Geplaatst Eerst wat achtergrondinfo: na vanaf mijn zestiende 8 jaar lang te hebben gespaard voor mijn eerste eigen paard, kocht ik in 2020 Bonfire (voor ingewijden: Bonnie, Bonbon, BonBonBloc of andere varianten hierop), afstamming Special D x Crack C. Mijn doel was om goed en verfijnd op zit te leren rijden, buitenritjes te maken en eventueel wat wedstrijdjes en clinics te doen: vooral heel veel lol hebben met je knol. Ik was erg voorzichtig in mijn zoektocht naar een goed leerpaard: bij aankoop heb ik hem dan ook volledig laten keuren incl. röntgenfoto’s, met de nadruk op de hals aangezien ik absoluut geen paard met ECVM wilde kopen.
Helaas begon na een maand rustig wennen en grondwerken/elkaar leren kennen Bonfire te kwakkelen, waarna alles snel bergafwaarts ging. Van een fysio die bezorgd naar de halswervel-foto’s kijkt en een oude eigenaar die contact opneemt omdat haar vroegere paard met een oneerlijk verhaal was doorverkocht, tot een doodongelukkig paard wat door de pijn niet meer achter z’n vriendje aan kon lopen in de paddock. We gingen gelijk de medische molen in en konden gelukkig eerder dan verwacht terecht bij de kliniek: hier was de prognose vrij slecht qua beeld wat hij gaf, en ze konden geen enkele zekerheid geven wat er nog qua verbetering mogelijk was. Er werd in ieder geval ECVM en SI-artrose vastgesteld. Omdat ik hem had gekocht als rijpaard en het geeneens zeker was of hij ooit pijnvrij kon grasmaaien, gaven ze ter plekke de optie om hem in te laten slapen. Ik was toen al dol op de Bonbon en besloot hem nog één week extra op de pijnstillers te zetten als laatste kans: als hij daarna niet verbeterde, vond ik het niet eerlijk meer tegenover hem.
Gelukkig knapte hij aan het eind van die week op, en konden we uiteindelijk de pijnstilling afbouwen! Bonfire geniet nu, 2 jaar later, van zijn luizenleventje in de paddock met zijn beste vriend waar hij mee eet, slaapt en speelt. Dankzij heeeel veel revalidatietraining aan de hand (en ontspanningsoefeningen, wát een zenuwpees kan hij zijn!) is hij een stuk beter in zijn vel komen te zitten en kunnen we nu zelfs stappen/soms een beetje draven onder het zadel (en hij kan soms sjóuwen zeg
). Ik ben ontzettend dankbaar voor alle hulp, instructie en advies van de fysio, dierenartsen, instructrices en stalgenoten, zowel vanuit stal als van buitenaf, dit was mij nooit in mijn eentje als beginneling gelukt.Goed verhaal, lekker kort, nu de foto’s! Ik vind ze erg gaaf, al helemaal omdat stilstaan niet helemaal Bonnie’s ding is buiten het erf (en ik de neiging heb om aan één stuk door tegen m'n paard te staan praten). Foto's zijn wat minder qua kwaliteit door de bokt-upload en ik kon niet kiezen tussen twee verschillende bewerkingen, dus jullie zien een mix
1. Bonfire is erg alert, dus zo ook op het rare klikding wat nu buiten de stal is
2. Hij kon eerst niet in de stal staan zonder neurotisch te worden, dus ik was eigenlijk al trots!
3.
4. “Baas daar is IETS!”
“Ja doofus, die schapen staan er altijd al” 
5. Poging tot zichzelf kalmeren, de buitenwereld is spannend! Natuurlijk krijgt hij daarvoor kriebels
6. Af en toe kruipt hij heel even in me, nog meer kriebels!
7.
8.
9.
10.
Het is af en toe echt een boefje, soms nog een tikkeltje neurotisch, maar ik ben zó blij met mijn lieve Bonnie! Ik leer ontzettend veel van hem (ook over mijzelf) en zou hem voor geen goud willen missen. Waar we terechtkomen (wel/niet verder rijden, wel/geen wedstrijdjes) maakt nu niet meer uit, alles is mooi meegenomen zolang hij maar happy is.
Welke foto vinden jullie het leukst?
