arme Una 
heel veel sterkte! Fortuna, van hoop naar wanhoop. Ons verhaal...
Moderators: Coby, balance, Dyonne, Sica, C_arola, Neonlight, Firelight
- Pumpkins
-
- Berichten: 3194
- Geregistreerd: 14-05-10
- Woonplaats: rotterdam
Re: Fortuna, van hoop naar wanhoop. Ons verhaal...
Geplaatst: 12-08-15 12:12
arme Una heel veel sterkte! - __YSB__
-
- Berichten: 1059
- Geregistreerd: 11-12-11
- Woonplaats: Almelo it is.
- Anthemis
-
- Berichten: 695
- Geregistreerd: 08-04-14
Re: Fortuna, van hoop naar wanhoop. Ons verhaal...
Geplaatst: 12-08-15 14:48
- terpentijn
-
- Berichten: 7370
- Geregistreerd: 09-12-07
- Woonplaats: Zuidlaarderveen Drenthe
Re: Fortuna, van hoop naar wanhoop. Ons verhaal...
Geplaatst: 12-08-15 15:10
Er mag nu wel weer eens een beetje geluk en blijheid in je leven komen, TS! In dat van jou én in dat van Una.
Ik wens je alle sterkte ter wereld en wellicht brengt Una haar volgende veulen het geluk dat nu zo pijnlijk is vervlogen....
- Bambi1995
-
- Berichten: 3149
- Geregistreerd: 16-10-11
Re: Fortuna, van hoop naar wanhoop. Ons verhaal...
Geplaatst: 12-08-15 18:50
Ik wil je heel veel sterkte wensen in deze moeilijke tijd...
- marjo1996
- Berichten: 832
- Geregistreerd: 06-06-12
Re: Fortuna, van hoop naar wanhoop. Ons verhaal...
Geplaatst: 12-08-15 19:59
- Elisa2
-
- Berichten: 44106
- Geregistreerd: 31-08-04
Re: Fortuna, van hoop naar wanhoop. Ons verhaal...
Geplaatst: 12-08-15 20:03
- Suelza
-
- Berichten: 6474
- Geregistreerd: 02-08-05
- Woonplaats: Noord-Holland
Geplaatst door de TopicStarter : 12-08-15 21:16
In die loodware periode had ik nog 3 paarden, een 8 jarige merrie en 2 jaarlingen. Die sleepten mij er doorheen, ik moest door. Toch hield ik ze op afstand, nooit heb ik ze dichtbij laten komen.
Toen mijn jonge hengst 3 jaar werd en vanuit de opfok naar huis kwam, zag ik hem de kluts kwijt raken, we castreerden hem en hij werd rustiger. Maar toch was hij niet op zijn plaats. Het was een diertje wat een eigen baasje wilde. Hij werd dwars op momenten dat ik hem voorbij liep, maar was zo blij als ik met hem bezig ging. Met pijn in mijn hart hakte in een knoop door… hij moest een eigen baasje krijgen. Het was zoveel beter voor hem. Gelukkig vond ik dat ene baasje, ik zag het meteen, hij vond haar zo leuk. En zo is het gegaan, hij verhuisde…
Alleen mijn, inmiddels 3 jarige, veel te brave en veel te grote merrie bleef over. Zij stond nog het meeste van mij af. Ontzettend lief paard, maar gewoon niet ‘mijn paard’. Misschien ook wel omdat ik mij er vanaf sloot. Ik ben er gerust gek op, maar dat wat ik met Sun had? Ik had mij erbij neergelegd. Dat zou nooit meer komen…
Tot Una… Een verhaal wat denk ik weinig introductie behoeft. Voor degene die het verhaal niet kennen, verwijs ik even door naar de zoekfunctie. Wat een bijzondere merrie, ik zal niet zeggen dat ik met haar dezelfde band heb, als die ik met Sundance had. Zeer zeker niet, maar dat zij heel speciaal en bijzonder voor mij is, dat is een feit. Zo blij was ik dan ook dat ze in 1 x drachtig bleek van de hengst Perfectum. Ik had hem die periode op stal en was zo gek met dat dier. Niets is mooier als je die 2 dan kunt samen gieten in een nieuw leven. En zo geschiedde…
Een Dinky Toy, zoals mijn vriend haar noemde net na haar geboorte. Te vroeg geboren natuurlijk en piepklein. Maar zo (eigen)wijs, stiekem begon mijn verliefdheid te groeien. En zoals altijd, gaat verliefdheid over in houden van. Man, wat is dat diertje in mijn hart gekropen, op die ene plek, waarvan ik dacht dat daar nooit meer ruimte zou komen voor een ander paard. Stapelgek was ik ermee en zo trots, wat vond ik haar mooi en wat was ze dapper! Als haar moeder iets niet durfde, stampte kleine FortUna er stoer langs (of over… of op… of onder… of achter…).
