en was op tijd thuis om voor haar en Jessy te zorgen. Dat was de afgelopen weken niet meer zo. Ze had een heel goede band met haar moeder. Het was meer een beste vriendin ze vertelde alles tegen haar, maar sinds de afgelopen weken verslechterde hun band en daar was niks meer tegen te doen. Sara stapt over de drempel die naar de kamer van haar moeder lijdt. Sara loopt naar de klerenkast van haar moeder, ze pakt de fluweel rode trui van haar moeder. Dat is haar lievelingstrui. Was spookt er door Sara haar hoofd het was haar lievelingstrui in plaats van is. Snel legt ze de trui terug en ze kijkt om zich heen. Het bed is nog onopgemaakt. Sara loopt naar de make-up tafel van haar moeder en gaat op de houten kruk zitten. Aan de spiegel zat een foto van zichzelf als twee jarig kindje met Jessy als puppy erbij. Sara doet het laatje van haar moeder open. Ze rommelt wat tussen de make-up van haar moeder tot ze haar haarborstel vast heeft. Ze bekijkt de borstel van alle kanten. Er zitten nog wat donkerblonde haren tussen. Sara ontklemt de borstel of haar leven er van af hangt. Haar nagels prikken in haar huid, haar knokkels werden wit van het klemmen. In de la zag Sara de parfum van haar moeder liggen. De parfum die zij precies een jaar geleden tijdens kerst aan haar moeder had gegeven. Haar moeder was er helemaal verliefd op ze droeg het parfum elke dag. Sara haar greep in de borstel verminderde tot deze op de grond viel. Ze pakt het flesje en kijkt door de vloeistof in de spiegel. Haar hand begint te trillen. Sara trekt het dopje eraf en bekijkt de spuitdop. Ze drukt het dopje twee keer in en ruikt in de lucht. Plotseling ruikt het in de kamer heel erg naar haar moeder. Sara kan niet tegen de geur en heeft het gevoel alsof ze adem meer krijgt. Ze grijpt naar haar keel en strompelt de kamer uit. Ze rent naar beneden. Lucht! Ze moet lucht hebben! Ze rent de straat op. Buiten is het ijzig koud maar Sara rent door. Sara rent door de straat kijkend om zich heen waar ze naar toe zal gaan maar niet wetend waar. Huilend rent Sara naar de manege. Regelrecht naar de stal van Morgan. Bij de stal aangekomen gooit Sara de deur open en valt om Morgan zijn gespierde hals. Jessy die verbaasd is van Sara haar gedrag was achter haar aangerend en komt nu voorzichtig de stal binnen sluipen. Sara laat zich zakken in het verse stro en Jessy klimt op haar schoot. Morgan komt met zijn hoofdje dichtbij. Zachtjes likt hij over Sara haar gezicht. Met haar armen om Jessy en Morgan heen geslagen begint Sara weer te huilen. De tranen rollen over haar wangen en ze merkt er ook niets van dat Roos de stal binnenkomt. Ze slaat haar arm om Sara heen en trekt haar naar zich toe. Ze laat Sara uithuilen op haar schouder en vraagt dan wat er aan de hand is. Sara verteld alles, nu staan ook de tranen in Roos haar ogen. Samen zitten ze nog zeker een halfuur te huilen in Morgan zijn stal. Morgan kijkt hun verbaasd aan en probeert hun tranen weg te likken, ook Jessy likt de tranen van Roos en Sara weg.

