Pvd het is het paardje waar ik vorige week vrijdag bij stond in de wei toen je belde
Chello was zwaar atactisch geworden. Hier het verhaal
Chello was toen hij met zijn vriendjes naar de opfok ging een beetje onregelmatig. De vrachtwagen af springen zag er niet fijn uit en daar gekomen werd er natuurlijk flink gegaloppeerd, maar oke dat is logisch op een groot nieuw weiland. Wij zijn nog 3 keer gaan kijken in de 3 weken dat hij er geweest is, was hij thuis de tweede in rang, nu werd hij door alledrie de anderen rondgejaagd en ze liepen op hem te springen. Nu zeiden de mensen daar dat dit alleen gebeurde als wij er de wei in gingen, normaal als ze rustig liepen gebeurde er niks. Maar na die drie weken liep hij gewoon echt niet goed meer, was duidelijk dat hij er echt tussenuit moest. Hij kwam naar huis en ging met een rustige 2 jarige merrie in de wei. DA kwam met vitamine B12, dat moest ik 2 keer per week spuiten en in het begin verbeterde hij wel, zwabberde hij eerst in stap en kon hij niet draven, na een tijdje stapte hij weer redelijk rechtuit, vlotter en draf zag er ook beter uit.
Ze zijn verplaatst naar een andere wei verderop, ook nog steeds die vitamine spuiten, maar de laatste week ging hij weer slechter. Dat deed al nadenken, maar toen het zo warm werd met veel dazen viel het helemaal op hoe het kwam, hij ging dan vaker liggen en als hij gelegen had en weer stond zag het lopen er veel erger uit.
Vorige week vrijdag kwam ik er om hem in te smeren en toen lag hij, probeerde op te staan, maar dat lukte niet. Eigenaar gebeld die niet thuis was, duurde 2 uur voor hij er was en in die tijd probeerde hij soms op te komen, de rest van de tijd lag hij er maar bij in de brandende zon. Hij wilde wel drinken en eten en ik heb hem gekoeld met natte doeken. Toen de tractor er aan kwam met de eigenaar was hij juist weer aan het proberen om op te staan en toen hij de tractor achter zich hoorde was dat net genoeg impuls om hem overeind te laten komen. Prompt tuimelde hij weer omver, maar ook toen stond hij weer op.
Richting huis achter het andere paard aan en bij de uitgang van de wei moesten we door het tractorspoor: diepe modder. Daar ging hij dus weer plat en wel op de hoekpaal van de omheining, met zijn kont bijna in de sloot. Met de tractor hebben we hem er uit kunnen trekken, ook toen stond hij weer op en we zijn naar huis gewandeld, wat goed ging als je bedenkt dat hij zojuist meer dan 3 uur plat had gelegen (en mss nog wel heel wat langer, want hoe lang lag hij al toen ik er kwam)
Thuis zijn ze de bak in gegaan. Beslissing was toen al genomen dat het niet meer gerekt moest worden, hij moest echt bij iedere pas moeite doen om niet om te vallen. Maar van de verzekering mocht het dus niet door de DA gebeuren en op vrijdagmiddag en in het weekend komt er geen slager meer om een paard. Zou hij dus eerst binnen een uur weg zijn volgens de eigenaar, na over en weer bellen werd dat al uitgesteld tot maandag. 3 rotdagen gehad maar maandag niemand gezien. dinsdag werd er gebeld, ze zouden hem die dag komen halen. Niemand geweest. Woendag weer gebeld, ze zouden komen, niemand geweest. En al die dagen loop je dus te wachten met je oren op scherp of je daar iemand hoort oprijden, beestje loopt rond te wankelen. Uiteindelijk zeiden wij vrijdag: laat het de DA toch doen, we zijn nu al een week verder! Maar dat mocht dus niet. Na nog maar weer bellen kreeg hij de slager zelf aan de lijn en die had hem nog willen laten staan tot aankomende dinsdag. Was daar blijkbaar allemaal zo langs elkaar heen gegaan dat hij dacht dat het nog wel een tijdje kon wachten 
Ik vond het een zenuwslopende week, de beslissing is genomen, je loopt al die tijd al rond met verdriet, maar dat kun je nog niet laten komen want hij is er nog en je wilt ook niet dat hij dat die laatste dagen steeds aan je voelt.
Uiteindelijk was ik blij dat het toch vrijdag nog kon omdat hij anders dinsdag en route ook nog andere paarden was gaan halen en dan had hij nog een hoge vrachtwagen op gemoeten, nu was het een trailer en hij deed het nog zo knap, zo wankel als hij was liep hij er zelf op.
Ik ben gewend er tot het laatst bij te zijn bij de DA, dus het voelde best als verraad om hem zo alleen op pad te sturen. Ook wisten we niet of het meteen die dag zou gebeuren. Al met al ben ik behoorlijk van mijn stuk geweest, omdat je dus al die tijd gewoon niet weet of het al gebeurd is, dat was heel naar.
Wat ontzettend zonde van zo'n lieve knappe vent, nog geen anderhalf jaar oud.
Tot overmaat van ramp heeft zijn driejarige broer het nu ook, wel in lichtere vorm. Drie jaar nooit last gehad en hij ging op de vrachtwagen weg om op de foto te gaan, bij terugkomst zagen ze het ineens en dezelfde diagnose. Ook hij aan de vitamineB, heb ze een hele tijd samen tegelijk gespoten. Nu komt de 7e een osteo/chiro bij hem kijken. Voor Chello dus te laat (als ze er al iets aan had kunnen doen, hij had het wel heel erg). Hopelijk gaat het bij Arizona nog wel goedkomen.