Tot het moment dat je hoort dat ze onregelmatig loopt en je gaat kijken wat er aan de hand is. Het enige wat je op zo n moment denkt is: “Niet weer…” . Dat het foute boel was, wist ik meteen. Dat voel je. Toch was mijn altijd zo vrolijke FortUna er heel cool onder. Dartelde vrolijk rond zoals altijd. De dierenarts was snel ter plaatse en constateerde direct dat het zeer ernstig was. Een infectie waarbij het gewricht naar alle waarschijnlijkheid betrokken zou zijn...
Ik hoor het haar nog zeggen: “Wat is ze je waard?”. Alles… alles… Maar ik heb niet alleen FortUna om voor te zorgen, ook Una verdiend mijn zorg. Man, je wordt in 2 stukken gescheurd in zo n korte tijd. Wie offer je op voor wie… Una achter laten in de kliniek is gewoon geen optie, het kan gewoon niet. Dan moet ik er al bij blijven. Daarnaast was Una alweer drachtig. Dat veulen had nog een kans. De kansen voor FortUna waren op moment van constatering al slecht. Maar FortUna zo laten is was ook geen optie. Uiteindelijk heb ik moeten kiezen voor een middenweg. De FortUna’s thuis laten en direct met de allerzwaarste Anti-Biotica starten in combinatie met pijnmedicatie.
Weken van intensieve behandelingen, verschillende dierenartsen en noem maar op zijn gevolgd. Op een gegeven moment klapte het been op alle mogelijk punten open. 4 keer per dag verband wisselen om de hoeveelheid pus afkomstig uit dat been, aan te kunnen. Vooral ’s avonds was het vaak frustrerend. Hoe vaak ik de afgelopen weken kort na middernacht niet met haar heb gezeten, verband wisselend en tegen mezelf zeggend ‘morgen bel ik de dierenarts… morgen is het klaar’. Maar als er dan ’s morgens een onuitstaanbaar vrolijk dartelend veulen snoeihard bij haar moeder wegrent en het hele erf over scheurt (wat niet de bedoeling was) dan bedenk je je toch weer.
Na2.5 week besloot ik dat ze genoeg binnen had gestaan en dat ze naar buiten moest. Ik hield mijn hart vast. Rennen, bokken, steigeren, alles wat ze niet mocht. Gelukkig bleef het wel binnen de perken en sliep/rustte ze veel. Achteraf vraag ik mij af… had ik dat moeten doen? Anderzijds ben ik wel weer blij dat ze niet alleen een ellendig leven op stal heeft gehad. Ze was altijd vrolijk en speels. Liep altijd zelfstandig mee en vaker met de staart op de rug en fier het halsje erop, dan teneergeslagen. Wat een bikkel was het toch.
Die intensieve strijd die je voert, samen met merrie en veulen, maakt dat ze nog meer in je hart kruipt. Ik werd moe… ik trok het niet meer. Het werk thuis gaat ook gewoon door en dan die zorg voor zo n veulentje. Vandaar ook mijn afwezigheid op bokt. In zo n periode heb je daar gewoon geen zin in.
Langzaam knapte ze wat op en in pure wanhoop zoek je naar alle mogelijke hulp die aanwezig is. Misschien holistisch wat proberen? Alles is in mij opgekomen. Ze hoefde geen rijpaard te worden. Ik kon er zo ook wel van houden. Als ik haar maar gewoon kon zien opgroeien. Hoe hard is het dan als de realiteit het tegenovergestelde blijkt…
Afgelopen maandag kwam er een arts een paard keuren voor de verkoop en ik vroeg hem 1 foto te schieten van het been. Dat het gewricht aangetast was, wist ik, dat zei ik meteen al. Ik wilde alleen weten hoe erg het was. Moest ik doorvechten of opgeven?
Ik zag de zorg al in de ogen van de dierenarts. Ik zei: “Ik weet wat je denkt,het is heel ernstig. Maar ze hoeft geen rijpaard meer te worden. Die hoop heb ik al lang laten varen. Als ik haar maar bij me mag houden…”.