Frans loopt langs de stallen. Het is 12 uur in de middag. Het komende uur zouden er geen lessen komen die begonnen pas weer om 1 uur. Hij loopt rond deze tijd altijd zijn rondje. Er zijn nu ook bijna geen kinderen, hij kan nu dus rustig controleren of alle paarden goed naverzorgd waren. Meestal was dat wel het geval maar een enkele keervond hij een paard met nog een halster om of ongepoetst. ‘Dag Ginger’ zegt Frans een geeft zijn eigen voskleurige paard een aai over haar hoofd. Fluitend liep Frans verder. Dit keer hadden de beginners goed geluisterd en alle paarden stonden gepoetst en afgezadeld in de stal te genieten van het late zomerzonnetje. Toen hij bij de stal van Morgan aankwam bedacht hij dat Morgan vandaag nog niet gereden had. Sara was ook niet langs geweest. Toch steekt Frans zijn hoofd in de stal van Morgan. Als hij Roos en Sara ziet huilen met Morgan en Jessy bij hun schrikt hij heel erg. Hij gooit de staldeur open en komt naar binnen. Geschrokken kijken Sara en Roos op naar Frans. ‘Wat is hier aan de hand?’ vraagt hij. Sara probeert het te vertellen maar barst weer in huilen uit. Roos legt alles snikkend uit. Frans iemand die niet snel huilt, kijkt hun geschrokken aan. Niet wetend wat hij moet zeggen laat ook hij zich in het stro zakken. ‘Wat nu?’ snikt Sara. Frans die weer bij zijn positieve komt staat weer op. ‘Sara komen die agenten nog terug?’ Sara snikt vanavond antwoord ze. ‘Maar Frans, waar moet ik heen? Al me familie woont nog in Engeland en daar wil ik niet heen.’ Sara begint weer te huilen en Roos laat een arm om haar heen. Frans stelt voor om eerst naar zijn huis te gaan want over 10 minuten komen de eerste kinderen weer voor de lessen en er lopen er nu al een paar op het erf rond. Samen met Jessy Roos en Frans klimt Sara de kantine trap op. Aan de muur hangen foto’s van wedstrijden. Er hangen er ook een paar van haar bij. Eentje toen ze 9 jaar was ze zit op Ginger het paard van Frans en ze straalt. Op de tribune zit haar moeder die Sara haar pasgewonnen prijs in haar handen heeft ook zij lacht. Sara zucht diep en loopt weer achter de rest aan. Sara laat zich neerploffen op Frans zijn bank en Jessy gaat voor haar op de grond liggen met haar hoofdje op Sara haar voeten. Frans gaat aan een stoel aan de eettafel zitten en Roos gaat naast Sara op de bank zitten. Er valt een diepe stilte. Sara kijkt om zich heen. Ze komt heel vaak op de manege, maar ze is eigenlijk nog nooit in Frans zij huis geweest. ‘Sara, heb je familie in de buurt wonen?’ onderbrak Frans Sara haar gedachte. Sara dacht na. Nee, eigenlijk niet, toen ze drie was waren zij haar moeder en haar vader naar Nederland geëmigreerd. Al haar familie woont nog in Engeland en een paar nog in Schotland. Sara schudde haar hoofd, Frans keek bedenkelijk. Thomas Frans zijn hond kwam kwispelend aan lopen en begon toen met Jessy te spelen die vrolijk met hem mee speelde. ‘Dan moeten jullie maar naar jou huis.’ Roos jij krijgt vrij als je met Sara naar haar huis gaat om daar op de agenten te wachten.’ Zei Frans. Sara en Roos knikten en stonden alvast op. ‘Laat me weten hoe het gegaan is’ zei Frans.

