Geplaatst Het is te zwaar, ik kan het niet meer aan.
Ik loop over de begraafplaats, adem diep in en uit.
Hopelijk kwam ik wat bij..
Mijn tante, mijn lieve lieve tante..
Ze was er altijd voor mij en ik voor haar.
Samen voor altijd..
En dan, die verschrikkelijke ziekte.
Op 14 mei 2004 werd bij haar een hersentumor geconstateerd.
Een schok dat het was, de hele familie stond op zijn kop.
Ik heb gelukkig wel afscheid kunnen nemen, maar de laatste paar weken kon je amper met haar communiceren. Alles was uitgevallen.
Mijn lieve tante..
En nu liep ik dus over de begraafplaats, terwijl ik eigenlijk in de kerk moest zijn. Ik kreeg geen lucht., ik mis haar zo..
Happend naar adem laat ik mezelf vallen in het gras.
Ik kijk om me heen en lees wat tekstjes op de grafstenen.
Bijna wil ik weer in tranen uitbarsten. Op een gegeven moment valt een grafsteen op. Er staat namelijk:
Hou je vast aan de goede dingen die je van haar herinnert.
Mama, we zullen je nooit vergeten..
De vrouw in kwestie was 30 jaar.
Hartaanval.
Zo kom ik nog meer teksten tegen, allemaal van mensen die jonger waren dan mijn tante was.
Hartaanval, kankers, vliegtuigongeluk, verdronken.
Wat ben ik blij dat ik afscheid heb kunnen nemen, een laatste groet, een laatste knuffel.
Ik loop weer terug naar de kerk en stap met een zucht naar binnen.
De volgende dag ga ik naar de manege.
Even wat afleiding zoeken enzo.
Een jongen die ik goed ken, komt naar me toe. Het is Jochem,heeft een eigen paardje..
Die weet niks van mijn tante af en dat hou ik maar liever zo.
Ik zadel wat pony's op en die jongen loopt achter me aan.
"Kun je me helpen met Sandra? Ze zegt niks tegen me."
Sandra is dus zijn vriendin.
Ik besluit om hem te helpen en loop naar Sandra toe."
"Zal ik je pony even vasthouden?"
Ze antwoordt bevestigend en ik hou hem vast.
Ik doe quasi nonchalant dat ik net naar huis moet en dat Jochem hem vast wel even vast houdt.
Ik loop langs en zeg: "Het lukt wel tussen jullie tweeën he
"Met een chagerijnig gezicht antwoordt Jochem: "Ach kanker op man".
Met een ruk draai ik me om, mijn ogen woest van kwaadheid.
"Wát zeg je? " , gooi ik er uit.
Ik doe mijn best om hem niet aan te vliegen, maar..
Zijn jullie nieuwsgierig geworden of hoef ik niet meer verder te schrijven?
Alle karakters zijn verzonnen, als iets op de waarheid berust is dat toeval.
Bedankt voor het lezen!
,