De dierenarts deed kort onderzoek, alvorens hij de foto maakte. Wat was mijn kleine meisje stoer! Ze deed het zo goed! En ook die arme Una, die in korte tijd zoveel heeft moeten doorstaan, aan onderzoeken aan het veulentje, 4 x per dag de spuitplaats op om Fortuna te verzorgen, weken niet naar buiten gemogen…
Toen de dierenarts de foto op het scherm projecteerde brak mijn hart. Nog voor hij het had uitgesproken, wist ik het al. Het is voorbij. Zelfs met mijn beperkte kennis van rontgen opnamen kon ik zien dat de schade desastreus was. De ontsteking woekerde voort in het bot en ook het gewricht was zwaar aangetast. De woorden van de dierenarts: “Ik denk dat je moet stoppen…”, voelden alsof hij een sigaret in de kern van mijn hart uitdrukte…
Puur machteloos keek ik hem aan: “Weet je het echt heel zeker? “. Een herstelkans van minder dan 1% en als ze dan die nagenoeg onmogelijke kans grijpt, veulens zijn bijzondere wezentjes immers, dan zou ze er waarschijnlijk nooit volledig pijnloos op kunnen lopen.
Je draait je hoofd om en kijkt in de ogen van een guitig, fier veulentje die je met ondeugende ogen staat aan te kijken of het alweer tijd is om te gaan spelen…
Nog even vraag je de dierenarts “Weet je het echt heel zeker? Ze hoeft nooit onder het zadel, ze zal nooit belast worden.”. Maar zijn antwoord liet weinig ruimte voor discussie over. Zelfs als grasmaaier was er geen toekomst voor haar… Ik denk dat mijn hart in meer dan 1000 stukken brak op dat moment. Mijn vriendinnetje Sabine was er en pakte mij even stevig vast, op zo’n moment breek je doormidden, ben je ineens zo sterk niet meer. Je huilt, bijt op je kiezen, draait je om en vraagt met trillende stem: “Heb je de spullen bij je om haar meteen in te laten slapen?”. De dierenarts knikte… Meteen begon ik weer te twijfelen… Je weet het echt zeker he? Er is echt geen kans meer voor haar?Ik hoefde mij geen zorgen te maken… Ik maakte de enige juiste beslissing. Er was geen twijfel over mogelijk of ik de juiste nam. Vervolgens vroeg hij waar ik het wilde doen, omdat hij, gezien het verhaal van una, ik de meisjes zeker de hele nacht nog samen moest laten, omdat ze vaak de volgende dag pas afscheid nemen. We hebben haar mee naar de weide genomen. Nou ja… Fortuna nam mij mee, want mevrouw besloot in volle galop wel naar buiten te kunnen. Dan breekt je hart nog eens even op plaatsen dat deze nog enigszins heel was…
Daar sta je dan… in de wei… verslagen, verloren, verdrietig, met je merrie en jouw zo dierbare veulen. Net als Sun legde ze haar neus in mijn nek en heb ik haar nog even flink geknuffeld. Ik weet niet eens meer wat ik allemaal in haar oortjes gefluisterd heb. In ieder geval dat ze zelfs nu niet in mijn oor mocht bijten…
Dan komt de dierenarts aan lopen. Ik brak doormidden… Weer vroeg ik hem: “Weet je het echt zeker? Ik kan straks niet meer terug… Weet je het echt heel zeker?”.
Kleine, dappere Fortuna… Met de oortjes naar voren. Vrolijk en blij… zoals altijd… Hoe tegenstrijdig kan het zijn, maar vooral ook… hoe vreselijk oneerlijk…
Ze kreeg het eerste spuitje en ze begon al te wankelen. We hebben haar voorzichtig neer gelegd. Ik deed haar halstertje af. Ik wilde niet dat ze zou inslapen met een halster om. Ik wilde haar, haar vrijheid geven. Zowel metaal, als fysiek. Het was zo gebeurt. In alle rust, met haar moeder in haar bijzijn, is ze ingeslapen. Met haar oortjes naar voren.
Una hebben we erbij gelaten, samen met haar heb ik er nog lange tijd bijgezeten. Fortuna bij mij op schoot, Una erbij. Wat een verdriet… Met moeite loop je er bij weg,wetende dat dit de laatste keer is. Je draait je nog eens om en lange tijd blijf je nog staan kijken naar Una die bezorgd naar haar veulentje kijkt omdat het leven eruit gelopen is.