Het was nu half 4 in de middag. Roos en Sara zaten bij Sara thuis op de bank. Roos was heel lief tegen Sara en deed er alles aan om het voor Sara wat gemakkelijker te maken. De middag ging heel langzaam voorbij. Roos en Sara hebben wat gepraat en met Jessy gelopen. Het was half 8. De agenten zouden zo komen. Sara voelde dat haar handen begonnen te zweten en maakten ze tot vuisten. Vijf over half acht ging de bel. Roos deed open. Aan de stemmen te horen hoorde Sara dat het de agenten waren. Roos liet ze binnen en ging aan tafel tegen over de agenten zitten. Sara ging naast Roos zitten en keek de agenten gespannen aan. Weer was het de vrouwelijke agent die het gesprek leidde. ‘Sara?’ vroeg ze. Ze wachtte niet op antwoord en ging verder. ‘Heb je een vader?’ Sara schudde haar hoofd. ‘Familie?’ ‘Ja maar die wonen allemaal nog in Schotland en Engeland. De agent knikte. ‘Heb je hun telefoon nummers?’ Sara schrok. Eigenlijk had ze wel verwacht dat ze haar familie moesten hebben maar ze had er alleen nog niet aan gedacht dat hun het nieuws nog niet wisten. Sara stond op en pakte het adressen boekje van haar moeder… haar moeder… die twee woorden bleven door haar hoofd spoken. Ze had geen moeder meer. Ze was een kind zonder moeder geworden. Moederloos. Alleen. Waar moest ze naar toe? Naar Engeland? Nee! Dat wou ze echt niet. Voor geen goud. Ze kende hier iedereen. ‘Sara’ zei Roos. Sara schrok uit haar gedachten en kwam weer bij haar positieven. Ze gaf het boekje aan de agenten en ging weer zitten. ‘Sara’ zei Roos weer. Sara keek op naar Roos. Roos ging weer verder. ‘Sara de agenten weten de namen van je familie niet.’ Oja dat was ook zo. Op een papiertje schreef Sara alle namen uit haar familie en wat die van haar waren. De agenten knikten. ‘Heb je al enig idee waar je kan overnachten Sara?’ Sara schudde haar hoofd. ‘Ze blijft bij mij.’ Zei Roos. Sara keek naar Roos haar vastberaden gezicht. O wat was ze haar nu dankbaar. Dat ze haar zo hielp en nu ook nog aanbood dat Sara bij haar mocht slapen tot ze iets had bedacht waar ze zou kunnen slapen. Ze wou Roos nu wel om haar hals vliegen maar dat deed ze maar niet. De agenten knikten. Ze vroegen aan Roos haar adres en vertelden dat ze morgen om 12 uur s’midags weer langs zouden komen.

De dagen daarna gingen snel. Sara haar oma van haar moeders kant was naar Nederland gekomen. Het was goed om haar oma weer te zien. Ze praatte samen over haar moeder. Haar oma regelde de hele begrafenis van haar moeder en Sara hielp mee zo goed ze kon. Roos was ook erg behulpzaam en hielp mee met de bloemen uitzoeken. Sara haar oma sliep in de logeer kamer en Sara sliep op de slaap bank.

Het was de dag van de begrafenis. Sara was erg zenuwachtig, maar haar oma stelde haar gerust. Sara loopt naar de slaapbank wat haat tijdelijke onderkomen was geweest. Sara pakt de koffer die onder de bank ligt en maakt die open. Uit de koffer pakt Sara haar zwarte jurk waar haar moeder altijd zo gek van was. Sara trok de jurk aan en keek naar zichzelf in de spiegel. Roos had haar haar opgestoken. Sara liet zich weer door haar knieën zakken. In de koffer zat een foto van haar moeder. Jessy kwam naast haar zitten en likt Sara over haar wang. ‘Getver Jes’ zegt Sara en duwt Jessy weg. Met onschuldige ogen kijkt Jessy Sara aan, snel aait Sara haar over haar hoofd en kijkt naar de foto. Er valt een traan op haar jurk. ‘Sara kom je? De auto is er.’ Roept haar oma uit de huiskamer. Als Sara naar de huiskamer loopt geeft Roos haar snel en kus op haar wang. Sara en haar oma lopen naar buiten terwijl Roos met Jessy in de deuropening blijft staan. Sara ziet de drie zwarte auto’s. In de derde zit een groot deel van haar familie die ook uit Engeland is komen overvliegen. In de tweede zit een klein gedeelte van haar familie waar zij en haar oma zo ook bij gaan zitten. In de voorste auto ziet ze de kist van haar moeder liggen. Terwijl Sara er naar kijkt voelt ze een golf van verdriet over zich heen komen.