Ik ben weggelopen, met mijn ziel onder mijn arm en mijn hart ergens verpulverd onder mijn schoenzolen. Waar had ik dit toch aan verdiend. Bij Sundance heb ik lange tijd gedacht dat de pijn minder zou zijn geweest als ik de tijd had gehad om afscheid te nemen. Bij Fortuna denk ik, was het maar meteen zo acuut geweest dat er geen keuze was geweest. Zou die twijfel mijn leerschool zijn geweest? Wie zal het zeggen…
Het enige wat je weet is dat je wordt achter gelaten en een gebroken en leeggezogen hart. En de vraag of je niet te lang bent doorgegaan, niet eerder had moeten stoppen, misschien voor een andere behandeling had moeten kiezen of toch niet. Ik weet het niet… Het moment dat je daar met jouw zo dierbare veulentje in je armen zit, wetende dat ze nooit haar ogen meer zal openen, dat gevoel, dat je na alles wat je al doorstaan hebt, dat dit de druppel is. Stoppen met die paarden, niet meer dat verdriet, alles eruit… Heel even heb ik gedacht… ik word wel weer gewoon Politie agent. Dat is mij jaren lang goed bevallen, beter dan deze hel… Maar ja, dan loop je door de stal en kijk je om je heen en dan relativeer je wel weer. Schouders eronder, kiezen op elkaar en weer doorgaan. En het volgende moment breek je weer…
De volgende ochtend sta je vroeg op en loop je naar de wei. Daar zie ik Una staan, voor het eerst dat ze mij niet hinnekend begroet, iets wat ze normaliter altijd doet. In plaats daarvan tilt ze haar hoofd op en kijkt ze mij bijna wanhopig aan. Die blik: “Baas, alsjeblieft kom mij helpen. Er is iets met Fortuna” en dan de verslagenheid als ze het hoofd weer laat zakken in de richting van haar veulen. Wat heb ik gehuild… Ik was niet eens in staat om haar te steunen. Aan de grond genageld heb ik staan kijken, rillingen over mijn hele lijf, tranen over mijn wangen. Wat een verdriet, wat oneerlijk…
Ik ben weggelopen, heb het gelaten… Ik kon het niet opbrengen.
Het gaat beter met Una nu. Ik ga haar morgen weer in de groep zetten. Fortuna is inmiddels bij haar weggehaald, maar ik wilde Una nog niet te snel verplaatsen. Laat haar eerst maar beseffen dat Fortuna echt niet meer terug komt. Ik ben gisteren en vandaag niet meer naar de wei geweest. Ik kon het nog niet opbrengen. Ik ga straks voor het eerst weer, nog steeds met mijn ziel onder mijn arm. Even mijn dierbare Una een knuffel geven en voor mijzelf ook het besef dat Fortuna nu echt weg is. Dat het echt voorbij is.
De keiharde realiteit…
Laatst bijgewerkt door Suelza op 12-08-15 21:25, in het totaal 1 keer bewerkt
- Muga
-
- Berichten: 2322
- Geregistreerd: 27-07-06
- Woonplaats: Almere
Re: Fortuna, van hoop naar wanhoop. Ons verhaal...
Geplaatst: 12-08-15 21:24
- MamaMiesje
-
- Berichten: 18106
- Geregistreerd: 21-04-04
- othelloster
-
- Berichten: 2370
- Geregistreerd: 30-12-12
- Woonplaats: Nuth
- fleurtjeuh
-
- Berichten: 11447
- Geregistreerd: 24-05-11
- Woonplaats: Tussen het noorden en zuiden in nederland
Geplaatst: 12-08-15 21:28
Momenteel stromen de tranen over mijn wangen, en zit ik echt te huilen achter de laptop.
Meid, wat ben je sterk geweest. Zo ongelovelijk sterk.
Je hebt het heel mooi geschreven, en je hebt alles gedaan wat je kon doen voor haar.
Gezien ze aan het einde nog blij was denk ik dat je op het juiste moment de beslissing hebt genomen.
Ik wil je alle sterkte en steun wensen de aankomende tijd om het een plekje te geven.
- Selina
-
- Berichten: 15497
- Geregistreerd: 20-10-13
- Woonplaats: Veenendaal
Re: Fortuna, van hoop naar wanhoop. Ons verhaal...
Geplaatst: 12-08-15 21:34
- Bambi1995
-
- Berichten: 3149
- Geregistreerd: 16-10-11
